Toby kon niet anders dan triomf ervaren toen hij Geronimo hard in zijn ballen wist te raken en zijn tegenstander daardoor de schaar die uit zijn nek kwam liet vallen. Uiteraard wist Toobs zelf ook wel hoe zo’n helse pijn het was, een trap in je ballen, maar het ging hier om sterven of blijven leven en Toby was toch wel van plan dat laatste te doen. Rook stond hem bij door hem een schop tegen zijn hoofd te geven, waardoor Geronimo weer op de grond lag. Beide Tributen namen afstand van hun tegenstander, maar eerst greep Rook nog wel even de schaar van de grond. Mooizo, die konden ze goed gebruiken, ook later in de Arena. Toen het ernaar uit zag dat Geronimo niet snel meer in actie zou komen besloot Toby het heft dan maar in eigen handen te nemen. Met een schreeuw verkocht hij de jongen een trap tegen het hoofd. En nog één. En nog één. Geronimo mocht dan wel zijn best doen om zich tegen zijn trappen te beschermen, erg effectief was het niet. Rook trapte op één van de armen van de jongen zodat hij zich nog minder goed kon beschermen en Toobs liet ondertussen al zijn frustratie de vrije loop. De ene na de andere trap raakte het hoofd en gezicht van Geronimo. Steeds meer bloed kwam tevoorschijn, zowel op het gezicht van de gevallen jongen als op Toby zijn schoon. Steeds harder schopte hij terwijl hij tegen de jongen uit 2 stond de vloeken en te tieren. ‘Ga. Gewoon. Dood!’ brulde Toby terwijl hij zijn vijand nogmaals een fikse trap verkocht. Hij voelde zich gefrustreerd, gekneusd en bovenal zwaar geïrriteerd. Dit ging allemaal niet  volgens plan! Wat dat plan dan geweest was wist hij niet, maar dit was het in ieder geval niet!

Na wat wel een eeuwigheid leek verloor Geronimo eindelijk het bewustzijn en blies niet veel later zijn laatste adem uit. Het geluid van het kanon deed Toby opschrikken uit zijn razernij en snel deed hij een paar passen achteruit. Hijgend bleef hij zo staan, starend naar het gezicht van Geronimo dat nu volledig in de kreukels lag. Het was gelukt, ze hadden de kerel die Toby het meest als probleem had gezien verslagen. Eén gehad, nog een heleboel anderen te gaan. Toobs veegde met zijn arm het zweet en de regen van zijn voorhoofd en keek toen naar Rook. Het meisje had er stilzwijgend bij gestaan terwijl hij zijn frustratie had geuit, haar blik was gericht op de omgeving, alert voor de komst van eventuele anderen. ‘Laten we gaan,’ sprak hij tegen haar, waarop ze knikte. Toby wist niet goed hoe lang het gevecht met Geronimo had geduurd en of er nog anderen bij de hoorn waren en dus besloot het tweetal bij de dichtstbijzijnde ladder (D) naar boven te sluipen. Rook bleef onderaan de ladder staan om nog iets op te rapen. Vragend keek Toby haar aan, waarop het meisje een soort lampje liet zien. Toby haalde zijn schouders op en klom toen langzaam verder om over het beeld heen te gluren. Bij de hoorn leek de kust veilig; er was niemand te zien. Langzaam en op zijn hoede hees Toby zichzelf op het beeld en sloop naar de hoorn. Vanaf daar had hij een veel beter zicht op directe omgeving van de hoorn. Rook voegde zich bij hem en samen keken de twee in het rond. Afgezien van een groepje mensen dat verderop leek te wandelen, was er niemand meer te zien. Toby staarde het groepje na en vroeg zich af wie er nou zo achterlijk was om te gaan wandelen in een Arena tijdens de Hongerspelen. ‘Niemand te zien,’ reageerde Rook en Toby knikte. ‘Zo te zien niet nee.’

Samen richtte het tweetal zich tot de hoorn en de, hopelijk, goede spullen die daar lagen. Het was dan ook niet verrassend dat Toby zwaar teleurgesteld was toen hij zag wat er nog bij de hoorn lag. Secondelijm, een spuitbus met olie, één of ander groot ei en… lucifers. Toby griste dit laatste voorwerp van de grond en staarde er een tijdje naar. Het doosje was gelukkig verpakt in een zakje, waardoor deze niet doorweekt waren geraakt door de regen. Resoluut stopte de jongen de lucifers in zijn broekzak, waarna hij naar de andere voorwerpen keek. ‘Niet echt geweldige spullen hè,’ merkte hij licht teleurgesteld op. Hij had zo gehoopt op wapens. Het was dat ze een schaar hadden, want anders waren ze helemaal wapenloos geweest. Hoewel je natuurlijk ook mensen aan elkaar kon plakken met secondelijm, maar in een echt gevecht was daar nooit tijd voor. Het ei zou je eventueel nog naar iemands hoofd kunnen smijten; het zag eruit alsof het redelijk wat woog en dus pijn zou doen als het met veel vaart op je af kwam. Het digitale schermpje dat erop zat was wel een beetje verontrustend, want wat hield dat getal in? En wat deed het ei? Zat er iets in? En zo ja, was het iets nuttigs, of iets gevaarlijks? Na een kort overleg besloten ze alle spullen die hij de hoorn lagen mee te nemen; Rook stak de secondelijm in haar broekzak en hield de schaar en bus met olie in haar handen, Toby droeg het ei. Zoals verwacht zat er redelijk wat gewicht in, maar het was niet extreem zwaar of storend.

Via de ladder aan de andere kant van de hoorn (K) daalde het tweetal af van het beeld en begonnen ze met een inspectierondje rondom het beeld om te zien of ze echt alleen waren en of er nog spullen lagen. Al gauw kwamen ze een gevuld peper en zout stelletje (F) tegen, welke ze meenamen, maar waarvan Toby zich af vroeg wat ze er in hemelsnaam mee moesten. Ze liepen verder, onder de oren van het beeld door, terug naar de kant waar het lijk van Geronimo nog altijd lag. Ze negeerden het lichaam, liepen om de poot heen en kwamen bij de ladder waar Toby was begonnen. Even verderop zagen ze nog wat dingen liggen en bij nadere inspectie bleek het een boekje te zijn en een blikopener (C). Ook dit namen ze maar gewoon mee. Toby wilde het boek eigenlijk weggooien, maar Rook wilde het boek bewaren voor het geval er goeie tips in stonden. Pff, vooruit dan maar weer.  Al gauw waren ze weer terug bij de ladder waar ze in eerste instantie af waren gedaald; afgezien van wat bloedsporen en een gigantisch had in de weg op de plek waar een platform hoorde te staan (waarschijnlijk was dit de explosie geweest die Toby wel had gehoord, maar niet had gezien), wat betekende dat er al twee Tributen minder waren. Dat scheelde dan weer. Het tweetal klom weer omhoog via de ladder (K) en ging zitten in de opening van de hoorn. Hun gevonden “schatten” stalden ze voor zich uit om deze beter te bekijken en te bespreken wat ze nu gingen doen. Wat was het plan?

OOC:
- Toby schopt Geronimo en uit zijn frustraties zowel fysiek als verbaal
- Geronimo sterft na een tijdje (overkill) en Toby stopt zodra hij het kanonsschot hoort
- Samen met Rook gaat hij langzaam naar de hoorn. Ze bekijken eerst de omgeving en claimen dan de achtergebleven spullen
- Met de spullen op sleeptouw maken ze een rondje om het beeld en verzamelen zo nog een peper en zout stelletje, een blikopener en een boek
- Took gaat terug naar de hoorn en gaat in de opening zitten, waar ze hun buit inspecteren en bespreken wat ze nu gaan doen

Godmode toestemming van Rook en toestemming van de A'tjes om alles te claimen wat er nog was

(Ik heb het even verplaatst op aanraden van de A'tjes, zodat het wat overzichtelijker blijft voor dag 1)

En toen hadden ze iemand vermoord. Rook wachtte zwijgend tot Toby uitgeraasd was en keek intussen om zich heen. In de tijd die het hen had gekost om de jongen neer te krijgen, leken de andere conflicten rond de hoorn zich ook te hebben voltrokken en het was merkwaardig rustig. Rook wierp nog een blik op het lijk dat net nog een persoon was geweest, zich afvragend of ze na wat zij hadden gedaan niet méér zou moeten voelen dat een vage verontrusting. Opgelucht was ze ook wel, maar ze voelde triomf noch spijt. Het was Geronimo. Het was noodweer. Dit waren de Hongerspelen. Ze voelde hooguit enige weerzin voor de brute manier waarop het gegaan was, maar ze hadden ook niet anders gekund.

Even later hadden ze alle spullen die nog op en rond de hoorn lagen verzameld en aan een eerste inspectie onderworpen, en Rook had in een plas regenwater het bloed van de schaar en van haar handen gewassen. Het waren duidelijk de restjes die ze hadden verzameld, maar al met al was het best een hoop. Toby had misschien zo zijn twijfels over het boek, maar Rook vroeg zich zelf vooral af wat ze in hemelsnaam met die spray aan moesten. Afgaande op de tekst op de verpakking waren de voornaamste functies roest verwijderen en scharnieren oliën. Aan peper en zout hadden ze ook niet veel, hoe schattig het stel ook was. Terwijl Rook het boek van Frank Vuurtjes doorbladerde, bekeek Toby het mysterieuze ei nog wat beter en hield het bij zijn oor om te horen of er misschien getik uitkwam. Met een zucht sloeg Rook het boek weer dicht en stond op. "Misschien een goed idee om de omgeving een beetje te verkennen?" stelde ze voor, en Toby knikte. Ze besloten dat ze straks weer terug zouden gaan naar de hoorn, en dat ze dus een deel van de spullen hier konden laten. Ze legden het peper-en-zoutstel, de spray en de blikopener achterin de hoorn, waar ze hopelijk niet snel gevonden zouden worden mocht er iemand langskomen tijdens hun afwezigheid. Na enig aarzelen legde Rook het boek er ook maar bij, want dat was echt niet handig om mee te nemen. Het zou ook alleen maar nat worden in de regen. Het ei namen ze echter wel mee, te geïntrigeerd door het mysterie om het onbewaakt achter te laten, en de overige spullen pasten in hun zakken, behalve het hoofdlampje, dat Rook op haar hoed zette. De schaar stopte ze ook niet in een zak, maar hield ze in haar hand. Toch wat veiliger.

Ze liepen net richting een ladder toen ze het deurtje in de kop van het dier opmerkten en Rook was verbaasd dat ze het nog niet eerder had gezien. De deur bleek uiteraard op slot te zitten, maar zo te zien kon je een code invoeren om hem open te krijgen. Rook keek terug naar de hoorn, zich afvragend of de oplossing misschien ergens tussen hun spullen verborgen lag. Misschien was de code wel een voetnoot in het survivalboek, of iets dergelijks. Maar de code kon net zo goed heel ergens anders te vinden zijn. Misschien zat er wel een briefje in de gele tas die anderen hadden meegenomen, of stond het ergens op een muur geschreven, of zou het pas over een paar dagen op de een of andere manier te verkrijgen zijn. Ze besloten dan ook dat ze hun plan om eerst een kleine verkenningstocht te wagen voort zouden zetten. Dat zou de hovercrafts ook een kans geven om Geronimo op te halen, en de overblijfselen van de ongeduldige eerste dode, voor zover daar nog iets van op te rapen viel.

Ze wisten niet precies waar iedereen was, maar ze hadden een viertal een van de paden af zien lopen, dus die richting viel al af. Uiteindelijk kozen ze voor de richting van de poort. Die was vrij dichtbij en ze vroegen zich af of hij de grens van de Arena aanduidde, wat hen op zich logisch leek. Aan beide kanten van het pad waren dierenverblijven met vreemde vogels erin. Rook was in eerste instantie niet heel geïnteresseerd in de beesten, tot ze zich bedacht dat ze misschien geen slechte voedselbron zouden zijn. Zeker de delicate, roze vogels zagen er niet uit alsof ze erg weerbaar waren. Of ze moesten kunnen ontploffen, of gemuteerd zijn en hele scherpe tanden gekregen hebben, of iets dergelijks. Maar goed, als ze wilden, konden ze dat beter op de terugweg onderzoeken. Nu eerst eens die poort bekijken. Op het eerste gezicht leek het er uitgestorven, maar de twee tributen benaderden de poort voorzichtig, zich ervan bewust dat iemand zich schuil kon houden in een van de torens.

