Wanna see what happens

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Het was geen modekeuze die zij kon begrijpen. Het was niet iets wat ze echt mooi vond. Het was gewoon een verijdelde pyjama. Toch? Wat was daar nou modieus aan? Het was onbegrijpelijk. Maar misschien was dat dan ook wel waarom het hip was. Carmen stond niet bekend om haar stijlgevoel. Ze had het niet in zich om te voorspellen op welke rare hype de kleurrijke capitoolinwoners deze week zouden storten. En meestal hield ze zich er dan ook afzijdig van, kleedde zich stoïcijns in de saaie houthakkersbloesjes en broeken die zij leuk vond. Maar deze keer deed ze mee. Ze was een meeloper. Ze stapte haar appartement uit in een onesie.

Het voelde wel een beetje onwennig om erbij te lopen zoals de rest. In haar lichtgrijze pyjamapak was ze niet te onderscheiden van de rest. Even vroeg Carmen zich af of dit wel zo'n goed idee was, maar de zachte warme stof van het kledingstuk voelde als een liefdevolle omhelzing en overtuigde haar om door te lopen naar de lift. Hoofd omhoog, schouders recht. Ze was beter dan de hersenloze idioten die hier rondliepen.

Carmen begaf zich naar een high-class café, waar een ietwat elitaire sfeer hing. De meeste mensen die hier kwamen namen de Hongerspelen uiterst serieus en dat was precies het gezelschap dat zij zocht. Carmen was geen ultrasociaal feestbeest, maar een gesprek op z'n tijd kon geen kwaad, zeker niet als het over haar interesses ging. In één van de kleinere lounges nam ze plaats op een krappe tweepersoonsbank en nestelde zich lekker in. Via een touchscreen bestelde ze een hip drankje, waarna ze zich op het beeldscherm richtte. Daar zou algauw het spektakel beginnen. Nog enkele minuten, de voorbeschouwing bereikte haar einde en de teller daalde langzaam af naar de onthulling van de Arena. Hopelijk stelde die niet teleur. Carmen dorstte naar bloederig drama. En snel een beetje. Nog 2 minuten.

OOC: Begin van de Spelen, onesie party want dat is de mode Parteh

PROFIELAantal berichten : 14 Registratiedatum : 23-07-15

Normaal gesproken ging Aquila niet continu mee met nieuwe modehypes, maar dit was een trend die hij met veel liefde had omarmd. Letterlijk, want die onesies waren toch lekker zacht! En ze waren zo ongelooflijk comfortabel! Hij voelde zich volledig op zijn gemak en werd waarschijnlijk eens niet vreemd aangekeken omdat hij nog geen glitters ademde of voelsprieten had laten implanteren.
Nee, dit was een geweldige trend en omdat het niet zo vaak voorkwam dat hij oprecht op zijn gemak was met de mode in het Capitool, besloot hij voor de lol ook een keer naar een wat hoogstaander café te gaan dan hij normaal gesproken heenging. Hij was meer van muziekcafés, waar hij ook zelf kon spelen als hij daar zin in had, maar voor nu kon hij met minder (of eigenlijk ‘meer’) leven. Vandaag zouden de derde Hongerspelen namelijk eindelijk van start gaan!

Vermomd als een knuffelbare panda (hij vond het echt jammer dat die beesten uitgestorven waren, dus dit was het minste wat hij kon doen om hen toch een soort van levend te houden!) nam hij plaats op een krappe tweezitsbank, waar je in je eentje net lekker op kon zitten. Hij in ieder geval, want Aquila was groter dan gemiddeld was in het Capitool. Hij installeerde zich en bestelde iets wat ze ‘Bittersweet Moments’ noemden en ondanks het prachtige holografische plaatje, had hij geen flauw idee wat hij kon verwachten. Zou het daadwerkelijk bitter en zoet smaken, of was het gewoon een verwijzing naar de Hongerspelen? Al zou dat wellicht iets te meedenkend zijn van de bedenker – realiseren dat er mensen niet blij waren met de Hongerspelen. Aquila realiseerde het zich wel enigszins, maar vond het kinderachtig. Het was hartstikke leuk!

