Let the games begin..

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Al heel vroeg was Jennifer die ochtend opgestaan. Door de zenuwen voor vandaag had ze slecht geslapen en een lichte steek in haar buik maakte het er niet beter op. Ze had redelijk licht ontbeten, omdat ze het gevoel had dat ze niet veel op zou kunnen. Wellicht later, als de eerste spanningen verdwenen waren, maar het was nog maar de vraag hoe lang dat zou duren. Onbewust legde Jenn haar hand weer op haar buik, welke toch aanzienlijk boller begon te staan dan normaal het geval was bij haar. Kwam het doordat ze wat minder trainde wanneer ze in het Capitool was? Of had ze teveel gegeten? Nee, dat kon het niet zijn. Dit was haar vierde jaar bij de Spelen en de voorgaande jaren was dit ook niet gebeurd. Er moest wat anders aan de hand zijn. Ergens in haar achterhoofd was een knagend gevoel dat ze prima wist wat er aan de hand was, maar ze weigerde het te accepteren. Het was iets wat ze er nu niet bij kon gebruiken. Niet nu, niet vandaag, maar ook zeker niet morgen of de dag erna. Eigenlijk was het iets wat ze er nooit bij kon gebruiken. Nooit. Ze keek op uit haar gedachten toen Lucca de kamer binnen kwam. Ook de jongen zag eruit alsof hij niet al te best had geslapen en ze kon het hem niet kwalijk nemen. In District 1 had hij een aardig veilig bestaan gehad en nu werd hij opeens gedwongen te vechten voor zijn leven. Ze wist echt niet hoe de jongen het er straks vanaf zou brengen. Ze kon alleen maar hopen dat hij het langer vol zou houden dan Lincoln of James, maar verwachtte niet dat hij het zolang zou trekken als Natalia of Hugo.

Het was stil tijdens het ontbijt en de spanning was zeker voelbaar. Jennifer streed met haarzelf of het belangrijk was om de kids nu nog een hart onder de riem te steken of dat dit geen zin had. Avery zou haar waarschijnlijk enkel een sarcastische blik toewerpen en Lucca zou misschien over zijn nek gaan, want hij zag er behoorlijk misselijk uit. En dus besloot ze maar te zwijgen, want de juiste woorden leken haar niet te kunnen bereiken. Pas veel later, toen ze haar twee Tributen achter moest laten in hun eigen wachtkamertje sprak ze hen beide nog wat woorden van moed in en beloofde ze alles te doen wat ze kon om hen hier doorheen te loodsen. Dat ze slechts één van hen kon redden liet ze in het midden hangen. Lucca en Avery wisten dat zelf ook wel, ze waren niet gek. Met een zwaar gevoel liet ze haar beider Tributen achter in hun wachtkamertjes en ging ze zelf op weg naar de lounge vanuit waar alle begeleiders en belangrijke Capitoolmaloten de Spelen konden volgen. Jennifer voelde er nooit iets voor om echt samen met de hoge piefen van het Capitool naar de Spelen te kijken, puur omdat ze al na het eerste jaar had gemerkt dat de begeleiders uit de Districten op een heel andere lijn zaten dan de Capitoolelite. Niet dat Jenn nou zoveel contact had gehad met de andere begeleiders die aanwezig waren, maar goed. Jenn was sociaal gewoon niet zo heel sterk.

Binnen in de lounge begon het al aardig druk te worden. Logisch natuurlijk, want het duurde niet lang meer of de Spelen zouden "eindelijk" gaan beginnen. Jennifer nam een glas drinken aan van één van de Avoxen die langs liep en richtte haar blik op één van de grote schermen in de ruimte. De eerste beelden van de Arena kwamen tevoorschijn en Jennifer probeerde de omgeving stilzwijgend in zich op de nemen. Zoals ieder jaar was de omgeving weer totaal wat anders, maar het deed haar goed te zien dat het niet weer een woestijn was zoals vorig jaar. Dat was niet heel denderend geweest. Deze omgeving zag er vruchtbaar uit, maar het feit dat er niet echt een zichtbare waterbron was, afgezien van de miezerige regen die er viel, baarde haar wel wat zorgen. Hopelijk had de Arena wel een aantal bronnen verbogen in zijn weidse mysterie. Dat of het eerste wat Jennifer Lucca en Avery zou moeten opsturen was een paar liter water. Terwijl de camera doorging met de arena in beeld brengen kwamen de Tributen ook langzaam omhoog. Jennifer bekeek de beelden aandachtig en zag dat er maar weinig wapens leken te liggen bij de hoorn dit jaar. De hoorn zelf was sowieso onmogelijk gepositioneerd bovenop het beeld van één of ander vreemd beest. Wat waren die Spelmakers van plan dit jaar? Even kwam er een horde roze vogels in beeld achter een hek, waarna het beeld weer verder ging. Ja, dit ging nog een verrassing worden. Een groot gebouw zonder ramen kwam in beeld, een pad dat naar de voordeur leidde, een weg van asfalt waar de regen in plassen op bleef liggen. Niemand zou kunnen voorspellen wat er zou gebeuren en welke verrassingen deze Arena in petto had.

Met nog minder dan een halve minuut te gaan voelde Jennifer de spanning in haar lijf stijgen. Ze hield haar glas stevig vast en sloeg haar andere arm voor haar langs rondom haar middel. Het viel haar op dat er dit keer geen hekwerk of andere soort kooi was om de deelnemers binnen te houden. Was dat expres, of per ongeluk? Jennifer gokte dat eerste. De Spelmakers waren geen mensen die per ongeluk iets zouden vergeten. De eerste schok van die Spelen kwam ook al gauw, toen het meisje van District 12 besloot niet langer te wachten en er vandoor te gaan. Jennifer keek geschokt en vol afschuw naar het scherm, terwijl duidelijk in beeld werd gebracht hoe het meisje ontplofte zodra ze haar voet op de grond zette. Om haar heen hoorde ze wat mensen joelen van enthousiasme, maar Jennifer voelde alleen maar horror, afschuw.. en medelijden voor de begeleider van het District. Het was één ding om je Tributen te verliezen bij de Spelen, maar op deze manier was wel erg cru. Jennifer legde haar hand op haar mond toen Lucca in beeld kwam. De jongen had naast het meisje gestaan en leek bijna in elkaar te gaan storten. De tranen waren zichtbaar in zijn ogen en Jennifer wilde niets liever dan de jongen geruststellen, maar dat kon niet. Hij zou het daar alleen moeten doen. Haar ogen zochten gespannen over het beeld naar Avery. Waarom kwam zij niet in beeld? Waar was ze?

Lang om daar over na te denken had ze niet, want de tijd was op en het was tijd om te gaan. Het was ieder jaar weer bijzonder om te zien hoe iedereen een verschillende strategie toepasten. Een deel ging naar het beeld en de hoorn toe, een deel ging meteen de andere kant op. Voor beide strategieën was wat te zeggen, want hoe eerder je bij de hoorn weg was, hoe groter de kans dat je een gevecht wist te ontwijken, maar als je niets meenam van de hoorn, had je ook niets om jezelf in leven te houden. Leven of overleven. Een lastige keuze die door iedereen anders werd gemaakt. Haar ogen waren op het beeld geplakt om te zien wat de Tributen, en dan vooral haar eigen Tributen, zouden gaan doen. De Spelen waren begonnen. May the odds be ever in your favor...

OOC: Alle andere begeleiders welkom Very Happy

- Jenn was vroeg wakker door zenuwen en last van haar buik
- Gespannen ontbijt met Lucca en Avery
- Gaat na afscheid naar de lounge waar alle begeleiders en hoge piefen naar de Spelen kijken
- Geschokt door de dood van Igrain en gespannen voor haar eigen kids. Waar is Avery?

PROFIELAantal berichten : 466 Registratiedatum : 28-07-13

Madelynn wist heel goed dat ze geen oog dicht zou hebben gedaan vannacht, dus ze had niet eens de moeite genomen om naar bed te gaan. Ze dacht aan Nino en Royalty en peinsde over wat ze tegen hen moest gaan zeggen. Lynn was er vrij zeker van dat de juiste woorden in deze situatie niet bestonden, en ze wist om heel eerlijk te zijn ook gewoon niet meer wat ze nog kon doen om de twee te helpen. Bij Royalty was Madelynn zich steeds meer gaan afvragen of het meisje wel enig besef van realiteit had, maar ze had niet het lef om er met Royalty over te praten. Als het meisje niet wist hoe erg het was, hoe eerder ze waarschijnlijk dood zou zijn. En waarschijnlijk was dat beter voor haar. Maar dan had je Nino. Hij wist heel goed wat hier allemaal vanaf zou hangen, maar toch vond Madelynn het ook moeilijk om met hem te praten. De enige voor wie ze haar woorden wel klaar had, was haar mede-Begeleider, aan wie Madelynn zich nog dagelijks ergerde. En deze dag beloofde het niet anders te worden.

Die ochtend deed Lynn haar best om niet te gedeprimeerd en humeurig te zijn, en ze verwelkomde haar Tributen met een zwakke glimlach. Haar collega kwam echter met een geamuseerde ‘goedemorgen!’ de ruimte binnen, en hij had zelfs het lef om te vragen hoe iedereen geslapen had. Madelynn zond het een boze blik, en spoorde Nino en Royalty aan om nog even goed te eten. Zelf deed ze alsof ze al gegeten had, maar in werkelijkheid kreeg ze geen hap door haar keel.
Toen het moment om afscheid te nemen was gekomen, nam Madelynn beide Tributen even apart. Van Royalty nam ze afscheid alsof het meisje op vakantie ging, en niet alsof haar levenloze lichaam vandaag nog kon worden teruggebracht naar het Capitool. Madelynn vertelde het meisje dat ze om haar gaf en wenste haar toen veel succes. Tegen de tijd dat Nino bij haar was, stroomden de tranen over haar wangen. Ze had het niet aan Royalty willen laten zien, maar ze had het niet droog weten te houden. Zachtjes verontschuldigde ze zich, terwijl ze de jongen een zwakke glimlach zond. “Weet dat wat je ook doet in de Arena, ik en iedereen in Zeven die om je geeft altijd achter je staan,” sprak Madelynn toen. “En weet dat ik mijn uiterste best zal doen om jullie te helpen.” Toen weifelde ze even, en even keek ze de jongen aan. “Mocht je sterven, en er is meer… wil je Caleb zeggen dat ik hem mis, en dat het me spijt? Lincoln, Dean, Eloise, Nakoma… iedereen die ik heb vermoord. Zeg hen dan alsjeblieft dat het me spijt.”
Toen de Tributen onderweg waren, realiseerde Madelynn dat dit waarschijnlijk niet de meest motiverende woorden waren geweest die ze hem had kunnen meegeven, maar ze kon er nu niets meer aan veranderen. Toch voelde ze zich er wel een beetje slecht over. “Kop op!”, sprak Apolinar, die haar vervolgens herinnerde aan het feest dat hen te wachten stond. Niet echt een opmerking die goed viel bij Madelynn, en het had niet veel gescheeld of ze had een mes zijn kant op gegooid. Tot de Spelen bijna zouden beginnen, sloot Madelynn zich op in haar kamer, en dacht ze aan alles wat ze anders had moeten doen. Ze voelde zich een behoorlijke mislukkeling.

