Mayme MacNiall
Burgemeester District 6
PROFIELAantal berichten : 125
Registratiedatum : 03-01-14
 | | ◊Onderwerp: Return to Sender | ma jun 29, 2015 12:31 am | |
| Mayme legde de laatste hand aan haar make-up, waarna ze een formele knot van haar haren maakte die ze vastzette met een sierlijke zwarte pin. Net zoals vorig jaar was ze volledig gehuld in zwart en stond haar gezicht zwaarmoedig. Ze had natuurlijk geweten dat het moment zou komen, want zelfs als Johnny had weten te overleven, dan hadden ze alsnog afscheid moeten nemen van Kira. Mayme haatte het en ze voelde er weinig voor om hierbij aanwezig te zijn. Gelukkig hoefde ze niet veel te spreken, zoals bij de Boete en de Zegetour wel van haar werd verwacht.
Mayme’s huis stond pal tegenover het treinstation, aan de andere kant van het plein, dus het duurde niet lang om er te komen. Ruim op tijd verliet ze haar huis en wachtte ze tot de trein uit het Capitool zou arriveren. Precies op tijd hield de trein halt en Mayme begroette begeleidster Calypso Lundquist, die ze het liefst een klap wilde verkopen met haar eigen belachelijke schoenen. Op overdreven wijze werden er luchtkussen uitgewisseld, waarna ze richting het podium gingen en de ceremonie begon.
Even slikte ze, toen de kisten op hun tafels werden geplaatst. Calypso hield een heel verhaal over hoe erg ze het vond (dat District 6 niet gewonnen had) en dat ze hen echt ging missen (als ze hun naam nog wist, tenminste). Het kostte moeite voor Mayme om niet met haar ogen te rollen, maar ze moest het goede voorbeeld geven. Er was veel wit op de been, maar het liefste zag ze gewoon geen problemen ontstaan. Het leek de laatste tijd best goed te gaan, maar de dood van Kira en Johnny was natuurlijk niet goed aangekomen.
Uiteindelijk hield Calypso eindelijk haar mond en legde ze een bloem op elke kist. Nu stapte Mayme naar voren en zij deed hetzelfde. Eerst bij Kira, wier leven al op de tweede dag van de Hongerspelen werd ontnomen. Ze had Mayme’s boemerang nog kunnen gebruiken om de Tribuut uit Vier bewusteloos te krijgen, maar die had het uiteindelijk overleefd en Nakoma was er nog steeds. Het was dan ook drie tegen één geweest – een oneerlijk gevecht, maar dat deed er natuurlijk niet toe. Dat Kira nu in vrede mocht rusten. Vervolgens richtte Mayme zich tot de kist van Johnny, die ze beter had gekend. Ze wist dat hij bang was geweest voor water, dus de Arena moest een hel zijn geweest voor hem. Had hij anders wellicht kunnen winnen? Waarschijnlijk niet. De tegenstanders waren erg sterk, hoewel zijn bondgenootschap het goed had gedaan. Johnny ook. Hij had het dan ook tot de zesde dag weten te redden, zij het zwaargewond. Mayme liep naar de microfoon en condoleerde de families van de Tributen. Vervolgens richtte ze zich tot iedereen.
“U heeft nu tijd om afscheid te nemen van Kira Beckster en Johnny Algera, de Tributen van District 6 deze Tweede Hongerspelen, en om uw medeleven te betuigen aan de families.”
Mayme verliet het podium, maar bleef op het plein. Ze keek naar de mensen die bloemen legden of iets zeiden tegen de families van de Tributen. Haar goede vriendin Skye, die aan het werk was als Vredesbewaker, stond naast haar en keek haar veelbetekenend aan. Mayme glimlachte zwakjes, dankbaar voor haar aanwezigheid, maar het liefste wilde ze gewoon naar huis. Helaas maakte ze het zichzelf niet zo gemakkelijk.
OOC: Arme Tribuutjes. :c RIP. |
|
Xiomara Spurling
District 6
PROFIELAantal berichten : 150
Registratiedatum : 25-11-14
| | ◊Onderwerp: Re: Return to Sender | ma jun 29, 2015 10:29 pm | |
| Net iets minder dan een jaar geleden was het nu dat Janaea was overleven. Janaea had het langer volgehouden dan Kira en Johnny dit jaar. Verrassend, vond Xiomara, gezien de Tributen dit jaar ouder waren dan haar zus en meer in het voordeel leken. Natuurlijk had Odin het ook niet lang volgehouden de vorige Spelen, terwijl hij juist zo’n kanshebber leek. Datzelfde gold voor die ene Tribuut van District 1 dit jaar. De Hongerspelen waren bijzonder onvoorspelbaar tot dusver.
Xiomara was door haar moeder gedwongen om een zwarte jurk aan te trekken, die qua kleur misschien bij de situatie paste, maar de dikke stof deed Xiomara haast stikken. Het was zomer en het was zeker niet koud. Waarom kon ze niet gewoon normale kleding aan? Net alsof mensen het hen kwalijk zouden nemen als ze geen zwart zouden dragen. Sterker nog, Xiomara was ervan overtuigd dat niemand het zou merken. De meeste mensen stonden hier waarschijnlijk niet uit vrije wil en wilden gewoon terug aan het werk. Xiomara snapte dat wel. Zij wilde ook gewoon door met haar saaie leventje.
Toch luisterde Xiomara geboeid naar het verhaal van de begeleidster van District 6. Ze had zo een bijzonder uiterlijk dat het meisje onmogelijk niet geboeid kon zijn. Deed het geen zeer om zo veel make-up te dragen, vroeg ze zich af. Er zat zo veel op haar gezicht dat het gewoon zwaar leek en Xiomara vond het om eerlijk te zijn gewoon een beetje misselijkmakend. Waarom zou je vrijwillig al die troep op je gezicht smeren?
Het was niet moeilijk voor iemand als Xiomara om te begrijpen hoe nep Calypso Lundquist was, hoe ze enkel om zichzelf gaf. Ze werd dan ook al snel afgeleid door haar districtgenoten, van wie sommige zachtjes opmerkingen gromden en anderen met hun ogen rolden. Sommigen luisterden gewoon in stilte, zonder emotie, maar Xiomara was niet dom en snapte dat juist bij hen de emoties waarschijnlijk hoog zaten. De Burgemeester leek ook haar uiterste best te doen om de dag maar gewoon door te komen en Xiomara keek hoe de vrouw de bloemen neerlegde.
De ouders van Xiomara waren beide ontzettend stil. Ze spraken sowieso nog maar amper tegen elkaar en Xio’s moeder ruziede voornamelijk met haar jongere zus. Xiomara haatte deze stiltes en ruzies en ook nu begon haar moeder tegen Xiomara’s tante te zeuren. Ze legden allemaal een bloem neer, waarna de ouders en tante van Xiomara naar de families van Kira en Johnny liepen om hen te condoleren en een hart onder de riem te steken. Xiomara bleef achter en dacht aan Janaea. Die zou dit hele gedoe hebben gehaat. Al het verdriet en de stijfheid. Xiomara voelde er weinig bij, maar het zorgde er wel voor dat ze haar zusje miste. Haar lach zou een wereld van verschil kunnen maken.
|
|
