Ze was niet gekozen. Nog steeds kon het meisje het niet geloven. Omdat ze nog erg veel last had van de wond in haar buik, was ze niet naar de boete gegaan. Die had al weer enkele dagen geleden plaatsgevonden. Het ging beter, als ze maar rust had. En dat was het probleem. Ze mocht dan wel niet gekozen zijn als tribuut, volgend jaar was er weer een kans meer. En ze zou goed moeten trainen. Door de verwonding kon ze vrij weinig -in feite niet meer dan een beetje liggen op haar bed- en haar conditie zou flink achteruit gaan. Het niets doen maakte haar rusteloos. Het gaf haar het gevoel dat ze zwak was. Als iemand haar aan zou vallen was er een grote kans dat ze zichzelf niet zou kunnen verdedigen. Zwak zijn was haar grootste angst, al zou ze dat nooit toegeven. Ze wilde laten zien dat ze meer kon dan alleen in bed liggen en wachten tot ze weer naar buiten mocht. Het feit dat ze niet naar de boete had kunnen gaan, was het bewijs dat ze zwak was.
Maar June liet haar niet meer gaan. Hoewel Aprils zus niet altijd thuis was, had ze ervoor gezorgd dat het meisje niet naar buiten kon. Na de incidenten in het bos was ze extra voorzichtig geworden. Dit versterkte het gevoel van zwakheid nog eens extra.
April staarde voor zich uit. Ze wist niet of de jongen in de Spelen zat. Zijn naam was immers nog onbekend, ook al had hij haar twee keer gered. Normaal gezien zou ze degene haten die haar moest redden. Ze zou hem uitschelden en vervolgens iets aandoen als die persoon het nog eens waagde. Maar bij hem was het anders. Ze voelde zich anders in zijn bijzijn. Het meisje kon het gevoel niet beschrijven, omdat het totaal onbekend was.

