If you play with fire, you're gonna get burned - Avery's past

Met een diepe zucht strompelde Avery de het trappetje van de veranda af en schoof ze de tas even over haar schouder heen zodat het anders lag en het beter voelde. Ze keek even naar de lege plek op de oprit waar anders de auto van haar ouders stond. Die waren nu weg, op zoek naar poema's in de bergen en dus was Avery de hele dag alleen, zoals altijd. Tegenwoordig ging ze niet meer mee naar dit soort dingen, ze ging gewoon haar eigen weg in de stad, die alweer nieuw was voor haar. Soms kwamen ze wel eens terug op een plek waar ze eerder ook al waren geweest, maar erg vaak gebeurde dat niet. Deze keer was het weer een plaats in California, dus het viel nog best mee. Bishop heette het kleine stadje en het lag tussen twee gebergten in, precies waar haar ouders moesten zitten. De straat waar ze in woonden was erg rustig deze morgen, er reden niet veel auto's en er liepen ook niet veel mensen. Avery pakte nu haar mobiel met oordopjes uit de zakken van haar sweather en stopte de oordopjes in haar ogen. Ze sloot eventjes haar ogen en omdat er toch niemand in zicht was begon ze hierbij een heel klein beetje te dansen terwijl ze over de stoep liep. Eigenlijk maakte het haar toch niet zoveel uit wanneer iemand haar wel zou zien, over een half jaartje zou ze toch weer weg zijn, zeker. Het liedje 'hideaway' van kiesza klonk in haar oren en ze probeerde net zoals haar in de videoclip te dansen, waar ze natuurlijk heel erg in faalde, ofcourse. Haar lange donker blonde haren swiepten in het rond terwijl ze belachelijke danspasjes maakte terwijl ze over de stoep aan het lopen was. Zodra ze bij route 395 aankwam stopte ze hier alleen wel mee, die weg was een stuk drukker dan de kleine straatjes, dan zagen weer net iets te veel mensen haar rare danspasjes. Nu maakte het haar niet zoveel uit wat mensen over haar dachten aangezien ze er maar een half jaartje zou blijven maar niet iedereen hoefde haar meteen op de eerste dag al te kennen als het meisje die raar over de stoep heen danst. Bovendien was 'hideaway' al afgelopen en voelde ze niet meer de neiging om gek te gaan dansen op dat liedje. Ze liep richting de Starbucks waarvan ze wist dat die er zat, ze had het namelijk al even gecheckt. Dat deed ze altijd wanneer ze weer naar een andere plaats gingen verhuizen, even kijken wat er allemaal te doen was in de omgeving. Bishop had een Starbucks, Tacobell en een McDonald. Dit waren op zich wel genoeg ontmoetingsplekken voor Avery. Ze was net de McDonald gepasseerd en onderweg naar de Starbucks, die bleek nog best ver weg te zijn. Zodra ze eindelijk bij de Starbucks was aangekomen liep ze daar binnen en bestelde ze meteen een latte met een smaakje. Ze ging ergens aan een tafel zitten waar nog niemand bij zat, bij het raam en onderuit gezakt. Kort ging ze even met haar blik over de mensen heen die hier een Starbucks koffie aan het drinken waren. Er waren vooral veel oudere mannen die samen gewoon een koffie aan het drinken waren, waarschijnlijk omdat hun vrouwen thuis niet goed genoeg koffie zetten, ofzo. Verder was er ook nog een groepje van haar eigen leeftijd en ze glimlachte even. Wanneer een van de jongens uit het groepje haar kant op keek wist Avery alleen niet hoe snel ze weer uit het raam moest kijken, maar te laat, hij had haar gezien. Ze voelde hoe hij haar bleef aankijken en niet veel later zag ze de jongen opstaan in haar ooghoek. Shit, Avery, doe zo normaal mogelijk. Ze