Natalia Russo
Score: 7

Nerveus draaide Natalia met haar duimen. Het was de dag van de privé sessies en ze zat met alle andere tributen in de eetzaal. Dit waren de momenten dat ze zich dolgelukkig prijsde dat ze uit District 1 kwam, want het betekende dat ze als tweede aan de beurt was en hier dus niet urenlang hoefde te wachten. Een kwartier had ze, een kwartier om de spelmakers te overtuigen van haar vaardigheden, waarop zij een score zouden geven. Een score die, zo had Jennifer haar ingeprent, heel belangrijk was om sponsoren binnen te halen. Ze had haar begeleidster maar niet verteld dat ze nog altijd geen flauw idee had wat ze nu precies wilde gaan doen tijdens de privé sessie. Ze betwijfelde of die nou écht zoveel invloed zou hebben op haar uiteindelijke score, tenslotte hadden ze al drie dagen kunnen zien waar haar sterke en zwakke punten lagen. Zodra haar naam om werd geroepen, stond ze langzaam op en verliet ze de rest van de tributen.
Ze introduceerde zichzelf met een kort, kraakhelder ‘Natalia Russo, district 1’ en richtte zich al snel op de aanwezige zwaarden. Daar lag haar talent, haar vader had de moeite genomen haar dat te leren en het was dan ook een van de weinige dingen waar ze echt goed in was. Met vastberaden hand ging ze de dummy die klaar was gezet te lijf. Niet stilstaan bij het feit dat de dummy symbool stond voor echte, levende tieners, maar gewoon zo snel en efficiënt mogelijk te werk gaan. Haar techniek kon onmogelijk verfijnd genoemd worden, maar ze was er vrij zeker van dat ze vrij lelijke wonden kon veroorzaken bij levende tributen. Ze liet het zwaard vallen, sprintte naar het kennis van planten onderdeel. Wederom iets wat ze thuis had aangeleerd. De meeste planten wist ze feilloos te onderscheiden in eetbaar en niet eetbaar, maar bij de laatste twijfelde ze. Bij twijfel, niet doen, besloot ze, waarop ze het plantje indeelde in de niet eetbaar categorie.
Een blik op de klok vertelde haar dat ze nog maar acht minuten over had. Ze vloekte binnensmonds, voor haar gevoel was alles een stuk sneller gegaan dan de werkelijkheid was. Nu kwamen onderdelen waar ze zich een stuk minder zeker over voelde, maar die ze toch wilde laten zien. Ze rende richting het touwenparcours en baande zich er een weg doorheen. Vastzittende voeten, halve valpartijen, handen die rood zagen van het schuren langs de touwen waren het resultaat. Eenmaal aan de andere kant aangekomen, beet Natalia op haar lip, haar beslissing om het parcours af te leggen vervloekend. Dit had vast geen goede invloed op haar score. Net toen ze om zich heen keek om richting een ander onderdeel te gaan, klonk het verlossende teken dat haar privé sessie erop zat. Nu kon ze alleen nog maar afwachten.


James Lovell
Score: 1

Hij was de eerste. Mensen zeiden dat hij iets moest laten zien. Hetgeen waar hij het beste in was.
Terwijl hij de grote ruimte instapte, keek hij om zich heen. Daardoor lette hij niet op zijn voeten en struikelde. De jongen kwam met zijn gezicht plat op de grond. ’Au!’ riep hij. Tranen welden op in zijn ogen, maar hij liet ze niet verder komen. Dit was geen plaats om te huilen. Terwijl hij weer opkrabbelde, bedacht hij zich waarom hij hier was. Hij wilde graag vuur maken. Vuur was zo lekker warm en zag er zo mooi uit. Hij voelde altijd de drang om het aan te raken, maar het brandde wanneer het aan je vingers likte. Jaimy keek eens goed om zich heen en zijn ogen werden groot bij het zien van de ruimte. Dit moest zeker net zoals een snoepparadijs zijn voor mensen die van vechten hielden. Niet voor hem, dus. Die bijlen en zwaarden zagen er wel heel erg scherp uit. Hij liep er langs en wilde voelen hoe scherp het was. Met zijn vinger ging hij over het blad van een groot mes. Pijn schoot door zijn vinger en een druppel bloed kwam omhoog. ’Ehm meneer? Dit is een heel scherp mes. Mensen kunnen zich er pijn aan doen,’ riep hij richting de mensen die duidelijk niet echt geïnteresseerd in hem waren. Eén van de mannen keek naar hem op en begon te lachen. ’Ja, dat is ook de bedoeling, knul.’ Wacht, moest hij hier mensen pijn mee doen? Waarom? Wie waren deze mensen? Wat deed hij hier? Hij wilde weg. Toen hij zich omdraaide en weer naar de deur liep, hoorde hij iemand zeggen dat hij nog niets had laten zien. Oh ja. Daarvoor was hij hier; voor het vuur. Hij nam zich voor om niets meer aan te raken, behalve de vuurstenen. Het duurde even voordat hij ze had gevonden. Ze lagen helemaal in een hoekje, verdrongen door gevaarlijke dingen. En nu had hij nog iets nodig om vuur op te maken. Er was een doos, ver weggeduwd, vol met dorre bladeren en hout. Jaimy pakte een flinke hand en gooide het op tafel, midden op een paar wapens. Hij keek nog eens naar de mensen en begon toen pogingen te doen om vuur te maken. De eerste paar keer lukte het niet, maar na wat een eeuwigheid leek, kwam er een klein vlammetje. Het vlammetje groeide en at de bladeren en houtjes op. Het was zo mooi, zo klein… En toen ging het uit. Voorzichtig blies de jongen en het vlammetje kwam weer tot leven. Moest het zo voelen om kinderen te krijgen? Hij had deze vlam gemaakt, betekende dat dat hij de vader was? Hoe veel kinderen zou hij dan hebben en krijgen? En ze zouden allemaal dood gaan. Hm, dat was een niet zo leuke gedachte. Ineens realiseerde hij zich dat er een tijdslimiet was, ofzo. Iemand had dat ooit gezegd. Het betekende dat hij nog maar een paar minuten hier had. Okay, dus hier was hij klaar. Hij had vuur gemaakt. De mensen hadden het gezien. Of niet. Jaimy draaide zich om en liep naar de deur. ’Doei!’ riep hij nog naar de mensen, terwijl hij zwaaiend de ruimte verliet. Dat ging verbazingwekkend goed, al vond hij het zelf. Er was een vuurtje. Hij had zijn kind achter moeten laten. Maar al met al was het geen catastrofe geworden.


