Vanavond was het zover; de uitslag van de privésessies zouden bekend worden gemaakt en Jennifer moest toegeven, ze was ontzettend nerveus. Ze had er geen idee van hoe Avery en Lucca het ervan af hadden gebracht. Ze wist dat Lucca sowieso wel zijn best zou hebben gedaan, ook als dat niet heel veel geweest zou zijn. Nee, haar grootste zorg was Avery. Hoewel Jennifer haar best had gedaan om het meisje aan te sporen, raad te geven en te motiveren, was het nog altijd aan de Tribuut zelf wat hij of zij liet zien in de sessies. Jennifer had het meisje constant op het hart gedrukt dat het belangrijk was dat ze haar beste kwaliteit liet zien om zo indruk te maken, maar uiteraard had het meisje hier weer een tegenargument op gegooid. Waarom zou je immers indruk willen maken op de mensen die je willen vermoorden? Jennifer had uiteindelijk niet anders kunnen doen dan gefrustreerd zuchten en het maar in Avery haar handen te laten. Het was haar leven en hoewel ze nog jong was, was zij eigenlijk de enige die mocht beslissen hoe zij dat leven zou leven.. en eindigen. Dat laatste was al een lastig punt, aangezien het meisje voor de Spelen was gekozen en ze dus niet helemaal de volledige macht had over hoe haar leven zou verlopen. Toch was het in deze situatie juist aan Avery om te beslissen hoe ze het laatste deel van haar leven in wilde richten en of ze strijdend ten onder wilde gaan of niet.
Vanuit haar ooghoeken keek Jennifer naar Lucca. De jongen zat op de bank die haaks op haar bank stond. Zijn houding was gespannen, zijn handen nerveus ineen gevouwen. Ze boog voorover en klopte de jongen op zijn knie terwijl ze hem een bemoedigend glimlachje stuurde. 'Maak je geen zorgen Lucca, je hebt het vast goed gedaan. Daarbij zijn deze cijfers een momentopname en geven ze nooit echt een garantie voor de uitslag van de Spelen.' Behalve dan bij de eerste Spelen waar Sage een 11 had gekregen voor haar privésessie en de boel nog had gewonnen ook. Ze haalde haar hand weer terug en liet haar blik langs Lucca glijden naar Avery, welke ook op de bank zat. Het meisje wekte een rustige indruk, maar het was soms lastig om te zien wat er in Avery om ging. Een tijdje staarde de vrouw naar haar, nadenkend, puzzelend hoe ze dit meisje levend en bij voorkeur ook nog eens heel thuis moest krijgen. De start van het volkslied van Panem leidde haar af en de vrouw richtte haar ogen op de grote televisie die in hun huiskamer stond. Het was een gigantisch ding, belachelijk groot en hoogstwaarschijnlijk ook peperduur. Jennifer moest toegeven dat ze ook wel onder de indruk was van het ding, maar dan vooral vanwege het feit dat dit was geproduceerd in District 3 en niet omdat het in het Capitool stond.
Terwijl het volkslied speelde kwam ook het logo van Panem in beeld, waarna het bekende hoofd van Nike tevoorschijn kwam. Jennifer vond de vrouw ontzettend vervelend. Niet dat ze Nike persoonlijk kende, maar het feit alleen al dat de vrouw zo overdreven enthousiast kon vertellen over iets als de Spelen maakte dat Jennifer haar niet mocht en ook niet (beter) wilde leren kennen. Nike was inmiddels begonnen met haar korte introductie, waarop het moment van de waarheid daar was. Als afgezanten van District 1 zijnde hadden ze het voordeel dat ze altijd als eerste aan de beurt waren. Je hoefde dus nooit lang te wachten tot je uit je lijden werd verlost. Jennifer keek ingespannen naar de televisie terwijl een foto van Avery in beeld verscheen met kort daarna ernaast een hele grote.. dikke.. één... Hoewel ze het ergens wel had verwacht, kon ze het toch niet laten teleurgesteld te zijn. Zodra ze de één zag sloot ze haar ogen, en legde haar gezicht even in haar handen. Dit ging zo ontzettend niet de goede kant op. Of juist wel? Jennifer gluurde tussen haar vingers door naar Avery en keek toen net op tijd terug naar de tv om te zien dat Lucca een vijf had gescoord. Hmm, niet slecht. Jennifer liet haar handen zakken, pakte de pen en papier die ze op schoot had liggen en begon met het noteren van de cijfers. Na de één van Avery en de vijf van Lucca waren de cijfers ontzettend divers. Jennifer keek naar haar lijstje, waar onder elkaar een soort cijfercode leek te zijn ontstaan; 1, 5, 4, 9, 7, 8, 8, 8, 7, 10, 8, 4, 6, 7, 8, 7, 6, 3, 9, 7, 11, 7, 6, 5. Avery had, samen met Gwendolyn, voor de twee verrassende uitschieters gezorgd; Avery met het laagste cijfer haalbaar en Gwendolyn met bijna een perfecte score. Wat had dat kind uit District 11 in hemelsnaam gedaan?
Nadenkend keek Jennifer naar haar papier. Er zaten veel stabiele cijfers tussen, veel zevens en achten. Een drie voor de jongen uit District 9, maar als ze haar eigen Tributen mocht geloven had de jongen ook niet heel veel gedaan tijdens de trainingen. Wat haar wel verbaasde was dat de jongen uit 5 gewoon hoger had gescoord dan die uit 2. Betekende dat dan dat de jongen uit 5 beter had gepresteerd, of dat de spelmakers ervan uit gingen dat hij het beter zou doen in de Arena en langer zou leven dan die Geronimo? Na al haar hersenspinsels schoten Jennifer haar ogen toch steeds weer terug naar de één van Avery en de elf van Gwendolyne. Een één voor District 1 en een elf voor District 11. Was het toeval of een wrede grap? Jenn wist het niet, maar ze kon zich niet voorstellen dat Gwen iets zo geweldigs had gedaan dat ze gewoon hoger had gescoord dan het monster van District 2. Jennifer maakte even wat aantekeningen op haar papier en keek toen op naar Lucca en Avery. De jongen leek haast nog nerveuzer dan voordat hij zijn cijfer had gekregen en Jennifer probeerde hem wat gerust te stellen. 'Geen zorgen Lucca, een vijf is een goed cijfer. Net geen voldoende als je kijkt naar schoolfcijfers, maar het laat wel zien dat je je best hebt gedaan. In tegenstelling tot sommigen,' voegde ze er met een blik op Avery aan toe. 'Goed,' sprak ze en ze leunde naar achteren in haar stoel, 'vertel. Wat vinden jullie van de cijfers?' Haar blik gleed van de één naar de ander terwijl ze in haar hoofd een discussie voerde met haarzelf over de voor- en nadelen van een één.
OOC: Godmode met toestemming ^^