- Rook heeft geen spijt
- Zij en Toby bestuderen hun buit nog wat uitgebreider.
- Daarna besluiten ze op verkenning uit te gaan. Het boek, de blikopener, het peper-en-zoutstel en de WD40 verstoppen ze achterin de hoorn.
- Ze ontdekken het deurtje in de kop van het beeld, dat zit op slot.
- Ze verlaten het beeld en lopen langs de flamingo's en pelikanen (voorzichtig) naar de poort (E1)
EDIT: Oh ja, en godmode toestemming voor Toby enzo

Met een frons keek Toby naar de verzameling spullen die hij en Rook rondom het beeld en de hoorn hadden gevonden. Teleurstelling was het eerste wat hij voelde, want niets leek echt bruikbaar in zoiets als de Spelen. ‘Alsof we aan het kamperen zijn,’ reageerde Toby terwijl hij naar de verschillende spullen keek. Afgezien van het ei leken de andere dingen toch vooral op handige middelen voor als je dingen moest repareren. Ja nee, hier gingen ze niet echt iets aan hebben. Toobs stak zijn hand uit en pakt het blauwe ei weer op dat ze bij de hoorn hadden gevonden. Rook bladerde ondertussen door het boekje heen dat ze hadden opgehaald, maar de jongen vroeg zich sterk af wat ze daar uit wilde halen. Toby bekeek het ei van alle kanten, tikte even op het schermpje dat erop zat en legde zijn oor ertegen om te horen of er misschien iets tikkends in zat. Voor hetzelfde geld was dit ding gewoon een bom die af zou gaan zodra de cijfers op het schermpje de nul hadden bereikt. Hij hoorde echter niks tikken en dus schudde hij met het ei om te horen of er iets in rammelde. Ook dit leek niet veel geluid teweeg te brengen en hij legde het ei weer neer. Zijn ogen schoten naar Rook, welke met een zucht het boek dicht sloeg (zoals verwacht niets nuttigs in te vinden) en stelde voor de omgeving te gaan verkennen.

De spullen die ze verzameld hadden werden verdeeld, want ze hadden besloten de hoorn als “thuisbasis” te gebruiken en alles wat ze niet meteen nodig zouden hebben lieten ze achter. Peper en zout, de spuitbus en de blikopener werden ergens achterin de hoorn verstopt zodat niemand ze zou vinden (hopelijk). De lucifers zaten nog in Toby zijn zak, Rook had de lijm en de schaar. Het boek werd ook achterin de hoorn achter gelaten, maar het lampje dat ze hadden gevonden zette Rook op haar hoed. Ze besloten het ei ook mee te sjouwen, puur omdat ze nieuwsgierig waren naar het ding en omdat Toobs ook wel graag iets in zijn handen wilde hebben waar hij anderen mee kon slaan. Rook had haar schaar om mensen neer te steken, hij had een ei om iemand zijn hoofd mee in te slaan. Perfect. Toby ging voorop in de afdaling van de ladder en wilde net op weg gaan toen Rook hem opeens wees op iets boven hen. Verbaasd keek de jongen naar een deurtje die in de neus van het beeld leek te zitten. Wat was dit nou weer dan? Al gauw stond het tweetal voor de deur, die helaas op slot zat. Naast de deur hing een kastje waar je een code op in kon voeren om hem open te maken. Toobs staarde van het kastje, naar het ei, naar de deur en gaf toen een schop tegen laatstgenoemde. Helaas, dat hielp niks. Zou er iets in het ei zitten om hen te helpen? Of moesten ze gewoon op de gok een code invoeren? Even twijfelde hij, maar besloot toen niets in te tikken. Voor hetzelfde geld gebeurde er iets als je een verkeerde code intikte.

Ze besloten de deur voor nu maar te laten voor wat het was. Ze hadden nog genoeg tijd om na te denken over een eventuele code als ze straks terug waren en wie weet was er ergens in de omgeving wel een hint te vinden. Samen zetten ze koers naar de hoge poort die in de verte duidelijk te zien was. Toby’s lichaam jeukte om erin te klimmen en een beter zicht te krijgen op zijn omgeving. Wie weet kon hij vanaf daar ook zien waar de andere Tributen zich een beetje bevonden. Het pad dat ze vanaf het beeld volgden leidde hen al gauw tussen twee hokken door. Het linkerhok bevatte vreemde roze vogels die allemaal op één been stonden; het rechterhok bevatte ook vreemde vogels, maar deze waren wit, lager bij de grond en met enorme bekken met een soort zak eronder. De witte vogels zagen er niet echt aantrekkelijk uit, maar de roze vogels zagen eruit alsof ze gemakkelijk de nek omgedraaid kon worden, om ze vervolgens op te eten. Toby bleef even staan en bedacht zich wat een vreemde arena dit eigenlijk was. De jaren hiervoor was eten nooit echt aanwezig geweest en ook drinken moest voor gewerkt worden. Nu was er een aanhoudende zachte regen, wat uitdroging tegen ging en er waren zowaar dieren in de buurt om te eten. Toby had lucifers, hout konden ze van de bomen halen (al moest het dan wel eerst drogen) en ze hadden zowaar zout en peper om het vlees mee te kruiden. Nee, als ze goed hun best deden zouden ze niet verhongeren.

Na een korte stop om naar de vogels te staren liep het tweetal weer langzaam aan verder. Hoe dichter ze bij de poort kwamen, hoe meer op hun hoede het tweetal was. Wie weet wat er in de torens verscholen zat. Toby liet zijn ogen kritisch over de beide torens glijden en was vooral op zoek naar klimmogelijkheden. De beelden gaven genoeg plekken om overheen te klimmen, maar de vraag was ook maar weer; hoe glad was het materiaal. Bij de toren aan de linkerkant leek nog een klein iets te staan en Toby gebaarde naar Rook om dat ding eerst te onderzoeken. Al gauw bleek het een automaat met drinken te zijn. ‘Goed, Alexandra hoeft ons dus in ieder geval geen drinken te sponsoren,’ reageerde Toby tegen zijn bondgenote terwijl hij zijn blik over de verschillende blikjes drinken liet glijden. De vraag was echter wel; was de inhoud van de blikjes te vertrouwen. Tja, daar kwam je natuurlijk maar op één manier achter. Toby hief het ei om daarmee de ruit van de automaat in de gooien, maar Rook hield hem tegen. ‘We kunnen beter eerst de torens van binnen bekijken,’ sprak het meisje. ‘Wie weet zit er iemand binnen die ons aanvalt als we niet opletten.’ Toby liet het ei zakken en knikte. ‘Oké, dan gaan we die eerst bekijken.’ Samen liepen ze langzaam naar de toren waar de frisdrankautomaat tegenaan stond en gluurden naar binnen door een soort raampje met een klein houten toonbankje ervoor. Zo op het eerste gezicht leek er niemand binnen te zijn. Het tweetal besloot na een kort overleg dat Toby de toren in zou gaan om binnen te kijken terwijl Rook buiten de wacht hield met haar schaar. Gewapend met zijn ei liep Toby naar de deur in de toren en stapte langzaam over de drempel, verdacht om bij iedere verdachte beweging zijn ei te gooien naar wat dan ook verdacht bewoog.

OOC:
– Toobs inspecteert het ei, schud ermee, luistert of hij iets hoort tikken
– Peper en zout, WD40, blikopener en boek worden achterin de hoorn in een donker hoekje verstopt. Rook heeft de schaar, lijm en het lampje. Toby heeft de lucifers en het ei
– Als ze het beeld willen verlaten zien ze het deurtje in de neus en gaan hier eerst kijken, maar de deur zit op slot
– Toby geeft een trap tegen de deur en overweegt een gok te wagen op de code, maar doet het toch niet
– “Gewapend” met het ei en de schaar in hun handen gaan ze op weg in de richting van de poort ten noorden van het beeld
– Ze staren even naar de Flamingo’s en Toby denkt na over het opeten van de beesten
– Took loopt langzaam aan verder en nadert de torens (E1 → E0)
– Ze gaan eerst naar de frisdrankautomaat bij de linkertoren. Toby wil de ruit ingooien met het ei, maar Rook houdt hem tegen
– Took gaat de torens inspecteren, beginnend bij de linkertoren waar de automaat tegenaan staat
– Rook blijft buiten met haar schaar op wacht staan terwijl Toby gewapend met zijn ei naar binnen stapt, klaar om het ei te gooien naar alles wat verdacht beweegt

Godmode Rook met toestemming


Het getal op het schermpje van het ei is inmiddels geleidelijk van 2000 naar 1900 gedaald/afgelopen/geteld.

Er leek geen mens in de buurt te zijn, en ook toen ze de poort voorzichtig naderden, sprongen er geen gewapende overvallers tevoorschijn uit de bosjes. Bij een van de torens van de poort leek een soort kast te staan, en toen ze dichterbij kwamen, bleek het een automaat te zijn, gevuld met allerlei verschillende frisdranken, de een in een nog kleurrijker, schreeuweriger blikje dan de ander. Toby stond al op het punt om hun kostbaar uitziende ei als hamer te gebruiken om de ruit die hen van de blikjes scheidde stuk te slaan, maar Rook hield hem gauw tegen. Als er iemand in de buurt was, zou die onmiddellijk weten dat ze er waren op het moment dat het glas rinkelend uiteen zou spatten. Bovendien vertrouwde ze het apparaat niet helemaal. De dood van de eerste tribuut had al laten zien dat de spelmakers niet hielden van valsspelers. Misschien was het wel de bedoeling dat ze ergens echt geld zouden vinden om in de automaat te stoppen. Misschien dacht ze het te ver door en was het ding compleet onschadelijk, maar het leek haar eerlijk gezegd een beetje té perfect, zo'n grote hoeveelheid frisdrank voor het oprapen.

Met gedempte stem stelde ze voor om eerst de torens vanbinnen te bekijken, en daar was Toby het mee eens. Ze begonnen met de toren waar ook de automaat tegenaan stond, waarvan de deur in tegenstelling tot die in het beeld niet op slot bleek te zijn. Ze waren het er meteen over eens dat één van hen naar binnen zou gaan, terwijl de ander de omgeving in de gaten bleef houden, en Toby was de voor de hand liggende keus om als eerste het gebouwtje te betreden. Het ei was misschien geen officieel wapen, maar Rook vertrouwde er wel op dat haar bondgenoot er iemand de hersens mee in zou kunnen slaan. En zij stond hier natuurlijk met haar schaar klaar om te helpen als er zich daadwerkelijk iemand binnen bevond. Het was even een spannend moment toen Toby naar binnen stapte, maar Rook hoorde geen tumult en na een paar tellen klonk Toby's stem van binnen: "Niemand te zien. Er ligt ook niet veel hierbinnen." Rook wierp een korte blik naar binnen voor ze haar gezicht weer op de omgeving richtte. "Iets bruikbaars?" vroeg ze zacht. Ze hoorde Toby wat rond stommelen, lades opentrekken. "Papieren, niet echt iets boeiends", zei hij, waarna hij naar buiten kwam. "Verder alleen een krukje." Rook knikte. Die papieren wilde zij straks ook nog wel even bekijken. Toby mocht dan weinig waarde hechten aan het boek dat ze hadden gevonden of de teksten die hier lagen, maar er konden zomaar bruikbare aanwijzingen in staan. Misschien lag er zelfs wel ergens een plattegrond van de Arena, al besefte ze ook wel dat waarschijnlijk wat te veel was om op te hopen. "Van hout?" vroeg ze nog, en haar bondgenoot knikte, begreep toen waar ze op doelde, en knikte nog eens. Droog hout. Brandhout. En als de papieren toch nutteloos bleken, waren die ook prima geschikt om een vuurtje mee aan te maken.

