Daar kwam het moment. Echt al dagen had Chanelle walgelijk geslapen. Dan weer tien keer op een nacht wakker, dan weer wakker worden met een stijve nek omdat ze verkeerd lag. Dit had alles te maken met vandaag. Vandaag was de Boete. Channelle haar laatste jaar. Vanaf dit jaar zou ze haar vrijbrief hebben om te mogen leven. Wat een vage wereld, vage regels. Maar het was nou eenmaal zo, en vrij weinig was er tegenin te beginnen. En al helemaal in een beroepsdistrict. Chanelle kon de begeleidster van District 1 niet meer zien. Dat wicht probeerde elke dag kinderen te ronselen voor haar vage praktijken. Ze trainde kinderen zodat ze een beter gevecht zouden leveren in de Arena. Maar ondertussen was dat alleen zodat de mensen van het Capitool een leukere show zouden krijgen. Sadistiche humor. Nog maar één jaar. Chanelle zou de spanning voor de Boete voor geen goud missen.

Met weke handen, en trillende puddingknieën liep het arrogante meisje, die normaal een grote mond had, naar het plein. Ze had haar haar zoals altijd in twee staarten, al glimmend langs haar hoofd lopen. Ze had net als altijd een sneeuwwitte jurk aan, en géén spatje vuil er op. De eerste de beste die dat zou proberen had platgewalste tenen en een blauw oog. Zo trainde Chanelle voor de spelen, vechtend op straat. Het bracht niet altijd positiefs mee, maar dat nam ze maar voor lief. Nu tijd voor de boete.

Het prikje deed meer zeer dan vorig jaar, of was dat nervositeit om haar laatste jaar? Het duurde ook ontiegelijk lang dit jaar. Of was dat ongeduldigheid tot ze antwoord had op haar dringende vraag? In ieder geval kon het haar allemaal niet schelen waar ze moest gaan en staan. Als het maar opschoot.

Hehe, daar kwam dan eindelijk de burgemeester, die haar en al die anderen op het plein vertelde over de donkere dagen. Vage opstand waardoor ze nu dus kinderen elkaar lieten uitmoorden voor de lol. Ja, helemaal prima en geweldig... Schiet op. Toen kwam zelfs nog het filmpje over District 13. Ja helemaal uitgebrand en vermoord.. Niet interessant, het district was een grote puinhoop van as en vuur. 't zag er elk jaar hetzelfde uit.. Waarom ze het nog zouden laten zien was voor Chanelle een raadsel. Ze vond de beelden van stervende kinderen in de Arena veel indrukwekkender. Misschien moest het Capitool daar eens aan denken, District 13 beelden verwijderen en vervangen voor een mash-up van alle moorden die in de arena waren gebeurd. Gelukkig was Chanelle geen presidente.

En ein-de-lijk kwam daar dan miss huppeltrut die iedereen wou leren vechten. Ze had het er zo moeilijk mee.. .'Jeah right' dacht Chanelle sarcastisch. Maar ondertussen kon ze gerust briefjes trekken zonder zelf te moeten vechten. Hypocriet.

En daar kwam het moment. Het briefje vouwde uit. Een naam werd opgenoemd. Michelle Beekhuizen

"HOLY FUCK YES! WOOOOEHOE" Gilde Chanelle in een opwelling. NOOIT MEER EEN BOETE VOOR HAAR. De Spelen werden haar bespaard! Nog steeds in haar roes vloog ze om de hals van een leeftijdsgenoot, die nu ook vrijstelling had gekregen indirect voor de rest van alle hongerspelen. Na een dikke knuffel werd Chanelle van de leeftijdsgenoot afgetrokken, en weer op haar plek gesmeten door een vredesbewaker. "Oeps.. Sorry!" Maar ergens zag Chanelle de glim in de ogen van de bewaker dat hij er wel de humor van in zag.

Chanelle kon beginnen aan haar echte leven.

