Diefstal was lastiger dan het leek, maar na bijna 10 jaar op de straat kende Winter wel de kneepjes van het vak. Dat zat dan ook echt in haar bloed, waardoor ze de instincten die ze over de jaren heen had aangeleerd maar moeilijk kon onderdrukken. Normaal gesproken was ze gauw zo onopvallend mogelijk in de mensenmassa verdwenen, maar nu leek de aanwezigheid van een Belangrijk Persoon ook voldoende afleiding te bieden, zodat de meneer door liep. Zonder portemonnee, dat dan weer wel. Die was voor haar, voor nieuwe schoenen, voor avondeten. Helaas kon ze niet echt checken hoe veel ze buit had gemaakt, maar op het gewicht alleen zou ze gokken dat het wel een prima vangst. Tenzij er stenen in zaten natuurlijk.

Aan Jennifer kon ze veel vertellen, maar direct laten zien dat ze een onbenullige man had beroofd was ook weer zoiets. Daarover hield ze dan ook maar wijselijk haar mond – al zou de vrouw met haar observationele vaardigheden waarschijnlijk wel de punten kunnen verbinden en 1 bij 1 optellen. Maar Jennifer leek er weinig om te geven wat Winter precies deed hier op straat. Nee, ze was eerder geïnteresseerd in de reden van Winter’s afwezigheid in het trainingscentrum. Die was vrij simpel, dus het meisje hoefde geen moeite te doen om iets bij elkaar te liegen. Het was simpel; ze was te oud voor de Hongerspelen, dus dan kon ze zich ook niet meer vertonen in een voorbereidingscentrum voor diezelfde Spelen.

Misschien was het een beetje stom dat ze geen afscheid was komen nemen, maar ze was er niet echt aan gewend dat mensen op haar presentie rekenden. Jennifer’s woorden deden haar stiekem goed, het gaf haar een vreemd gloeiend gevoel in haar buik en wangen. Verwelkomend. “Oh,” reageerde ze verrast. Ze was welkom. Haar vrienden waren welkom, al waren die wat minder enthousiast over de trainingen. “Bedankt. Dat is heel aardig van U. Alles.” Winter wist niet zeker of ze het goed begreep. Ze zou anderen kunnen helpen bij de messen? Dat zou kunnen ja, maar.. “Als– Bedoelt U dat als een..” Subtiel probeerde ze poolshoogte te nemen, maar uiteindelijk won de directe kant van haar het. “Als een baan?” Niet te gretig klinken. Een baan betekende geld. Maar ze had ook nog een zekere trots en als Jennifer het anders bedoeld had zou ze het aanbod afslaan, maar niet doorzeuren. Gratis werken deed ze niet, dat kon ze zich niet veroorloven. Maar ze mocht Jennifer te graag om te zeuren tot ze geld kreeg, bedelen deed ze alleen bij de allerhoogste nood.

Winter volgde Jennifer op korte afstand, al hield ze nog steeds nauwkeurig haar omgeving in de gaten hield. Ze was immers nog vrij dicht bij de plaats delict, wat betekende dat de Vredesbewakers plotseling tevoorschijn konden komen. “Hetzelfde,” gaf ze aan. Qua eten was Winter niet zo moeilijk, zoals ook wel logisch was. Honger maakte immers rauwe bonen zoet. “Graag.” Beleefdheid was iets wat Winter bewaarde voor speciale personen of bijzondere gelegenheden. Zoals deze. Al was eten voor haar al bijna reden genoeg om aardig te doen tegen iemand. Even overwoog het meisje om aan te bieden zelf te betalen, maar pragmatisch als ze was wist ze dat symbolische gebaar te weerstaan. Het zou misschien aardig zijn – maar niet slim. En juist die intelligentie hield haar in leven, gecombineerd met wat geluk.

Toen Jennifer uiteen begon te zetten hoe ze zeker vertrouwen had in haar capaciteiten moest Winter toch wel een beetje blozen. En dat beetje was sowieso al ontzettend zichtbaar op haar bleke huid – iets waarvan Winter zich ontzettend bewust was. Natuurlijk hielp dat al helemaal niet mee en algauw gloeiden haar wangen enorm. Al zou dat gelukkig even goed door de gloeiend hete soep komen, met een beetje fantasie. Winter kon moeilijk uitdrukken hoe dankbaar ze Jennifer was, vooral omdat ze eigenlijk nog steeds heel erg verbaasd was. Nadat ze haar laatste Boete had doorstaan was ze ervan uit gegaan dat ze Jennifer alleen nog maar op het podium zou zien staan (misschien ooit met een winnaar). Maar in plaats daarvan zou ze Jennifer heel erg vaak gaan zien. En niet zomaar, ze zou voor haar werken. In de ruil voor geld. Goudeerlijk verdiend geld. De gedachte was zo wereldvreemd voor haar, het was intrigerend. Werken in plaats van stelen. Het zou vast even wennen worden. Misschien zou ze het wel niets vinden, in haar vrijheid ingeperkt te worden. Maar het vooruitzicht van waterdichte schoenen maakte haar al helemaal opgewonden. En bovendien kon ze het niet over haar hart verkrijgen nee te zeggen tegen de vrouw die haar behandelde als een gelijke, in plaats van een vies straatkind.

Maar toch leek Jennifer soms ook wel te veel willen doen. Het was niet kwaad bedoeld, dat wist Winter ook wel, maar het maakte haar toch ietwat ongemakkelijk. Alsof ze dan een enorme schuld zou hebben, die ze nooit in zou kunnen lossen. Ze wilde Jennifer niet teleur stellen, dus kon ze maar beter zo min mogelijk hulp aannemen. “Ik zal het in mijn achterhoofd houden,” beloofde het meisje dan ook dankbaar, maar toch ook wel vastbesloten om dat tot het uiterste te vermijden. Liever werd ze niet te afhankelijk van iemand anders, ze wilde geen liefdadigheidsinstelling worden, zeker niet als bleek dat ze haar geld ook eerlijk kon verdienen. “Ohja, Matt..” mompelde Winter, die de naam wel dacht te herkennen. Niet dat ze vroeger echt veel contact had gezocht met mensen in het trainingscentrum, ook daar was ze liever individueel bezig geweest. Anderen trainen zou waarschijnlijk een hele mentaliteitsverandering vereissen.

“Eh, week?” sprak ze aarzelend. Ze wilde niet te veeleisend zijn. “Of wat voor jou makkelijker is.” Een sleutel en een salaris. Het was voor haar zo bijzonder. Winter voelde een soort gekriebel in haar buik toen ze daaraan dacht. Was dit hoe normale volwassenen zich voelden? Ze had er zin in. Dat was het. Ze vond het spannend, maar op een goede manier. Ze kon eigenlijk gewoon niet wachten, het liefste zou ze meteen beginnen. Nouja, nadat ze haar soep opgegeten had dan. Maar dat sprak natuurlijk voor zich. Trots rechtte het meisje haar rug, bij de gedachte aan de legitieme baan in haar verschiet. Ze scheurde het brood wat ze nog over had door midden en stopte de helft voorzichtig weg in haar verbleekte stoffen tas. Voor later. Voor haar vrienden. Van de andere helft nam ze een kleine hap, die ze gauw doorslikte. “Wanneer begin ik?” was dan de laatste vraag die haar nog restte.

OOC: Te laat voor woorden, dus kijk maar of je t nog handig vindt verder te gaan of dat we concluderen dat het een deal is c: