Ze waren weggekomen, eindelijk van de rotschip af wat opeens een gevangenis was geworden waarin ze gedoemd waren om van de dorst en de hitte te bezwijken. Mooi niet dus, en zodra ze de kans zagen waren ze hem gesmeerd. En nu waren ze bezig te doen wat ze had willen voorkomen: rondzwerven, maar het was beter dan op dat vervloekte schip te zitten waar ze langzaam aan gek aan het worden was (ze kon toch echt zweren dat ze baby-gehuil had gehoord). 's Avonds was het nog prima geweest in de koelte en veiligheid van de nacht, toen konden ze nog stil blijven zitten. Maar nu was het ondraagbaar en ze hadden water nodig, en snel. De koelbox was inmiddels leeg, maar werd nog altijd meegesleurd voor eventuele opslag. Alsof ze sponsors zouden krijgen: het stel losers wat geen water, geen wapens, geen bondgenoten en dus simpelweg geen kansen had. En alleen omdat die sukkel die voor haar struinde niet de hersens had gehad om hun bondgenoten dichtbij te houden. Ze was moe, verschrikkelijk moe, haar mond deed pijn van de droogte, haar huid prikte en haar hoofd bonkt. Een plan, ze moesten iets gaan doen, besluiten gaan nemen, ergens naartoe gaan, overleven. Leven.

Ze probeerde te praten maar er klonk een soort gekraak. Pas na enkele malen haar keel geschraapt, en wat gehoest te hebben wist ze weer de klanken van haar taal te vormen. "We kunnen naar-" maar ze werd plotseling afgekapt omdat ze vol tegen haar partner opliep. Hij staarde, niet naar haar, niet naar voren, maar opzij, naar ze enorme zandbak. Ze volgde zijn blik maar ze zag niets, helemaal niets, behalve zand, het schip, de ruines, de oase, nog meer zand en verderop de rotsen. “Wat is e-” “Shh” kapte hij haar voor de tweede keer af. Ze zag niets maar ze vertrouwde de jongen, en bleef roerloos stilstaan. “Fuck” en vreemd genoeg was het eerste wat in haar opkwam het feit dat ze tot nu toe nog nooit de jongen had horen schelden. Vervolgens reageerde ze in een reflex, vertrouwend op zijn intuïtie. Ze draaide zich om op haar hielen en sprintte Enrico achterna, weg van wat hij dan ook net gezien had. De adrenaline deed haar vergeten hoe bagger ze zich net nog gevoeld had. Wat hij ook gezien had, het moest gevaarlijk zijn, en ze wou niet haar leven op het spel zetten door hem te wantrouwen.

Pas toen ze de rotsen hadden bereikt en zich er zeker van waren dat ze er alleen zaten durfden ze weer te kalmeren, hoewel Enrico nog altijd angstig naar de zandvlakte bleef staren. Gloria zag nog steeds niet wat er gaande was en nam de tijd om op adem te komen, zich nu pas realiserend hoeveel energie de sprint gekost had. Wat er ook kwam, ze konden hier geen kant op, en dus liet ze zich zakken, dankbaar voor de koelte van de schaduwen. Met haar rug tegen de muur maakte ze het zich gemakkelijk terwijl ze nog altijd paniekende Enrico in de gaten hield. De arme jongen leek in doodsangst te zitten, wat vaker voor kon komen in dit ‘spel’, maar vaak niet voor een onzichtbare vijand. Hij zweette, trilde en leek niet meer in staat om nog veel langer overeind te blijven. “Het komt! Het komt!” fluisterde hij continue. Plotseling rende hij verder, tot de muur die geen enkele andere uitgang bood. Verbaasd en bezorgt keek ze toe hoe hij, nog altijd in paniek, met zijn nagels tegen de muur begon te krabben. Als een muis doe probeerde weg te komen van de kat. Plotseling dook hij ineen, schreeuwend, met zijn ogen dicht en zijn handen over zijn oren. “Godver” vloekte ze, de schreeuw moest door de hele arena hebben geklonken. Langzaam opende de jongen zijn ogen weer, nog altijd doorweekt van zijn angstzweet. “Hij is weg… maar.. het was..” Hij hijgde, stamelde, duidelijk verward en verbaasd. “Wat er ook was, het is nu weg, dus hopelijk ben je nu klaar met je geschreeuw en gejammer voordat de rest van de arena hier komt en we er wél aangaan” Kaatste ze hem toe, botter dan ze had gewild. Alles van voor de sprint kwam weer terug, de adrenaline was uitgewerkt, en het leven was weer rot.