Eugine Spacey
Score: 9

Hij kwam de kamer binnen als vijfde van de in totaal vierentwintig tributen. Waarschijnlijk hadden de tributen uit de eerste twee districten het weer denderend gedaan en dus moest hij iets vinden om ook een goeie indruk na te laten. Hij had alvast één voordeel, door tamelijk in het begin te moeten verschijnen voor de belangrijke mensen, waren ze normaal nog niet al te verveeld. Eugine keek de zaal rond, op zoek naar een slinger. Dat was namelijk het ding dat hij de laatste drie dagen het best onder de knie had gekregen dus moest hij er sowieso iets mee doen. Gewoon met steentjes of met slingerkogels schieten achter een dummy was natuurlijk wel ‘saai’ dus moest hij nog iets vinden om het spectaculairder te maken, om er wat meer een showgehalte in te steken. Hij keek voor de tweede maal rond in de zaal, denkend aan dat ietsje extra tot hij plotseling een bak met planten zag staan. Hij wandelde naar de bak met planten en nam er een plant van de Aronskelk, Sleedoorn, Wolfskers, Loquat, Liguster en de Dwergkwee uit waarna hij ze in dezelfde volgorde op de lange smalle balk legde waar normaal de blikjes of andere doelen opstonden om ze eraf te schieten.

’Eugine Spacey, district 3’ zei hij terwijl hij zoveel mogelijk mensen recht in de ogen probeerde te kijken. Aan vele gezichten was duidelijk af te lezen dat ze totaal niet snapten wat de bedoeling was en maar goed ook want dan zouden ze tenminste met spanning zitten kijken naar de show die hij zou vertonen. Hij ging op vijftien meter afstand van de smalle balk staan en nam één van de vijf slingerkogels die zich in zijn jaszak bevonden. Hij stopte de slingerkogel in de verbreding van zijn slinger en begon ermee op een rodeo-achtige manier te draaien net zoals hij afgelopen drie dagen geleerd had. Met een perfecte timing vloog de kogel weg en raakte hij de tweede plant, namelijk de Sleedoorn, en vloog die op de grond. Hij wandelde naar de plant, raapte die op en stak één van de bessen in zijn mond. Perfect eetbaar maar toch wel tamelijk zuur waardoor zijn gezicht vertrok.

Toen hij terug op zijn positie stond, herhaalde hij dezelfde routine nogmaals en raakte nipt de vierde plant uit de rij, de Loquat. Een zucht slaakte uit Eugine zijn mond, het scheelde niets of de derde plant lag in de grond in plaats van de vierde, want dat ging een stuk slechter geweest zijn. Hij wandelde terug naar de lange smalle balk en at deze keer een bes van de zoetzure, abrikoos smakende Loquatplant voor hij hetzelfde normaals herhaalde en deze keer de laatste plant uit de rij van de balk schoot. Voor de laatste keer liep hij hierna naar de balk en nam terug een bes van de plant die zich op de grond bevond. Deze keer haalde hij het pitje uit de bes, aangezien die een giftige stof bevatte en stopte hij de rest van het vruchtvlees in zijn mond.

Na zijn sessie bevonden er zich nog drie bessenplanten op de plank. Hij ging ze halen en zette enkele passen dichter bij de ‘Capitool-genodigden’. De planten werden op de grond gegooid waarna hij zijn voetzool erop plantte. Deze waren namelijk alle drie giftig moest hij duidelijk maken aan zijn publiek. ’Dank u wel!’ riep hij ze nog toe en vertrok dan richting de uitgang van het trainingscentrum…


Solar Gbadamosi
Score: 8

Solar zou het nooit toegeven, maar dit was waar hij naar uit had gekeken. Een beetje uitsloven, een beetje laten zien hoe sterk hij was, een beetje doen alsof hij moeite moest doen voor zijn kunstjes. Goed, makkelijk was anders. Punt bleef natuurlijk dat Solar al jaren en jaren actief bezig was en zwaar werk deed. Onder druk was het anders - tuurlijk. Ze had nog nooit een optreden moeten geven, laat staan dat iemand haar beoordeelde op de manier die zou worden gedaan. Daardoor had Solar ook erg getwijfeld over wat ze moest gaan doen. Zou ze de dingen die ze de afgelopen dagen had geleerd gebruiken? Of zou ze zich limiteren tot wat ze al kende? Het was allebei erg aanlokkelijk; met nieuwe dingen konden de kijkers zien wat ze had geleerd. Ze konden zien dat ze zich kon aanpassen en niet bang was voor nieuwe dingen. De kans dat ze echter een fout maakte, of dat het minder indrukwekkend was, was echter zeer aanwezig. Als ze echter iets met vechten deed, wist ze dat het goed zou zitten - maar het kon best zijn dat zij de zoveelste was die dat deed. Hoe erg onder de indruk zouden ze daar nog van zijn?

