Het enige wat hem momenteel bij elkaar hield, waren waarschijnlijk zijn armen. Als een balletje opgerond zat de jongen op de grond, zijn armen stevig om zijn benen heen geslagen en zijn oog permanent tegen de telescoop geplakt. Hij kauwde op een appel, die op de voorraadstapel aan voedsel had gelegen die Janaea hem had gebracht. Hij was vaak in deze ruimte te vinden, maar sinds de Spelen waren begonnen was hij aan de telescopen gekluisterd. Hij zat nu achter de kleinste, zodat hij vanaf de marmeren vloer door de kijkgaten kon kijken. Staan lukte niet meer, en hij mocht het ook niet meer nadat hij door zijn benen was gezakt toen hij had gezien dat Madelynn gewond was geraakt in het water. Janaea was boos op hem geworden, had hem toegesnauwd dat hij nog beter voor zichzelf had gezorgd in de Arena dan nu. En ze had gelijk.

Hij had geschreeuwd en gehuild toen Madelynn was gekozen als Tribuut van District 7, net zoals hij dat was geweest. Hij gunde haar alles in de wereld, en dan kreeg ze zoiets voor haar kiezen! Bitter vermoedde Caleb nog steeds dat er met de uitslag gerotzooid was: hoe kon ze anders het jaar nadat híj in de Spelen had gezeten, al gekozen worden? Het was veel te snel om toeval te zijn, en Caleb had niet het idee gehad dat Madelynn zo arm was dat ze bonnen nodig had. Misschien had hij zich daarin vergist, dat kon natuurlijk wel. Eerlijk was eerlijk; zo goed kenden ze elkaar niet eens.

Maar vanaf het moment dat hij zichzelf van de grond had geplukt, nadat hij daar spreekwoordelijk kapot was gegaan - want hè, hij was nou eenmaal al dood - had hij het meisje nauw in de gaten gehouden. Hij had haar mogen aanschouwen toen ze in de paradewagen stond, samen naast de jongen uit District 7. Hij had de initialen gezien, dezelfde die hij in de boom had gekerfd vlak voordat hij stierf, en hij was spontaan in huilen uitgebarsten. En hij had haar gevolgd in het Trainingscentrum, waar hij de bemoedigende woorden had gehoord van de jongen uit District 8. Hij had geen enkele uitzending gemist die over de Tributen ging, ondanks dat hij Madelynn zelf ook al in de gaten hield. Hij wilde alles weten wat er te weten viel, wat er over haar werd gezegd, hoe er over haar werd gedacht, en alle dingen die van belang konden zijn. Hij kon vanaf hier niet veel uitvoeren, maar hij kon haar alles vertellen zodra ze zich bij hem zou voegen - als ze dat zou doen.

Het was een ongelooflijk dubbel gevoel voor Caleb, die elke dag neerkeek op de wereld die hij ooit zelf had bewandeld. Hij miste Madelynn afschuwelijk, al hielp een dagelijkse check hem enorm met zijn verdriet. Hij zou alles willen doen om hem weer bij zich te hebben, maar dat had echter een enorme prijs: haar leven. En Caleb wilde juist niks liever dan dat Madelynn gelukkig en gezond was, en boven alles, levend. Het was zwaar om alleen te zijn zonder zijn geliefden, maar hij had veel afleiding, en ondanks het gemis was Caleb gelukkig. En hij wenste zijn vriendin, of ex, of wat ze dan ook was, alles toe, maar niet de dood. Maar hij wilde haar ook zo graag in zijn armen houden en haar zachte haar in zijn neus voelen kriebelen, en hij had altijd gezegd dat hij op een dag haar haar netjes in zou kunnen vlechten. Die belofte had hij eerder niet waar kunnen maken, want pas tijdens de trainingsdagen had hij zelf leren vlechten. In de Arena had hij het overgelaten aan Janaea, en zij had het hem in de afgelopen maanden weer verder geleerd. Fijne motoriek was niet zijn sterkste punt, dat was iets wat zeker was. Hij had het echter wel beloofd, dus zodra hij Madelynn weer zou zien, zou hij het aanbieden. Natuurlijk niet meteen, maar wanneer hij het idee zou krijgen dat ze de behoefte had aan luchtige dingen. De eerste weken in deze wereld waren zwaar geweest. Dat zouden ze voor haar ongetwijfeld ook worden.

