Er hing die ochtend een vreemde sfeer in de stad. Er waren weinig mensen op straat, behalve op het plein, waar een groep zich had verzameld om de Spelen te volgen op de grote schermen daar. Misschien voelde iedereen al aan dat het eraan zat te komen, het gevecht tussen de twee laatste overgebleven bondgenootschappen. Het leek erop dat de tributen ook zelf van plan waren er vandaag een einde aan te maken, want ze gingen voorbereid en doelbewust op pad. Iedereen in het district van de elektronica was aan de buis gekluisterd toen de bondgenootschappen elkaar steeds dichter naderden. Iedereen hield zijn adem in toen de confrontatie steeds dichterbij kwam. En iedereen hoopte op dezelfde afloop. District 3 wilde bloed zien: het bloed van de tributen die hun districtgenoten hadden vermoord.

Raven had bij de Blitzen aangegeven dat ze bij hen konden kijken als ze daar behoefte haar hadden. Ze kon niet echt anders, aangezien zij hun televisie had gesloopt. Ze wist niet op Precilla en/of haar ouders nog zouden komen, maar de Olsens zaten in ieder geval op de bank, alledrie bij elkaar, alledrie even stil. Harpers ogen waren rood van slaapgebrek, die van Jay van het huilen, maar ze keken met verbeten blikken naar de tv.
Raven had ze afgelopen dagen nauwelijks een blik op een tv-scherm geworpen. Ze had alleen gefrustreerd het nieuws van anderen aangehoord dat alle tributen aan wie ze de overwinning nog een klein beetje had gegund, alle tributen die geen bloed aan hun handen hadden, nu dood waren. De twee kleintjes en het schijnbaar zo sterke bondgenootschap van 5, 11 en het meisje uit 2, ze hadden het allemaal niet gehaald. Alleen de moordenaars waren nog over. Nu zag Raven de jongen uit 7 nog het liefste winnen. Hij toonde gewoonlijk tenminste nog énige aarzeling voor hij aanviel, al was dat deze keer meer te wijten aan de afleidingsmanoeuvre van het Spurling-feeksje dan aan zijn vermogen tot empathie.

Maar hoewel ze de Spelen gewoonlijk als de pest vermeed, keek ze nu toch mee. Ze wilde zien hoe de moordenaars van haar zusje hun verdiende loon kregen. Als ze maar niet zouden winnen. Misschien zou er dan wel nog een televisie sneuvelen, en misschien nog wel meer. Zou ze zich in kunnen houden als Locklear of Williams hier straks in district 3 op een podium zou staan na een zege van een van hen? Iets zei haar dat dat niet goed af zou lopen.

Bij het missen van de bom en de eerste klappen die McLean te verduren kreeg, balde Raven gefrustreerd haar vuisten. Wat voelde het machteloos om hier te zitten en geen enkele invloed te hebben op wat er gebeurde daar. Maar het was nog altijd minder machteloos dan ze zich had gevoeld toen Rook haar eerste moord pleegde en daarmee voorgoed haar ziel verkocht, of toen ze later ook haar leven verloor.
Ze voelde bijna iets van genoegen toen de morgenster en de speer beide doel troffen. Dood moesten ze, die twee van 4, die kille, harteloze monsters die haar zusje hadden verdronken, bestolen en achtergelaten. En dat valse kind dat bij ze hoorde ook. Een vals kind dat nu weer, listig als altijd, van achteren aan kwam sluipen. Maar dit keer werkten haar trucjes niet. Naysmith wist zich goed te redden, tot nu toe, al was zijn bondgenote al in iets minder goede conditie.

Het was de elfde dag van de Spelen, precies een week na de dood van Toby, Aron en Rook. De begrafenis had twee dagen geleden plaats gevonden en er restte nu niets meer voor Precilla dan doorgaan met haar leven. Het was een vreemde gewaarwording dat ze ooit lid was geweest van een gezin met zes gezinsleden; twee ouders en twee kinderen. Nu, negentien jaar later, was zij de enige overlevende van het hele gezin. Haar ouders waren gestorven bij een brand, Flaire bij de tweede Hongerspelen, Toby bij de vierde en Aron door de kogel van een Vredesbewaker. Waarom was zij in hemelsnaam nog in leven? Wat was Gods plan met haar en waarom was het doden van haar gehele gezin een onderdeel van dat plan? Was dat eigenlijk wel onderdeel van Zijn plan? Of was dit het werk van de duivel? Pris haar hele geloof wankelende steeds voelbaarder. Hoewel ze haar geloof nog overeind had weten te houden tijdens de Spelen, sinds ze haar tweelingbroertjes had begraven en zich bewust was geworden van het feit dat ze alle vijf haar familieleden kwijt was geraakt, wist ze niet meer goed wat ze moest geloven. Wellicht was het een idee om haar twijfel te uiten via een biecht en zo te vragen om zicht op haar verdere pad. Hopelijk zou God zijn licht weer op haar schijnen en haar de weg wijzen die ze moest bewandelen. Hopelijk...

Voor nu stond er echter iets anders op het programma, namelijk het kijken van de Spelen. Ergens voelde Pris er niks voor om te kijken naar de overgebleven vijf kinderen die streden om te overleven. Raven had haar echter uitgenodigd om te komen kijken bij haar thuis en ergens wilde ze toch wel kijken. Drie van de vijf kinderen waren degene die Toby en Rook om het leven hadden gebracht en een klein duiveltje in haar wenste dat zij ook zouden sterven. Ze drukte deze gedacht echter weg. Het was een onzuivere, duistere gedachte. Een gedachte die niet bij haar paste en die ze dus ook niet wilde denken. Niemand verdiende het om op jonge leeftijd in een moordenaar te worden veranderd en te sterven. Een Tribuut verloor zijn menselijkheid zodra hij een voet zette in die arena en de eerste moord werd gepleegd. In Precilla haar ogen waren de tieners, naarmate de Spelen vorderden, niets meer dan beesten. Zelfs Toby, haar eigen broertje, was veranderd in een vreemd beest dat had gejaagd op anderen. Alles om te overleven was een gedachte die bij haar binnen was gekomen, maar als Toby het allemaal had overleefd, had ze hem dan nog wel normaal aan kunnen kijken? Had ze hem zijn misdaden kunnen vergeven? Ja, ja dat zou ik hebben gedaan, sprak ze resoluut tegen haarzelf. Hij was mijn broertje en ik hield van hem, houd nog steeds van hem, ongeacht wat hij heeft gedaan in die arena. Ze zou vasthouden aan de goede herinneringen, hoe weinig ze daar ook van had. Zelfs de meest vreselijke herinneringen zouden op den duur een zacht randje krijgen. Hopelijk.

Pris haar pleegouders hadden de uitnodiging om bij Raven thuis te kijken afgeslagen; beide moesten gewoon naar hun werk en als ze echt wilden kijken, dan kon het daar wel. Het meisje had enkel geknikt en was uiteindelijk alleen heen gegaan, al had ze niet helemaal door dat ze onderweg was totdat ze bijna voor het huis van Raven stond. Wilde ze dit echt zien? Dit laatste gevecht? Ergens wel, maar voor een groot deel ook niet. De Spelen brachten niets goeds met zich mee, ook al was het overgrote deel van District 3 nu wel aan de buis gekluisterd. Precilla had al van meerdere kanten gehoord dat meerdere mensen binnen het District het drietal dat Toby en Rook had vermoord dood wilde zien. De blondine was geschrokken van de opmerkingen van haar districtgenoten, maar had zich ingehouden om tegen hen te preken. Het was niet haar plaats om hen terecht te wijzen als dit was hoe zij zich werkelijk voelden. Een winnaar binnen het District betekende een jaar lang eten en een verbeterde leefsituatie. Het was meer dan normaal dat iedereen hun hoop op Toby en Rook had gevestigd en die hoop in rook (en water) op had zien gaan toen het tweetal in een hinderlaag was gelokt. Zoiets zou niet snel vergeten worden.

Voorzichtig klopte Precilla op de voordeur van Raven haar huis en wachtte geduldig tot de deur open werd gedaan. Binnen in het huis heerste een gespannen stilte en Pris voelde zich gelijk ongemakkelijk. Het ontmoeten van nieuwe mensen en hun huis betreden was altijd al iets ongemakkelijks geweest voor haar, maar de sfeer binnen die veroorzaakt werd door de Spelen maakte het er niet beter op. Na een verlegen hallo nam Pris zwijgend plaats naast Raven, waarna ze haar ogen op het beeldscherm richtte om het gevecht te volgen. De strijd was al begonnen, zo bleek, maar tot nu toe was er nog niet veel schade aangericht. Het leek haast wel alsof niemand de ander echt kon raken, of wilde raken. Onwillekeurig vroeg het meisje zich af hoe het kon dat deze vijf nog in leven waren terwijl ze elkaar amper leken te kunnen raken. Hoe kon het dat zij nog leefden terwijl Rook en Toby waren overleden? Verraad en vals spelen, dat was de reden. In de val lokken en met vier tegen twee. Dat was de enige reden dat Duncan, Kasa en Xiomara nog in leven waren. Dit gevecht liet namelijk al zien dat ze door puur geluk hadden gewonnen. Als ze gewoon twee tegen twee tegenover Rook en Toby hadden gestaan zouden ze nooit van het tweetal uit District 3 hebben kunnen winnen. Ondanks haarzelf balde Precilla haar vuisten en vroeg ze God in stilte om gerechtigheid voor haar overleden broertje en Rook. Hun dood moest gewroken worden.

OOC: Post-nano 1.589 / 50.000

Raven werd zo in beslag genomen door wat er op het scherm gebeurde dat ze de zachte kloppen bijna niet hoorde, en ze registreerde ze pas na een paar tellen. Zij en haar vader stonden tegelijk op, maar het was Raven die naar de deur liep om open te doen. Het was Precilla, ze was alleen gekomen. Na enkel een kort knikje ter begroeting zette Raven een stap opzij om het meisje langs haar naar binnen te laten, waarna ze de deur achter haar sloot en haar de kleine woonkamer in volgde. Ze plofte weer neer op de bank, terwijl Harper, die nog niet was gaan zitten, Precilla's groet vriendelijk beantwoorde. "Dus jij bent Precilla", zei hij, terwijl hij gebaarde dat ze op de bank plaats kon nemen. Jay mompelde een zacht 'hoi' tegen het blonde meisje toen ze ging zitten, zonder zijn ogen van het scherm te halen. "Iets drinken?" ging Harper, die, in tegenstelling tot zijn kinderen, wel een beetje wist wat gastvrijheid inhield verder. "Water? Ik kan ook thee zetten..." Hij wreef in zijn handen, terwijl zijn blik tussen het scherm en de gast heen en weer ging.

"Je hebt nog niet veel gemist", praatte Raven Precilla bij. "Veel missers. Spurling probeerde van achteren aan te vallen, maar hij had het door." "Nino heeft Duncan net nog een keer geraakt", voegde Jay daaraan toe. Dat moest dan gebeurd zijn terwijl ze de deur opendeed. Ze had alleen nog meegekregen dat hij naar Spurling riep dat hij haar niet wilde vermoorden. Ze vroeg zich af of hij er ook zo over zou denken als hij wist wat dat het meisje zelf ook al bloed aan haar handen had.

Precilla glimlachte naar de vader van Raven toen deze vroeg of ze iets wilde drinken. 'Graag. Een glas water is prima.' Ze wilde de man niet te lang bij de tv vandaan houden, want ze kon wel zien dat hij dit laatste gevecht graag wilde volgen. 'Je hebt nog niet veel gemist,' verkondigde Raven tegen haar zodra ze was gaan zitten. 'Veel missers.' Ze knikte en keek naar het gevecht dat plaats vond op het scherm terwijl het broertje van Raven vertelde dat Nino Duncan net wel met zijn speer had geraakt. Het leek wel alsof geen van de Tributen echt de ander kon raken. Hoewel Pris dit in eerste instantie vreemd vond en zich even kort afvroeg of ze wel echt hun best deden, bedacht ze zich snel daarna dat de Tributen natuurlijk al elf dagen bezig waren. In die elf dagen hadden ze al heel wat meegemaakt; van ontmoetingen met wilde dieren en andere Tributen tot giftige mist en instortende daken. Het was niet meer dan logisch dat ze op waren, vermoeid, verzwakt en daardoor niet echt goed meer konden mikken. Het kleine blonde meisje dat verantwoordelijk was geweest voor de dood van Toby gebruikte haar zweep tegen het meisje uit acht, welke ietwat door haar knie zakte door de klap. 'Waarom vechten ze alle drie tegen haar?' vroeg de blondine zich hardop af. Was het niet ongelofelijk dom om de jongen niet aan te vallen? De jongen uit vier leek op hetzelfde idee te komen en viel de jongen uit zeven aan met het wapen dat ze van Toby en Rook hadden gestolen een week geleden. Precilla merkte dat ze onwillekeurig aan de kant van de jongen uit zeven stond. Al vanaf het begin van de Spelen had deze een verdedigende houding aangenomen en probeerde hij iedere vorm van geweld zo lang mogelijk te mijden. Tijdens de Spelen was dit natuurlijk niet heel handig, maar hij had zich in ieder geval niet veranderd in een gluiperige moordenaar zoals dat kind uit zes... Zolang zij en die twee uit vier maar niet wonnen dan was het goed. Dan was de dood van Toby gewroken en hoewel het een onreine gedachte was, kon Precilla hem niet negeren.

OOC: Post-NaNo 3.236 /50.000

Harper knikte en kwam korte tijd later terug met een glas water, dat hij aan Precilla gaf. 'Waarom vechten ze alle drie tegen haar?' zei het meisje. Raven haalde alleen haar schouders op. In ieder geval werd Naysmith een moment later wel weer het doelwit. Even leek het nog goed te gaan, maar toen wist de jongen van 4 hem in zijn buik te raken. Raven siste en kneep even haar ogen dicht. Niet weer. Die jongen mocht niet nog meer slachtoffers maken. Met een zucht keek ze weer naar het scherm, waar de jongen van 7 op zijn knieën was gevallen. Einde verhaal. De enige tribuut die nog iets van een hart had, die nog altijd iets van weerzin tegen moord leek te voelen, zou binnen afzienbare tijd zelf slachtoffer zijn. Die ging niet meer winnen, of er moest een wonder geschieden. En even leek dat ook het geval te zijn, want enige felheid zat er toch nog wel in hem en bij zijn volgende aanval wist hij zijn tegenstander flink te raken. Opeens zagen de kansen voor Williams er ook niet meer zo goed uit, en een moment later wist McLean William's districtgenote ook een filnke klap toe te brengen, ondanks dat ze zelf een moment eerder nog bijna ten val was gebracht. Raven glimlachte niet, maar iets van genoegen voelde ze wel toen ze Rooks moordenaars zo toegetakeld zag worden. Het was een pijnlijk en bitter genoegen, maar toch. Maak het af. Maak ze af. Dat was alles wat ze dacht. Diep vanbinnen haatte ze zichzelf om deze gedachten. Ze voelde zich vies, als iemand van het Capitool, die plezier beleefde aan andermans pijn. Die twee deden ook maar hun best om te overleven en Rook was op geen enkele manier beter geweest dan zij. Maar op dit moment kon ze niets dan haat voelen jegens die twee tributen, en dat andere valse kind.