Samen met de andere trainers was Matt bezig met het opruimen van de laatste spullen. De laatste training van “het seizoen” was vandaag een druk bezochte geweest. Veel tieners wilden op de laatste dag voor de Boete nog snel de laatste dingen onder de knie krijgen. Dit leidde tot veel stressende tieners die nog minder voor elkaar kregen dan normaal, omdat ze zo stonden te trillen dat ze hun lichaam niet meer onder controle hadden. Natuurlijk waren er ook uitzonderingen bij, maar Matt kon wel zien dat met name bij de meiden de stress en spanning hoog was. Toch was iedereen in meer of mindere mate bang voor morgen. De Boete voor de vierde Spelen zou dan gehouden worden en dan was het weer aan Jennifer om twee namen uit de glazen bollen te trekken. Zelf heeft Matt nooit mee hoeven doen aan de Boete of de Spelen, omdat hij tijdens diens invoering al “te oud” was geweest met zijn negentien jaar. Pfft. Zijn zusje had toen wel kans gemaakt, maar was alle drie de keren dat ze meedeed niet gekozen. Ze voelde zich hierover enorm opgelucht; wat Matt er precies over dacht wist hij nog niet.
Het verbaasde Matt nog steeds dat alle Districten stilzwijgend leken te hebben ingestemd met de Spelen. Ieder jaar weer stuurden ze braaf twee van hun kinderen naar het Capitool en ieder jaar weer kwam er maar eentje weer thuis. Waar was de vechtlust gebleven die was getoond tijdens de Donkere Dagen? Waarom gaf iedereen het zo snel op? Zijn ouders hadden hem ooit verteld dat een ouder alles zou doen wat hij kon om zijn kind te beschermen, iets wat Matt zelf nooit echt had begrepen. Wat hij zag tijdens de Boete druiste in tegen de woorden van zijn ouders en liet zien dat de ouders niet vochten voor hun kinderen. Wat hij zag waren mensen die met lede ogen toekeken hoe hun kinderen werden afgevoerd naar het Capitool zonder dat ze er ook maar een vinger naar uitstaken. Nee, in plaats van boos te worden op het Capitool werden ze dan weer boos op Jennifer, omdat zij hun kinderen mee nam. Weer iets wat Matt niet begreep. Jennifer had hem wel eens geprobeerd uit te leggen dat de bewoners van de Districten zich machteloos voelden tegenover het Capitool, aangezien die de grote wapens bezat en getraind was. De inwoners van de Districten waren dan wel in de meerderheid, maar ze waren ook enorm verzwakt. Daarbij namen ze het Jennifer kwalijk, omdat zij, net als hen, een inwoonster van District 1 was. Hoewel hij dat eerste deel wel kon begrijpen, vond hij het nog steeds dom dat mensen boos werden op Jennifer.
Over de vrouw gesproken, waar was ze eigenlijk? Matt keek op en speurde de zaal rond. De grote schuifdeuren van de zaal stonden open en zorgden ervoor dat het licht van de ondergaande zon naar binnen stroomde. Daar, recht tegenover de deuropening, zat Jennifer op de veranda voor het gebouw. Velen noemden haar een mooie vrouw en hoewel Matt haar schoonheid zeker zag, was het vooral haar karakter waar hij respect voor had. Ze was sterker dan menig vrouw of meisje die hij in zijn leven had gekend, al was het niet moeilijk aangezien hij vooral met zijn moeder en zusje te maken had gehad en beiden waren, in de ogen van Matt, niet sterk te noemen. Zeker zijn zusje, welke nu met een depressie vocht, was in zijn ogen zwak; Saffier zou geen lang leven leiden. Matt daarentegen was wel van plan wat van zijn leven te maken. Hij was van plan om te vechten voor zijn leven en was niet van plan toe te kijken hoe het Capitool de Districten onderdrukte. Hij was echter ook al meerdere keren gewaarschuwd (met name door Jennifer) dat hij op moest passen met wat hij deed en zei, omdat het hem anders zijn leven zou kosten. Matt vond die meer een stimulans dan iets wat hem tegen hield; hij zou strijdend ten onder gaan. Maar nu nog niet. Voor nu zou hij de tieners trainen in Jennifer haar trainingscentrum tot hij wist op welke manier hij zelf echt mee kon doen aan de strijd.
Zodra alles was opgeruimd liep Matt naar buiten, stak zijn handen in zijn zakken en ging naast Jennifer staan. De vrouw zat stilzwijgend naar de ondergaande zon te kijken en leek in gedachten verzonken. Matt maakte hier gebruik van door de vrouw even te observeren. Het licht van de ondergaande zon maakte haar rode haar nog roder, iets waarvan hij zeker wist dat Saffier het mooi zou hebben gevonden, als ze nog het vermogen had om naar de mooie dingen in het leven te kijken. Achter hen verlieten ook de andere trainers het gebouw. Iedereen zei gedag tegen Jennifer, waarna de deur door één van de mensen op slot werd gedraaid. Matt keek toe hoe iedereen op weg ging terug naar de stad, waarna hij zijn ogen weer richtte op Jennifer. ‘Wat is je strategie voor dit jaar?’ vroeg hij zodra de laatsten buiten gehoorsafstand leken. ‘Ik hoorde dat Avery je flink had wakker geschud een tijdje terug,’ voegde hij eraan toe. Hij kon het niet laten even te glimlachen. Avery Russo was dan wel jong, maar toonde veel lef en pit, iets waar de jongen wel bewondering voor had. Avery was een vechter, eentje die niet snel op gaf. Daar hield hij wel van.
OOC: Post 32# 28.991 / 50.000
