Met zijn rug naar de deur van het vertrek stond Toby voor één van de grote ramen die uitzicht bood over de tuin achter het gemeentehuis. Het was een kleine, bescheiden tuin, maar toch was het meer groen dan Toby in zin leven had gezien. Er was een klein wandelpad dat werd omheind door een lage heg op ongeveer heuphoogte (voor Toby ergens halverwege zijn bovenbeen) en er stonden tevens twee appelbomen. Verder bood te tuin niet veel, al stond er nog wel een klein fonteintje dat zo te zien zijn beste tijd wel had gehad. Het vertrek waar hij in stond zag er beter uit; rijk versierde muren, een duur tapijt op de vloer en meubels die een flinke duit gekost moeten hebben. Toby kon niet anders dan walgen van al deze rijkdom. Wat had de burgemeester gedaan om dit te verdienen? Was het alleen maar, omdat hij een schoothondje was van het Capitool dat hij zich in weelde mocht baden? Toegegeven, Toby kende de burgemeester niet en was ook niet van plan kennis te maken met hem, maar goed.

Zijn blik gleed voor de zoveelste maal over de kleine tuin onder hem toen er op de deur werd geklopt. Een Vredesbewaker deed de deur open, waarna er drie mensen naar binnen kwamen; Aron en hun beider adoptie-ouders. De jongen wist niet goed wat hij had verwacht. Dat Aron zou komen om hem gedag te zeggen, dat had hij wel aan zien komen, maar Amanda en Peter had hij hier niet verwacht. Wat hij nog minder had verwacht was dat de vrouw aan het huilen was. Voor het eerst sinds lange tijd stond de tiener met zijn mond vol tanden, wat de vrouw als hét teken zag om naar hem toe te komen en hem te omhelzen. De vrouw was behoorlijk wat kleiner dan hij was, maar haar omhelzing was stevig en gaf hem het gevoel dat ze hem door midden wilde knijpen. Hoewel de vrouw geen woord tegen hem zei de hele tijd dat ze hem vast hield, had hij toch het gevoel dat er een heleboel werd gezegd. Uiteindelijk deed hij het enige wat hij kón doen; hij omhelsde haar terug. De glimlach op haar gezicht op het moment dat ze hem los liet, was er eentje van dankbaarheid; dankbaar voor dit ene moment waarop Toby eindelijk een (kleine) vorm van affectie liet zien naar zijn adoptiemoeder.

Na Amanda was het de beurt aan Peter. Toby en zijn adoptievader hadden elkaar nooit echt gemogen en konden zeker niet spreken van een goede band. Even keken de twee elkaar dan ook stilzwijgend aan, waarna ze beide bijna tegelijkertijd hun hand naar elkaar uitstaken. De handdruk was stevig en eveneens gehuld in stilte. Woorden waren niet nodig, die zouden wel gesproken worden als en wanneer Toby terug zou komen uit de Spelen en mocht hij niet terugkeren, dan was dit de juiste manier om afscheid te nemen; zonder ruzie, zonder gedoe. Na dit korte afscheidsmoment tussen Toby en zijn adoptieouders vertrokken Amanda en Peter richting de deur. Toby kon niet wachten om even alleen te zijn met Aron zodat ze op een rustige manier afscheid van elkaar konden nemen. Hij wendde zich al tot zijn tweelingbroer toen Peter opeens de stilte verbrak. ‘Er is hier trouwens nog iemand anders die ook graag afscheid wil komen nemen.’ Verbaasd trok Toby zijn wenkbrauw op terwijl hij zich tot zijn adoptievader wende. ‘Echt? Wie dan?’ In plaats van antwoord te geven op die vraag deed Peter enkel de deur open en onthulde zo de persoon die op de gang stond te wachten tot ze naar binnen mocht; Precilla.

OOC: Als er nog andere mensen zijn die afscheid willen komen nemen van Toby, laat het dan even weten! Also, familie-drama incoming :') Godmode toestemming van Aron en Pris!