Er waren maar een paar redenen waarom Madelynn de moed vond om naar de Begeleiderruimte te verkassen, toen het niet lang meer zou duren voor de Spelen daadwerkelijk zouden beginnen. Een van de redenen was dat Apolinar als een irritante aap op haar deur stond te bonken, en ze niet wist of hij daar nog een halfuur mee door zou gaan of niet. Een andere reden was dat ze er stiekem best wel naar uitzag om Alexandra en Solar weer te zien. De rest kende ze allemaal niet zo goed, of had ze een iets minder positief beeld van. En natuurlijk moest ze ook gewoon weten wat Nino en Royalty zouden doen. Ze ging dus heen, maar ze was nog steeds moe en nog altijd niet in een opperbest humeur.
Apolinar en Madelynn waren net op tijd aangekomen in de ruimte om de eerste beelden van de Arena mee te krijgen. En het was prachtig. Geïntrigeerd staarde Madelynn naar de schermen, maar het gevoel van ontzag maakte al snel plaats voor frustratie toen de Tributen in beeld kwamen en het aftellen begon. Madelynn wist hoe dat voelde, en het was ontzettend naar: de laatste veilige minuten van je leven. Tenminste, zo hoorde het te zijn, maar niets bleek minder waar. Een klein meisje was te vroeg van haar plaats gekomen en werd genadeloos opgeblazen. Madelynn staarde geschokt naar het scherm, en had haar hand voor haar mond geslagen. Zachtjes vervloekte ze de Begeleiders die het lef hadden om te juichen, en helaas was Apolinar een van hen. Madelynn werd er oprecht misselijk van en had de neiging hem iets aan te doen. Uiteindelijk besloot ze dat weglopen de verstandigere keuze was, en probeerde zo ver mogelijk bij hem vandaan te komen. Een blik op het scherm toonde de jongen uit Één die eruit zag alsof hij elk moment kon gaan janken, en Madelynn had medelijden met hem en alle Tributen die de ontploffing hadden zien gebeuren. Ze begreep niet hoe mensen hier om konden juichen en besloot toen voor een iets minder verstandige keuze te maken: ze nam een glas van een dienblad, zonder te weten wat de inhoud was, en gooide het in één keer achterover. Het was alcoholisch, en daarmee was het voor Madelynn precies wat ze nodig had. Het was zwak van haar, dat wist zij zelf ook wel, maar dit kon ze allemaal gewoon echt even niet gebruiken.

Met al een tweede drankje in handen, richtte ze haar aandacht weer op het scherm. Ze zag hoe een paar Tributen op spullen afgingen, en een paar Tributen het hazenpad kozen. Royalty was één van hen, en dat was een behoorlijke opluchting, ook omdat Madelynn zag dat ze in de richting van bomen rende.
Wat Nino deed, had Madelynn op dit punt nog niet meegekregen, maar ze durfde in ieder geval weer even adem te halen. Pas toen zag Lynn dat ze vlakbij Jennifer was gaan staan, en ze vroeg zich af of ze niet beter ergens anders heen kon lopen. Die vrouw leek haar het verraad jegens Lincoln nog altijd kwalijk te nemen, en vriendinnen waren ze dan ook absoluut niet. Maar Jennifer kwam in ieder geval uit een district en was daarmee iets minder verschrikkelijk dan veel andere mensen hier. Dus misschien moest Lynn het er gewoon op wagen. Al had ze geen flauw idee wat ze precies wilde zeggen. “Die jongen van je… Lucca…”, begon Madelynn een beetje sociaal onhandig. “Die ontploffing was niet mals. Ik hoop voor hem dat hij dat kan vergeten.”

TL;DR
- Lynn heeft niet geslapen en was niet in een al te best humeur.
- Lynn doet haar uiterste best lief te zijn voor de Tributen en is niet zo blij met haar collega.
- Lynn neemt beide Tributen apart en neemt afscheid van hen.
- Lynn is nog steeds niet blij met haar collega, maar gaat mee naar de Begeleiderruimte.
- Lynn vindt de Arena prachtig.
- Lynn vindt de ontploffing verschrikkelijk, is boos om gejuich en ziet Lucca op het scherm.
- Lynn pakt een alcoholisch drankje, drinkt, en pakt een nieuwe, en spreekt Jennifer aan.

PROFIELAantal berichten : 136 Registratiedatum : 18-05-16

Het was zo ver, de ochtend van zijn eerste Spelen als begeleider. Volgens mij was hij bijna even zenuwachtig als de twee tributen die hij deze ochtend aan de ontbijttafel gezien had. Duncan bleek in de periode vrij wantrouwend te zijn tegenover Matthew en dat nam hij hem natuurlijk niet kwalijk. Hij had nog geen ervaring natuurlijk terwijl andere begeleiders allemaal al enkele Spelen achter de rug hadden. Hij probeerde alvast voorzichtig wat vertrouwen te winnen door over het vissen te praten aangezien dat een gemeenschappelijk passie van beide was. Kasa daarentegen was veel socialer op de gebied, tot op bepaalde hoogte merkte hij wel. Als er afgedwaald werd naar bepaalde zaken uit het Capitool dan kwam er een heel ander meisje tevoorschijn waarbij Matthew haar af en toe moest proberen in te tomen. Tuurlijk had ze soms gelijk, Matthew was ook niet Pro Capitool maar zo’n uitspraken in het openbaar doen, dat was natuurlijk niet positief, zeker niet terwijl Matthew zijn best deed om bepaalde sponsors vast te leggen.

Hij was vooral blij dat hij de thuissituatie eventjes kon vergeten, ’s nachts had hij nog veel momenten waarbij hij er over na lag te denken maar de dagen zelf waren zo druk dat hij geen tijd had om te piekeren. Tijdens de Spelen zelf zou hij sowieso lange tijd aan het scherm gekluisterd zijn waardoor zijn aandacht terug verlegd ging worden… Beide tributen waren ondertussen onderweg naar de arena en de zenuwen kwamen naar boven. Hij kon hen nu geen goede raad meer geven, ze waren op hun eigen aangewezen. Vanaf nu kon hij hen enkel nog materieel steunen en daar ging hij zijn uiterste best voor doen al merkte hij dat hij voor dit alles veel over moest hebben. Dingen waar hij geen zin in had zoals etentjes met vrouwen, waarbij het dan meestal niet bleef bij eten alleen…

Hij zette de TV aan om zijn zinnen nog even te verzetten, maar op ieder kanaal ging het natuurlijk over de Hongerspelen. De favorieten van belangrijke Capitool mensen, de gokschandalen, nieuwste weetjes en roddels over de tributen, alles passeerde de revue. Tijdens het wachten realiseerde hij zich dat hij misschien best hier niet alleen zat te kijken naar de Spelen. Hij kon zich misschien beter laten vergezellen door andere mensen, je wist natuurlijk nooit dat dat zijn tributen positief kon beïnvloeden. En blijkbaar was er inderdaad een ruimte waar begeleiders en andere genodigden samen zaten, ofja dat had hij toch ergens horen vallen.

Het duurde alvast even voor hij de gezamenlijk ruimte vond, tegen dat die Avox uitgelegd had waar hij precies aanwezig moest zijn en hij twee dames had afgeschud die iets met hem wouden gaan drinken, was het aftellen al begonnen, al een heel eind zelf want de laatste tien seconden waren net ingegaan. Er was nog plaats om neer te zitten maar dat negeerde hij eventjes, waardoor hij waarschijnlijk half in het zicht van enkele mensen stond. Maar hij moest nu eventjes een heel goed zicht hebben, hij wou de eerste momenten van zijn tributen in de arena niet missen dus nu moesten mensen eventjes niet klagen! Het startschot werd gegeven en hij werd wat chagrijnig omdat niet meteen een beeld van zijn tributen getoond werd tot… hij plotseling Kasa en Duncan samen in beeld zag. Een lachje kwam op zijn gezicht, het was natuurlijk een heel goed teken dat hij bevestigd kreeg dat beiden ging samenwerken. Maar waarom liep Xiomara weg? Met 3 stonden ze toch sterker? Zeker nu hij zag dat het tweetal richting de jongen van District 7 en het meisje van District 8 liepen. ‘Please doe geen stomme dingen’, dacht hij bij zichzelf toen hij zag dat de aanvallen van beide tributen mislukten. Blijf alsjeblieft in leven!

Nu het beeld weer even de andere kant op ging, zag hij in zijn linker ooghoek Jennifer en Madelynn. Misschien was het eens niet slecht om beter kennis te maken met de mensen die hij komende jaren vaker ging zien. Hij had tot hiertoe nog niet altijd evenveel tijd gehad om zich aan iedereen voor te stellen, moest hij dus dringend eens verandering in brengen. Hij nam een glas whiskey aan van de Avox die met drank rond aan het gaan was en wandelde daarna naar de twee dames. ’Goedemiddag! Mijn naam is Matthew, de nieuwe begeleider van District 4. Ik maak graag even kennis met de concullega’s, we zullen elkaar in de toekomst natuurlijk heel vaak zien. Ik moet zeggen, dat ondanks haar score, Avery een vrij pittig meisje is! Als de spelleiders haar in leven laten dan kan ze best wel eens ver raken. Dit laatste vertelde hij natuurlijk al fluisterend, je wist natuurlijk nooit wie er meeluisterde. ’Madelynn, onze tributen gaan alvast niet te beste vrienden worden merk ik. Ik hoop alvast dat Nino zich een beetje rustig houdt! Een klein lachje kwam op zijn gezicht terwijl hij de ijsblokjes in het glas even liet ronddraaien. Hij nam een klein slokje van het glas en draaide zijn hoofd een kwartslag zodat hij terug voor een groot deel kon volgen wat er zich precies afspeelde op het scherm.