TL;DR:
~ Ze zijn van het schip en nutteloos aan het rondzwerven
~ Gloria voelt zich zwaar bagger
~ Enrico ziet een fata morgana monster en zet het op het rennen
~ Ze verstoppen zich tussen de rotsen, tot het monster nep blijkt te zijn

Hopelijk klopt nu alles qua verhaallijn enzo :3

Het tweetal krijgt een sponsoring: Eén banaan en een briefje: ''<3''

En er was hoop, voor een paar seconden, maar het voelde goed. Een sponsoring...water! Wapens! Voedsel! Kansen om te winnen, en dan in een mooi pakketje verpakt die specifiek voor hun bedoeld was. Tot het niets anders bleek te zijn dan een enkele banaan en een briefje met een stom hartje erop. Was dit het? Waren ze niets anders dan een grap? Een grap die nu nog even rondliep, maar waarvan niet verwacht werd dat het de echte strijd zou gaan halen? Woedend smeet ze het ding naar Enrico, die nog wat luider ging jammeren. Zelf zakte ze weer neer op de grond. Ze hadden gelijk, tot nu toe hadden ze nog niets voor elkaar gekregen, en er was niets wat aantoonde dat ze betere sponsoringen verdienden naast haar acties op dag één. En zelfs die acties hadden gefaald.

Langzaam ging ze alles af wat er de afgelopen dagen gebeurd was, en ze besefte dat het opvallend weinig was. Ze had beloofd te laten zien waaruit ze gemaakt was, maar tot nu toe leek ze op de zoveelste wegrennende tribuut die kansloos was. Ze moesten actie ondernemen, en snel ook, want hun tijd begon te dringen.

Plotseling viel haar oog op haar rechterbroekzak. Met wat gepruts wist ze de bol eruit te halen. Gisteren hadden ze het ding gewantrouwd, weggestopt en waren ze ze vergeten. Maar door het briefje wat erbij zat, de vrolijke kleuren van de parachute en de weinige doden van gisteren... er vanuit gaande dat iedereen zo'n bol had gekregen, wat logisch leek sinds zowel Gloria nor Enrico jarig was noch mensen kenden die jarig moesten zijn, en ze zich vaag nog kon herinneren dat er tijdens de interviews iemand het had over jarig zijn in de arena... goed.. het ding moest dus wel onschuldig zijn. Ze bekeek het aandachtig, draaide het alle kanten op, en kwam tot de conclusie dat het niet zomaar open zou gaan. Tijd voor grof geweld dus. Voor de tweede keer vloog er iets door de lucht, dit keer niet richting Enrico, maar gericht op de rotswand voor haar. Vervolgens kroop ze er achteraan om het resultaat te bekijken. Het viel tegen, het ding had nog geen schrammetje, laat staan dat het open was. Zat er eigenlijk wel iets in?

"Mis-" Enrico's stem sloeg over, en Gloria was verbaasd te zien dat hij weer aanspreekbaar was. Sterker nog: de jongen zat met de bol op schoot en vertoonde weer die oude glimlach die ze van hem gewend was en die ze zo waardeerde, zijn ogen leken te glimmen van nieuwsgierigheid naar de bol. "Misschien heeft dat briefje een hint." Maakte hij zijn zin af. "Dat briefje had niets meer dan een verjaardagswens erop staan, als er een hint is, zit ie op de bol." Weer klonk ze veel botter dan ze eigenlijk wou, de jongen kon er ook niets aan doen dat ze zo'n klote start hadden gehad. Nors ging ze verder met het bestuderen van de bol. "Die banaan mag je houden, trouwens." zei ze, nog norser. Ze herkende haar gedrag, zo deed ze als alles weer verschrikkelijk rot ging. Dan sloot ze zich op in zichzelf, en kon de rest van de wereld een heel eind oprotten. Na veel lange dagen terwijl hun loon opeens tegenviel bijvoorbeeld. Of wanneer ze thuis kwam, alles pijn deed maar ze eigenlijks toch weer zou moeten trainen. Brendon had haar dan zwijgend omhelst, voor haar gevoel soms uren lang, tot ze weer tot zichzelf kwam en hem wel terug moest knuffelen. Maar Enrico was niet zoals Brendon.

Plotseling knaagde een nieuw idee zich naar boven. De sponsoring, het briefje, de banaan die toch.. nou ja.. apart was. Zagen ze hen zo in het Capitool? Als een koppeltje? Simpelweg omdat ze toevallig een jongen en een meisje waren en samen zaten opgescheept moesten ze maar verliefd zijn? Want dan konden ze al helemaal een heel eind oprotten. Ze kunnen koppelen wat ze willen, maar zij was van Brendon en Brendon alleen. En als dat hun een hele stapel sponsoringen doet missen, dan was dat maar zo.

Maar sponsors konden beslissen of ze zouden leven of sterven.. En als ze stierf dan zagen ze elkaar nooit meer. Ging het echt te ver om eventjes mee te spelen? Vroeg of laat zou hij sterven en was ze van hem af.. en Brendon zou het begrijpen.. toch? Nee, misschien ging het niet eens daarover, misschien was het hartje gewoon omdat de sponsor hun liefhad. Misschien moest ze er niet zoveel achter zoeken. Misschien- "Het liedje"
"Wat?" Het joch had haar weer uit haar gedachten-stroom gesleurd.
"Het liedje, 'happy birthday', misschien is dat het" Zei de jongen, en het kwam bij haar nogal onnozel over. Ze had de term 'happy birthday' wel eens voorbij horen komen, maar was er dan ook een liedje van? En was die dan zo bekend dat ook de game-makers het kende, laat staan dat ze het zouden gebruiken? Het klonk nogal ver gezocht.. maar eigenlijks klonk dat ook wel weer als de spelmakers. Ze haalde haar schouders op. "Ken ik niet, maar als jij denkt dat t iets uithaalt dan is 't het proberen waard"

En tot haar eigen verbazing deed ie 't ook nog. Niet luidkeels natuurlijk, ze vroeg zich af of hij dat überhaupt nog wel kon sinds hij al net zo'n droge keel moest hebben. Nee, het was meer een soort fluisterend gemurmel, maar wel een zuiver soort gemurmel. En eigenlijk klonk het vooral heel lief, het soort lief wat het publiek zou doen smelten. Ergens, ver, ver weg klonk het bekent, alsof ze het ooit, in een ver verleden wel gehoord had. Toch was het een belachelijk idee, maar hey, misschien wel goed voor de kijkcijfers en dan indirect voor hun. Dus liet ze hem zijn gang gaan. Opgekruld tegen de rotswand luisterde ze naar hem, en even voelde alles weer goed.

TL;DR:
~ Gloria is boos op de sponsoring
~ Gloria gooit de bol van gister tegen de muur
~ Enrico komt weer een beetje bij zinnen
~ Ze denkt terug aan thuis, en over wat de sponsoring zou betekenen
~ Enrico begint Happy Birthday te murmelen in de poging zijn bol open te krijgen

De bol die Enrico heeft gekregen, opent en onthult een regenboogkleurige lolly. De bol van Gloria blijft nog gesloten.

