Trainen. Norah zag er niet naar uit, maar wilde het ook niet missen. Als ze Wullem goed begrepen had zouden alle tributen hier bijeen zijn, dus zou ze eindelijk de kans hebben om hen echt te zien. Want de indrukken die ze van gisteren had gekregen waren vooral gericht op de uitbundige outfits waarin iedereen was gepropt. Daardoor was ze ruim op tijd aanwezig in de grote zaal. Het gebrek aan ramen gaven de ruimte een claustrofobische sfeer, het enige licht kwam van de felle lampen in het plafond. Om exact 10 uur sloegen de deuren van de zaal met een luide klap dicht, die nog even doorechoden. Norah tilde haar hand een klein stukje op om onopvallend te zwaaien naar Nirwad. Zonder scherpe naalden op zijn kleding zag hij er al een stuk minder gek uit. Kort daarna riep een grote man iedereen bijeen om de bedoeling van de komende dagen uit te leggen en zichzelf te introduceren. Braaf voegde Norah zich bij de groep, al bleef ze wel een beetje nors achteraan staan, zodat ze tegen de genummerde ruggen van de anderen aankeek. 1 tot 12, briefjes opgespeld om te zorgen dat ze niet kwijt raakten voordat ze elkaar officieel mochten aanvallen. Het deed haar denken aan een klassieke grap; laat drie varkens los en nummer ze 1, 2 en 4, zodat men zoekt naar nummer 3.

Nadat de man klaar was met zijn verhaal verspreidden veel van de tieners zich over alle hoeken van de zaal. Een meisje met mokkakleurige huid en mooie bruine haren wierp haar een warme glimlach toe, ze keek verwachtingsvol, bijna alsof ze haar uitnodigde om samen te gaan trainen. Maar na een korte stilte liep het meisje naar het vuurmaak-station. Norah dwaalde nog doelloos rond, ze zag speren en bijlen staan, van vlijmscherp glimmend staal. Aan zulke moorddadige wapens had ze geen behoefte zo in de vroege ochtend, al zag ze de jongen en het meisje van district 2 er wel vol overtuiging heen lopen. Nog meer reden om daar niet naar toe te gaan, Gabe en Valerie maakten een veel te dreigende indruk. Het grootste deel van de andere onderdelen trok haar ook absoluut niet. Vuur maken kon ze redelijk, de meeste eetbare planten herkende ze al wel van de akkers en stukjes bossen in haar district en vissen klonk nutteloos en vies.. Ze had eigenlijk pas 1 keer vis gegeten en de vreemde glibberige beesten met hun enge kraalogen deden haar in alle eerlijkheid walgen.

Zo kwam ze als eerste keuze  uit bij een intrigerend parcours van touwen en andere behendigheidsproeven. Haar hand wreef onderzoekend over een van de ruwe gevlochten touwen, voor ze zich op de roodharige trainster richtte. "Mag ik dit proberen?" vroeg ze, ondanks de uitleg van de man met demonische ogen niet helemaal zeker over hoe dit hele gebeuren nou precies werkte. Het feit dat deze mensen vrijwillig hier stonden om tieners de fijne kneepjes van moord aan te leren maakte haar nou niet bepaald vriendelijk. En de reactie die ze kreeg van de vrouw was eveneens vrij bot. Nu ze toestemming had gekregen begon Norah gelijk aan het beklimmen van de eerste hindernis. Ongeveer halverwege verloor ze kort haar grip en gleed een stuk naar beneden, tot ze zichzelf met een stevige greep weer vast wist te houden. ‘’Kom op zeg, als je dat in de Arena doet ben je dood,’’ hoorde ze Io tactvol van onder schreeuwen. Norah klemde haar kaken op elkaar en trok zich met nieuw hervonden energie op. De aanwijzingen die de vrouw gaf waren soms wel nuttig, maar vooral erg frustrerend. Het maakte dat Norah haar geduld verloor en nog sneller door het parcours ramde. Bleef haar voet even steken? Dan kon ze er gelijk op rekenen dat Io commentaar had en keihard concludeerde wat er fout ging, hoe die stommiteit Norah haar leven zou kosten in de Arena en hoe ze het de volgende keer beter kon doen. Toen het meisje weer met beide benen op de grond stond kwam Io op haar af en commandeerde: ‘’Nog een keer, en nu foutloos.’’ Eén blik op haar rode handpalmen van het vastklemmen van de touwen was genoeg voor Norah om te beslissen dat dit voor nu wel genoeg was. ‘’Nee, bedankt.’’ Vlug liep ze weg, van plan vanmiddag nog wel een keer terug te komen voor een herkansing. Klimmen naar de top moest je langzaam doen.