Een mooie post Sander! Ik wil je er alleen wel even op wijzen dat je niet kunt weten of Brendan daadwerkelijk in geuren en kleuren over de Donkere Dagen speecht tot Brendan zelf gepost heeft Daarom ben ik in mijn post ook zo wazig over zijn speech Verder, Chanelle, geniet van je leven! =D Je bent vrij! =D

Edit: Ik heb 'in geuren en kleuren' verwijderd. Sorry.. Stomme ik.. automatisme denk ik xD

No problem sweety *knijpt in wang*

Het was vroeg in de ochtend en er stond nog wat mist, maar Lincoln stond klaar voor deze belangrijke dag: de Boete. Hij had maanden gewacht op deze dag, en nu eindelijk was het zo ver. Hij zou erachter komen of hij mee zou mogen doen aan de Spelen.
Linc had wat wax in zijn haar gegooid om een wat wilder uiterlijk te hebben. Hij had gezien hoe belangrijk profilering was en dat het Capitool sterk op gevoel inschatte wie er zou winnen. Hij moest eruit zien als een grote, sterke jongen, een overwinnaar. Hij had een leren jack aangedaan, een mooie donkere broek en zijn afgetrapte, maar sterke leren schoenen. Als hij gekozen zou worden - hij wilde het zó graag! - zou hij zijn eigen team krijgen dat hem zou stylen. Ze zouden vast alles aan zijn kleding veranderen, maar zolang hij het zelf moest doen, koos hij voor een kledingstijl die hij ook droeg als hij 's avonds over straat ging met een groep vrienden.
Eerst zouden de vrouwen komen. Brendan liet een film zien van District 13 en hield een officieel praatje. In niks van dat wat Lincoln echt geïnteresseerd, maar hij genoot van de spanning die het creëerde. "Michelle Beekhuizen!"
Lincoln trok een wenkbrauw op. Michelle Beekhuizen? Was dat de vrouwelijke hoop van dit District? Hij moest toegeven dat hij vrij weinig van haar afwist, maar hij zag haar vaak genoeg op school als een modetutje voorbij lopen. Ze was knap, dat zeker. Maar een waardige tribuut? Hij kon zich niet voorstellen dat ze een echte vechter was.
Linc keek om zich heen. Waar was ze? Bijna alle meiden hadden een angstige blik in ogen die langzaam verdween nu ze wisten dat zij niet in de Spelen terecht zouden komen. Hoe stond Michelle erbij? Hij wilde haar reactie zien.

De vorige boete was alweer een jaar geleden bedacht Natalia zich, toen ze met trillende handen een laatste hand aan de vlecht in haar haren legde. Een jaar geleden had ze het doodsvonnis van haar broer gehoord, door de simpele handeling van het trekken van een briefje uit een glazen bol. Die ene handeling had geleid tot een groot gat in hun gezin, een gat dat nooit meer gedicht zou kunnen worden. In de spiegel kon Natalia net haar kleine zusje Avery zien. Avery was dit jaar twaalf geworden en zou dus bij de jongste groep ‘verkiesbare’ jongeren staan vanmiddag.
Tot vandaag was Avery daar enthousiast over geweest, ze wilde niets liever dan het Capitool zien, waar ze altijd vol bewondering tegen op keek. Maar nu Natalia in de spiegel naar het kleine meisje op het bed keek, zag ze enkel een spierwit gezichtje boven het keurige gele jurkje dat haar zusje droeg. Van Avery’s enthousiasme was niets meer over. Aan de ene kant vond Natalia het fijn dat ze eindelijk van haar naïeve gedachten over spelen af was, aan de andere kant zou ze er miljoenen voor geven om die doodsangst niet te hoeven zien. ‘Nata?’ klonk er plotseling zachtjes achter haar.

Natalia draaide zich langzaam om en keek Avery aan. ‘Ja?’. ‘Denk je dat het pijn doet? Doodgaan?’. Natalia slikte moeizaam. ‘Ehm…Misschien wel…ik weet het niet. Doodgaan op zich niet, denk ik. Maar jij gaat niet dood’. ‘En als ik nou gekozen word?’. Natalia zweeg. Wat moest ze daar nu op antwoorden? Jij wordt niet gekozen zou Avery niet geloven en dan kom je gewoon terug klonk ook weinig realistisch. ‘We zijn niet de enigen die gekozen kunnen worden, Eef. Wie weet kiezen ze iemand anders’. Hopelijk kiezen ze iemand anders. ‘Kom. We moeten gaan’.

