Nakoma schrok wakker met een kracht die aanvoelde als het moment dat je eindelijk boven water komt nadat je te lang onder gebleven bent, en instinctief, met een wanhoop die voortkomt uit overlevingsdrang, naar adem hapt. Verward en gedesoriënteerd keek ze rondom zich. Het was dag in de arena, en de zon scheen, maar de klammigheid die haar intussen veel te bekend was, was afwezig. Het was de soort zonnige dag die ze in de zomers van district 4 kon beleven, met de zon die reflecteerde op het wateroppervlak en een verfrissend briesje.

Maar Nakoma was niet in staat om deze weersverandering te appreciëren. Want dit hield geen steek. Het was net toch nacht geweest? En ze had… ze was… Haar handen schoten naar haar buik. Ze wreef haar T-shirt aan de kant – haar schone, splinternieuwe T-shirt dat ze een paar minuten geleden toch echt niet droeg – en veegde geschokt over de gave huid die ze daar zag. Even dacht ze dat ze gek geworden was, maar toen klikte het. Was ze… was ze dood? Was dit het hiernamaals?

Was het hiernamaals gewoon een aangenamere, schonere versie van de arena? Wat voor een onzin was dit? Ze voelde woede opborrelen, en ze greep naar het dichtstbijzijnde mes dat ze verborgen had zitten. Onder haar riem zat er echter niets. Ook de andere twee messen waren verdwenen. Natuurlijk. Bij gebrek aan iets beters liet ze haar vuist hard op het houten pad neerkomen, en constateerde tot haar teleurstelling dat het niet eens pijn deed. Ziedend beet ze haar kaken op elkaar, en ook dat voelde niet eens echt ongemakkelijk. Ze kon dit niet geloven. Dit kon toch echt niet waar zijn. Hoe had het Capitool het voor elkaar gekregen om haar zelfs in de dood in deze arena op te sluiten?

Even bleef ze zitten en staarde met een mix van woede en frustratie naar het wateroppervlak. Het duurde een tijdje voordat het eerste sprankeltje hoop verscheen. Als dit echt de arena was, dan zou Eloise misschien ook hier zijn. Nakoma wist niet of ze haar zou willen weerzien, maar als ze toch tot in de eeuwigheid met elkaar moesten samenleven, zou Eloise hopelijk beseffen dat het voor iedereen aangenamer was om Nakoma te vergeven voor haar verraad.

Met dat idee kwam echter ook meteen de zinkende realisatie dat Maximilian, Lincoln, Kira, Flaire en Sköll dan ook in dit hiernamaals zouden moeten zijn. Dat was een weerzien waar ze minder naar uitkeek. Ook de manier waarop ze George achtergelaten had, was geen blije herinnering. Wie weet hoe het afgelopen zou zijn als ze gewoon bij hem gebleven was. Misschien zou ze nog leven. Misschien zou hij nog leven. Ze was schuldig aan zoveel doden, dus eigenlijk zou het wel logisch zijn dat dit haar persoonlijke hel was; eeuwig samenleven met de kinderen die ze ter dood veroordeeld had.

Ze bleef zitten en staarde verder naar het water. Als haar veronderstellingen waar bleken, zou iemand haar uiteindelijk vinden, tenzij ze uit verveling en nieuwsgierigheid zelf op verkenning zou vertrekken. Maar ze wist nog niet of ze daar klaar voor was. Of ze de anderen al onder ogen kon komen. Haar blik gleed over het wateroppervlak tot waar ze wist dat de Hoorn gestaan had. Ze vroeg zich af of die hier ook naar zijn oorspronkelijke staat hersteld was, net als Nakoma zelf, maar kon het bouwwerk vanuit haar huidige positie niet zien. Haar blik dwaalde naar het zuiden, waar het grote platform zichtbaar was. Daar leken alle huisjes die ze tussen de moerasplanten door kon zien er weer goed aan toe te zijn.

Nakoma fronste. De huisjes waren niet de enige dingen die ze kon zien. Ze had wel vaker in dit deel van de arena gezeten, en achter de huisjes was er nooit echt iets opmerkelijks zichtbaar geweest. Nu zag ze echter meer dan een vlakke horizon, want het leek wel alsof er zich een hele stad achter de arena bevond. Haar interesse was gewekt en ze krabbelde meteen overeind.

Hoe meer ze naar het zuiden wandelde, hoe duidelijker ze de stad zag. Haar nieuwsgierigheid hield haar benen in beweging, maar ze begon zich toch een beetje zenuwachtig te voelen. Ze wist dat ze met wapens niets kon doen tegen vijanden die al dood waren, maar intussen voelden de drietandjes zo geruststellend in haar handen dat hun afwezigheid haar ongemakkelijk maakte. Toch zette ze door, en uiteindelijk kwam ze bij het zuidelijke platform aan. Niet ver van haar liep een roodharig meisje, en als ze het zich goed herinnerde was dat het meisje van district vijf.

“Hey, eh, Susan?” vroeg ze twijfelend, terwijl ze zwaaide om haar aandacht te krijgen. Het meisje keek om en glimlachte. “Welkom”, gebaarde ze, en Nakoma, die nooit gebarentaal geleerd had, begreep haar perfect. Ze besloot het niet in vraag te stellen. Susans glimlach verzwakte. “Je wilt vast je familie zien?” gebaarde ze, en Nakoma’s gezichtsuitdrukking zei waarschijnlijk al genoeg. “Kan dat?” vroeg ze dringend. Susan nam haar hand en leidde haar naar een gebouw in de buurt. Het was een soort houten huisje met een dak maar zonder muren. En erin stonden meerdere voorwerpen die Nakoma herkende als een soort grote verrekijkers. Dit was niet helemaal waar Nakoma op gehoopt had, maar als ze hiermee kon zien hoe het haar familie verging, zou ze niet klagen.

“Dank je” zei ze tegen Susan, en meteen liep ze naar de eerste telescoop. Ze herkende onmiddellijk wat ze zag. Het zandweggetje dat naar haar huis liep, de bomen in de buurt, het lage muurtje naast het huis, en de zee. God, de zee. En haar huis. Haar huis, waar haar familie haar dood waarschijnlijk nog maar net aan het verwerken was. De lichten waren nog aan, en Nakoma zag niet veel tot Achak naar buiten kwam en naar de bomen achter het huis wandelde. Nu pas zag Nakoma dat Kasa ook buiten was, en haar gezicht vertrok toen ze zag dat haar zusje met al haar kracht tegen een van de bomen aan het slaan was. Meteen begonnen de tranen te vloeien. Huilen kon dus wel nog als je dood was.

Ze zoomde in en merkte dat ze hun stemmen kon horen. Met moeite keek ze toe hoe Achak zijn jongste – enige – zus probeerde te bedaren. Maar Kasa bleef maar verder slaan en schreeuwen van woede, en Nakoma zag het bloed op haar vuist vloeien. Achak probeerde haar te stoppen, maar dat zorgde er enkel voor dat ze nu hem begon te slaan. Als reactie nam hij Kasa steviger vast en omhelsde haar tot haar slagen, meerdere minuten later, eindelijk aan kracht verloren, en haar armen ten slotte naast haar neervielen. Nakoma wreef de tranen uit haar ogen terwijl Achak haar suste en haar lusteloze lichaam opnam en langzaam naar het strand droeg.

Nakoma probeerde verder in te zoomen, maar het enige wat er gebeurde was dat Achak achteruit wandelde, alsof er een cassette teruggespoeld werd. Nakoma fronste en probeerde het nogmaals, maar weer ging Achak achteruit, tot Kasa weer op eigen benen stond en hem zwakjes sloeg. Nu ze doorhad dat er twee verschillende draaiknoppen waren, draaide Nakoma die voor de tijd in de andere richting, tot ze weer bij het heden was. Daar leek het echter te stoppen. De toekomst kon ze nog niet zien. Kasa en Achak zaten op het strand, aan de waterrand, dicht bij elkaar. Niet veel later kwamen ook haar andere twee broers naar buiten, en Nakoma keek nog een hele tijd toe hoe ze bij elkaar zaten, soms in stilte, soms met fluisterende gesprekken, over Nakoma, over elkaar, over leuke dingen en betere tijden. Nakoma luisterde en keek hevig snikkend toe. Het enige wat ze wilde was naar hen toe gaan, en hen laten weten dat ze er nog was, op een bepaalde manier toch. Het was onmenselijk pijnlijk om te weten dat dat onmogelijk was.

Ze werd uiteindelijk gedwongen om weg te kijken, omdat haar hele lichaam zwak aanvoelde en ze toch niets kon zien door de tranen in haar ogen. Ze liet zich neerzakken en leunde tegen de telescoop tot het hevige snikken regelmatiger werd en haar tranen opdroogden. Als ze zich nu al zo miserabel voelde, kon ze zich niet voorstellen hoe het zou zijn om het in de andere richting te ervaren. Ze wilde gewoon een manier weten om de pijn van haar familie weg te nemen. Was dat echt te veel gevraagd?

Haar tijdsbesef was volledig weg, en ze wist niet hoelang ze zo tegen de telescoop geleund zat. Toen ze opkeek was ze opgelucht dat Susan haar alleen gelaten had. Dit moment had ze niet echt met toeschouwers willen beleven. Ze overwoog om weer naar haar familie te kijken, maar toen schoot haar iets anders te binnen.

Want er was nog iets dat ze wilde zien… Maar of dat een goed idee was, dat betwijfelde ze ten zeerste. Ze bleef een tijdje tegen de telescoop zitten, hevig twijfelend en mentaal uitgeput, maar uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het toch van haar gezond verstand. Ze veegde haar tranen weg en ademde diep in. Het voelde anders, nu dat niet meer nodig was, maar op een vreemde manier hielp het toch nog wel. Ze was hier zo klaar voor als ze ooit zou kunnen zijn, wat betekende dat ze er helemaal niet klaar voor was. Ze redeneerde echter dat het misschien wel beter was om het gewoon nu te doen, nu ze toch al een emotioneel wrak was. Hoeveel erger kon het worden?

Toen ze weer door de telescoop tuurde, merkte ze dat ze al meteen op de juiste locatie ingesteld was, net zoals de eerste keer. Ze moest even zoeken om het juiste plekje in het afgebrande bos te vinden, en draaide toen overvloedig aan de rewind-knop, totdat het bos terug was en ze zichzelf zag, met Madelynn en Eloise. Wat voorzichtiger draaide ze verder, tot de nacht viel en ze zichzelf uiteindelijk zag weglopen. Ze haalde haar hand van de knop en keek met ingehouden adem verder. Enkele minuten gingen voorbij. Het kon nu echt niet lang meer duren. Dadelijk zou de oorzaak van Eloises dood verschijnen. Een tribuut, misschien meerdere, of een gevaarlijk wezen dat het Capitool ingezet had. Madelynn werd wakker. Misschien had ze het gehoord. Of misschien ook niet, want ze bleef gewoon zitten. Nakoma kon niet zien wat ze deed, en veel hoorde ze ook niet behalve de regendruppels. Het kriebelde in haar maag. Ze wilde Madelynn toeschreeuwen. Dat het haar speet, eerst en vooral, gevolgd door een waarschuwing dat er iets aankwam. Iets dat Eloise haar leven zou kosten.

En toen gebeurde het. En Nakoma’s mond viel open. Ze zag Madelynn… En het mes dat neerkwam… Hoorde Eloises gil. Dezelfde ijzige gil die eerder al door merg en been gegaan was… En Madelynn. Madelynn die… Wat had ze… Hoe kon ze… Nakoma duwde zichzelf van de telescoop weg alsof het ding giftig was. Hier kon ze niet langer naar kijken. Ze had genoeg gezien. Ze had meer gezien dan ze ooit had willen zien. Madelynn had Eloise vermoord. De uitspraak klonk onwerkelijk in haar hoofd. Haar bondgenote zou dat nooit gedaan hebben. Niet nu. Niet op deze manier. Nee.

