Een omhelzing, een kus. Op elke andere dag een mooi begin, maar vandaag leek alles gedwongen, gedirigeerd door de wolven van het Capitool. En alle schapen volgen netjes, wachten netjes tot ze worden afgeslacht. En hoe erg ze het ook haatte, ze had geen andere keus dan om mee te doen. Dus stond ze op, en keek ze toch eventjes naar haar geringe kleding collectie. Ze voelde dat Brendon haar van achteren verbaasd aan staarde, wat bevestigd werd door zijn stem die de stilte verbrak: "Zie hier, Gloria in haar onnatuurlijke habitat: de kledingkast. Ga je eindelijk proberen een rijker iemand te scoren?" Ze voelde zijn armen om haar nek, zijn buik tegen haar rug, zijn adem rustig op haar achterhoofd. Ze schudde zich los, mompelde iets in de trant van "natuurlijk niet" maar pakte toch een setje kleding die vergeleken de rest als schoon gezien kon worden. Geen jurken, make-up en rokken, daar zouden ze haar niet in krijgen. Nee, in plaats daarvan hees ze zich in een zwart hemd en een simpele spijkerbroek.

Zwijgend at ze de lauwe pap die als ontbijt bestemd was. Gelukkig had Brendon niet meer bijzonders ermee gedaan dan hem alvast klaarmaken, vorig jaar had hij geld verspilt aan appels en rozijnen, maar ze had snel duidelijk gemaakt dat ze weigerde dit als een feestdag te gaan vieren. Hij staarde naar haar, en ze staarde koppig terug, recht in zijn veelst te mooie ogen. "Je bent zenuwachtig" Concludeerde hij droogjes terwijl hij de staarwedstrijd opgaf en zelf begon te eten. "Niet waar" snauwde ze terug. Natuurlijk was ze zenuwachtig, natuurlijk was ze bang, doodsbang. De angst was groot genoeg geweest om haar uit haar slaap te houden. Maar dat hield ze voor zichzelf. Brendon ging er niet op in, hij wist allang dat het geen zin zou hebben. En zo aten ze zwijgend verder.

Alle overige tijd die ze hadden brachten ze praktisch door, knuffelend op het bed herhaalden ze voor de duizendste keer de basis van de training die ze de afgelopen jaren braaf aan elkaar hadden opgelegd. De basis om te overleven in de arena. Over het feit dat Gloria uit de bol zou kunnen worden getrokken werd volledig gezwegen, net als wat er dan tussen hun zou gebeuren. Geen onrealistische beloftes, geen langdradige afscheid. Ze negeerden het en dus bestond het niet, het kon gewoon niet.

En toen werd het tijd om te gaan. Met tegenzin hees ze zich uit bed, al snel door hem gevolgd. En een kort, haast magisch moment staarden ze elkaar aan, en heel even konden ze de angst in elkaars ogen lezen. Maar het moment was snel weg toen hij iets van orde in haar warrige haar maakte en ze zichzelf de deur uit sleurden, de straten op en de menigte in. Hand in hand tot ze door peacekeepers beiden een andere kant opgestuurd werden. Gloria werd een rij van lotgenoten ingeduwd, wat ze verschrikkelijk vond omdat ze zich voelde als een kip voordat zijn keel doorgesneden word. Gelukkig was het niet haar keel die moest bloeden, maar alleen het topje van haar wijsvinger, die een mooie, rode afdruk achterliet op een papiertje. Nee, dit was nog niet de slachting, die moest nog komen. De mensenmenigte leidde haar bijna naar de jongensgroep van haar leeftijd, maar ze wist er op tijd uit te wringen en zich bij de goede groep aan te sluiten. Al hoewel, nu ze deze groep beter bekeek paste ze misschien inderdaad beter bij de jongens. Nu stond ze voornamelijk tussen jongeren die hun duurste jurken aan hadden en hun haren netjes geborsteld en ingevlochten. Ze voelde zich anders, maar ook ouder, volwassener dan de schapen die zich netjes lieten leiden.