Ze zag dat de twee van 2 nog steeds bij de moordwapens aan het oefenen waren en besloot naar de iets-minder-moorddadige lange afstands wapens te gaan. Z pakte lukraak een boog, de glimmende metalen constructies zagen er voor haar allemaal toch identiek uit. Met wat geklungel wist ze zelf een pijl op de juiste plek te krijgen, voordat de trainer aan kwam snellen om haar te assisteren. Het principe kende ze wel, dus dat ging redelijk vlot. Norah had dankzij jaren lichamelijke arbeid ruim genoeg kracht om de boog flink strak te spannen, maar het mikken was wat lastiger. Ze gluurde door de spleetjes van haar ogen heen en liet los. Op het laatste moment trilde haar hand echter flink, waardoor de pijl zich hard in de wand achter de dummies boorde. Jammer. De kick van het afvuren van zo'n pijl maakte haar wel vrolijk, zo lang ze negeerde dat haar doelwitten dummies waren, echte mensen waren. Nee, ze zou niet kunnen schieten op de kleine Melvin, ze zou geen pijl in het hoofd van wie dan ook willen plaatsen. Maar het schieten vond ze leuk, dus haalde Norah nog een pijl tevoorschijn en probeerde het opnieuw. Mis, raak, een schampschot. Toen ze de pop vol in de roos raakte trok een bittere uitdrukking over haar gezicht. Nee, die dummies vond ze niets. Ze legde een nieuwe pijl klaar en zocht naar een ander doelwit. Haar oog viel op de kleine uitsparing in de muur, waarin een stel middelbare mannen en enkele vrouwen van een ontbijtbuffet genoten. Boven de grond, boven hen. Arrogante kwallen. Verlangend keek ze naar de inham.. Zich afvragend wat er zou gebeuren als ze vliegensvlug een pijl op de ontbijtende moordenaars af zou vuren. Hierdoor was ze even diep in gedachten verzonken.

TL;DR Norah doet het touwenparcours en gaat daarna oefenen met boogschieten.

Ze wou niet en ze wou wel. Ze wou niet trainen omdat het was wat ze haar dwongen te doen, maar ze besefte ook wel weer dat elke tip die ze bij het trainen zou krijgen haar in de arena het leven zou redden. Niet alleen die gedachte, maar ook vooral Nirwad's bemoedigende opmerkingen en positieve houden duwde haar zo ver om ruim op tijd in de zaal te staan. Voor de tweede keer tussen alle andere slachtoffers. Gloria nam dan ook de extra tijd om ze goed te bekijken, dit keer waren ze natuurlijker, niet in apenpakjes gehesen, en niet meer in de blur waar ze in moesten zijn toen hun naam voor het eerst genoemd werd, nog zo kort geleden. Eigenlijk had ze al besloten wie ze niet mocht en wie er optionele partners waren, maar het kon geen kwaad om haar keuzes te bevestigen.

De schijnbare hoofdtrainer was een afschuwelijk schepsel. Onnatuurlijk en ronduit lelijk, maar toch ook wel indrukwekkend, met zijn strenge blik. Ze luisterde braaf naar wat hij te zeggen had, en bleef daarna ook nog even in het midden rondhangen, iedereen nauw in de gaten houdend. De twee van district 2 gingen meteen naar het wapengedeelte, wat ze verwacht had. De meesten verspreiden zich, waarschijnlijk elk naar hun eerste voorkeur. Maar ze was zeker niet de enige die bleef rondhangen, meteen zag ze dat de jongen van 5 ook nog rustig rond keek. Mooi, want hij zeker bovenin haar lijst van favorieten. Hij leek betrouwbaar, en niet uitsloverig zoals die kerel van 2. Door zijn leeftijd moest hij toch wel iets van vechten kunnen, en ze had nog drie dagen om uit te vogelen wat dat was. Dus stapte ze vastberaden op hem af. "Hey, weet jij al wat je moet gaan doen?" begon ze vriendelijk, zoetjes, walgelijk overdreven voor haar doen. Maar het leek te werken want er verscheen een lach op het gezicht van de jongen. "Waar de gezelligste mensen rondlopen" zei hij vrolijk en onschuldig. Voor Gloria was het al meer dan duidelijk dat hij geen bloeddorstig type was. Maar dan zou hij haar ook niet zomaar van achteren neersteken, wat met de fanatiekelingen veel eerder te verwachten viel. Ze glimlachte vriendelijk terug, "Misschien zit je hier dan al goed, maar misschien kunnen we beter onze tijd gebruiken." walg, walg, maar als dit uitliep in een bondgenootschap dan was het het waard. Hij leek niet door te hebben hoeveel moeite dit 'casual' gesprek haar kostte. Hij schonk haar weer een lieve lach, zeker sponsorwaardig, en haalde ietwat awkward zijn hand door zijn haar. Ze keek even kort rond om te kijken waar het relatief rustig leek te zijn, "Wat denk je van wapenloos vechten? Of eh.. strikken leggen... wapenloos vechten lijkt me handig als verdedigingsmiddel, stel dat je niet aan een wapen komt... dan is het een handige skill. Strikken leggen is vooral voor voedsel handig, maar dan moet je wel aan touw komen. Misschien is het ook handig voor-" ze besefte hoe ze aan het doorratelen was. "Sorry, ik ben gewend om hardop te denken" "Oh eh, dat stoeien klinkt wel.. handig.. ik eh.. ben niet echt zo goed met knopen." antwoordde hij, alweer met een subtiel lachje wat alles wat hij zei goedmaakte. Heck, al beledigde hij haar vollop, met zo'n lachje erbij zou ze best vinden, nadat ze hem een flinke klap in zijn gezicht had gegeven natuurlijk.

Gelukkig was die klap niet nodig, er was immers geen sprake van een belediging. "Ik ook niet, maar nu kunnen we 't tenminste nog leren, maar, sure, verdedigingstechnieken zijn ook wat cooler om te showen." En zo liep ze vooruit naar het wapenloos vechten onderdeel. Blij dat het haar nu al gelukt was om een partner te strikken. Hij volgde haar immers braaf.

De trainer bleek een man op middelbare leeftijd te zijn, met stevige wenkbrauwen, een rond gezicht en behoorlijk gespierd. Hopelijk kwam dat door ervaring en training, en niet door chemische capitoolzooi. Zijn kleding was simpel en handig, een positief beeld. Zijn grote wenkbrauwen schoten omhoog toen hij hen in het oog kreeg, en een lach verscheen op zijn gezicht. Liep hij hen nou uit te lachen? Meteen schoot er vuur in haar op om hem eens te laten zien wat ze kon. Zelfverzekerd stapte ze op hem af. "Wat kan je ons leren?" vuurde ze brutaal, direct, op hem af. Weer lachte de kerel. Nam hij het nou niet serieus? Besefte hij niet dat hun leven van zijn lessen kon afhangen? "Nou meis, misschien kan ik je dit nog net leren..." hij wenkte Enrico om dichterbij te komen, die dat braaf deed. Gloria lette braaf op. Binnen enkele seconden lag de jongen met zijn rug op de mat, nog ietwat na-duizelend van de plotselinge draai. Het leek heel wat, maar ze had soortgelijke worpen geoefend met Brendon, en ze was van plan deze leraar eens te laten zien wat ze kon. "Zoals dit?" zei ze brutaal, ze haalde haar rechterarm onder de arm van Enrico, die nog maar net weer op zijn voeten stond. Ze pakte zijn shirt stevig vast en deed na wat ze net gezien had, waardoor enkele seconden de arme jongen voor de tweede keer op de grond belandde. Ze keek weer op, hopend dat haar trots gedeeld werd door de docent.

TL;DR: Gloria socialises met Enrice (district 5) en ze gaan samen naar de wapenloos vechten-stand om de basis van judo te leren. Gloria laat echter zien dat ze de basis al aardig beheerst/snel oppakt.

Zodra Norah gestopt was met schieten haastte een assistent-trainer toe om een aantal van de pijlen los te trekken en weer terug op te bergen. Maar daar had het meisje niet zo veel aandacht voor. Nee, haar blik was voornamelijk gericht op de inham waarachter de duivel in menselijke vorm zat. Norah was geen heilige moeder Theresa, maar normaal gesproken toch ook niet zo moorddadig in haar denken. De aanblik van de hoofdspelmaker die hier doodleuk zat te scoren wat hun kansen waren in de Arena maakte haar echter bloedlink. Die gunde ze een pijl of twee, drie door z'n kop. En als ze de kans had zou ze het zo doen.. Het was nutteloos hierover na te denken, maar toch deed ze het. En eerlijk waar, wie kon het haar kwalijk nemen dat ze dagdroomde over het beschieten van de man die voor haar het kwaad uitbeeldde? Hiertegen had ze tijdens de Donkere dagen gerebelleerd, helaas tevergeefs.

Dat ze in haar dagdromen gestoord werd met zulke treffende woorden verbaasde haar. Verleidelijk? Ze kon niet geloven dat iemand zo effectief haar gedachten had kunnen lezen. ''Hu-oh-ja, ja, dat zeker,'' antwoordde ze oprecht. Haar toon was nog steeds ietwat verbouwereerd, ze was echt positief verrast dat een medetribuut zomaar zoiets durfde te zeggen. Zeker omdat ze hem wel zag als iemand die een redelijke kans maakte om het ver te schoppen als hij z'n best deed in de Spelen. En als je kon winnen liet je het meestal wel uit je hoofd om stomme opmerkingen te maken die je winkansen in gevaar konden brengen. Het zou Norah niets verbazen als er hier genoeg camera's verborgen waren om alles te volgen wat ze deden. Ze veegde haar pony uit haar gezicht, die ondanks de staart die ze in had nog steeds vrijelijk rond zwierde. ''Ook geen fan van de Peaks dus?'' Ze zette de boog tegen een metalen stelling aan en draaide zich naar Ayrton toe met een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze wilde weten waarom deze jongen (man?) naar haar toe was gekomen, terwijl ze toch echt meende dat ze hem net nog bij de creeps van district 2 had gezien. Norah merkte dat ze sterk de neiging voelde om hem onmiddellijk te vertrouwen nu hij haar op deze manier benaderde, maar probeerde niet te hoopvol te worden en een beetje afstand te houden. Het zou op z'n zachtst gezegd niet leuk en behoorlijk pijnlijk zijn als ze iemand aardig begon te vinden, om vervolgens door die persoon vermoord te worden.

Norah was geen al te goede leugenaar. Ze kon nooit echt een perfect excuus bedenken en ook had ze de neiging te praten voor ze dacht. Niet alleen dat, ook hield ze er niet van. Onschuldige leugentjes waarbij je verzweeg dat iemand een enorm lelijke jurk aan had kon ze nog wel begrijpen, maar liever was ze gewoon helemaal eerlijk.
Ondanks haar behoorlijke lengte stak deze jongen een stuk boven haar uit. Ze kon het niet laten om te hopen dat hij haar niet slechtgezind zou zijn in de Arena. Maar dat hoopte ze eigenlijk van iedereen. Man, alleen al denken aan die hele arena des doods maakte haar al mismoedig. Maar ze was vastbesloten het beste te maken van de tijd die ze nog had, dus praatte ze graag verder over hoe afschuwelijk de machtshebbers van het Capitool wel niet waren. ''Van al dat getut met make-up en pincetten zou je bijna levensmoe worden,'' merkte ze cynisch op.

Zijn wedervraag bracht haar een kort nadenkend moment. Ze vond het moeilijk om in te schatten wat de presidente, Cecilia Peak, precies dacht. Haar broertje Tyrell was een beetje een vreemde eend in de bijt, echt een gek, waardoor Norah niet eens zeker was dat hij wel door had hoe ontzettend ziek dit hele gebeuren was. Wat niet weg nam dat ze hem nog steeds door en door haatte. ''Nee, meneer en mevrouw Peak zouden ons overduidelijk het liefste doodknuffelen, zo veel houden ze van ons.'' Ze schudde lichtjes haar hoofd. Grapjes maken was opluchtend, maar de situatie veranderde er niet door. ''Wat moest die krachtpatser van Twee met je?'' Ze vroeg zich af of Ayrton het type was om met zulke lui in zee te gaan.