TL;DR
- Matthew heeft een overzicht van zijn relatie met de twee tributen van D4
- Matthew gaat dood van de zenuwen
- Het is misschien slim om samen te kijken met andere mensen naar de Spelen en gaat daarom naar de gezamenlijke ruimte
- Hij probeert beter kennis maken met Madelynn en Jennifer

OOC: Ik heb de korte fragmenten over Duncan en Kasa gebaseerd op hun KK dus moest er hier iets zijn dat niet klopte, laat het zeker weten.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Jennifer keek ingespannen naar de grote schermen die in de ruimte hingen. Waar was Avery? En zou Lucca zichzelf weten te herpakken? Ze mocht toch hopen dat hij niet als een jankend hoopje mens op zijn platform was gaan zitten. Ze had het twee jaar gezien bij de jongen van District 3, Oliver als ze zich niet vergiste. Die had ook geweigerd zijn platform te verlaten bij de start van de Spelen. Als Lucca maar niet hetzelfde deed. Jennifer schrok op uit haar overpeinzingen omdat ze plotseling werd aangesproken. Door Madelynn nog wel! Verbaasd staarde Jennifer naar de Winnares van de tweede Hongerspelen, welke haar in diezelfde Spelen had beroofd van haar grootste kanshebber Lincoln. Hoewel Jennifer het Madelynn lange tijd kwalijk had genomen wist ze inmiddels ook wel dat het meisje alleen maar had gedaan wat ze moest doen om te overleven en Lincoln was een te grote concurrent geweest. Jenn knipperde even met haar ogen terwijl de tiener tegenover haar begon over Lucca en de ontploffing. 'Ja,' was wat ze uit kon brengen, waarna ze zichzelf snel herpakte. 'Dat was inderdaad niet niks. Ik hoop met je mee, al vrees ik het ergste.' Ze liet haar blik even over het meisje glijden, waarna ze haar blik weer naar het beeld wierp. 'Of toch niet,' mompelde ze achter haar eerdere opmerking aan toen ze zag dat Lucca zowaar de strijd leek aan te gaan met de jongen uit District 11. 'Hij heeft toch meer pit dan ik dacht,' mompelde ze, meer tegen haarzelf dan tegen Madelynn. Misschien had Lucca toch wat geleerd van haar in de afgelopen dagen. Dat, of de ontploffing van het meisje naast hem was de wake up call geweest die hij nodig had om eindelijk tot actie over te gaan, omdat hij besefte dat janken niets zou uitmaken. 'En jouw meisje.. Royalty? Hoe zit het met haar?' Jennifer richtte haar blik op Madelynn. 'Ik had niet echt het gevoel dat ze echt besefte wat de Spelen inhouden.' Ze beet even op haar lip, want ze wilde het meisje niet beledigen. 'Het is goed dat ze ervoor heeft gekozen te rennen, maar ik hoop voor haar dat ze beseft dat alleen wegrennen haar niet zal helpen.'

Jennifer richtte haar blik weer op het scherm en nam een slok van haar drinken. Een glimlach gleed over haar lippen toen ze eindelijk Avery in beeld kreeg en te zien was dat het meisje een deken aan het veroveren was. Mooi, dus het meisje ging ook over tot actie. Dat deed haar goed. Succes met de baby. De laatste woorden die Avery tegen haar gesproken had weerklonken nog zachtjes in haar hoofd en ze vroeg zich af of ze terug had moeten lopen toen het meisje het had gezegd. Ze had de deur immers al gesloten toen ze het zachtjes vanachter de deur had gehoord. Hoe wist Avery nou zo zeker dat ze zwanger was? Jennifer was er zelf nog niet eens zeker van! Daarbij, Jennifer wist niet of ze het droog had kunnen houden als ze wel terug was gegaan naar Avery. Het meisje was verdorie het derde kind uit hetzelfde gezin dat ze nu naar de Spelen had moeten brengen! Eraan denken deed haar al bijna huilen! Nee, ze moest er niet aan denken. Focus! Avery was nog niet dood! Ze moest sterk zijn nu, voor Avery. En voor Lucca, want als de jongen bereid was de strijd aan te gaan met een andere deelnemer, dan moest Jennifer ook bereid zijn om voor hem te strijden. Even voelde ze zich schuldig, omdat ze de jongen al vanaf het begin had afgeschreven door zijn zwakke houding. Had ze meer voor hem moeten en kunnen doen? Was wat ze nu had gedaan voldoende geweest? Of had haar houding ervoor gezorgd dat Lucca nu al met een nadeel van start ging? Ze wist het niet. De tijd zou het leren.

'Goedemiddag!' Hè wat? Verstoort keek Jennifer op naar de man die echt veel te enthousiast tegen haar en Madelynn was komen kletsen. Waar dacht die man dat ze waren? Een gezellig sportevenement? De man vertelde vrolijk dat hij Matthew was, de nieuwe begeleider van District 4. Aha, een nieuweling dus. Vandaar zijn veel te enthousiaste benadering. 'Avery is zeker een pittig meisje,' reageerde Jennifer op de woorden van haar man, maar ze moest haar best doen de ergernis uit haar toon te halen. Ze vernauwde haar ogen bij zijn fluisterende zin over de spelmakers. Wat wilde hij daarmee zeggen? Echt tijd om daar op te reageren had ze niet, want de man richtte zich tot Madelynn en begon over de confrontatie tussen hun beide Tributen. Jennifer staarde even naar de man en richtte toen haar blik weer op het scherm. Ja, dit was echt iemand waar ze nu even geen hoogte van kon krijgen. Dat Madelynn haar wat onbeholpen had aangesproken kon ze begrijpen, want ook het meisje wist wel wat ze Jennifer haar Tributen had aangedaan, maar deze man was echt te sociaal.

OOC:
- Jenn maakt zich zorgen om Lucca en praat daarover met Lynn
- Jenn is trots en verbaasd als Lucca tot actie overgaat en voelt zich schuldig, omdat ze niet in hem geloofde
- Jenn ergert zich aan Matthew en zijn enthousiasme ~~arme man~~ en probeert niet te bot te doen.

PROFIELAantal berichten : 300 Registratiedatum : 13-03-14

Vandaag was de laatste ochtend die ze met Toby en Rook doorbracht. En Alexandra had zo waar goede hoop dat de twee ver zouden komen. Natuurlijk was er altijd het vervloekte toeval om rekening mee te houden, maar Alexandra was een rationele vrouw met een voorliefde voor kansberekening. Daarmee had ze niet alleen geconcludeerd dat de huidige tributenpoel en hun familiale banden haast onmogelijk waren, maar ook wat praktischer dat het kunnen van het tweetal onder haar hoede goede vooruitzichten bood. Ze voelde ditmaal dan ook niet de druk om nog honderden goedbedoelde adviezen mee te geven, juist de relatieve rust die ze meende te bespeuren was van onschatbare waarde.

Nu Rook en Toby weg waren zouden anderen misschien denken dat je als begeleider tijd had om je te ontspannen maar niets was minder waar. Juist die eerste dag was cruciaal en als je dan een perfecte sponsoring los kon peuteren uit de klauwen van een rijkaard was je weer een stukje zekerder van een plekje in de top 10. Niet dat de kinderen er iets aan zouden hebben als ze niet op nummer één eindigden. Maar het ging uiteindelijk om kleine overwinningen, dan kwam de uiteindelijke overwinning vanzelf wel. Of niet. De Hongerspelen waren zo onvoorspelbaar.

Alexandra zuchtte en verliet dan haar kleine werkkamer. Meer dan een snelle computer, wat beeldschermen en telefoon stonden er niet en meer had ze ook niet nodig om haar werk te doen. Maar Alex had geen zin om alleen de start van de Spelen te bekijken, ze zou de komende dagen al zo weinig onder gezellige mensen komen. En bovendien zou Madelynn er dit jaar hopelijk weer bij zijn – hopelijk omdat het anders een slecht teken over Madelynn’s welzijn zou zijn, niet omdat Alex de jonge vrouw deze toekomst toewenste. Vorig jaar was de jonge winnares al na twee dagen onceremonieel van het toneel verdwenen, wat onverwachts snel was geweest en misschien ook wel een beetje een opluchting voor Madelynn. Hoe het dit jaar zou lopen met Nino kon ze zo gauw niet voorspellen en aan Royalty’s lot wilde Alexandra eerlijk gezegd al helemaal niet denken, het arme kind. Kortom, reden genoeg om er vroeg bij te zijn om onopvallend een oogje in het zeil te houden. Het was niet haar taak, zij had niets met district 7 te maken, maar Alex kon het niet helpen zich in stilte toch een beetje verantwoordelijk te voelen voor het welzijn van de overlevende tributen.

Met een neppe glimlach op haar gezicht wandelde Alexandra de algemene ruimte in, waarna ze eerst aan een paar bepakte en besnorde mannen uit moest leggen dat ze dit jaar zeker weer hoge verwachtingen had en misschien wel een tweede winnaar mee naar huis zou nemen. Het zelfvertrouwen waarmee ze sprak over de dood van drieentwintig anderen maakte haar een beetje ziek, maar het was een verkooppraatje, en daar was geen ruimte voor mitsen of maren. Zodra ze het idee had dat haar boodschap duidelijk was excuuseerde ze zichzelf. Het aanbod om een drankje te doen sloeg ze ietwat bot af, maar de belofte dat ze daar nog alle tijd voor zouden hebben aangezien ze zeker niet van plan was vroeg naar huis te gaan bracht wel wat gelach te weeg. Fijn dat haar voorbereide opmerkingen het gewenste effect hadden – met zulke mensen werkten neppe sociale interacties altijd het beste.