Post 40# 35.141 / 50.000

Pris hoefde er niet lang over na te denken wat ze moest doen nu Toby gekozen was voor de Spelen; ze moest het hoe dan ook nú goedmaken met haar twee jongere broertjes, want het was nu of nooit. En dus was het eerste wat Precilla had gedaan, op het moment dat haar jongere broertje op het podium was gaan staan, de adoptieouders van de tweeling benaderen. Het was vreemd geweest om Peter en Amanda Conway te benaderen op een moment als deze, want voor hen was het natuurlijk ook een klap dat één van de twee jongens die zij jaren geleden in huis hadden genomen, nu gekozen werd om deel te nemen aan de Spelen. Precilla had dan ook eerst haar medeleven getoond aan het tweetal, welke ze natuurlijk meteen terug kreeg; Peter en Amanda wisten maar al te goed wie zij was. De afgelopen jaren had Precilla meerdere malen op de stoep van de Conways gestaan in een poging contact te leggen met Toby en Aron, maar iedere keer waren de jongens er niet geweest. In de loop der jaren kwam het steeds vaker voor dat de jongens gewoon op harde wijze aangaven dat ze haar niet wilden zien en sinds de dood van Flaire weigerden ze haar gewoon compleet. Dit deed het meisje ontzettend veel zeer, want hoewel de jongens haar dan niet meer mochten, zij hield wel nog steeds heel erg veel van de tweeling.

Met enige moeite had ze op zachte toon aan Amanda en Peter gevraagd of zij met hen mee mocht om afscheid te gaan nemen van Toby. Peter wees haar meteen op het feit dat de tweeling haar al jaren weigerde te spreken en dat hij niet kon garanderen dat Toby dat nu wel wilde. ‘Dat risico wil ik wel nemen,’ had de blondine resoluut gesproken. ‘Het is nu of nooit. Als ik het nu niet goed maak met hen, ben ik bang dat ik daar nooit meer een kans voor zal krijgen.’ Het had geklonken alsof ze ervan was overtuigd dat Toby de Spelen niet zou overleven en ergens vreesde ze daar echt voor. Ze had gezien hoe de Spelen de afgelopen drie jaar waren verlopen en hoewel Toby een aardig deel van zijn jeugd op straat door had gebracht en meer problemen had opgezocht dan nodig, wist ze niet of hij klaar was voor de harde wereld van de arena. Bij het zien van haar vastberadenheid hadden de twee volwassenen uiteindelijk ingestemd en haar meegenomen in de richting van het gemeentehuis zodra de Boete erop zat. Het duurde een tijdje voor ze naar binnen konden en uiteraard moest ook Aron zich nog bij hen voegen. Precilla wist niet goed wat ze van de jongen moest verwachten; hij zou kunnen gaan protesteren, maar hij zou haar ook gewoon dood kunnen zwijgen. Al met al hoopte en vermoede ze dat hij nu te veel met Toby bezig zou zijn om echt boos op haar te reageren.

Na een tijdje werden ze naar binnen geleid, door een aantal gangen, een trap op en toen naar een deur. De Vredesbewaker klopte aan en deed de deur al open. Pris stapte naar voren, maar Peter hield haar opeens tegen. ‘Laat ons eerst afscheid van hem nemen, daarna heb jij alle tijd om met de jongens te praten, goed?’ De harde blik van de man liet geen ruimte over voor discussie en dus knikte het meisje enkel, bang dat haar moed zou ontsnappen op het moment dat ze haar mond open zou doen. De man knikte naar haar en liet toen haar arm los om vervolgens met zijn vrouw en adoptieve zoon naar binnen te lopen. Precilla bleef alleen achter op de gang met de twee Vredesbewakers die aan weerszijden van de deur stonden. De blondine sloeg haar armen om haar heen terwijl een koude rilling over haar rug liep. Het was niet prettig om hier te moeten staan met twee van die robotachtige mensen in witte harnassen. Haar oog gleed over de wapens die de mannen droegen en ze wende snel haar blik af; ernaar kijken joeg haar alleen maar meer de stuipen op het lijf.

Ze hoefde slechts een aantal minuten te wachten en hoewel het voor haar voelde als een eeuwigheid, ging uiteindelijk de deur open. Precilla stapte naar voren zodra de deur open ging en haar toegang verschafte tot de ruimte erachter. Toby bleek zich in een soort kantoor te bevinden met genoeg rijkdom om aardig wat mensen in het District van eten te voorzien. Haar ogen waren echter niet gericht op de spullen, maar op haar blonde broertje, welke haar aanstaarde alsof hij door de bliksem was getroffen. Amanda en Peter liepen langs haar heen; de man legde even een hand op haar schouder, gaf een bemoedigend kneepje welke Pris beantwoordde met een dankbare glimlach, waarna de man de deur achter zich dicht trok. Zodra de deur gesloten was richtte de blondine haar ogen weer op de tweeling tegenover haar. Beide jongens, veel groter dan zij was terwijl zij vier jaar ouder was dan hen. Hun grote zus, haar kleine broertjes, al voelde ze zich meer het kleine zusje tegenover de monsterlengte van de tweeling. Hoe kon het dat de jongens zo lang waren terwijl zij en zelfs Flaire die hoogte nooit hadden gehaald?