Verdomme, het joch kreeg het nog voor elkaar ook. Waarschijnlijk keek ze zelf net zo verbaasd als Enrico toen de bol opeens opende. Nieuwsgierig kroop ze dichterbij, toen duidelijk was dat het ding niet dodelijk bleek te zijn. Ze kroop naast Enrico en zag hoe hij het veelkleurige snoepgoed al zat te bestuderen. Het zag er onschuldig uit, en de duivels uit het Capitool zouden goed gedrag, zoals het oplossen van hun puzzels, belonen.. toch? Ook Enrico leek niet zeker te weten wat hij ermee aanmoest, en staarde vragend naar Gloria. Als een straathond die niet zeker wist of dat grote bot echt voor hem was. Ze knikte hem toe dat het goed was, waardoor hij het meteen gretig in zijn mond stak. Dat herinnerde Gloria aan het feit dat hun laatste maaltijd de appel van de eerste dag was. Ze had ervaring met honger lijden, en ze had geleerd het te negeren net zoals dat haar lichaam niet meer zo heftig reageerde als ooit. Of ze was gewoon gewend aan de reacties van haar lichaam. Maar andere districten waren rijker, dus was honger een minder bekend begrip. Het was een wonder dat Enrico zolang overeind was gebleven zonder ook maar een woord te klagen. Gloria glimlachte, het was een goed joch, jammer dat juist hij hierin verzeild was geraakt.

Ze pakte de banaan die tussen hen in had gelegen en keek er even naar. Het denken aan eten had haar doen beseffen hoe hongerig ze zelf eigenlijk was. Dus pelde ze het ding open en begon ze te eten, genietend van de explosie aan smaken op haar tong. Het kostte haar alle moeite van de wereld om halverwege te stoppen en de vrucht door te geven aan haar partner, die hem al snel had weggewerkt. Ze had altijd haar bol nog, die waarschijnlijk ook een lolly bevatte. Maar ze kon het bij alle goden niet opbrengen om te proberen hem open te zingen. Ze zou falen, omdat ze de tekst nor de melodie kende. Natuurlijk kon ze Enrico vragen, nu nog wel. Maar ze wou niet dat hij haar hoorde zingen, hoewel ze zelf niet kon opbrengen waarom niet. Verdomme, ze waren ten dode opgeschreven en ze durfde niet eens te zingen voor iets waar haar leven nog eens van af kon hangen. Lafaard Hoorde ze Brendon al spottend zeggen, en ze zag zijn glimlach voor zich. Fuck off antwoordde ze in gedachten terug.

Beide tieners staarden naar de zandvlakte die voor hen lag. Ver, ver weg konden ze de andere tributen zien, maar het voelde alsof die een ander spel speelden. Alsof Gloria en Enrico gewoon toeschouwers waren bij de spelen, alsof ze buitenstaanders waren die niet hoefden te sterven. Het voelde verkeerd, maar ze waren te zwak om iets te kunnen doen: geen wapen, geen eten, geen water; geen kansen.

"Water" Verklaarde Enrico opeens, wijzend naar de gele oceaan. Gloria staarde naar de plek die hij aanwees maar zag niets anders dan zand. Ze schudde haar hoofd, "Zand" zei ze spottend. "Nee water, kijk!" Enthousiast ging de jongen staan, nog altijd wijzend. Gloria zag echter nog altijd alleen maar zand, en gezien zijn acties van eerder vertrouwde ze zijn zicht niet meer. Haar eigen zicht was echter nog prima, en daardoor zag ze nadat Enrico was gaan staan, dat naast hem iets in het zand bewoog. "Nee, voedsel." Ook zij ging staan, maar richtte zich op iets geheel anders. Een behoorlijke hagedis was bezig van ze weg te komen. "Niet zo snel, jochie..." Fluisterde ze, terwijl ze het zwaarste wat ze zo snel kon pakken naar het beest gooide: Haar, nog gesloten, bol. Vervolgens rende ze richting het diertje om er verder op t koppie te stampen zodat het zo snel mogelijk zou sterven. "Hoewel water ook handig zou zijn"

TL;DR:
~ Ze eten de banaan en Enrico eet z'n lolly
~ Gloria is negatief over alles
~ Enrico ziet weer dingen
~ Gloria ziet dingen die wel bestaan en vermoord een hagedis.. jup