Achter elkaar aan liepen de twee zusjes de trap af, waar dit jaar een hele andere sfeer heerste dan het jaar daarvoor. Hoewel Natalia’s ouders nog altijd vonden dat deelname aan de Spelen een eer was, waren ze dit jaar toch wel nerveus om opnieuw een kind te verliezen. Natalia en Avery werden in een groepsknuffel getrokken. Na wat succeswensen vertrok het tweetal richting het plein, waar ze beiden een bloedprint afgaven en richting de aangewezen plekken liepen. Toen ze bij de jongste rij met meisjes aan waren gekomen, liet Natalia Avery’s hand los. ‘Nee, niet weggaan’ piepte de laatste. ‘Het moet’ mompelde Natalia. ‘Maak je nu maar geen zorgen, het komt goed’. Ze drukte haar zusje even tegen zich aan en gaf haar toen voorzichtig een zetje richting de groep. ‘Tot straks’.
Vanaf haar eigen plek kon Natalia goed overzien of haar familie er al was, wat nog niet het geval was. Ze zouden wel komen, maar pas op het allerlaatste moment. Het plein liep steeds voller, steeds meer leeftijdsgenootjes verzamelden zich op het plein. Vlak voor de toespraak van de burgemeester begon wierp Natalia nog een blik achterom en zag ze eindelijk haar familie staan. Natalia beet op haar lip en dwong zichzelf om naar de toespraak van de burgemeester te luisteren, het filmpje over de opstanden te bekijken en vooral niks richting dat stomme mens van een Lockheart te gooien, die in haar sportkleding klaar stond. Ze beloofde dat ze dit keer niet zou falen. Natalia keek ongelovig naar het podium. Alsof zij enige invloed had op wat er in de arena gebeurde. Er kwam een misselijk gevoel bij haar op toen de hand van de begeleidster van district 1 in de kom verdween en een briefje eruit haalde.

‘Niet Avery, niet Avery, niet Avery’. Het voelde als een déjà vu van het jaar daarvoor toen ze had staan smeken of het alsjeblieft Hugo niet zou zijn. Toen had het niet geholpen. Dit keer wel, want door de speaker klonk de naam “Michelle Beekhuizen”. Natalia liet een zucht van verlichting ontsnappen. Dit jaar ontsprongen ze de dans. Dit jaar zouden ze slechts toeschouwers zijn en hoefde ze niet vol angst naar de televisie te staren, smekend dat haar familie het zou overleven. Ze konden dadelijk gewoon naar huis, zonder afscheid van iemand te moeten nemen.

Achter haar klonk gejuich toen een meisje besefte dat zij het niet was. Natalia keek verbijsterd om. Natuurlijk, zij was ook blij dat ze niet hoefde en dat ook haar kleine zusje gespaard bleef, maar….besefte dat kind wel dat ze stond te juichen omdat een ander vrijwel zeker dood zou gaan?
'Onbeschoft' mompelde Natalia binnensmonds.

Vandaag was de boete voor 2de hongerspelen, maar ze hoopte dat ze niet getrokken word. Michelle werd vrolijk wakker, ze ging lekker in bad zitten voordat ze haar nieuwe kleren aan moet, ze pakte haar jurk en ze strekte het aan. Ze ging eerst ontbijten met haar gezin lekker samen en misschien voor het laatste, want het kon ook dat ze naar de hongerspelen moet. Ze ging naar het plein met haar ouders, jongere zussen en ze wachtte op de boete.

Er werd nu een filmpje zien over de aanleiding van de hongerspelen. Duurde maar paar minuten en toe klonk een vrouw stemmen. ‘Ik denk dat de woorden van de burgemeester voor zich spreken. Ik zal mijn uiterste best doen om onze Tributen aan de overwinning te helpen en beloof dat ik dit keer niet zal falen.’ Zei de vrouw. Ze ging naar de glazen bol om een papier te maken. ‘De vrouwelijke Tribuut voor dit jaar, is Michelle Beekhuizen!’.

Opeens hoorde ze haar naam en schrok. Ze liep heel geschrokt naar de podium, moest, want ze doet neem met de hongerspelen van dit jaar. Ze keek naar haar ouders en die waren ook geschrokken. Ze liep op een trap en toen stond ze naast een vrouw

Michelle liep twijfelend en angstig naar het podium, en ging naast de vrouw staan. Maar voordat Lincoln echt ging nadenken over hoe bang zij wel niet moest zijn nu ze wist dat ze hoogstwaarschijnlijk dood zou gaan, liep Jennifer alweer naar de pot met namen. Ze trok er een nieuw papiertje uit, deze keer van de jongens. Lincoln hield zijn adem in. Dit was het moment... Hij balde zijn vuisten in zijn broekzakken, en hij merkte dat zijn benen een beetje trilden.

"Lincoln Wells!"

Een explosief gevoel knapte in zijn maag, liet zijn benen nog meer tintelen en liet zijn hoofd ontploffen. LINCOLN WELLS! Hij was gekozen! Hij was getrokken! Hij rukte zijn handen uit zijn broekzakken en stak zijn vuisten in de lucht. Dat overwinnende gevoel! Hij mocht de arena in!
Met een brede grijns en ferme stappen liep hij naar het podium. Hij ging naar Jennifer staan en legde even kort zijn hand bedankend op haar schouder - al wist hij zelf ook wel dat zij hier geen invloed op had gehad.
Triomfantelijk stak hij weer zijn handen in de lucht, en keek trots naar Jennifer. Hij zag in haar ogen dat ze blij was dat hij mocht. Hij hoopte dat hij nog even afscheid kon nemen van haar, en haar kon bedanken voor de trainingssessies die hem erg hadden geholpen.

Maar in de verte zag Lincoln zijn ouders staan. In het verleden was hij zo vaak in conflict geraakt om zijn passie in de Spelen. Ze hadden hem altijd willen beschermen, en zijn overleving willen garanderen. Hij zocht hun ogen, en probeerde ondanks hun verdriet toch nog een sprankje geluk te zien, maar hij zag niks dan tranen. Dit was wat hij wilde. Waarom konden ze dat niet zien? Waarom konden ze niet een beetje gelukkig voor hem zijn, omdat dit iets was wat hij wél graag wilde.
En hij zag de jongens van school. Zijn maten, vrienden, en jongens die hij gepest had. Zij gunden hem vast de dood toe en wist dat hij van hen geen sponsoring hoefde te verwachten. Maar zijn maten? Hij had er vertrouwen in dat zij hem zouden helpen. Hoe vet zou het zijn als hij terug zou keren als overwinnaar?! En dan mocht hij in een van die grote huizen in de overwinnaarswijk wonen! Daar zouden de vetste bijeenkomsten gehouden worden, betaald van het geld dat hij jaarlijks zou krijgen van het Capitool. Oh wat keek hij daar al naar uit!

Tim, je had twee keer Brendan getypt in plaats van Jennifer, dus dat heb ik even aangepast

Boete, boete. Omdat sommige mensen bedachten dat het een goed plan was om in opstand te komen en daar vervolgens nog in faalden ook. Daarom moesten tieners zichzelf jaarlijks in nette rijen opstellen en keihard hopen dat iemand anders gekozen werd. Het zorgde voor egoïsme, mensen waren wantrouwiger, de sfeer was grimmiger. Winter had zich met tegenzin naar de boete gesleept, omdat niet gaan enkel ergere gevolgen had.

En nadat ze het hele proces van aanmelding achter de rug had stond ze tussen zenuwachtige leeftijdsgenootjes, waarvan een deel zelfs geen moeite meer deed hun tranen tegen te houden. Slappelingen. Niet dat Winter er zin in had, maar zij liet geen angst merken. Nog twee jaar. Dan was ze er vanaf.

Met onverschillige blik keek ze toe hoe Brendan en Jennifer hun ding deden. Pas toen er een briefje getrokken werd werd het spannend. Gelukkig werd iedereen gauw uit hun spanning verlost. Behalve dan die Michelle, die mocht naar voren komen. Winter voelde een steek van medelijden in zich opkomen toen ze het blonde meisje uit de menigte zag verschijnen, maar gauw keek ze weer weg. Medelijden was nutteloos, de blondine die voor district 1 uitkwam was zo goed als dood geweest zodra haar naam genoemd werd. Dat was best een beetje zielig, vooral als je luisterde naar een trut die keihard een kreet van vreugde slaakte. Lekker tactvol, dan was zelfs Winter nog socialer.

Maar de show ging verder, snel snel. Om Lincoln's reactie kon ze half glimlachen. Het was hem dus gelukt, de kansen waren hem goedgezind. Hetgeen waarvoor hij getraind had ging gebeuren, hij mocht proberen 23 andere tieners te overleven. Gefeliciteerd dan maar? Op het podium leek het niet helemaal duidelijk wat er nu moest gebeuren. Winter stond een beetje ongemakkelijk heen en weer te wiebelen, wilde nu eigenlijk wel weer weg om een poging te doen om te vieren dat hun groepje weer een jaar veilig was. Dus zodra het eindsignaal gegeven werd begon ze zich een weg te banen door de menigte, onderweg nog van de chaos gebruik makend door wat bezorgde ouders van hun zware zakken te verlossen. Ze kreeg zelfs een dun gouden kettinkje in handen. Dat maakte haar dag een stuk beter. Vlug glipte Winter door de mensenmassa door, nu echt op weg naar huis.