Toen Norah naar bed was gegaan waren er nog vier tributen over geweest. Leilah hield het aardig vol, maar de eindstrijd zat er nu echt aan te komen. Dat werd meteen bewezen toen ze wakker werd. Nakoma bleek de nacht niet te hebben overleefd. Vermoeid had Norah zich klaar gemaakt om naar het dorp te gaan, wetend dat ze er niet onderuit kon komen. Gisteren al waren de Vredebewakers daar heel duidelijk in geweest, excuusjes werden niet geaccepteerd, behalve als iemand ziek of stervende was. Daarnaast had Norah ook het onverklaarbare gevoel dat ze Leilah moest steunen door hier op het plein te staan en te kijken naar de Spelen. Hoe dat op enige wijze zou kunnen helpen wist ze ook niet, maar toch stond ze daar, omringd door districtgenoten, te kijken naar het drama. Drie tributen over, alle drie gewond. Het was bijna saai te noemen hoe de drie overgebleven tieners hun wonden verzorgden. Het duurde uren voordat er wat gebeurde en zodra er leven in de brouwerij kwam wenste Norah al dat het niet zou gebeuren. Madelynn zou tegenover Leilah en Lonnie komen te staan. En hoewel Norah ze geen van drieën wilde zien sterven hoopte ze toch vooral dat Leilah zou overleven. Dat had meerdere redenen. Uiteraard kende ze het meisje het beste en voelde ze een verbondenheid door het district. Maar ook was de belofte van extra beloningen voor het hele district van de winnaar iets wat Norah's familie ontzettend goed zou kunnen gebruiken. Hoe cru het ook was om beloond te worden voor het feit dat een tiener uit je district een moordpartij overleefde, eten was eten en in het district van het graan heerste nog altijd dagelijks de honger.

Toen het gevecht begon verbleekte Norah een beetje. Ze wilde dit niet zien, maar kon zichzelf er niet toe brengen om weg te kijken. Nu de drie tegenover elkaar stonden ging het snel. Wapens vlogen over en weer, een mes boorde zich in Lonnie's lichaam. Moeizaam slikte Norah.
Ze zag zichzelf als een stoere meid, sterk en niet snel onder de indruk. Norah was niet bang voor bloed, dat zag ze genoeg wanneer er weer eens iemand onhandig geweest was met het oogsten. Ze was niet vies van paardenpoep, mest scheppen deed ze zonder enige moeite, wormen hadden in haar jeugd de status van interessant speelgoed gehad. Er was vrij weinig wat haar af kon schrikken.

Maar nu ze hier zo stond voelde ze zich plotseling ziek. Er werd lang ingezoomd op Leilah's wanhopige gezicht, afgewisseld met shots van de andere twee tributen. Bloed stroomde uit Lonnie's mondhoek, tranen stroomden over Leilah's gezicht. Het was voorbij. Madelynn maakte het af. Het deed pijn om dit te zien. Om de kanonschoten te horen. Leilah's levenloze lijf te zien, terwijl er commentatoren vol blijdschap spraken over de nieuwe winnares van de Spelen. Het enige wat nog miste was confetti. Deze marteling had geen winnaars. Een metalige smaak vulde haar mond, een voorteken van de misselijkheid die haar algauw overspoelde. Norah klapte voorover en leegde haar maag. Zachtjes kreunend veegde ze haar mondhoeken schoon met de rug van haar hand. ''Sorry,'' mompelde ze tegen degene naast haar, hopende dat ze die niet had geraakt met wat er over was van haar karige ontbijt. Ondertussen was op het scherm al een samenvatting te zien van Madelynn's heroïsche strijdmomenten in de Hongerspelen. Dit was ziek..

OOC: Open voor mensen die de feels willen delen

Het was druk op het plein, maar van de sfeer van gemoedelijke gezelligheid die er normaal hing tijdens de schaarse evenementen die het district kende was geen spoor te bekennen. Schouder aan schouder stonden de zongebruind landarbeiders te staren naar een scherm. Norah voelde een vorm van verbondenheid met iedereen die hier stond, allemaal in hetzelfde schuitje. Alleen de burgemeester was een uitzondering, een slappe vrouw die het waagde de districtbewoners haar kinderen te noemen, terwijl ze voor hen geen poot uitstak. Hoewel de vrouw hier eveneens ergens op het plein stond was ze meteen het buitenbeentje, onder meer door de Vredebewakers die trouw aan de zijde van mevrouw Wheelock stonden.


