Bomen raasde voorbij haar ogen maar Ela voelde er niks van. De trein ging zo snel, ze zag enkel groen en een beetje bruin voorbij komen. Haar hoofd leunde tegen het raam en haar ogen sloten. Maar in slaap kon ze niet komen. Doordat haar ogen gesloten waren kon ze dingen voorstellen wat ze ging zien. En wat ze moest doen. Nou eigenlijk, ze had geen enkel idee wat ze moest doen. Ze was gekozen om naar het Capitool te gaan en daar de Hongerspelen te bekijken. Het was net als een boete verplicht. Je kon niet gewoon thuisblijven, wat haar bedoeling was geweest. Het was bijna zoals een boete. Enkel gingen zij niet dood. Dat hoopte ze dan toch, maar je kon het Capitool en hun kleine plannetjes niet vertouwen. Ela werd in ieder geval met een hoop andere mensen gezet en dat stond haar helemaal niet aan. Ze kon niet met andere mensen om en nu verplichtte ze het haar. “Eleanor Woods?” een mannenstem liet Ela haar ogen opendoen. Ze keek naar rechts, waar een man in een strak pak stond. Ze fronste haar wenkbrauwen toen de man een gouden brief aan haar overhandigde. Hij liep weer weg zonder nog een woord te zeggen. Ela keek hem na en toen hij pas helemaal uit de wagen was die haar kleine kamer moest voorstellen, zakte haar ogen naar de brief. Er stond met een sierlijk handschrift in zwarte letters:

Eleanor Woods
District 4

Ze keek aan de andere kant van de brief maar er stond niks anders op. Ze walgde er van omdat het van het Capitool kwam, dat was zeker. Ze legde de brief op haar schoot en weigerde op hem open te doen. Haar ogen staarde weer naar buiten. Het duurde een halve minuut voor de kleine nieuwsgierigheid die er was, het overwon. Haar handen pakte de gouden brief weer vast. Ze beet op haar lip en deed het voorzichtig open. Ze staarde naar het papier voor een paar seconden en begon toen de lezen.

‘Mevrouw Woods,

Gefeliciteerd! U bent gekozen en heeft de eer gekregen om naar het Capitool te komen, om onze fantastische Hongerspelen van dit jaar te bekijken. U wordt een paar uur later dan de tributen op een trein gezet. Dus u bent er een paar dagen voor het echt begint. U heeft dan de kans om het Capitool te verkennen of de trainingen te bekijken van de tributen. Omdat er van elk district maar een persoon wordt getrokken, wordt u opgezet met District 3. U bent dus samen met Eugine Spacey gezet. Happy Hungergames!

Het Capitool’

Dus als ze het goed begreep, werden District 1 en 2 een groep. Dan 3 en 4. En dan zo voort. Elke groep kon kiezen of ze het Capitool gingen ‘bewonderen’ of de trainingen bekijken van de tributen. Ela las de brief nog een keer en stopte hem daarna weer in de envelop, die ze naast haar legde. Dus ze moest maar met een iemand omgaan, dat klonk beter. Maar dat betekende wel dat ze moest spreken. Met een groep kon ze gewoon op de achtergrond blijven. Ze beet op haar lip en trok haar benen op de bank omhoog. Daarna slaagde ze haar armen om ze heen en liet haar hoofd rusten op haar knieën. Wie weet was die persoon van 3 een grote eikel en dan zat ze vast met hem tot de Spelen voor bij waren… Oh dit wordt dus interessant. Ze sloot haar ogen en viel deze keer wel in slaap.