In de tijd dat hij op zijn drankje wachtte, keek hij om zich heen. De schermen waren gereed en het café begon al aardig vol te lopen. De Spelen stonden dan ook al op het punt om te beginnen, dus zo vreemd vond Aquila dat niet. Er waren veel mensen bij die Aquila herkende van feestjes, of als vrienden van zijn ouders, velen van hen in extravagante onesies gehuld. Zelf had hij het dan iets bescheidener aangepakt met zijn panda, maar dat paste gewoon beter bij hem. Op de bank naast hem zat een – als hij het goed zag – een wat jongere vrouw. “Goedenavond,” groette hij haar met een charmante glimlach, omdat er toch iets moest gebeuren om die laatste minuten vol te krijgen. Het was net op het moment dat een Avox de vrouw kwam brengen wat zij besteld had en Aquila vroeg zich af wat het was. Dat gold trouwens ook voor haar grijze knuffelkleding.
“Je ziet er echt prachtig uit,” glimlachte hij vriendelijk. “Ik ben ook voor iets simpels gegaan; een panda. Mag ik vragen waar jouw onesie op is geïnspireerd? O, en dat het je mag smaken, natuurlijk.” Opnieuw zond Aquila haar een glimlach, ditmaal deels verontschuldigend. Hij sprak te veel. Misschien was het tijd om toe te geven dat hij deze avond best wel spannend vond!

OOC: Whatever. Parteh time.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Zodra ze ging zitten focuste ze zich op de touchscreen om haar bestelling door te geven. Flitsende drankjes en ingrediëntenlijstjes kwamen voorbij, met in kleine lettertjes de prijzen. Maar daar mocht ze van zichzelf vandaag niet op letten. Ze klikte in drie vloeiende bewegingen haar keuze aan en leunde achterover, wachtend op haar fruitige Bloody Berry Nightmare. Carmen was terecht gekomen naast een zwart-witte onesie, met daarin een jongeman. Het zag er behoorlijk komisch uit, zo’n grote bebaarde man in een zacht fluffy pak. En ook wel een tikkeltje aandoenlijk, als een uit de kluiten gewassen kind. Ze kon het niet laten een beetje in zichzelf te glimlachen toen ze hem zo zag zitten. Daardoor schrok ze op toen hij haar begroette. Alsof ze betrapt was terwijl ze hem aan het bespioneren was. Gek was dat.

‘’Oh, goedenavond!’’ antwoordde ze hem vrolijk. Carmen richtte kort haar aandacht op de Avox, maar maakte er geen enkel woord aan vuil toen ze de cocktail aan nam van het dienblad dat haar aan werd gereikt. Het glas had een zeer geraffineerd design, het was een soort gesloten bol van duister glas, met daarover heen dunne buisjes die als aderen functioneerden, waardoor de drank naar boven kwam. Hoe ze met zijn compliment om moest gaan wist ze niet zo goed, dus verborg ze haar gezicht maar even om een slokje van haar cocktail te nemen. Al was dat ook een nachtmerrie, omdat het behoorlijk lang duurde voor de purpere vloeistof door het hele rietjespatroon heen had gevlochten. ‘’Dankjewel,’’ was haar eerste antwoord, onduidelijk op welke van zijn twee opmerkingen dat gericht was. Ze keek even omlaag, naar haar eigen kleding. De grijze zachte stof werd aan de voorkant onderbroken door een roomwitte rits en vanaf haar capuchon twee witte touwtjes met aan het uiteinde pomponnetjes. Kon ze hier een ingewikkeld verhaal van maken?

‘’Geïnspireerd zou ik het niet noemen,’’ begon de vrouw enigszins laconiek, terwijl ze aan een van de touwtjes prutste. ‘’Maar hij zag er gewoon zo zacht uit.’’ Die bekentenis werd gevolgd door een stralende lach. Carmen was echt in een geweldig humeur en dat was wel te merken. Ook zijn bestelling kwam aan en Carmen hief haar glas kort naar hem. ‘’Proost. En jij? Waarom een uitgestorven dier?’’ vroeg ze hem dan. Toen de laatste panda’s stierven was dat groot nieuws geweest en nog steeds waren er in de archieven ontelbare filmpjes te vinden van de lompe beesten. Op glijbanen, bij hun moeders. Schattig ja. Carmen begreep de populariteit van de panda niet helemaal, maar dat was een nodeloze discussie die ze nu niet ging voeren. Nee, ze behield haar glimlach en ging gewoon mee met de flow van het gesprek.

