Er waren niet veel details die Aquila zich nog kon herinneren van het eerste Kroningsdiner, daar hij waarschijnlijk één of twee glaasjes – of tien – te veel op had gehad, maar dat het een feest was dat hij niet wilde missen, dat was zeker. Gelukkig stond Aquila automatisch op de lijst van uitgenodigden, dankzij de welgesteldheid van zijn familie. De reden deed er verder niet toe voor hem, alleszins niet vandaag. Het hele jaar door kon je nadenken over serieuze zaken als familiegeschiedenis, maar vandaag was het tijd voor een feestje! Nou ja, het was natuurlijk een diner, maar we hadden het hier wel over het Capitool!

Goedgekleed en met een charmante glimlach op zijn gezicht had Aquila het presidentieel paleis betreden. Hij droeg een pak, maar op een nonchalante manier en met daaronder stoere schoenen, waar hij zich prettig bij voelde. De kleur van zijn stropdas paste perfect bij de paarse kleur van zijn haren. Op de plek waar normaal een zakdoek te vinden was, droeg Aquila een wit met paarse bloem, en op het randje van zijn jasje zat een adelaarbroche vastgepind.  Hij zag er goed uit, al zei hij het zelf, en hij was er helemaal klaar voor!

Nog voor hij kon gaan zitten had Aquila al minstens tien vluchtige gesprekken achter de rug. Er waren veel oude bekenden, velen die hij helaas liever niet tegenkwam, maar het zat niet in zijn natuur om hen gewoon af te kappen. Een glimlach hier, een complimentje daar – zo hield je iedereen tevreden.
Uiteindelijk wist de man zijn zitplaats te bereiken en hij glimlachte vriendelijk naar de persoon naast hem. Hij begroette de persoon, maar voor hij verder nog iets kon zeggen kwam er een Avox aan om zijn glas te vullen. Mooi! Dat ging er zo wel in, maar hij besloot netjes te wachten tot de Presidente het diner zou openen.

In de tussentijd keek Aquila een beetje om zich heen. De Winnares zat naast de Presidente, maar hij wist niet zo goed wat hij van haar moest vinden. Natuurlijk was alles beter dan dat meisje uit Elf, die hij nota bene die vis had gesponsord, maar wat hem betreft had Nakoma moeten winnen! Maar eerlijk was eerlijk, Bristow had het goed gedaan in de Arena. Er waren deze Spelen meer dramatische momenten geweest dan vorig jaar, vond Aquila, en dat kwam toch wel deels door haar. Verraad was zo heerlijk om naar te kijken!

Nadat het diner eenmaal geopend was en Aquila in ieder geval twee keer had opgeschept en zo’n vijf wijntjes achterover had gegooid, besloot hij zijn plek te verlaten en maar weer eens een gesprekje aan te knopen. Zoals velen hoopte hij even met de Winnares te kunnen spreken, misschien wel samen op de foto te gaan, net zoals hij hoopte misschien de Presidente nog even te kunnen spreken. Hoewel haar stijl misschien iets te veel van het goede was voor hem, vond hij haar absoluut een prachtige vrouw en vond hij haar onafhankelijke, sterke imago aantrekkelijk. Aquila had de vrouw een complimentje willen maken bij binnenkomst, maar helaas leek zijn ouwe heer hetzelfde plan te hebben gehad en erg veel zin in een gesprek met zijn vader had hij niet, dus had hij het eerst maar gelaten voor wat het was.
Verder dan halverwege de zaal kwam Aquila echter niet, want ietwat onhandig botste hij plots tegen iemand op. Het was maar goed dat zijn glas net leeg was, maar omdat een Avox wel kwam controleren op ‘schade’, kreeg hij meteen weer een gevuld glas in zijn handen gedrukt. Of dat nou zo verstandig was? “Mijn oprechte excuses,” sprak Aquila met een charmante glimlach tegen het slachtoffer. En nu maar hopen dat hij niemand boos had gemaakt!

Voor een seconde maakte Aquila zich zorgen, toen hij de man tegen wie hij was opgebotst herkende als Tyrell Peak – de belangrijkste man in Panem. Dat had verkeerd voor hem kunnen aflopen, of in ieder geval minder plezant dan de bedoeling was geweest van dit feestje, maar Tyrell leek al iets te diep in het glaasje te hebben gekeken en Aquila glimlachte hartelijk naar hem. Ach, hij mocht de man op zich ook wel, zij het dat hij wat vreemd was met zijn gekleurde brilletjes.
“Enkel voor de kleine botsing die we zojuist hadden,” antwoordde Aquila liefjes, maar hij deed zijn best er zo snel mogelijk overheen te praten. “Ik sta altijd in het krijt bij de beste Spelmaker in Panem,” sprak hij op charmante wijze. “Echt man, wat een geweldige Arena. Mijn complimenten!”

Aquila vond het niet kunnen om zomaar verder te lopen, zoals op zich niet ongewoon was in het Capitool. Hij blikte even naar de tafel waar Bristow en Cecilia zojuist hadden gezeten, maar ondanks zijn lengte kon hij vanaf deze plek maar amper zien wat er daar gebeurde. Al die krengen met hun overdreven hoge hakken en plateauzolen ook! Het was er echter nog steeds erg druk, dus Aquila vermoedde dat het meisje niet had kunnen ontsnappen.
“Ik ga eens kijken of ik bij Bristow kan komen,” glimlachte Aquila naar Tyrell, terwijl een stelletje zich giechelend langs hem wurmde. Lichtelijk geïrriteerd stapte hij een paar centimeter opzij, maar die ergernis was vooral omdat hij hun relatie benijdde. Dat wilde hij nou ook wel! En dat gaf hem een idee – misschien wel het slechtste idee van de avond. “Tenzij je me eerst aan je zus zou willen voorstellen?”, sprak hij met een knipoog naar Tyrell. Wellicht had de drank Aquila toch al meer in zijn greep dan hij wilde toegeven.  

OOC: Yeah, blame the booze

Het leek erop alsof Tyrell even in een andere dimensie rondwaarde, daar hij enkele seconden nodig leek te hebben om zich te realiseren wie dat ook alweer was – óf waarom iemand haar in hemelsnaam zou willen ontmoeten. Beide mogelijkheden leken aannemelijk, als je bedacht dat de man waarschijnlijk al de hele avond wijntjes achterover sloeg, en de reactie die volgde in overweging nam. Eigenlijk wist Aquila niet heel goed hoe hij moest reageren, maar hij zorgde ervoor dat het niet of nauwelijks zichtbaar was in zijn gezicht (waarschijnlijk gewoon niet, gezien de vele alcohol - tenzij dat Tyrell juist super empathische vermogens gaf). Hij glimlachte, terwijl hij zich afvroeg of broer en zus Peak elkaar eigenlijk helemaal niet mochten. Aquila vond het zo vanzelfsprekend dat de band goed tussen broers en zussen goed was, maar het was wellicht naïef om te denken dat dit voor alle families gold.

“Enkel een muzikant met een appreciatie voor schoonheid,” antwoordde Aquila, waarna hij zich bedacht dat het wellicht beter was om een beetje zuinig aan te doen met de complimentjes, mocht Tyrell haar inderdaad niet graag mogen. Aquila hield ze liever allebei te vriend! De man stemde echter in hem voor te stellen en Aquila knikte dankbaar, terwijl hij vriendelijk bleef glimlachen.

“Aquila Leavitt,” antwoordde hij vervolgens op de vraag van Tyrell, terwijl hij de man volgde naar de tafel. Dat ging niet vanzelf, gezien een groot deel van de mensen hier meer bezig was met zichzelf dan met de omgeving. Zelfs een belangrijke man als Tyrell kon dan zomaar genegeerd worden, zeker als je de vele liters alcohol meetelde die er waarschijnlijk al doorheen waren gegaan. Aquila deed zijn uiterste best om ieders voeten en andere uitsteeksels ongeschonden achter zich te laten, maar hij durfde niet te zeggen of dit ook echt gelukt was. Sommige mensen vroegen er ook gewoon om met hun idiote creaties! Eenmaal bij de tafel aangekomen, wachtte Aquila netjes op Tyrell om het gesprek te starten. Hij hoopte maar dat ze de Presidente niet zouden storen.