Op naar de volgende toren. Ook hier wierpen ze eerst een blik door het enigszins groezelige raampje, en weer zagen ze op het eerste gezicht niemand binnen, al was het sowieso moeilijk om iets te zien in het donkere kamertje. Terwijl Rook weer positie innam naast de deur, haalde Toby diep adem, opende de deur en stapte naar binnen, ei in de aanslag.

- Rook wantrouwt de frisdrankautomaat en staat Toby niet toe de ruit kapot te slaan.
- Toby inspecteert de linkertoren, terwijl Rook buiten op wacht blijft staan. Binnen vindt hij niet meer dan een krukje en wat kasten met papieren.
- Rook denkt: krukje = brandhout, en besluit dat ze straks ook nog wel naar die papieren wil kijken.
- Took begeeft zich naar de rechtertoren, waar ze dezelfde strategie toepassen: Rook blijft op wacht staan, Toby stapt naar binnen, tot de tanden toe gewapend met een ei.
Godmode Toby met toestemming.

In een hoekje naast een ladenkast zit Tamás. De kast onttrekt hem enigszins aan het zicht. Hij rilt en hij heeft een panische uitdrukking in zijn roodomrande ogen. Hij krimpt ineen als hij hoort dat er iemand binnenkomt, maar zegt niets en lijkt te hopen dat Toby hem helemaal niet zal zien.

Toby wist niet of hij nou opgelucht of juist teleurgesteld moest zijn toen hij merkte dat er niemand in het kleine kamertje verstopt zat. Op zich had hij wel kunnen raden dat hier niemand zou zitten. Niet iemand gevaarlijk althans. Dit kleine hokje was niet echt de plek om in een hinderlaag te gaan liggen. Nee, als hij al iemand had gevonden hier, dan was dat iemand geweest die zich aan het verstoppen was en niet gevonden hoopte te worden. ‘Niemand te zien,’ rapporteerde hij naar Rook aan de andere kant van de muur, ‘Er ligt ook niet veel hierbinnen,’ vulde hij aan terwijl hij zijn blik door de kleine ruimte liet glijden. Een kast, een houten krukje en meer papier dan nodig. ‘Iets bruikbaars?’ vroeg Rook terug terwijl Toby één voor één de laden van de kast open trok. ‘Papieren,’   zuchtte hij, ‘niet echt iets boeiends.’ Er leek niet veel op de papieren te staan waar ze iets aan hadden en tenzij ze van plan waren de andere Tributen papiersneetjes te bezorgen schoten ze hier niet veel mee op. Al zouden ze het wel kunnen gebruiken voor vuur als ze het droog bij de hoorn konden krijgen. ‘Verder alleen een krukje,’ voegde Toobs nog aan zijn eerdere rapport toe terwijl hij de laden van de kast weer dicht gooide en even met zijn voet tegen het nutteloze krukje porde. ‘Van hout?’ vroeg Rook hem terwijl hij de toren uit stapte. Even wierp de jongen een blik over zijn schouder en knikte. Toen schoot het hem te binnen dat ze die ook konden verbranden, aangezien al het hout buiten nat was. Met een grijns knikte hij nogmaals en richtte zijn blik op de andere toren. Als daar nou ook eens een krukje stond en papier lag, dan hadden ze voorlopig genoeg zooi om een vuurtje mee aan te houden.

Na de inspectie van de linkertoren was het nu tijd voor de andere toren. Van buiten zag deze er hetzelfde uit als de andere toren (al miste tegen deze muur wel een frisdrankautomaat) en zo op het eerste gezicht zag Toby niets opvallends toen hij snel door het raampje gluurde. ‘Oké, ik ga wel weer als eerste naar binnen,’ fluisterde hij tegen Rook, welke knikte en aangaf dat zij dan weer op de uitkijk zou staan. Langzaam, op zijn hoede en met zijn ei in de aanslag betrad Toby de tweede toren op dezelfde wijze als de eerste. Zo in eerste instantie zag deze toren er hetzelfde uit als de eerste, afgezien van het feit dat hier iets extra’s was. ‘Er staat hier een telefoon,’ reageerde Toby, half verbaasd, half argwanend. ‘Echt waar?’ De stem van Rook toonde eveneens verbazing en een lichte argwaan. ‘Zullen we kijken of we een pizza kunnen bestellen?’ flapte Toobs er onwillekeurig uit, een kleine grijns op zijn lippen. Als hij nu al flauwe grappen aan het maken was, dan was hij nerveuzer dan hij had gedacht. Terwijl hij langzaam richting de telefoon liep zag hij vanuit zijn ooghoek nog iets anders dat niet in de andere toren was geweest, of liever gezegd, iemand anders. Halverwege zijn tocht naar de telefoon bleef hij staan en richtte zijn aandacht op de persoon die naast de ladekast inéén gedoken zat. ‘Rook,’ sprak hij langzaam, zijn ogen gericht op de jongen, maar vooral op de verontrustende blik in diens ogen, ‘We zijn niet alleen.’ Buiten hoorde hij Rook wat bewegen, maar het meisje kwam niet naar binnen. Door het raam kon hij nog net een deel van haar rug zijn. ‘Kun je het alleen afhandelen?’ vroeg ze enkel, haar blik nog altijd gericht op de omgeving. Toobs keek naar de jongen voor hem, de panische blik, de rood omrande ogen die lieten zien dat deze jongen toch best veel had gehuild. Had hij hem bij de trainingen in actie gezien? ‘Jawel,’ antwoordde Toby, waarop hij in een flits naar voren schoot met het ei in zijn handen, klaar om deze vol op Tamas zijn hoofd neer te laten komen.

OOC:
- Toobs doorzoekt de linkertoren, maar vindt niets nuttigs
- Took besluit dat het papier en de kruk later gebruikt kunnen worden om een vuurtje te stoken
- Ze gaan naar de rechtertoren; Toobs gaat naar binnen, Rook blijft buiten op wacht
- In eerste instantie ziet Toby Tamas niet, maar spot eerst de telefoon en maakt een grapje over het bestellen van pizza
- Toobs spot Tamas vanuit zijn ooghoeken en alarmeert Rook
- Rook vraagt of hij het alleen aankan, waarop Toby antwoord van wel en in een flits aanvalt, waarbij hij het ei vol bovenop het hoofd van Tamas probeert te rammen

Godmode toestemming van Rook. Also hello battle nummer 2# op dag 1#

Tamás duikt in elkaar, met zijn armen beschermend over zijn hoofd. Het ei beukt in op zijn arm, wat pijn doet, maar verder geen grote schade aanricht.
'Niet doen!' Wanhoop en angst is in Tamás' stem te horen. 'Ik doe je toch geen kwaad!'

Een telefoon? Wat deed een telefoon in de Arena? Zouden ze naar huis kunnen bellen? Het was een idiote gedachte, natuurlijk zou dat niet kunnen. Het was een stuk decor, waarschijnlijk was de lijn dood. Toch gaf de gedachte alleen al haar een steek van verlangen. Jay's stem te kunnen horen... Toby's flauwe grap trok haar aandacht weer terug naar de werkelijkheid, maar ze zei niets. Een grap als dat was te slecht om op te antwoorden. Ze schudde haar hoofd, terwijl ze de omgeving in de gaten bleef houden. Toen ze Toby haar naam hoorde zeggen, verstijfde ze. Zijn stem klonk alsof er iets mis was. "We zijn niet alleen." Rooks hart klopte in haar keel en ze moest de neiging weerstaan om naar binnen te stormen. Het kon een val zijn. Misschien zaten de bondgenoten van de persoon binnen wel te wachten tot Rook haar rug naar hen toe zou keren, waarna ze toe zouden slaan. Ze balde haar handen tot vuisten. Wat was de situatie daarbinnen? Als dit een val was... Ze durfde niet eens een korte blik naar binnen te werpen. Er was geen gevecht gaande. Had Toby de overhand of was er een tegenstander met een wapen? "Kun je het alleen afhandelen?" vroeg ze aan Toby. Een korte stilte volgde. Toen Toby's bevestigende antwoord kwam, ademde Rook uit. Ze hoorde wat geluid van binnen, en toen een bange uitroep: "Niet doen! Ik doe je toch geen kwaad!" Rook dacht snel na. Een jongen. Niet heel jong. Paniekerig. Schijnbaar weerloos. 1+1+1+1=Tamás? Als dat zo was, kon ze opgelucht ademhalen. Tijdens de trainingen had hij alleen maar huilend bij een vuurtje gezeten, als hij al aanwezig was. Dit kon geen val zijn. Ze wist zeker dat Tamás geen bondgenoten had. Niemand zou een bondgenootschap aangaan met iemand als hij. Of het moest een act van hem zijn, maar dan was hij wel een verdraaid goede acteur.

Ze wierp een blik door de deuropening naar binnen. Ze kon de jongen die in elkaar gedoken in de hoek zat niet goed zien, Toby stond ervoor. Hij leek te aarzelen en staarde alleen maar naar de andere jongen. Rook probeerde de omgeving in de gaten te blijven houden, maar bleef nu ook blikken naar binnen werpen. Haar bondgenoot deed nog altijd niets. "Toby", zei ze. Hij kon daar niet zo blijven staan. Ze moesten een keuze maken en hij moest toch net als zij weten wat die keus moest zijn. Het duurde misschien een minuut, waarin Toby leek te twijfelen en Tamás alleen maar trillend af kon wachten. Misschien kreeg hij door deze stilte wel hoop. Als dat al zo was, dan bleek het ongegrond. Toby slaakte een gefrustreerde kreet en begon de jongen te schoppen. Rook kromp onwillekeurig even in elkaar bij de eerste schop en wendde haar blik af, haar vuisten zo strak gebald dat ze trilden. De omgeving, ze moest op de omgeving blijven letten. Val of niet, er konden anderen in de buurt zijn. Toby deed wat hij moest doen. Ze konden niet anders. Dit waren de Hongerspelen.

- Toby gaat naar binnen, attendeert Rook op een aanwezigheid
- Rook vreest een val, maar is opgelucht als ze erachter komt dat het Tamás maar is
- Tamás smeekt, Toby twijfelt. Na een minuut afwachten, begint hij gefrustreerd tegen Tamás te schoppen. Want Toby lost al zijn problemen op met schoppen.
- Rook sluit wat binnen gebeurd buiten en blijft de omgeving in de gaten houden
Godmode Toby met toestemming.

Het schoppen is niet heel effectief. Tamás heeft zich opgekruld tot een bolletje, zodat alleen zijn armen en benen goed te raken zijn en die kunnen wel wat hebben...

Na zijn gevecht met Geronimo eerder die dag (aka, iets van een half uur geleden nog maar!?) had hij gedacht dat al zijn andere gevechten veel gemakkelijker zouden verlopen. Helaas had hij zich daar lelijk in vergist. Daar waar Geronimo net een neushoorn was geweest die hij tegen moest houden en uitschakelen, was Tamas net een zielige kitten die hij probeerde te doden, en dat maakte dit nog veel erger. Zodra Toby het ei naar beneden liet gaan had de jongen zijn armen over zijn hoofd geslagen om zich te beschermen. Nu was dat op zich niet vreemd en ook niet echt vervelend, het zou het gevecht enkel wat vertragen, maar toen de jongen begon te smeken werd het pas echt zwaar. ‘Niet doen!’ riep de jongen zodra Toby hem aanviel. ‘Ik doe je toch geen kwaad!’ De uitroep gaf Toby een moment van twijfel, welke werd vergroot door een wel erg bekend stemmetje in zijn linker oor. ’Niet doen Toby,’ fluisterde de zoete stem van Precilla in zijn oor. ’Hij zegt het net zelf, hij doet je geen kwaad. Waarom zou jij hem dan wel kwaad moeten doen?’ De jongen fronste zijn voorhoofd. Het stemmetje had eigenlijk wel een beetje gelijk. ’Luister niet naar die schijnheilige miep!’ brulde de vurige stem van Flaire in zijn rechter oor.’Verlos hem uit zijn lijden, maak hem af! Hij zal het toch niet overleven in deze arena.’ De frons op zijn voorhoofd werd dieper. Dat was ook waar. Zo’n huilebalk als Tamas zou het nooit lang volhouden in de Hongerspelen. Het was beter om hem zo snel mogelijk uit de weg te ruimen. ’Het is niet meer dan logisch,’ fluisterde de Flaire-stem, maar de stem van Pris kwam er fel tegenin. ’Luister niet naar dat duivelskind! Zij wil alleen maar bloed zien! Maar jij bent niet als zij Toby, dat weet ik zeker!’ De stem van Flaire stootte een harde, sadistische lach uit. ’Toby is niet zoals ik? Laat me niet lachen! Hij heeft die andere jongen toch ook dood geschopt? Dan kan hij het ook met deze.’
’Die andere jongen viel hem eerst aan! Het was zelfverdediging!’
’Tuurlijk was het dat. En ik ben een onschuldig lammetje. Moord was het! Koelbloedige moord!’
’Zelfverdediging!’
’Moord!’
’Zelfverdediging!’
’Moord!’
‘AAAAAARGH!’