zette haar elleboog op de tafel neer en liet haar hoofd op haar hand leunen. Haar blonde blonde haren liet ze als een gordijntje voor haar gezicht hangen. Wanneer het een beetje lang duurde waagde ze het om toch weer even zijn kant op te kijken. Shit, hij was echt knap, en hij kwam haar kant op! Paniek begon langzaam toe te slaan in haar hoofd en het maakte dat haar wangetjes een beetje rood werden. Snel verborg ze zich alweer achter haar haar, waar het veilig was, of gewoon veilig voelde. Ineens zat hij nu voor haar en voorzichtigjes liet Avery zichzelf weer zien van achter haar haar. "Heey, you look lonely."[/b] Zei hij nu tegen haar terwijl hij wat voorover boog over de tafel heen en haar aankeek met een glimlach. Avery glimlachte lief terug naar hem en streek haar lange haren aan de kant. "I'm not lonely." Zei ze nu wat lachend terwijl ze haar schouders even optrok. Nice, goed gedaan Avery, natuurlijk ben je niet eenzaam, er zit gewoon een onzichtbaar persoon naast je, ofzo. Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op. [i]"You're not?" Vroeg hij nu terwijl hij om zich heen keek. Avery kon zichzelf wel voor haar gezicht slaan, ze was echt slim bezig. Sinds wanneer was ze eigenlijk zo verlegen? Ze kon wel beter dan dat, gewoon de zenuwen even aan de kant zetten. "Allright, I am lonely, you got me." Zei ze nu terwijl ze lachend met haar hoofd schudde. Hij begon nu ook te lachen en ohh, wat had hij toch een schattige lach. Avery glimlachte terwijl ze even een slokje nam van haar latte. "I'm Jason," Zei hij nu terwijl hij nog steeds een beetje aan het lachen was. "Avery, Avery Thomson." Zei ze nu terug en ineens stak de jongen ook zijn hand uit. Avery pakte zijn hand en schudde deze lichtjes. "Avery, that's a beautiful name." Zei hij nu met een brede grijns op zijn gezicht en Avery smolt bijna. "Thank you," Zei ze zachtjes terug. "You're new here, right?" Vroeg hij vrijwel gelijk nadat ze hem had bedankt. Ze ging snel wat rechter op zitten aangezien ze ook merkte dat ze een beetje met gebogen rug zat, en dat was niet echt heel sexy. Ze knikte vlug eventjes. "My parents are biologists, we travel a lot." Zei ze nu zachtjes met een kleine ergernis in haar stem. Het was nooit leuk om vrienden achter te moeten laten omdat je ouders weer naar een ander gebied moesten. Verder had Avery ook geen andere familieleden waar ze bij kon blijven en dat zou ze anders ook niet willen. Want hoe vervelend alles ook was, ze kon echt niet zonder haar ouders. "Aaahh, for the mountain lions?" Vroeg hij nu heel geïnteresseerd aan haar. Verbaast keek Avery hem aan en knikte. "Yes, for the mountain lions.." Zei ze nu wat voorzichtig, was hij serieus geïnteresseerd in wat haar ouders deden? Hij leek namelijk wel af te weten van het project. De meisjes en jongens waarbij hij eerder zat stonden nu op en liepen richting de uitgang. Ze riepen naar Jason dat ze klaar waren om te gaan en dat hij moest komen. "That's awesome! Well, I need to go." Zei hij nu en Avery knikte weer even. "I see you soon, right?" Vroeg hij nu met een brede grijns terwijl hij half opstond. Het duurde even voordat Avery door had dat hij nog wachtte op een bevestiging van haar. Ze glimlachte en knikte kort. "Okey, good. Bye." Zei hij nu vrolijk waarnaar hij volledig opstond en weg liep achter zijn vrienden aan. Zodra hij uit zicht verdwenen was liet Avery haar hoofd met een zucht op haar hand vallen. Waaw, ze voelde zich echt geweldig op dit moment, helemaal geweldig...