Zo mocht hij echter niet denken. Caleb wist hoe sterk Madelynn was in de tijd dat hij nog leefde en had haar alleen maar sterker zien worden in de paar maanden waarin hij de ruimte met de telescopen had ontdekt. Hij was er heilig van overtuigd dat ze weldegelijk een goede kans had om levend uit de Arena te komen. Aan de andere kant had hij ook de andere Tributen gezien, en er zaten een aantal fikse exemplaren bij. Madelynn was gelukkig slim, en geen vuurgestoorde psychopaat zoals sommige andere Tributen, dus dat was al een positief ding. Zolang ze het spelletje maar goed meespeelde, had ze echt een kans.
Het enige nadeel was dan wel dat het nog decennia zou duren voordat Caleb haar weer in het echt zag. En hij wilde haar zeer zeker niet dood, maar hij wilde haar verdomde graag terug. En Caleb was nu in een constante tweestrijd, want de ene gedachte was nog afschrikwekkender dan de andere, en hij wist niet of hij ooit met één van de twee opties zou kunnen leven.

Het was echter niet aan hem, bedacht hij zich voor de zoveelste keer, toen hij Madelynn zag besluiten om het bewusteloze meisje, Nakoma, niet te vermoorden. Zijn armen ontspanden rond zijn benen en hij haalde diep adem. Ze zou hoe dan ook toch niet zomaar opgeven, anders had ze zich meteen wel van kant laten maken. Ze was echter direct gaan vechten, iets wat Caleb ten zeerste bewonderde. En ze pakte ook niks van haar districtgenoot af, wat Caleb wel gedaan had. Dat waren alweer pluspunten voor Lynn.

Wat Caleb níet had verwacht, en wat hem eigenlijk zelfs had gechoqueerd, was niet het vermoorden van een Tribuut met behulp van een bondgenoot geweest. Caleb had van tevoren al geweten dat ze simpelweg geen keus had, net zoals hij dat niet had gehad. Het was vervelend om het te zien, al bedacht Caleb zich dat zij het vorig jaar van hem aan had moeten zien. Maar het was lang niet zo vervelend als te zien hoe haar bondgenoot, na een sein van haar naar twee andere vrouwelijke Tributen toe, in koele bloeden werd afgeslacht door zowel Madelynn als de twee meisjes. Caleb kon zich best indenken waarom ze deze keus maakte, maar het leek niet erg Lynn-achtig. Of toch niet zoals hij haar had gezien. Caleb had dan ook best even moeten slikken toen hij het lichaam van Lincoln opgehaald zag worden door de hovercraft. Hij had haar net nog geholpen, en het had best kunnen zijn dat ze al dood was geweest als hij dat niet had gedaan. En nu was hij zelf dood.

Het was echter alsnog een geheel begrijpelijke keus, al zou Caleb er ongetwijfeld naar vragen zodra hij daar de kans voor kreeg. Hij was benieuwd waarom ze de meiden wel had vertrouwd, of in ieder geval hem af had laten maken, want Lincoln was zeker een goede bondgenoot geweest. Maar de dag daarna werd duidelijk dat ook Nakoma en Eloise heel capabel waren, misschien nog wel capabeler dan Lincoln ooit geweest had kunnen zijn.

Caleb had het idee, nadat hij naar de rest van de Arena had gekeken, dat dit groepje Tributen wel eens de sterkste groep zou kunnen zijn. Toch maakte hij zich zorgen. Hij was er zeker van dat Madelynn zich goed kon verdedigen, maar het was enorm warm en benauwd en als er iets naar was in zo'n omgeving, was het het niet hebben van voldoende voedsel en voornamelijk water. Hij had gezien dat de jongen uit zijn district en het meisje uit District 3 allebei diarree hadden gekregen, wat Caleb met een nog naarder gevoel achterliet. Wat nou als Lynn dat ook kreeg?

Het enige waar hij aan kon denken, was een eventuele sponsoring net zoals hij dat vorig jaar van haar familie had gehad. Zijn familie had nu al zijn spaargeld gekregen, wat hij had gespaard door het harde werken naast school. Zijn werk was nooit nodig geweest om de familie te onderhouden, waardoor Caleb het overgrote deel zelf mocht houden. En veel had hij daarvan opzij gezet, gewoon voor het geval dat.

Hij was moeizaam overeind gekomen, inclusief slapende ledematen van het zitten op de grond, en hij hupste richting een andere telescoop, die op zijn huis gericht stond. En tot zijn verbazing zaten zijn ouders en broers om de eettafel, met zijn spaarpot in het midden. Caleb's mond viel open en er vormde zich al gauw een glimlach toen hij zag waar ze mee bezig waren. Het was midden in de nacht van dag één op dag twee, en ze waren aan het debatteren over welke sponsoring Lynn van de familie zou krijgen. Het kon niet al te groot zijn, nog niet, want er was nog een kans dat er later iets belangrijkers nodig zou zijn. En dus besloten ze voor wat simpele dingetjes te gaan, die Lynn sowieso zouden helpen ongeacht de situatie. En toen ze besloten om er een briefje bij te doen, hield Caleb het niet meer droog en zakte hij snikkend op de grond.

Uren later kwam de sponsoring naar beneden. Deze werd in eerste instantie gevangen door het niet bewusteloze meisje, die niet altijd de beste intenties leek te hebben. Caleb's hart sloeg over, al gebeurde dat gelukkig maar één keer, daar Eloise de sponsoring gewoon afgaf aan de rechtmatige eigenaar. Hij zag de reactie van Madelynn op het briefje en voor de tweede keer vulde zijn ogen zich met tranen, die hij ditmaal snel weg knipperde. Daarna keek hij toe hoe Madelynn en Eloise met behulp van de sponsoringen Nakoma wakker probeerden te maken, en dat leek voor Caleb een mooi moment om even achter de telescoop weg te kruipen en voor het eerst sinds het begin van de Spelen een rondje te lopen door het hiernamaals.

[Dag 7]

Het was, laten we zeggen, líchtelijk verwarrend geweest voor Dean om opeens zijn ogen weer open te doen. Logischerwijs had hij nooit echt een idee gehad van wat het hiernamaals zou zijn. Dat was voorbestemd aan zij die dood waren. Toch had Dean niet dít verwacht, en dat was een complete stad.
Hij staarde naar een prachtige, donkere lucht met heldere sterren en een prachtige maan. De geur van bloemen deed zijn neus kriebelen. Hij hoorde krekels en de zachte bries die de bladeren deed bewegen. Eigenlijk lag dit best fijn. Maar hij was toch dood?

Met een schok schoot Dean overeind en keek hij verwilderd om zich heen. Het was overduidelijk niet dezelfde omgeving waar hij zich enkele seconden geleden nog had begeven. Het was daar donker geweest, vochtig, warm. De sterren hadden de boel een beetje weten te verlichten. Hun reflectie was te zien geweest in het water wat overal in de Arena te vinden was geweest. Hij was daar niet meer.
En hij kon bewegen. Gek genoeg drong dat pas later tot hem door. Hij had kunnen lopen totdat hij neerviel en meteen daarna had Madelynn zijn leven beëindigd. Zijn armen hadden echter al een tijdlang nutteloos langs zijn lichaam gehangen en ademen was met de minuut moeilijker geworden. Nu kon hij alles moeiteloos bewegen. Ook zijn nek, waar hij met zijn vingertoppen overheen streek, leek intact.

Langzaam stond hij op. De lantaarns verlichtten het grasveld waar hij terecht was gekomen. Hij zag wat speeltoestellen en grinnikte. Op de één of andere manier voelde hij zich lang niet zo achterdochtig als hij zou moeten, vond hij. Hij werd wakker na zijn dood in een vreemde omgeving, en grínnikte omdat hij speeltoestellen zag? Had Madelynn zijn brein meegenomen als prijs?

Dean liep tussen de speeltoestellen door. Onderweg gaf hij de schommel een zetje, opgelucht dat het ding ook echt bewoog. Hij was er niet helemaal zeker van wat hij anders had verwacht. Misschien dat zijn hand door de ketting heen zou glijden. Het zachte gepiep van het metaal was genoeg bewijs dat hij, waar hij ook was, écht bestond. Hij liep naar het grindpad wat hem naar het centrum van de stad zou brengen. Daar kon hij vast wel iemand vinden die zijn vragen kon beantwoorden.

[Dag 8]

Hij was wakker geworden door de geur van versgebakken brood, die zijn maag had doen knorren. Een stapeltje schone kleren lag naast zijn bed en hij trok ze dankbaar aan. Als hij nog één dag in zijn Arenakloffie rond moest lopen, was hij waarschijnlijk een opstand begonnen. Hij had zijn weg vervolgd naar de keuken, waar, zoals hij al had gehoopt, er brood op hem lag te wachten. Het huis leek verder leeg, maar gisteravond werd hij er van verzekerd dat hij mocht pakken wat hij wilde. Hij hoefde geen honger meer te lijden.

Nadat Dean voor het eerst in zijn leven - op de dagen in het Capitool na, al had hij zichzelf gehaat omdat hij voor hun vuile spelletjes was gevallen - genoeg had gegeten, ging hij op pad. De zon scheen en het was een aangename temperatuur om zonder jas rond te lopen. Hij ontdekte meerdere mensen. Hoewel hij een hoop van hen nog nooit had gesproken of zelfs maar ontmoet, herkende hij hen wel. Het waren de Tributen van de vorige Spelen en deze editie. Eén van de jongens van het jaar daarvoor had gezegd dat Dean mazzel had dat hij niet tot de eerste groep behoorde. Dean had gevraagd waarom, al was het antwoord niet meer dan logisch. Niemand wist waar ze waren en hadden slechts elkaar. In het begin was er nog veel angst geweest, maar onderhand voelden de voormalige Tributen zich over het algemeen op hun gemak. De angst dat het Capitool iets had verzonnen om hen zelfs na de dood te straffen, was weggezakt. Zelfs Dean, met zijn haat voor het Capitool, voelde hier geen dreiging. Hij stelde vraag na vraag aan de medebewoners, voordat hij naar bed ging.

