De spanning steeg voelbaar in de reusachtige gebouw, vol met ongebruikte kamers en luxueuze meubelstukken die zo oncomfortabel waren als wat. Dit was al de derde dag dat ze vanaf de elfde verdieping helemaal naar beneden zoefde in de lift. Dit was tevens de een na laatste keer dat ze in de kelders zou komen. Het was beangstigend hoe veel dingen een unieke gebeurtenis werden nu ze aftelde naar de dag dat de Hongerspelen officieel zouden beginnen. Bij het ontbijt vroeg ze zich af of dit de laatste keer was dat ze pannenkoeken zou eten - en schoof voor de zekerheid nog maar een extra portie op haar bord. En nu ze weer in de trainingsruimte stond vroeg ze zich af wat ze wilde doen. Dit was haar laatste kans.

Gelukkig had ze daarover vrij gauw haar besluit gemaakt. Ze wilde doen waarover ze al twee dagen twijfelde: Iemand benaderen die haar aandacht had getrokken en een gesprekje aangaan. De afgelopen twee dagen had ze een aantal tributen leren kennen. Nirwad had haar met zijn grapjes behoorlijk gecharmeerd, gisteren hadden ze weer lopen kletsen. Jocelyn was aardig, maar miste wat pit. Jaimy was een onschuldige dromer en hoewel Norah hem mocht, baarden zijn vreemde gedachtensprongen haar zorgen. Van anderen, zoals de afkickende, levenloze Christy, had ze gemerkt dat ze geen zinnig woord met hen kon wisselen en Gabe vond ze maar eng, hoe hij naar haar keek alsof hij de baas van de wereld was en de domme opmerkingen die hij maakte. Echt zo'n macho man, die het liefste vijf meiden aan zijn armen had hangen. Gelukkig had ze na twee dagen dus wel een redelijk overzicht van de andere tieners die hier rondliepen.

Vandaag wilde ze nog met twee mensen praten, naast het trainen om. Met kordate passen beende ze door de ruimte tot ze eveneens bij het vechten met wapens stond. Voor de vorm pakte ze een houten vechtstok beet, die tot haar ribbenkast kwam. ''Hey,'' begroette ze Gloria en de jongen die net als op dag één aan haar zijde stond. ''Laat je hem deze keer wel heel?'' grapte ze dan, doelend op het feit dat Gloria Enrico twee dagen geleden zo hardhandig op de grond had gesmeten als demonstratie van haar vechtkunsten. De zwartharige jongen lachte zachtjes, wat ze opvatte als erkenning voor haar grapje. Officieel mochten tributen niet met elkaar sparren, maar gelukkig hadden ze Gloria's actie vergeven of genegeerd. ''Ik ben Norah trouwens, district 11.''

OOC: Godmode van Gloria met toestemming ^^

De laatste trainingsdag, en ze zou een idioot zijn om er geen gebruik van te maken. De trainingen waren tot nu toe leerzamer geweest dan ze verwacht had, en ze besefte maar al te goed dat elk nieuw trucje, move of feitje haar in de arena konden redden. Dus stond ze ook vanmorgen weer braaf op tijd op, at ze expres die dingen waarvan mevrouw Gold walgde en hees ze zich in vertrouwde, gemakkelijke kleding in plaats van de zooi die ze haar probeerden aan te krijgen. En ze stond keurig op tijd in de zaal, samen met haar districtgenootje. Gelukkig was Enrico er al, de jongen uit district 5 die altijd een stralend glimlach had. Zonder het ooit hardop te zeggen hadden ze op dag één toch al een soort bondgenootschap gesloten. De kerel was nergens uitzonderlijk goed in, maar hij kon een wapen vasthouden, was in staat om te leren maar nog het allerbelangrijkste: hij was aardig, oprecht en leek betrouwbaar. Om die reden was ze bij hem gebleven, want niets zou zieliger zijn dan opeens in je rug neergestoken te worden door een "partner", simpelweg omdat je te blind van vertrouwen was. Enrico groette haar met een grote glimlach, en ze lachte kort terug.

Zodra ze konden gaan vertrokken ze naar het vechten met wapens, één van de populairste plekken in de zaal en het was voor het eerst dat het er rustig was zonder dat Gloria net met iets anders bezig was. De trainer zag er qua uiterlijk wel uit alsof ie verstand had van zijn vak, die conclusie trok ze vooral door zijn gezichtsuitdrukking met ogen die twinkelden van enthousiasme, en door zijn professionele kleding. Ze verwonderde zich over alle soorten wapens die in rekken stonden opgesteld. Ze had er al eerder naar lopen staren, van een afstandje, maar van dichtbij leken ze zoveel echter en indrukwekkender, en vooral ook: zo veel. Ze had misschien een paar zwaarden verwacht, misschien nog wat wapens van de vorige spelen, maar er was zoveel meer variatie. Toch waren de zwaarden meteen haar favoriet, de grote messen. Ze had met Brendon geoefend met stokken, dus dit moest ze ook wel kunnen. Zelfverzekerd pakte ze een glimmend zwaard met een zwart handvat, maar wat ze bedoeld had als een vloeiende beweging ging toch iets minder soepel toen ze verrast werd door het gewicht. Oef, toch niet zo licht als een houten stok.

Met het zwaard in handen merkte ze dat iemand anders ook een wapen uit de rekken pakte, ze verwachtte dat het Enrico of de trainer was, maar een meisjesstem wees op iemand anders. Gloria keerde zich naar haar en herkende het meisje uit district 11, iemand die nog altijd ergens op de lijst van eventuele bondgenoten rondzweefde maar niet bepaald bovenaan stond. "Hey" groette ze terug, haar verbaasdheid van de plotselinge gesprekspartner hield ze verborgen. De volgende opmerking van het meisje deed haar glimlachen, trots dacht ze terug aan dag één waar ze de trainer eens versteld had doen staan, dat ze niet met andere spelers rond mocht gooien had ze... niet goed meegekregen of beter gezegd: eventjes genegeerd. Gelukkig leek iedereen te perplex om boos te kunnen worden, plus zo'n worp op een stel matten kon toch geen kwaad? Ze knikte terwijl ze antwoordde "En ik maar denken dat niemand mijn kleine overwinning had opgemerkt" zei ze met een glimlach.

"Gloria, district 8. Jullie waren de vlinders, nietwaar?" Ze merkte opeens dat er twee jongens zich met het gesprek probeerden te bemoeien. De eerste was Enrico die zich waarschijnlijk ook wou voorstellen, de tweede was de trainer die waarschijnlijk vond dat ze wel wat nuttigers konden doen. Die laatste negeerde ze, die eerste gaf ze een vriendelijk knikje waarop hij zichzelf ook voorstelde. Zodra hij was uitgepraat nam ze weer het woord. "Wat bracht je hier bij ons?" Voor het eerst had ze hardop uitgesproken dat het bij haar en Enrico om een 'ons' ging, en dat ze dus vanaf nu officieel een team waren. Tactisch of niet, het boeide haar niet echt. De toon die ze aansloeg bij de vraag was niet verwaand bedoeld, eerder een beetje spottend, haast met een capitol-accent erdoorheen verworven. Ze hoopte dat deze Norah dat zou opvangen, want tot nu toe leek ze niet al te onaardig not dom.