Cecilia was trots en blij dat er wederom weer een succesvolle Spelen was afgerond. Ze was zeker genoeg van zichzelf en van Tyrell’s kunnen om zich niet écht druk te maken over het wel of niet slagen van de arena, maar toch heerste er tijdens die periode dat de tributen in de arena rondliepen, altijd een soort gezonde spanning. Wat als er niet genoeg actie was? Wat als het allemaal te snel was afgelopen? De Spelen van dit jaar hadden duidelijk een ander karakter gehad dan de Spelen van de jaren daarvoor, maar dat had Cecilia vooral als positief ervaren. Als de inwoners van Panem elk jaar hetzelfde voorgeschoteld kregen was de lol er ook wel snel vanaf.

Dit jaar had, na twee jaar op rij twee dames, een genderfluid persoon de Spelen gewonnen. Ze was weliswaar gekozen als vrouwelijke vertegenwoordiger van District 4, maar ze had laten blijken dat ze zich soms meer jongen dan meisje voelde. Cecilia vroeg zich af of dit een voorteken was dat er volgend jaar voor het eerst een mannelijke winnaar zou zijn, alsof Gbadamosi een soort bruggetje was naar de toekomst. Haar gedachten dwaalden verder af. Vanaf de eerste Spelen hadden Tyrell en Cecilia besloten om twee tributen per district naar de arena over te vliegen: een jongen en een meisje. Hoewel geslachtsveranderingen en dergelijke geen onbekende dingen waren in het Capitool (Cecilia kende een man/vrouw die zo erg verslaafd was geraakt aan het proces van man naar vrouw en andersom, dat de persoon zich na elke succesvolle transformatie, weer terug liet ombouwen, een hobby die zelfs in het Capitool niet alom gewaardeerd werd), had Cecilia er tot voor de derde Spelen nog nooit bij stilgestaan dat  er ook in de districten nagedacht werd over het man-vrouw wereldje en dat een jongen/meisje scheiding misschien niet eens zo logisch was. Maar ja, niet dat ze daar verandering in zouden gaan brengen. Het zou weleens over kunnen komen alsof de districtbewoners invloed hadden op de vormgeving van de Spelen en dat was wel het laatste dat Cecilia wilde.

Enfin, de ceremonie. Cecilia keek naar één van de schermen waar de hoogtepunten van de afgelopen Spelen getoond werden. Haar persoonlijke favoriet was de sponsoring van de ijsjes. Via via had ze opgevangen dat het idee van Nike afkwam, maar door alle hectiek die hen beide deze dagen omringde, had Cecilia nog geen tijd gehad om dat na te vragen. Hoe dan ook, ze vond het idee briljant, hoewel ze hier en daar ook al wat gemor had opgevangen van mensen die bang waren veel geld te verliezen bij het gokken, als één van hun favoriete tributen verzwakt zou worden door een sponsoring met negatieve invloeden. Cecilia, rijk als ze was, vond dat ze niet moesten zeuren, maar toch bedacht ze zich dat ze de Capitoolbewoners liever te vriend hield dan ze tegen de haren in te strijken.

Toen kwam het moment dat Cecilia in actie mocht komen. Langzaam kwam ze overeind uit haar stoel. Ze was vandaag gekleed in het goud en zwart. Op haar hoofd kroonde een hoofdsieraad van twee gouden vleugels, met kleinere, stalen veertjes die haar haren bedekten. Ze droeg een gouden, sierlijke borstplaat en over haar heupen droeg ze stalen veertjes, vergelijkbaar met de veertjes op haar hoofd. Daaronder vandaan ontspoot een zwarte, gelaagde rok, die tot ver achter haar aan sleepte toen ze naar Solar Gbadamosie en een avox, die een kussentje vasthield met daarop de kroon, toeliep. Ze pakte de kroon van het kussentje en keek Gbadamosie vriendelijk aan. ‘Solar,’ – ze sprak de achternaam opzettelijk niet uit, want ze wist zeker dat ze het dan verkeerd uit zou spreken – ‘Van harte gefeliciteerd met je eervolle overwinning. Ik kroon je tot winnaar van de derde Hongerspelen!’ Onder luid applaus zette ze de kroon op Solar’s hoofd.

OOC: Wauw. Dat ging... niet soepel. Ik hoop dat het allemaal een beetje te volgen is en zo niet, ach, zoveel nieuws gebeurt er toch niet.  
Maar yay, gefeliciteerd Solar!

Carmen had een drukke dag achter de rug, ze was bij de grote reveal van een reality show van een van haar cliënten geweest toen ze plotseling voor een noodgeval weggeroepen werd. Dat was nog eens een drama geweest. Een van de jongens die uit een of ander District weggesmokkeld waren voor de Avox business beweerde hoog en laag dat hij een bijzonder belangrijke connecties had en vroeg uitstel van, tja, operatie. En dat betekende dus dat ze naar een van de meest onveilige uithoeken van de stad moest om dit gedoe persoonlijk op te lossen. Het was deels haar eigen schuld omdat ze niet goed was in delegeren, maar  Dit was ontzettend irritant en ook nog eens met de meest slechte timing mogelijk. Vanavond was de, DE Kroningsceremonie en Carmen had zichzelf op de lijst gekregen door wat gunsten te verzilveren.

Maar eerst had ze een irritante opdonder die zo nodig zijn tong wilde behouden en terug wilde naar zijn mams en paps. Ugh. Alsof het leven in een of ander verrot district echt zo veel beter kon zijn dan hier. Die Avoxen mochten hen dankbaar zijn dat ze hier mochten wonen en dienen. Carmen snapte wel dat hier wat morele probleempjes aan vast zaten, maar dat kon ze nu even niet aan haar hoofd hebben. De zaak met de protesterende vent was vrij snel opgelost. Spuitje erin met hevige hallucinatie inducerende drugs, in een truck, terug naar zijn district. Dumpen in een geul met lege flessen drank en andere incriminerende dingen en klaar is kees. De enige reden dat Carmen hem niet tot Avox omtoverde was dat hij goed kon schrijven en zijn bewering over zijn belangrijke familie leek te kloppen.

Op de terugweg naar het centrum stond ze in een ellenlange file en de lift van haar gebouw deed het niet, waardoor ze zich moest haasten om op tijd te komen bij de ceremonie. Binnen een paar minuten had ze alweer uit huis gemoeten. Ze was totaal niet tevreden met haar uiterlijk, vooral niet toen ze zich tussen alle opgedofte mensen bevond. Carmen was geen modefanaat, maar het was toch wel fijn geweest als ze er een beetje representabel uit had gezien. Nee, haar donkerrode shirt en leren jasje waren business casual en op haar grijze broek spotte ze een bruine koffievlek die er met geen mogelijkheid uit ging. Het zat haar niet mee en het was niet eens vrijdag de dertiende.

Met haar handen in de zakken van haar leren jasje keek ze aan de rand van de groep feestgangers toe hoe Cecilia Solar benaderde.  De kroning was saai als altijd, pas ná de officiële bezigheden werd het feestje interessant. Hopelijk. Verveeld haalde Carmen haar handen uit haar zakken om mee te klappen met de massa. Ze wist ook wel dat ze hier vooral was als klappende zaalvulling, maar de Hongerspelen waren te geweldig om te weigeren. Dus, mochten ze nu genieten van de rode wijn? Carmen wandelde zo terloops mogelijk richting een bar en bestelde een glas wijn. Terwijl ze stond te wachten wierp ze een blik richting de presidente, die eruit zag als een of andere Griekse krijgster. Het was passend voor de Hongerspelen, dat moest ze Cecilia nageven. Maar dan een onpraktische variant op het vecht-tenue; Met die lange slepende rok zou ze op het strijdveld niet ver komen, bedacht ze met een cynische grinnik.

OOC: Yay, klapvee.

Strijdtenue om zich te indentificeren met de tributen? krabbelde Lucretia in haar bollige handschrift in het kladblok dat op haar schoot lag. Daarna keek ze rond, op zoek naar inspiratie om dit evenement tot een boeiend verhaal te kunnen maken. Ze wilde niet weer precies hetzelfde riedeltje schrijven als vorig jaar. Dat was natuurlijk wel makkelijk geld verdienen, maar het was niet de manier waarop ze kon groeien als journalist. Ze was expres niet in het daarvoor bestemde pers-vak gaan zitten, want dan zou ze op dezelfde manier naar de kroning kijken als al die andere journalisten. Ze moest zich onderscheiden. Hoe dan ook.

Haar blik speurde langs de voorname Capitoolbewoners. Elk detail kon een bron van inspiratie zijn voor een geweldig verhaal. Een relatie die begon tijdens de kroning? De felle blik van een vrouw die op meer duidde dan alleen jaloersheid, maar misschien zelfs tot... ooooh... moord? Een flauw glimlachje verscheen op Lucretia’s gezicht. Het was een beetje vergezocht, dat gaf ze meteen toe, maar zoiets zou tenminste wel iets leuks zijn om over te schrijven. Na één alinea over de jurk van president Peak en de uitdrukking op het gezicht van de kersverse winnaar/winnares van de derde Hongerspelen wisten de mensen het ook wel. Er moest iets boeiends gebeuren. Maar wel iets wat alleen haar zou opvallen, zodat de andere journalisten er niet met haar verhaal vandoor gingen.

Ze keek opzij, naar de persoon die naast haar zat, en vroeg zich af of die een dankbaar onderwerp voor een verhaal zou vormen. Ze staarde een tijdje, totdat ze merkte dat de persoon naast haar het gestaar merkte en zich ongemakklijk begon te voelen. Toen wendde ze haar blik af en keek naar de persoon die aan de andere kant naast haar zat. Nee, die zag er ook niet uit als voer voor een sappig verhaal. Hé, bah.

Zonder enig besef dat ze haar omgeving misschien tot last zou zijn, stak ze een lange sigaret op. Ze leunde wat naar voren, zodat ze met haar elleboog op haar knie kon leunen en keek naar het tafereel op het podium. Een steek van jaloezie, dat zij daar niet stond in wat voor rol dan ook. Ooit zou ook zij een plaatsje op een podium verdienen en dan zou iedereen haar aanbidden. Ooit. Voor nu moest ze leven met het idee dat ze nog niet eens belangrijk genoeg was om uitgenodigd te worden voor het kroningsdiner en dat ze zodoende ook geen schijn van kans maakte om Solar te interviewen. Maar ooit... Ooit...

Opeens rechtte ze haar rug weer en schreef slordig: CP zegt Solar. Geen achternaam. Winst door vriendjespolitiek? Ze hield er niet van om over president Peak te roddelen – zeker niet als het zo duidelijk onzin was - maar als dat het enige boeiende was dat vandaag in haar opkwam, had ze geen andere keus.