Het wachten was afschuwelijk, nog erger dan vorig jaar, of zo voelde het tenminste.De speech van de burgemeester begon te laat en duurde te lang. Ze wou hier klaar mee zijn, opgelucht kunnen zijn, hier weg kunnen. De video was hetzelfde als de vorige jaren, maar voor haar voelde het alsof hij vertraagd was, puur om hen te treiteren. En toen kwam eindelijk die belachelijk geklede vrouw van het capitool naar voren, om nogmaals in te wrijven dat sterven in de arena als een eer moest worden gezien, en dat alles alsof het heel normaal was om kinderen tegen elkaar te laten strijden tot de dood. Nee niet alleen normaal, maar ook nog vermakelijk. Het was lastig om te zeggen wat er meer misselijkmakend was: haar belachelijke wereldbeeld, haar kotslelijke outfit of de angst dat ze tóch haar naam eruit zou vissen. En dat laatste zou ze maar al te gauw weten. In slow-motion zag ze de hand door de bak heen graaien, er een briefje uit pakken en het openvouwen. ‘Het meisje dat haar district mag gaan vertegenwoordigen is... Gloria Fowler!’ En de wereld bevroor.

Ze wist het niet te verwerken, ze hoorde het niet, ze wou het niet horen. Stom genoeg was ze een paar seconden opgelucht geweest, denkend dat het nu weer klaar was voor een jaar. Maar toen drong het binnen, als bliksem die haar lichaam verkoolde. Het was niet klaar, er kwam niet nog een jaar, ze was ten dode opgeschreven, letterlijk en figuurlijk. De slow-motion was er nog maar ze liet zich niet kennen. Met haar hoofd omhoog geheven waande ze zich door de massa heen, het pad, het trappetje en vervolgens het podium op. Waar alles van binnen uit leek te zijn gevallen, was er van buiten een koelbloedige meid te zien. Ze haalde het podium, en ging staan naast de Perzik die er van dichtbij nog belachelijker uitzag. Plotseling schoot de gedachte door haar heen dat dit alles in scene was gezet, puur om haar te krijgen, de rebel, diegene die weigerde braaf mee te doen. Om haar uit de weg te kunnen ruimen. En binnen in haar begon de vlam van woede en haat voor het Capitool weer vollop te branden. Als ze haar zo graag uit de weg wouden hebben zouden ze hun best moeten doen.

Tobias keek z'n ogen uit. Zo vol was het in de stad maar een paar keer per jaar en er was genoeg te zien. Meisjes in prachtige jurken van bijzondere stoffen, stoere jongens. En natuurlijk Vredebewakers in hun opgepoetste pakken van smetteloos wit. Ze waren zo cool. Bethany moest Tobias wegtrekken om te voorkomen dat hij het pantser van een onoplettende Vredebewaker aanraakte. Hij zwaaide  vrolijk naar de man, die zijn professionele houding even liet varen en naar hem salueerde. Bijna was hij in een rij met tieners terecht gekomen, omdat hij idolaat achter een gespierde fabriekswerker aan liep. Die zou echt super cool zijn als tribuut!

Het enthousiasme van het blonde jongetje stond in sterk contrast met de bezorgde blikken die veel mensen op hun gezicht leken te hebben. Tobias besefte wel dat de Spelen niet zomaar alleen leuke dingen betekenden, maar het was voor hem de normale gang van zaken. Sterker nog, hij kon zich nauwelijks een tijd herinneren voordat de Hongerspelen er waren en de Donkere dagen kende hij beter uit de geschiedenislessen van de juf dan dat hij het echt bewust had meegemaakt. Dus stond hij nu ongeduldig tegen de benen van zijn pleegmoeder aangeleund, wachtend tot het écht spannende gedeelte begon. ''Tobias, sta eens stil,'' wees Bethany hem terecht, maar veel zin had het niet, want algauw begon Johann zijn toespraak en moest iedereen stil zijn. Tobias keek geïnteresseerd naar de film, vol actie, maar pas toen de geverfde vrouw het woord nam lette hij echt voor de volle honderd procent op. De naam die werd genoemd kende hij niet, maar Tobias klapte bemoedigend in zijn kleine handen toen het meisje langs kwam lopen. Gloria. De naam deed hem denken aan een feestje, maar echt blij was Gloria momenteel niet. Ze keek zelfs een beetje boos.

Nouja, voor Tobias maakte het weinig uit, want welk meisje gekozen werd was voor hem een stuk minder interessant dan de jongen die hij en zijn vriendjes dit jaar zouden 'zijn' tijdens het naspelen van de gevechten. Gloria zag er niet stom uit, maar jongens waren veel stoerder en sterker. Dat er al twee jaar een vrouwelijke winnaar was geweest deed daar vrij weinig aan af. Tobias droomde even weg over hoe fantastisch trots hij iedereen zou maken als hij oud genoeg was om mee te doen aan de Hongerspelen, tot de volgende naam getrokken werd.