"Goedemiddag, mevrouw Johnson." Groette Robin beleefd terwijl hij de voordeur achter zich sloot. Meneer en mevrouw Johnson waren een wat ouder stel wiens kinderen al jaren uit huis waren. Toen Robin en Archer wees waren geworden hadden mevrouw Johnson ze geholpen met simpele dingen als goed koken en het huis leren schoon te houden. Twee jongens in een huis zorgde nogal voor wat rotzooi. Toen ze na de revolutie hun huis ook nog moesten opgeven had het stel hun een zolder aangeboden, omdat ze die zelf niet meer gebruikten. Het enige wat ze hiervoor terug vroegen was een maandelijks percentage van Robin's loon. Het was echter nog altijd veel goedkoper dan een eigen huis.

Hij liep regelrecht via de trap naar de zolder. Andere vrienden van Robin en zijn ouders hadden geholpen dit meer leefbaar te maken. De ene helft bestond uit twee kleine slaapkamers, de andere uit een woonkamer met een keuken in de hoek. Een keuken die alleen een aanrecht, kastjes en een fornuis had. Maar het was genoeg om mee te leven. Zoals altijd als hij van zijn werk kwam liep hij meteen naar de keuken om avondeten voor hem en Archer te koken. Archer lag zoals gewoonlijk op de bank te leren. Allemaal doodnormaal.

Toen de bel ging reageerde Robin niet eens. Zij krijgen haast nooit visite, zeker niet op een werkdag. Meneer en mevrouw Johnson wel, die hadden zo vaak een kind of kleinkind dat kwam mee-eten, of een vriend die even koffie kwam drinken. Niets ongewoons.

Hij was dan ook verbaasd toen mevrouw Johnson ineens de trap op kwam. Automatisch stopte hij met het snijden van groente, en keek hij op. De oude dame zag nog bleker dan gewoonlijk en haar ogen stonden wijd. Zelfs Archer ging rechtop zitten. De broers wisselden even een bezorgde blik uit voordat mevrouw Johnson begon te praten. "H..het is voor jullie." Stamelde ze. Rustig legde Robin zijn keukenmes op het aanrecht en liep hij naar de trap. Wie er ook aan de deur was, het kon niet veel goeds betekenen. "Ik ga wel. Archer, zet even wat thee voor mevrouw Johnson." Met dezelfde rust liep hij naar beneden, hij had een groot vermoeden wie er aan de deur stonden, en hij wist precies waarom die hier zouden zijn. Toch bevroor hij even toen hij ze in de deuropening zag staan, een korte seconde keek hij alleen maar, toen liep hij door. "Hey, jullie moesten mij hebben?" Vroeg hij, zo normaal als hij maar kon klinken.

Hij was slordig geweest, hij had beter op moeten letten, zorgen dat ze hem nooit zouden vinden. Maar het was te laat. 1 van de peacekeepers legde kort maar krachtig uit wat ze kwamen doen: Hem arresteren. Er werd een lijst opgenoemd van de illegale activiteiten die hij had begaan en hij werd gefouilleerd en geboeid. Hij werkte hen niet tegen, hij maakte geen schijn van kans tegen vier peacekeepers in armor en met wapens. Hij maakte zich geen zorgen over zichzelf, hij redde zich wel. Maar Archer daarentegen moest hierbuiten blijven.

Archer was dan ook de reden waarom Robin verschrikt opkeek toen drie van de peacekeepers het huis binnen stormden. En natuurlijk mevrouw en meneer Johnson, die het niet verdienden om hun huis overhoop gehaald te krijgen. "We wonen alleen op de bovenverdieping..." probeerde hij nog maar ze waren allang binnen. Hij merkte nu pas dat er naast de peacekeeper ook nog iemand anders aanwezig was, iemand die hij kende maar nooit gesproken had. Met argwaan keek hij zijn burgermeester aan. Waarschijnlijk speelt ze gewoon met het Capitool mee, zo'n functie krijg je immers nooit als je het niet met het Capitool eens was. Wat moest ze hier? Hem op zijn fouten wijzen? Alsof hij nog niet wist wat voor illegale zooi hij had uitgehaald? Alsof hij veel keuze had gehad? Moest hij dan Archer zonder een beetje fatsoenlijke kans in die arena zien sterven als hij gekozen word?