Hij kwam meer mensen tegen. Door vrijwel iedereen werd hij begroet en bij elke keer was hij zo verbaasd dat hij bijna vergat hen terug te begroeten. In tegenstelling tot District 8, werd hij hier verwelkomd. Was dat omdat iedereen in hetzelfde schuitje zat?
Hij liep door winkelstraatjes en langs terrasjes. Onwillekeurig vroeg hij zich af wie er in de winkels werken en hoe er voor de bevoorrading werd gezorgd. Hij had nog geen 'echte' volwassenen gezien en het leek hem sterk dat je hier de telefoon kon pakken en naar een fabrikant kon bellen voor voorraad. Iemand moest die dingen ook maken, en dat was ook weer een heel proces. En winkels kostten geld. En, en, en..

Het was eigenlijk best leuk om op die manier over de zaken na te denken. Er zat geen logica in, maar hij was vastberaden om een antwoord te vinden. Ha! Had hij eindelijk iets om hem van de straat te houden, zoals mensen altijd hadden geroepen!
Zijn voeten hadden hem ondertussen naar een groot, overdadig gedecoreerd pand gebracht. De zware deuren waren van vakmanschap waar Dean u tegen zei. Nieuwsgierig duwde hij er tegen, al was het maar om te kijken of hij daadwerkelijk openging. En dat deed hij. Ietwat achterdochtig - hij kwam natuurlijk pas net uit de Spelen - stak hij zijn hoofd om de deur. Toen zijn schouders. Toen de rest van zijn lichaam.

Zo zacht als hij kon, sloot hij de deur achter zich. Dean liep door de hal, waarvan de muren met fresco's waren bezet en de vloer zowel eeuwenoud als gloednieuw leek. Hij zag een lichtere ruimte aan het einde van de hal, wat een apart contrast was tegen deze ruimte. Als er net zo veel opsmuk was als op de andere plekken, waarom was het daar dan zo licht?
Eenmaal in de ruimte was het duidelijk. Hij stapte op de glazen vloer, die uitkeek op Panem.

Panem?

Geschrokken was Dean terug op de marmeren vloer gesprongen. Wat was dit voor onzin? Hoe kon hij vanaf hier uitzicht hebben op de plek waar hij gister nog had gelopen? Wolkenflarden, honderden kilometers beneden of wat het ook mocht zijn, bedekten sommige stukken van Panem. Dean kon niets anders dan toegeven dat het waar was wat hij zag. Langzaam en vooral voorzichtig stapte hij weer op de glazen vloer. De angst dat hij er door zou zakken was er nog steeds. Wat hij zag sloeg nergens op, plus dit was vast ongelooflijk onveilig. Er was een reden dat vloeren niet van glas waren gemaakt!

Hij was zo bezig geweest met de vloer dat hij nog niet eens in de ruimte zelf had gekeken. De koepel was van glas, wat de reden was dat er zo veel licht naar binnen kwam. De muren waren van luxe materialen maar waren rustiger qua kleuren en decoraties. En overal in de ronde ruimte stonden telescopen gericht op de vloer. En hij zag een jongen door één van deze telescopen kijken. Dean had geluid gemaakt, maar die gast was zo gebiologeerd door wat hij beneden zag dat hij hem niet had gehoord. Voorzichtig maar niet al te stil liep hij richting de jongen, die duidelijke kringen had onder zijn ogen van het slaaptekort en nerveus aan een appel aan het knabbelen was. Dean wist dat hij hem moest kennen, want er zaten hier alleen ex-Tributen voor zover hij wist. Deze kwam niet uit zíjn Spelen, en dus..
"Caleb?"
De jongen tilde zijn hoofd op en keek verbaasd naar Dean. Even leek Dean iets van onrust en wantrouwen in Caleb zijn ogen te zien. Dat maakte echter snel plaats voor herkenning. Caleb leek zich te ontspannen.
"Ik ben Dean." Onwennig stak hij zijn hand uit naar Caleb. Sociaal doen was immers niet zijn sterkste punt en over het algemeen wist iedereen wel wie hij was. "Ik had kort een bondgenootschap met Madelynn, voordat.." Voordat hij in zijn arm werd geschoten door een gifpijl en Madelynn daarna, door hem gesmeekt, zijn keel doorsneed. Oeps. "Hoe gaat het met haar?"

OOC: Godmode van Caleb met toestemming. Obviously. Wilde geen nieuw topic aanmaken dus heb even wat dagen geskipt!