[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

Ze was aan de beurt om haar talent te zien voor het hongerspelen. Ze liep naar binnen om te beginnen. ‘Hallo, mijn naam is Michelle Beekhuizen en ik kom uit district 1’ zei ze hard op.
Ze begon eerst met boogschieten. Z e pakt pijl en boog, ze zette haar pijl op boog, ze trekt pijl naar achteren en ze richten op haar doelwit. Ze schoot en raakt het doelwit in zijn borst. Na eerste onderdeel kijkt ze naar boven, maar ze hoopte dat ze hoge cijfer krijgt. Ze wilde ook laten zien dat ze niet zo meisjes achter is.
En haar tweede onderdeel ging ze zwaard vechten met een trainer. Ze pakt een zwaard. Ze ging met haar zwaard paar keer slieren om haar tegenstander af te leiden, maar het lukt niet. Ze vochten een hele lang streed, maar ik heb per ongeluk de trainer gewond gemaakt. Ze schrok en ze ging naar hem toe om sorry te zeggen. ‘Sorry, het was niet bedoeling’ zei ze
Ze keek naar boven en ze zei: ‘Bedankt voor jullie aandacht!’. Ze ging weer


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 8

In stilte zat Flaire in de wachtruimte. Haar knieën had ze opgetrokken onder haar kin en haar ogen waren strak gericht op de muur tegenover haar. Ze wachtte tot het haar beurt was om de zaal te betreden, om te laten zien wat ze kon. De privésessies waren vandaag aan de beurt en Flaire had er eigenlijk wel zin in. Nu kon ze zich bewijzen, aan die prusters van Spelmakers laten zien wat ze kon. Laten zien dat zij een goede kandidaat voor te titel was. Dat zij iemand was om rekening mee te houden. Haar mede-Tributen hadden inmiddels wel door dat het kleine, roodharige meisje gevaarlijk was, maar Flaire wilde dit ook nog even aan de Spelmakers laten zien. Dat ze haar en de anderen al hadden gezien tijdens de trainingen wist het meisje niet. Ze had immers niet opgelet en was vooral met vuur en martelen bezig geweest. Drie dagen waren voor haar veel te weinig geweest om alles te kunnen doen en leren dat ze had willen doen (en leren). Dit bood ook erg weinig opties voor haar privésessie, maar ze had zich laten vertellen dat het belangrijk was om te laten zien waar je het beste in was. Tja, en waar was Flaire het beste in? Juist, in het maken van vuur.

In eerste instantie had ze willen vuurspuwen, en dan vooral in de richting van de Spelmakers, maar aangezien het Flaire aan lampolie (en vuurspuwskills) ontbrak, was dit plan helaas afgevallen. Haar hoofd had vol vuur gezeten, maar in welke vorm ze dit aan de Spelmakers moest laten zien wist ze niet. Uiteindelijk had besloten alle ideeën overboord te gooien en gewoon te doen wat ze altijd deed; een groot kampvuur bouwen en brand stichten. Dat was immers haar beste vaardigheid, dus waarom zou ze moeilijk doen? Het meisje keek op toen haar naam werd geroepen, waarna ze haar benen ontvouwde, opstond en naar de zaal liep. Haar ogen schoten in het rond en zochten de Spelmakers, welke op een verhoogd stuk aan haar rechterhand zaten en op haar neer keken. Nu keken mensen al snel op haar neer, omdat ze maar zo klein was, maar dit was gewoon belachelijk. ‘Flaire Blitz, District 3,’ verkondigde het meisje terwijl ze naar boven keek en bijna haar nek verrekte. Er werd een signaal gegeven wat betekende dat ze mocht beginnen met het vertonen van haar talent.

Ze besloot verder geen aandacht te geven aan de mensen daarboven en liep zonder verder een woord te zeggen naar het onderdeel vuur maken. In een rap tempo begon ze een kampvuur te bouwen van immens formaat, waarbij ze al het hout gebruikte dat beschikbaar was. Naar eigen mening was ook dat echter nog niet genoeg en dus pakte ze een aantal van de houten vechtstokken die er lagen en gooide deze ook op de stapel. Als mensen er iets op tegen hadden.. pech voor hen! Flaire bukte zich bij de stapel hout, frummelde even wat met haar vingers en binnen enkele seconden brandde er een vuurtje. Flaire deed een paar passen achteruit terwijl het vuur hoog oplaaide en groter werd. Ze grijnsde en keek met een verliefde blik naar het vuur, de vlammen weerspiegelden in haar ogen, welke een dromerige blik hielden. Het vuur laaide hoger en hoger op en Flaire verdronk bijna in het prachtige gezicht van de vlammen. Het was lang geleden dat ze zo’n groot vuur had gezien. Veel te lang… Hij moest groter! In een flits begon het meisje alle mogelijke materialen die van hout of plastic waren gemaakt te verzamelen en op het vuur te gooien. Dit alles was echter nog niet genoeg. Ze wilde meer. MEER! Het meisje pakte een gevechtsstok die doormidden was gebroken en stak deze aan zodat ze een fakkel had. Vervolgens rende ze met de fakkel door de zaal en stak hierbij alles in brand wat ze tegen kwam, van oefenmateriaal tot dummies. Onder het rennen schaterde ze van het lachen en haar haast maniakale lach schalde luid door de hoge ruimte.

De brand werd steeds groter, maar nog voordat die zo groot was als Flaire had gewenst, ging er een alarm af. Water regende uit het plafond naar beneden en begon de flammen te blussen terwijl er een aantal bewakers aankwamen en Flaire tackelden. Haar toorts viel op de grond en doofde, net als de andere vlammen en het meisje werd de zaal uit gebracht. ‘Maar ik was nog niet klaar!’ protesteerde ze luid, maar de man duwde haar ruw naar buiten en sloeg de deur achter haar dicht. Verdrietig draaide Flaire zich om en slofte richting de lift. En het was net zo leuk! Pff, Spelmakers? Eerste Spelbrekers!

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 10

De dag was aangebroken. De belangrijkste dag in het hele voorbereidende gebeuren van de tweede Hongerspelen, volgens Nakoma. Sommige tributen, en jammer genoeg ook Nakoma’s begeleidster, hechtten veel waarde aan de interviews, maar die waren echt haar ding niet. Converseren was geen vaardigheid die Nakoma bezat, en charmant overkomen al helemaal niet. Nee, Nakoma liet haar acties liever voor zich spreken, en daar was dit moment perfect voor: de privésessies. Het belang daarvan was vorig jaar wel gebleken, want de enige tribuut die toen een elf gescoord had, had de Hongerspelen gewonnen. En hoewel resultaten uit het verleden natuurlijk geen garantie voor de toekomst boden, kon het onmogelijk slecht zijn om een hoge score te halen. Op zijn minst zou ze daarmee interessant worden voor sponsoren, want daarop zou Nakoma door de interviews niet durven te rekenen.