Haar trainingskleren zaten ongemakkelijk strak tegen allemaal lichaamsdelen die ze helemaal niet wilde zien. Ze had even in de spiegel gekeken voordat ze zich bij de andere Tributen had moeten voegen. Aan de ene kant voelde ze zich intimiderend en sterk: haar spieren staken duidelijk af en als ze recht stond leek ze nog breder en imposanter dan ze normaal al deed. Ze keurde haar vrouwelijke vormen echter af. Wat nou als ze haar minder punten zouden geven omdat ze een 'vrouw' was? Of juist omdat ze niet vrouwelijk genoeg was? Het maakte haar ongemakkelijk om zo over zichzelf te moeten denken en onbewust had ze haar armen voor haar boezem gekruist. Als ze deze Spelen uitkwam, was het eerste wat ze zou doen, die stomme dingen weg laten halen. Die waren nergens voor nodig.

Solar haalde diep adem en maakte aanstalten om de ruimte binnen te gaan. Ze treuzelde een beetje, wetend dat ze geen keus had, maar ze was er nog steeds over uit wat ze nou wilde gaan doen. Uiteindelijk kwam het dus neer op haar impovisatiekunsten en hoe graag ze zou willen laten zien wat ze kon. En aangezien dat laatste iets was wat ze graag deed, stapte ze met iets meer zelfvertrouwen naar binnen.

De ruimte voelde groots en kil. Ze voelde de ogen van de Capitoolmensen branden, wat haar oncomfortabel maakte. Het liefst was ze toch maar weer omgedraaid, want dit vond ze niks. Een stel oude mensen die haar moesten gaan beoordelen op dingen die ze zelf niet zouden kunnen als hun leven - haha - er van afhing. Wat een giller. De enige keus die ze had was haar rug te rechten en zo breed mogelijk te staan, in de hoop dat ze niet overkwam als hoe ze zich nu voelde.
"Solar Gbadamosi, District 4." Riep ze naar de tribune, voordat ze hen de rug toekeerde en zonder enige twijfel op de drietand afliep. Haar zenuwen leken met vlagen te komen, soms wel, dan weer niet, dan wilde ze weer wegrennen en twee tellen later kon ze de wereld aan. Op dit moment zat ze op dat laatste, wat haar logischerwijs goed uitkwam. Met de drietand in haar handen waande ze zich bijna thuis. Het enige wat nog miste was de zee en het strand, haar familie, de zoute lucht.. En de enige manier waarop ze dat ooit weer zou kunnen voelen was door alles te geven wat in haar zat.

Ze beende naar de trainingsdummies, die in een groep elk op enkele meters van de ander waren gepositioneerd. Ze had dit thuis vaak geoefend en ook nu bij de trainingen, want nu had ze echte doelwitten gehad om te raken. Al lopend draaide de drietand een paar keer met haar handen rond als een majorette en pakte hem een paar keer over in haar handen. Het was deels voor de show, want het zag er tof uit aangezien ze zich flink kon bezeren, maar het was ook om snel de feeling te krijgen en balans te vinden.

Ze keek naar de dummies en schatte de afstand tussen hen en zichzelf in. Uit het niets ging ze over op de aanval. Als een samurai schoot ze tussen de dummies door en viel hen van alle kanten aan met haar drietand. Links, rechts, volgende dummie, hoofd, volgende, been, zij, terug naar de eerste om deze ook nog een keer met de achterkant te slaan. Dit hield ze ongeveer een minuut vol - tegen die tijd waren de meeste dummies flink gewond geraakt en het had niet heel veel zin om verder te blijven meppen. Het zou vast wel duidelijk zijn geweest dat als het op drietanden en op korte afstand vechten - zelfs met meerdere tegenstanders - aankwam, ze best haar mannetje stond.

Solar haalde een paar keer diep adem om haar ademhaling, die flink zwaar was, onder controle te krijgen. Met dat ze dat deed pakte ze een dik touw en sleepte ze een grote zak met - wat zij vermoedde was - meel naar een stevig, metalen rek. Ze bond het touw om de zak, in de breedte maar ook via de onderkant zodat de zak niet tussen het touw uit kon glippen. Het resterende touw gooide ze over het rek en via die kant trok ze de zak omhoog. Het was de bedoeling dat dit zou dienen als een doel om op te gooien, dus bond Solar het touw vast waardoor de zak bleef hangen. Ze gaf het een zacht duwtje om te zien of het echt stabiel was. Tot zo ver gebeurde er niks, dus ze durfde haar rug even er naartoe te keren. Dit was meteen haar onderdeel 'andere dingen dan pure kracht' geweest, gewoon om even kort te laten zien dat ze wel meer kon dan dat. Was het uiterst imposant? Vast niet. Dat hoefde ook niet voor Solar. Haar kracht was het belangrijkste en zou haar waarschijnlijk ook het beste uitkomen in de Arena. Maar laten zien dat ze toch wel wat andere dingen kon, zelfs al was het slechts het oppervlak, leek Solar een goed plan. Ze was ook best tevreden dat ze nog iets had weten te besluiten terwijl ze enkele minuten geleden nog steeds niet zeker van haar plan was.