April kreunde toen ze probeerde omhoog te komen. Eigenlijk moest ze dit niet doen. Dit zou het genezingsproces alleen nog maar langer laten duren. Maar het moest. Langzaam strompelde ze haar kleine kamertje uit. Haar tante en June waren werken, dus zij was alleen. June had speciaal voor haar een kan water en brood in haar kamer gezet, zodat ze niet ver hoefde te gaan als ze honger of dorst had. Maar op dit moment wilde het meisje niet eten of drinken.
Bij de deur aangekomen leunde ze zwaar tegen de deurpost. Oké, nu de rest van de gang nog. Ze begon weer te lopen. Eén voet voor de ander. Het ging langzaam. Het liefst had ze het uitgeschreeuwd van frustratie, maar ze hield zich in. Dat was ook zwakte tonen. Als eerste kwam ze langs de deur van Junes kamer. Hij stond op een kiertje en toen April naar binnen keek zag ze op het bed de lakens netjes opgevouwen liggen. Dat was meestal bij haar ook zo. Behalve als ze een diepe wond in haar buik had en niet in staat was dat te doen.
Vervolgens kwam de badkamer. Die stelde niet bijzonder veel voor; een douche, een toilet en een wastafel. Op de houten vloer lag een gehaakt kleed, die bezig was op te drogen.
Daarna kwam de kamer van haar tante. De lakens lagen op een slordig hoopje en losse kledingstukken lagen door heel de kamer. Haar tante was een sloddervos, net Aprils moeder was geweest. Zij en June hadden alle manieren van hun vader. Aprils gedachten gingen over naar hun dood. Er kwam een brok in haar keel. Doe eens normaal, joh! En ze slikte.
Voetje voor voetje schuifelde het meisje de woonkamer in. Ze liep door naar de eetkamer en schoof één van de stoelen die aan tafel stonden naar achteren. Met een zucht ging ze zitten. Oké, dat stuk had ze er ook weer op zitten. Vanuit het raam keek ze naar buiten. De zon scheen en de wind woei zachtjes door de bomen. Het was typisch herfstweer. Als ze nou even naar buiten kon... Maar alle deuren zaten op slot.
Een paar minuten tuurde April voor zich uit, nietsziend en volledig opgaand in haar gedachten. Toen schoot haar ineens iets te binnen. In de besteklade lag de sleutel van de voordeur. Haar tante bedacht altijd de vreemdste verstopplaatsen. Langzaam stond April op en liep voorzichtig naar de lade toe. Toen ze hem opentrok zag ze hem vrijwel meteen. Ze griste hem mee, schoof de lade dicht en strompelde naar de voordeur. Ook dat stuk leek enorm. Dit is het langste korte stuk in mijn hele leven.
Bij de deur aangekomen stak ze de sleutel in het slot. Na een draai aan de sleutel vertelde een zachte klik haar dat het slot open was. Toen ze de deur open probeerde te doen, gaf die echter niet mee. Natuurlijk, de nachtknip. April bukte en een scherpe pijnscheut trok door haar lichaam. Een zachte kreun verliet haar lippen. Oké, en weer verder. Laat de pijn je leven niet beheersen. Ze verschoof de knip en probeerde de deur nog eens te openen. Dit keer gaf hij wel mee. Zacht piepend ging hij open en een fris windje woei Aprils rode haren naar achteren. Ze gooide een stapel jassen van het krukje op de gang en sleepte het houten ding mee naar buiten. Achter zich sloot ze de deur en stopte het sleuteltje in haar broekzak. Onopvallend snoof ze de lucht op. Heerlijk. Herfst, haar favoriete seizoen, rook altijd fantastisch. Met enige moeite schoof April de kruk naast de deur en ging zitten. Met haar rug leunde ze tegen het huis. Voor een moment sloot ze haar ogen en genoot van de wind, de geuren en geluiden. De wind stak op en ze rilde. Eigenlijk had ze haar jas aan moeten trekken, zo werd ze nog verkouden. Het zal wel. Niet tonen dat je zwak bent door je jas te gaan halen. Het is maar een windje. Hier gaan mensen niet dood aan, dacht April. Ja, maar wel aan een diepe wond in hun buik. De stem leek verdacht veel op die van June, maar het meisje schonk er geen aandacht aan. Het enige wat ze wilde was genieten van dit moment en al het andere van de wereld vergeten.

{+ Eerste post voor Nino}

April voelde hoe haar haren op de wind dansten. Ze vlogen wild heen en weer en sloegen in haar gezicht, maar ze lette er niet op. Ze liet een zachte zucht ontsnappen. Veel perfecter kon het voor haar niet, afgezien van de wond in haar buik en de jongen die misschien in de Spelen zou zitten. De jongen... Ze miste hem. Het meisje schrok van die gedachte. Ze had nooit iemand gemist, afgezien van May en haar ouders. Hij had haar twee keer gered en dat was meer dan genoeg. Hoewel ze zich opgesloten voelde omdat ze niets kon doen, wilde ze niet nog eens naar het bos. Misschien als alles weer helemaal genezen was, maar niet nu. Het was bijna eng wat er allemaal met haar gebeurde daar. Bijna. Om haar heen hoorde ze hoe iets de vertrouwde geluiden overstemde. Ze deed haar ogen open en terwijl haar hoofd onbeweeglijk was, keek ze rond. Er was iemand, dat voelde ze. Maar wie? Misschien was het één van die gasten die haar en de jongen had aangevallen. April voelde de drang om ''Wie is daar?'' te roepen, maar dat was het domste wat ze kon doen. Daarmee verried ze dat ze wist dat er iemand was. Het was ook het stomste wat je kon doen. Iemand die kwaad in de zin had beantwoordde die vraag nooit. En het leek dan alsof ze zwak was. Nee, het beste was om niets te doen. Roerloos bleef April zitten, nog steeds zoekend naar de oorzaak van het geluid wat ze had gehoord. Langzaam ging haar hand naar één van haar verborgen zakken. Hij was leeg. Shit. Ze was vergeten haar messen erin te stoppen. Dat was ook heel onhandig als je bedacht dat ze alleen maar binnen zat en niets kon doen. Ze voelde zich kaal, alsof al haar kleren waren uitgetrokken. Mijn hemel, je hebt je vuisten ook nog! Niet dat die gedachte haar kalmeerde. Helemaal niet, zelfs. Ze wist dat ze veel kracht was verloren door de wond en haar conditie ging er iedere dag op achteruit. Het enige wapen wat ze had, was het sleuteltje. Als het echt iemand was die haar iets aan wilde doen, was ze weerloos.

{Sorry voor de laatheid D:}

Vanbinnen bereidde het meisje zich voor op iedere persoon die haar kwaad kon doen, zodat ze niet verrast zou worden. Maar toen er uiteindelijk iemand omhoog kwam uit de bosjes, zag ze de enige persoon die ze niet had verwacht: de jongen. Haar grip op het sleuteltje werd minder en ze keek toe terwijl hij zijn kleren afklopte. Vanbinnen lachte ze, maar op haar gezicht was geen emotie te zien. Waarom zou hij in de bosjes springen? Hij kwam op haar af. Waarom zou hij in de bosjes springen voor mij? Misschien werd hij achtervolgd door iemand. Maar dan zou hij niet in zo'n langzaam tempo op haar af komen. Haar handen waren klam en de sleutel viel er bijna uit. Snel pakte ze hem stevig vast, in een rare greep waarin de sleutel vreemd in haar hand lag en pijn deed. Maar ze niet hem niet los.
Op twee meter afstand bleef de jongen staan. Het bleef een tijdje stil. Wat is er met hem? vroeg April zich af. Niet lang daarna sprak hij. 'Euuuhm... Euuuuuhm... Eeeeuhm... Hallo,' hakkelde hij. Het meisje trok één wenkbrauw omhoog en liet een flauwe glimlach zien. Zijn verschijning betekende dat hij niet in de Spelen zat. Ze liet het idee even op zich inwerken. Hij zat niet in de Spelen. Ze voelde het warme gevoel van blijdschap zich door haar heen verspreiden. Ze zaten beiden niet in de Spelen. Maar wie wel? Haar gezicht betrok voor een seconde, maar toen realiseerde ze zich dat er iemand voor haar stond. 'Hoi,' antwoordde ze. Een paar seconden stilte. 'Niet in de Spelen, eh?' Ze bekeek hem eens goed. Grote Goden hij is knap. 'Wil je zitten? Binnen staan stoelen. Je zal ze wel zelf moeten pakken, vrees ik.'

OOC: Aahw, ik heb medelijden met hem

De jongen knikte en er verscheen een glimlachje op zijn gezicht. Snel verloste April het sleuteltje uit haar houtgreep en stak hem in het slot. Met een beetje wringen sprong de deur even later met een klik open. De jongen ging voorzichtig naar binnen. Een golf van paniek overspoelde het meisje. Waar moesten ze over praten? Waarom was hij naar haar toe gekomen? Hoe moest ze op een niet al te beschamende manier zijn naam vragen?
De jongen kwam weer naar buiten met een stoel en plofte naast haar neer. Eerst richtte hij zijn blik op de grond, en April durfde hem niet aan zijn gedachtegang te onderbreken. Toen hij naar haar opkeek begon hij te praten. 'Ik had je opgezocht tijdens de boete. Is je wonde een beetje aan het genezen?' April knikte. 'Ik moet het rustig aan doen. Voorlopig geen bossen voor mij. Eigenlijk zou ik opgesloten in huis moeten zitten, maar ik háát dat,' vertelde ze. Waarom zei ze dit? Ze stelde zich voor dat ze, net als op andere dagen, gewoon was blijven zitten in haar kamer. Dat hij naar haar toe was gekomen en haar halfdood had aangetroffen. Nee, maar goed dat ze buiten was gaan zitten, ook al was het fris.
April keek nieuwsgierig toe terwijl de jongen een speld uit zijn binnenzak haalde. 'Ik heb een klein cadeautje voor je. Het is een zwaluw, het teken van hoop. Het stelt niet veel voor, maar het is voor jou...' Voor mij? Ze pakte het speldje aan en bekeek hem eens goed. Voor een paar seconden was ze sprakeloos. Maar al snel vond ze haar stem weer terug. 'Het is prachtig. Waar heb je hem vandaan?' Oké, misschien was die vraag een beetje onbeleefd, maar ja, hij was al gesteld en ze kon de tijd niet terug draaien. Maar als je domme dingen doet lijk je zwak, piepte een stemmetje in haar hoofd. April keek van de speld naar de jongen en weer terug. 'Eh, ik heb niets voor jou. Maar als je wil mag je die stoel mee naar huis nemen.' Ze zei het met een emotieloos gezicht. Grappen maken was niet haar sterkste kant.

