"Raak me niet aan!" Riep Dean, toen de Vredebewakers hem vast hadden gepakt om hem bij Rosemary weg te sleuren. Hij wierp een laatste blik op zijn oma en draaide zich toen om, waarbij hij zijn arm losrukte van de greep van de man die links van hem stond. Hij liep gestaag voor ze uit, niet van plan die vuile verraders hem nog één keer aan te raken. Capitoolbacteriën, bah. In vergelijking met het Capitool en hun zaakjes, was District 8 schoon. En dat wilde wat zeggen, want District 8 was, eventueel samen met District 3, het meest vervuilde district van allemaal door het grote aantal fabrieken wat hier stond. Nee, hier zou hij niet ziek worden. Old Rose was niet ziek. Als hij ziek zou worden, zou dat van dat smerige Capitool zijn, met bloed aan hun handen en doden opgestapeld in hun achterland.

Vol tegenzin en met een blik waar Medusa trots op kon zijn, stapte het joch de trein binnen. Zijn vuile kleding stak sterk af bij het interieur, dat spik en span was. Het meest frustrerende hieraan was dat hij nog maar in de deuropening stond en nog niet eens een coupé in was gegaan. Het was ook niet de bedoeling om dat te doen. Koppig leunde Dean tegen één van de koele muren van het balkongedeelte van de trein. Dat was echter niet goed genoeg voor meneer de Vredebewakers, want die begon meteen te gebaren dat hij verder moest lopen. Dean draaide echter zijn hoofd weg, want wat niet weet, wat niet deert. Daar was de Vredebewaker het helaas voor Dean niet mee eens. Hij zette een stap in de trein en nog voordat Dean het zelf doorhad, schoot hij al naar één van de schuifdeuren, die automatisch openging.
'Landverrader.' Snauwde hij over zijn schouder naar de Vredebewaker. Hij stak zijn neus in de lucht, en liep zo arrogant mogelijk door de deuropening de coupé binnen. Zijn arrogante blik liet hij snel varen en een blik van ongeloof kwam ervoor in de plaats, want deze treincoupé bevatte meer rijkdom dan zijn hele district en het was afschuwelijk. Ja, het was prachtig, en zelfs Dean vond dat ondanks dat hij dat nooit toe zou geven, maar het was niks anders dan leed. Het feit dat de kroonluchters van kristal waren, de tafels van mahonie, de borden van porselein en het eten wat op de tafels stond was bereid door de beste chefs met producten van de hoogste kwaliteit, en dat Dean hier bijna niets van herkende, was afschuwelijk. Maar zijn maag begon te rommelen door de heerlijke geuren die van iets wat op een gigantische vogel leek, afkwamen, en van de aardappelpuree en het versgebakken brood en wat was ook alweer de laatste keer dat hij iets had gegeten? Gistermiddag? Maar nee, hij kon hier niks van pakken, want dit kwam van het Capitool en alles van het Capitool was vergif en hij kon dit niet eten, wetend dat er mensen thuis momenteel aan het sterven waren van de honger. Dat Rose zou sterven van de honger.

Nee, hij moest weg uit deze coupé met al deze verleidelijke dingen die hem tot een slecht persoon zouden maken. Hij liep zo snel hij kon de coupé uit, en kwam uit in een volgende, die gelukkig iets minder sterk naar eten rook. Het was dan wel weer jammer dat hij zijn medetribuut daar zag zitten. Het was erg jammer, want één van hun tweeën, of allebei, zou sterven. Eventueel aan de hand van de ander. Dean was er niet zeker van of hij een gesprekje wel aan zou kunnen en of hij er trek in had, maar op de één of andere manier liep hij een stukje naar haar toe, al bleef hij op geruime afstand, en kwamen er woorden uit zijn mond op een manier waarop het leek alsof hij echt iets om een mens zou kunnen geven.
"En, heb je er zin in?"
Of niet, want hij had niets op een meer cynische en lugubere manier kunnen zeggen dan dit. Ergens hoopte Dean dat ze zijn afschuwelijke manier van hiermee omgaan kon waarderen, en zo niet, dan was het des te makkelijker haar om te leggen als het erop aankwam.

"Jij wel?" Had Nesrine geantwoord op dezelfde toon als Dean, en de jongen kon een grijns niet onderdrukken. Hij had het graag gedaan, in deze barre omstandigheden - als je een high tech trein die met de snelheid van het licht door Panem bewoog, 'barre omstandigheden' kon noemen - maar door haar antwoord voelde hij zich toch iets minder alleen. Binnenkort, misschien over slechts een paar uur al, zou hij in het Capitool aankomen en omringd worden door mensen, en zelfs dan zou Dean de enige zijn met een beetje gezond verstand. Dean hoopte ergens diep van binnen dat Nesrine meer zijn kant op neigde, dat zij ook net zo'n schurfthekel had aan het Capitool als hij en dat ze niet bang zou zijn dat te laten zien, zoals hij dat ook niet was. Aan de andere kant wist hij dat dat echt uitgaan van het beste was, want hij kon haar niet herinneren vanuit de Opstanden. Hij herkende Nesrine sowieso niet, waaruit hij had geconcludeerd dat ze misschien aan de andere kant van de stad had gewoond en in één van de andere werkplekken had gewerkt. Misschien was ze wel naar school gegaan.

Het was echter de vraag of Dean zich beter zou voelen als hij haar wèl kende. De mensen die de jongen kende, waren over het algemeen niet erg blij met hem. Dat was geheel wederzijds, daar Dean een hekel had aan alles en iedereen. Het feit dat hij Nesrine níet kende - al kon zij hem natuurlijk wel kennen, al wist hij niet waarvan - maakte dingen zowel makkelijker als moeilijker. Dean was, voor het eerst in zijn leven, oprecht geïnteresseerd in het leven van iemand anders. Of dat was omdat hun doodsvonnis was getekend, of omdat het een meisje was, of omdat ze in hetzelfde schuitje zaten, dat wist hij niet. Wel wist hij dat hij met moeite de neiging moest onderdrukken alle vragen te stellen die er net in zijn hoofd waren opgekomen. Het punt was namelijk, dat, als Dean haar beter leerde kennen, hij het erg zou vinden als ze doodging. En ze zou doodgaan. Hij ook, maar hij was wel van plan om het zo lang mogelijk vol te houden en dat hield in dat hij haar moest zien te overleven. Nu was het een goed idee om zo veel mogelijk van je vijand te weten - ware het niet dat zijn vijanden stuk voor stuk onschuldig waren en hetzelfde lot hadden ondervonden als hij. Hij had nog nooit iemand vermoord en het was niet zijn ideaalbeeld om zijn eerste moord te plegen op een onschuldig persoon. Het zou pas in de Arena duidelijk worden wie er schuldig waren en wie niet, maar als je er diep overna zou gaan denken, was iedereen die in de Arena vocht voor hun leven, op een bepaalde manier schuldig.

"Ja, echt vreselijk veel zin. Ik kan me geen beter tijdverdrijf bedenken dan het hersenloos afslachten van leeftijdsgenoten. Was sowieso al iets wat ik graag deed, samen met werken tot ik erbij neerval en doodvriezen in de winter."

Dean plofte neer op de grond van de trein. Tot zijn grote ergernis was deze bijna comfortabeler dan de stoelen die ze thuis hadden. Het was simpelweg niet eerlijk dat de stoelen waar ze thuis zo hard voor hadden gewerkt, nog minder lekker zaten dan de grond in het Capitool. De grónd nota bene!
Hij was van plan zijn verblijf in het Capitool niet makkelijk te maken en alles te weigeren wat er zo mogelijk te weigeren viel. Slaap en, helaas, voedsel, hoorden daar echter niet bij, want het kwam zijn plan niet ten goede om zichzelf nog verder uit te hongeren, maar het extra comfort was luxe die hij over een week toch alleen maar zou missen. Daarbij kwam dan ook nog eens kijken dat dit allemaal Capitooldingen waren, gemaakt door de slaven uit de Districten. Dean keek rond en vestigde zijn aandacht op de verschillende stoffen die in de coupé gebruikt waren: prachtige, glanzende gordijnen, die vast waren gebonden met een gordijnstik in een matte stof. Hoogwaardige producten, gemaakt van hoogwaardige materialen, vervaardigd in District 8. Mensen in het Capitool deden dat nou eenmaal niet zelf. Niet op deze schaal. Misschien voor mode, zoals die verrader van vorig jaar wiens broertje meedeed, maar gordijnen werden met de hand gemaakt door de arbeiders van Dean's district en het was niet te zeggen wie ze precies had gemaakt. Het was echter wel duidelijk dat die gordijnen meer kostten dan het jaarsalaris van Rosemary en Dean samen - en dat was per meter. Om te bedenken dat zij slechts een minuscuul aandeel kregen van wat zíj hadden vervaardigd, was misselijkmakend en het vergrootte Dean's afkeer naar het Capitool alleen maar meer.

"Hoe gaan we dit overleven?"Hoorde Dean het meisje opeens zeggen, waardoor de jongen opkeek en het meisje in een soort dromerige toestand uit het raam zag kijken. De jongen haalde zijn schouders op.

"Waarschijnlijk helemaal niet." Antwoordde Dean, al had hij niet het idee dat Nesrine op een antwoord zat te wachten. Dat zou hij zelf ook niet hebben, als hij uit het raam had gekeken en had gestaard naar de wereld die aan hen voorbij flitste, de wereld die ze gekend hadden en waarschijnlijk nooit meer terug zouden zien. Zeker zo'n pessimistisch antwoord als het zijne, was een absolute conversatiekiller. Nu hadden ze al geen echte conversatie gehad en of het een strak plan was om met een Capitoolliefhebber zoals Dean een gesprek te hebben terwijl ze werden afgevoerd naar zijn lievelingsplek op aarde, was ook al een dingetje, maar het ging om het idee.
"Nouja, misschien wel," Sprak hij zichzelf tegen, "Want dat meisje uit District 3 had ook geen schijn van kans, ondanks haar 11 voor de privésessies. Nu had ze ook wel deels geluk, maar ik denk dat geluk wel een grote factor is in de Arena. Sowieso overleeft één van ons het niet, maar wie weet maken we wel meer kans dan wel denken."




OOC: Nano post 1, 1.001 words