Ze had onderhand een speer gepakt en een mes. Solar stond op enkele meters afstand van de zak meel. De speer en de drietand lagen naar haar op de grond; het mes had ze in haar hand. Ze hield hem bij het scherpe deel vast, zoals haar geleerd was. Ze liet haar arm langzaam zakken om te kunnen voelen waar ze los zou moeten laten wanneer ze zou gaan gooien. Ze wilde geen flater slaan, maar was zich ervan bewust dat ze beter even na kon denken dan gewoon roekeloos gaan lopen gooien.
Ze deed haar arm omhoog en liet deze met een vaart weer naar beneden gaan. Haar hand liet het mes los en binnen enkele seconden had het kleine ding zich in de zak geboord. Hij zat minder diep en ook lager in de zak dan ze had gehoopt. Als dit een persoon was geweest, was dit waarschijnlijk de onderbuik of heup geweest, gokte ze zomaar. Niet meteen dodelijk, wel uiterst ongemakkelijk en pijnlijk. Het moest maar voor nu.
Volgende wapen was de speer. Ze was blij met de jaren ervaring die ze had met bepaalde wapens. Zelfs al had ze nooit écht ver hoeven gooien, ze wist hoe ze een prooi dodelijk moest raken - ze had nota bene vissen in het water kunnen raken. Solar stapte naar achter tot ze op een degelijke afstand stond. Vanaf drie meter had iedereen dat ding natuurlijk kunnen raken en ze wilde zich wel een beetje uitsloven natuurlijk. Ze had meer vertrouwen in zichzelf met de speer, dus die gooide ze in één keer. En eigenlijk baalde ze dat ze niet verder naar achter was gegaan, want de speer zat en het was bijna alsof het veel te makkelijk was geweest. De zak schommelde vervaarlijk door de kracht waarmee hij was doorboord, al bleef hij tot Solars opluchting hangen. Dat was dus een degelijke knoop. Ze liep er snel heen om hem stil te hangen en checkte meteen tot hoe ver de speer was gekomen. Toen ze de zak naar zich toedraaide, zag ze de punt ervan uitsteken aan de andere kant. Lichtelijk van zichzelf onder de indruk, stapte ze opzij zodat de mensen op de tribune het ook konden zien.

Uiteindelijk was het dan de beurt aan haar drietand. Ze zwaaide een paar keer met het ding toen ze een stuk naar achter liep. Ze was erg zelfverzekerd hierover, wat goed te zien was. Dit had ze thuis hele dagen gedaan, gewoon omdat ze het leuk vond. Het stelde haar gerust om te zien hoe ver ze met dit ding kon gooien (wat er niet helemaal goed voor was, maar ach) en uiteindelijk bleek het ook nog eens goed uit te komen. Ze zette zich schrap, want dit moest goed gaan. Ze boog haar lichaam, zette een been een stukje vooruit, gooide zichzelf naar voren en gooide de drietand mee in die beweging. Die doorboorde met fikse snelheid de zak, die door de impact ditmaal wèl naar beneden viel en de grond raakte met een plof en een kleng van al het metaal wat Solar erin had geboord en nu ook de grond had geraakt.
Solar draaide zich om naar de tribune. "Dat was het." En na toestemming te hebben gekregen de ruimte te verlaten, deed ze dat ook.


Kye Flecker
Score: 7

Het meisje van drie werd opgehaald. Een klein, breekbaar grietje wiens kansen Kye niet in haar voordeel schatte. Dat betekende dat Kye de volgende zou zijn. Met moeite stopte hij nog een worstje in zijn mond; hij was een beetje misselijk. Sinds de trainingen begonnen waren, had hij aan weinig anders gedacht dan wat hij met de privésessies zou moeten doen. Het leek essentieel om een goede score te halen en daarmee sponsors te winnen.
Natuurlijk was Kye handig met de wapens die bij zijn district hoorden. Als visser had hij de nodige ervaring met een drietand, speer en visnet; en door het harde werken was hij gespierd en had hij een goed uithoudingsvermogen. Maar zou dat genoeg zijn? Zou het niet beter zijn om wat vaardigheden te laten zien die ze niet bij iedere tribuut uit vier zouden verwachten? Hij had nog maar een paar minuten om daar over na te denken.

“Kye Flecker!” Uit gewoonte slaat Kye de laatste slokken van zijn appelsap achterover en stopt hij de laatste hap van zijn worstje in zijn mond voordat hij de man volgt naar het trainingscentrum. Als je de oudste bent van een vissersgezin met negen kinderen verspil je geen eten.
Het trainingscentrum zag er raar uit, zonder de drieëntwintig andere tributen en alle trainers. Kye begaf zich richting het station om wapens te maken, maar herinnerde zich halverwege dat hij de tip had gekregen zich voor te stellen. Hij keek naar de tafel met Spelmakers. “Ik ben Kye Flecker, uit District Vier.”

Bij het station pakte hij twee lange stokken, een speerpunt en touwtjes. Hij zocht even om zich heen naar een mes. Als hij meer tijd had gehad, had hij graag willen laten zien dat hij zelf een speerpunt kon slijpen en touw kon maken van stevige planten of de ingewanden van een dier, maar hij had maar vijftien minuten. Het zou echter vreselijk zijn als hij niet op tijd klaar was. Kye vermoedde dat hij weinig waardering zou krijgen voor bijna een wapen maken. Bovendien zou hij dan niet meer kunnen laten zien wat hij met de wapens kon.
Met het mes maakte hij een inkeping in één van de stokken. Hij klemde de speerpunt hierin vast en bond hem vast met de touwtjes. Met zijn mes sleep hij een scherpe punt aan de andere stok. Het waren primitieve speren, maar ze zouden volstaan. Hij nam de speren in één hand en greep een drietand van het wapenrek in de andere. Een paar meter voor de doelwitten bleef hij staan.
Als eerste nam hij de speer met de geslepen punt in zijn hand. Hij ging klaar staan, concentreerde zich op het centrum van het doelwit en gooide. Het was geen perfect schot, maar het had erger kunnen zijn: de speer boorde zich in de rand van de roos, net niet in de tweede ring. Hij zette een paar stappen opzij, naar het tweede doelwit. Hij hoopte dat de speerpunt goed vastzat en niet zou loslaten als de speer het doelwit raakte. Hij gooide en slaakte een zucht van opluchting. De speer bleef trillend staan, net uit het midden van de roos.

Met alleen nog de drietand ging hij naar het derde doelwit. De drietand voelde anders dan die van thuis, net iets anders in zijn balans. Kye twijfelde er niet aan dat dit het nieuwste van het nieuwste was. Er hadden waarschijnlijk wapentechnologen uitgebreid nagedacht over hoe zwaar elke punt van de drietand moest zijn; van welk materiaal alles gemaakt moest worden; hoe het wapen in de hand moest liggen. Kye had liever zijn eigen imperfecte drietand van thuis.
Hij wierp de drietand naar het doel. De meeste linkse tand stak net buiten de roos. De rechter stond dus in de buitenste ring.. Niet goed genoeg. Kye vloekte en overwoog zijn opties. Hij wist zeker dat hij het beter kon. Zou hij...? Ja, hij kon het beter nog een keer proberen. Gauw rende hij naar het doelwit om de drietand eruit te trekken. Gelukkig was zijn tweede poging beter. Nu stak de middelste punt keurig in het midden van de roos. Hopelijk zouden de spelmakers hem zijn zwakke eerste poging vergeven.

Kye stak zijn hand op naar de Spelmakers en bedankte ze voor hun aandacht.


Ayrton Seeger
Score: 8

“Je betere kant, Seeger. Eerst zien dan geloven.”
Ayrton had nooit gedacht dat de woorden van Cally hem zo konden bezighouden. Maar misschien waren het ook wel niet haar woorden waar zijn gedachten bij waren, maar eerder de sigaret die zij hem beloofd had als hij een goede score zou halen. Aanvankelijk was Ayrton helemaal niet van plan om iets te laten zijn bij de privésessies. Al was het alleen maar om te laten zien dat die mensen hem nergens toe konden dwingen als hij zich daar niet toe voelde. Toch leek de belofte van Cally deze demotiverende houding uiteindelijk te overwinnen.

“Ayrton Seeger, district 6.”
Ayrton vond dat hij wel lang genoeg had gewacht en begon vrijwel meteen nadat de tijd begon te lopen en hij zich had ‘voorgesteld’. Natuurlijk zouden ze hem in die 15 minuten niet leren kennen en voor hun eigen belang was dat misschien maar goed ook.

Als eerst begon Ayrton met twee vuurstenen een vuurtje te maken en het verbaasde hem niet dat al vrij snel een vlam rees op de bladeren en kleine takjes. Hij blies het vuurtje nog wat aan en legde vervolgens wat grotere takken op het vuur zodat het bleef branden. Met nog 12 minuten op de klok liep Ayrton tevreden naar het messenrek waar hij een mes in zijn handen nam en een wat langere tak begon te bewerken in een speer. Hij deed dit met zijn ogen gericht op de Spelmakers terwijl er een sinistere glimlach rond zijn lippen speelde. Het leek wel alsof die spelmakers hem met de seconde kwader kregen. Doordat Ayrton in gedachten wegzonk, had hij niet van zichzelf door dat hij het hout steeds grover en sneller begon te bewerken. Tot het hout ineens in tweeën brak. Verdomme.

Alsof het er allemaal bij hoorde, maakte Ayrton een wat langere speer en een in de grote van een mes. Vervolgens liep hij richting het onderdeel speerwerpen waar hij zijn langste zelfgemaakte speer richting de dummie besloot te werpen. Dat ging echter ook al niet zoals gepland. Aangezien de dummie bijna dezelfde kleur als de kamer had, was het vanwege zijn kleurenblindheid allemaal wat lastig zien, maar zelfs hij kon zien dat die speer ver naast het doelwit was.

Ayrton had al gemerkt dat zijn kleding wat aan de strakke kant zat toen hij zijn arm strekte om de speer weg te werpen, maar nu was hij er toch heilig van overtuigd dat dat de reden van zijn gemiste kans was. Zijn ballen werden onderhand zowat afgekneld, en iets in hem zij dat dit de schuld van Michaello was.

Kwaad als hij was, liep Ayrton richting het camouflage gedeelte toe waar hij de meest –in zijn ogen- opvallende kleur koos en richting een willekeurige dummie liep. Hij smeerde het gedoe op de linkerschouder, rechterbeen en tot slot het voorhoofd van de dummie. Waarschijnlijk zouden de Spelmakers niet eens doorhebben dat Ayrton slechtziend was. Tenminste, als hij de dummie zou raken op de aangegeven plekken. Met nog 7 resterende minuten op de klok, greep Ayrton zijn eigen kraag beet en scheurde zijn kleding aan stukken. Ook bij zijn schouders begon het outfit te scheuren. Nu hij eindelijk een beetje bewegingsvrijheid had, pakte Ayrton een pijlenkoker en boog beet. Hoewel hij tijdens de trainingen toch wat moeite had ondervonden bij dit onderdeel, wilde Ayrton toch een poging wagen. Hij zette een pijl in de pees van de boog gereed en spande deze strak. Met een dichtgeknepen oog liet hij de pijl tussen zijn vingers doorglippen. Raak. Zelfverzekerd plaatste hij opnieuw een pijl, maar deze trof het doelwit iets naast de plek op het rechterbeen van de dummie waardoor Ayrton in het echt waarschijnlijk alleen een diepe schram in zijn tegenstanders been had achtergelaten.

Tenslotte haalde Ayrton de kleine houtgemaakte ‘speer’ tevoorschijn en een derde pijl. Hij boorde de pijl in de achterkant van het hout en hoopte vurig dat het hout nu niet weer in tweeën zou splinteren. Gelukkig was dit echter niet het geval. Met nog een paar resterende minuten op de klok liep Ayrton op zijn dode gemak naar zijn bijna opgebrande vuurtje waar hij de punt van de houten speer in stak. Door de fikkende punt werd zijn zicht op de dummie wat verblind, maar Ayrton aarzelde geen moment toen hij de pijl liet vertrekken. Het hoofd van de dummie vatte vlam en met een voldane glimlach op zijn gezicht verliet Ayrton de ruimte. Hij kon nu al niet wachten om die sigaar in ontvangst te nemen.