Toen Gwen klagerig haar verdriet bekend maakte wilde Norah haar in eerste instantie wegduwen. Ze voelde zich nog steeds niet goed en de omhelzing was verstikkend, ze had lucht nodig en ruimte. Ze had tijd nodig om tot rust te komen, alleen. Maar ze hield zich in, zoals iedereen dat altijd deed rondom Gwen. Ze werd altijd met satijnen handschoentjes aangepakt, was dan wel niet de jongste, maar wel het zorgenkindje van de familie. Norah hield van Gwendolyne, zelfs al kon ze haar op sommige dagen wel wurgen om haar zelfmedelijden. Vandaag was niet zo'n dag, vandaag was een dag waarop Gwen's verdriet volkomen terecht was. En dat maakte het des te moeilijker om ermee om te gaan. Norah trok zachtjes de armen van haar zusje iets losser, zonder de omhelzing te verbreken. "Shh, shh," maakte ze in eerste instantie alleen maar sussende geluiden. "We mogen vast bijna weg." De tranen brandden nu ook in haar ooghoeken, het gehuil van Gwen was aanstekelijk. Haar blik viel op een beeldscherm, waar Leilahs lichaam met een hovercraft opgeruimd werd alsof ze een stuk afval was. In Norahs troebele visie vermengde het gezicht van Leilah zich met die van haar zusje, de situatie veranderde en Norah zag haar familie voor zich, gebroken na het verlies van Gwendolyne of Nia. Ze voelde tranen over haar wangen lopen, huilde in eerste instantie in stilte. Maar algauw kon Norah het niet meer inhouden en kwam er ook bij haar een snikkend geluid uit. Ze ademde schokkerig, tranen stroomden onbeheersbaar over haar gezicht. Ze wilde er niet aan denken, maar beelden van de Hongerspelen drongen zich aan haar op, met haar broertjes en zusjes in de bloederige hoofdrol. Hier zou ze vast nachtmerries van krijgen. Van de echte TV schermen kreeg Norah niets meer mee, maar dat was niet nodig.

"Ik weet het niet, Gwen, ik - ik.." Norah struikelde over haar woorden, kwam adem tekort door de snikkende geluiden die ze tussendoor maakte. "Ik kan er niet naar kijken." Voor het eerst sinds tijden was ze niet de beschermende grote zus, die iedereen kalmeerde. Ze had bonnen aangenomen om de rest te voeden, ze had haar neefje en nichtje afgeleid wanneer ze zich afvroegen of de mensen op TV nu spoken waren, ze getroost wanneer ze midden in de nacht wakker waren geworden. Maar momenteel kon ze zich enkel aan Gwen vastklampen zoals zij dat aan haar deed; als een wederzijdse reddingsboei te midden van de mensenzee op het plein. "Hou maar gewoon je ogen dicht." Al het gewicht van de verantwoordelijkheden die ze dagelijks droeg vielen van haar af en ze huilde tot ze er hoofdpijn van kreeg.

Het was bijna voorbij nu. Maar er zouden nog talloze herhalingen zijn, voordat de winnares van dit jaar voor hun neus zou staan. En dan zou het volk klappen, onder toeziend oog van de machtshebbers. Wie niet enthousiast genoeg was kreeg een waarschuwing. Wie de gelegenheid aangreep om te protesteren werd genadeloos gestraft, en met hem of haar ook alle familieleden. Deze terreurtechniek werd gebruikt sinds het einde van de opstanden: Zo lang de straf maar erg genoeg was en niet alleen de rebel maar ook zijn naasten trof, zouden veel mensen het wel laten om hun onvrede te laten merken. Dat de Vredebewakers zo streng waren bewees dat de vorige Opstanden zeker een groots effect hadden gehad, waardoor men nieuwe protesten hoe dan ook probeerde te voorkomen, hoe bloederig ze daarvoor ook moesten worden.

Het maakte Norah bang, elke misstap die ze beging kon gevolgen hebben voor haar ouders, zusjes, broertje. Het hield haar redelijk aan banden, maar tegelijk was ze boos dat het Capitool zo'n valse techniek gebruikte om de protesten te smoren en wilde ze niet buigen voor hun troon, niet opgeven. Dat zou betekenen dat het Capitool won en het volk leidzaam hun armzalige omstandigheden zou verdragen. Het zou alles alleen maar erger maken, elk jaar zou de honger erger worden, de belastingen hoger. Ja, Norah maakte zich zorgen om de toekomst. Niet alleen voor haar familie zou een nog hogere werklast desastreus zijn, ook voor de algemene toekomst van district 11 zag het er niet goed uit.  