Lange tijd stonden de drie Blitz-kinderen zo tegenover elkaar; Toby en Aron gezamenlijk voor de enorme ramen in het vertrek. Precilla eenzaam en alleen bij de deur. Ze voelde zich een indringer in een privémoment. Een leeuwentemmer tegenover twee dodelijke leeuwen die bij het minste of geringste, bij één verkeerde beweging, uit konden schieten en haar konden doden. De blondine vouwde haar handen voor haar in elkaar en keek even naar de grond. Ze haalde diep adem, verzamelde al haar moed en richtte toen haar blik weer op de tweeling, klaar om haar zegje te doen. Ze was er klaar voor om zich helemaal kwetsbaar op te stellen tegenover haar broertjes, haar hart te luchten en hen haar volledige excuses aan te bieden voor alles wat ze hen de afgelopen jaren (in hun ogen) had aangedaan. Als ze haar ten minste uit lieten praten…

OOC: Post 41# 36.168 / 50.000

Toby kon niet anders dan staren naar Precilla die daar in de deuropening was verschenen. Wat deed zij hier? Hij wilde haar verdorie niet zien! Waar haalde ze het lef vandaan om hier zomaar, op een moment als deze, te verschijnen? Hij hield zich echter in, want hij wilde geen stennis schoppen zolang de deur nog open was en die twee malloten in hun witte harnassen in het zicht waren. En dus keek de jongen met op elkaar geklemde kaken toe hoe zijn oudste zus binnen kwam en zowaar een bemoedigende kneep in haar schouder kreeg van Peter! De jongen balde zijn vuisten terwijl hij wachtte op het moment dat zijn adoptieouders de ruimte hadden verlaten en ze met z’n drieën achter bleven. Het bleef een geruime tijd stil. Een tijd waarin Toby strak naar zijn oudere doch in lengte kleinere zus keek. Zijn blik was strak en hard; hij probeerde haar duidelijk te maken dat hij haar hier niet wilde hebben, maar toch stond ze daar nog steeds. Precilla toonde meer lef dan ze in de afgelopen jaren ooit had gedaan.

Uiteindelijk keek het meisje naar de grond, haalde diep adem en keek toen weer naar hem en Aron. Haar mond ging open en de eerste woorden kwamen al gauw naar buiten, maar Toby gaf haar niet de tijd om haar zin af te maken. ‘Nee. Gewoon, nee.’ Zijn toon was hard, resoluut. Precilla was begonnen aan wat waarschijnlijk een lang overwogen speech was geweest, maar hij wilde het niet horen. ‘Precilla,’ man wat had hij die naam lang niet uitgesproken, ‘wat je ook wilt zeggen; nee. Je hebt jaren geleden je kans gehad en het is nu te laat.’ Een gekwetste uitdrukking schoot over het gezicht van het meisje toen hij dit zei, maar deze gekwetste uitdrukking maakte al gauw plaats voor een rebelse blik die hij enkel en alleen kende van een ander familielid; Flaire. ‘Pardon? Ik heb jaren geleden “de kans gehad”?’ Precilla haar woorden waren fermer dan Toby had verwacht en even hield hij zich dan ook stil. ‘Ik kreeg van jullie nooit de kans! Iedere keer weer probeerde ik het en iedere keer weer stond ik voor een dichte deur die ieder jaar steeds strakker op slot werd gedraaid. Waar was “de kans”!?’ Precilla was nu zowaar een beetje aan het schreeuwen en dat maakte Toby zijn woede ook meteen wakker. ‘Je had je kans toen we allemaal nog thuis woonden!’ riep hij, harder dan de bedoeling was geweest. ‘Je had je kans toen pap en mam Flaire opsloten in een verborgen kamer! Toen had je de kans!’
‘Dus je wilt beweren dat het mijn schuld is dat pap en mam Flaire zagen als een kind van de duivel!? Dat is wel erg laag vind je niet? Wie ben ik om als jong kind te twijfelen aan het oordeel van mijn ouders?’
‘Een naïef kind, dat was je en dat ben je nog steeds! Je weet best dat Flaire geen kind van de duivel was en ze verdiende het niet om zo te sterven in de Spelen!’

Toby begon zijn stem meer en meer te verheffen en besefte dat zijn stem ook een meer verdrietige toon bevatte dan hij van plan was geweest. Ergens in zijn achterhoofd probeerde hij zichzelf eraan te herinneren dat er Vredesbewakers op de gang stonden en dat het dus niet geheel verstandig was om hier een heus familiegevecht te gaan houden met Precilla. ‘Flaire leek me anders bijzonder blij toen ze naar de Spelen mocht,’ wierp de blondine tegenover hem in, waarop hij een honende lach uitstootte. ‘Natuurlijk was ze blij, ze mocht naar buiten! Wie zou het niet heerlijk vinden om naar buiten te mogen als je al jaren in een gesticht opgesloten zit?’ Toby vroeg zich meer en meer af wat de reden was voor Precilla om hier te komen, want op dit moment leek het er niet echt op dat dit de goede kant op ging. Toch was het fijn om dit gesprek eindelijk eens met haar te voeren, al zou hij dat natuurlijk nooit toe gaan geven. Er waren zoveel dingen die hem al jaren dwars zaten, die hij er nu toch echt een keer uit wilde gooien en nu was het moment eindelijk daar. Misschien had hij toch wat eerder het gesprek met haar aan moeten gaan. ‘Flaire zat daar voor haar eigen bestwil,’ reageerde Precilla, wijzend met een strenge vinger. ‘Ze had ons huis in de brand gestoken en daarbij onze ouders vermoord. Zij is de réden dat wij niet meer bij elkaar wonen en in adoptiegezinnen zitten.’ Toby sloeg zijn armen over elkaar. ‘Er is nooit bewezen hoe die brand is ontstaan en ik kan nu niet echt zeggen dat ik pap en mam mis.’ Zijn toon was nukkig. ‘Zulke geweldige ouders waren ze niet, zeker niet als je kijkt naar hoe ze Flaire behandelden.’

Precilla wierp haar armen in de lucht en liet een geërgerde zucht horen. Dit irriteerde Toby ontzettend en hij deed een stap naar voren. ‘Waarom ben je hier Precilla. Je wil al jaren met ons praten. Waarom? Om ons te vertellen dat Flaire slecht was? Kom je de woorden van pap en mam herhalen? “Flaire is het kind van de duivel”?’ Hij staarde boos aan, maar werd verrast toen er opeens een traan over haar wangen gleed. ‘Nee,’ sprak ze, zachter dan ze tot nu toe had gedaan. ‘Nee dat is niet de reden dat ik jullie wil spreken.’ Ze veegde de traan met de rug van haar hand weg, rechtte haar rug en keek hen toen allebei recht aan. ‘Ik wil jullie al sinds het einde van de tweede Spelen spreken om te zeggen dat het me spijt. Jullie hadden gelijk, Flaire is niet het kind van de duivel. Ze heeft tijdens de Spelen een kant van haarzelf laten zien die ik nooit had gezien; een menselijke kant.’ Toby keek haar ongelovig aan, maar besloot haar voor deze ene keer uit te laten praten. Onderwijl probeerde hij zijn ademhaling wat rustiger te krijgen in de hoop dat hij enigszins ontspannen straks naar het Capitool zou vertrekken. Voor zover je ontspannen naar de Spelen kon gaan. ‘Ik wil jullie zeggen dat het me spijt, voor alles wat ik heb gedaan waardoor jullie me haten en alles wat ik niet heb gedaan waardoor jullie me ook haten.’ De blik die ze hen nu toewierp was bijna smekend. ‘Jullie zijn mijn enige broertjes, ik wil jullie niet verliezen.’ Ze glimlachte zwakjes, ‘Al is dat ene punt nu misschien wat moeilijk..’

OOC: Post 42# 37.262 / 50.000

Godmode met toestemming tralala

God wat was dit moeilijk en o wat haalde Toby het bloed onder haar nagels vandaan. Als hij niet zoveel groter dan haar was geweest en zij wat agressiever van aard was geweest dan had ze hem zeker een klap in het gezicht verkocht. Helaas voor haar, of misschien was het maar beter ook, deed ze dit niet. Het rustige gesprek dat ze gepland had te voeren met redelijke woorden en rust veranderde al gauw in een schreeuwwedstrijd tussen haar en Toby, die ook nog eens volledig de verkeerde kant op leek te gaan. Waarom liet hij haar dan ook niet gewoon uitpraten! Verdorie! Frustratie borrelde op in de blonde tiener en ze kreeg de neiging om ergens mee te gooien. Daar, die leuke gebloemde vaas, die zou vast prachtig aan stukken vallen op de vloer als ze ermee zou smijten. De eigendommen van de burgemeester slopen leken haar echter niet het meest geweldige idee en ze wist zeker dat de Vredesbewakers op de gang haar meteen zouden arresteren als ze iets zou slopen. Wat zouden haar broertjes dan doen? Zouden ze dan ingrijpen of haar uitlachen? Ze was niet bereid om dat uit te vinden.

Uiteraard bleef Toby bij zijn standpunt; de brand was niet Flaire haar schuld, maar Precilla wist wel beter. Ze wist het zoveel beter, want ze had het meisje met het bewijs gezien. Daarbij was zij op die jonge leeftijd niet zo dom geweest als haar veel jongere broertjes toen. Ergens, ver, ver weg, wist ze dat Toby gelijk had. Hun ouders waren niet geweldig geweest, zeker als je keek naar hoe zij Flaire hadden behandeld. “Het kind van de duivel” hadden ze haar genoemd vanwege haar rode haren, maar Precilla wist inmiddels dat deze rode haren vaker in de familie voor waren gekomen en ze had gezien dat deze roodharige familieleden gewoon werden geaccepteerd. Wat maakte het dan dat haar ouders zo fel hadden gereageerd op Flaire? Waar kwam deze angst en deze grote geloofsovertuiging vandaan? Precilla voelde, niet voor de eerste keer, haar eigen overtuigingen wankelen. Wie was zij eigenlijk? Wat was haar kijk op het leven? Hoe wilde zij met anderen omgaan? Was iedereen niet gelijk in de ogen van God?

Eindelijk gaf Toby haar dan de ruimte om haar zegje te doen, om te komen vertellen wat ze had willen vertellen en hoewel ze dit al zo ontzettend vaak in haar hoofd had geoefend kwam het er toch anders uit dan ze allemaal had gewild. Toch vertelde ze wat ze wilde zeggen; dat het haar speet, dat de jongens gelijk hadden gehad en dat ze hen niet wilde verliezen, al was het voor dat laatste misschien wat te laat nu Toby voor de Spelen was gekozen. Afwachtend keek ze naar de tweeling. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen, al was er natuurlijk nog het fotoalbum waar ze de jongens over wilde vertellen, maar ze wilde eerst een reactie van de twee tegenover haar. Het bleef stil bij de jongens, langer dan ze fijn vond, maar aan de andere kant was het wel fijn dat Toby niet meer tegen haar liep te schreeuwen. Haar ogen schoten zoekend over het gezicht van haar oudste jongste broertje. Wat dacht hij? Wat voelde hij? Zou hij haar excuses accepteren of haar vragen te vertrekken? Ugh ze begon zijn geschreeuw al bijna te missen nu!

Plotseling kwam er beweging in Toby en Pris voelde de spieren in haar lichaam zich spannen toen ze zag dat de jongen op haar af kwam lopen. Wat ging hij doen? Kwam hij haar slaan? Zou hij haar zelf de deur uit werken? De blondine moest haar best doen niet een verdedigende houding aan te nemen tegenover de tien centimeter langere Toby. Ze moest vertrouwen hebben in hem en erop vertrouwen dat God haar zou beschermen tegen een eventuele aanval. De jongen was nu nog maar een meter van haar verwijderd en onwillekeurig zette ze zich toch schrap toen ze zag dat de armen van de jongen in beweging kwamen. Ging hij haar nu serieus… omhelzen? De realisatie van wat de jongen ging doen kwam pas bij haar binnen op het moment dat de jongen zijn armen om haar heen sloeg en haar tegen zich aan drukte. ‘Ik ben blij dat het eindelijk bij je is doorgedrongen,’ sprak hij terwijl hij zijn kin op haar hoofd legde. ‘Took you long enough.’ Volledig beroofd van woorden, met geen enkele reactie klaar in haar hoofd, kon Pris niets anders doen dat ene waar ze al jarenlang naar had verlangd en al zo, zo lang niet meer had kunnen doen; ze omhelsde haar kleine broertje Toby. Eén veroverd, nog eentje te gaan.

OOC: Post 43# 38.041 / 50.000

 

Voor zijn gevoel stond Toby voor een lange tijd alleen maar naar zijn zus te staren. Ze had zojuist haar volledige excuses aangeboden (wat ze waarschijnlijk al vanaf het begin had willen doen toen hij haar had onderbroken) en had aangegeven dat ze hen beide niet wilde verliezen. ‘Al is dat ene punt nu misschien wat moeilijk..’. Toby kon het niet laten; zijn mondhoek trok een paar keer en wilde maar al te graag omhoog naar een scheve grijns. Het was zo ironisch dat ze nu kwam om haar excuses aan te bieden, net op het moment dat voor Toby de deuren misschien wel permanent gingen sluiten. Alhoewel, ze had de afgelopen twee jaar al haar excuses aan willen bieden, maar ze hadden haar daar nooit de kans voor gegeven. Was het dan zijn eigen schuld dat ze nu pas haar excuses kwam aanbieden? Hoe dom, op de valreep zou hij het dan nog goedmaken met zijn oudere zus. Was dat nou ironisch te noemen? Kon hij op dit moment, in deze situatie, haar excuses eigenlijk wel weigeren? Was het niet beter om op goede voet te scheiden wanneer de kans bestond dat dit het laatste moment was, dan met ruzie weg te gaan en het nooit meer te kunnen herstellen? Waarschijnlijk wel.

Voor Toby echt een duidelijk besluit voor zichzelf was zijn lichaam al in beweging gekomen. Zonder er echt bij na te denken liep hij op zijn zus af. Hij zag haar verstijven (voor zover het vertrouwen), maar hij kon het haar ergens niet kwalijk nemen. Hij en Aron, ze staken zover boven haar uit en waren niet bepaald smal te noemen qua bespiering. Had ze echter zo weinig vertrouwen in hem dat ze bang was dat hij haar iets zou aandoen? Hoe erg hij haar ook zou mogen haten, hij zou nooit een meisje slaan en al helemaal niet een weerloos meisje (tenzij hij in de Arena stond en vocht voor zijn leven, want dan zou hij een meisje dus echt wel slaan. Als hij dan levend naar huis kon? Reken maar van yes). Binnen een paar stappen stond hij vlak voor Precilla en stak hij zijn armen uit om iets te doen wat hij nog nooit had gedaan; hij omhelsde zijn zus. De verbijstering was bij beiden even groot, maar toch lukte het Toby om wat te zeggen. ‘Ik ben blij dat het eindelijk bij je is doorgedrongen,’ sprak Toby met een kleine glimlach op zijn lippen en hij legde zijn kin op haar hoofd. ‘Took you long enough.’ Precilla zei niks, maar sloeg wel na een paar seconden haar armen om zijn middel en de jongen moest toegeven dat het best fijn voelde. Fijn en warm.

Zodra Toby zijn zus los liet stond Aron naast hem. Nog voor hij echter iets tegen zijn tweeling kon zeggen had Aron zijn voorbeeld gevolgd en Precilla ook omhelsd, al deed hij het zonder verder iets te zeggen. Toen zijn tweeling hun zus los liet, richtte hij zich tot hem en sprak voor het eerst sinds het moment dat Toby zijn naam was getrokken tijdens de Boete. Hij kon het niet te lachen even schamper te lachen. ‘Ha, nee deze problemen hoefden van mij ook niet.’ Hij keek even naar Precilla. ‘Al heeft het wel iets positiefs met zich mee gebracht,’ voegde hij er met een kleine glimlach aan toe. Vervolgens keek hij weer naar zijn broer en stompte hem tegen zijn schouder. ‘Ik was niet van plan dood te gaan vriend. Ik kom gewoon terug. Maar tot die tijd,’ sprak hij terwijl hij zijn hand op Aron zijn schouder legde, ‘moet je je gedeist houden. Ik ben er nu niet om je rug te dekken, dus zorg dat je uit de problemen blijft.’ Hij wierp een blik over zijn schouder naar Precilla. ‘Onze familie heeft al één Blitz verloren. Laten we ervoor zorgen dat het er niet meer woorden.’

OOC: Post 51# 50.678 / 50.000