Met een zucht keek Mark naar de aanmeldingen die hij had gehad voor zijn gesprekken. Blijkbaar vond de helft van de begeleiders sponsoringen van de hoofdsponsor niet belangrijk, of hadden ze iets beters te doen. Mark was van plan geweest om van onder naar boven te werken, en dus van District 12 naar District 1 te gaan in volgorde. Dat plan was mislukt, hij ging nog wel van onder naar boven, maar dat betekende nu van District 8 tot District 1, waarbij er ook nog gaten vielen. Maar 5 gesprekken zou hij hebben, wat Mark het idee gaf dat bijna niemand ook daadwerkelijk iets gaf om zijn of haar tributen. Maar dat betekende gewoon dat de wel opdagende begeleiders geluk hadden. Nu waren er minder tributen om sponsoringen over te verdelen. Aan de hand van de gesprekken waren een aantal plekken te verdelen. Eerst zou Mark met 12 plekken werken, maar dat werden nu dus alleen de vijf eerste plekken. Plek nummer vijf en vier kregen geen sponsoring. De derde en tweede plek waren verzekerd van één sponsoring, en de tributen van de begeleider met het beste babbeltje kreeg alvast verzekerd twee sponsoringen.
Achteroverleunend zat Mark te wachten op het vijfde en laatste gesprek. District 1. Mark’s lievelings District. Als Mark goed overlegde met de President, kreeg hij vaak een groot gedeelte van de opbrengst van District 1. Edelstenen. Daarmee konden de prachtigste jurken en sieraden gemaakt worden. Als stylist MOEST je wel van het district houden. Het kon niet anders. In naam der District 1 was Jennifer Lockheart uitgenodigd in zijn kantoor. Een Avox kwam met een bord met haar naam er op lopen. Avoxen hadden geen tong meer, en Mark leek dit wel een slimme manier om zijn bediende zo te kunnen laten weten dat zijn gast er aan kwam. Dit betekende dat Jennifer er dus aankwam. Met een ‘BINNEN’ groette hij haar welkom, en hij ging zitten op de directeursstoel achter het bureau. Voor Jennifer was een comfortabele simpele bureaustoel neergezet aan de andere kant van het bureau. “Welkom Jennifer! Hoe was de reis vanuit één naar het Capitool?” Zo niet geïnteresseerd in het antwoord, maar zo’n makkelijke vraag om te stellen uit beleefdheid. Mark had geen interesse in reizen, maar vroeg het gewoon. Terwijl hij naar Jennifer zou luisteren, pakte Mark een knalgeel pakje sigaretten, en pakte er een sigaret uit. Hij bood er één aan aan Jennifer, en stak de zijne aan met een knop op het bureau die een kleine steekvlam tevoorschijn toverde. De sigaretten hadden een tijgerprintje, en smaakten naar chocolade. De rook was vrij van schadelijke stoffen, en de sigaretten waren té verslavend voor Mark. Sinds hij uit het District was overgebracht naar het Capitool rookte hij de dingen al. “Vertel me eens Jennifer, waarom zou ik jouw tributen dit jaar sponsoren?” Na de vraag blies Mark een bruine wolk naar het Plafond. Hij was benieuwd naar Jennifers reactie.