Misschien was het juist omdat ze zoveel nadacht dat ze nu een volledige breakdown had. Leilah zakte op het scherm door haar knieën en ook Norah voelde zich nogal wankel. De warmte van haar zusje voelde ze nauwelijks, de hele wereld leek een beetje onwerkelijk, alsof ze in een afgesloten bubbel zat. In die bubbel was het helemaal niet fijn, maar uitbreken kon ze niet. Ze zat vast in haar snikkende ademhalingen, haar schokkerige lichaam. Ze hoorde Gwen praten en dwong zichzelf haar aan te kijken door haar vertroebelde ogen. ''J-ja, laten we dat doen,'' stemde Norah zachtjes in met Gwen's plan, een glimlach zonder echte levensvreugde verscheen op haar gezicht. Ze was de wereld dankbaar voor haar familie, maar momenteel leek alles te grauw om echt blij te kunnen lachen. Nog even stonden ze daar, twee zusjes die ondanks een omhelzing een zekere afstand leken te voelen.  

Norah liet zich door Gwen leiden, een totale omgekeerde wereld met de gebruikelijke gang van zaken. Elke stap die ze zette was een trage beweging, haar voeten sloften over de grond en leken te zwaar te zijn om echt op te tillen. Zo anders dan haar normale passen, die snel en licht waren. Vandaag was heel anders dan andere dagen. ''Sorry,'' klonk het, een verontschuldiging omdat ze niet wist wat ze anders moest zeggen. Alsof ze zich schaamde voor haar verdriet. Wat in zekere zin ook wel zo was, want waarom was zij zo verdrietig als Leilah niet eens een familielid van haar was geweest? De familie Afolayan had het pas zwaar. Het was nogal ingewikkeld wat ze nu voelde. Norah voelde zich vermoeider dan ze zich ooit na een lange dag werken had gevoeld. Mentaal moe. Nu ze echter bezig was met lopen kon ze zich daar op focussen. ''Gwen, vind je het erg om nog een stukje verder te lopen?'' vroeg Norah toen ze in de buurt van hun huis kwamen. Ze wilde niet stoppen met lopen, stilstaan zou nadenken betekenen.

OOC: Hier, heb een vage post terug (=w=)b

De twee liepen. Net niet naast elkaar, Norah een halve stap achter haar zusje. Net niet samen, allebei in hun eigen gedachten verzonken. Maar gezamenlijk liepen ze om hun frustrerende gevoelens niet onder ogen te komen. Het was bijna een gewoonte te noemen; een flinke wandeling langs de velden was een luxe die ze zich meestal nog net konden veroorloven en het was een goede manier om dingen te verwerken als je geen woorden had voor je gevoelens. Thuis zou ze stil moeten zitten, zouden ze de kachel opstoken en omringd worden door mensen die van haar hielden. Normaal gesproken vond Norah dat een fijne afsluiting van de dag, de warmte en gezelligheid deden haar goed. Maar vandaag moest ze er niet aan denken, het idee van stilzitten was verstikkend.

Helemaal alleen zijn wilde ze liever ook niet, dus vroeg ze Gwen om mee te lopen. Gelukkig leek haar zusje ook maar al te graag door te lopen. Langs het achterpad kwamen ze weer op een van de velden, waarna Gwen voortstuwde. Op weg naar.. Norah had geen idee. Maar ze had het idee dat het niet zo slim was om nu te vragen of Gwen wel wist waar ze heen gingen. Gelukkig hield haar zusje halt voordat Norah hoefde te vrezen dat ze de weg kwijt zouden raken. Nee, dit was nog bekend terrein. ''Ja, het eten zal toch nog niet klaar zijn,'' stemde ze in met de suggestie om hier nog even te zitten. Norah zakte door haar knieën en landde vervolgens soepel in kleermakerszit op de grond. Zo. Ze merkte dat haar hoofd weer wat helderder aanvoelde, nu ze ver weg was van de televisieschermen. Gwen was echter nog steeds van streek en Norah merkte dat haar hysterie bijna weer aanstekelijk werkte. ''Ze proberen ons gewoon te terroriseren..'' mompelde Norah mismoedig. Wie die mysterieuze ze dan wel waren was vrij duidelijk. Maar alleen maar treuren paste niet bij haar instelling, zo lang er nog een sprankje hoop in haar aanwezig was zou ze positief blijven. En doordat ze die positieve vechtersmentaliteit uitte maakte ze ook zichzelf weer een beetje minder bevreesd.''We moeten niet bang zijn, Gwen, want als we toelaten dat de spelen ons leven beheersen heeft het Capitool gewonnen.'' Serieus keek ze haar zusje aan. ''En we hoeven niet bang te zijn, want wat er ook gebeurt, we hebben altijd elkaar nog.'' Hoe hard Gwen zich ook weg probeerde te trekken uit de liefhebbende greep van haar familie, Norah zou mooi niet toelaten dat haar zusje in haar eentje zwolg in zelfmedelijden en angst. Nee, dan zou ze op z'n minst in haar buurt blijven.