Gwen, Nia, Sam, Lise. Izla en Jessey. Het was een hele waslijst aan namen. Alle tieners waren in de woonkamer verzameld en het was een drukte van belang. Cécé vroeg om aandacht, Norah porde Gwen in de hoop dat zij zich met het jonge kind bezig wilde houden. Nicky had aangeboden de groep naar de Boete te begeleiden, maar dat had Aileen subtiel afgeslagen.  Nee, dat zou alleen maar een recept voor problemen zijn. Dus probeerde Norah het overzicht te behouden in de chaos. Ze waren bijna klaar om te gaan toen haar opa aan kwam hinkelen, zijn opgezwollen voet in een vaal verband gewikkeld. Hij sloeg zijn armen om haar heen, voor steun, maar ook als afscheid. ''Pas je goed op ze, kindje?'' vroeg de oude man met zijn krakerige stem. ''Jaja, opa,'' mompelde ze lacherig, terwijl ze zich wegtrok uit zijn omhelzing. ''Ga jij nou maar rustig zitten en boontjes doppen. Anders hebben we straks geen avondeten!'' Norah begeleide haar grootvader naar een stoel en verzekerde zich ervan dat hij zo goed zat. Het was niets voor hem om thuis te blijven, maar Jett kon dit jaar niet mee naar de Boete. Hij had zijn voet zwaar verstuikt en kon in geen mogelijkheid de kilometers naar het verzamelpunt lopen. Dus lieten ze hem achter met zijn been omhoog en een kopje warme kruidige thee. Een geneeskrachtig mengsel, als Norah haar moeders woorden mocht geloven, dat hielp tegen ontstekingen.

Met een zucht opende ze de deur en ging op pad. Het was warm weer, maar er hing een aankomende onweersbui in de lucht. Dat zou weer overwerk betekenen als de schade aan alle gewassen moest worden hersteld. Hopelijk zou de oude eikeboom achter hun huis niet geraakt worden. Over zulke pietluttige dingetjes nadenken was makkelijker dan praten met haar familieleden. Dan zouden de onzekerheden en angsten zich alleen maar verspreiden als een wild vuur. Na een zwijgende wandeling naar de karren moesten ze nog een ritje van 10 minuten maken. De geur van mest in de felle zon nestelde zich in haar neusgaten. Het maakte niet uit, ze was het gewend. Ogenschijnlijk totaal vredig leunde Norah tegen de rand van de boeren kar aan en soesde naast Izla weg in de warmte. Zo lang ze voor zichzelf kon doen alsof het een normale dag was kwam alles goed. Zo lang ze kon vergeten dat ze 18 bonnen had, een aantal hoger dan haar leeftijd, kwam alles goed. Dus glimlachte ze tegen Gwen en tilde ze Nia met een zwierend gebaar uit de kar. Die stelde dat niet echt op prijs, zelfstandig als het meisje was, maar grinnikte toch toen Norah haar tussen haar ribben prikte. ''Tot straks, jongens.''  De sentimentele dingen die ze had willen zeggen slikte ze maar in, waar het een irritante brok in haar keel vormde. De rij had zo lang geleken, maar nu stond ze opeens vooraan en drukte haar vinger tegen een prikpunt.

Een uitgeveegde rozige vingerafdruk belandde op een witte pagina, om te bewijzen dat ze aanwezig was. De beleidsmakers hadden alleen voor bloed gekozen omdat het nog eens de dominantie van het Capitool bevestigde.. Ze waren slechts slachtvee, hun bloed behoorde toe aan het barmhartige Capitool. Norah kreeg te horen waar ze moest gaan staan. Achter haar de achttienjarigen, de tieners die nog maar 1 keer hier hoefden te staan. Voor haar de rest, haar zusjes en vriendinnen. Gezamenlijk keken ze naar de film, waarin groteske ontploffingen en duistere gezichten afgewisseld werden met idyllische shots van een vreedzaam Panem. De opstand werd weggezet als een actie van ondankbare herrieschoppers, terwijl het strijders waren geweest die hun kinderen zagen verhongeren. En als straf zouden er nu jaarlijks enkel meer onschuldige levens worden beëindigd. Super, mevrouw Peak, daar zijn we echt heel dankbaar voor. Echt heel bevorderend voor de liefdevolle verstandshouding tussen de districten en het Capitool.

Na het irritante praatje van mevrouw Wheelock kwam er een gespierde vent naar voren lopen. Een collectieve 'huh' leek door de vakken vol tieners te gaan, gevolgd door wat geroezemoes. Wie was dit? De man die het voorgaande jaar de tributen had begeleid was kleiner en jonger geweest. De burgemeester kondigde hem aan als Wullem Adrichem en dat was dan ook gelijk het meest verstaanbare aan zijn speech. Norah was wel gewend aan mannen met een flink accent, alsof ze enorme kiespijn hadden. Maar zo boers had ze nog nooit haar naam uitgesproken horen worden. Wacht. Haar ogen flitsen naar voren. Hij had een papiertje vast. Haar naam. Nee. De tijd ging in een slowmotion, Norah's adem stokte in haar keel. Toen ze een grote hap lucht nam landde het besef pas echt. Norah draaide zich richting het pad. Meisjes schoven achteruit om ruimte te maken. Een pad vormde zich, alsof God de mensenzee in tweeën spleet. Iemand's hand landde zachtjes op haar schouder, een gezicht vol medelijden. Ze schrok van de aanraking, maar kwam er wel door in beweging. Anders had ze hier nog makkelijk een minuut kunnen blijven staan, denkend over de heldhaftige fantasieën die ze had gehad. Over wat ze zou doen als Gwen of Nia getrokken werd. Naar voren stormen, natuurlijk. Hen beschermen. Gillen. Tegen de camera's. Dat ze moordenaars waren. Allemaal. Dat ze laf waren, dat ze niet zomaar haar zusje van haar af konden nemen. Ze zou hen tegenhouden. Ze zou dapper zijn, als iemand anders getrokken werd. Maar nu?

Norah kwam traag in beweging. Stapte vooruit. Eerst langzaam, maar algauw vond ze haar normale standvastige tempo terug. Lopen ging in de automatische piloot. Ze hoorde nauwelijks wat er om haar heen gebeurde. De warme zonnestralen leken haar niet te raken, haar lichaam was ijzig van de onzichtbare zweetdruppeltjes. Pas toen er wat commotie ontstond aan de rand van een ander vak vol meisjes stopte Norah abrupt. Daar zag ze haar zusje liggen, omringd door meisjes die haar koelte toewapperden en probeerden haar wat ruimte te geven. Het enige wat Norah op dat moment kon denken was ja, natuurlijk, hoe wreed dat ook was. Natuurlijk ging Gwen onderuit, door de schok, door het drama. Het zou nog lastig worden om afscheid te nemen. Ze ving een glimps op van Nia, die de strakke cohorten doorbroken had en zich een weg baande naar Gwen. Natuurlijk. Voor haar konden haar zusjes niets betekenen. Zij was niet meer te redden. Het was goed zo, maar toch voelde Norah een steek van verdriet dat niemand op haar af kwam rennen om haar te omarmen, haar te beschermen tegen de kwalijke Vredebewakers, die haar maar al te graag met dwang het podium op zouden slepen.
Dus liep ze verder, nog vlugger deze keer. Haar schouders recht, haar houding vol vastberadenheid. Zodra ze op de houten verhoging terecht kwam keek ze over de menigte uit, zocht een camera. Ze maakte oogcontact en keek niet meer weg. En de zwarte lens staarde maar al te graag terug. Norah zond een vernietigende blik de televisieschermen over, vol dodelijke haat. Haar ogen flikkerden vol vernietigende vlammen, haar gevoelens jegens de monsters die de Hongerspelen bedacht hadden. Dat de gemiddelde Capitoolbewoner dit misschien als strijdlustige bloeddorst zou interpreteren kwam niet in haar op. Nee, ze had wel iets anders aan haar hoofd momenteel. Haar ooghoeken werden vochtig van de woedende paniek die ze voelde. Het drukte op haar borstkas, maakte ademen moeilijk. Norah drukte haar grauwe nagels in haar handpalm in een poging zichzelf onder controle te krijgen. Ze wilde zo snel mogelijk van dit podium af. Ze wilde geen paradepaardje zijn, ze wilde zich verstoppen in de armen van haar vader en horen dat het allemaal goed kwam. Maar nee, eerst moest een jongen hetzelfde lot ondergaan. En alles waaraan ze kon denken waren de boontjes die Jett straks zou koken. Ze zou haar opa nooit meer zien. Hopelijk trok Wullem snel de andere naam.

OOC: Godmode met toestemming van Gwendolyne~