Nakoma kwam overeind en begon te ijsberen, in een poging om de beelden die ze zojuist gezien had zowel te verwerken als volledig te verdringen. Ze had hen nooit mogen verlaten. Misschien zou ze zelf dan nog leven, en wie weet Eloise ook. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waarom had Madelynn dit gedaan? Ze kon het maar niet begrijpen. Was het omdat Nakoma haar verlaten had, of was ze dit juist altijd al van plan geweest, en was ze die eerste minuten enkel zo stil geweest omdat ze besefte dat ze Nakoma niet ook te pakken zou krijgen? Afgepeigerd liet ze zich tegen een van de steunpalen van het prieel zakken en leunde haar hoofd op haar knieën. Ze had dit nooit mogen bekijken. Wat als Madelynn hier dadelijk ook zou aankomen? Wat als ze de Spelen won?


OOC: Meh. Ik wilde nog verder gaan, maar het wordt toch een beetje heftig voor dit late uur, en mijn post is toch al zo lang. :E Ik heb wat ideeën van de andere hiernamaalsposts geleend, omdat ze allemaal zo awesome zijn. Hope that’s okay. De stad hoort dus het arena-hiernamaals van de eerste spelen te zijn. Mocht een van de andere in memoriams zin hebben om erbij te komen, voel je vrij. xD

Waar ze heen zou gaan nadat ze was overleden wist Flaire nooit zo goed. Ze ging er altijd vanuit dat ze naar de hel zou gaan, wat voor haar de hemel zou zijn, omdat de hemel voor haar de hel zou zijn. In dat opzicht zou ze juist naar de hemel moeten gaan overigens, want dat was de hel en daar ging je heen om te lijden. Flaire was echter iemand die niet in de hemel thuis hoorde, dus zou ze naar de hel moeten gaan, ook al was dat voor haar de hemel en zou ze dus eigenlijk naar de hemel moeten gaan, omdat dit de hel was. Enfin, het was dus een hele loop waar het meisje in vast zat en ze werd er bijzonder chagrijnig van als ze er te lang en te veel over nadacht. De Goden, of wie er ook over de beslissing gingen van waar je in hemelsnaam heen ging als je kwam te overlijden aangezien Flaire niet geloofde in één of meerdere Goden afgezien van de Duivel, leken ook niet goed te weten waar ze heen moest en hadden uiteindelijk besloten dat er één plek was waar Flaire het beste heen kon en dat was; de arena.

Het was voor Flaire een flinke domper geweest om wakker te worden en zich te realiseren dat ze niet omringd werd door het eeuwige vuur van de Duivel, met de geur van zwavelzuur in haar neus. In plaats daarvan werd ze wakker op de plek waar ze was gestorven; op Sköll zijn borst. In tegenstelling tot daarvoor was zijn borst nu warm, zacht en nog heel. Daarbij bewoog zijn borst ook nog eens. Eerst rustig op en neer en toen hortend en stotend, omdat de jongen aan het lachen was. Met wangen knalrood schoot Flaire overeind. Ze voelde zich betrapt, maar wilde niet toegeven dat het fijn was geweest op Sköll te liggen. Nog niet. Het meisje krabbelde overeind en keek verwilderd om zich heen. Waar was ze? Was dit nou nog steeds de Arena? En als dat zo was, waar waren dan die vier lafaards die hen niet één op één aan hadden gedurft?

Haar omgeving was erg bekend, want toen Flaire goed rond keek herkende ze de steiger waar ze zij aan zij met Sköll had gevochten tegen Madelyn, Nakoma, Dean en Eloise. Nu echter was er geen spoor van het gevecht te zien; de steiger en de wachttoren waren zo goed als nieuw. Zoekend keek het meisje in het rond, maar er was geen spoor te vinden van haar wapens. Ze vermoedde dat haar aanvallers die mee hadden genomen. Ze besloot de wachttoren zelf te doorzoeken in de hoop dat hier nog iets lag. Het enige wat ze hier vond was een vuurkorf die hier eerst nog niet had gestaan. Ze draaide om het voorwerp heen, dat eruit zag alsof het hier net was geplaatst en nog nooit was gebruikt. Het staal was koud en glad onder haar vingers. Erin lagen een paar aanmaakblokjes, maar geen hout. Het meisje zocht met haar ogen naar Sköll en verklaarde dat ze hout moesten gaan halen zodat ze een vuur konden maken. Niet dat ze het koud had of iets in die richting, maar ze wilde geen minuut langer zonder vuur zitten.

Sköll, met dank aan zijn kleptomaan-vaardigheden, had al gauw veel hout verzameld dat ze meenamen naar de toren. Hier stak Flaire zonder enige moeite de vuurkorf aan, waarna ze intensief naar het vuur ging zitten staren. Het vuur was warm en het voelde prettig op haar gezicht. Vreemd genoeg leek het vuur geen extreme hitte af te geven zoals het normaal wel had gedaan. Sterker nog, de aanwezigheid van Sköll was voor haar warmer dan de vlammen. Een frons speelde op haar voorhoofd waarop ze hand uitstak naar de vlammen. Deze voelden veel koeler aan dan normaal en verwonderd stak het meisje haar hand in de vlammen. In tegenstelling tot de pijn die je zou verwachten, kietelden de vlammen aan haar hand en vingers, maar gebeurde er verder niks; het vuur richtte geen schade aan. Flaire stond op en pakte een brandende tak uit de vuurkorf. Het vlammetje danste vrolijk over het hout, maar zodra ze de stok uit de buurt van de vuurkorf haalde, ging het vlammetje uit. Het meisje fronste, wende zich terug tot de korf en stak de stok er weer in. Deze vatte meteen vlam, maar ging weer uit zodra ze bij de korf weg wilde stappen. Het duurde even voor ze zich besefte dat het vuur alleen brandde in de korf en daarbuiten meteen doofde.

Het was vier dagen voor de komst van Nakoma in de arena. Deze dagen brachten Sköll en Flaire voornamelijk in de wachttoren door bij de vuurkorf. Echt behoefte aan eten en drinken hadden ze niet, maar uit gewoonte deden ze het wel. Flaire weigerde bij de vuurkorf weg te gaan en dus was Sköll degene die mocht gaan verzamelen. Niet dat hij dat heel erg leek te vinden overigens. Al gauw kwamen ze erachter dat ze niet de enigen in dit Arena-hiernamaals bleken te zijn; ook de andere al gestorven Tributen waren aanwezig. Ze hadden onder andere George gezien, welke ze meteen een schop hadden willen verkopen, omdat hij zich zo nodig met het voor hen beslissende gevecht had moeten bemoeien. Helaas bleek je in de Arena maar bijzonder weinig schade aan te kunnen richten aan zowel je omgeving als aan anderen; Hoewel je wel klappen uit kon delen, liep je geen verwondingen op. Het was ronduit frustrerend voor zowel Sköll als Flaire.

De dagen kropen voorbij en steeds meer en meer gingen Flaire en Sköll op pad. De dag dat Nakoma in de arena verscheen was het tweetal in de buurt, maar niet dichtbij genoeg om het meisje meteen te bestormen. Skaire had de telescopen op de onderste platformen als eens gezien, maar Flaire zelf had nooit de moeite genomen om te ontdekken wat die dingen deden. Flaire wist niet eens wat een telescoop was, laak staan wat je ermee kon. Vanaf een afstandje bestudeerde Flaire Nakoma terwijl haar handen zich spanden en ontspanden in vuisten en daarna weer los. Ze wilde Nakoma aanvallen, maar ze wist dat het technisch gezien geen zin zou hebben. Bevredigend zou het echter wel zijn. Als een roofdier dat zijn prooi in de gaten hield zat Flaire op haar hurken te loeren terwijl Nakoma bij de telescopen bezig was. Het duurde een hele tijd voordat er iets anders gebeurde dan, maar toen ze was gaan zitten kwam Flaire in beweging. Ze sloop rustig in de richting van Nakoma, maar bereikte haar pas toen deze druk aan het ijsberen was. ‘Wel wel wel, kijk eens wie we daar hebben,’ sprak het meisje op de meest bitchie toon die ze kon opbrengen. ‘Nu voel je je niet meer zo geweldig of wel.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Nakoma onderzoekend aan. ‘En wie heeft jou vermoord?’

OOC: Yush! Eindelijk! Godmode Sköll met toestemming!