Een gefrustreerde schreeuw verliet Toby zijn mond, de stemmen van beide zussen in zijn hoofd die hem al dan wel niet probeerden aan te sporen wel of niet te doden maakten hem knettergek. Uit pure frustratie wilde hij niet liever dan iets slopen, iets kapot maken, ergens tegenaan schoppen! Helaas voor Tamas was hij degene die in de weg zat. Uit pure woede en frustratie begon Toby tegen de jongen aan de schoppen, de stemmen van Pris en Flaire in zijn hoofd schreeuwen door elkaar heen, smeekten hem te stoppen, moedigden hem aan om toch vooral door te gaan. Tamas had zichzelf intussen opgerold tot een bal en wist de schoppen van Toby op te vangen met zijn armen en  benen. Dit maakte dat Toby alleen nog maar bozer en gefrustreerder raakte. Hij schopte tegen de jongen en trapte naar andere delen van zijn lijf; zijn beschermde hoofd, zijn zij, zijn kont. Alles wat hij maar kon raken. Hij wist niet hoe lang hij al bezig was hiermee, maar opeens was Rook daar. Ze greep hem bij zijn arm en trok hem achteruit, iets schreeuwend over dat dit zo geen zin had. Toby hoorde haar niet, zijn oren ruisten nog na van het geschreeuw dat even daarvoor in zijn hoofd plaats had gevonden. Beide meiden leken nu te zwijgen, alsof ze wilden afwachten wat Rook zou gaan doen.

‘Trek hem overeind, dan maak ik het zelf wel af,’ sprak Rook, de schaar in haar hand geklemd. Toby keek haar even aan, maar knikte toen en dook naar voren om Tamas bij zijn armen te grijpen en omhoog te slepen, zodat Rook de ruimte had om de jongen in zijn nek te steken met de schaar.

OOC:
- Toby valt Tamas aan met het ei, maar deze beschermt zichzelf en smeekt
- Toobs heeft last van een innerlijke strijd die wordt gevoerd door engeltje Pris en duiveltje Flaire
- Toobs raakt gefrustreerd door de stemmen in zijn hoofd en begint Tamas te schoppen; Tamas beschermt zichzelf door op te krullen
- Rook trekt Toby na een tijdje achteruit en zegt dat dit geen zin heeft
- Rook beveelt Toby om Tamas omhoog te trekken zodat ze het zelf af kan maken
- Toby duikt naar voren om Tamas bij zijn armen naar voren/wat omhoog te trekken; Rook probeert Tamas met de schaar te steken zodra Toby de jongen heeft gepakt

Godmode met toestemming


Tamás heeft geen enkele kans. Hij smeekt met overslaande stem om alsjeblieft nog even te mogen blijven leven, maar het volgende moment steekt er een schaar in zijn nek en zegt hij niets meer. Hij maakt nog even een rochelend geluid, dan sterft hij.

Vanuit de toren bleef ze horen hoe Toby bleef schoppen. Ze keek weer naar binnen. Tamas zat nog altijd opgekruld in zijn hoek. Hij leek niet eens een poging te doen om terug te vechten en bleef zich alleen maar wanhopig met zijn armen verdedigen tegen de schoppen. Het werkte, maar hij kon geen kant op. Rook wendde zich weer af en leunde tegen de muur, terwijl ze probeerde na te denken. Dit had geen enkele zin. Toby leek nauwelijks door te hebben dat zijn gefrustreerde schoppen niet meer dan pijn teweeg brachten. Het zachte gejammer van Tamás sneed haar door de ziel en een bitter schuldgevoel overmande haar. Iets in haar smeekte haar om die jongen gewoon te laten gaan, maar ze wist dat ze dat niet konden doen. Toch kon ze niet verdragen hoe de jongen alleen maar pijn leed, terwijl ze geen stap verder kwamen. Verdorie, Toby, waarom maak je hem niet gewoon af?! Geagiteerd stapte ze voor de deur rond, tot ze het niet meer kon houden, naar binnen stormde en Toby wegtrok. "Dit werkt niet, Toby, dit heeft geen zin!" riep ze. Toby leek haar nauwelijks te horen, maar hij stortte zich in ieder geval niet meteen weer op Tamás. Rook keek naar de ineengedoken jongen, die voorzichtig tussen zijn armen door naar haar keek. Ze zag iets van hoop in zijn ogen wat haar even veel pijn deed als een messteek gedaan zou hebben. Dacht hij soms dat ze Toby tegenhield omdat ze hem wilde laten gaan? "Trek hem overeind, dan maak ik het zelf wel af", zei ze hard en ze zag de blik in Tamás' ogen weer overgaan in schrik. "Nee nee nee, alsjeblieft..." Toby deed wat hem werd opgedragen en Tamás smeekte, "...laat me alsjeblieft...", maar Rook gaf zichzelf geen tijd om te aarzelen, "nog even leven-", en stak toe.

Tamás zakte in elkaar en Rook zette een stap naar achteren. Ze zei niets en ook Toby zweeg, en zo stonden ze daar een tijdje en een stilte die vreemd en doods aanvoelde. Rook staarde naar het lichaam. Zodra ze had gestoken was het in ieder geval snel gegaan. En nu was het voorbij. Hij had sowieso geen kans gehad om de Spelen te winnen. Het had voor hem ook geen zin gehad om hem te laten gaan en deze lijdensweg langer te laten duren. Als zij het niet gedaan hadden, was het wel iemand anders geweest, of de Arena zelf. Zijn familie kon opgelucht zijn dat ze niet langer in spanning hoefden te wachten en dat ze hem niet langer hoefden te zien lijden.
Niemand is ongevaarlijk. Ze had het vanaf het begin al tegen zichzelf gezegd. Zelfs de zwaksten konden iemand in zijn slaap vermoorden, of hun spullen stelen. Hem in leven laten was een risico geweest dat ze in een situatie als deze niet konden nemen. Zoals hij er nu bijlag, kostte het haar echter moeite om tegen zichzelf te zeggen dat ze niet anders hadden gekund. Geronimo, dát was zelfverdediging geweest, maar als Geronimo een gevaarlijke beer was geweest, was Tamás een goudvis op het droge. Gefeliciteerd, je hebt een goudvis onschadelijk gemaakt. Ze schudde haar hoofd. Het moest gebeuren, bleef ze tegen zichzelf zeggen. Het moest gebeuren.

Ze hurkte neer naast de dode om zijn ogen te sluiten en om de schaar uit zijn nek te trekken. Er was bloed op haar kleren gekomen en haar hele rechterhand was er rood van. "We moeten hem buiten leggen", zei ze tegen Toby. Anders kon de hovercraft hem misschien niet ophalen. "Pak zijn schouders." Toby deed zwijgend wat hem gezegd werd en Rook pakte de benen, en zo droegen ze de lange jongen enigszins onhandig naar buiten. Het voelde verkeerd om zijn lijk in de regen te leggen, op de natte grond, maar Rook zei tegen zichzelf dat het niet uitmaakte. Hij merkte er alvast niets meer van. Het was geen persoon meer, het was enkel nog een lijf. Rook waste haar hand en de schaar net als eerder in een plas regenwater en ging naast Toby staan, die naar het lijk van Tamás stond te kijken. "Misschien is dit een betere plek om te blijven dan de Hoorn", zei ze. "Meer beschut, veiliger." Toby knikte zwijgend en Rook slaakte een zucht. Ze zouden straks de spullen die ze bij de Hoorn hadden achtergelaten moeten halen als ze hier wilden blijven. Maar dat kwam straks.

Ze stapte weer naar binnen en trok wat laden open. Ze stak de schaar even in haar zak en veegde haar natte handen af aan haar broek voor ze tussen de papieren begon te kijken. Het bladeren en lezen leidden haar af van het denken aan wat ze net hadden gedaan en bezorgde haar wat rust, maar haar blik bleef ook steeds naar de telefoon gaan. Hij werkt toch niet, dacht ze, en ze bladerde verder, maar ze kon de telefoon niet negeren. Als het kon... Als hij werkte... Het was onzin en dat wist ze. Ze wist dat hij niet zou werken. Ze wist niet eens of ze na wat ze gedaan had naar huis zou willen bellen als ze kon. Misschien zou de telefoon zelfs in haar gezicht ontploffen. Maar goed, alles zou wel kunnen ontploffen. De lades hadden vol explosieven kunnen zitten in plaats van papier, er hadden struikeldraden in de deuropening kunnen zitten, de krukjes konden wel in de fik vliegen zodra er iemand op ging zitten. Er zou voor de Spelmakers en de kijkers toch ook niets aan zijn als iedere keer dat iemand een voorwerp aanraakte, hij of zij ontplofte? Nadat ze toch nog wat van het papierwerk scannend had doorgelezen, liet ze het voor wat het was en liep naar de telefoon. Na enige aarzeling pakte ze de hoorn van de haak en toetste het telefoonnummer van thuis in.

- Rook staat buiten steeds gefrustreerder te worden, terwijl Toby's geschop niets uithaalt.
- Uiteindelijk kan ze het niet meer aan en gaat naar binnen, waar ze Tamás' smeekbeden negeert en hem met de schaar vermoordt.
- Toby en zij dragen het lijk naar buiten zodat het later opgehaald kan worden, en Rook stelt voor om dit hun uitvalsbasis te maken in plaats van de Hoorn.
- Rook gaat weer naar binnen, snuffelt rond tussen de papieren en probeert naar huis te bellen.
Godmode Toby met toestemming

Vanuit de telefoon klinkt een ingesproken stem: "Dit nummer is niet in gebruik. Controleer of u het juiste nummer heeft ingevoerd."

Toby greep de in elkaar gedoken jongen bij zijn armen en trok hem met verrassend veel gemak omhoog. Tamas probeerde nog te smeken voor zijn leven, maar Rook was meedogenloos en stak de schaar met één rake steek in zijn nek. De smeekbedes hielden acuut op en Toby liet de jongen los terwijl deze nog even wat rochelende geluiden maakten en toen overleed. ’Kijk Toobs, zo doe je dat,’ sprak de stem van Flaire op goedkeurende toon in zijn hoofd. ’Gewoon neersteken die handel en klaar.’ In zijn andere hoor hoorde hij de stem van Precilla verontwaardigd snuiven. ’Jij monster,’ fluisterde de stem, maar of ze het nou tegen hem had of tegen Flaire was niet duidelijk. Ergens maakte het ook niet uit of Precilla het nou tegen hem of Flaire had; het was op hen beide van toepassing. Zwijgend staarde hij naar het lichaam van Tamas terwijl in zijn achterhoofd Flaire en Pris tegen elkaar aan het kibbelen waren. Rook stond naast hem, net als hij stilzwijgend. Een tijdje zeiden ze niets en stonden ze daar enkel. Het voelde vreemd. Daar waar hij triomf en overwinning had ervaren bij het doden van Geronimo, voelde hij zich nu enkel leeg. Geen overwinning, geen goed gevoel, geen euforie dat hij weer een stapje dichter bij naar huis te gaan was. Enkel niets. ’Er is geen overwinning in het afmaken van een weerloos lammetje,’ sprak Precilla afkeurend in zijn hoofd en hij wist dat ze gelijk had. ’Met medelijden voor zijn tegenstanders gaat hij het hier niet redden Pris’ spuwde Flaire en op bitse toon tegenin. Ja, dat was ook wel weer zo. Ugh, waarom moesten ze nou allebei gelijk hebben?

Rook verbrak na een tijdje de stilte door in beweging te komen. Toby keek toe hoe ze naast het lichaam knielde en de ogen van de jongen sloot, alvorens ze haar schaar uit zijn nek trok. Een schaar. Toby had nooit gedacht dat zo’n gewoon voorwerp dat iedereen wel in huis had kon veranderen in een moordwapen. ’Als je een beetje je best doet en je fantasie gebruikt kan alles een wapen worden Toobs,’  sprak Flaire op wijze toon. ’Ja, geweldig advies,’ bitste Pris. ’Hoe lang gaan jullie nog ruzie maken in mijn hoofd!’ dacht Toby woedend tegen beide meiden. ’Voor zolang als nodig is,’ spraken de meiden in koor. Voor het eerst waren ze het eens met elkaar eens. ‘We moeten hem buiten leggen,’ sprak Rook vanaf de grond en Toby knikte. Hij had zo’n vermoeden dat de grijper van die hovercraft niet in het gebouw kon komen. Op aanwijzen van Rook greep Toby de jongen bij zijn schouders, waarbij er wat van zijn bloed op het shirt kwam dat hij droeg. Ach, bloed aan zijn schoen, bloed op zijn shirt, het maakte al niet meer uit. ’You have blood on your soul now little brother,’ fluisterde Flaire met een stem die een rilling over zijn rug deed lopen, maar hij verbeet zich. Dit alles moest. Het was nodig om terug te kunnen keren naar huis, naar Aron, naar zijn andere helft.

Voorzichtig legden ze de jongen buiten neer in de regen, een klein stukje bij de toren vandaan zodat hij goed bereikbaar zou zijn voor de grijphaak van de hovercraft. Rook waste haar hand en de schaar en Toby keek hoe het bloed van Tamas langzaam uit zijn lichaam gleed door de regen. Ergens had het iets intrigerends, iets moois. Rook voegde zich al gauw weer bij hem en stelde voor om van de toren hun basis te maken. Het was meer beschut, minder open en beter te verdedigen. Hij knikte, maar ze gingen niet meteen naar de hoorn. Rook wilde eerst nog even zelf kijken in de torens. Toby volgde haar zwijgend en ging op het houten krukje in de toren zitten, zijn lange benen voor zich uit gestrekt en zijn rug tegen de muur geleund. ‘Er zit echt niks nuttigs tussen hoor,’ sprak hij terwijl het meisje door de papieren ging die in de laden lag. De jongen besloot zijn ogen te sluiten en even een momentje van rust te pakken terwijl Rook de inhoud van de kasten inspecteerde. Pas toen hij hoorde hoe ze de hoorn van de telefoon oppakte en een nummer intoetste, deed hij een oog open om naar haar te kijken. ‘En?’ vroeg hij terwijl het meisje ingespannen luisterde naar de stem die uit de hoorn kwam. Ze haalde de hoorn van haar oren en schudde haar hoofd. ‘Ik krijg te horen dat het nummer niet in gebruik is en dat ik moet controleren of ik het juiste nummer heb gedraaid.’ Beide fronsten bijna gelijk hun voorhoofd en staarden naar de hoorn. ‘Dat betekent,’ mompelde Rook gelijk met Toby zijn gedachte gang, ‘dat hij dus wel werkt, als we het goede telefoonnummer draaien,’ maakte Toby haar zin af.

Het tweetal richtte hun blik weer op de papieren die in en rondom de kast lagen. Rook legde de hoorn neer en stapte naar de kast terwijl Toby overeind kwam van het krukje. Samen begonnen ze nu gericht de papieren te bekijken en te lezen, op zoek naar een telefoonnummer dat het wellicht wel zou doen op de telefoon. Helaas bleef de inhoud van de papieren nutteloos en dus staakten ze hun zoekpogingen al gauw. Toby keek nog even verlangend naar de telefoon. Zijn pizza-grapje was allang niet meer in zijn hoofd, maar hij wilde maar wat graag naar huis bellen. Hij wist echter dat, als Rook niet naar huis kon bellen, hij dat ook niet kon. Daarom keerde hij de telefoon de rug toe en richtte zich weer op Rook. ‘Laten we de spullen bij de hoorn ophalen.’ Het meisje knikte, toch een beetje teleurgesteld dat ze niks hadden gevonden in de papieren. Gezamenlijk verlieten ze de toren en gingen weer op weg naar de hoorn. Onderweg hielden ze uiteraard hun omgeving goed in de gaten, verdacht op een eventuele verrassing vanuit de bosjes. De roze en witte vogels leken nog altijd in hun kooi te zitten en bij de hoorn was alles ook stil. Het lijk van Geronimo was verdwenen en ook de stukjes lichaam die er hadden gelegen waren weg. Mooi, dat was wel even fijn. Snel klom het tweetal omhoog, waarna Rook de hoorn in kroop om de spullen te pakken. Toby hield de omgeving intussen in de gaten. Al gauw keerde Rook weer terug, verdeelden ze de spullen en gingen ze terug naar de toren.

OOC:
- De stemmetjes in Toby zijn hoofd houden hem nog steeds gezelschap, hoera!
- Ze leggen het lichaam van Tamas buiten zodat het kan worden opgehaald
- Toobs zit op het krukje en rust met zijn ogen dicht terwijl Rook door de papieren snuffelt en naar huis belt
- Samen zoeken ze nogmaals door de papieren op zoek naar iets nuttigs, maar vinden niets
- Ze gaan naar de hoorn en halen daar hun andere spullen op, waarna ze terug gaan naar de toren

Godmode met toestemming

Ze streek een haarlok uit haar gezicht terwijl ze gespannen afwachtte. Na enkele tellen meldde een vrouwenstem haar echter dat het nummer niet in gebruik was en ook al had ze allang geweten dat het nooit zou werken, de teleurstelling stak toch. Ze keek kort naar de toetsen, stiekem hopend dat ze daadwerkelijk een fout had gemaakt bij het intoetsen van het nummer, dat ze het nog een keer proberen en dat ze dan Jay aan de lijn zou krijgen, of haar vader, maar ze wist dat ze geen vergissing had gemaakt. Ze gaf het bericht door haar Toby, was even stil, fronste en keek naar de hoorn in haar handen. "Dat betekent..." mompelde ze. Toby maakte haar zin af en ze keek hem even aan en knikte. Ze gingen meteen op zoek tussen de papieren, maar Toby's eerste reactie bleek juist te zijn: er was niet interessants te vinden. Het was alleen maar administratie. Saai spul. Geen telefoonnummers die er belangrijk uitzagen. Ze sloot de lade, zuchtte en leunde tegen de kast. Zou er echt een nummer zijn dat ze wel konden bellen? Misschien was die hele telefoon een dwaalspoor. Iets om hen af te leiden, een beetje te pesten. Ze knikte toen Toby voorstelde om de spullen te gaan halen. De schaar haalde ze weer uit haar zak, ze voelde zich inmiddels toch veiliger met het wapen in haar hand.

Terug naar de Hoorn, langs Tamás, langs de vogels in hun verblijven. Ze waren op hun hoede, maar er leek niemand in de buurt te zijn. Geronimo en het andere, ontplofte slachtoffer waren verdwenen, maar de miezerregen had het bloed nog niet van het asfalt kunnen spoelen. Ze liepen een rondje om het beeld om te controleren of niemand zich erachter verstopte en klommen toen via een van de ladders omhoog. Ook in de Hoorn verschuilde niemand zich, en hun spullen lagen er nog, onaangeroerd. Rook nam het boek, de WD40 en de blikopener, en gaf het interessante peper-en-zoutstel aan Toby om aan zijn verzameling kunstvoorwerpen toe te voegen. Over kunstvoorwerpen gesproken... "Rook", zei Toby opeens. "Kijk." Het getal op het ei was omlaag gegaan. Rook fronste. Dat moesten ze in de gaten houden. Zou er op 0 iets nuttig uit het ei komen? Er was altijd nog het alternatief, maar Rook begon het ondertussen eerlijk gezegd een beetje zat te worden om van alles bang te zijn dat het zou ontploffen.

Op de terugweg waren ze extra voorzichtig, aangezien ze nu hun handen vol hadden. Ze kwamen echter nog steeds niemand tegen. Schijnbaar waren alle andere tributen vanaf het startpunt andere kanten op gegaan. Terug bij de poort was Tamás inmiddels ook opgehaald, maar in de rechtertoren waren flinke bloedvlekken achtergebleven op het vloer en de kast. Ze verborgen de spullen die ze net hadden opgehaald in een lade en bleven daarna even in de toren staan. Wat nu? "Zullen we dan nu maar eens naar die automaat kijken?" stelde Toby voor. Oh ja, de automaat waarvan hij net de ruit in had willen slaan. Ze hadden nog geen geld gevonden, dus ze konden dit helaas niet op de legale manier doen. Maar ja. Moord was op zich ook niet legaal en dat mocht hier ook, dus een beetje frisdrankdiefstal kon hen moeilijk kwalijk genomen worden. "We kunnen beter van een afstandje een steen door de ruit gooien", zei Rook. Voor het geval het ontplofte enzo. Het was wel duidelijk wat de spelmakers van valsspelers vonden en bovendien herinnerde ze zich die taart uit de eerste Spelen nog wel.
Het sprak voor zich dat Toby de werper zou zijn, dus nam Rook het ei even van hem over. Hij zocht even naar een geschikte steen en ze namen afstand van de automaat. En nog maar wat meer. Totdat Toby zei dat ze niet verder weg konden gaan als hij ook nog in staat moest zijn om de steen door die ruit te krijgen. Rook keek naar Toby. Hij was niet bepaald zonder zonden, maar hij wierp wel de eerste steen en met een flinke vaart vloog het projectiel op de ruit van de automaat af. Nou, eens zien of dit ging werken.

- Took zoekt nog wat rond in de toren, vindt niets interessants.
- Ze halen hun spullen op bij de Hoorn.
- Ze merken eindelijk eens op dat het nummer op het ei naar omlaag gegaan is.
- Ze gaan terug naar de poort en verstoppen de opgehaalde spullen in een lade in de linkertoren (het gaat nog steeds om boek, WD40, peper-en-zoutstel en blikopener)
- Ze willen wel wat drinken, dus probeert Toby van een afstandje een steen door de ruit van de frisdrankautomaat te gooien.
Godmode Toby met toestemming.


Het getal op het ei is inmiddels gedaald naar 1700

De steen laat alleen een klein krasje achter op de automaat. De automaat kan wel wat geweld hebben.

Stilzwijgend liep Toby naast Rook terug naar de torens waar ze Tamas hadden vermoord. Ze bewogen zich op langzaam voort, hun ogen gericht op de omgeving om er zeker van te zijn dat ze niet opeens belaagd zouden worden. Met je handen vol met spullen was jezelf verdedigen een stuk lastiger, al kon Toby natuurlijk ook gewoon het ei of het peper-en-zoutstel gooien naar de eerste de beste tegenstander gooien zodra deze binnen bereik was. Een hele wolk peper in je gezicht was nou niet echt iets prettigs. Hmm, misschien was het handig om het potje met peper mee te nemen als een soort afweermiddel? Bij het naderen van de torens konden ze al gauw zien dat het lichaam van hun laatste slachtoffer er niet meer lag. Mooi, dan hoefden ze daar niet langer naar te kijken. De stemmen in Toby zijn hoofd waren nu stil en hopelijk zou dat ook een tijdje zo blijven. Hij zat namelijk te wachten op nog meer “goede raad” van zijn zussen. Ze maakten het alleen maar erger voor hem, vooral omdat ze hem ontzettend tegenstrijdige adviezen aan het geven waren. Nu waren Precilla en Flaire altijd al twee enorme tegenpolen geweest, maar moesten ze hem daar nu echt op dit moment mee lastig gaan vallen? Vroeger had hij vooral naar Precilla moeten luisteren (en dat was altijd al zijn ene oor in en zijn andere oor weer uit gegaan) en nu kwam Flaire na haar dood zich er opeens ook mee bemoeien? Heel fijn…

Aangekomen bij de toren wierp Toby even een blik op het bloed dat zich nog aan het vermengen was met het water op de grond en dat in rode riviertjes wegstroomde. Ja, heel fijn. Ze betraden de rechtertoren, maakten een lade leeg in de kast en legden daar de bus WD40, de blikopener, het boek en het peper-en-zoutstel in. Aangezien ze al hadden geconstateerd dat het getal op het ei aftelde naarmate je ermee wandelde besloot Toby deze mee te blijven dragen tot het op 0 zou komen te staan. Ergens in zijn achterhoofd fluisterde het Precillastemmetje een waarschuwing over de eventuele val die erin kon zitten, maar dat duwde hij weg. Ze konden toch moeilijk alles wantrouwen in de arena? Toegegeven, sinds die taart in de eerste Spelen was je nooit zeker van de spullen die je tegen kwam, maar tot nu toe was er nog niks ontploft. Nadat alles was opgeruimd bleven ze even in stilte inde toren staan. Wat was de volgende stap? Toby herinnerde zich toen de automaat die bij de linkertoren had gestaan en stelde voor daar eens naar te gaan kijken. Hij had inmiddels wel dorst gekregen en ook wel een beetje trek. Anderen vermoorden maakte best hongerig. Misschien was het goed om straks even te kijken of ze zo’n roze vogel konden vangen en doden om op te eten.

