Mistroostig staarde Jennifer uit het raam naar het voorbij flitsende landschap, haar kin rustend op haar hand, haar elleboog op de armleuning van haar stoel geplaatst. Ze had net het Capitool verlaten, nu alweer op weg terug naar District 1. Sneller dan vorig jaar, sneller dan verwacht. De tweede Hongerspelen waren totaal niet verlopen zoals Jennifer in eerste instantie had gedacht. Lincoln had al een aantal uren na de start van de eerste dag het leven gelaten en Michelle had het tot halverwege de tweede dag gehaald. De één verraden door iemand die hij als bondgenoot had gezien, de ander bijna net zo genadeloos afgeslacht. Ze had verwacht dat het tij zou keren nu ze haar Tributen meer had getraind, maar niets bleek minder waar. Ze waren haast nog sneller afgeslacht dan vorig jaar, al had Lana het vorig jaar ook niet langer dan dag twee volgehouden. Jennifer sloot even haar ogen toen ze weer aan de dood van Lana dacht. De dood van Lincoln en Michelle kwam daar nu bij en ook de dood van Hugo zat nog vers in haar geheugen. Een zucht verliet haar neus. Hoe moest ze dit ooit vol houden? Volgend jaar zouden er misschien wel nog twee doden bij komen en het jaar daarna misschien nog wel twee. Hoe moest ze dat nou ooit vol houden als ze het nu al zwaar had als ze ging slapen? Moest ze dit wel blijven doen? Wellicht was het wel beter om iemand anders dit werk te laten doen en zelf achter de blijven in het District en puur bezig te zijn met de trainingen. Het punt was alleen, wie moest de kinderen dan begeleiden? Jennifer had veel ervaring met tactiek en vechten. Wie anders moest het doen?
Ze bewoog even met haar hoofd om haar stijve nek wat te buigen en keek toen weer naar buiten. Hoewel het landschap buiten prachtig was kon ze er niet van genieten. Haar gedachten waren bij de twee kisten die ook in de trein meereden en de lichamen van Lincoln en Michelle. Over een tijdje zou ze weer in District 1 zijn en zou ze voor de tweede keer tegenover de bevolking van het District komen te staan. Ze wist zeker dat velen nu nog meer overtuigd zouden zijn van het feit dat het geen zin had om de Tributen te trainen, want ze gingen toch wel dood. Ze zuchtte nog een keer en wreef met haar hand over haar gezicht. Waarom moest ze dat nou weer ondergaan. Kon ze het niet iemand anders laten doen? Brendan misschien? Ze trok een zuur gezicht. Nee, dat kon ze hem niet aan doen. Ze trok een droevig gezicht. Nee, ze zou dit zelf moeten doen. Ze had hier zelf voor gekozen, dan moest ze ermee door gaan ook.