Madelynn had niet goed geweten wat ze van het Kroningsdiner had moeten verwachten, behalve dan een enorme hoeveelheid heerlijk eten, die ze nooit daadwerkelijk naar binnen zou weten te krijgen. Ze had gehoord van pilletjes die ervoor zorgden dat je lichaam ruimte maakte voor nieuw voedsel, maar dat klonk Madelynn erg respectloos en het ging tegen haar principes in om zich tot dat soort idioterie te richten. Ja, het was heerlijk om weer zonder angst grote hoeveelheden voedsel naar binnen te werken, maar dat hoefde ze niet te overdrijven. Als je bedacht wat ze thuis aten, dan voldeed één goed gevuld bord ook prima! Dat was alles wat ze thuis kreeg, en honger had ze nog nooit geleden!

Op de enorme hoeveelheid aandacht die ze zou krijgen, had Lynn zich in ieder geval onmogelijk kunnen voorbereiden. Ze wist natuurlijk dat er mensen waren die het geweldig vonden dat ze gewonnen had en alles, maar dit was de eerste keer dat mensen haar dat ook van dichtbij konden vertellen. Dit was het meest persoonlijke onderdeel van de Hongerspelen tot nu toe, en vrijwel meteen had er een rij naast de tafel gestaan met allemaal clowns mensen die met haar op de foto wilden. En wat moest ze daar nou mee? Moest ze lachen? Moest ze kijken alsof ze hen wilde vermoorden? Laten we eerlijk zijn, het tweede was een stuk makkelijker dan het eerste. Er waren echter veel mensen die dat best leken te kunnen waarderen.

Echt veel tijd om te eten had Madelynn niet met al die foto’s, dus tegen de tijd dat de gasten hun eten zo goed als op leken te hebben, was zij nog maar halverwege, terwijl de rij bij haar tafel enkel langer en langer leek te worden. Een paar keer had ze gekeken wat de Presidente, die naast haar zat, aan het doen was, maar die zou haar vast niet redden van al deze bewonderaars.
Het enige wat haar sowieso enigszins hielp was de wijn die voor haar was ingeschonken. Madelynn was absoluut niet gewend aan alcohol en al na het eerste glaasje merkte ze al hoe haar lichaam warm werd en na twee glaasjes kon ze gek genoeg bijna als een normaal mens functioneren.
Madelynn wilde eigenlijk niet te veel drinken, maar toen haar glas eenmaal leeg was, werd deze meteen weer bijgevuld en het drinken waren de enige seconden dat ze een momentje voor zichzelf leek te hebben, dus probeerde ze er maar van te genieten. Na het derde glaasje waren er verscheidene emoties die los leken te komen en waar niet langer een rem op leek te zitten. Op bepaalde opmerkingen die ze kreeg, antwoordde Madelynn zonder schaamte en met enige felheid. Er waren enkele opmerkingen bij die haar woedde voedden, en het verdriet en verlorenheid die ze gevoeld had voerden niet langer de boventoon. En dat was fijn - heel fijn, dus verwelkomde ze het vierde glas wijn met liefde…

Aquila wist niet wat hij erger vond: het feit dat Tyrell hem een parasiet noemde, of zijn naam die werd verbasterd tot Aquarium. Wellicht dat de Hoofdspelmaker zich dit morgen helemaal niet kon herinneren, maar Aquila zwoer dat hij dit niet zomaar zou vergeten!
Nu hij echter zo dicht bij de Presidente stond, was haar prachtige gezicht genoeg om Aquila te herinneren aan de mooie dingen in het leven. Hij schonk de vrouw een charmante glimlach en een coulant buiginkje. “Aquila Leavitt,” stelde hij zichzelf voor, toen Tyrell hen verlaten had om een gesprek aan te knopen met Bristow. “U ziet er werkelijk weer adembenemend uit vanavond. En mijn complimenten voor wederom een succesvolle Hongerspelen.” Hij glimlachte vriendelijk, terwijl hij de lelijke oude man wiens plaats hij had ingenomen op een elleboog in zijn ribben trakteerde. Hij probeerde weer bij Cecilia te komen, maar dat liet Aquila niet zomaar gebeuren! “Bevalt de avond tot dusver?”

OOC: Ik moest 'm drie keer aanpassen voordat ie lang genoeg was om te mogen posten. XDDD

Voor Madelynn waren alle gekken hier hetzelfde, dus deed ze allang geen moeite meer om hun namen te onthouden of ook maar aandacht te besteden aan hun uiterlijk. Meestal wilden ze toch vooral graag praten - over de moorden (jippie!), maar ook over mode en alles waar Madelynn tóch geen verstand van had. Gelukkig gingen de meeste mensen er ook op die manier mee om, maar hun waardevolle lessen gingen helaas ook vrijwel volledig aan het meisje voorbij. “Erg mooi, ja,” mompelde ze zonder enig enthousiasme tegen de vrouw die haar nagels van dertig centimeter lang toonde, gedecoreerd met nail-art, geheel in de stijl van District 7. “Kijk maar uit dat u zelf geen Hongerspelen ontdingest hier met die enge dingen van u!”

Goh, praten werd moeilijker. Madelynn realiseerde het zich, maar het weerhield haar er niet van om nog een slok van haar wijn te nemen. De rij bleef lang, al bleef het nu relatief lang stil. Heerlijk, dacht ze. Stilte. Het was dat de hele ruimte gevuld was met feestende mensen, dus stilte was een relatief begrip, maar Madelynn genoot van de paar seconden die ze voor zichzelf had.

“Goedenavond!”, klonk er toen uiteindelijk, en Madelynn keek op. Man. Bril. Hij was bijna naakt in vergelijking met de meeste anderen hier. Het duurde even, maar uiteindelijk ging er dan ook een lampje branden. “Goedenavond,” sprak ze, enigszins verbaasd dat de Hoofdspelmaker met haar kwam praten. Wat kon het presidentiële broertje in hemelsnaam van haar willen?

“Thanks. Ja, zo leuk als mijn oudtantes begrafenis,” bracht ze enigszins moeizaam uit, alsof haar hersencellen nu al waren afgestorven, en het viel te betwijfelen hoe duidelijk haar sarcasme naar voren kwam. “U ook genoten van uw werk?”

Het werd Aquila al snel duidelijk dat zijn verwachtingen over schoonheid niet te hoog waren geweest. In feite was de Presidente mooier dan hij had verwacht, al was haar uiterlijk hoe dan ook indrukwekkend en alleen daardoor al prachtig. De man bestudeerde haar haren. Ze waren blauw en Aquila vroeg zich af of het haar echte haar was dat een kleurtje had gekregen of enkel een kwalitatief goede pruik. Hij moest erkennen dat hij daar weinig verstand van had, ondanks dat zijn haar erg belangrijk voor hem was. Hij hield het allemaal natuurlijk, met natuurlijk een scheutje verf hier en daar, maar daar was natuurlijk niets onnatuurlijks aan. Pruiken leken hem persoonlijk echter verschrikkelijk, zeker als je van jezelf dan ook nog een dikke bos met haar had. Dat deed hem denken, met een vriendelijke blik naar de Presidente. Zou ze stiekem kaal zijn? Om het gebruik van pruiken te vergemakkelijken? Of zou dit toch haar echte haar zijn?

Aquila moest toegeven dat hij erg geïnteresseerd was in de Presidente, maar het ging hem niet om haar macht of om haar rijkdom. Natuurlijk, dat was leuk, maar hij kwam zelf niets tekort . Hij hoefde niet zo nodig een land te regeren of een topfunctie bij een bedrijf – dat was hem veel te veel verantwoordelijkheid. Zolang hij in zijn penthouse kon blijven wonen en muziek kon maken, was hij gelukkig. Maar af en toe had hij ook wat andere spanning nodig. En nou ja, wat hem betreft viel het beter leren kennen van de Presidente daar zeker onder.

“Mijn ouders, zo vrees ik,” glimlachte Aquila enigszins verontschuldigend als antwoord. Ondanks dat zijn ouders best aardige mensen waren, wist hij ook dat ze strontvervelend konden zijn, zeker op officiële gelegenheden. Zijn moeder was een echte aandachtstrekker. Enorm gefocust op haar eigen uiterlijk, maar eigenlijk zag ze er gewoon uit als zo’n opgeblazen, ouderwetse barbiepop – niet erg aangenaam om naar te kijken als je het Aquila vroeg. Ze had echter een prettige stem en in haar jonge jaren had ze ook voor de televisie gewerkt als presentatrice of iets in die richting. Vast niet hard, vermoedde Aquila, al moest hij toegeven dat zijn moeder het wel altijd te druk had gehad om tijd met hem of zijn broer en zus door te brengen, dus misschien toch harder dan hij dacht.
Zijn vader was overigens niet veel beter. Een relatief klein mannetje met bolle buik en vaak met een kleurige pruik op zijn kop die Aquila walgelijker vond dat zo ongeveer alles wat hij tot dusver in de Hongerspelen had gezien. En heus, zijn vader was een aardige man, maar zo vol van zichzelf. Iets te aanwezig soms ook, en dan vooral mijn zijn veel te flauwe grappen die Aquila soms evenwel misselijk maakten.  Hij had een goed gevoel voor humeur, maar de humor van zijn vader deelde hij niet.
Toch waren Aquila’s ouders over het algemeen wel enigszins gerespecteerd, al wist Aquila niet precies waarom. Hij had zich ook nooit met hun leven bemoeid, dus wellicht waren ze stiekem wel geniaal, of sponsorden ze het Capitool en nu de Hongerspelen alsof hun leven ervan afhing. Misschien vond de Presidente ze wel helemaal niet zo verschrikkelijk als Aquila verwachtte.
“Ik meende mijn vader bij binnenkomst te hebben gezien, maar met de mode tegenwoordig is het soms moeilijk te zeggen,” sprak de man toen met een glimlach, terwijl hij opnieuw in zijn rug werd gepord om ruimte te maken voor de volgende persoon. Hij werd even uit evenwicht gebracht door iemand in de rij, en iemand anders iets verderop besloot vervolgens ook nog eens knock-out te gaan en Aquila kwam door de ontstane commotie ineens een stuk dichter bij de Presidente. Hij wist niet of zij daarop zat te wachten - en erger nog, hij wist niet of zijn adem naar alcohol stonk (al was ze na deze avond waarschijnlijk reeds heel wat gewend) – en zocht meteen weer afstand door de persoon achter zich naar achteren te duwen. Nog steeds dezelfde man en Aquila zond hem een hatelijke blik.
Vervolgens verontschuldigde hij zich bij de Presidente, waarna hij naar haar glimlachte. Het begon steeds drukker te worden, zeker nu enkele Avoxen die ene bewusteloze persoon  probeerden te verplaatsen of bij te brengen. Het kon Aquila niet zo veel schelen, maar het werd hem hier toch aardig druk. “De hoeveelheid mensen bewijzen het eveneens grote succes van dit feest,” sprak hij daarom tegen Cecilia. “Maar wellicht dat we zo de rust van de tuinen op kunnen zoeken, als u dat pleziert?” Opnieuw een lach, maar een blik op de tafel deed vanbinnen de twijfel rijzen. “Geniet eerst echter van de maaltijd, als uw wilt,” vervolgde hij daarom. “Ik veronderstel dat er aan deze tafel meer gepraat wordt dan gegeten.”

OOC: Wauw. Aquila's familie was echt... zero uitgeschreven in de kk. Dus bij deze. XD