Nakoma had vrijwel meteen beslist om zich op langeafstandswapens te richten, met speciale aandacht voor haar voorkeurswapen, de drietand. Ze had ook overwogen om te tonen wat ze met een katapult kon, maar was niet zeker genoeg van haar zaak om te kunnen garanderen dat ze haar doel elke keer zou raken, en ze vermoedde dat ze meer afgestraft zou worden als ze haar diversiteit probeerde te tonen en daarin faalde dan als ze minder verschillende dingen ondernam, maar zich daarbij echt op haar sterkste punten richtte. Ze besliste dat ze speerwerpen, vechten met een drietand en het werpen van een drietand zou tonen. De dag voor de privésessie was ze echter beginnen te twijfelen. Ze had immers 15 minuten, en daarmee kon ze toch echt wat meer van zichzelf laten zien dan haar handigheid met twee wapens, die sowieso al een beetje op elkaar leken. Misschien moest ze zich niet uitsluitend op wapens en vechttechnieken richten, maar kon ze ook tonen dat ze in staat was om in het wild te overleven? Dat had ze wel een goed idee gevonden, en aangezien ze met haar wapenkeuze bij haar roots was gebleven, besloot ze ook qua overlevingstechnieken in het thema van district vier te blijven. Het zou krap worden, maar ze ging het proberen.

Ze stapte de trainingszaal, haar intussen al goed bekend, zelfverzekerd binnen. Nu ze echter, uitgezonderd de zeven spelmakers, volstrekt alleen was, voelde de ruimte abnormaal stil, en hoorde ze haar voetstappen ongemakkelijk luid door de ruimte galmen. Haar blik schoot naar de doelwitten van het boogschieten, die aan haar rechterkant stonden, helemaal tegen de wand van de zaal. Er stond een dummy, klaar voor gebruik, ook rechts van haar, maar zeker 25 meter van de muur. Verdomme. Nakoma had de dummy liefst wat dichter bij de doelwitten gezet, want ook al twijfelde ze niet aan haar capaciteit om zo ver te gooien, toch wilde ze liever geen nauwkeurigheid opofferen voor indrukwekkende afstanden. Maar nu de dummy al op een op zich haalbare afstand klaarstond, wist Nakoma dat de spelmakers niet bepaald onder de indruk zouden zijn als ze de afstand tussen haar twee doelwitten verkleinde. Ze zou het er maar op moeten riskeren om van een grotere afstand te werpen.

Recht voor haar, onder het compartiment waarin ze de spelmakers zag zitten, hing een wandklok, die begon af te tellen van 15 minuten. Tijd om aan de slag te gaan.

“Nakoma Locklear, district 4!” kondigde ze zichzelf luid aan, in het geval dat de spelmakers haar naam nog niet wisten. Ze keek niet op om te zien of de spelmakers reageerden, maar rende resoluut naar het messenonderdeel. Ze greep het eerste mes dat ze tegenkwam en snelde naar de vijver. Het mes tussen haar tanden klemmend stapte ze met schoenen en al het water in, totdat het water tot halverwege haar bovenbenen stond. Haar handen hield ze in de aanslag en ze tuurde geconcentreerd naar beneden. Ze had al vaker op deze manier gevist, maar in de vertrouwde omstandigheden was dat buiten, in vol zonlicht, waar de bewegingen onder water veel duidelijker zichtbaar waren dan hier, in het artificiële licht van het trainingscentrum. Het zou moeten voldoen.

Zo stond ze, stokstil, ze wist niet hoe lang, geconcentreerd naar het water te kijken, op zoek naar de minste beweging. Ze probeerde er niet aan te denken dat ze waarschijnlijk met elke wegtikkende seconde de interesse en aandacht van de spelmakers weer wat meer verloor.

Aha! Daar, net voor haar rechterbeen! Haar handen doken onder water, sloten zich om het lichaam van de vis en haalden het ding spartelend boven water. “Ha!” riep ze triomfantelijk, terwijl ze haar grip om de spartelende vis versterkte en met haar vingers naar de kiewdeksels ging. Toen ze ervan verzekerd was dat de vis zich niet meer los zou kunnen wriemelen, greep ze met haar rechterhand het mes dat ze tussen haar tanden had en stak het resoluut door het oog van de vis, zodat ze zeker geen organen raakte. Niets zo erg als een vis openmaken en opengereten organen moeten verwijderen. Het dier stuiptrekte nog enkele seconden, maar Nakoma wist dat het dood was en snelde naar het onderdeel vuur maken, waar ze het mes uit de vis trok en het dier neerlegde. Ze haalde wat hout, koos er zeven langere takken uit, en legde de rest klaar als brandhout in een al gebruikte vuurput. Toen besefte ze dat ze nog geen touw had. Ze keek rondom zich, zag het onderdeel knopen leggen en rende daarheen en terug met een lang eind dun touw. Met het hout en het touw bouwde ze twee simpele driepootconstructies waar ze de zevende en laatste tak op liet rusten.

Ze haalde even diep adem en greep de twee vuurstenen die naast haar lagen. Het duurde een beetje langer dan ze gehoopt had, maar ze kreeg een vuurtje aan de gang. Ze was er bijna. In een oogopslag zag ze dat er nog acht minuten op de klok stonden. Misschien was ze toch wat te ambitieus geweest.

Ze greep haar mes en maakte de vis in snel tempo schoon. Maar goed dat ze dit al duizenden keren gedaan had, want anders zou er alleen een bloederige puinhoop overblijven na al haar messteken. Ze sneed de vinnen weg en gleed met de achterkant van haar mes over het hele oppervlak van de vis, van achter naar voor, om de schubben te verwijderen. Het was niet perfect gedaan, en thuis zou ze doorgaan tot de vis kaal was (niets zo walgelijk als de plastieksmaak van schubben), maar daar had ze nu geen tijd voor. De spelmakers zouden het waarschijnlijk niet eens doorhebben. Alsof zij al ooit een vis hadden schoongemaakt.

Ze sneed het dier van achter naar voor open en liet de ingewanden naast haar op de grond vallen. Meestal zou ze wat water gebruiken om de vis volledig schoon te maken, maar bij gebrek daaraan ging ze snel met haar hand door de binnenkant van de vis, zodat er toch geen organen meer overbleven. Ze nam haar zevende tak, stak die krachtdadig door de vis en plaatste hem weer zorgvuldig op de driepootconstructies, boven het vuur.

Vervolgens rende ze naar het onderdeel speerwerpen, waar ze een rek op wielen greep en ermee naar de doelwitten van het boogschieten reed. Ze greep haar eerste speer, en besefte toen pas haar fout. Gehaast veegde ze het bloed en de andere lichaamssappen van de vis die aan haar beide handen hingen en ze glibberig maakten, aan haar broek af, en gebruikte toen de onderkant van haar shirt om ook even de speer af te vegen. Ze hoopte maar dat haar begeleidster geen hartaanval kreeg als ze haar straks zag voordat ze zich kon omkleden.

Ahem. Daar ging ze dan. Ze haalde diep adem, gebruikte een halve seconde om het gewicht van de speer in te schatten, en lanceerde het voorwerp vervolgens richting het doelwit. De tip van de speer landde in de roos – niet volledig in het midden, maar hopelijk goed genoeg om de spelmakers van haar waarde te overtuigen. Ze nam haar tweede speer en richtte die op het volgende doelwit. Ze voelde het misgaan toen ze het wapen losliet. De punt belandde in de eerste ring rond de roos, een beetje te veel naar links. Inwendig vloekend nam ze de derde en laatste speer. Ze ademde diep in, uit, en liet de speer gaan. Recht in de roos. De opluchting en blijdschap was op haar gezicht af te lezen.

Ze wierp weer een vluchtige blik op de klok. Nog drie minuten. Ze had gehoopt dat ze wat meer tijd zou hebben voor dit laatste onderdeel, maar er was nu niets meer aan te doen. Ze greep een drietand – een prachtexemplaar, dat moest ze toegeven, hoewel ze hem nog steeds zonder aarzelen zou inruilen voor haar eigen drietand in district vier – en begaf zich naar de dummy. Het liefst had ze tegen een trainer gevochten, zoals tijdens de afgelopen drie dagen, want een stilstaand object bood nu eenmaal niet zo veel weerstand, wat het moeilijker maakte om haar bekwaamheid te tonen. Maar blijkbaar mocht dat niet voor de privésessie – vandaar misschien ook de naam – dus ze zou het maar met de dummy moeten doen.

Ze toonde alles wat ze in huis had, en probeerde haar aanvallen zo spectaculair mogelijk te maken. Een steek in de borstkas, waarna ze rond de dummy draaide en de zijkant van de drietand zwaaiend onder de oksel sloeg. Ze kwam achter de dummy tot stilstand en stak met haar wapen in de achterkant van de knieën. Bij het verder door draaien raakte ze de dummy in de rug met het platte deel van de drietand, weerde een ingebeelde aanval af, en draaide de drietand om het wapen van haar tegenstander uit het spel te krijgen. Ze sprong en gebruikte een van haar favoriete aanvallen, een neerwaartse steek in de borstkas. De impact gebruikte ze om af te stoten en afstand te creëren.

Met nog een halve minuut op de klok maakte ze haar ingebeelde tegenstander door middel van een welgemikte voorwaartse steek in de hals af, zette een stap van de dummy weg en gooide de drietand met volle kracht naar het middelste doelwit dat ze gebruikt had bij het speerwerpen, waar het haar niet helemaal gelukt was. De drietand landde schuin in het doel, met de middelste tand mooi in de roos. Het doelwit trilde hevig door de kracht van de impact, en Nakoma grijnsde voor zichzelf. Zonder nog een woord te zeggen of de spelmakers aan te kijken, liep ze naar haar vis, die jammer genoeg aan de onderkant al een beetje zwart begon te worden – een logisch gevolg van het gebrek aan omdraaien, maar toch jammer – maar er voor de rest volledig eetbaar uitzag. Ze nam de stok van het vuur en zwaaide met haar vis naar de spelmakers terwijl ze zelfverzekerd de deur uitging. Eindelijk nog eens wat vertrouwd eten; dat zou zeker smaken na deze privésessie.


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

Vol zenuwen zat George te wachten. Hij zat dan weliswaar niet in zijn eentje in de kantine, maar hij voelde zich wel zo. Hij keek kort naar zijn districtsgenoot, die hij de afgelopen paar dagen het meest had leren kennen. Naast hem zat het meisje met de felle roodgekleurde haren. Hij had haar wel eens gezien maar nooit echt de kans genomen om met haar te praten. Op dit moment staarde ze gewoon blank voor zich uit, waarschijnlijk te denken aan wat ze straks zou doen. Hij herinnerde zich wat er zo apart aan haar was geweest tijdens de Boete; toen had ze ook zo blank voor zich uit gestaard. Zelfs toen haar naam tweemaal werd genoemd had ze nog geen kick gegeven. Pas toen de menigte voor haar uitweek en peacekeepers haar bij de schouders pakten had ze reactie getoond. Een apart persoon.

Maar niet de meest aparte, nu hij zo om zich heen keek, waren dat toch wel de tributen die op dit moment een haast onnatuurlijke glimlach op hun gezicht hadden, alsof ze niets liever wouden dan deze prive-training houden, of dan straks die arena ingaan. Gestoord, dat moesten diegenen zijn.

Naast de enkele glimlachende, gestoorde personen waren de meeste anderen ook aan het voorbereiden op de training. George had gisteravond een idee gekregen, dat langzaam was gegroeid tot een risicovol plan, wat, als hij slaagde, hopelijk origineel genoeg was voor een hoog cijfer. Want ieder kind kon bedenken dat een hoog cijfer de kans op sponsors zou verhogen. Hij was zenuwachtig maar hij had er tegelijkertijd ook wel zin in. Zin om die spelleiders te laten zien waar hij, als kleine jongen, toe in staat was.

Omdat hij uit het vierde district kwam was hij in verhouding ook snel aan de beurt. Dat wil zeggen nadat hij een kleine twee uur had gewacht. Hij had medelijden met de tributen uit de laatste paar districten, omdat die minstens de halve dag kwijt waren aan alleen maar het wachten. Dat moest zenuwslopend zijn.

Toen zijn naam werd opgeroepen stond hij rustig op en volgde hij de Avox die hem naar de inmiddels bekende trainingszaal leidde. Eenmaal in de zaal sloot de Avox de deur en plotseling voelde George zich immens klein. Zonder trainers en andere tributen leek de zaal veel groter en even zonk de moed hem in de schoenen. Met moeite liep hij naar de cirkel in het midden, en bij elke stap die hij nam kwam er een beetje zekerheid terug. Zeker toen hij de spelmeesters daar zo zag zitten met hun luxe eten en chique praatjes. Toen hij in de cirkel stond rechtte hij zijn rug en kijk hij vastberaden naar boven. "George Douglass, district 4." Meldde hij.

"Zoals jullie vast allang weten is district 4 verantwoordelijk voor de visvangst. Dit betekend dus dat ik een voordeel heb: ik kan al zwemmen, knopen leggen en voor eigen eten zorgen." Hij liep op zijn gemak naar de wapenkasten en haalde er een paar messen uit die hij door training herkende als werpmessen. Hij had een hele ochtend genomen om handig te worden met deze wapens en had op het laatst de dummies aardig weten te raken. Het zou ze de meeste keren niet vermoorden maar ze wel op afstand houden en verzwakken. Hij stak de messen onder zijn riem, die hij voor dit plan had uitgekozen."Naast die voordelen van mijn district heb ik ook van mijzelf enkele vaardigheden en ik heb de afgelopen drie dagen natuurlijk hard getraind. Daarom ben ik ook van plan een combinatie tussen mijn oude en nieuwe vaardigheden te laten zien, ervan uitgaand dat jullie dat goed vinden." Het praten maakte hem rustiger en zekerder over zijn plan. Hij was wel gewend tegen zichzelf te praten en hij hoopte dat het nu ook de spelleiders enthousiast zou maken. "Voor mijn plan moet ik jullie wel vragen om een minuut lang niet de zaal in te kijken, deal?"

Zodra hij dacht dat de Spelmakers niet meer keken rende hij naar het touwenparkours, wat deels bestond uit een groot net dat tot de balken reikte. Stil maar snel klom hij omhoog, amper moeite met het schommelen van de touwen. Hij had zich dan ook ruim binnen de minuut veilig op de bovenste balk gehesen. De balk waar hij nu op lag was onderdeel van een groot balkenstelsel. Alle balken lagen horizontaal ongeveer een meter onder het plafond, wat genoeg ruimte gaf om je geruisloos te verplaatsen.

Hij wachtte eerst even terwijl hij naar de spelleiders keek, en hij voelde zich opgelucht toen ze hem niet leken te zien. Tijd voor de tweede stap. Rustig haalde hij het eerste mes uit de schede en dus ook onder zijn riem vandaan. Hij gooide de schede zo ver hij kon naar een andere uithoek van de zaal, zodat de aandacht daarnaartoe zou gaan. Nu kwam het risicovolle stukje. Hij verplaatste zich zo dat zijn benen nu beiden aan 1 kant hingen en liet zich met het mes in zijn hand naar achteren vallen. Meteen nadat hij zich achterover had laten slingeren klemde hij met zijn benen de balk stevig vast en verplaatste hij zijn gewicht weer zo dat hij nu weer naar voren slingerde. Tijdens het terug slingeren zat hij, zoals gepland, vlak voor een dummy en hij gebruikte de vaart die hij had om het mes in zijn hand ernaartoe te werpen.

Pas toen hij weer veilig en wel op de balk zat durfde hij naar de dummy te kijken, het mes had zich diep in de bovenkant van de schouder geboord. Hij had alles snel genoeg gedaan want toen hij naar de spelmeesters keek zag hij dat die hem nog niet hadden gespot. De meesten keken nog naar de grond, precies wat hij wou.

Hij kroop een eindje verder op het balkenstelsel tot hij de dummy's van het pijl-en-boog onderdeel had bereikt. Snel gooide hij vanaf boven het tweede mes naar 1 van de dummy's, die zich in de onderbuik boorde. Door het geluid wat het gaf keken sommige spelmeesters verbaasd op. Waarschijnlijk hadden ze geen idee hoe hij zich ongemerkt had voortbewogen. En zo wou hij het houden ook. Hij kroop nu naar de andere uithoek van de zaal, naar het strikken zetten. Hij had hier de eerste ochtend zijn tijd besteed aan het leren van de basis-strikken, maar dat was hij nu niet van plan te gebruiken. Hij pakte zijn laatste mes en gebruikte weer dezelfde truc met als eerst de schede een andere kant op te werpen. Toen richtte hij het mes op een kleine val die er nog stond als voorbeeld: een soort slinger die afging wanneer er druk kwam op een bepaald gebied. Hij wierp het mes, met de botte kant voor, op het 'druk' gebied en wist het op een haar na te raken. Meteen ging de slinger af die met hels kabaal enkele tientallen steentjes op het mes liet vallen. De steentjes rolden alle kanten op wat het geluid nog erger was.

Dit was de afleiding die hij nodig had, waarschijnlijk kregen sommigen nu wel door dat hij niet beneden zat en daardoor moest hij opschieten. Zo snel hij kon manoeuvreerde hij zich over de balken, om zo weer aan de andere kant van de zaal te komen. Het platform waar de spelleiders op zaten was lager dan waar hij nu zat, maar sinds het alleen maar open is aan de zijkant kon hij zich aan de zijkant naar beneden laten zakken. Zo stil mogelijk probeerde hij op het dak van het platform te landen. Hij haalde nog 1 keer rustig adem en sprong toen vanaf het dak naar de voorkant.

Nu de gamemakers zo recht voor hem stonden leken ze ineens een stuk minder imposant en meer op al die andere rare Capitool-bewoners. Desalniettemin maakte hij een kort buiginkje naar ze. "Zoals ik al zei; George Douglass, District 4."


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

De privé-sessies. Johnny keek in gedachten verzonken om zich heen terwijl er om de zoveel tijd een andere tribuut naar binnen geroepen werd. Hij vroeg zich af wat de anderen zouden doen. De eerste die de in de ruimte verdween was de jongen van district één. Hoe kon hij ooit van zo iemand winnen? Misschien kon hij zich zo lang mogelijk verstoppen tot het grootste gedeelte van de tributen al gedood was. Zolang de spelmakers de spelen niet te saai zouden vinden zou deze strategie wel werken, maar lang zou hij zich niet kunnen verstoppen. Hij had de beste kansen als hij een boog of wat messen te pakken zou kunnen krijgen. Johnny zuchtte waarom dacht hij hier ook over. Hij kon toch niet winnen, maar hij kon het toch proberen. Hij miste zijn familie. Zelfs zijn zus miste hij op dit moment. Hij hoopte dat zijn moeder niet ook aan de morfine zou raken. Hij haatte dat spul. ‘Johnny Algera, district 6’ werd hij uit zijn gedachten gerukt. Hij liep door de deur naar de ruimte waar hij de afgelopen dagen getraind had. Hij haalde diep adem en stapte zelfzeker zo dicht mogelijk naar de spelmaker toe. Hij keek de mensen achter het glas uitdagend aan en stapte met een zekere pas naar de wapens. Hij griste eerst een riem met zeven messen eraan mee en deed deze riem aan waarna hij een koker met pijlen aan zijn rug hing en een boog pakte.

Eerst liep hij naar de bakjes met planten waar hij een drietal eetbare planten uitpakte, ze in zijn mond stak en opat. In een paar seconden pakte hij de boog vast, mikte hij en schoot een dummy in zijn hoofd. Hij grijnsde kort waarna hij een mes pakte en het mes naar een dummy aan de andere kant van de zaal gooide. Recht in zijn hart. Als hij een hart gehad had. Hij stapte snel door de zaal en schoot ondertussen zijn pijlen op. Ervoor zorgend dat hij elk van deze dummy’s recht in zijn hart raakte. Hij stond stil en gooide de 6 laatste messen naar de zes overgebleven dummy’s aan de andere kant van de zaal. Hij grijnsde tot hij zag dat één van de messen een paar centimeter naast de plek waarop hij gemikt had terecht gekomen was. Rap begon hij terug te glimlachen. De spelmakers mochten niet merken dat er iets fout gelopen was. Het waren maar een tweetal centimeter en de dummy zou als het een echt mens was dood geweest zijn, maar toch.

Hij maakte een overdreven buiging, die hij bij het Capitool vond passen, voor de spelmakers en verliet grijnzend de ruimte.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

Het afgelopen jaar was zwaar geweest, maar de afgelopen week sloeg alles. Ze was naar het Capitool gestuurd en was ondergedompeld in een bijna volledig andere cultuur, die haar dwong haar leven en prioriteiten te overdenken – een cultuur die ze haatte, alleen al voor het feit dat ze hier had moeten komen, maar die ze tegelijkertijd bewonderde en waar ze zich, om heel eerlijk te zijn, zeer gemakkelijk aan had weten aan te passen. Natuurlijk, ze miste de bomen, haar bijl en haar familie, maar het leven dat ze had gekend sinds haar aankomst in het Capitool was niet slecht geweest. Ze had nog nooit zulks lekker eten gegeten en nog nooit op zo’n zacht bed geslapen. Het was moeilijk om daar niet aan te willen wennen, maar tegelijkertijd deed het Madelynn realiseren dat het verschil in leven tussen het Capitool en de districten onaanvaardbaar was. Ze snapte nu waarom de mensen in de districten in opstand waren gekomen, maar ook waarom het Capitool deze zo fel had neergeslagen. Zij hadden hier een mooi leventje. Waarom zouden ze dat in gevaar willen laten brengen?

Er waren drie trainingsdagen geweest, dat de Tributen zich hadden kunnen voorbereiden op de hel die hen te wachten stond in de Arena. Madelynn wist niet hoe die hel zou zijn en niet hoe ze zou reageren als ze er eenmaal in zat, iets wat haar eigenlijk best wel beangstigde. Ze wilde niet doordraaien en iedereen als een of andere psychopaat om het leven brengen, maar dat was in principe wel wat ze moest doen om terug te kunnen keren naar huis. Het alternatief – niet doordraaien en alle andere Tributen zo strategisch mogelijk om het leven laten komen – klonk evenmin erg aanlokkelijk, maar ze had geen andere keus – niet als ze wilde terugkeren naar huis. Hoewel er geen Caleb op haar zat te wachten in District 7, had ze het besluit genomen om te vechten en ze zou haar uiterste best doen om thuis te komen. Dit alles wat ze nu meemaakte, dat had hij ook doorstaan en hij had niet opgegeven. Tot het laatste moment had hij aan haar gedacht en dit zou ze voor hem doen. In geen geval zou ze zich zomaar gewonnen geven en ze zou vechten tot ze er bij neer zou vallen – letterlijk – zodat Caleb trots op haar kon zijn, of ze nou zou winnen of niet.

Madelynn was in ieder geval blij dat al het gepluk aan haar lichaam eerst voorbij was geweest en had zich ook een stuk comfortabeler gevoeld toen ze zich eenmaal hadden gericht op de trainingsonderdelen. Dat lag haar vele malen beter dan al dat sociale gedoe, waarbij ze moest lachen en zwaaien. Vrienden maken was nou eenmaal niet haar sterke punt, in ieder geval niet wanneer ze moest doen alsof.
Het was wellicht geen fijn idee dat ze vandaag moest laten zien wat ze kon, zodat ze beoordeeld kon woorden op haar vaardigheden die moesten aantonen hoeveel kans ze maakte om de Hongerspelen te winnen. Wat als ze een laag cijfer haalde? Gebaseerd op de scores die vorig jaar waren behaald, was dat een overduidelijk nadeel en dan was ze waarschijnlijk genoodzaakt om alsnog een bondgenootschap te sluiten. De laatste drie overgebleven Tributen hadden allemaal een score van negen of hoger. Nummer vier was een ander verhaal met haar ietwat magere zesje, maar laten we eerlijk wezen, zonder haar bondgenootschap was ze waarschijnlijk nooit zo ver gekomen.
Ondanks deze onzekerheden stapte Madelynn vrij zelfverzekerd de trainingszaal binnen. Ze wist wat ze kon en daar ging ze gebruik van maken. Het was tijd om te laten zien dat ze uit District 7 kwam, maar ook dat ze veelzijdig was en geen zwak, klein meisje dat zomaar over zich heen zou laten lopen. Deze houding kon zowel in haar voordeel werken als in haar nadeel, maar toen ze eenmaal de trainingszaal betreden had was er maar weinig tijd om daar daadwerkelijk over na te denken. Ze was zelfverzekerd en trots en ze zou dat stelletje pestkoppen eens laten zien wat ze kon.

“Madelynn Bristow, District 7,” sprak ze met opgeheven hoofd naar de mensen die hier zaten om haar te beoordelen. Haar blik gleed vluchtig over de aanwezige gezichten en onmiddellijk voelde het meisje haar bloed koken. Dit was wat Caleb ook had moeten ondergaan. Dit was wat misschien wel honderden kinderen na haar ook zouden moeten meemaken. Het was onmenselijk en het kostte Lynn moeite om rustig te blijven ademen. “Ik ga een dummy bewerken met wapens,” zei ze toen, “zoals ik dat ook graag bij mijn vijanden wil doen.”

Ze kreeg het teken dat ze mocht beginnen en zonder enige aarzeling stapte ze af op de aanwezige wapens. Ze pakte een bijl, het wapen waar ze zich het meest comfortabel mee was. Het kostte bijna geen enkele moeite om hem op de juiste manier in de hand te nemen en ze richtte zich al snel op de dummy. Vol haat keek ze ernaar, terwijl ze hem zich enkel kon voorstellen met de hoofden van de mensen die ze het meeste haatte ter wereld. Cecilia Peak, dacht ze, en gevoed door woede gooide ze bijl met een ontzettend krachtige worp, die recht in de keel van de dummy terechtkwam. Nikephoros Foxglove, ging ze verder, terwijl ze de volgende bijl in haar hand had genomen, die ze recht op het hart mikte. Het feit dat ze raakte voelde zo ontzettend goed. Ze pakte een derde bijl, want Madelynn kon nog wel even doorgaan. Timo Kinnaird, dacht ze toen, omdat ze de rillingen kreeg van zijn gladde praatjes, en de bijl boorde zich met een aardige snelheid in het kruis. Als dat een jongen was geweest, dan moest dat heel veel pijn hebben gedaan. Ze hoopte dat de (mannelijke) Spelmakers het konden voelen. Ze gunde het hen evenwel.
 
Hoewel de bijl haar favoriete wapen was, had Madelynn de afgelopen dagen veel geleerd en ze had ontzettend hard geoefend en dat wilde ze ook graag aan de spelmakers laten zien. Bovendien was ze gewoon in de stemming om met dingen te smijten, dus richtte ze zich tot de andere wapens.
Ze pakte een speer, die ze zorgvuldig vasthield om zo min mogelijk in de fout te gaan. God, dacht ze nu, terwijl ze mikte op de plek van een rechteroog. De Duivel, ging ze verder, terwijl ze mikte op een denkbeeldig linkeroog. Als jullie al bestaan. Misschien stonden de speren een klein beetje te ver uit elkaar, maar de boodschap was waarschijnlijk wel duidelijk – of dat hoopte Madelynn tenminste.
Gezien ze vijftien minuten had om te laten zien wat ze wilde, besloot ze door te gaan. Ze richtte zich nu op de messen, waar ze er zeven van pakte. Alle – daar zat een mes in een pols – godvergeten – en daar ging de andere pols, ondanks de iets minder zuivere worp – Spelmakers – daar ging een mes in het gezicht – die – en daar ging er nog één – de – en nog één – Arena – per ongeluk zorgde ze voor een ondiepe snee in haar vinger, maar de adrenaline zorgde ervoor dat het niet eens merkte en opnieuw belandde er een mes in het gezicht van de dummy – bedacht hebben – en ook het laatste mes was raak. Het was misschien rommeliger dan bijvoorbeeld het bijlenwerk, maar het was onmiskenbaar een halve cirkel, waarbij de onderste helft van de cirkel verdwenen was. De speren vormden de ogen en de messen eronder waren een mond. Een verdomd zielige mond, dat wel, wat waarschijnlijk precies overeenkwam met de gevoelens van de dummy nu ze met hem klaar was – als de dummy gevoelens zou hebben dan. Het kwam in ieder geval overeen met Madelynns gevoelens, want ondanks het feit dat het heerlijk was om met bijlen te smijten, had ze er alles voor over om gewoon rustig thuis te zitten.

Toen ze weer met lege handen stond en Lynn haar ‘kunstwerk’ bekeek, wist ze dat ze genoeg had gedaan. Ze kon nog wel meer laten zien, maar niets zou indrukwekkender zijn dan wat ze zojuist had laten zien. Als ze nu zou stoppen, dan betekende dit dat ze haar vijftien minuten niet volledig zou benutten, maar dat was vast niet erg. Als ze probeerde iemand te vermoorden, dan was het immers ook het idee dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.  
Madelynn gaf aan dat ze klaar was en ze kreeg een teken dat ze kon vertrekken. Er stonden nog enkele minuten op de teller, maar ergens was het meisje wel blij dat ze er nu vanaf was. Nu maar hopen dat ze een goede indruk had gemaakt. Een stuk minder rustig dan ze was binnengekomen, maar zeker niet minder trots, verliet ze de trainingszaal. Ze had het gedaan! Nu was het echter een kwestie van wachten en het beloofden een paar lange uren te worden. Hopelijk waren haar inspanningen niet voor niets geweest.


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

Sköll trok zijn veels te vreemde kleren aan. Maar goed, hij moest er iets voor over hebben. Het was zijn doel om zoals vele deze spelen te winnen. En een goed punt voor deze training was daarvoor vereist. Als hij hier geen goed punt voor had was het voor hem des te moeilijker om sponsoren te krijgen en zo handige zooi binnen te smokkelen. Hij had een tijd lang nagedacht over zijn techniek en wat hij wou laten zien. Tijdens de normale trainingen had hij niks al te speciaals gedaan, vooral de dingen waar hij aan moest werken zoals overleven. En zichzelf wat handiger gemaakt met de wapens die ze hier hadden. Want hij mocht dan wel goed zijn met de bijl, die van thuis waren lomp en groot terwijl deze hier glad en dun waren. Grijnzend knikte hij zichzelf toe. Het moest wel lukken.

Zo liep de grote blonde jongen naar de wachtruimte. Hier zaten alle jong zenuwachtig op hun plaats of liepen wat doelloos rond. Sköll zijn handen jeukte van zijn kleptomanie, hij was niet gewent aan een leven waar hij alles kon pakken en hij wou gewoon wat stelen. Dit was hem echter niet gegund, er was niks te stelen in de verre omtrek van het Capitol. Dus ook hij wachtte rustig af terwijl kind voor kind diep adem haalde en verdween door de grote deur. Uiteindelijk was het zijn beurt. Weinig last van de zenuwen mocht hem dan bijzitten, toch ademde hij diep in en vanzelfsprekend uit voordat hij zijn districtgenoot toeknikte en naar de deur liep. Hier schudde hij zijn armen nog terwijl hij zijn altijd kille blik was charmanter opzette. Hij stapte naar binnen en begon hiermee meteen met zijn sessie, zonder toestemming te hebben van de makers.

Voor hij in het beeld van de spelmakers kwam liet hij het een na het ander in zijn zakken glijden. Een messenset verdween in zijn mauw en een paar lucifers in zijn broek. Een klein flesje, maar groot genoeg voor enkele druppels benzine verdween ook met de lucifers. In zijn jeugd van stelen was hij goed genoeg geworden iets voor je ogen te laten verdwijnen, maar nu had hij ook nog het voordeel van de wapenrekken voor het zicht van de spelmakers. Hij knikte ze toe, een klein grijnsje op zijn gelaat te merken. Ze wouden een show, dan kregen ze er een. Nog voor hij zijn blik geheel van de mannen had gehaald draaide hij zich om en liet een mes uit zijn huls glijden. Zo snel mogelijk om het effect van de verassing te behouden gooide hij de zes messen een voor een in een drietal dummies. Drie messen kwamen in de verschillende borstkassen terecht, een in een hoofd, een in een nek en een was slecht gemikt in een heup. Sköll liet zijn teleurstelling niet zien. De meeste messen waren goed gekomen om iemand te doden, op slag of op dodelijke plaatsen. Voor iemand die op honden had geoefend zeker een goede prestatie. Snel liep hij naar de eenhandige bijlen waarvan hij er een bijna testend gooide naar een van de dummies, het ging nonchalant maar het koste al de spieren van zijn bovenlijf om die bijl goed weg te werpen. De volgende bijl liet hij in zijn hand terwijl hij met de andere het flesje tevoorschijn haalde en de bijl vochtig maakte, nu pakte hij de lucifer en stak de bijl aan. De bijl was zwaarder en had een dubbel blad. Ook hielp het branden niet met de manier van gooien. Maar ja, je maakte er een show mee. Dus pakte hij de bijl met twee handen vast, draaide hem rond in zijn handen waarna hij hem naar een dummie wierp. Het brede blad boorde door de stof heen rond de borst en nek. Hierna begonnen de vlammen met eten. Maar deze stonden stil. Mensen niet. Hij wist dat hij nog tijd over had en een lucifer dus hij liep naar de touwen, knoop er een hangende val van en zette hem in het midden van de kamer op. Hierna greep hij een dummie op wieltjes en gaf deze een trap. In een race met de dummie rende hij naar de messen toe, de andere kant van de kamer. Hier greep hij er een van waarna hij hem klaar maakte, zodra hij omdraaide zag hij de dummie de val raken en bad tot de goden dat het zou werken. En dat deed het, half in ieder geval, het touw trok strak om de onderkant van de dummie en hij werd omhoog getrokken. Toch durfde hij geen geld op zijn knoop te zetten en begon dus snel met het werpen van de vlammende messen. Toen er werd gezegd dat hij kon gaan wierp hij het normale mes in zijn hand nog naar het touw waardoor de dummie omviel en er een mooie vuurtje ontstond, een mooie dood als het een echt persoon zou geweest zijn. Nu draaide hij om, knikte naar de spelmakers en liep naar de deuren. Alles wat hij deed wat zichtbaar niet compleet, maar hij maakte er één van.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

Het was niet de bedoeling van Dean geweest om veel punten binnen te slepen tijdens de privésessies. Dat kwam ten eerste omdat hij gewoon niet een extreem speciale skill bezat. Dean was goed in dingen waar je niet sterk voor hoefde te zijn, maar slim. Dat was echter lang niet zo imposant als met zwaarden gooien of speren door iemand's hoofd te raggen. De Spelmakers hielden van spanning en sensatie. Dat zou hen dus sowieso niet geven.
Dean had net het meisje van District 7, Madelynn, voor hem naar binnen zien gaan. Het was een kwestie van tijd voordat hij aan de beurt zou zijn en in zijn hoofd bedacht hij zich wat hij allemaal had geleerd in de afgelopen drie dagen. Hij had knopen leren leggen, vallen gemaakt, vuurtjes gestookt waar het meisje uit 3 trots op zou zijn. Hij had geleerd hoe hij dieren moest villen, maar ook hoe hij met een mes het makkelijkste iemand vanaf achter aan zou kunnen vallen en in één keer diens keel door zou kunnen snijden. Hij had korte tijd gespendeerd met het vangen van vissen met zowel een puntig wapen als met een zelfgemaakte hengel, maar had besloten dat kennis van planten toch belangrijker was.

Al die dingen hadden echter weinig te maken gehad met wat hij ging doen. Toen zijn naam werd geroepen, stond Dean langzaam op en rechtte hij zijn rug. Hij had absoluut geen behoefte om als een clown de mensen uit het Capitool te moeten behagen, als ze überhaupt nog aandacht voor hem hadden. Hij hoopte ergens van wel, maar het zou hem niet uitmaken. Dit was gewoon weer een oefening voor in de Arena en hij had het idee dat dit wel eens heel erg belangrijk zou kunnen zijn. Het was dus maar beter om het nog een keer te doen, en het kon hem gestolen worden hoeveel punten hij zou halen. Die punten waren toch maar relatief en waarom zou hij alles laten zien wat hij in zich had?

Zijn naam werd omgeroepen en Dean stond op. Hij trok zijn shirt recht en stapte de gang door en de ruimte binnen, waar hij werd begroet door een grote tribune waar de Spelmakers en andere belangrijke mensen zaten. Hij had als tip gekregen om ze te begroeten, iets wat hij waarschijnlijk niet had gedaan als dat niet tegen hem gezegd was. Hij had geen tijd, geen zin en ook geen behoefte om manieren te tonen aan hen die hem probeerden de vermoorden. Toch liep hij naar de tribune.
"Dean Webster, District 8." Riep hij naar boven op zo'n ongeïnteresseerd mogelijke toon. Zonder te wachten draaide hij zich om en liep hij regelrecht naar één van de tafels bij het vallen en strikken zetten. Daar pakte hij een schaar met plastic uiteindes, die hij op de grond gooide en er op stampte zodat deze in het midden afbrak en de plastic uiteinde onder zijn voeten uit elkaar spatte. Dean bukte zich en pakte de twee aparte delen van de schaar op, waarna hij dit ook nog met een andere schaar deed. Hij vroeg zich af of hij nu een onderdeel onbruikbaar had gemaakt voor de andere Tributen. Het waren natuurlijk maar twee goedkope scharen die hij had gesloopt en alles zag er piekfijn uit ondanks dat Madelynn net voor hem was geweest. Zelfs al zou hij hier de boel in de fik zetten, dan was hij er van overtuigd dat ze het voor de volgende kandidaat zou komen, de zaal weer hadden opgelapt.

Hij greep een stuk touw en een rol tape van de tafel en vervolgde zijn weg naar de wapens, waar hij een knuppel vandaan haalde. Hij was echter van staal en niet van hout zoals Dean had gehoopt, maar hij moest het er maar mee doen. Aan het gewicht te voelen was het ding niet massief - het staal was een paar millimeter dik en ongetwijfeld sterk genoeg om flinke klappen mee uit te delen zonder in te deuken. Als laatste pakte Dean een halter met een gewicht wat hij net kon dragen, en alle voorwerpen nam hij mee naar het onderdeel vuur maken. Dean legde alles naast zich neer en spreidde het uit zodat hij goed kon zien wat hij had. Nu kwam echter het gedeelte waar het om ging.

Zo snel als hij kon gooide hij de brandbare takken over elkaar en met behulp van een vuursteen had Dean al snel een vuurtje. Hij blies voorzichtig om het vuur groter te maken en voegde geleidelijk wat grotere takken toe, maar deed zijn best om het vuur genoeg ademruimte te geven. Hij had verrassend snel een groot vuur dat de lucht om hem heen opwarmde en hij wist zeker dat het knapperen van de vlammen aan de andere kant van de zaal nog te horen waren.
Dean haastte zich nog even naar een paar onderdelen verderop, waar hij een stuk textiel vandaan toverde toen hij zich had gerealiseerd dat hij dat was vergeten. Terwijl hij snel terugliep en zich probeerde te focussen op zijn taak in plaats van de mensen op de tribune, waarvan hij bang was dat ze zijn fout belangrijker vonden dan wat hij ging doen, wikkelde hij het textiel zo dik mogelijk om zijn hand. Eenmaal bij het vuur terug aangekomen, pakte hij één van de stukken schaar en hield deze in het vuur totdat de achterkant van de schaar bloedheet was. Dean voelde het textiel om zijn hand warm worden, maar het was nog geen onplezante warmte. Hij had zijn handen vaak genoeg gebrand bij het maken van schaatsen en als dit zijn leven zou redden in de Arena, dan moest het nu ook maar even. Met zijn andere hand had hij de knuppel boven het vuur gehouden, die goddank een vuurvast handvat had zodat Dean zich geen zorgen hoefde te maken over eventuele extra brandwonden.

Op het moment dat Dean had besloten dat beide voorwerpen heet genoeg waren, haalde hij de knuppel uit het vuur en draaide deze razendsnel zo dat de warmste kant naar hem toe lag. Dean hield de roodgloeiende kant van de schaar tegen de knuppel en zag dat deze langzaam maar zeker door het andere metaal begon te smelten en vast begon te zitten. Met het gewicht wat hij had meegenomen gaf hij een ferme klap op de schaar, die nu omboog maar ook het laatste stuk door de knuppel schoot. Dean hield de knuppel weer in het vuur, net zoals een ander stuk schaar wat hij even in de vlammen besloot te gooien en er later wel weer uit zou halen, en wachtte tot de knuppel weer was opgewarmd. Daarna sloeg hij de schaar weer recht, zodat deze nu recht uit de knuppel stak en venijnig scherp oogde. Met een stuk tape zekerde hij de schaar, zodat deze met geen mogelijkheid nog kon bewegen. Het lukte beter dan hij had verwacht en hij hoopte het touw niet eens nodig te hebben, al zou hij misschien nog een knoop leggen als hij genoeg tijd had.

De tweede helft van de schaar werd op dezelfde manier in de knuppel geboord en toen Dean ook het eerste gedeelte van de tweede schaar in de knuppel had geragd, werd hem mede gedeeld dat hij nog vijf minuten had. Hij had geen vijlen zien liggen, of iets waarmee hij überhaupt iets zou kunnen vijlen, waardoor hij de schaarpunten niet scherper kon maken dan ze waren. Voor de vorm besloot hij ze nog snel extra vast te maken met het dunne touw en hij legde een aantal simpele knoopjes om de uiteinden heen. Het touw knoopje hij vast aan het handvat van de knuppel en voor een seconde bewonderde hij zijn werk. Hij had vaker dit soort wapens gemaakt, maar dit was veel meer geïmproviseerd dan eerdere keren omdat dit een stalen knuppel was en hij dit normaal met grote spijkers zou hebben gedaan. Er staken nu drie stukken schaar uit de knuppel: één aan de bovenkant, wat hem zou hebben doen denken aan een bajonet als hij zoiets ooit had gezien, en twee aan dezelfde zijkant. Hij had dus nog één kant over om op een normale manier iemand buiten westen te slaan, zonder per definitie diens gezicht of hals open te halen. Het was echter één ding om zo'n wapen te maken. Nu moest hij het nog testen.

Hij sleepte een dummy van ballistische gel (of iets in die richting, het kon Dean niet veel schelen wat het was maar het was zacht en het deed hem denken aan pudding en dat was exact wat hij nodig had) naar het midden van de zaal en ging flink wat meters achter de pop staan, zodat het zou lijken alsof hij vanaf achter kwam sluipen. Zo stil als hij kon - en dat was erg stil, zijn ademhaling noch zijn voetstappen waren te horen in een doodstille ruimte - sloop hij dichterbij. Hij hield de knuppel eerst nog achter zijn schouder met twee handen stevig vast, klaar om aan te vallen. Ongeveer zeven meter voordat hij de pop zou raken, sprintte hij op het ding af en met alle kracht die hij had zwaaide hij met de knuppel, waarbij hij zijn evenwicht zou zijn verloren als de scharen zich niet muurvast in de nek van de dummy hadden geboord. Dean verzamelde zijn kracht zo snel als hij kon en gaf één gigantische ruk aan zijn knuppel. Die had zo veel impact dat de dummy achterover viel met één schaar nog in zijn nek en zodra Dean met de knuppel in zijn handen naar beneden keek, zag hij dat er een gapend gat zat tussen wat ooit aanhechting van de nek en de torso van de pop waren geweest. Hij liet de knuppel op de grond vallen, keek voor de laatste keer naar zijn meesterwerk en stormde toen, ietwat trots, de ruimte uit.


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
Score: 7

"Newt Woods, District 11," werd er omgeroepen. Fuck. De blonde jongen stond op van de bank, keek even naar het koppel uit District 12 en knikte vriendelijk naar hen. Het meisje glimlachte aarzelend terug, de jongen bleef naar beneden kijken. Newt richtte zich tot de trainingsruimte en liep er naar binnen. Hij had geoefend in zwaardvechten. Dus, dat ging hij doen. Niet dat hij er verschrikkelijk goed mee was, maar hij kon, al zei hij het zelf, er wel mee over weg. Zeker nu hij betere training kreeg. Newt liep naar de zwaarden en hief er eentje op. Dezelfde die hij gepakt had toen hij had getraind met een van de trainers hier. Hij zag nu weer een paar trainers staan, maar de blonde jongen was niet van plan die te gebruiken. Dat was de laatste keer ook niet zo heel goed gegaan. Hij zou de dummies wel gebruiken. Newt hief het zwaard schuin boven zijn borstkas en liep zo naar een van de dummies. Hij ging even staan, wachtte... En ging toen los. In feite was zijn eerste idee om gewoon erop los te meppen. Dus dat was wat hij deed. Maar langzamerhand kregen de uithalen meer strategie, meer vorm. Dat zorgde ervoor dat Newt al snel de twee armen van de pop had afgeslagen. Hij stopte even en zwaaide het zwaard toen naar de nek, die er ook met een boogje vanaf vloog. Hijgend stond hij daar. Newt deed een stap achteruit en keek naar de spelmakers. Een ervan knikte. "Bedankt, je kan gaan." Newt knikte ook, legde het zwaard terug en liep de ruimte uit.