Ze liepen naar buiten, terug naar de automaat die Toby eerder al aan had willen vallen met zijn ei. Hij zette zijn voet tegen de zijkant van de automaat en duwde zachtjes om het gewicht van het gevaarte in te schatten. Vervolgens liep hij naar de voorkant van de automaat. Het zag er als een redelijk normaal ding uit, gevuld met frisdrank en compleet met een gleufje voor geld. Dit hadden ze helaas niet gevonden in de toren en dus moesten ze een andere manier verzinnen om het drinken eruit te krijgen. En dan was het nog maar de vraag of het drinken te vertrouwen was. Rook stelde voor om van een afstandje een steen door de ruit te gooien. Toby stemde in, hoewel hij er ook wel wat voor voelde om het ei te gooien, maar aan de andere kant was er ook een kans dat het ei of de inhoud dan beschadigd zou raken. Goed, dan maar eerst een steen. Hij gaf het ei aan Rook, waarna hij op zoek ging naar een steen doe goed in de hand lag, maar toch groot genoeg was om schade aan te richtten. Zodra hij deze had gevonden namen ze wat afstand van de automaat. Op aandringen van het meisje naast hem zette Toby nog verscheidene keren een paar passen achteruit, totdat de afstand wel erg groot begon te worden. ‘Zeg, als je wilt dat ik dat ding nog ga raken moeten we nu stoppen met lopen,’ reageerde hij. Hij mocht dan wel ervaring hebben met het werpen van stenen (en messen), maar ook maar tot op een bepaalde afstand.

Toby nam positie in tegenover de automaat, kantelde zijn hoofd een beetje, schatte de afstand en zijn werpkracht in en woog de steen even in zijn linkerhand. Na een paar seconden gooide hij met een krachtige beweging van zijn arm en pols de steen naar de ruim. De vlucht was mooi, de lijn aardig recht en er was vol contact met de automaat. Toby grijnsde breed, zeer tevreden met zijn worp en jogde naar de automaat toe om het resultaat te zien. Zijn grijns verdween toen hij zag dat er enkel een krasje op de automaat was verschenen. Okay, hij had ook wel kunnen weten dat de boel niet 100% stuk was gegaan, aangezien hij niet het geluid van brekend glas had gehoord, maar hij had toch wel gehoopt op wat meer dan een krasje. ‘Hmm, pittig ding,’ mompelde Toby en hij haalde even een hand door zijn blonde haren. Goed, wat nu? Een grotere steen? Of toch dat ei gooien? Misschien zou het werken met één van die krukjes uit de toren, al verwachtte hij dat ook die strijd eerder gewonnen zou worden door de automaat dan het krukje. ‘Okay, ander plan,’ reageerde de jongen, waarna hij naar de linker toren rende, naar binnen ging en één van de laden uit de kast trok. De inhoud gooide hij op de grond, waarna hij met de lege lade naar buiten liep. ‘Dit moet werken lijkt me,’ sprak hij tegen Rook terwijl hij de stalen lade omhoog hield. Het meisje zette snel een paar passen achteruit terwijl Toby het handvat van de lade met twee handen vast pakte en met veel kracht en geweld de lade tegen de ruit van de automaat sloeg.

OOC:
- Ze lopen terug naar de torens en Toobs denkt wat na
- Ze verstoppen hun spullen in een lade in de kast in de rechtertoren
- Na even nadenken besluiten ze de automaat te onderzoeken
- Toobs gooit van een afstand een steen, wat alleen een krasje oplevert
- Toobs besluit dan maar meer geweld toe te passen. Hij haalt een lade uit de kast van de linker toren en slaat hiermee tegen de ruit (ik ben er trouwens vanuit gegaan dat het een stalen ladekast is. Mocht dit niet zo zijn, dan pas ik het wel even aan)

Godmode toestemming van Rook ^^

Blijkbaar is de automaat goed vandalismebestendig, want ook met de lade verschijnen er slechts wat krasjes.

Voor Toby komt er een sponsoring naar beneden dwarrelen. Het is een kleine leren schoudertas met gesp sluiting. Erin zal hij vier smetteloze groene appels vinden, een schilmesje met een klein lemet en een briefje.
"Geen kwaad gerucht zal hem ontzetten,
Zijn hart is vast in 's HEEREN wetten,
Want hij betrouwt op Gods genade;
Hij vreest voor schande, leed noch schade;
Wel ondersteund, zal hij niet wijken,
Tot hij zijn vijand ziet bezwijken.
(Psalm 112 vers 4)
Liefs van Pris en Aron"

Nou, voor ontploffingen of andere dramatische resultaten hadden ze niet bang hoeven zijn, want er gebeurde exact niets. Toen ze de automaat van wat dichterbij inspecteerden, ontdekten ze dat de steen niet meer dan een klein krasje op het gras had gemaakt. Hm, die was dus wel wat steviger dan de gemiddelde glazen ruit. Toby besloot het wat rigoureuzer aan te pakken en kwam met een lade aanzetten. Rook zette gauw een paar stappen achteruit toen hij het ding door de lucht zwaaide en tegen de automaat liet neerkomen. De lade stuiterde terug en de automaat stond er nog net zo bij als voorheen, totaal onaangedaan door het geweld. Toby bleef met de lade slaan, duidelijk gefrustreerd door het gebrek aan resultaat. Rook bleef er even bij staan kijken, maar de jongen leek niet van plan nog op te houden. "Toby, stop! Je ziet toch dat het niet werkt", riep Rook een beetje geërgerd naar hem. Het had geen enkele zin om zijn energie zo te verspillen. Gelukkig luisterde Toby wel. Kwaad smeet hij de lade op de grond en gaf de automaat nog een trap na. Even bleef het tweetal naar de automaat staan kijken. Één laagje glas scheidde hen van de blikjes, maar ze leken op dit moment onbereikbaar. Het leek haast alsof de automaat met hen spotte.

Plotseling kwam er een sponsoring naar beneden. Dat werd tijd! Ze hadden er intussen wel een verdiend, al zei ze het zelf. Het was een tas voor Toby en de jongen bekeek eerst het briefje dat erbij zat. Hij schudde even zijn hoofd en grinnikte, maar Rook vroeg niet wat er stond. Ze gokte dat het van zijn familie kwam, gezien de manier waarop hij op het briefje reageerde, en ze vond dat dat haar zaken niet waren. De inhoud van de tas interesseerde haar daarentegen zeker wel. Ze keek mee over Toby's schouder terwijl hij de tas opende en vier appels tevoorschijn haalde, allemaal prachtig egaal groen en vers, zonder ook maar één bruin plekje. Rook was verbaasd door wat Toby's familie voor elkaar had weten te krijgen. Er zat zelfs een mesje bij! Het was maar klein, en waarschijnlijk meer geschikt voor het schillen van appels dan het verwonden van mensen, maar toch. De tas, de appels, het mesje... Bij elkaar moest het heel wat gekost hebben. Ze betwijfelde of haar gezin zo veel geld bij elkaar zou kunnen brengen.

Terwijl Toby het briefje nog eens doorlas, glimlachend in zichzelf, bekeek Rook de automaat nog wat beter. "We kunnen nog proberen hem om te duwen", stelde ze voor. Toby vouwde het briefje op en stopte het in zijn zak terwijl hij overeind kwam. De tas met de appels legde hij tegen het gebouwtje aan, zodat hij niet helemaal nat regende. Heel misschien zou de automaat toch kapotgaan door de klap als hij viel - al betwijfelde ze dat ten zeerste na het gebrek aan effect na de klappen met een stalen lade - of misschien zouden er blikjes loskomen. Als ze de automaat vervolgens weer overeind zouden krijgen, zouden die misschien wel naar beneden, naar het luikje vallen. Veel misschienen, maar het was een poging waard. "Maar als dit niet werkt kunnen we het beter laten zitten", voegde ze er wel aan toe. Zo hard hadden ze die blikjes immers ook weer niet nodig, met al dat regenwater en de frisse appels die Toby had gekregen. Ze konden hun tijd en energie dan beter ergens anders aan besteden. Rook zette het ei naast de tas en liep terug naar de automaat, waar Toby ook al klaar was gaan staan. Vervolgens probeerden ze het ding met zijn tweeën omver te duwen.

- Steen werkt niet.
- Lade werkt niet.
- Toby raakt gefrustreerd, maar herhaaldelijk slaan met de lade werkt ook niet. En de gefrustreerde schop na ook niet.
- Een sponsoring arriveert, yay!
- Ze besluiten nog één poging te doen de automaat omver te duwen.

De automaat omduwen is geen probleem, maar kapot gaat hij niet. Wel komen de blikjes los.

Toby moest toegeven dat hij altijd had gedacht van zichzelf dat hij veel geduld had. De afgelopen uren hadden wel het tegendeel bewezen en als hij terug dacht aan de maanden voor deze Spelen en de tijd na de Spelen van Flaire, dan had hij zijn standpunt eigenlijk allang bijgesteld moeten hebben. Soms duurde het echter eventjes voor je door had wat voor gedrag je zelf vertoonde en het begon nu tot Toby door te dringen dat hij veel te snel zijn geduld aan het verliezen was. Het was maar goed dat Rook er was om hem af te remmen en de sturen, want anders zou hij nu nog steeds tegen Tamas aan staan de schoppen zonder een einde in zicht. Ja, het was maar goed dat hij en Rook hadden besloten om samen de Spelen in te gaan en samen te strijden, voor zolang het ging. Toby wilde nog niet denken aan het wat als voor wanneer ze met z’n tweeën over zouden blijven. Het was nog maar de eerste dag van de Spelen en voor hetzelfde geld viel er straks een kokosnoot uit de lucht en was hij dood. Geronimo was in zijn ogen de grootste dreiging geweest, maar dat betekende niet dat er geen andere pittige tegenstanders in de Arena waren. Zoals deze vervelende, koppige, schijtautomaat bijvoorbeeld.

‘Gigantisch kloteding!’ riep Toby terwijl hij de lade waarmee hij de automaat had belaagd op de grond smeet en een schop tegen het gevaarte gaf. Ugh, wat maakte dit ding hem chagrijnig! Het liefst pakte hij een knuppel en ramde hij dat hele ding aan gort en- wat was dat? Toby keek op toen er een piepend iets naar beneden kwam, wat al gauw een sponsoring bleek te zijn voor hem! Toobs moest toegeven dat hij wel een beetje verrast was, al had hij ergens ook wel al eerder iets verwacht, aangezien ze verdorie al twee mensen hadden omgelegd. Dat was toch wat die Capitoolschapen wilden zien? Dan mochten ze verdorie toch ook wel eens beloond worden! Verrassend genoeg was de sponsoring echter niet van het Capitool, maar van Precilla en Aron. Hoewel de jongen nieuwsgierig was naar de tas en diens inhoud, dwong hij zichzelf om eerst het briefje door te lezen. Zoals hij wel van zijn zus had mogen verwachten stond er op het briefje geen zelf geschreven tekst, maar een psalm uit de bijbel.

Geen kwaad gerucht zal hem ontzetten,
Zijn hart is vast in 's HEEREN wetten,
Want hij betrouwt op Gods genade;
Hij vreest voor schande, leed noch schade;
Wel ondersteund, zal hij niet wijken,
Tot hij zijn vijand ziet bezwijken.

Hij had het kunnen weten. Zijn zus was en bleef trouw aan haar geloof in God, ook al was ze het enige kind in de familie Blitz die dit van hun ouders had overgenomen. Flaire had nooit in God geloofd, haar God was de Duivel, en Toby en Aron hadden het weinige geloof dat ze hadden verloren toen ze hadden gezien hoe hun ouders Flaire behandelden. Pris en Aron hadden het briefje ieder zelf ondertekend; Precilla in haar nette handschrift en Aron in zijn behoorlijk minder nette schrift. Hij moest het zijn zus echter wel nageven, ze had een passende psalm uitgekozen om hem te sturen. Daarbij voelden de laatste twee zinnen bijna als een soort aanmoediging van haar, ook al had haar stem hem nog geen tien minuten geleden lopen smeken om Tamas in leven te laten. Misschien dat de stemmen, met de komst van dit bericht, eindelijk hun mond zouden gaan houden. Na het lezen van het briefje richtte bij zijn aandacht op de tas. Deze was van leer en zag er aardig stevig uit. De gespsluiting zou ervoor zorgen dat spullen er niet gemakkelijk uit zouden vallen of gestolen konden worden en zou ook de regen tegen kunnen houden. Hopelijk zou de tas het ook lang volhouden in de regen. In de tas zelf zaten vier heerlijk vers ogende appels en een klein schilmesje. ‘O kijk, nu heb ik ook iets om mensen mee te prikken,’ grinnikte hij naar Rook, al was haar schaar waarschijnlijk scherper dan zijn mesje.

Toby las nogmaals het briefje door en kon Pris het bijna aan hem horen voorlezen. Het was dat hij niet wist hoe de psalm gezongen moest worden, anders had de stem in zijn hoofd vast lopen zingen, maar hij was blij dat dit niet het geval was. Rook trok zijn aandacht en hij keek haar aan vanaf zijn gehurkte positie op de grond. Hmm, de automaat omduwen was nog best een goed idee. Hij knikte, vouwde zijn briefje op en stopte het in zijn zak. De tas met appels zette hij tegen de toren neer, op een droog stukje zodat de tas en inhoud niet nat zouden worden. Het ei werd bij de tas gelegd en de twee Tributen gingen aan weerszijden van de automaat staan. ‘Maar als dit niet werkt kunnen we het beter laten zitten,’ sprak Rook terwijl ze beiden klaar gingen staan en Toby knikte. Ze hadden waarschijnlijk al genoeg tijd (en energie) verdaan met het proberen te slopen van de automaat, terwijl ze er niet eens helemaal zeker van waren of ze de inhoud van de blikjes wel veilig konden drinken. Voor hetzelfde geld werden ze hartstikke ziek als ze het dronken, of waren de blikjes gewoon leeg! Toby telde af en toen duwden ze samen de automaat omver. Dit ging nog verrassend goed en hoewel het een kort moment van krachtsinspanning kostte, viel de automaat al gauw voorover op de grond.

Toby kantelde zijn hoofd en keek even naar de automaat. Afgezien van het feit dat hij nu op de grond lag, leek hij niet echt beschadigd. Wel had hij wat gerammel gehoord, dus wie weet! ‘Misschien valt er wat uit als we hem weer overeind zetten,’ reageerde Toby ietwat hoopvol. Rook knikte en samen hesen ze de automaat weer overeind. Optillen was een stuk pittiger dan omduwen, maar toch lukte het ‘t tweetal om de automaat weer op z’n kant te krijgen. ‘Man wat een pittig ding,’ reageerde Toby met een frons toen hij zag dat de automaat, afgezien wat wat kleine beschadigingen, gewoon nog heel was. Wel waren de blikjes flink geschud en Rook dook hoopvol naar de gleuf. ‘Ja!’ reageerde ze triomfantelijk, waarop ze een blikje tevoorschijn haalde. ‘Er zijn er een paar naar beneden gevallen!’ Toby pakte één voor één de blikjes aan die Rook uit de automaat viste en uiteindelijk had hij er vijf in zijn handen vast. ‘Meer is er niet,’ verklaarde Rook, waarop ze overeind kwam en haar broek afklopte. ‘Wat voor drinken is het?’ Toby pakte één van de blikjes en keek er aandachtig naar. ‘Ice Tea peach,’ las hij voor, waarop hij een ander blikje pakte. ‘Dit is ook Ice Tea, maar dan green. Ice Tea Lemon, Ice Tea Lime en.. Cola.’ Even trok hij zijn wenkbrauw op. Oké dan, vier soorten Ice Tea en een blikje Cola. Denderend.

Ze namen de blikjes, het ei en de tas mee terug naar de toren en legden daar alles neer op de grond. Toby rende nog snel even heen en weer om de lade, die hij als stormram had gebruikt, weer op de halen. Het ding was wat gedeukt en paste niet helemaal meer goed in de kast, maar diende op de kop als een prima tafeltje. Toby opende zijn tas en haalde er een appel en het schilmesje uit. Met het mesje sneed hij de appel in vier stukken, haalde het klokhuis eruit en gaf twee stukken aan Rook. De andere twee stukken at hij zelf op. Rustig kauwde het tweetal op hun stukjes appel, genietend van iets eetbaars in hun maag en ook iets anders dan regenvocht op hun lippen. Aandachtig pakte Rook één van de blikjes van hun “tafeltje” en las het etiket. ‘Kunnen we het veilig drinken denk je?’ vroeg Toby, waarna hij nog een hap nam van zijn appel. ‘Ik weet dat er we aardig wat moeite voor hebben gedaan, maar ik weet niet zeker of we dat wel kunnen vertrouwen.’ Rook leek zijn twijfel te delen en dus besloten ze de blikjes voor nu gewoon te bewaren. Ze zouden er later altijd nog wat van kunnen drinken als ze echt dorst kregen.

Nu ze een tas hadden was het wat gemakkelijker om wat van hun overige spullen mee te nemen. Nu was de tas niet enorm groot, maar de meeste spullen die ze hadden waren aardig klein en bovendien was Rook een echte vrouw; ze wist hoe je een boel spullen in een kleine tas kon proppen. De overige drie appels en het mesje werden eruit gehaald en toen begon Rook systematisch het boek, peper-en-zout en de blikopener erin te proppen. De bus WD40 pastte er niet in, want anders konden de appels er niet meer bij. Ze propte er op de één of andere manier ook nog twee blikjes drinken in, waarna het echt vol was. Toby pakte ondertussen de bus WD40 op en las het etiket nogmaals door. ‘Dit spul maakt dingen waterdicht,’ reageerde hij terwijl hij las. Hij wierp even een blik op de tas. ‘Kunnen we het mooi op de tas gebruiken als hij toch niet zo waterdicht blijkt te zijn als gedacht.’ Rook knikte, waarna ze de bus van hem overnam en deze samen met de drie overgebleven blikjes terug in de kast stopte. Toby stopte het laatste stukje appel in zijn mond en stopte het meisje in zijn broekzak, zodat hij het gemakkelijk tevoorschijn kon trekken mochten ze aangevallen worden.

Met de tas en het ei liepen ze weer naar buiten en even wierp Toby een blik omhoog langs de toren. Eigenlijk wilde hij graag naar boven klimmen om zo een beter beeld te krijgen van de Arena, wat hij ook tegenover Rook verwoordde. Hij gaf het meisje het ei en de tas, waarna hij richting één van de torens liep. Afgezien van de beelden met beestenhoofden leek er niet veel houvast te zijn. Kritisch keek de jongen naar de beelden, welke van hetzelfde materiaal gemaakt leken te zijn als het beeld waar de hoorn op had gelegen. Dat betekende dus dat de boel glad was. Toby sprong omhoog en greep zich vast aan een beeld, waarna hij zich omhoog trok. Hoewel er genoeg houvast te vinden was, voelde de jongen toch dat het te glad was en hoewel hij aardig zeker was van zijn klimkunsten wilde hij hier in de Arena niet zijn nek riskeren met een klim als deze. Als hij moest sterven in de Arena, dan wel in een gevecht en niet door een domme val. En dus liet de jongen zich het kleine eindje naar beneden vallen en landde lichtjes op zijn voeten. ‘Te glad,’ verklaarde hij aan Rook, waarna hij de tas en het ei weer van haar over nam. ‘Welke kant gaan we op?’ vroeg hij haar, terwijl hij de tas over zijn hoofd en op zijn andere schouder hing. ‘Laten we één van deze twee kanten op gaan,’ sprak Rook terwijl ze naar de linker en rechter kant van de torens wees. Aan beide kanten was geen pad, maar het gras zag er begaanbaar uit. ‘Wat die kant op is weten we wel,’ vulde ze aan, gebarend naar het pad richting de hoorn. ‘Klopt,’ knikte Toby, ‘En we weten ook dat de meesten die kant op zijn gegaan, dus…’ Hij keek weer naar Rook. ‘Links of rechts?’ Even dacht het meisje na, waarna ze zei: ‘Rechts, gebarend naar Toby zijn linkerkant. De jongen knikte en samen gingen ze op weg om een stukje van de omgeving te ontdekken.

OOC:
- Toby is zo blij in de Arena
- Toby houdt van de machine
- Hoera sponsoring!
- Took duwt de machine om en zet hem daarna weer overeind; ding is nog altijd niet stuk, maar er zijn wel 5 blikjes naar beneden gevallen, hoera!
- Ze nemen hun spullen mee naar binnen in de rechtertoren
- Ze delen samen 1 appel, Rook pakt de meeste spullen die ze hebben in, in de tas
- Toby probeert in de toren te klimmen, maar vindt de beelden te glad
- Ze vertrekken met het ei en gevulde tas in westerlijke richting richting C1/B1

Spullenupdate:
Bij zich: Tas met 3 appels, 2 blikjes drinken, het boekje, de blikopener en peper-en-zout. Toby heeft de tas (met inhoud), het ei, de lucifers en het mesje. Rook heeft de schaar, lijm en het lampje
In de toren (verstopt): 3 blikjes frisdrank en de bus WD40

Godmode met toestemming

Het was makkelijker dan Rook had verwacht om de automaat omver te krijgen. Het ding viel helaas niet in duizend stukjes uiteen zodat ze mooi de blikjes op konden rapen, maar het klonk wel alsof er iets losgekomen was. Het overeind tillen van de kast was moeilijker dan het omduwen was geweest, maar ze kregen het voor elkaar. Rook bukte en voelde achter het luik of er iets gevallen was, en jawel. De automaat was nauwelijks beschadigd, maar hij had wel een paar blikjes opgehoest. Take that, automaat! Rook gaf de blikjes door aan Toby, maar na de vijfde leek de ruimte achter het luik leeg te zijn. Toby las op wat er op de blikjes stond. Voornamelijk ijsthee, blijkbaar, in verschillende smaken, en een blikje cola. Al met al ruim anderhalve liter drinken, toch niet slecht. Het was alleen nog maar te hopen dat er ook daadwerkelijk in zat wat erop stond.

Terwijl ze een appel deelden, las Rook het etiket van het blikje cola aandachtig door. Koolzuurhoudend water, suiker, kleurstof, voedingszuur en natuurlijke aroma's. Juist, daar werd ze niet veel wijzer van. Ze plaatste het blikje maar weer terug op hun ladetafeltje en zuchtte. Het was wel fijn om even rust te hebben en iets te eten. Straks zouden ze er wel weer op uit moeten gaan. Ze moesten proberen de Arena een beetje te leren kennen en als ze in beweging zouden blijven, zou het getal op het ei ook verder omlaag gaan. Daarnaast moesten ze de mensen thuis ook niet vervelen door alleen maar op dezelfde plek te blijven zitten. Wie weet wat er zou gebeuren als men het saai zou gaan vinden. Rook zou het liever actief opnemen tegen andere tributen die ze tegenkwamen door rond te lopen dan tegen een of andere verrassing van de Spelmakers, waarvan ze er vast genoeg in voorraad hadden voor het geval er te weinig gebeurde.

"Geef mij die tas maar even", zei ze toen ze hun halve appels op hadden en ze op het punt stonden weer te vertrekken. Het leek net een spelletje Tetris zoals ze de spullen systematisch in de tas paste. Toch moesten de WD40 en drie van de blikjes achterblijven. Rook schoof de lade die ze als tafel hadden gebruikt terug de kast in, met de spullen die ze zouden moeten achterlaten erin. Hopelijk zou niemand anders ze vinden tijdens hun afwezigheid. Ze hadden genoeg moeite voor die blikjes gedaan. Het was jammer dat ze net te groot waren voor hun broekzakken.

Toby wilde per se proberen langs de toren omhoog te klimmen. Rook zei niets terwijl ze de spullen van hem overnam, maar ze vroeg zich af of dit wel zo'n goed idee was. Alles was glad door de regen en eerlijk gezegd zag ze de meerwaarde ervan ook niet zo in. Zo veel uitzicht zou je vanaf daar toch niet hebben, met al die bomen hier. Gelukkig kwam Toby ook al snel tot het inzicht dat het echt te glad was om verder te klimmen. Rook was opgelucht toen hij weer met beide benen op de grond stond. Toby hing de tas over zijn schouder en nam ook het ei weer over. Daarna vertrokken ze, in oostelijke richting.

Ze volgden de rand van de Arena, waar het bos geleidelijk aan dichter werd. Ze waren op hun hoede. In de tussentijd kon zich al makkelijk ergens een andere tribuut in een struik of boom verstopt hebben, wachtend op nietsvermoedende voorbijgangers. Rook vergat dan ook niet om af een toe een blik omhoog te werpen, en ook de grond hield ze in de gaten, zich herinnerend hoe veel mensen er bij de trainingen bij het onderdeel van de vallen en strikken hadden gezeten. De schaar had ze weer in haar hand genomen, want die had ze liever meteen in de aanslag als ze iemand tegenkwamen.
Op een gegeven moment kwam er tussen de bomen door een verblijf in zicht en ze liepen ernaartoe. Rook keek nieuwsgierig tussen de spijlen door en haar ogen werden groot. Ze had nog nooit zulke grote katten gezien! Überhaupt nooit zulke grote dieren, want veel koeien en paarden kwam je in district 3 niet tegen. Dat was meer iets voor de landbouwdistricten. Een gezin in hun straat had wel een flinke hond. Geen idee hoe ze het voor elkaar kregen het grote beest in leven te houden met hun salaris, maar de hond betaalde ervoor terug door hun huis te bewaken. Niemand zou het in zijn hoofd halen bij hen in te breken. Rook glimlachte even terwijl ze naar de leeuwen keek. Ze deden haar een beetje aan Zwaan denken, de kat van haar vriendin Anna. Ze vroeg zich af of het zien van de grote versies van Zwaan Anna enige verrukking zou kunnen brengen. Ze was makkelijk enthousiast te krijgen. Aan de andere kant was ze ook erg makkelijk ongelukkig te krijgen, dus misschien had ze het te druk met huilen en boos zijn en zich zorgen maken om veel aandacht te hebben voor de grote katten. Misschien keek ze niet eens naar het scherm op dit moment. Zouden Harper, Jay en Raven op dit moment kijken? En Benjamin? Hadden ze allemaal gezien wat zij en Toby Tamás net hadden aangedaan? Waren ze trots geweest of hadden ze vol afschuw weggekeken? "Gaan we verder? Het lijkt me beter om die beesten niet te storen", zei Toby en Rook schrok even toen ze realiseerde dat ze haar omgeving helemaal uit het oog verloren was. Gelukkig had Toby zich wat minder af laten leiden door de leeuwen. Ze knikte, alle gedachten aan Anna en Zwaan en de anderen uitbannend, en zonder nog naar de leeuwen te kijken, liepen ze verder, Rook nu ook weer alert.

- Blikjes, yay! Took vertrouwt ze alleen niet helemaal.
- Ze delen een appel.
- Rook speelt een potje Tetris (ofwel: pakt de tas in) en verstopt de overige spullen.
- Toby wil klimmen, maar ziet daar door de gladheid toch maar vanaf, tot Rooks opluchting
- Ze vertrekken en arriveren bij het leeuwenverblijf
- Rook raakt een beetje afgeleid, tot Toby voorstelt om verder te lopen.
- Het tweetal vervolgt hun weg richting A2/A3
Godmode Toby met toestemming

Toby waande zich bijna een soort padvinder als je even vergat dat ze zich in een Arena bevonden waar het de bedoeling was dat ze zouden strijden tot de dood. Met een tas over zijn schouder en een ei in zijn hand verliet hij samen met Rook de torens waar ze een deel van hun spullen achter hadden gelaten. Ergens wilde Toby het liefst alles meenemen, om maar te voorkomen dat ze niks kwijt zouden raken, maar ook hij wist wel dat het beter was om licht te reizen, zeker in een Arena tijdens de Spelen. Ergens vond hij dat hij nu al te zwaar bepakt was; als hij het op een rennen moest zetten om iemand te achtervolgen (of omdat hij zelf achtervolgd werd) dan zouden het ei en de tas enkel in de weg zitten. Mocht het zover komen, dan zou hij niet twijfelen zijn spullen achter te laten als het zijn leven betekende. Toch zou hij ook wel weer balen als hij iets van zijn spullen kwijt zou raken (al zou hij er niet rauwig om zijn om dat boekje, of peper en zout te verliezen). Het schilmesje of de appels zouden veel meer vervelend zijn. Tijdens het lopen wierp Toby af en toe een blik op het ei om te zien of het getal op het schermpje al verder had afgeteld. Het zag ernaar uit dat het ei aftelde als je ermee liep, wat betekende dat ze, als ze wilden weten wat erin zat, ze er hoe dan ook mee aan de wandel moesten. Het was alsof je een huisdier had dat per se uit moest laten, ongeacht wat voor weer het was. Geweldig.

Al gauw liet het tweetal de torens achter zich en kwam er een nieuw hok in beeld. Ergens verwachtte Toby ook hier vogels, aangezien de eerste twee kooien die ze waren gepasseerd tijdens hun tocht van de hoorn naar de torens ook vogels bevatten. Hier zaten echter geen vogels in, maar gigantische katten. Het waren er vijf in totaal, waarvan eentje een grote bos haren om zijn kop heen had. Toby staarde er even naar en probeerde zich te herinneren of hij de dieren niet eens eerder had gezien. Had Precilla er niet een keer een verhaaltje over aan hen voorgelezen toen ze kleiner waren? Zijn blik ging van de katten door de rest van het hok. Er was binnen weinig begroeiing waardoor ze gemakkelijk het hok door konden kijken. ‘Zo te zien ligt er niets nuttigs daarbinnen,’ sprak de jongen uit 3, al twijfelde hij of Rook hem wel had gehoord. Het meisje staarde ze intens naar de dieren in de kooi dat hij even het gevoel had dat ze naar binnen wilde. Als ze dat maar uit haar hoofd haalde. Snel liet de jongen zijn blik weer over de omgeving glijden. Ze bleven hier al aardig lang staan en hoewel het ernaar uit zag dat de omgeving veilig was, wilde Toby toch niet te lang op dezelfde plek blijven staan. In beweging blijven was beter. ‘Het lijkt me beter om verder te gaan,’ reageerde hij met nog een blik op zijn omgeving, waarna hij weer naar Rook keek. Het meisje leek nog altijd ergens ver weg. ‘Rook? Rook!’ Eindelijk leek ze te reageren. ‘Gaan we verder?’ vroeg hij toen hij eindelijk haar aandacht weer had. ‘Het lijkt me beter om die beesten niet te storen,’ vulde hij aan, gebarend naar de leeuwen in het hok. Ja, dat was het! Het waren leeuwen! Wauw dat had lang geduurd.

Stilzwijgend vervolgde het tweetal hun weg; rechts van hen was de rand van de Arena, links nog altijd de kooi van de leeuwen. De dieren leken een immens verblijf te hebben en het voelde alsof ze een eeuwigheid langs de tralies liepen terwijl de ogen van de leeuwen hen langzaam volgden. De dieren kwamen verder niet in beweging en leken het prima te vinden om te blijven waar ze waren. Uiteindelijk lieten ze de leeuwen achter zich en kwamen ze bij een verlaten deel van het leeuwenhok aan. ‘Wat moeten die leeuwen met zoveel ruimte,’ mopperde Toby terwijl ze verder liepen. ‘Het is niet alsof ze echt iets te doen hebben daar.’ Maar misschien was dat ook juist wel de reden van een ruim hok, zodat ze iets te doen hadden, namelijk eeuwige rondjes wandelen langs het hek. ‘Heb jij trouwens ergens een deur gezien van dit hok?’ vroeg Toby na zijn gemopper. ‘Ik hoop dat er een goed slot op zit. Die beesten wil je niet tegenkomen in het donker straks. Of overdag. Of überhaupt.’ Even fronste hij zijn voorhoofd. Het stuk waar ze liepen bevatte geen mooi aangelegd pad, maar toch zag het ernaar uit dat hier al eens eerder mensen hadden gelopen. ‘We zijn niet de eersten die hier langs zijn gekomen,’ wees de jongen naar een paar voetstappen in de modder. Hij haalde het schilmesje uit zijn broekzak en keek om zich heen, alert op iedere vorm van geluid of beweging die duidde op gevaar. Even verderop boog het hek van het leeuwenhok af naar links en door de tralies heen zag hij ook al een ander hok en één of ander bruin gevaarte. Hij gebaarde met zijn kin in de richting van waar het hok afboog. Rook knikte en samen, gewapend met mesje en schaar, slopen ze langzaam verder.

Plotseling schoot er iets uit de bosjes tevoorschijn aan hun rechterkant. Toby reageerde instinctief en schoot erachter aan zonder echt gezien te hebben wie of wat het was. Met zijn lange benen haalde hij het vluchtende wezen al gauw in en kon hij ook constateren dat hij achter een mens aanrende; een jongen met blond haar. Met een paar grote passen was Toby bij de jongen en greep de jongen bij zijn shirt om hem vervolgens bij zijn shirt te grijpen. Lucca, de jongen in kwestie, probeerde zijn belager nog af te schudden door te zigzaggen tussen de bomen door (want dat werkte ook altijd zo in de films), maar Toby liet zich niet voor de gek houden en greep naar Lucca om hem naar de grond te sleuren. Zodra de jongen zou vallen zo Toby zich op hem werpen zodat hij nergens meer heen kon. 'Niks persoonlijks man,' reageerde Toby terwijl hij met zijn mesje naar de keel van Lucca ging. 'Ik wil gewoon naar huis.' Vervolgens maakte hij met het mesje een snelle, stevige en resolute snijbeweging waarna hij met het schilmesje probeerde de keel van de jongen uit 1 door te snijden. Achter hem hoorde hij de rennende voetstappen van Rook en al gauw verscheen het meisje bij het tweetal, het ei dat Toby onbewust had laten vallen in haar ene hand en haar schaar in de andere, klaar om weer een genadesteek toe te dienen als het nodig was.

OOC:
- Yay gezellig bij de padvinders!
- Leeuwtjes kijken hoera
- Took loopt verder tussen de rand van de arena en het leeuwenhok
- Als ze de hoek van het hok naderen ziet Toby voetsporen
- Took trekt hun "wapens" en sluipt verder rond A3/A4

Edit (om toch een beetje gas te geven nog op dag 1 )
- Lucca sprint er als een gespot hert vandoor; Toby zet de achtervolging in (Rook volgt ook) rondom A5
- Toby probeert Lucca te tackelen en probeert met het schilmesje de keel door te snijden
- Rook komt bij het tweetal staan en staat met haar schaar in de aanslag om toe te steken als het moet

Godmode met toestemming