NaNo; 1275 woorden
- Avery is een karakter van mij op een ander forum, en ik heb besloten haar geschiedenis uit te schrijven met de NaNo

Hoofdstuk 2 - Avery's past

Zachtjes begon Avery op en neer te knikken met haar hoofd op de maat van de muziek en langzaam draaide ze het volume omhoog. Ze stond op van haar stoel en begon wild in het rond te dansen op haar kamer, die ze nog steeds moest inrichten, maar daar had ze nu geen zin in, ze had er ook geen tijd voor. Vlinders vlogen door haar buik heen en ze voelde zich vrolijker dan ooit, dat terwijl ze slechts maar een klein gesprekje met de jongen had gehad. Al jaren lang verlangde Avery naar de liefde van een jongen, ze wilde weten wat het was om iemand’s vriendinnetje te zijn. Ze had al redelijk was kansen gehad maar het was altijd zo dat net op het moment haar ouders weer naar een ander land moesten, of een ander gebied voor een ander onderzoek. Avery hoopte altijd nog dat ze een keer ergens zouden blijven, dat ze de onderzoeken niet meer interessant zouden vinden en zich ergens zouden vestigen, voor altijd. Dan kon Avery gewoon vrienden maken zonder te weten dat ze ze snel weer los moest gaan laten, dan kon ze pas echt een leven leiden. Een luide klap van de deur onderbrak de muziek en meteen ging Avery naar haar laptop toe om de muziek wat zachter te zetten. Ze liep haar kamer uit en nieuwsgierig wandelde het meisje te trap af om te kijken of haar ouders thuis waren gekomen en het niet gewoon de deur was bij de buren. Ze had namelijk al begrepen dat de muren niet al te geluiddicht waren omdat ze eerder ook al dacht dat haar ouders thuis waren gekomen. Wat dus bleek niet zo te zijn. Vrolijk kwam ze de trap af en met een glimlach keek ze haar moeder aan. ”Eindelijk,” Zei ze nu terwijl ze naar haar moeder toe liep die haar armen al spreidde. Ze gaf haar moeder een snelle knuffel en zo ook haar vader. ”Jullie zijn laat.” Merkte ze op wanneer ze haar vader los liet en beide even kort aankeek. Haar moeder keek haar glimlachend aan maar Avery kon de teleurstelling in haar ogen zien. ”Hebben jullie geen poema’s gevonden?” Vroeg Avery nu ineens een heel geïnteresseerd en met zelf ook met een lichte teleurstelling in haar stem. Haar vader keek haar nu even wat verward aan en en fronste zijn wenkbrauwen. ”Sinds wanneer toon jij weer interesse in ons werk?” Vroeg hij nu aan Avery sinds het wel erg lang geleden was dat Avery dit soort vragen stelde. Ze had al lang geen interesse meer getoond in het werk van haar ouders, ze haatte het zelfs. Dat werk was namelijk de reden waarom ze steeds van plek naar plek moesten verhuizen, iets wat Avery vroeger nog wel oke vond, ze vond het wel leuk zelfs. Nu was dat gewoon niet meer zo. Ze streek even wat beschaamd wat lokken haar achter haar oor en keek haar vader een tikje blozend aan. ”Gewoon..” Zei ze nu met een wat hese stem waardoor het wel duidelijk was dat er iets achter zat. Haar vader keek haar nu onderzoekend aan waardoor Avery even kort moest lachen. ”Ik ga weer naar boven, doeii.” Zei ze nu vrolijk waarnaar ze bijna huppelend naar de trap toe liep. Ze zag de reacties van haar ouders al helemaal voor zich terwijl ze de trap op rende en moest even kort grinniken. Ze liep naar haar laptop toe en zette de muziek weer wat harder. Het liedje ‘Sexy als ik dans’ van Nielson klonk door de kamer heen en weer begon Avery zachtjes met haar hoofd op en neer