Het Kroningsdiner

PROFIELAantal berichten : 1543 Registratiedatum : 20-07-13

Cecilia groette de langzaam binnendruppelende gasten vriendelijk. Het was onverwacht lekker weer geworden, dus veel gasten bleven nog even buiten plakken en kletsen, voordat ze binnen op zoek gingen naar ofwel Cecilia, ofwel Tyrell, ofwel Solar, ofwel alledrie de kopstukken van de avond tegelijk. Het diner zou binnen plaats vinden, hoewel, toen het weer in de loop van de dag tegen alle weersverwachtingen in toch steeds beter was geworden, er toch besloten was de achtertuin open te stellen voor mensen die hun eten liever buiten oppeuzelden. In allerijl waren er tafels en stoelen naar buiten gehaald, die gelukkig al min of meer gereed hadden gestaan, omdat de organisatie er nou eenmaal van hield om op alles voorbereid te zijn.

Het diner zou binnen beginnen – het eten zou namelijk alleen op de tafels binnen geserveerd worden en bovendien vond Cecilia het belangrijk dat iedereen haar hoorde als ze het diner opende – maar daarna waren de gasten vrij om met hun bordje naar buiten te lopen. Cecilia wist van voorgaande jaren dat veel van de Capitoolbewoners toch niet lang stil konden zitten en ook niet eens bijzonder veel aten (op een enkeling na dan, die zichzelf helemaal volpropte, tot Cecilia’s walging). De meeste mensen kwamen vooral voor de drank. Nou hield Cecilia zelf ook wel van een lekker glaasje wijn, maar op een avond als deze probeerde ze zich in te houden. Ze wilde dat mensen naar haar op keken, in plaats van dat ze haar uit zouden lachen.

Toen alle gasten die op de gastenlijst stonden binnen waren (zelfs mensen die eigenlijk ziek thuis hoorden te zitten of thuis een kind zonder oppas achter hadden moeten laten, want hé, je miste toch zeker niet het belangrijkste diner van het jaar?!) begaven ze zich naar de eetzaal, waar ditmaal tientallen ronde tafeltjes stonden opgesteld. Een grote ronde tafel, goed voor vijftien eters, aan de rand van de zaal, dicht bij de muurhoge ramen, met uitzicht op de tuin, was gereserveerd voor onder andere de Peaks, Solar en haar begeleide, de winnaressen van de vorige twee Spelen en andere belangrijke personen.

Toen iedereen zat, stond Cecilia op. Iemand tikte tegen een glas aan om de aandacht van de gasten op Cecilia te vestigen, hoewel dat haast al niet nodig was. Iedereen was ongeduldig aan het wachten tot het diner geopend was en ze die overheerlijke wijn achterover mochten gooien.
‘Welkom,’ begon Cecilia, toen het echt helemaal stil was. ‘Wat fijn om u allen weer te zien en onder zulke feestelijke omstandigheden. Vandaag vieren we de glorieuze overwinning van Solar, tijdens de Derde Hongerspelen.’ Ze hief haar glas. ‘Op Solar! Proost!’ En toen het rumoer van het proosten en juichenweer gedaald was vervolgde ze met de woorden waar iedereen op zat te wachten: ‘Dan verklaar ik bij deze het diner voor geopend. Ik wens u allen een smakelijk eten.’

PROFIELAantal berichten : 131 Registratiedatum : 06-02-15

Alles was in een waas aan haar voorbij gegaan, maar op het Kroningsdiner had Solar zich ondanks alle chaos, nog best goed kunnen concentreren. Uiteraard had ze in het Capitool allerlei verhalen gehoord over de vorige twee ceremonies. Ze had het erg overdreven gevonden - goh - maar had er niet bij stilgestaan dat zij nog wel eens degene kon zijn die naast de mensen moest zitten die haar hadden veranderd in een moordenaar.

Oké, Solar wist ook wel ergens dat niemand haar had gedwongen. Het ding was gewoon dat als het op leven of dood aankwam, Solar simpelweg voor leven koos. Het idee dat zij het zelf had gedaan was echter iets waarvan ze wist dat het haar op zou vreten. Het was een onderwerp waar je niet over kon praten met je familie. Solar zag het al voor zich: "Zeg oma, want vind u er nou van dat ik mensen heb vermoord?" Dat zou ongetwijfeld een gezellig praatje worden.

Nee, misschien was een babbeltje met de Presidente en Hoofdspelmaker dan nog amusanter. Die mensen hadden haar in deze situatie geplaatst. Dat zou vast inhouden dat ze bekend waren met het afslachten van mensen. Oh, natuurlijk! Het bombarderen van Districten, het in stand houden van de erbarmelijke omstandigheden en het gladiatorenspelletje kwamen wel redelijk in de buurt met Solars gedachtegang.