“Hoi Robin,” fluisterde ze, zogenaamd onopvallend. Allemaal spelletjes. Hij staarde recht voor zich uit en lachte, ten teken van reactie. “Ik ben Mayme en ik weet dat ik als Burgemeester wellicht niet bij iedereen goed bekend sta," Vind je het gek...? dacht Robin. "Ik weet, wie je bent." zei hij. Hij zou het spelletje meespelen, misschien zou het hem nog helpen. Met zijn handen geboeid achter zijn rug staarde hij nog steeds recht voor zich uit, als iemand ze nu zou zien zouden ze denken dat hij een preek kreeg van Mayme. "Maar wij moeten praten en je moet me vertrouwen.” Weer lachte Robin, en voor het eerst keek hij haar aan: "En waarom, als ik vragen mag, zou ik jou vertrouwen?" Ze keken elkaar een ogenblik recht aan voordat ze weer begon te praten. “De andere Vredesbewakers blijven niet voor eeuwig weg en er zijn dingen die ik wil weten. Heb je inderdaad wapens? Zo ja, zullen ze die hier vinden, en waarom heb je die wapens?” Hij staarde even naar de grond voordat hij zich weer tot haar oprichtte. "Ik spreek, als jij beloofd dat ze Archer hierbuiten zullen laten. Dit is mijn verantwoordelijkheid, hij heeft hier niets mee te maken." Hij zuchtte kort en ging verder "Jullie weten al dat ik wapens heb, anders zouden jullie niet een volledig escort sturen om mij te halen. In dit huis zul je hooguit een koekenpan, een keukenmes en een kinderboog vinden. Ik zeg niet dat ik verder wapens heb, maar als ik die heb dan zou ik niet zo'n idioot zijn om ze hier te laten. Er is hier geen ruimte om onopvallend te trainen en ze zouden te makkelijk gevonden worden. Als ik wapens had dan zou ik die gebruiken om Archer te trainen zodat hij in de arena een kans zou maken, in plaats van door een explosieve taart te worden opgeblazen op de eerste dag." Hij haalde zijn schouders op. "Dat was wat je wou horen, toch?" Hij keek even snel omhoog, naar het raam. Hij zag kort een glimp van Archer die hem ietwat bang aankeek voordat hij zich omdraaide en weer verdween.

OOC: fitting pic ^.^:

Ze vroeg meteen of Archer nu thuis was. Hij knikte bevestigend op deze vraag, en hoopte dat ze net zo aardig was als dat ze zich voor deed. Want als ze nu niet aan het bluffen was, leek ze een persoon dat niet een onschuldige jongen pijn zou doen. Maar hij wist dat de Capitoolmensen en hun aanhangers nooit volledig te vertrouwen waren en daarom bleef hij op z'n hoede. Hij zag haar knikken en nam aan dat dit een teken was dat ze ervoor zou zorgen dat Archer veilig bleef.

Toen hoorde hij de vredesbewakers binnen tekeer gaan, waarschijnlijk waren ze bezig alles overhoop te gooien onder de naam 'onderzoek doen'. De geluiden deden hem pijn en hij hoopte er maar op dat ze alleen op hun verdieping zochten. "Je weet dat ze daarbinnen niets zullen vinden. Houd ze alstublieft tegen. Ik ben niet de enige die daar woont, wij wonen alleen op de bovenste verdieping. De rest is kan ik nooit hebben aangeraakt." Hij keek de vrouw smekend aan. "Houd ze alstublieft tegen. Ik zal bekennen, dus dit is niet nodig."

De vrouw vroeg hem of hij de wapens voor nog meer gebruikte naast het trainen van zijn broertje. Hij lachte ietwat cynisch. "Tuurlijk, elke dinsdagavond rond 9 uur schiet ik een Capitoolrat neer..." Hij keek haar aan, "Nee, ik gebruik het niet voor andere dingen. Klinkt beter nietwaar?" Hij zweeg kort, met een glimlach op zijn gezicht en voor zich uit starend. "Hoe ziet het er voor me uit?" Gaan jullie nu het weinige wat ik nog heb ook nog afpakken? dacht maar verzweeg hij erachteraan.

“Jij bekent helemaal niets,” fluisterde Mayme zachtjes, maar resoluut. Ze was normaal gesproken voor eerlijkheid en alles, maar ze vermoedde niet dat de man daar beter van zou worden – en zijn familie en vrienden ook niet. Misschien wel niemand niet. In plaats van te reageren op de smeekbede van de man, richtte Mayme zich op de Vredesbewaker. “Zeg dat ze moeten stoppen dat huis af te breken. En dat ze alles terug moeten zetten zoals het was, tenzij ze bewijs hebben gevonden.”

De Vredesbewaker verdween het huis in en niet veel later verstomde het geluid van kastjes en voorwerpen die verplaatst en overhoop gehaald werden, maar ontstond er een duidelijke discussie waarom Mayme dit wilde. Ze waren immers nog niet klaar. Na een korte discussie, waarin de Vredesbewaker die Mayme vertrouwde het duidelijk voor haar opnam, leek het erop dat ze toch waren begonnen met het opruimen en terugzetten van alle spullen.

Mayme keek even geschokt naar de man, toen hij haar andere vraag beantwoordde, maar kon vervolgens, toen ze zich realiseerde dat het een grap was, een grijns niet onderdrukken. “Dat klinkt inderdaad beter, ja.” Over zijn volgende vraag moest ze echter even nadenken. Ze wilde niet dat hij in de gevangenis zou komen en dat hij alles kwijt zou raken of dat zijn broertje hém kwijt zou raken. Er was echter bewijs tegen hem en dat was niet goed. Ook haar macht kende grenzen en het zou vreemd zijn als ze zou eisen dat hij vrijuit zou gaan. Waarom zou ze dat als keurige Burgemeester in godsnaam willen? “Je zult gestraft worden,” fluisterde Mayme, “hoe dan ook. Ik kan geen ‘Capitoolrat’ zijn en tegelijkertijd ‘criminelen’ als jij vrijuit laten gaan. Hopelijk kan ik de schade met enige creativiteit beperken.”
Ze wilde zich nog verontschuldigen, want ze wist dat ze geen vriendelijke dingen zou moeten zeggen om haar zin te krijgen, maar de Vredesbewakers waren klaar binnen en kwamen een voor een weer naar buiten. “Waarom moesten we stoppen?”, werd vrijwel meteen gevraagd, terwijl hun blikken op Mayme gericht werden, die zelf nu echter met een minachtende blik naar Robin keek. Ze snoof. “Heeft u iets gevonden?”, vroeg ze, maar het antwoord was gelukkig nee. “U zult ook niets vinden. Kijk hem dan! Hij is gewoon een zielige crimineel die niet eens zijn eigen huis kan betalen!” Ze keek even, bijna ontdeugend, naar de Vredesbewakers. “Weet u wie zijn vader was? En kijk nou wat er van hem is geworden: een zielige crimineel. Geen eigen huis, geen geld en geen respect.” Ze lachte. “Deze zielige man vormt echter geen gevaar voor het district. Het is niet nodig hem op te sluiten.” Ze deed even alsof ze na moest denken over een gepastere straf. “Geef hem vijf zweepslagen op het plein, of zo. Zorg dat men weet dat deze man een crimineel is en zorg dat hij realiseert hoe triest hij is, maar meer is niet nodig. Zijn trieste leven is wel straf genoeg. Een celstraf zou bijna een verbetering zijn en dat moeten we ook niet hebben.”

OOC: Zouden ze al doorhebben dat ie een ZIELIGE man is? XD

Wat wou dat mens nou? Eerst om bewijs vragen en vervolgens hem verbieden om te bekennen. Het zou wel bij dat gebroed horen: ze bedriegen de boel nog als het hunzelf tegenzit. Hem hielp het in elk geval want ze liet de peacekeepers de boel weer opbouwen, wat zij in hun mooie pakjes niet al te vrolijk deden. Robin kon niets anders doen dan ze glimlachend te kijken naar het huis waar nu geen geluiden van brekende voorwerpen vanaf kwamen. Een klein beetje geluk was hem blijkbaar nog gegund.

Niet alleen het feit dat zijn woning voorlopig weer veilig was stemde hem gelukkig. Het geschokte gezicht van de burgemeester, vlak na zijn ietwat riskante opmerking was prijsloos. Niet heel vreemd dat hij het niet kon laten om te glimlachen. Maar hij wist maar al te goed waar nu zijn plaats was, en dat was niet bepaald hoog, dus zo snel als de glimlach er was was hij ook alweer verdwenen. Het had plaats gemaakt voor een serieuzere blik die weer braaf naar de grond keek.

Toen hij hoorde wat hem te wachten stond voelde hij voor het eerst sympathie voor de vrouw. Ze was niet een domme Capitoolrat zoals hij eerst gedacht had, sterker nog, ze wist haar brein aardig te gebruiken. Als ze het voor elkaar kreeg dat hij een soepelere straf te kreeg dan zou ze zowel zijn respect krijgen maar nog geen respect van anderen verliezen. Blijkbaar was ze niet volkomen slecht.

Tijd om haar te bedanken of om zijn respect te tonen was er niet want de wit-geklede aapjes kwamen alweer naar buiten rennen. De minachtende blikken die hij toegeworpen kreeg deden pijn, maar ze konden zijn trots niet verkleinen. De woorden van de burgemeester waren nog pijnlijker, en hoewel hij precies wist wat ze aan het doen was krenkte het hem toch. Toch deed hij netjes mee en liet hij zijn trots niet zien, in plaats daarvan keek hij gekrenkt naar de grond, zijn schouders hangend en zijn blik somber.

Zweepslagen, daarmee kon hij leven. Het zou hem pijn doen, natuurlijk, maar het zou zijn broertje en zijn gastgezin geen extra lasten bezorgen. Zweepslagen klonken voor hem als een soort gouden uitweg al hadden de meesten waarschijnlijk de celstraf erboven verkozen. Hij hoorde de peacekeepers instemmen met het feit dat hij zielig was en niet eens celstraf verdiende. Vervolgens werd hij weer aan hen uitgeleverd en meegenomen. Hij wist dat ze hem naar het plein brachten waar ze hem zijn zweepslagen toe zouden dienen, en hij deed geen poging om weg te komen. Hij dacht onderweg niet eens over de pijn die hem te wachten stond, hij zou het wel aan kunnen. Hij dacht meer aan de schuld die hij nu bij Mayme had, en hoe hij die ooit zou kunnen aflossen. Zijn respect voor haar was behoorlijk gegroeid, nu bleek dat ze niet die Capitool erende griet was waarvoor hij haar altijd had voorgenomen.

En toen hadden ze het plein bereikt, waar ze hem zijn shirt uitrokken, hem op zijn knieën dwongen en hem vastbonden aan een paal die alleen voor dit soort straffen daar stond. Zijn handen zaten nu om de paal heen en zijn rug naar het plein toegekeerd. Iemand propte een stukje leer in zijn mond, en hij kon alleen maar raden dat dat was zodat hij zijn tong zou sparen. Hij hoorde ze onderling praten en hij ving duidelijk het getal twintig op. Dat kon niet veel goeds betekenen.

En toen begon het ritueel, één van de belangrijkere peacekeepers begon Robin's misdaden op te noemen. "Deze man heeft tegen de wet in illegale wapens in bezit en heeft hier meerdere malen mee getraind. Hij zal hiervoor gestraft worden met tien zweepslagen. Dit getal word nogmaals verdubbeld omdat de schuldige zich ervan bewust was dat zijn acties tegen de wet in gingen." Riep hij om aan wie het ook maar wou horen. Stelletje leugenaars, een beetje doen alsof ze een eerlijke wet voor dit soort overtredingen hadden en alsof... Verdomme, dat deed pijn. De eerste zweepslag had zijn blote rug volop geraakt en hij besefte nu dat dit nog een hel zou worden.

De tweede slag kwam sneller dan hij had verwacht en hij kon onmogelijk zijn schreeuw inhouden.

De derde slag zag hij al beter aankomen en hij wist op tijd zijn tanden stevig in de leren prop te zetten om een schreeuw tegen te gaan.

De vierde slag was waar hij gewoon stopte met op zijn omgeving te letten. Hij hoorde alleen nog zijn gedachtes, en voelde alleen nog maar de helse pijn op zijn rug. Hij kromde zijn rug maar had al snel door dat dat het erger maakte.

De vijfde of de zesde slag was waar hij langzaam aan stopte met denken. Alleen de pijn was er nog, en de focus om daarvan af te komen. Hij voelde hoe er bloed uit de striemen over zijn rug liep, en hij was opgelucht dat hij tenminste niet de wonden hoefde te zien. Hij had onderschat hoeveel pijn dit deed, en hij besefte nu pas dat het nog wel een aardige tijd aan herstel nodig zou hebben.

Hij had geen enkel gevoel voor tijd meer, hij wist alleen dat het eeuwen leek te duren voordat het over was. Het duurde hem dan ook even voordat hij besefte dat er al een tijdje geen slagen meer waren geweest. Hij spuugde de prop uit, mocht iemand ooit een gips-model van zijn tanden willen hebben dan zou hij het daarvan kunnen maken. Zijn handen waren plotseling los maar hij bleef tegen de paal aan steunen terwijl hij langzaam op adem kwam. Voor zijn ogen dansden zwarte vlekken en al zijn spieren voelden alsof ze elk moment in jelly-pudding konden veranderen. Maar hij leefde nog, en zijn broertje zou voorlopig ook nog veilig zijn. Hij voelde hoe hij op zijn voeten getild werd, maar het was nog te vroeg om dat aan te kunnen en hij zakte als een zak aardappels weer in elkaar. Zijn hoofd raakte de grond hard en pijnlijk, en voor even werd alles zwart voor zijn ogen.

OOC: Nu is ie pas een zielige man ^.^ Hij verdiende het though.