te gaan op het ritme. Ze vroeg zich ook even af wat de buren wel niet moesten denken als ze dit liedje hoorden, die konden natuurlijk geen Nederlands en die zouden Nielson ook niet kennen. Het was dat Avery in Nederland geboren was dat ze zo van het land hield, ze praatte dan ook altijd gewoon Nederlands met haar ouders. Jammer genoeg kon ze met anderen alleen niet zo goed Nederlands praten aangezien haar ouders bijna altijd in landen werkten waarin niemand Nederlands kon. Ze waren ook maar een paar keer kort in Nederland geweest en dat had Avery toen ook helemaal geweldig gevonden. Langzaam begon ze weer dans bewegingen door de kamer heen te maken zoals ze eerder ook deed. Het liedje van Nielson was ook een geweldig nummer om op te dansen, ze werd er vrolijk van, en niet een beetje ook. Ze gooide haar lange haren in het rond en maakte sierlijke bewegingen met haar heupen. Haar handen gooide ze ook wild om haar heen als een soort gevaarte. ”Jij ziet er vrolijk uit,” Hoorde ze nu ineens bij de deur vandaan en meteen stopte ze met dansen. Ze keek een beetje geschrokken haar vader aan. ”Pap!” Riep ze nu beschuldigend naar haar vader maar ze moest er ook wel een beetje bij lachen. Hij liep nu haar kamer binnen en zette het geluid van haar laptop wat zachter. Avery volgde hem met gefronste wenkbrauwen. ”Heb je een leuke dag gehad, schat?” Vroeg hij nu nieuwsgierig aan Avery terwijl hij op haar bed ging zitten en even met zijn hand naast zich op het bed klopte. Meteen ging Avery naast  hem zitten en knikte vrolijk. Ze streek weer een paar lokken haar achter haar oor, wat ze vaak deed aangezien ze erg lang haar had en haar haar leek het gewoon leuk te vinden om voor haar gezicht te hangen. ”Oh ja? tell me all about it.” Zei hij nu waarnaar Avery even blozend naar de grond keek. Uhh, nee, echt niet. Die dingen besprak ze nooit meer met haar vader, dat was gewoon gênant. Ze besprak ze trouwens ook niet met haar moeder, want dat was ook gênant. Nee, boytalk deed je met je vriendinnen, maar ja, die had ze ook niet echt. Ze maakte vaak wel vriendinnen, best wel makkelijk zelfs, maar het contact verwaterde nogal snel. ”Het is een jongen zeker?” Vroeg hij nu wat voorzichtigjes aan haar en meteen keek Avery hem weer aan. ”Pap?” Zei ze nu weer maar de glimlach liet zien dat hij wel gelijk had. Ja, het ging om een jongen. Hij begon even zachtjes te lachen maar hij liet het er wel bij. Hij ging er niet over door, gelukkig. ”I’m happy for you,” Zei hij nu terwijl hij haar zachtjes een kusje op haar voorhoofd gaf waarbij Avery haar hoofd daarnaar een beetje wegtrok. ”Pap, ik ben geen klein kind meer,” Zei ze nu waarbij ze serieus probeerde te klinken. Hij begon nu wat harder te lachen en stond weer op van haar bed. ”Je moeder en ik ga slapen, het is al laat, ga jij ook zo slapen?” Vroeg hij nu aan haar wanneer hij bij de deur stond en deze wilde dicht doen. Avery knikte zachtjes en begon haar laptop uit te zetten. Haar vader deed de deur dicht en met een glimlach keek Avery naar de deur. Ondanks alles hield ze echt veel van haar vader en van haar moeder. Ze was heel blij met ze. Ze trok nu haar kleren uit en kroop onder de dekens. Eventjes zuchtte ze diep en sloot ze haar ogen. Ze kon niet wachtten op de volgende dag, misschien zou ze Jason dan wel weer zien en dat wilde ze maar al te graag. Ze knipte het lampje uit en draaide zich om...

NaNo; 1256 woorden