Gloria Fowler
Score: 8

Het wachten was een marteling. Seconde na seconde verspillen aan het niets doen, het staren, het nadenken. Ze had bewust nog geen plan, want plannen gingen altijd weer anders dan dat je hoopt dat ze gaan. Maar ze had in de eindeloze wachtplan al wel opties bedacht, en besloten waar haar voorkeur naar uit ging. Het liefst wou ze de rebel spelen, een punt maken en op één of andere manier laten zien wat ze nou allemaal dacht over het Capitool en zijn sheeple. Maar gezien die gedachtes vooral negatief waren... het zou haar laatste kansen op sponsorschap verspillen, waarschijnlijk zelfs de spelmakers overhalen om haar meteen om te brengen voordat ze zoiets ook in de arena deed. Nee, haar laatste woorden van protest zou ze tot in de arena bewaren, onverwacht en grootst om de producers voor te zijn. Ze glimlachte van het vooruitzicht.

Dus moest ze op haar tweede optie overgaan: wapens. Ze had een voorsprong, tenminste dat hoopte ze, door de oefeningen die ze de afgelopen jaren met Brendon had gedaan. Pijl-en-boog was haar ding niet, dat had ze bij de training al gauw ontdekt, ze had het geduld niet om rustig te richten. Maar alles met messen, lekker snel en scherp, dat was meer haar ding. Zwaarden... ach dat waren gewoon groot uitgevallen messen, dus dat kon ook wel. Ja misschien moest ze daar iets mee doen. Of de worpen en houdgrepen die ze met wat moeite uit Trask had weten te peuteren, maar daarvoor had ze wel een vrijwilliger nodig. En of die er zouden zijn.. ze had geen idee. Dat was iets wat haar begeleider had kunnen vertellen, maar nee, die vond het belangrijker om over haar uiterlijk te klagen.

Eindelijk, eindelijk werd haar naam genoemd. Ze stond op, rekte zich uit, kraakte haar nek en volgde de avox die haar naar de trainingszaal bracht. Gelukkig had haar begeleider nog net genoeg brein gehad om haar de gewoontes hiervan te vertellen. Dus liep ze braaf naar het midden, keek omhoog naar de spelmakers, en- nee, het lukte haar niet om vriendelijk naar ze te knikken of een glimlach te tonen. Zij waren verantwoordelijk voor de doden van de afgelopen jaren. Zij waren de krankzinnigen die het amusant vinden wanneer er bloed over de camera's spat. De zieke wezens die de oorzaak waren dat ze hier nu stond. Nee, ze kon ze niet lief aankijken, ze kon ze überhaupt niet aankijken. Dus keek ze gauw recht voor haar uit, woedend. "Gloria Fowler, district 8" zei ze nors. Er klonk een signaal dat ze mocht beginnen. Maar ze wou niet doen wat ze van haar vroegen. Ze wou hen in elkaar slaan, hen eens laten voelen hoe leuk dat rond spetterende bloed nou is wanneer zij de bron van het bloed zijn. Duistere beelden schoten door haar hoofd, en deden haar glimlachen. De vuile bastards verdienden het.

Dat het niet slim was, dat ze zo alleen een doelwit zou worden in de arena, dat dit haar zou doemen. Het boeide haar niets. Pure woede ziedde er door haar aderen, en ze liep naar het wapens waar ze zich het meest thuis mee voelde. Daar koos ze het eerste mes wat haar goed in de hand lag, richtte zich op de "jury", en besefte tot haar teleurstelling dat ze zelfs met een goede worp nog niet deze afstand zou halen met een mes. In frustratie gooide ze het ding met al haar kracht naar een dummy, waar het zich diep in het hart van het ding boorde. Ze pakte het volgende mes, weer raak, maar dit keer niet zo perfect in de roos. Nog een keer, en nog een keer. Om bij elke worp weer iets van haar verstand terug te krijgen. Toen er drie messen in de dummy, en eentje er vlak naast in de muur staken, was ze weer bij geest, haalde ze één keer diep adem en keek iets rustiger naar haar opties. Dat ze furieus met messen kon gooien had ze nu wel bewezen, met een beetje geluk had niemand door gehad waarom ze met zoveel kracht en overtuiging bezig was geweest. Waren ze nu opeens bewonderd over haar kracht, iets wat van haar lichaam niet meteen was af te lezen, mager dat ze was.

Ze moest nog tijd zat hebben, haar woede aanval kon toch niet meer dan vijf minuten hebben geduurd? Wat kon ze verder laten zien... wat zou die douchebags versteld doen staan? Ze zag geen trainers, dus worpen showen leek af te vallen, tenzij ze dat met een saaie, onnatuurlijke pop wou doen. Haar blik gleed langs de pijl en boog, maar het risico was te groot. Plus het wapen was tijdens de trainingen behoorlijk populair geweest, en dat zou nu wel niet anders zijn. Veel te saai voor haar doen. Kennis showen? Vuur maken? Vissen? Rondschilderen met camouflagezooi? Saai, saai, saai. Allemaal vast al eens gedaan, niets wat opvalt. Ze wou iets doen wat niet voor de hand was, iets wat ze zou verassen maar ook iets wat niet al netjes netjes voor gebruik klaarlag. Ze staarde nog even kort naar de dummy die net haar slachtoffer was geworden, en ineens wist ze het.

Om alles nog binnen de tijd te doen sprintte ze naar een andere dummy, en verschoof hem. Precies in het midden, zodat ze goed zichtbaar zou zijn. Of het zou lukken, ze wist het niet, maar het was zeker een poging waard. Ze had soortgelijke aanvallen vaak genoeg geoefend. Ze nam een paar passen naar achteren, haalde haar handen voor haar gezicht alsof ze in een knokpartij zat en de dummy ook echt kon aanvallen. Ze sprong wat om de energie erin te krijgen en begon de dummy te slaan. Af en toe boog ze wat opzij om een ingebeelde klap te ontwijken. Ze hoorde Brendon in haar hoofd instructies roepen, waar te slaan, wat te doen. "Rechts, Links, naar het hoofd, recht in de maag, ontwijk, en-" Ze maakte een draai, om nog meer vaart en daardoor kracht te krijgen, en met een schatting van de juiste hoogte belande haar voet tegen de dummy. Ze maakte de draai af, nam de verdedigingshouding weer aan, maar hoorde aan een zachte "pok" al dat haar doel geslaagd was. Het hoofd van de schuimen pop rolde nog na op de grond, zijn lichaam stond er nog wat zielig bij. Ze liep een paar stappen terug, keek voor de tweede keer naar de spelmakers, dit maal te overmand met trots om plaats te maken voor woede. Ze knikte met een grote glimlach op haar gezicht. Haar tijd was nog niet om, maar dit kon ze niet overtreffen. Rechtop en vastberaden liep ze de zaal uit. Het moest hen nu wel duidelijk zijn dat ze zich niet zomaar liet neerhalen.


Norah Jones
Score: 7

Norah wiebelde met haar voeten. De schoenen die ze aan had getrokken vanochtend zaten helemaal niet lekker, maar ze voorspelde dat de laatste wachtende tributen het niet op prijs zouden stellen wanneer ze haar voeten hier zomaar rond zou wuiven. Waarom het haar zo veel boeide wat anderen van haar vonden was een interessante vraag, maar het antwoord was lastiger. Dus wiegde ze maar een beetje heen en weer, af en toe nerveus glimlachend naar Cosmo, Alder en Victor. Violet's blik ontweek ze zo veel mogelijk, de groene ogen van het meisje drongen te diep in haar door. Bah. Terwijl Victor opgeroepen werd stond ook Norah op, rusteloos. Ze greep een stuk brood, wat ze op haar plekje uit elkaar plukte, elk hapje zorgvuldig in haar mond stekend. De tijd tikte weg en eindelijk kon Cosmo beginnen. Ze wilde hem succes wensen. Maar wist niet of ze dat wel meende. ''Tot straks,'' sprak ze maar zachtjes. Het was geen lang afscheid, maar wel voor een belangrijk moment.

Na nog een kwellend kwartier mocht ze eindelijk richting de grote klapdeuren lopen. Norah nam haar tijd, rekte zich even goed uit en schudde de vermoeidheid van het lange wachten los. Dan stapte ze de trainingsruimte binnen, die zo veel groter leek nu er niemand aanwezig was. Alleen de spelmakers die straks met een nummertje haar waarde zouden bepalen, die al gezellig aan hun buffettafel zaten te wachten. Nou, hallo dan maar. Norah zag een paar van de mannen snacks eten en grimaste geërgerd. Ze struinde naar de stapels met gemengde planten en bekeek ze. Een deel ervan herkende ze als onschuldig onkruid, maar ook een tak van een rood peperboompje, welke extreem gevaarlijk was, en klimop. Het leukste was echter de veldzuring die ze gelijk herkende van eergisteren. Die nam ze mee, ietwat spottend een stengel in haar mond stekend. Op naar het volgende onderdeel. Vuur maken viel meteen af, ze had toch niets om te roosteren en dit gebouw in de hens steken zou ook niet lukken. Vechten met een zeis tegen een pop deed ze liever niet, hoewel er geen  en haar verdedigingsvaardigheden met de vuist en een vechtstok kon ze ook niet laten zien zonder levende tegenstander. Kom op, wat verwachtte die pipo met zijn hoge hoed en rare bril nou? Dat ze een beetje met haar vuisten zou gaan zwaaien en een vogelverschrikker zou wurgen?

Uit gewoonte merkte Norah dat ze het touwenparcours benaderde. Waarom ook niet. Ze trok zichzelf omhoog aan de dikke streng touwen en vond haar weg over de verschillende obstakels. Het ging verrassend soepel, oefening baarde overduidelijk kunst. Ze liet zichzelf naar beneden zakken en sprong van twee meter naar beneden. Het meisje ving zichzelf op, ietwat onhandig, maar stabiel genoeg om te kunnen reageren als er iemand in haar buurt zou komen.
Norah klopte de stof van haar broek af en richtte zich op het laatste punt wat ze vandaag van plan was om af te handelen. Boogschieten. Het meisje schoof de poppen opzij, waarbij er twee omvielen.  In plaats daarvan nam ze een dikke mat, die ze tegen de muur plaatste als mikpunt. Noem het zielig, noem het oversensitief, maar ze weigerde om deze engerds te tonen hoe goed ze op een torso kon mikken. Norah greep drie pijlenkokers en zette die tegen een metalen stalling aan. Daarna koos ze een simpele boog uit en laadde de eerste pijl. Kalm schoot ze in successie 5 pijlen af, welke allemaal snel achter elkaar in de mat terecht kwamen, de meesten redelijk in het midden. Maar hoe meer pijlen ze afschoot, hoe meer ze geïrriteerd raakte.

Alles om haar heen maakte haar boos en de mannen en vrouwen die loom aantekeningen maakten, alsof dit niet iets was waar een leven van af hing, waren nog wel het ergste. Dus richtte ze haar volgende pijl niet op de saaie blauwe mat, maar op de spelmakers. In haar woede mikte ze slecht, dus de pijl boorde zich in de muur. Maar Norah herlaadde en schoot. Opnieuw en opnieuw. Het geluid van metaal tegen glas weerklonk hard. Enkele van de spelmakers schrokken en deinsden achteruit, hoe veilig ze ook waren. En hoewel het voelde alsof ze pas net begonnen was met het loslaten van haar woede kwamen er twee bewakers binnen haasten die haar gebaarden dat ze mee moest komen. Was haar tijd op? Of waren ze bang dat ze door het glas kwam? Norah bleef doorgaan, tot de twee mannen de boog uit haar handen wrongen en haar mee begonnen te slepen. Ruw schudde ze zich los, waarbij een van de mannen struikelend tegen de deurpost landde. Vanaf daar rechtte ze haar rug en liep zonder de spelmakers nog maar een blik waardig te keuren de deur uit, op naar haar kamer.


Cosmo Wheelock
Score: 8

Met zijn armen over elkaar heen geslagen ijsbeerde Cosmo een beetje heen en weer. Zo dadelijk waren de privésessies en dat beviel hem voor geen meter. Een kwartier lang laten zien wat je kwaliteiten waren. Welke kwaliteiten, ieder geval kwaliteiten die belang waren voor de spelen. Natuurlijk had Cosmo wel goede kwaliteiten, zoals zijn geweldige uitstraling, zijn leergierigheid en zijn zeer goede sociale skills, maar ja, daar had hij niet zo veel aan in de arena. Sterker nog, hij zou er waarschijnlijk vreselijke uit gaan zien in de arena. Na een trainingsdag zat zijn haar voor geen meter meer, hij stonk en zijn humeur was gedaald tot het laagste punt wat je je maar kan voorstellen en ja, dat was een ramp. De laatste dagen van zijn leven zouden een ramp zijn.

Maar goed, wat zou hij nou eens gaan doen met die privésessie en ook al had zijn begeleider hem willen helpen, praten met hem was... op een bepaalde manier onmogelijk. De beste man bleef maar met dat rare accent van hem praten en Cosmo wist niet wat hij daar nou van moest denken. Het liefst had Cosmo hem een cursus fatsoenlijk leren praten, maar het ging nu even niet om Wullem. Nee, het ging nu eens om Cosmo, dus uiteindelijk had Cosmo zelf iets bedacht wat hij ging laten zien bij de privésessie.

Hij had besloten om zijn hersenen te laten werken. Vechten was nou niet echt zijn ding geweest. Natuurlijk voelde hij zichzelf oppermachtig met een zwaard of een boog in zijn handen, maar het feit dat hij daar mensen mee kon verwonden en dan dat bloed, wat het kon veroorzaken, nee, dat was niet aan Cosmo besteed. Hij ging alweer bijna over zijn nek bij de gedachte aan bloed en dat was wel het laatste wat hij op dit moment wilde. Het ontbijt was weer uitmuntend geweest en die overheerlijke gerechten wilde hij niet weer door zijn slokdarm weer naar buiten zien komen.

Toen Cosmo aan de beurt was liep hij met grote passen het trainingscenter binnen, naar een plek waar de spelmaker en zijn aanhangers Cosmo goed konden zien en ergens vond Cosmo het geweldig dat ze naar hem keken. Hij had het altijd al geweldig gevonden als mensen naar hem keken, hij hield van die aandacht, zolang het maar op een positieve en indrukwekkende manier was.
'Cosmo Wheelock, district 11' zei Cosmo duidelijk tegen de spelmakers, alsof die niet wisten wie hij was. Het was Cosmo wel duidelijk geworden de afgelopen dagen dat hij een soort beroemdheid was. Niet om wat hij deed of om wie hij als persoon was, maar om zijn naam. De zoon van de burgemeester. 'En ik wil jullie mijn vaardigheid laten zien in het ontdekken welke planten ik wel en niet kan eten.' Even bleef het stil en Cosmo keek richten de spelmaker. De spelmaker gaf een klein knikje en voor Cosmo was dat het teken dat hij mocht beginnen. Hij liep naar de bak met planten en hoopte maar dat hij de plantjes zou herinneren en waar ze voor gebruikt konden worden, want naast dat je planten kon eten, kon je ze soms ook gebruiken om wonden te verlichten of deels te genezen. Cosmo pakte het eerste plantje en bekeek het van alle kanten. Keek naar de bloem en rook er even naar. Op het moment voelde hij zich super trots en blij dat hij ooit boeken over flora en fauna had gelezen van Panem en dat hij naar die training was geweest. Hoe zou het voor de spelmakers eruit zien. Hopelijk vast heel intelligent, en hoe kon het ook anders, Cosmo was ook heel intelligent. 'Deze zal ik maar niet eten, tenzij ik graag een snelle maar zeer pijnlijke dood wil' Cosmo gooide de plant op de grond en ging verder met een volgende plant. 'Oh kijk, deze plant kan je wel eten en het helpt ook heel goed tegen muggensteken. Oh en van deze plant kan je alleen de bloem eten. De bladeren zelf zijn wel giftig en zo ging Cosmo door totdat hij alle planten gehad had. Even richtte hij zijn blik naar de klok, naar vier minuten, wat moest hij daar nou weer mee, misschien kon hij even naar de insecten bak lopen, maar hij was niet zeker van zijn zaak. Hij kon maar beter niks meer doen en dus ging hij maar iets doen was hij het liefste deed. Praten. 'Ik moet wel zeggen dat het Capitool echt geweldig is. De mensen hier zijn allemaal zo aardig. Het eten is, ja wat moet ik zeggen, geweldig. Zo veel en zo lekker. Zo jammer dat ik maar een paar dagen heb kunnen genieten van al dit heerlijkheid. Mijn grootste droom was altijd al om het Capitool eens te zien. Zou hier zo graag nog langer willen blijven. Had ik maar jullie baan, dat zou al helemaal mooi geweest zijn.' opnieuw keek Cosmo naar de tijd en zag dat zijn kwartier over was. Hij stopte met zijn betoog over hoe geweldig het Capitool wel niet was, al had hij nog veel meer willen vertellen en dus liet hij maar een prachtige tandarts glimlach zien en zei 'Bedankt voor jullie aandacht.' Daarna draaide hij zich om en liep het trainingscenter uit richting de liften om terug te keren naar de verdieping van Districten 11.