Het was alsof Xiomara de enige in huis was die rekening hield met het feit dat zij dit jaar gekozen kon worden als Tribuut voor de Hongerspelen. Nu kon het meisje zich dat van haar verslaafde tante nog wel voorstellen, maar hoe konden haar ouders doen alsof er niets was om je zorgen over te maken? Niet dat Xiomara zich daadwerkelijk zorgen maakte, maar ze hield er in ieder geval wel rekening mee. Janaea was ook gekozen, en zij had minder bonnen gehad dan Xiomara nu had. Ze was dan ook al ouder dan Janaea übehaupt had kunnen worden, wat toch een rare gedachte was, gezien zij twee jaar ouder was dan Xiomara.
“Er wonen hier meer dan een half miljoen mensen. Veel Meer!”, sprak Xiomara’s moeder bijna opgetogen, en het meisje keek haar moeder aan alsof ze dacht dat de vrouw zelf iets geslikt of gespoten had. Misschien was dat ook wel zo, want sinds de Hongerspelen begonnen waren had Xiomara haar niet meer zo meegemaakt. “De Hongerspelen zijn niet bepaald mild geweest voor de families van Tributen,” sprak Xiomara op neutrale toon, waarna ze even grimaste, toen haar moeder hard aan haar haren trok om haar lange blonde lokken in twee nette strakke vlechten te krijgen. Xiomara was opgelucht toen haar moeder klaar was en draaide zich naar haar toe. “Houd rekening met de mogelijkheid,” adviseerde ze haar moeder opnieuw, waarna ze zich buiten waagde en keek hoe de rest van de buurt zich op de Boete aan het voorbereiden was.

Behendig klom Xiomara op een van haar favoriete muurtjes, van waar ze het plein goed kon overzien. Het was nog vroeg, maar desondanks was er al genoeg te zien. Er was, zoals het district inmiddels wel gewoon was, veel wit op de been, maar er kwamen al snel ook meer tieners aan en het duurde niet lang voordat er een rij stond waar je je aan moest melden. Xiomara zuchtte, en wist dat ze er toch niet onderuit kon komen. Ze wist wat er met je zou gebeuren als je niet zou komen, en in dat geval was je overlevingskans nagenoeg nihil. Nee, dan ging Xiomara toch liever voor die paar bonnen die ze had.
Terwijl ze zich aanmeldde dacht ze met een zwakke glimlach aan Janaea. Die had het maar al te leuk gevonden om naar het Capitool te gaan en meer van de wereld te zien. Xiomara had die behoefte niet zozeer, maar het kon geen kwaad om de Hongerspelen van een iets positievere kant te zien. Niet op dit moment alleszins. En met een lichte zucht voegde Xiomara zich bij haar beste vriendin Fay, die ze een geruststellende glimlach schonk. Het was duidelijk dat haar vriendin zich meer zorgen maakte om te Spelen dan zij, iets wat waarschijnlijk ook gold voor Cyril, hun beste vriend, die Xiomara pas enkele minuten voor de start van de Boete zag staan. Even zwaaide ze naar hem, en nerveus zwaaide hij terug. Het meisje vond het naar haar vrienden zo nerveus te zien, en hoopte maar dat zij beide niet gekozen zouden worden. Niet dat ze zelf stond te springen, maar je kon ook niet zeggen dat ze vanbinnen echt angst voelde. Xiomara vond het voornamelijk gewoon heel naar.  

Ondanks dat de Hongerspelen superspannend waren, leek er toch al wat sleur ingeslopen te zijn. Het gebruikelijke filmpje werd getoond, en Xiomara kon enkel verveeld om zich heen kijken om te zien of er überhaupt nog iemand de moeite nam om aandachtig te blijven kijken. Tot haar verbazing leken de meeste mensen toch naar het scherm te staren, of het nou geïnteresseerd was of niet. Xiomara kon haar aandacht daar echt niet bijhouden. Na drie keer kende ze het filmpje uit haar hoofd, en van alles wat zich hier op het plein afspeelde, was dat filmpje toch echt het minst boeiend van allemaal.
Met meer interesse keek Xiomara naar de Begeleider van haar district, Calypso. Het meisje was altijd al gefascineerd geweest door het Capitool, en dan met name de mensen en hoe anders zij waren, en Calypso was de enige die zij ooit in het echt had gezien en had kunnen observeren. In dat opzicht vond Xiomara het net als Janaea misschien best wel interessant om naar het Capitool te gaan, mocht ze gekozen worden. De reden was niet leuk, maar het zou wel een unieke kans bieden, en ondanks dat de kans groot was dat je die ervaring niet zou kunnen navertellen, was dat toch niet zomaar iets!

Er werd een kort praatje gehouden door de Begeleider, en hoe langer het duurde, hoe erger de zweetlucht begon te worden. Xiomara kon er slecht tegen, maar begon nu zelf toch ook wel een beetje spannend te vinden. Er hing zo veel af van dit moment, ook als je niet zelf gekozen zou worden. Wat als het iemand was die je kende? Of iemand die zo achterlijk was dat heel Panem hen uit zou lachen?! Dat zou waarschijnlijk veel invloed hebben op de reputatie van het District en de kans op sponsoringen in de toekomst. Xiomara had eigenlijk in het eerste jaar verwacht dat Xiomara die reputatie al wel zou verpesten, maar gezien ze vierde was geëindigd, was dat waarschijnlijk helemaal niet het geval geweest. Het relatief goede resultaat van haar zus zou wellicht wel eens in Xiomara’s voordeel kunnen werken, mocht zij gekozen worden.
Xiomara keek gespannen toe hoe Calypso haar verzorgde vingertjes in de bol stopte, even grabbelde en er toen één briefje uithaalde. Xiomara ademde diep in en uit, maar staarde emotieloos voor zich uit toen ze haar naam hoorde vallen in dat Capitoolse accent van de Begeleider. Er klonk gehuil, maar het was niet Xiomara. Die zond opnieuw een geruststellende glimlach naar haar vriendin, waarna ze zich omdraaide en zocht naar haar moeder. Zie je nou, mam, dacht ze, waarna ze zich omdraaide en met resolute stappen naar het podium bewoog. Ze lette niet op de mensen om zich heen, en focuste enkel op Calypso, die haar hartelijk ontving. Xiomara knikte naar de vrouw en draaide zich toen weer naar het publiek. Ze glimlachte zwakjes, terwijl ze haar best deed om te bevatten dat dit zojuist echt was gebeurd.
Ze zou haar district gaan vertegenwoordigen op de Hongerspelen, net zoals haar zus had gedaan. En heel waarschijnlijk zou ook zij gaan sterven. Ze glimlachte naar de camera, maar diep vanbinnen was het toch bitterheid die zich meester van haar maakte. Maar ze ging dit doen; voor Janaea, en voor haar familie. En ze zou haar uiterste best doen om te winnen, en zou zich zo goed mogelijk voorbereiden als mogelijk was. Ze zou haar uiterste best doen om als Winnares terug te kunnen keren naar huis.

OOC: NaNo Post 23 [14.978/50.000]

Tot dusver leek de Boete redelijk rustig te verlopen, maar de Vredesbewakers waren alert, en het was slikken voor Xiomara om te zien hoe er Vredesbewakers in actie kwamen om haar moeder, die volledig van de kaart was, in bedwang te houden en tot bedaren te brengen. Xiomara’s blik verried weinig, maar ze wilde niet dat er iets met haar ouders zou gebeuren en was toch wel een beetje bezorgd om hen. Ze waren beide niet op de best mogelijke manier met Janaea’s dood omgegaan, en Xiomara had geen flauw idee hoe ze hier nu op zouden reageren.  

Calypso stond niet al te veel stil bij de commotie, als ze de commotie überhaupt al opmerkte. De jongens waren nu aan de beurt en het duurde niet lang voordat de tweede naam over het plein galmde: “Cyril Moore.” Xiomara vergat even adem te halen, en zocht in het publiek meteen naar haar beste vriend. Ze wist waar hij ongeveer had gestaan, maar het duurde sowieso niet lang voordat de mensen om de jongen heen afstand begonnen te nemen, alsof hij plotseling besmettelijk geworden was. Een pad werd vrijgemaakt voor Cyril om naar het podium te lopen, maar de jongen kwam niet in beweging. Hij stond daar maar als een bang konijn, en pas toen enkele Vredesbewakers hem tot lopen maanden, zette hij de wandeling naar het podium in. Xiomara had medelijden met de jongen, die sowieso al niet dol was op sociale evenementen, en deze hele dag had al zo veel spanning met zich meegebracht dat hij een volledige black-out leek te hebben. Tegen de tijd dat Cyril bij het podium was, stroomden dikke krokodillentranen over zijn wangen, iets wat Xiomara zowel sneu als irritant vond. Ze wilde nou eenmaal niet dat de Tributen van District 6 bekend zouden komen te staan als een stel huilebalken met schroevendraaiers, maar ze moest zich inhouden en het spelletje meespelen.

Eenmaal op het podium wist Cyril niet waar hij kijken moest. Xiomara vroeg zich sowieso af of hij überhaupt in staat was nog iets te zien, en het voelde toch alsof ze iets moest doen. Daarom glipte ze voor Calypso langs om bij haar beste vriend te gaan staan, die ze bij de hand beetnam. Ze wilde niets liever dan tegen hem zeggen dat hij moest ophouden met janken, maar in plaats daarvan zond ze hem een zoete glimlach en gaf ze hem een bemoedigend kneepje in zijn hand. En ze hield zijn hand vast, totdat het hele circus tot een einde kwam, en ze eindelijk het podium mochten verlaten.

OOC: NaNo Post 27 [17.585/50.000]  Cyrill is such a badass.