Eleanor werd wakker met een hele hoop geluid van buiten. Ze wreef met haar handen in haar ogen en keek naar links door het raam. Oh god… Er stonden wel duizenden mensen te juichen. Dat deden ze toch enkel bij de tributen? Was zij nu ineens ook zo bijzonder als de tributen? Wat? Ze vond er echt niks aan. Haar ogen deden pijn van het licht buiten en alle kleuren die de mensen van het Capitool droegen. Je had echt alles dat daar rond liep. Van mensen die hele dikken roze kleedjes aan hadden en een roze pruik en roze make-up tot mensen die wel op mislukte regenbogen leken. Het duurde niet lang voor alles voorbij was en ze in een station eindigde. De deur van haar kamer ging open en er kwamen twee vredebewakers tevoorschijn. Ela stond op en liep met ze mee terwijl haar handen met haar mouwen speelde. “Je wordt naar een kamer gebracht samen met die van district 3. Daar staat een maaltijd te wachten en jullie bedden staan klaar. Jullie mogen vandaag na het eten ook nog buiten voor 5 uur. Daarna worden jullie verwacht in de woonkamer,” legde een van de bewakers uit terwijl hij haar begeleidden naar een groot gebouw. Hij wees naar een veel groter gebouw dat iets verder stond en zei “Daar zitten de tributen van dit jaar. Er naast zijn de trainingen.” Ela keek naar het kleinere maar bredere gebouw dat verbonden was mijn het grotere gebouw. Daarna liet ze haar ogen naar het gebouw gaan waarop ze afgingen. “Jullie hebben de derde en vierde verdieping,” zei de andere bewaker. “Wow,” mompelde Ela binnensmonds. Ze vroeg zich af wat er dan wel niet allemaal staat om zo’n grote ruimtes op te vullen.

Ze liepen de grote hal in en lieten haar alleen in de lift gaan. Het duurde een minuut en ze was boven in de gigantische eet- en woonkamer. Dit was echt veel te veel… Ze ging naar een van de fluweel rode banken en liet haar hand over de achterkant tot de leuning gaan. De leuningen eindigde in een krul. Het was duidelijk dat ze rood en goud als heersende kleuren hadden gekozen… Als was zo luxe… Ela had gedacht dat alles er zo belachelijk uit ging zien als de mensen zelf maar dit zag er geweldig uit. En het had een warm en gezellig gevoel. Ela voelde zich misselijk. In de districten kon je amper een comfortabele tweezit vinden en zie dit is… Ze voelde zich misselijk omdat ze wist met hoe weinig de andere het moesten doen. En zij nu werd gekozen om zoveel luxe te krijgen. Iedereen behalve haar had het juist verdient… Het was zo oneerlijk allemaal… Ela stapte naar een van de vensterbanken waar rode kussens met gouden details op lagen. Ze ging  op een van de kussens zitten, deed haar schoenen uit en trok haar benen beer omhoog om haar handen erom te slagen zoals ze in de trein had gedaan. Deze keer viel ze echter niet in slaap. Ze bleef er even naar buiten staren voor ze koos om een douche te nemen. Het leek nog even te duren voor de jongen van district 3 kwam. Er was wel al een avox bezig met de tafel klaar te maken. Ela ging naar de volgende verdieping waar de kamers en badkamers waren. Twee gigantische kamers en elk een badkamer met een groot bad en douche. Even was ze verleid om in bad te gaan maar toch koos ze de douche omdat ze niet zo lang de tijd had voor de andere persoon van district 3 kwam.

Het was een snelle maar warme douche. Haar eigen kleren waren niet meer te vinden op haar kamer toen ze eruit kwam. Blijkbaar had de avox ze meegenomen om ze te wassen. Dat hoopte ze toch…  Ze ging in de inloop kast en was opgelucht toen ze redelijk normale kleren zag. Ze was al bang dat ze ook als een regenboog moest rondlopen. Ze koos een heel gewone outfit uit. Een zwarte legging, een wit bloesje dat op een heel kort kleedje leek zonder bandjes en een zwart heel zacht en dun vestje. Met de gedachten dat ze nog naar buiten gingen ging ze naar het schoenen gedeelte. Ze was geïrriteerd dat er enkel hakken waren en letterlijk geen enkel paar platte schoenen. Ze was verplicht om een paar zwarte hakken te pakken. Ze deed ze nog niet aan maar zetten ze voor haar bed al klaar.

Ze ging op het bed zitten en frummelde weer met de mouwen van haar nieuw vestje. Haar haar was al bijna droog en begon al licht te golven. Ze keek via  het grote raam naar buiten. De mensen van het Capitool leken wel kleurrijke mieren. Ze glimlachte een beetje bij die gedachten. Ela kon ze precies allemaal gewoon dood stampen. Allemaal behalve de Avoxen en de sommige normalere mensen. Die moeten er ook toch zijn? Avoxen hadden de ergste straf ooit kunnen krijgen. Tong eruit en de rest van je leven in een pakje werken voor het Capitool… Ela had een paar verhalen van ze gehoord. Een hele goede vriendin van haar oma die in de zwarte dagen had geholpen was er in een veranderd. Ze zat waarschijnlijk bij een van de tributen… Haar oma zou er ook een zijn geweest als Ela er niet was. Doordat Ela zo klein was had haar oma gekozen om te verschuilen. Zo dat ze in elk geval toch voor haar klein dochter kon zorgen. Als laatste van de familie Woods, wou haar oma het beste geven wat ze kon en haar in geen enkel gevaar laten lopen. Ook al kon ze niet meedoen met de Donkere Dagen. Haar oma had zoveel voor haar opgegeven om het haar toch redelijk goed te geven. Ela was dan niet het gelukkigste meisje in de wereld, maar ze was zo gelukkig met een Oma zoals haar. En nu kon ze die steun elk moment kwijtraken. Haar oma was oud... en heel ziek. Het was letterlijk aftellen tot haar laatste dagen. Elke dag werd ze zwakker en zwakker. En nu moest Ela de hongerspelen uitwachten voor ze haar oma kon helpen. Gelukkig was er een andere vriendin die haar oma nu even in haar huis had genomen. Maar dat betekende niet dat ze beter werd. Wie weet wat Ela zou moeten horen als ze terug kwam… Ze had tranen in haar ogen en had haar neergelegd op het bed. Haar handen klemde zich om de sjaal die de Avox niet had meegenomen van haar oude kleren. Het rook naar thuis en haar oma. Ooit had haar oma hem voor haar gemaakt maar hij was toen veel te groot geweest. Nu was hij de perfecte maat. Ela voelde tranen over haar wangen rollen.

Er klonk geklop de deur en Ela antwoordde zacht dat ze kwam. Ze verwachtte geen antwoord omdat het de Avox wel geweest was om te zeggen dat het eten klaar was. Nou ja,  ‘zeggen’… Ze kon niet echt praten. Ela ging rechtop zitten en staarde nog even naar buiten terwijl ze de resten van tranen op haar wangen wegveegde. Ze wou er niet als een zwak meisje uitzien. Ze kon best op haar eentje overleven. Ze liet de zwarte hakken nog even staan en zou ze later wel halen als ze besloten om naar buiten te gaan. Ze hoopte dat haar ogen niet te rood zagen. Ze haatte haarzelf voor te huilen.  Ze was niet zwak… Ze liet haarzelf enkel zwak lijken door deze stomme foutjes.  Ze beet op haar lip en stapte de kamer uit. Ze ging het kleine opstapje op om naar de grote eettafel te gaan dat vol stond. Ze slikte even toen ze de hoeveelheid zag… Ze waren toch maar met twee? Dit was voor bijna 20 mensen… Toen viel haar oog pas op een jongen die er al zat. Hij had een bruin haar en een zwarte bril op. Dat was dus Eugine. Zijn naam paste wel bij zijn uiterlijk. Niet gemeen bedoelt maar de naam klonk een beetje nerdy. En nou die bril ook. Hij zag er in ieder geval wel slim uit. Hij was ook vast slimmer dan haar. Niet dat ze dom was maar ze vond zichzelf vooral niet de slimste.  

Ela nam plaats op een van de zwarte stoelen met gouden details. Bijna alles had gouden details. Zelfs de borden zag Ela toen ze nog is keek hoeveel er wel niet lag. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk tegenover de jongen. Ze was nog altijd niet sociaal. Niet omdat ze perse asociaal wou zijn. Ze kon het gewoon niet, dat praten en gezellig zijn. Ze was overal altijd de stille. En daar had ze geen probleem mee. Ze koos om niks te zeggen en de jongen het woord te laten hebben.  Ze had eigenlijk niet zoveel honger meer… Juist door al het eten te zien werd ze een beetje misselijk. Half het eten kende ze niet, maar het zag er allemaal wel lekker uit. Nou ja, bijna allemaal. Het was gewoon zo ongewoon… Alles was zo vreemd voor haar. Hier moest ze echt aan wennen. Nee, ze wou er niet aan wennen! Ze wou gewoon naar huis. Ze hield een zucht in en liet haar ogen weer naar de jongen gaan, niet zeker wat ze moest doen.

|| Words: 2.150 || Tag: Eugine Spacey aka Defjuhhh <3 || Note: Oh goood, this idea is so amazing (': Hope it's okay! c: