Ze had al dagenlang nauwelijks geslapen, maar alsnog was ze klaarwakker. Adrenaline en suikergoed hielden haar op de been. Het was nu of nooit. Vandaag zouden ze het doen. De grote aanval. Het Hoofdkwartier zou vallen! Ze viste nog een reep chocolade uit haar tas en scheurde het papier open. Even had ze zo een momentje voor zichzelf, genietend van de zoetigheid, voordat ze zich weer op haar omgeving richtte. Ze moest alert blijven, nu de opstanden zich tot een hoogtepunt hadden gedreven sloeg het Capitool ook op z'n allerhardste terug. Gevaar lag in ieder hoekje. Het was een drukte van belang, , tot er een luid gezoem klonk en een hovercraft overvloog. Binnen luttele seconden leek de hele straat verlaten en drukte iedereen zich in portalen of andere beschuttingen. Enkele geweerschoten klonken, zowel van de soldaten in de hover als van de rebellen die terug schoten. Zodra het gevaar weer geweken was dook iedereen weer op.

En in een soort gezamenlijke parade van mensen die elkaar niet kenden, maar één doel deelden, marcheerden ze verder door de straten die al lang verlaten waren. Het grote witte gebouw doemde voor hen op en er werden leuzen geschreeuwd, die allemaal neer kwamen op één ding: Weg met het Capitool! Norah stak vurig haar gebalde vuist omhoog samen met de rest. En daar vloog de eerste steen richting het gebouw. Het geluid van rinkelend glas klonk, gevolgd door een inbraakalarm dat af ging. Gejuig. Meer stenen. Norah pakte een fles aan van iemand, die de doek in de brand stak, waarna ze die door een ruit slingerde. Plotseling ging alles heel snel, vlammen vraten aan het Hoofdkwartier van de vredebewakers, de Vredebewakers kwamen naar buiten. Degenen onder hen die ongewapend waren werden algauw de grond in getimmerd, met meer geweld dan Norah eigenlijk wilde zien. Zelfs wanneer één van hen zich over gaf werd dat niet geaccepteerd, diens helm werd afgerukt en een kogel uit zijn eigen geweer werd door zijn kop geknald. Norah draaide zich verward om, probeerde terug te lopen, wat lastig ging doordat de massa mensen voorwaarts wilde lopen. Een hovercraft en een stem op luidspreker: 'Dit is jullie laatste kans. Geef jullie nu over aan het genadige Capitool en je leven zal gespaard worden.' De zo-niet hierachter was duidelijk, zonder dat het uitgesproken werd. Zo niet en ze werden met de grond gelijk gemaakt. Mensen schreeuwden en duwden, een deel van hen wilde weg vluchten en de rest wilde keihard door duwen en het Hoofdkwartier overnemen. Norah wilde helpen, maar voelde zich verdrukt worden. Met moeite vocht ze zichzelf naar de zijkant. Een blikje landde uit het niets en rolde ratelend voorbij. Verbaasd volgde ze het zilveren metaal, tot het tot haar door drong wat dit was. Er klonk gesis. Het gas verspreidde zich razendsnel en brandde in in haar ogen en longen. Tranen vertroebelden haar blik en vlug viste ze een zakdoek tevoorschijn, die ze naar voorbeeld van de andere betogers nat maakte en voor haar gezicht bond.

De rest van de aanval ging in een roes voorbij, het was gelukt. Ze belandde in een bijgebouw waar wapens en andere zaken opgeslagen werden. Daar stond ze dan, met een pistool in haar handen, waarvan ze niet eens wist hoe ze die moest gebruiken. Ze zag er verloren uit, een stuk kinderlijker en kleiner dan ze eigenlijk was, door het veel te grote kevlar kogelvrij vest dat ze had gekregen. Vertwijfeld zochten haar roodomrande ogen naar steun in de groepjes mensen die hier de voorraden aan het plunderen waren om de volgende aanval te doen.De revolutie paste bij haar idealen, maar het beeld was een stuk minder prettig dan ze gehoopt had. Er klonk een luide knal, kenmerkend voor een luchtaanval, en geschrokken deinsde Norah achteruit, weg van de deur. Was dit hoe het Capitool met hen af zou rekenen?

[Als er iemand interesse heeft om te rellen of te anti-rellen voel je dan vooral vrij om te posten ]