De mensen waar ze nu op af liep waren van een heel ander soort, haar soort. Mensen die wisten hoe kostbaar levens waren, uit de districten, gewend aan het ‘echte’ leven. De oude Vredesbewaker Simeon dacht dat het nodig was een dreigende opmerking te maken over ‘zijn’ Geronimo, die heel wat in zijn mars had. Dat zouden ze nog wel eens zien, hardlopers waren dikwijls doodlopers. Ach. Het was de energie niet waard de confrontatie aan te gaan. Het aftellen was begonnen en de outfits van de tributen gaven er ditmaal echt een soort eenheidsworst gevoel aan. Ze waren allemaal verzorgers in de dierentuin die de Arena dit jaar moest voorstellen. Juist. Alex grimaste, niet goed wetend wat ze hier nou van vond. De ontploffing bracht iedereen weer terug naar de realiteit. Wie er weg was was Alexandra niet meteen duidelijk, tot de foto in beeld verscheen. De omstaanders waren al even geschokt als veel van de begeleiders – al werden er ook minder gepaste reacties geuit. Vreugde. Alexandra’s blik viel op Madelynn en meteen schoten haar gedachten ook naar Sage. Ze was benieuwd of het meisje het aan zou durven zich vandaag bij hen te voegen.. De tijd zou het leren. Madelynn was er in ieder geval wel en greep een glas van een dienblad met een gretigheid die Alexandra een afkeurende wenkbrauw op liet trekken. Madelynn wierp zich in een gesprek met Jennifer en onbewust zette Alexandra een stap naar voren om toenadering tot de twee, maar vooral Lynn, te zoeken. “Madelynn, Jennifer,” begroette ze de twee dames, omdat het ongepast was om mee te luisteren zonder enige aankondiging. Kort, maar met een warmte in haar stem die bij de Capitool rijkaards afwezig was geweest. “Een grove beveiligingsmaatregel, zullen we maar zeggen..” voegde Alex met afschuw in haar stem toe over de mijn die ontploft was. De vrouw leek echter vooral tegen zichzelf te praten, iets waar ze wel vaker last van had als ze te veel zaken tegelijk aan haar hoofd had.

Ze zuchtte, waarna haar aandacht gericht werd op Toby en Rook. Die twee wisten elkaar met meer geluk dan wijsheid te vinden in het midden van de Arena, niet echt op een veilig punt, maar ze waren in ieder geval samen. Bovenop een spekglad beeld. Maar wel met een wapen. Tegenover de meest gespierde tribuut van ze allemaal. Waarom konden de goede kanten nou nooit zonder nadelen komen? Haar blik vond automatisch die van Simeon en ze kon een kleine glimlach niet verbergen toen er gekraak klonk. Toby had Geronimo een flink rake klap gegeven en ook Rook kwam op het gevecht afgesneld. Ohjee, als dit maar goed ging. De kansen leken in hun voordeel, maar Geronimo was een beest waarvoor zelfs de vrij onverschrikte Alexandra terug zou deinzen.

Terwijl het strijdgewoel, dit jaar voornamelijk zonder wapens, in volle gang was verstoorde een mannelijke begeleider het hoge X-chromosoom gehalte in hun omgeving. Met een toon alsof hij vriendjes wilde maken en een woordenschat die Alexandra meteen van de wijs bracht. Ze had niet eens zin om hem te begrijpen. Concu-wat? Dacht hij dat dit een netwerk feestje was? Dit was zo ongepast. De vrouw richtte meteen haar volledige aandacht op het gesprek en kwam er nog wat actiever bij staan. Alexandra gaf eerlijk toe dat ze Jennifer eerder nooit echt had gesnapt of had willen snappen, maar nu kreeg ze toch wel het idee dat ze aan de kant van haar concullega uit district 1 stond. Hij hoopte dat Nino zich rustig hield tegen “Excuseer mijn onwetendheid, menéér Mills,” sprak ze afstandelijk, met een neppe glimlach op haar gezicht geplakt. “In welk deel van het Capitool bent U geboren? De noordelijke wijken of..?” Haar houding was onverwelkomend, al konden haar woorden niet direct als vijandig bestempeld worden. De implicatie achter haar woorden sprak echter boekdelen. Politiek correct, maar niet heel aardig. Want hoe hij zich nu gedroeg was naar haar mening gewoonweg ongepast voor een districtbewoner. Zelfs de woorden aangenaam kennis te maken kwamen niet over haar lippen heen. Nee, liegen deed ze alleen voor mensen die geld op zak hadden voor Toby en Rook.

OOC:
- Alex denkt dat Toby en Rook best wel geweldig zijn <3
- Ze joint de kamer en praat eerst tegen wat rijkerds, geforceerd blij/grappig
- Begeleider Simeon van D2 is een zak
- Alex mengt zich zijdelings in het gesprek van Jennifer & Madelynn
- En joint dan om bitchy tegen Matthew te doen oeps

PROFIELAantal berichten : 466 Registratiedatum : 28-07-13

Madelynn had wel door dat Jennifer dit gesprek niet had zien aankomen, maar ze ging gewoon door en deed alsof er niets aan de hand was. Gelukkig deed de vrouw normaal tegen haar. Madelynn knikte, toen de vrouw toegaf het ergste te vrezen. Lynn knikte en begreep dat Jennifer zo dacht, maar om eerlijk te zijn vond ze het verschrikkelijk om zo over andere mensen te praten. Het voelde zo afstandelijk, alsof ze niet vanochtend met hun Tributen hebben gesproken. “Of toch niet,” hoorde Madelynn toen, en nieuwsgierig blikte ze naar het scherm. “Gedurfd,” sprak ze, toen ze zag dat Lucca het tegen Davi Afolayan besloot op te nemen. Onvrijwillig dacht ze terug aan Leilah, en meteen nam ze een ferme slok van haar drinken. Ze had zijn zusje vermoord. Maar het had ook andersom kunnen zijn. En Davi zag eruit alsof hij meer kans maakte in een Arena dan Leilah. Dus om eerlijk te zijn gaf Madelynn de jongen uit Één geen schijn van kans.

Toen vroeg Jennifer naar Royalty, en Madelynn beet even op haar lip. Ze maakte zich echt zorgen om haar, maar al snel zou blijken dat de jongen uit District 6 de enige was die meteen in dezelfde richting zou rennen. En dat jochie was verre van een bedreiging, zelfs voor Royalty. “Ik dacht dat ze het wist,” antwoordde Madelynn. “Toen ik haar leerde kennen. Maar…” Madelynn zuchtte en schudde haar hoofd. Ze had er nooit met Royalty over gepraat, en dat nam ze zichzelf nu echt heel erg kwalijk. Hoe had ze een onschuldig, naïef jong meisje een Arena met moordlustige mede-Tributen in kunnen sturen? Dit was misschien nog wel hartelozer dan alles wat ze tijdens de Spelen had gedaan. “Wegrennen is een goed begin,” sprak Madelynn toen, in een poging om het op te nemen voor haar Tribuut. “En ze rent naar de bomen. Daar zou ze voordeel uit kunnen halen.”

Toen volgde er wel zo’n achterlijke onderbreking van de Begeleider van District 4, dat Madelynn even sprakeloos was. Ze staarde de man vol verbazing aan, terwijl Jennifer het woord nam. Madelynn kon zien dat Jennifer zich ergerde aan de manier waarop de man tegen haar sprak, maar bij Lynn was het blijven hangen op verbazing. Hoe kon iemand die niet uit het Capitool kwam op dit moment zo enthousiast zijn? En blijkbaar was ze niet de enige die hier verbaasd over was, want op dit moment besloot Alexandra zich in het gesprek te mengen. Die had Lynn en Jennifer al eerder begroet, en de wetenschap dat die in de buurt was, had Madelynn toch een beetje een veilig gevoel gegeven. Ze wist niet precies waarom, maar Alexandra was meestal heel erg lief voor haar. Dat geluk had de nieuwe Begeleider van District 4 niet helemaal, en Madelynn vond het heerlijk.
“Wellicht opgevist uit het privilege poeltje van District 4?”, deed het meisje er bitter een schepje bovenop. De opmerking die Matthew had gemaakt over Nino was al niet goed gevallen, en het zien van een gewelddadige Nino zorgde voor woede. Het was zo niet hij. Helemaal niet hij. En om eerlijk te zijn kon Madelynn het niet aanzien. En daarmee verdween het laatste beetje drank alweer haar lichaam in. En gelijk nam ze ook alweer een nieuw glas in de hand, maar ze hield zich nu wel even koest. Als het om het drinken ging, tenminste. Ze zond Matthew namelijk een dodelijke blik. “Ik hoop alvast dat jij je een beetje rustig houdt,” sprak Madelynn toen met licht dreigende toon. “Of anders zal ik je wel laten zien hoe ik vrienden maakte in de Arena.”

TL;DR
- Madelynn denkt aan Leilah als het over Davi gaat. Ze denkt dat Davi in ieder geval meer kans maakt dan Lucca.
- Madelynn voelt zich schuldig dat ze niet wat realiteit in Royalty's hoofdje heeft geduwd, maar zegt dat wegrennen + bomen goed kan zijn.
- Madelynn is sprakeloos door Matthew, is blij dat Alex er is, en maakt ook een bitchy opmerking. (Oh, wat een warm welkom voor Matthew!)
- Madelynn begint aan haar derde glas. Want nou ja, Nino. ;__;
- Madelynn is heel vriendelijk. Not.

PROFIELAantal berichten : 136 Registratiedatum : 18-05-16

Hij had al gemerkt dat niet iedereen altijd even vriendelijk was in het Capitool, of toch een heel stuk minder dan in zijn district. De mensen kenden Matthew natuurlijk nog niet zo goed waardoor er veel mensen hem gewoon raar aankeken, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat hij een heel andere kledingstijl heeft dan hen, een heel stuk minder fantasietjes en andere rariteiten die de mensen uit het Capitool wel hadden aan hun kledij en zelf op delen van het lichaam. Maar de lichte onvriendelijkheid kwam duidelijk niet altijd vanuit de mensen van het Capitool. Want een vriendelijk onthaal in de gezamenlijke ruimte werd hem alvast niet gegund. Zou het jaloezie zijn? Of zouden ze hem gewoon helemaal niet moet hebben?

Zelfs niet één iemand die vriendelijk deed of alvast niet vriendelijk overkwam. Eerst had je Jennifer, de blik in haar ogen zei eigenlijk al genoeg maar die verontwaardiging in haar stem liet wel duidelijk blijken hoe ontevreden ze was. Daarna had je een andere vrouw die ongepast reageerde, aan de littekens op haar gezicht te zien moest zij wel de begeleider van district 3 zijn, Alexandra als zijn geheugen zich niet in de steek laat. Helemaal ongepast die opmerking, maar voor Matthew de tijd kreeg om ook maar te reageren kwam Madelynn zich nog even moeien en deed er nog een schepje bovenop. Hij begreep nog altijd niet waaraan hij dit allemaal verdiend had, hij probeerde enkel kennis te maken. Hij ging hen enorm veel zien de komende dagen, weken, jaren…

Als de drie vrouwen alvast geërgerd waren door Matthew, dan kon hij alvast melden dat hij minstens even geïrriteerd was door de drie gedaantes naast zich. Hij keek even naar zijn glas en zag dat deze nog voor driekwart gevuld was, hij had het even nodig. Matthew nam het glas even stevig beet en dronk de rest in een keer op, waarna hij het glas iets te hard op het tafeltje net naast zich liet neerploffen. ’De enige reden waarom ik hier ben, waarom ik het begeleiderschap heb aangenomen, is om de tributen uit district 4 te helpen.’ vertelt hij op een geërgerde toon, waarna hij zich terug draaide naar het scherm. Hij zag dat Duncan een harde klap gekregen had waardoor hij even negeerde wat er naast hem gebeurde, hij kon even de verwijten of vernietigende blikken links laten liggen op deze manier. Hij was even te bezorgd om Duncan. Pas toen hij zag dat Kasa succesvol de aanval van Verona had ontweken, keek hij weer in de richting van het drietal. [i]’Maar als ik hier te veel ben, moet je het maar even melden. Dan ga ik wel weer terug gaan slijmen bij deze harteloze geldschieters.’[i] Hij had geen zin gehad om op iedere negatieve reactie afzonderlijk te reageren, misschien ging hij dan wel dingen gezegd hebben waarvan hij achteraf spijt had…

TL;DR
- Matthew is geërgerd door de negatieve reactie van de drie vrouwen maar blijft tamelijk vriendelijk
- Hij is bezorgd om Duncan na de gekregen klap, maar is blij om te zien dat Kasa de aanval van Verona ontweek
- Matthew heeft nog een 2e geërgerde reactie in huis

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Jennifer was geërgerd door de komst van de man, al was er niet veel voor nodig om haar chagrijnig te krijgen wanneer het om de Spelen ging. Natuurlijk deed ze haar best om vriendelijk en lief te zijn tegen de mensen die potentiële sponsoren waren voor Lucca en Avery, maar als deze man dacht dat ze vrolijk met hem ging kletsen alsof ze hier op een leuk feest waren, dan had hij het mis. Toegegeven, eigenlijk zou ze meer met haar collega's moeten praten in een poging goede bondgenootschappen te regelen voor haar kids, maar Lucca had al aangegeven alleen met Avery te willen en Avery zelf wilde met helemaal niemand. Veel te regelen viel er dan helaas niet. Ze kon het niet laten een glimlachje op haar lippen te toveren toen niemand minder dan Alexandra, begeleidster van District 3, zich erin mengde en het zowaar met Jennifer eens leek te zijn. Dat was ook voor het eerst en ergens vond Jennifer dat best wel fijn. Alexandra was een pittige, dat had Jenn al vanaf dag één gezien en misschien hadden ze zelfs echt vrienden kunnen worden als ze zich niet in zo'n gestoorde situatie als de Spelen hadden ontmoet. Daar waar Jennifer nog gepoogd had beleefd te blijven deed Alexandra absoluut niet de moeite haar ergernis te verbergen en dook erop af als een echte biatch. Jennifer mocht de vrouw spontaan en voelde zich wat schuldig voor het feit dat ze de vrouw net genegeerd had, ook al had de vrouw hen wel begroet. Madelynn besloot de onvriendelijke cirkel des niet welkoms af te maken door een wel geplaatste woordgrap over "opvissen" en "District 4". Ondanks alles moest Jennifer toch even een kleine proest binnen houden. Ja, ze verkeerde opeens in geweldig goed gezelschap, al was het dreigement van Madelynn wellicht iets te veel van het goede.

Jennifer richtte haar gifgroene ogen op Matthew, benieuwd naar diens comeback op dit zeer warme welkom. Uit welk hout was deze enthousiaste man gesneden? Zou hij huilend wegrennen en klagen dat hij gepest werk op het werk? ~~mwuhahaha~~ Zou hij weglopen en plannen gaan smeden om hun Tributen sneller uit te schakelen dan zij die van hem konden doden? Of zou hij zich niet van zijn stuk laten brengen en net doen alsof deze drie pittige vrouwen niets meer waren dan grommende katjes met scherpe nageltjes en kleine hartjes? ~~where am I going with this..~~ In ieder geval was het enthousiasme en de vriendelijkheid van de man verdwenen als sneeuw voor de zon (zoals verwacht) en beet hij hen toe dat hij hier enkel was om zijn Tributen te helpen. 'Goedzo,' reageerde Jennifer, 'Dat zijn we namelijk allemaal hier,' waarop ze haar ogen weer op het scherm richtte en een slok van haar drinken nam. Zo, moge het even duidelijk zijn dat ze hier allemaal waren om hun Tributen zo goed mogelijk te helpen. Op het beeld wat te zien hoe de mannelijke Tribuut van Matthew in gevecht was de met de jongen van Madelynn, wat toch voor een vreemde situatie moest zorgen. Onderwijl was de jongen van Alexandra ook druk in gevecht nog met de jongen van 2 en hoewel het meisje uit 3 er nu ook bij was, liep dat niet zo heel goed. 'Die jongen van je heeft wel meteen één van de pittigste op het veld gevonden,' reageerde Jennifer tegen Alexandra. Ze had al gezien dat zowel Toby als Geronimo pittige tegenstand zouden bieden voor haar eigen Tributen, maar gelukkig waren Lucca noch Avery op dat moment binnen bereik van de twee vechtende jongens.

Haar ogen schoten naar Matthew toen deze nog een chagrijnige opmerking plaatste en ze grinnikte toch even, ondanks haarzelf. 'Je bent bij de Spelen Matthew, iedereen hier is gestrest en gespannen, als het op de begeleiders uit de Districten aan komt dan. Verwacht niet dat iedereen even enthousiast vrienden zal maken als jij.' Dit was immers ook de eerste keer voor Jennifer dat ze echt contact had met haar mede-begeleiders en ergens voelde het best fijn. Alsof ze er niet alleen voor stond.

OOC:
- Jenn is verrast door de bijstand van Alexandra en mag haar spontaan
- Jenn vindt dat Madelynn wel erg ver gaat met haar dreigement, maar zegt niets, al vind ze de pun hilarisch
- Jennifer reageert kort op Matt zijn eerste opmerking en zegt iets tegen Alexandra omtrent het gevecht tussen Toby en Geronimo
- Jennifer reageert wederom op Matthew, dit keer op zijn tweede opmerking

PROFIELAantal berichten : 131 Registratiedatum : 06-02-15

Dit was de hel. Letterlijk. De hel.

Het feit dat ze terug had moeten komen naar deze plek maakte haar al misselijk. Ze durfde zelfs zo ver te gaan dat ze bijna spijt had dat ze had gewonnen. Punt was dat ze er voor nu niks aan kon doen. Het enige wat haar zou helpen, was het creëren van een nieuwe winnaar voor District 4. Alleen had Solar glad geen idee hoe ze dat zou moeten doen.

Dus de afgelopen nachten had Solar vrijwel niet geslapen. De wallen onder haar ogen had ze eerst nog kunnen verhullen met een fashionable bril, die ze na een hoop gezeur van de stylist van Kasa op had gezet, maar zelfs dat werkte niet meer. Gelukkig had haar doodse blik ervoor gezorgd dat ze niet op het idee kwamen make-up als advies te geven. Solar had ook niet kunnen garanderen dat de eerste dode pas in de Arena zou vallen en een Tribuut zou zijn.
De afgelopen nacht had Solar het niet eens meer geprobeerd. Ze was wakker gebleven en haar gedachten stopten niet met door haar hoofd razen. Had ze alles gedaan wat ze kon? Had ze hen genoeg tips gegeven? Hadden ze hun best gedaan tijdens de trainingen? Wat zeiden hun scores over hun kunnen? Kasa was een afstammeling van één van de beste Tributen uit 4. Sowieso had het district heel goede Tributen geproduceerd de afgelopen jaren. Maar Kasa was niet Nakoma en hoewel Nakoma toch best een inspiratie was geweest voor Solar, kon ze niet dezelfde dingen verwachten. Duncan was een raadsel. Hij had zeker wel potentie. Was het genoeg? Solar had geen flauw idee. Ze had niet verwacht hier zelf te zijn, maar als ze eerlijk was, was ze vanaf het begin al een kanshebster geweest. En niet veel van de mensen met potentie, maar die niet uitblonken, hadden het ver geschopt in de laatste jaren.

Verder had Solar niks kunnen doen. Ook niet deze ochtend. Ze moedigde hen aan goed te eten, zoals ze dat zelf ook had te horen gekregen, en ze voelde zich misselijk en een hypocriet. Zelf kreeg ze geen hap weg. Wat was ze een afschuwelijk voorbeeld. Ze zou deze kinderen de dood injagen. Ze wilde District 4 eigenlijk nooit meer onder ogen komen. En het liefst, bedacht ze zich toen ze de Drijfgang achter zich liet en naar de ruimte liep waar de begeleiders samenkwamen, had zij hun plaats ingenomen. Van alle Tributen die nog kwamen. Solar sliep toch al niet, ze wilde niet dat andere mensen hetzelfde lot moesten ondergaan.

Het enige voordeel van een Winnaar zijn, was het feit dat zij niet de enige Winnaar was. Ze had geregeld Madelynn zien lopen en Sage was er ongetwijfeld ook. En totdat er iemand anders van haar District zou winnen en zij niet meer hoefde te begeleiden, zou zij elk jaar nieuwe gezichten zien. Lotsgenoten. Mensen die hadden gemoord. Mensen die hadden geleden. Het feit dat Madelynn er was, hoewel ze niet veel tijd hadden met elkaar te praten, sleepte haar erdoor.
Haar voeten sleepten haar er ook door, al was dat meer op fysiek gebied. Voor ze het wist stond ze in de begeleiderskamer waar nu een kleine kudde aan mede-begeleiders zich had verzameld. Ze had niet per definitie een band met één van hen - ze was hier pas net, en vorig jaar hadden zij hun Tributen nog aangespoord haar te vermoorden. Goed, dat was niets persoonlijks, en de kans dat zij één van hun Tributen had vermoord was ook akelig aanwezig. Een rilling trok door Solars lichaam. Zou dit ooit stoppen?

Ze had niet heel erg verwacht Matthew Mills hier te zien. Dat had niet echt een reden, behalve dan dat zij ook begeleider was. Nu was zij de Tributenvariant en hij de Belangrijke™ variant, maar Solar vond zichzelf toch wel meer begeleider dan hij. Uiteraard was zíj degene geweest die vorig jaar nog mensen af had lopen sl- nee, nee, zo moest ze niet denken. Zij was een ervaringsdeskundige, dat was het. En hoewel Mills ongetwijfeld capabel was, had zij zelf toch gewoon een voordeel.
"-ze harteloze geldschieters." Pas het eind van de zin drong tot haar door. Ietwat verbaasd keek ze naar haar Districtgenoot. Niet wetende wat er was voorgevallen leek het nogal onaardig van toon.
"Pas maar op wat je zegt over die harteloze geldschieters." Reageerde Solar droogjes. "Dat geld kan nog eens goed van pas komen de komende periode." Zo kalm als ze zich kon voordoen, voegde ze zich bij de groep. Ze was te moe om zich bewust te zijn van de spanningen waardoor ze die ook compleet negeerde.
"Ohja. Hoi iedereen." Deze opmerking was zo mogelijk nog droger dan de vorige. Ze tilde haar bril op en wreef in haar ogen, alvorens haar bril weer terug op haar neus te zetten. "Ik hoop dat jullie Tributen hun kansen in hun voordeel hebben. Of zoiets." Solar gaapte en probeerde haar vage opmerkingen weg te wuiven met haar hand. "Je snapt me wel." Traag keek Solar naar het scherm, terwijl al gesproken woorden zich nu pas een weg begonnen te vinden in haar brein.

tl;dr

- Solar pult een Dion en is slaperig, want slaapgebrek
- Ze komt binnen, maakt wat droge opmerkingen en is ontzettend oblivious dat mensen op elkaar aan het mopperen zijn. Ze krijgt niet eens binnen wat Jenn zegt (misschien in de volgende post, want Solar is traag) hoewel ze zich bij haar aan zou sluiten bij die opmerking.

PROFIELAantal berichten : 300 Registratiedatum : 13-03-14

Eén van de grootste talenten van de mensheid was wel het onderscheid maken tussen groepen. Het was gek hoe het ging. Bijna automatisch. Wij en zij. De goeie en de slechteriken. De armen en de rijken. Een beschermingsmechanisme waarschijnlijk, om de overleving van de groep te vergroten. Iemand werd beoordeeld op een eerste indruk, in een hokje geduwd, en eigenlijk was dat helemaal niet eerlijk. Maar toch deed ze het zelf ook. Instinctief gooide ze Matthew in de groep Zij, de groep Slechte begeleiders, de Enthousiaste kijkers, een concurrent in plaats van een collega. Het was bijzonder om te zien hoe het drietal nu opeens op één lijn stonden, tegen de buitenstaander. De opmerking van Madelynn was zo scherp dat Alex haar lach slechts kon dempen tot een lichte grinnik – deze pit had het meisje nodig om door de moeilijke tijden in haar verschiet te komen. Maar voor Matthew was het vast een stuk minder grappig om zo ontvangen te worden. Geen mens was perfect, dat zou Alexandra grif toegeven. En pas toen Matthew gekwetst reageerde drong een klein beetje tot haar door dat het misschien te vroeg was voor zo’n hard oordeel. Misschien moest ze hem een kans geven om zich te bewijzen. Al beviel zijn blik haar nog steeds niet helemaal.

“We zullen het vanzelf zien neem ik aan,” concludeerde de vrouw, nog steeds enigzins koel maar niet meer even vijandig als daarvoor. “Alexandra Leifsson,” stelde ze zich dan toch maar voor. Ze kon er niet vanuit gaan dat hij haar naam kende en ze had liever dat hij over haar dacht bij naam, in plaats van iets als Litteken. Jennifer maakte een terechte opmerking en Alexandra zuchtte. “Zeg dat wel..” Ze wist nu al dat dit geen makkelijk gevecht zou zijn om te bekijken, ongeacht de uitkomst. Ofwel hadden haar tributen hun eerste moord op hun geweten, of Geronimo maakte een vroeg einde aan haar jaarlijkse verblijf hier.. Het ging ondertussen heel snel, met vallen en weer opstaan en Rook die Toby te hulp schoot. De schaar werd diep in Geronimo’s vlees gestoken en Alexandra voelde een kleine rilling door haar lijf gaan. “Het blijft lastig blij te zijn als iemand zoiets doet.. Maar het is hun enige optie.” Alexandra kon de spanning niet echt verdragen, maar vooral de machteloosheid zo aan het begin was frustrerend. Ze kon simpelweg nog niet veel meer doen dan toekijken hoe haar tributen in moordenaars veranderden.

Matthews tweede kattige reactie negeerde ze. Het was immers een vrij land, de man mocht doen en laten wat hij wilde – zo lang zij hem er maar om mocht be of veroordelen. Als hij dacht dat hij sponsoringen los kon peuteren uit de mannen en vrouwen hier, dan moest hij dat vooral doen. Al wist Alexandra uit ervaring dat deze figuren meer hielden van flink drinken en afwachten, en pas later een favoriet kozen. Drinken, dat leek sowieso een centraal thema te zijn in deze ruimte. Dat was iets wat Alexandra toch wel stoorde. Zeker Madelynn was druk bezig met haar lichaam vergiftigen. Alexandra’s blik bleef weinig subtiel hangen bij de zoveelste alcoholische drank in de handen van het meisje, afkeur in haar ogen.

Solar zag er doodmoe uit, concludeerde Alexandra, al was moe van het doden wellicht een betere beschrijving. Het was lastig om te zien hoe het meisje volledig van de wereld leek te zijn, terwijl ze het woord nam. Alexandra vond het moeilijk om te bedenken wat ze in godsnaam tegen Solar kon zeggen. Madelynn had ze op een rustig moment gesproken, maar Solar zat er nog volledig in. Het enige wat ze kon bedenken was een standaard begroeting, maar dat was ook weer zo inhoudsloos. De woorden Welkom hier kwamen in haar op, maar werden gelijk als ongepast weggeschoven. “Hallo, Solar,” begon ze. Alexandra zat zichtbaar in de knoop met haar woorden, niet wetend hoe ze over moest brengen wat ze voelde. Sterker nog, ze wist niet eens zeker wat ze van Solar vond. “Ik wilde je even laten weten dat je met vragen altijd bij mij terecht kan – en ik hoop dat hetzelfde geldt voor de rest.” De zelfverzekerde sterke vrouw was opeens heel zenuwachtig over wat een getraumatiseerde tiener van haar zou vinden. “Of als je gewoon even wil praten..” Juist ja, stop maar weer. Waarom zou Solar in godsnaam met haar willen praten? En waarover? Ze was toch zeker niet Solar’s begeleider? Dit was typisch een taak voor Matthew. Waarom trok ze zich dit soort dingen zo erg aan, ze was bijna boos op zichzelf, zeker toen ze haar wangen heet voelde gloeien. De beste uitkomst was nog wel dat ze niet ook nog sorry ging zeggen voor haar gewauwel.

Alexandra’s keel begon droog te worden en ze zocht een dienblad waar geen fruitige vloeibare verdoving in zat. Uiteindelijk wenkte ze een net geklede avox en vroeg zachtjes om een glas water. “Oh, maak daar maar twee van,” voegde ze er dan snel aan toe. Ze benaderde Madelynn met een zachtmoedige glimlach. “Madelynn, ik snap wat je probeert te doen,” begon ze, terwijl ze een hand op haar schouder legde. “Ik snap het. Maar ik wéét dat het niet gaat helpen. Misschien voelt het nu goed, maar je kunt niet blijven drinken om gevoelens uit te vlakken..” Het was een onderwerp wat voor Alexandra persoonlijk heel gevoelig lag, met de drankproblemen van zowel haar vader als haar grote kleine broertje Markus. “Hier, je moet jezelf hydrateren,” adviseerde ze, terwijl ze één van de glazen gevuld met ijswater en citroenschijfjes van het dienblad pakte.

OOC:
- Mensen zijn stom en plaatsen mensen in hokjes en Alex is helaas geen uitzondering.
- Ze besluit Matthew toch een soortvan kans te geven.
- En reageert bevestigend op Jennifer + voelt zich heel verscheurd over wat ze er nou van moet vinden dat Toby en Rook zo keihard bezig zijn
- Alexandra probeert op een heel onhandige manier duidelijk te maken dat ze Solar wil helpen waar mogelijk. Ze vindt haar eigen gepraat heel stom.
- De AAA (Alexandra Against Alcohol) probeert bij Madelynn in te grijpen.

PROFIELAantal berichten : 466 Registratiedatum : 28-07-13

De Begeleider van District 4 leek niet al te gelukkig met het vriendelijke welkom dat hij had gekregen. Maar Madelynn had geen spijt van haar opmerkingen. Haar eerste woorden hadden zelfs bij Jennifer een proest teweeggebracht, en Alexandra grinnikte zelfs bij de bedreiging die ze maakte. Dat zorgde voor een lichte glimlach bij Madelynn, eentje die zeldzaam was geworden.
Toch was Lynn ook geïntrigeerd door het antwoord van de man, want die liet voor het eerst merken dat hij hier toch iets serieuzer instond dan hij in eerste instantie had laten merken, duidelijk geërgerd. Madelynn keek van hem naar het scherm, en zag nog net hoe Nino ferm uithaalde naar de Tribuut van de man naast haar. Ze keek weer naar hem om zijn reactie te peilen. En ze moest toegeven, hij kwam niet langer over alsof hij hier was voor de lol.

Dat Alexandra niet geheel tevreden was met Madelynns keuze om alweer een nieuw glas alcohol te pakken, was niet aan de Winnares voorbijgegaan. Ze was er zelf ook niet trots op, maar ze hoefde maar naar het scherm te kijken en ze werd meegezogen in een draaikolk van angst en zelfverachting. En dan was alcohol het enige dat leek te helpen. Dus of ze zich iets van de afkeurende blik aantrok? Helaas niet.

De tweede opmerking van de Begeleider van District 4 was fel, en Madelynn wist wat hij bedoelde, maar had er een heel dubbel gevoel bij. Zonder die ‘harteloze geldschieters’ had ze de Spelen immers nooit kunnen overleven. Jennifer antwoordde inmiddels al wat luchtiger, maar enkel de prachtige binnenkomst van Solar voorkwam echter dat Madelynn er nog een bijtende opmerking uit zou gooien. In plaats daarvan sierde een zwakke grijns haar gezicht. Solar mocht ze, en die wist precies hoe zij zich ook voelde. Dat vormde op de een of andere manier toch een soort band.
“Hallo, Solar,” begroette Lynn haar collega, waarna Alexandra een heel soepel gesprek met de Winnaar van District 4 aanging. Maar niet heus. Geamuseerd luisterde Madelynn mee, en ze schudde grijnzend haar hoofd. “Goed verhaal,” sprak ze toen met een gezond vleugje sarcasme, waarna ze echter serieus naar Solar keek. “Maar ze meent het wel. En ik kan het zeker aanraden. Maar mocht je meer behoefte hebben aan een pessimistische ervaringsdeskundige, dan weet je me te vinden.” Ze glimlachte een beetje bitter, en daar verdween weer een beetje van haar drinken haar lichaam in.

Onderwijl ging alles in de Arena natuurlijk gewoon door. De Tributen van Alexandra vochten nog steeds tegen die baksteen uit District 2, en het begon er steeds slechter uit te zien voor District 4. Eerst was de vrouwelijke Tribuut van District 10 die van 8 al te hulp geschoten, maar nu kwam ook de districtgenoot van laatstgenoemde zich ermee bemoeien. En hij had een mes.
“Het slijmen lijkt alvast geen overbodige luxe,” sprak Madelynn tegen de man, die zich vast en zeker ook zou realiseren dat Kasa geen schijn van kans zou maken tegen drie belagers. Madelynn was zo blij dat ze niet tegenover Nino was komen te staan. Dat had de hele situatie nog een stukje ongemakkelijker gemaakt. Ook voor zichzelf, want ze gunde het noch Nino noch Kasa hier te sterven. En dat was toch een kleine belangenverstrengeling.
Natuurlijk mocht Madelynn haar eigen district niet afvallen, maar tegelijkertijd zou ze het net zo erg vinden om Nakoma af te vallen. En Kasa was toch haar zusje. Misschien dat Nakoma haar liever zo snel mogelijk zag gaan, maar Madelynn kon nog altijd niet verkroppen dat ze Nakoma niet meer had kunnen helpen in de Arena. En daarom wilde ze desnoods zo ver gaan om Kasa wél te helpen als ze die kans nog zou krijgen. Wat achterlijk was. Maar zo voelde het niet…
Met haar overleden bondgenote in haar gedachten, verdween de overgebleven inhoud van haar derde glas zonder problemen Lynns lichaam in. Een vierde, sterker drankje vond snel zijn weg naar Madelynns hand, maar voordat ze haar lippen aan het glas kon zetten, voelde ze een hand op haar schouder. Toen ze opkeek zag ze het vriendelijke gezicht van Alexandra, en Madelynn keek weg bij haar woorden. Pas toen de vrouw met wel heel veel overtuiging zei dat ze wist dat het niet ging helpen, keek Madelynn weer op. Het was duidelijk dat Alexandra haar wilde helpen, en ze slaakte een zucht en rolde even met haar ogen. Ze wist zelf echter best dat ze er beter mee op kon houden. Het hielp altijd op het moment zelf, maar daarna voelde ze zich enkel slechter. Maar op dit moment was het gewoon veel te verleidelijk om het niet te doen. Alexandra liet er echter geen gras overheen groeien en bleek al nieuw drinken voor haar te hebben besteld. Madelynn zond de vrouw daarop kort een boze blik. Ze was verdomme volwassen en ze mocht zelf toch wel uitmaken hoe ze haar miserabele leven verder vergalde! Maar de woede sloeg al snel om in schaamte, want ze wist dus dondersgoed dat Alexandra gelijk had en dat ze enkel probeerde te helpen. Dus enigszins beschaamd nam ze het glas van de vrouw aan, terwijl ze opnieuw zuchtte. “Dank je.”

“Hier,” sprak Madelynn toen tegen Jennifer, die ze haar vierde glas alcohol maar meteen probeerde op te dringen. Nu ze had toegegeven, moest Lynn sterk zijn ook. En dat betekende dat de alcohol uit haar buurt moest. En gezien Alexandra niet bepaald een voorstander was, en de vrouw het waarschijnlijk geen goed idee zou vinden om het aan Solar te geven, ging Madelynn voor Jennifer. Want, nou ja, waarom niet? “Geniet ervan. Het is heerlijk.”

Beter was Alexandra trots op haar.

TL;DR
- Lynn draait een heel klein beetje bij wat betreft Matthew.
- Lynn ziet hoe Alexandra niet blij is met haar alcoholconsumptie, maar negeert het.
- Lynn heeft dubbelgevoelens bij Matthews tweede opmerking en is blij dat Solar er is.
- Lynn reageert flauw op Alexandra, maar steunt haar dan en laat Solar weten er ook te zijn voor zhaar.
- Lynn heeft glas 3 leeg. ~~Time to pee, guys.~~
- Lynn ziet hoe Kasa’s leven in gevaar begint te komen, en panikeert een beetje. Hallo glas 4.
- Lynn is niet per se heel blij met Alexandra’s bemoeienis, maar weet dat ze gelijk heeft en gaat inderdaad over op het water.
- Lynn biedt Jennifer glas 4 met sterke alcohol aan. :ch:

PROFIELAantal berichten : 136 Registratiedatum : 18-05-16

Het zag er steeds slechter en slechter uit voor zijn tributen. Toen het twee tegen twee was dan ging het gevecht alvast eerlijk op. Duncan lag iets onder tijdens het gevecht maar dat maakte Kasa goed in haar gevecht tegen Verona. Maar terwijl er een shot van Dana getoond werd hoe ze al lopend naar het viertal kwam, had Matthew even gehoopt dat ze Kasa ter hulp kwam schieten. Maar hij besefte ook wel dat Kasa nooit gesproken had over Dana waardoor de kans eigenlijk klein was dat zijn tributen hulp gingen krijgen uit onverwachte hoek. En zijn vrees was natuurlijk bevestigd, gelukkig kon ze haar tackle ontwijken maar de elleboogstoot van Dana was jammer genoeg wel raak. Het ging heel moeilijk worden voor het meisje, dus moest hij hopen dat Duncan snel met Nino kon afrekenen ondanks de klap die hij net kreeg. Toen hij dacht dat het amper slechter kon, kwam er nog meer hulp voor Verona aangelopen. Was haar district genoot daar nu om haar bij te staan? En had hij nu een zakmes in zijn handen? De frustratie groeide alvast bij Matthew, laf dat ze met drie tegen één moeten vechten!

Hij was alvast blij dat de mensen rondom zich niet meer beledigend tegen hem deden, ofja niet meer zo uitroepelijk. Tuurlijk had hij niet verwacht om meteen vriendjes te worden Jennifer, maar ze konden hem toch wel tolereren? Ze gingen elkaar nog veel tegen het lijf lopen, als de benarde situatie voor zijn tributen niet nog slechter werd natuurlijk. Moesten zijn tributen op deze eerste dag al sterven dan mocht hij meteen naar huis vertrekken en misschien werd hij dan misschien ook wel afgedankt want zijn voorhangster had het wel stukken beter gedaan... Hij liet zijn gedachten tegenover de opmerking van Jennifer niet luidop merken, de teleurstelling in zijn stem ging te groot zijn en zijn aandacht werd even afgeleid toen Solar aan kwam gewandeld. Ze had de opmerking van Matthew gehoord en ze had inderdaad gelijk, hij hoopte alvast dat hij die laatste zin niet te luidop had verteld. Maar toen hij even rondom zich keek dan waren mensen veel te druk bezig met het scherm te volgen en zich vol te proppen met eten en het verslavende goedje waarvan hij ook wel genoot en een toxicerend gevoel naliet bij de begeleider. ’We kunnen inderdaad alle sponsoringen gebruiken, maar ik ben gewoon geschrokken van hun manier van… denken.’ Hij probeerde even de irritatie, die hij toonde tegenover zijn medebegeleiders uit zijn stem te halen toen hij de woorden richtte aan Solar. Het was fijn om te horen dat iedereen wel lief deed tegenover Solar, enorm lief zelf. Dat had ze ook wel verdiend natuurlijk. Hij hoopte alvast dat ze wist dat ze ook altijd bij hem welkom was. Ze brachten veel tijd door met elkaar al had hij het gevoel dat Solar zich wel een beetje afzonderde, maar helemaal terecht natuurlijk.

Ze leek alvast heel streng en dat werd ook wel bevestigd door de eerste reactie die Alexandra gaf tegenover Matthew. Maar moest hij nu echt die woede uitbarsting hebben voordat mensen hem anders gingen bekijken? Hij was alvast blij dat er zich alsnog iemand voorstelde en hij knikte even kort richting de begeleidster van district 3 terwijl hij een klein, geforceerd lachje op zijn gezicht probeerde te schilderen. Na het geknik moest hij zich weer even kunnen concentreren naar het scherm. Net op tijd om niet te missen dat Kasa een messteek kreeg toegediend door Ralph, de jongen uit district 8. De sappige opmerking van Madelynn kon hij even niet smaken, hij was te bezorgd om zijn tribuut, hij moest iets doen. ’Ik vrees dat onze wegen hier eventjes zullen scheiden, ik probeer even te kijken hoe ik Kasa kan helpen!’ Hij stond op en nam nog een glas whiskey aan van de Avox, samen met enkele tissues. ’Ik neem deze even mee om de slijmen straks mee af te vegen.’ waarna hij een kort knipoogje naar Madelynn gaf om haar nare opmerking even weg te wuiven.

Eenmaal buiten gekomen moest hij even helder kunnen nadenken. Hij zag alvast op een ander scherm dat Kasa en Duncan weg waren kunnen vluchten, maar ze verloor bloed, best veel bloed. Wat moest hij sponsoren? Hij wist dat er vorige Spelen EHBO-doosjes waren, dus dat was alvast een start. Maar euhm, wat moest er precies in? Wat had hij terug mee om een diepe wonde van een vishaak te verzorgen? Naald en draad! Maar konden ze daar wel mee overweg? Misschien moest hij de makkelijkere variant huidlijm proberen te sponsoren, gewoon voor de zekerheid. Hij besefte dat het bloeden alvast eerst moest laten stoppen, anders heeft de huidlijm natuurlijk geen zin. Daar kon een drukverband en een kompres alvast enige hulp bij bieden. Misschien moest hij voor de zekerheid ook wel handschoentjes erbij stoppen? Kon zijn dat het een overbodige luxe wass, maar als hij daardoor een eventuele infectie kon vermijden dan had hij alvast dat verhinderd. Komaan schatjes, loop alsjeblieft voor je leven…!

TL;DR
- Gefrustreerd door de 3vs1 situatie
- Matthew probeert de reactie van Jenn in zijn hoofd te laten uitvechten
- Matt is blij dat Solar er is en vraag zichzelf af of hij er wel genoeg is voor Solar
- Een klein knikje richting Alexandra omdat hij blij was om haar voorstelling
- Matthew ziet hoe Kasa neergestoken wordt en wil actie ondernemen
- Hij neemt zijn 2e whiskey mee en enkele tissues om het slijmen tegen te gaan
- Loopt de ruimte uit om een sponsoring in elkaar te steken

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Jennifer moest toegeven dat ze verrast was om Solar te zien, maar ze schrok vooral van hoe het meisje erbij liep. Als een soort zombie zonder enige vorm van energie leek ze zich voort te bewegen en Jennifer voelde zowaar medelijden voor haar. Ze had er de voorgaande jaren niet echt op gelet hoe Sage en Madelynn eraan toe waren geweest zo kort na hun eigen winst bij de Spelen, maar hoe het meisje van 4 eraan toe was kon haar niet ontgaan. Ze glimlachte even naar het meisje toen deze iedereen begroette, maar liet de rest aan Alexandra en Madelynn over. Jennifer wist niet wat ze moest zeggen tegen Solar en had vooral last van een knagende twijfel bij het zien van de laatste winnares van de Spelen. Het was altijd haar doel geweest om haar eigen Tributen te laten winnen, te laten overleven, maar als ze zag hoe Solar er nu bij liep, en hoeveel Madelynn trouwens aan het drinken was, begon het langzaam aan tot haar door te dringen dat het winnen van de Spelen wellicht niet zo’n geweldige uitkomst was als gedacht. Haar ogen bekeken het scherm waarop te zien was hoe Avery een dekentje en een kompas wist te bemachtigen en er daarna vandoor ging. Goed, slimme meid. Jennifer kon een klein glimlachje van tevredenheid niet onderdrukken, maar die verdween al gauw weer toen ze hoorde hoe Madelynn tegen Solar sprak. Een bittere toon was te horen in haar stem en de twijfel keerde meteen terug bij Jennifer. Waren de mensen die de Spelen wonnen wel echt winnaars? Was het wel allemaal rozengeur en manenschijn als je won? Winst bij de Spelen bood jouw District een jaar lang voedsel en voor jezelf een beter onderkomen en een smak geld, maar Jennifer had één ding over het hoofd gezien; de geestelijke schade.

Haar aandacht ging weer naar het scherm, want op dat moment was te zien hoe Lucca de confrontatie aan was gegaan met de jongen uit 11, maar zich al gauw bedacht toen daar nog eens drie mensen bij kwamen. Even vroeg Jenn zich af of Lucca zou proberen te gaan voor een bondgenootschap, zoals hij met Avery had willen doen, maar de jongen besloot toch eieren voor zijn geld te kiezen en ging er vandoor. De vrouw kon het niet laten te zuchten, al wist ze niet of dit was van opluchting of teleurstelling. Avery en Lucca hadden beide de strijd bij de hoorn overleefd (voor zover daar strijd had plaatsgevonden), maar enkel de eerste was erin geslaagd iets nuttigs mee te nemen. Daarbij waren ze alleen, tegenover sowieso een bondgenootschap van vier. Het duo van Alexandra was in een zwaar gevecht verwikkeld met de tank van District 2 en de tributen van Matthew stonden er ook niet echt goed voor. Jennifer beet op haar lip toen te zien was hoe Kasa, het zusje van Nakoma, enkele messteken te verduren kreeg. Haar ogen schoten meteen naar Matthew, welke er ook duidelijk niet al te enthousiast uit zag. Het duurde dan ook niet lang of de man verklaarde er even vandoor te gaan om een sponsoring te regelen. Ze knikte hem toe, een kleine medelevende blik in haar ogen, maar echt tijd om er verder over na te denken had ze niet, omdat ze opeens een drankje onder de neus gedrukt kreeg van Madelynn.

Verbaasd knikte Jennifer met haar ogen terwijl Lynn haar het drankje toestak en zei: ‘Geniet ervan. Het is heerlijk.’ Uh. ‘Ik..’ Ja, ik wat? Ik drink niet? Dat was namelijk niet waar, want ze mocht graag wijntjes drinken (vooral samen met Brendan), maar ze had geen idee wat Madelynn daar in dat glas had zitten en daarbij… Succes met de baby! Aargh! ‘Ik.. uh, nee dankje Madelynn. Ik kan beter niet drinken,’ sloeg ze zo beleefd mogelijk het drankje van het meisje af. Ze pakte echter wel het glas uit het meisje haar handen (want Lynn moest echt minder drinken) en gaf het aan een passerende Avox. Vervolgens nam ze een slok van haar eigen fruitachtige, non-alcoholische drankje. Ze had er eigenlijk helemaal niet op gelet wat ze nu precies aan het drinken was, maar ze was blijkbaar onbewust toch voor iets zonder alcohol gaan. Dat was best knap, want in de lounge werd bijna alleen maar alcohol aangeboden. Het deed haar goed te zien dat ook Alexandra iets zonder alcohol dronk en dit ook aan Madelynn gaf. Mooizo. Alcohol kon dan wel eens fijn zijn, sommige dingen kon je zelfs met de verdovende werking van het dronkenschap niet verdrijven. Jenn beet even op haar lip. De geestelijke schade was blijkbaar toch groter dan ze had verwacht. Haar blik ging weer naar het scherm, haar gedachten gingen uit naar Lucca en Avery. Was de winst dan wel iets wat ze hen wilde geven?

Na het vertrek van Matthew werd duidelijk dat Duncan en Kasa het hadden gered om samen te ontsnappen. Er bleef nu een bondgenootschap van vier over dat, na het verzamelen van een gele tas, er op hun gemak vandoor ging. De twee Tributen van Alexandra waren ook zo goed als klaar met hun gevecht tegen de Tribuut van 2 en hadden zowaar gewonnen. Jennifer richtte haar ogen op Alex, felicitaties voor deze overwinning al op haar lippen, maar ze slikte ze in en veranderde haar woorden in iets anders. ‘Ze hebben de eerste slag overleefd,’ glimlachte ze niet onvriendelijke naar haar collega. Vervolgens hield ze haar mond, want ja, wat viel er verder nog te zeggen? Ze nam nog een slokje van haar drinken en voelde toen dat ze eigenlijk wel honger had. Waren hier ook ergens borrelnootjes om op te knagen?

OOC:
- Jenn is verrast om Solar te zien en begint na te denken over de gevolgen van de Spelen winnen
- Jenn kijkt vooral naar de Spelen en denkt na, want iedereen negeert haar toch Laughing

- Jenn is verbaasd als Madelynn haar drinken aanbiedt en slaat het hakkelend af
- Jenn reageert tegen Alexandra na de "overwinning" van Rook en Toby
- Jenn heeft honger en wil borrelnootjes

#nuttige bijdrage Laughing

But I love this topic <3

PROFIELAantal berichten : 131 Registratiedatum : 06-02-15

Waarom de Vrouw met Littekens - wat was haar naam? Oh wacht, dat boeide Solar niet - uit het niets besloot een moeder te zijn, wist Solar niet echt. Het was ook glad niet nodig. Solar had alles onder controle, want ze was nou eenmaal.. tsja. Volwassen? Een winnaar? Ze voelde zich geen van beiden. Ze was echter te uitgeput om tegen de de begeleidster in te gaan. Het kwam vast uit een goed hart - en zo niet, ach. Solar had toch geen behoefte om met iemand te praten, laat staan iemand die betaald kreeg om mensen te coachen zoals zij. Toch knikte Solar, ten teken dat ze het had gehoord.
Er verscheen wel een kleine glimlach op het gezicht van Solar toen ze Madelynn hoorde praten. Ze grinnikte zachtjes. "Ik zal jullie allebei in m'n achterhoofd houden. Overigens is het jullie eigen schuld als ik een keer midden in de nacht voor de deur sta." Ze begon spontaan te gapen bij het idee aan nachtrust. De gesprekken rond haar heen begonnen eindelijk binnen te komen en hoewel het langzaam ging, kreeg Solar een idee van de verstandhouding binnen dit groepje. De sfeer leek echter te veranderen toen Mills de ruimte uitliep. Solar vroeg zich af of ze hem achterna moest gaan. Ze besloot snel tegen dat idee: hij wilde het baantje, hij mocht het doen.
"Zeg." Begon Solar, tegen niemand in het algemeen. "Denk je dat ze denken dat ik het niet alleen aan kan of zo?" Ze gebaarde naar de deur waar Mills achter verdwenen was. "Ben toch hartstikke capabel voor deze baan. Als je nachtrust krijgt en niet lichtelijk getraumatiseerd de Spelen uitkomt als begeleider, doe je je werk niet goed. Hij is veel te blij."

PROFIEL KARAKTER

» Let the games begin!
» Let the games begin
» Begin at the beginning
» [DAG 1] Michelle begin avontuur
» Het begin van een lange reis

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Let the games begin..

Let the games begin..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen