Madelynn was vergeten hoe ontzettend lang een dag kon duren, en hoe ontzettend sloom de Hongerspelen eigenlijk waren. Het leven van Capitoolbewoners moest wel heel saai zijn, dat ze hier het hele jaar naar uitkeken. Nu Lynn echter in het Capitool was, en de Spelen in volle gang, had het haar wel volledig in zijn greep. Alles hier had dan ook te maken met de Spelen en alles wat ze zag herinnerde haar eraan. Er was geen ontkomen aan.

Er waren inmiddels enkele uren verstreken, en één Begeleider had zijn spullen inmiddels al kunnen pakken. Meer Begeleiders hadden inmiddels hun verzamelplaats verlaten om de nacht in bed door te brengen. Madelynn gaf ze groot gelijk. Als zij zo harteloos zou zijn om de nacht goed door te komen, dan had ze hetzelfde gedaan. Ze had nu ook zo weinig slaap gehad, dat ze er echt verstandig aan zou doen om ondanks alle mogelijke nachtmerries het gewoon te proberen. Maar ze durfde niet. Madelynn was nooit een watje geweest, maar naar bed gaan durfde ze op dit moment gewoon echt niet.

Madelynn knabbelde vermoeid op enkele chips, maar eigenlijk had ze helemaal geen honger. De meeste Tributen leken hun rust te willen pakken, dus echt veel afleiding had ze anders niet. Pas toen het volkslied klonk, werd het weer een klein beetje interessant. Zo was het interessant om te zien hoe dat kleine aanhangsel van het grootste bondgenootschap reageerde op de dood van haar districtgenoot (serieus, waarom hadden ze dat kind nog niet de nek omgedraaid?), en datzelfde gold voor het donkere meisje uit Negen.
Ook de reactie van Dana, vond Madelynn interessant. Zij wist natuurlijk heel goed dat het gezicht van haar districtgenoot te zien zou zijn. En dat was niet niks. Madelynn had in dezelfde positie gezeten, en ze had het als alles behalve leuk ervaren. Die nacht had ze een verschrikkelijke nachtmerrie gehad, en alleen de gedachte eraan alleen al was genoeg om haar weer emotioneel te maken. Gefrustreerd veegde ze de tranen uit haar ogen, terwijl ze zichzelf probeerde gerust te stellen. Haar familie had het haar helemaal niet kwalijk genomen, zoals ze dat in haar dromen wel hadden gedaan. Alles was in orde.

‘Is dat zo, Madelynn?’

Madelynn sperde haar ogen wijd open, en keek angstig om zich heen. Waar kwam die stem vandaan? En waar waren de rest van de Begeleiders gebleven? Waarom was het hier zo donker? Madelynn voelde haar hart in haar keel kloppen, en stond op, op zoek naar een plek om zich te verstoppen.

‘Je kunt je niet verstoppen.’

Madelynn begon te rennen. Wat die stem ook zei, ze kon het op zijn minst proberen. Ze mocht niet opgeven. Ze zag een bos en natuurlijk rende ze daarheen. Maar dit bos was niet zoals het bos thuis. Het was hier nog donkerder en het kleine beetje licht dat er was zorgde voor enge schaduwen. Madelynn bedacht zich en draaide zich om. Ze was klaar om te rennen.

‘Er is geen weg terug.’

De jonge Winnares realiseerde zich dat de stem gelijk had, toen ze het water zag. Het kookte, en paniek begon de overhand te krijgen. De hitte maakte het enkel erger. Lynn draaide zich terug naar het bos, en besloot alsnog die kant op te vluchten. Ze zag niet veel en de takken lieten wonden achter op haar armen, en ze bloedde.

‘Je bent niet de enige die bloedt.’

Madelynn had tot op dat moment niet eens doorgehad dat ze bloedde, en buiten adem verstopte ze zich tegen een boomstam. De stem leek alsmaar dichterbij te komen, maar ze had niet de kracht om verder te rennen. Ze was uitgeput.

‘Stop met rennen.’

Madelynn keek geschrokken om, en kromp ineen toen ze een silhouet herkende. Ze wilde haar mond openen en dreigende woorden spreken, maar dat kon ze niet. Angst had haar volledig in haar greep, en zonder een wapen in haar hand voelde ze zich buitengewoon kwetsbaar.

‘Kwetsbaar zoals Eloise?’

Voor het eerst klonken de woorden gepijnigd, en angstig keek Madelynn op. Ze zag het gezicht van Nakoma die haar beschuldigend aanstaarde. Was haar bondgenote altijd zo groot en breed geweest?

Met enige moeite kwam Lynn overeind, terwijl ze voelde hoe haar ademhaling stokte. “Het spijt me,” sprak ze zachtjes, terwijl Nakoma met kalme maar dreigende passen op haar afliep. Nu ze dichterbij kwam, zag Madelynn het metaal van de wapens in Nakoma’s handen glimmen. Haar sais - en ze kwamen alsmaar dichterbij. Madelynn was bang en keek weg.

‘Kijk me aan!’

Lynn huilde en kon maar amper de kracht vinden om weer op te kijken. Het was pijnlijk om Nakoma weer te zien. Er was zoveel wat Madelynn nog tegen haar wilde zeggen, maar niets van dat alles kreeg ze over haar lippen. Inmiddels stond Nakoma namelijk voor haar, met de punten van de sai tegen Madelynns keel aangedrukt. Ze voelde hoe het metaal haar insloot bij elke ademhaling die ze maakte. “Het spijt me!”, bracht ze opnieuw uit, en de tranen liepen over haar wangen.

En Madelynn gilde, toen het metaal zich moeiteloos door haar huid boorde.

OOC:  Sorry, Lynn. :c

Jennifer graag als eerste laten posten. Verder moeten jullie maar kijken wie er nog meer zijn, een dutje doet of net op de wc zit, oid.

Geheel in paniek opende Madelynn haar ogen, en ze keek angstig om zich heen, terwijl ze naar haar keel greep. Ze kon de sais nog steeds op haar huid voelde, maar de woorden van Jennifer begonnen langzaam tot haar door te dringen. Ze ademde zwaar en haar blik kruiste die van Jennifer. Vanbinnen schold het meisje, en ze moest zichzelf ervan weerhouden om niet op te staan en weg te rennen. Het kostte echter nog meer moeite om haar ademhaling weer onder controle te krijgen en om het beeld van Nakoma van haar netvlies te krijgen.

“Nooit gedacht dat ik blij zou zijn om jou te zien,” wist Madelynn uiteindelijk naar buiten te brengen, botter dan ze in werkelijkheid meende. Maar de waarheid was dat ze zich schaamde, en Jennifer op afstand wilde houden. De vrouw had haar actief wakker proberen te maken, wat betekende dat Madelynn zichtbaar had gedroomd. En dat had niet mogen gebeuren.

Langzaam liet Lynn haar keel los en keek ze weg. Dit was de eerste keer dat dit in het openbaar was gebeurd, en wat Madelynn betreft zou het nooit weer gebeuren. De reden dat ze in haar eentje in haar villa woonde, was omdat ze niet wilde dat iemand haar zo zag. Enkel bij Dyson voelde ze zich enigszins op haar gemak, maar bij ieder ander voelde ze zich een ondankbare aansteller. Madelynn was nog altijd zichtbaar aangedaan en het kostte moeite om niet te gaan huilen. Maar dit was haar realiteit. En al ging het nu al twee jaar zo, het wende niet. Het was verre van makkelijk en Madelynn vroeg zich af of dat wennen ooit nog zou komen.

Irritant genoeg werd Jennifer niet kwaad op haar, noch leek ze ook maar een beetje beledigd. Misschien was Madelynn vandaag reeds te fel geweest, en was deze opmerking mat geweest in vergelijking met alles wat ze bijvoorbeeld tegen Matthew had gezegd. Madelynn snoof lichtjes, terwijl ze luisterde naar Jennifer die wat water bestelde, en vroeg zich af waarom ze in hemelsnaam niet gewoon wegging. Maar nee, ze bleef zitten waar ze zat. Het was net alsof ze niet anders kon.

Bedeesd nam Madelynn het glas water van Jennifer aan, en voorzichtig nam ze een klein slokje. Bijna verslikte ze zich, en in plaats van echt te drinken, staarde ze voor zich uit. Opnieuw schold ze in zichzelf, terwijl de droom zich in haar hoofd opnieuw en opnieuw afspeelde. Jennifer vroeg of het weer een beetje ging, en alles wat Madelynn wilde was haar ervan overtuigen dat alles in orde was. Maar ze schudde haar hoofd. Ze wist niet waarom, want kon ze deze vrouw überhaupt vertrouwen? Dat het deze eerste dag goed was gegaan tussen hen, betekende niets. Vorig jaar waren ze echt geen vriendinnen geweest, en gaf Jennifer eens ongelijk. Madelynn verraadde haar grote kanshebber. Dat had Jennifer haar kwalijk genomen. Waarom zou het nu opeens anders zijn?

Langzaamaan kalmeerde Madelynn echter een beetje, en toen Jennifer vroeg over wie ze droomde was ze zelfs weer in staat om te antwoorden. Maar ze zei nog niets en keek weg toen de vrouw stelde dat ze zich twee keer had verontschuldigd. Madelynn ademde even diep in en uit, en opende toen haar mond. Even haperde ze, waarna ze toch sprak. “Nakoma,” bracht ze zachtjes uit, zodat enkel Jennifer het zou kunnen horen. En bij het uitspreken rolde er langzaam een traan over haar wang.

Terwijl Jennifer fronste en nadacht over haar antwoord, nam Madelynn een slok van haar water. Argh! Hoe fijn het nu zou zijn om iets veel, veel sterkers te hebben! Maar nee, ze kon niet eeuwig afhankelijk blijven van verdovende middelen. Of ze kon in ieder geval proberen om vandaag sterker te zijn dan gisteren.

“Weet ik,” antwoordde Madelynn bits, terwijl ze de traan van haar wang veegde. Maar het voelde niet zo. Het was niet zo dat Nakoma’s bloed aan haar bijl kleefde, maar als ze zichzelf beter had weten te verdedigen en niet zo gewond was geraakt, dan had ze Nakoma kunnen redden van Lonnie en Leilah. Het was duidelijk dat Lynn zich schuldig voelde naar haar bondgenote toe. Dat was echter niet waarom ze zich had verontschuldigd.
“Maar ze was boos op me,” vertelde Madelynn verder, en het was duidelijk dat ze het haar dode bondgenote geheel niet kwalijk nam. Even keek ze naar Jennifer, waarna ze weer wegkeek en gepijnigd zuchtte. “Boos… voor wat ik met Eloise heb gedaan.”

Terwijl ze de woorden uitsprak, flikkerden de herinneringen Madelynn voor de ogen. Eloise die lag te slapen, het mes dat onzeker boven haar rug hing, het bloed zodra Lynn haar besluit genomen had… en in haar oren weerklonk de schreeuw van haar verraden bondgenote. De rillingen liepen Madelynn over de rug, en ze sloot haar ogen in een poging om zich van het beeld af te sluiten. Dat mislukte jammerlijk.  

Madelynn luisterde hoe Jennifer tegen haar sprak, maar de woorden vielen niet goed. Ze keek Jennifer boos aan en schoot overeind. “En kijk waar het me gebracht heeft!”, sprak ze luider, terwijl de tranen in haar ogen stonden. “Twee jaar later word ik nog altijd vermoord in mijn slaap.” De vermoeidheid zorgde ervoor dat Madelynn haar emoties helemaal niet meer onder controle had en moest echt moeite doen om met een enigszins vaste stem te kunnen blijven spreken. “Ik wil gewoon dat het stopt,” bracht ze zachtjes uit, terwijl de tranen over haar wangen gleden. “Ik wil dat het stopt.”

Het kon Madelynn niet eens meer schelen wie die allemaal zouden horen of zien. Ze zat er zo doorheen, en liet de tranen gewoon komen. Zelfs als ze naar Jennifer had gekeken, dan had ze haar niet kunnen zien. Lynn had daardoor ook totaal niet in de gaten dat de vrouw op haar afkwam. Ze schrok zich een ongeluk en haar eerste gedachte was triest genoeg dat ze aangevallen werd. Ze probeerde los te komen en was bang, maar had niet de kracht om zich los te maken uit Jennifers omhelzing. En toen ze eindelijk realiseerde wat de vrouw aan het doen was, voelde ze zich enkel opgelaten. Ze was niet gewend aan fysiek contact.

Jennifer leek zich, na drie jaar als Begeleider te hebben gewerkt, eindelijk te realiseren dat het leven van een Winnaar niet geheel over rozen ging. Madelynn snoof en vond het naïef, maar was desondanks blij dat Jennifer het leek te snappen. En misschien werd het ook wel tijd om weer eens met iemand te praten, hoe moeilijk ze dat ook vond, want het was duidelijk dat ze hier alleen niet goed mee om wist te gaan. Op Alexandra na, die hier op dit moment niet aanwezig leek te zijn, was Jennifer misschien wel haar beste optie.
“Ik heb ontzettend veel bloed aan mijn handen,” sprak Lynn daarom enigszins haperend, terwijl ze zich losmaakte uit de omhelzing en Jennifer voorzichtig probeerde aan te kijken. “Lincoln. George. Titus. Kira. Sköll. Dean. Eloise. Lonnie. Leilah.” Het uitspreken van elk van de namen was pijnlijk, en ze veegde de tranen uit haar ogen terwijl ze het deed. Tussen de woorden door, snikte ze. “Dat ik hen allemaal heb vermoord, betekent niet dat het me niets deed. Of doet.” Beschaamd keek ze weg, terwijl ze weer ging zitten. “Het was makkelijker geweest als ik gewoon dood was gegaan.”

Madelynn bleef naar de grond staren, terwijl Jennifer tegen haar praatte. Ze deed haar best om elk woord in zich op te nemen en de betekenis ervan tot zich te laten doordringen. Diep vanbinnen was Madelynn nog altijd bang dat Jennifer wraak wilde voor wat ze Lincoln had aangedaan, en dat ze zo openhartig geweest was, joeg haar dan ook wel enige angst aan. Maar de woorden van Jennifer waren vriendelijk en goedbedoeld, en opnieuw gleden er tranen over Madelynns wangen.

“Ik weet dat je gelijk hebt,” sprak Madelynn, terwijl ze haar ademhaling rustig probeerde te houden. Natuurlijk wist ze dat er veel mensen beter waren geworden van haar winst, maar dat betekende niet dat ze kon vergeten hoe ze persoonlijk verantwoordelijk was voor het verwoesten van negen families. “Mijn familie neemt me niets kwalijk, maar ik zie wel de bezorgdheid in hun ogen.” Madelynn sloot haar ogen en schudde zachtjes met haar hoofd. “Ik wil niet dat ze naar me kijken alsof ze verwachten dat het de laatste keer zou kunnen zijn. Maar ze zien hoe ik mezelf naar de knoppen help en maken zich terecht zorgen.” Maar omdat ze volwassen was, was het veel te makkelijk om iedereen gewoon buiten te sluiten. "Ik zorg niet goed voor mezelf," bekende ze zachtjes. “In mijn geval kost het dan ook geen moed om te sterven.” Ze keek naar Jennifer, en vervolgde toen met iets meer pit in haar stem: “Het zou laf zijn. En ondankbaar." Even zuchtte ze, en haar stem werd weer zachter. “Dat ik hier nog sta, is puur omdat ik niet wil dat hun dood voor niets is geweest. Dat is de enige manier waarop ik hen nog kan eren, en dat mag ik niet verpesten.”

Hoewel Madelynn wist dat Jennifer gelijk had, en hoewel ze geloofde dat de vrouw dit niet onaardig bedoelde, zond ze de vrouw een veelbetekende blik. De bevestigende woorden waren hard en Lynn had liever iets anders gehoord. En ergens maakte het haar ook wel boos, want het voelde een beetje alsof er nagetrapt werd, terwijl ze al op de grond lag. Ze wist dit verdomme al, en dat was moeilijk genoeg!
Madelynn keek weg toen Jennifer zei dat het niet haar bedoeling was om haar een schuldgevoel aan te praten, maar luisterde terwijl haar hoofd een logisch geheel probeerde te vormen van alles wat ze hoorde en voelde.  Lasten en lusten, hoorde ze echter, en Madelynn keek enigszins beduusd naar Jennifer. Ze was er nog steeds niet helemaal bij, hè? De vrouw bleef maar wauwelen en Lynn voelde woede in zich opborrelen. Ze was te moe om haar emoties onder controle te hebben, maar tegelijkertijd te moe om te vechten. Desondanks sprak ze het volgende met kracht uit: “En Titus. En Leilah. En Lonnie… En Lincoln!” Het kostte moeite om er geen scheldwoord achteraan te gooien. Was Jennifer nou serieus haar eigen Tribuut vergeten op te noemen? Want dat niet alle namen genoemd werden, stoorde Madelynn sowieso al. Het kon haar niet eens schelen wat Jennifer nog meer zei, of waar het eigenlijk om draaide, want die Tributen vergeten of weglaten, dat had ze niet mogen doen!  

Om de opmerking dat de Tributen van District 7 de steun van een sterk iemand als zij nodig zouden hebben, kon Madelynn enkel lachen. “Zoals je gisteren al opmerkte: Royalty had tot vandaag geen enkel besef van wat de Spelen inhielden,” sprak ze bot. “En ik had niet de moed om het haar te vertellen. Lichamelijk ben ik misschien tot heel wat in staat, maar mentaal gezien heb ik de kracht van een vochtige vaatdoek!” Ze snoof, terwijl ze zich iets van Jennifer wegdraaide en in het niets staarde. “En ik weet niet hoe jij mijn leven nu voor je ziet,” sprak ze zachtjes, “maar als je het hebt over lasten én lusten, dan vind ik je toch wel erg optimistisch.”

OOC: Onvoorspelbaar als de pest, teehee.