Solar was, tot haar grote verbazing, in een mooi wit pak gestoken. Ze kon het niet onder stoelen of banken steken: ze zag er goed uit. Hoewel ze nog niet helemaal terug op gewicht was, waren al haar verwondingen snel weggetrokken. De kwaliteiten van de medische teams hier, bleek toch op een ander niveau te liggen dan dat van de mensen in District 4.
Dat maakte natuurlijk niet dat haar uiterlijk voldoende was voor het Capitool. Ze had haar stylistenteam meerdere keren horen mompelen over dat geen jurk haar goed zou staan. Solar had niet kunnen niet doen alsof ze het niet hoorde, en had daarom ook luidkeels laten merken dat ze het ermee eens was. Dat zouden ze vast nog veel vreselijker vinden dan wanneer ze stampij zou maken.

De presidente riep aan tot stilte, en binnen de kortste keren moest Solar een glimlach uit haar tenen zien te trekken om enigszins overtuigend over te kunnen komen. Het diner werd geopend, waarna de ruimte meteen weer werd gevuld met het lawaai wat de luide Capitoolmensen produceerden. Solar was alles behalve hongerig. Ze keek enigszins hulpeloos naar haar voorgangsters die vlakbij haar zaten, en vroeg zachtjes: "Hoe hebben jullie dit volgehouden?

OOC: weet niet helemaal zeker of het godmoden is omdat ze basically "verplicht" zijn om er te zijn? anyway, Sas en Soot, voel je vooral niet verplicht om op Solars gemompel te antwoorden Razz

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

De avond van Tyrell bestond er vooral uit om zoveel mogelijk mensen te negeren. Hij was helemaal niet het type voor gezellige praatjes. Kijk, als mensen hem nou alleen complimentjes zouden geven, dan was het allemaal oké, maar er liepen die avond ook verdraaid veel mensen rond die dachten leuke ideeën te hebben voor de volgende arena, of die dachten dat ze wat verbeterpunten konden opnoemen met betrekking tot de woestijn-arena. En dan waren er nog die mensen die zijn mening wilden over wat nou een leuke sponsoring was om te geven. En mensen die kwamen klagen dat hij hun favoriete tribuut niet in leven had gelaten.

Dat hij eigenlijk niet mocht klagen omdat zijn leven op rolletjes verliep vergeleken met heel veel andere levens, dat kwam niet in hem op. Hij dacht alleen aan de vele uren die de Spelen hem gekost hadden en de laatste keer dat hij vakantie had gehad. Niet dat hij echt vakantie wilde, maar het zou heerlijk zijn om weer eens een weekje ongedwongen aan eigen uitvindingen mocht prutsen, in plaats van verantwoording te moeten afleggen aan Cecilia of te moeten luisteren naar het gezeur van zijn collegae.

Wat niet in hem opkwam, was dat zijn huidige neerslachtigheid te maken had met een teveel aan champagne en een tekort aan eten. Zijn rammelende maag bracht hem ook niet op dat idee en toen Cecilia het diner opende, kon hij zich alleen maar chagrijnig afvragen wat Cecilia eigenlijk het recht gaf om een diner te openen. Wat was ze nou helemaal? De president soms?

Na de eerste hap eten voelde hij zich al wat beter. Hij keek in de richting van Solar, met wie hij ongetwijfeld een praatje moest maken deze avond, en zag dat de nieuwste winnares iets aan haar voorgangsters vroeg. En dat stoorde Tyrell. Dat stoorde hem meer dan wellicht terecht was. Wat als er nog meer winnaars en winnaressen zouden komen en die allemaal met elkaar bevriend raakten? Wat als ze contacten gingen onderhouden buiten de festiviteiten om? Wat als de districten op die manier met elkaar in contact bleven? Ze konden samen gaan spannen. Wraak nemen. Tyrell was niet achterlijk: hij wist best wel dat de districten niet blij waren met de Hongerspelen. Cecilia kon er nog zo'n leuk verhaaltje van maken over helden en eergevoel, maar de districtbewoners zouden niet zo achterlijk zijn dat ze daar intrapten. De mening van de districten liet hem koud, maar als die mening zou omslaan naar iets wat meer was dan alleen een gedachte... Hij hoopte maar dat de overlevenden van de Spelen goed genoeg gebroken waren om het niet in hun hoofd te halen bevriend te raken met elkaar.

Het zouden behoorlijk zorgwekkende gedachten kunnen zijn, maar op dat moment werd Tyrell's glas weer bijgevuld en daarmee werden zijn zorgen al even snel weer weggespoeld.

OOC: Randomness, maar ik wilde posten, dus tjah...

PROFIELAantal berichten : 466 Registratiedatum : 28-07-13

Omdat de Tributen uit Zeven zo snel het loodje hadden gelegd en Madelynn allang weer thuis was geweest, was ze speciaal voor het kroningsdiner teruggehaald naar het Capitool. Daar was ze niet bepaald blij mee geweest. De reis was saai en eenzaam, en ze had gewoon echt geen zin om zich onder de mensen te begeven. Er ging al een rilling over haar rug als ze dacht aan al die overdreven mensen die haar aandacht hadden gewild vorig jaar. Ze hoopte met heel haar hart dat iedereen haar vergeten zou zijn nu er een nieuwe Winnaar was, maar ze vreesde dat ze er niet zo gemakkelijk vanaf zou komen.
Madelynn stribbelde niet eens meer tegen, toen iemand van haar prepteam aan haar wenkbrauwen begon te plukken en ze in een veel te dure jurk werd gehesen. Het was een mooie jurk, hoor. Vast van een beroemde ontwerper van wie alleen zij nog nooit had gehoord, maar het liefst was ze hier gewoon in een comfortabele pyjamabroek gekomen. Misschien moest ze haar prepteam de volgende keer maar vriendelijk overtuigen van haar gevoel voor mode, en misschien kon ze dan eens wegkomen met haar eigen kleding in het Capitool. Houthakker chique, daar was vast wel een markt voor.

Ongemakkelijk zat Madelynn niet heel veel later aan tafel, vlakbij Solar en alle andere belangrijke mensen. Ze nipte aan haar glas, nerveus, terwijl ze wachtte totdat de Presidente had gesproken en de chaos los zou barsten. Madelynn wilde eigenlijk gewoon eten. Op een lege maag zou deze avond nimmer goed gaan eindigen, zo vreesde ze. Ze dronk nu eenmaal geen appelsap. Gelukkig was de vrouw vlot en Madelynn proostte maar gewoon mee. Dat gaf haar mooi een reden om nog een slok te nemen.
Tot dat moment had ze eigenlijk met niemand nog gesproken. Her en der had ze mensen met botte antwoorden weten weg te jagen, anderen had ze gewoonweg genegeerd. Het ergste was dat de meeste mensen het niet eens leken te merken. De enige persoon voor wie Madelynn echt aandacht had was Solar. Terwijl ze begon met het opscheppen van een of ander goedje waarvan ze de naam niet kende, hield ze de derde Winnaar vanuit haar ooghoeken af en toe in de gaten. Tot Madelynn iets meende te horen. Daarop draaide ze haar gezicht volledig naar Solar toe, en inschattend keek ze zhaar aan. Lynn zei daarbij niets en keek vervolgens weer weg. Toen wenkte ze iemand, een Avox met een vol dienblad en Lynn maakte snel een keuze. Twee volle glazen met een knalgroen alcoholisch goedje werden op tafel gezet, één bij Lynn en één bij Solar. Madelynn keek nu weer naar de Winnaar uit Vier, en bij wijze van antwoord op de eerdere vraag hief ze haar glas op om te proosten. “Op het leven,” sprak ze, en deed hierbij absoluut geen moeite om haar sarcasme te verbergen.

PROFIELAantal berichten : 131 Registratiedatum : 06-02-15

Solar was er zeker van dat de vorige Winnares zhaar had gehoord, hoewel Madelynn geen gehoor leek te geven. Het leek Solar onwaarschijnlijk dat het meisje uit District 7 zo arrogant zou zijn om gewoon niets terug te zeggen. Het was niet alsof ze uit District 1 kwam, en ze zaten in hetzelfde schuitje. Het enige verschil was dat Madelynn al een jaar had gehad om er mee om te leren gaan, en Solars rit in de achtbaan begon pas net. Madelynn bleek echter niet arrogant - of nog niet - maar wenkte een Avox. Het duurde niet lang voordat Solar begreep wat het antwoord was op zhaar vraag. Zonder twee keer na te denken pakte ook zhij een glas, en hief zhe het omhoog.
"Op het leven." Hoorde ze Madelynn sarcastisch zeggen. Solar grinnikte. Nee, niet arrogant.
"Op 't leven." Zei Solar terug. "Want het duurt maar even." Ze rolde met haar ogen en nam een slok. Ze had ooit gelezen dat dat een gezegde was wat vroeger werd gebruikt om aan te geven dat je moest genieten van het leven, want het was over voordat het voorbij was. Wat ze toen nog niet wisten, is dat er een kans bestond dat je op je twaalfde al koelbloedig in stukken werd gereten door iemand van vijftien. En als dat niet gebeurde, dan kon je altijd nog verhongeren, of omkomen bij het werk, of geëxecuteerd worden voor het stelen van brood, of -

"Jemig, wat is dat sterk." Solar trok een gezicht. De smaak was niet onprettig, maar zhe dronk zelden alcohol en al helemaal niet de alcohol die in het Capitool werd geschonken. Zhe keek naar het eten, wat er lekker maar enigszins dodelijk uitzag. Het leek niet op wat ze in het Trainingscentrum voorgeschoteld hadden gekregen. "Weet jij misschien wat er eetbaar is? Ik ben nog een beetje huiverig met het eten van Capitoolvoedsel."

PROFIEL KARAKTER

» Het Kroningsdiner
» Het Kroningsdiner
» Het Kroningsdiner

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Het Kroningsdiner

Het Kroningsdiner

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen