Larry moest toegeven dat zelfs hij het enigszins beschamend vond. Zijn bed had dan ook zo lekker gelegen en toen hij eenmaal achter zijn bureau aan het werk was, was de tijd voorbij gevlogen. Hij had zijn gebruikelijke dagschema aangehouden. Wat papieren tekenen. Een beetje proberen Deborah mee uit te vragen; uiteindelijk zou hij wel een 'ja' krijgen. Patrick's nieuwste spotje kijken en dan afkraken, behalve als het ontzettend goed was. Een paar telefoontjes plegen. Hij was zelfs zo druk geweest dat hij zijn - abnormaal grote - hoeveelheid lunch op kantoor had gegeten, in plaats van dat hij er een lunch-uitje van maakte. Op kosten van het bedrijf, natuurlijk. Dan kon je er nog wat korting op krijgen.
Maar uiteindelijk wenste hij dat hij toch maar uit lunchen was gegaan. Nu had hij de het eerste half uur van de Boete gemist! Schandelijk. Het was één van de beste dingen om wedjes op te plaatsen. Er waren vaak lange shots van het publiek en dan besloot je wie volgens jou dit jaar uit de kom getrokken zou worden. Het was ook nog eens een leuk spelletje, want hetzelfde wedje werd maar liefst 24 keer herhaald.
Larry hees zichzelf zuchtend en steunend uit zijn stoel toen hij vond dat hij weer hard genoeg gewerkt had voor vandaag. Alles was weer een beetje op orde, het was tijd om de werknemers naar huis te sturen. En Larry zelf? Hij zou zichzelf naar een café of bar slepen, om één van de eindeloze herhalingen van de Boete te kijken.
Ah, dat leek hem een goede plek. Larry zette zichzelf neer in een grote, stevige, maar bovenal zachte stoel. Hier zou hij wel een paar uur in kunnen zitten. Zijn blik focuste op de TV en hij riep naar de barman dat het geluid wel wat harder mocht. Daarna pakte hij een sigaar uit zijn binnenzak en stak die, tevreden smakkend, aan. Geweldig, dit was het leven. Alleen nog een glaasje whiskey erbij en het was compleet.
Blablabla, eerst kwam er een introductie van de Hongerspelen door een aantrekkelijke presentatrice, die het publiek een beetje warm probeerde te krijgen. 'En dan switchen we nu naar het spektakel in District 1!' kondigde ze aan. Oh, het was zover! De man drukte zichzelf met een zucht en een steun verder omhoog, zodat hij de persoon het dichtst bij hem aan kon tikken. Of eerder, een vriendelijk mep op de schouder te geven, zodat hij de aandacht kon trekken.
'Zeg, m'n beste,' begon hij joviaal. 'Wat denk je ervan, wil je een wedje plaatsen om wie de tributen van dit jaar worden?' Zelfs als hij eraan gedacht had dat iedereen dit al gezien had, dan nog kon het Larry niets schelen. Het ging hem om de lol en dat kleine beetje geld kon hij echt wel missen. Het was niet alsof er morgen ineens geen mensen meer waren in het Capitool die geen botox nodig hadden, toch?