PROFIELAantal berichten : 14 Registratiedatum : 23-07-15

“Een uitstekende reden,” glimlachte Aquila naar zijn buurvrouw. “Het komt niet vaak voor dat ik me kan vinden in een trend, maar ze zijn dan ook niet vaak zo comfortabel als nu.” Hij lachte, terwijl hij met nul komma nul aandacht voor de Avox zijn glas van het dienblad pakte. “Proost,” sprak hij ook, terwijl hij met een glimlach zijn glas hief. “Dat de Spelen vermakelijk mogen zijn!”
Om heel eerlijk te zijn wist hij niet zo goed wat hij moest antwoorden op de vraag van de vrouw, dus kletste Aquila maar wat weg. “Je moet je dingen blijven herinneren; dingen levend houden,” antwoordde hij. “Daar zijn de Spelen toch ook voor? O, kijk, het gaat beginnen!” De Tributen kwamen naar boven, maar het was vooral de Arena die zijn aandacht had. Hij floot zachtjes. Dit zou geen makkie worden voor de Tributen, want het leek erop alsof er niet veel water te vinden zou zijn in deze Arena, en met die zon zouden wonden waarschijnlijk al snel gaan ontstekken. Nee, de kansen waren niet bepaald in hun voordeel. Aquila was benieuwd hoe ze ermee om zouden gaan. Hij hoopte in ieder geval op veel, veel bloed!

Maar dat schoot ook niet op, zeg…

Aquila staarde onbegrijpend naar het scherm, terwijl hij aan zijn drankje nipte. Het bleek inderdaad zoet met een bittere nasmaak te zijn, maar hij vond het wel lekker. Niet dat het uitmaakte. Het ging hier om de Spelen, verdorie, maar er was nog helemaal niemand dood!
“Nee, niet een nóg groter bondgenootschap!”, gromde Aquila, toen het meisje uit Drie voorstelde aan de jongens uit Elf en Twaalf om samen te werken, en dan ook nog eens met haar districtgenoot. “Snap jij dat nou?”, vroeg de man enigszins gefrustreerd aan zijn buurvrouw. “Beter zitten er verraders bij, want anders sterven ze straks allemaal door de hitte!”
Toen grijnsde hij even, terwijl hij zijn rekening checkte. Niet dat het nodig was geweest, want hij wist dat hij echt wel wat grote dingen kon sponsoren als hij wilde, maar het was een leuke verrassing dat het geld van zijn laatste optreden ook was overgemaakt. Zijn grijns werd breder, terwijl hij begon te brainstormen over wat hij allemaal kon sponsoren, en even keek hij naar Carmen. “Misschien moeten we ze helpen en wat wantrouwen zaaien.”

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Het was alsof de man haar gedachten had gelezen, wat betreft de onesie trend. Een hype zo comfortabel kon je gewoon niet negeren. Daarop knikte ze instemmend. ‘‘Op de Spelen!’’ Een verwachtingsvolle stilte nam langzaamaan de ruimte over. Ook Carmen richtte haar ogen vlug op het grote scherm. De Hongerspelen, een evenement om het opstandige verleden van de districten te herinneren. Maar vooral voor vermaak, als je het haar vroeg.
De Arena die op het scherm verscheen beloofde echter niet al te veel vermaak. Gloeiend heet zand, warmte. Ze moest toegeven dat dit haar lichtelijk teleurstelde. Zou Tyrell hebben geluisterd naar haar advies, dat het niet te makkelijk moest zijn? Want dan had hij het wellicht iets te ver doorgevoerd door al het water en alle planten weg te halen. Gelukkig verscheen er een oase in beeld, waar de spanningen nog wel eens op konden lopen.

Een deel van de tributen renden naar de ladders alsof hun leven ervan af hing, de lafaards. Ze had niet anders verwacht van slappe Jocelyn of de verslaafde Christy, maar de hoeveelheid tributen die niet eens een poging deed een voordelig voorwerp te pakken te krijgen verbaasde haar. Dat Christy de ladder af wist te komen zonder haar dood tegemoet te vallen was nog zo’n verbazing. Zelfs op de ladders vochten ze niet. “Kom op, dit is de perfecte kans om iemand naar beneden te trappen en ze doen níets!’’ Haar buurman deelde de frustratie die zij voelde overduidelijk.
Hij stelde een retorische vraag aan haar en maakte een goed punt.