Een brede glimlach brak door op het gezicht van de jongen. 'Haha, het is heel vriendelijk, maar de stoel past niet bij het interieur bij ons thuis en dan zouden jullie een stoel tekort hebben,' grapte hij. Er viel een korte stilte. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar een stilte waarbij geen van beiden iets wist te zeggen en het niet uitmaakte dat niemand iets zei. April keek naar het knappe gezicht van de jongen. Ze wist nog steeds zijn naam niet. Zou ze het vragen? Dan leek ze dom. Nee, dat wilde ze niet lijken. De jongen zei iets, maar ze zat te erg in haar gedachtes dat ze dat niet merkte. Ze schrok toen hij het speldje pakte en het linksboven bij haar opspeldde. Hij keek op en op dat moment kon ze wel verdrinken in zijn ogen. April wilde dat ze de tijd op pauze kon zetten. Dit wilde ze wel voor eeuwig. Maar nee, haar ogen werden droog en toen ze knipperde zag ze een bekend figuur achter Nino de straat in lopen. Dit was de enige keer in haar leven dat April niet blij was haar zus te zien. 'Shit,' mompelde ze. June kwam met grote stappen naar hen toe en het was duidelijk dat ze niet er gezellig bij kwam zitten om mee te kletsen. 'Wát is dit?' Ze riep het bijna toen ze een paar meter van de jongen vandaan was. 'Je kan toch zien wat dit is? Ik zit buiten en hij is me op komen zoeken,' reageerde April boos. Junes mond ging al open om verder te gaan, maar ze werd onderbroken. 'Ik weet dat ik binnen moet blijven, maar daar kan ik gewoon niet tegen. En wat kan er hier nou gebeuren?' June ging voor haar zusje staan en keek haar boos in de ogen. 'Dat dacht je zeker ook toen je naar het bos ging.' 'Ja, wist ik veel dat er een stel moordlustige mannen rondliepen!' Het meisje wist niet precies wat de jongen had verteld en ze hoopte dat dit een beetje overeenkwam. Anders zat ze nog dieper in de problemen. Er viel een korte stilte. Ze keek naar de jongen. Hij had al te veel problemen door haar. Dit wilde ze hem niet aan doen. June dacht blijkbaar hetzelfde, want ze wendde zich tot de jongen en zei: 'Ik denk dat je maar beter kan gaan. Dit is iets tussen ons en het is niet nodig jou hier ook bij te betrekken. Kom nog maar een keer langs als ze beter is.' April keek haar vol ongeloof aan. 'Als ik beter ben?! Misschien duurt dat nog wel een maand of langer!' Zonder pardon pakte June haar vast bij haar schouders en knieën, waarna ze haar optilde en naar binnen liep. April protesteerde hevig, maar dat vond haar lichaam niet leuk. Een scherpe pijnscheut liet haar stil liggen. 'Nou, eh... Doei,' zei ze nog tegen de jongen, voordat June de deur dicht sloeg. 'Waar was dat voor nodig?!' riep ze. June reageerde niet en bracht haar terug naar haar kamer. 'Ik neem deze week wel vrij,' mompelde ze toen ze haar zusje in bed legde en de kamer uit liep.