“Precies. Waar denken ze dat ze zijn, een vakantieoord?!” Het beeld flitste terug naar de enige twee plekken in de Arena waar momenteel wat spannends gebeurde. Onder het schip stelden Kye, Solar en Melvin een bondgenootschap voor aan Valeria. Een gespannen stilte volgde, maar tot Carmen’s irritatie werd ook dát bondgenootschap zonder enige verdere problemen uitgebreid. “Misschien moeten we ze helpen en wat wantrouwen zaaien.” Met een grijns draaide ze zich naar de man toe. “Dat is een voorstel waar ik geen nee tegen kan zeggen. Had je al wat in gedachten?’’ Ondertussen was er eindelijk wat actie gekomen, alsof hun gebeden verhoord werden. Carmen keek geïnteresseerd toe hoe Gloria aan kwam rennen om een groots dreigement te maken richting Gabe. En dat alleen maar om haar liefste Enrico en andere vriendjes te redden, ugh. “Pff, het is tenminste iets, maar al die vriendschappelijkheid staat me niet aan.’’

PROFIELAantal berichten : 14 Registratiedatum : 23-07-15

Nou, echt concreet had Aquila nog niets in gedachten, maar dat betekende niet dat hij niet kon improviseren. “Misschien kunnen we de fysiek zwakkere bondgenoten aan wapens helpen om zich zekerder te voelen,” dacht hij hardop. Velen leken een bondgenootschap te sluiten om samen sterker te staan, maar Aquila kon zich niet voorstellen dat ze elkaar echt vertrouwden. Vorig jaar was een bondgenootschap dodelijk geëindigd en dat waren ze toch zeker nog niet vergeten? Hij zou het zelf in ieder geval in zijn achterhoofd hebben zitten, als een continue waarschuwing. Als het even kon, dan zou hij toch liever in zijn eentje in de Arena zitten. Hij zou de sponsoringen echt niet willen delen met zijn tegenstanders!
“En het gebrek aan water kan in ons voordeel werken,” sprak hij toen. “Met een beetje water, veel dorst en te veel mensen zal het vast niet gezellig blijven.” Of dat hoopte hij tenminste. “Uiteindelijk is het toch verraden, of verraden worden.” Natuurlijk konden ze ook gezamenlijk sterven van de dorst, maar als je het Aquila vroeg dan was dat een erg nobel, maar onwaarschijnlijk scenario. En gelukkig maar. Want dat zou saai zijn.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Mijmerend keek Carmen voor zich uit. Er waren zo veel opties, met vierentwintig tributen lagen alle mogelijkheden nog open. Vuistgevechten, verraad en ander drama. Het was niet te voorspellen. Toch had ze het geprobeerd, door een paar pooltjes af te sluiten met andere Hongerspelen fanaten, waarin ze voorspelden wie de laatste 12, laatste 4 en de winnaar waren. Het waren geen grote bedragen; het ging haar vooral om het nadenken.
De man stelde voor wapens te sponsoren, maar Carmen twijfelde. ''Is het daar niet te vroeg voor? Als ze allemaal zwaar bewapend zijn gaat niemand het gevecht nog opzoeken..'' Dat had ze de vorige keer gezien en de ongeduldige dame haatte wachten. Dat was waarschijnlijk aan haar Italiaanse bloed te wijten. ''Maar water.. Dat is een uitstekend idee. Maar niet te veel, die oase wordt een gewilde plek.'' Als die tenminste echt was.. God, zo veel mogelijkheden. Zou Tyrell zo denken? Zou het enige meer in de Arena een valstrik zijn? Ze grijnsde, maar die lach trok algauw weg toen ze onwillekeurig aan bakken ijskoud water moest denken. Oh god ze moest naar de wc. Vlug stond ze op. ''Hou mijn plaats bezet, ik ben zo terug!'' Met een smekende blik zette ze haar verzoek kracht bij, maar dan moest ze toch echt gaan. Snel propte ze zichzelf door de mensenmassa heen, op naar de toiletten!

OOC: So, I forgot about this topic *shame* :c

PROFIEL KARAKTER

» Wanna bet?
» [Dag 5] I don't wanna lose you now
» Do you wanna build a snowman?

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Wanna see what happens

Wanna see what happens

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen