Rennen. Rennen. Rennen. Weg van hier. Weg van deze plek. Royalty rende zo hard als haar korte beentjes haar konden dragen. Ze durfde niet om te kijken, bang om te zien wat er gebeurde. Haar hart klopte harder dan ooit tevoren en ze voelde hoe haar benen bijna harder gingen dan de rest van haar lichaam. Als ze bij die bomen kon komen, dan was ze veilig. Dan kon ze zich verstoppen. Dan was alles oké.

Maar toen ze toch een blik achterom wierp, wist ze niet of ze ooit nog veilig zou zijn. Een jongen had haar in zijn kielzog. Hoewel het niet één van de grootste jongens was, voelde Royalty er niks voor om zich om te draaien en om zijn hulp te vragen. Ze stond er alleen voor. Voor het eerst in haar leven moest ze zich alleen zien te redden.

Ze wist dat ze Cyril kwijt was op het moment dat ze voor het eerst stap in het beboste gebied zette. Ze was in ieder geval uit het zicht, en dat was alles wat ze nu nodig had. Haar survivallessen hadden haar geleerd dat logica ver te zoeken was als je in de wildernis was. Als je tegen je eigen natuur in kon gaan, dan ging je dat dus ook bij andere mensen, wat je een voordeel opleverde. En hoewel alles in haar zei dat ze zo ver mogelijk door moest rennen en zich diep in het bos moest verstoppen, negeerde ze dit. Ze wierp een blik achterom en zag niemand. Goed. Tijd om te doen waarvoor ze was geboren. Ze rende naar de achterkant van een boom vlakbij de rand van het beboste gedeelte, en klampte zich vast. Dit deed ze zo vaak op één dag, dat het Royalty geen enkele moeite kostte om zichzelf in de boom te hevelen. De boomstam was iets gladder dan ze fijn vond. Toch bood dat haar ook weer uitdaging - en aangezien alles nu toch al spannend was, kon ze dit er ook wel bijhebben. Dit was echter een ander soort spanning. Een fíjn soort spanning, want zelfs al was dit onprettig, het was wel een constante factor en het had te maken met de natuur. En dus duurde het maar een aantal tellen voordat Royalty de eerste grote takken had bereikt.

Natuurlijk hing ze nog veel te dicht bij de grond. Hoewel niemand zou verwachten dat iemand zo stom zou zijn in de eerste beste boom te gaan zitten, wilde ze het lot niet tarten. Ze had geen idee wat de mensen hier allemaal van plan waren. Royalty wilde het ook niet weten. Ze rilde hevig bij de gedachte aan de grote klap die ze een paar minuten geleden nog had gehoord en schudde driftig met haar hoofd. Nee, daar moest ze niet aan denken. Dat was allemaal nep. Zij moest nu gewoon verder die boom in klimmen en daar een tijdje blijven.

Zonder al te veel moeite gebruikte Royalty de takken van de boom om zo hoog te komen als ze kon zonder de takken te breken. Ze moest namelijk wel iets hebben om goed op te kunnen blijven staan en zitten. Als ze uit de boom zou vallen, dan was niemand blij natuurlijk. Zij al helemaal niet. Ze keek naar beneden. De beschutting was goed - ze kon vanaf hier de grond niet zien, wat inhield dat iemand anders haar ook niet meteen kon zien. En als ze héél voorzichtig was, kon ze net ver genoeg komen om voorbij de bladeren te kunnen kijken, de Arena in. Het zicht was niet fantastisch door alle andere hoge dingen, maar ze had in ieder geval een redelijk overzicht op het koperen beeld en vooral op het pad wat ze net had gerend. Het was geen ideale plek, maar voor nu was het goed. Zodra iedereen als een stel kippen zonder kop het bos in waren gerend, zou ze er wel uit kunnen komen. Misschien. Royalty, trillend, rood, moe en met tranen in haar ogen, had geen haast.


tl;dr

- Royalty klimt in één van de eerste bomen die ze tegenkomt rond C2/D2.

Ze schoof de bladeren voorzichtig opzij zodat haar zicht over de Arena beter werd. Ze had haar blik op de Hoorn gevestigd, die veel minder ver weg lag dan ze had gedacht. Royalty keek naar de poppetjes die daar nog liepen en wendde haar blik meteen weer af. Nee. Daar wilde ze niet naar kijken. In plaats daarvan keek ze zo ver ze kon. Ze zag nog meer plekken net zoals degene hier vlakbij, waar grote hekken stonden bij veldjes. Weer had ze het gevoel dat ze wist wat het was, maar iets in haar leek het te verstoppen. Het gaf Royalty een naar gevoel: waarom waren die hekken er? Mocht zij daar niet naar binnen? Of mocht iets anders er niet naar buiten?

Ze kon niet zien wat er binnen de hekken zat. Ergens wilde ze het weten. Het grootste gedeelte van haar wilde het weten. Ze beet op haar lip. Zou ze toch maar moeten gaan kijken? Nu had ze nog de tijd, maar straks zou iedereen door de Arena verspreid zijn en dan werd het toch ietwat ingewikkelder om rond te wandelen.
Langzaam liet ze zich naar beneden zakken, tak voor tak. Hoewel ze zich wel gehaast voelde, vond ze de boom te glad om er sneller uit te klauteren. En het bleek ook een voordeel te zijn dat ze wat langzamer was. Ze had namelijk niet gehoord dat de Tribuut die haar gevolgd had, zich nu praktisch onder haar boom bevond.

"Hallo?" Hoorde ze opeens een stem zeggen. Royalty slaakte een kreetje en liet bijna los van schrik. Ze herstelde zich zo snel ze kon, maar natuurlijk was het kwaad al geschied. Als Cyril haar niet had gehoord toen ze schrok, had hij ongetwijfeld de bladeren horen ritselen toen ze zichzelf beter vast moest houden. Royalty zweeg echter. Als ze nou héél stil was..
"Ik weet dat je hier zit." De jongen klonk minstens zo nerveus als dat zij zich voelde. Heel voorzichtig hevelde Royalty zich omlaag totdat ze zicht had op de jongen. Hij staarde naar boven, maar niet naar de plek waar zij nu stond. Blijkbaar kon hij haar nog niet zien.
Ze hield haar mouw voor haar mond toen ze begon te praten, hopend hem te misleiden en haar positie niet weg te geven. "Ga weg!" Hoewel ze zo zeker mogelijk over hoopte te komen, klonk haar stem bang.
Cyril keek schichtig om zich heen. Zijn ogen speurde de onderste takken van de boom af. Hoewel hij nog altijd geen idee had van haar precieze positie, leek hij wel een beter idee te hebben dan eerst.
"Ja maar.." Royalty hoorde zijn stem trillen. Ze kon zichzelf er niet van weerhouden om weer een tak af te dalen. Nu kon hij haar zien. Ze kwam nog een stukje omlaag. "Ik wil niet alleen zijn."
Royalty was nog niet één moment opgehouden met trillen. Door Cyril begon haar lip ook mee te doen. "De andere Tributen zijn gemeen. Dadelijk doe je me pijn."
"Ik wil je geen pijn doen!" Hij had eindelijk Royalty zien zitten en hij keek haar aan. "Ik doe je echt geen pijn. Dat beloof ik." Royalty was even stil. Haar gedachten raasden op topsnelheid door haar hoofd.
"Ik heet Royalty. Kom je bij me zitten in de boom?"
"Ik heb nog nooit in een boom geklommen."
"Dat is niet erg, ik leer het je wel." Royalty klom zelf de laatste meters naar beneden. Met een mooie afsprong, kwam ze op de grond terecht, vlak voor Cyril zijn neus. "Maar nu nog niet. Jij bent Cyril hè?" Cyril knikte, verbijsterd. Royalty leek al haar wantrouwen verloren te zijn. Nu ze niet meer alleen was, was ze veel meer in haar element. Ze voelde zich kalmer en zelfverzekerder. Zonder aarzelen pakte ze zijn hand en begon ze te rennen - met hem achter zich aan.
"We zijn nog heel erg dichtbij de Hoorn!" Legde ze uit toen Cyril naast haar kwam rennen. "De anderen zullen er sowieso langskomen dus we moeten een betere verstopplaats hebben." Cyril knikte.
"We hebben nu nog de tijd daarvoor." Beaamde Cyril. Royalty keek blij naar haar nieuwe vriend. Het was fijn om niet alleen te zijn.


tl;dr

- Royalty bekijkt haar omgeving
- Royalty en Cyril babbelen
- Ze sluiten een bondgenootschap en rennen weg van C2/D2, naar het zuiden in de richting van het pad tussen hok 3 en 4.

"Wow, moet je kijken!" Royalty was plotsklaps gestopt met rennen. Haar ogen, vol verbazing en verwondering, keken in de richting van het hok waar ze langs was gekomen. Zonder een seconde na te denken, liep ze dichter naar het hek.
"Ehm, Ro-" Cyril werd vrijwel meteen afgekapt door een enthousiaste Royalty. "Cyril! Kijk dan!" Ze draaide haar hoofd naar de jongen, die meer gefocust leek op wat zij deed dan op wat ze zag. Ze wenkte hem, wendde haar hoofd af en staarde vervolgens naar vijf prachtige dieren in een hok.
"Zijn dat leeuwen?" De ongeloof droop van Cyril zijn stem af, maar toen Royalty opkeek zag ze naast ongeloof ook de verwondering die zijzelf voelde. "Ja." Beaamde Royalty zachtjes. Hoewel ze haar ogen niet van deze gigantische katten af wilde wenden, dwong ze zichzelf er toch toe. De leeuwen zaten in een hok, en ze had al meerdere hokken gezien vanaf haar verstopplek in de boom. Ze had toen alleen nergens kunnen zien wat er ín die hokken zat - als er al iets in zat, natuurlijk. Maar nu ze de leeuwen had gezien, wat ook een droom was die uitkwam, kreeg Royalty steeds een betere indruk van haar omgeving. Het lag nog altijd op het puntje van haar tong.

"BABY CHEETA!" Royalty sloeg één hand voor haar mond en wees met de ander naar het hok aan de andere kant van het pad. Door de bomen door had ze een grote cheeta zien lopen. Misschien dat de andere Tributen ze in de war zouden halen met panters of luipaarden, maar katachtigen waren Royalty's favoriete dieren. Nu waren er natuurlijk geen dieren die zij helemaal niet leuk vond, maar katten waren zo leuk en raar en zacht en hoe groter de kat, hoe meer kat, dus hoe leuker! Om die reden wist ze er, voor Districtmaatstaven, vrij veel van. Al die dingen boeiden echter niet meer toen ze de kleine cheeta voorbij zag lopen naast de grote cheeta. Ze was al bijna onderweg naar het andere hek om het welp te knuffelen, voordat ze zich bedacht wie ze was, waar ze was en met wie ze was.
"Als je zo hard blijft roepen, weet iedereen straks dat we hier zijn!" De angstige toon in Cyril zijn stem, deed Royalty een beetje bedaren.
"Sorry." Ze draaide weer terug naar de leeuwen. "Ik heb altijd al naar een dierentuin gewild." Verzuchtte Royalty. Plots begon het figuurlijke lampje te branden. "Oh! Cyril! Dit is een dierentuin!" Het kinderlijk enthousiasme deed een klein glimlachje bij Cyril tevoorschijn komen. Deze verdween echter als sneeuw voor de zon toen zijn hersenen op volle toeren begonnen te draaien.
"Zouden ze honger hebben?" Vroeg hij zich hardop af. Geschrokken keek Royalty naar de dieren.
"Ze zien er niet hongerig uit." Klonk het onzeker. Ze sprak niet verder, en ze wist dat Cyril en zij hetzelfde dachten. Het feit dat ze er niet zo uitzagen maakte niet dat ze het niet waren. Daarbij waren dit de Hongerspelen. Dat had voor Cyril meer betekenis dan voor Royalty, maar zelfs voor haar zei het genoeg.

"De deuren zitten vast dicht." Besloot Cyril. "Want anders zouden ze loslopen om ons achterna te zitten." Cyril keek naar zijn bondgenote. "Zou dat inhouden dat er in de hokken dingen te vinden zijn?" Royalty staarde naar Cyril om vervolgens terug het hok in te kijken. Ze zag zo gauw geen opening, wat inhield dat het hok op een bepaalde manier gesloten was. En hoewel ze rondkeek, zag ze weinig interessants. Probleem was dat het hok ietsjes groter was dan zijzelf en ze waarschijnlijk een hoop over het hoofd zag. Zonder een woord te zeggen, begon Royalty met lopen. Cyril, vast een idee hebbende van wat ze wilde doen, volgde haar. Hoewel hij van plan was haar tegen te houden als ze in vol zicht zouden komen - hij hield de omgeving nauw in de gaten - , bleek dat niet nodig. Ze hadden misschien twintig meter gelopen voordat ze een deur tegenkwamen.

Royalty's gevoel balanceerde tussen nervositeit en nieuwsgierigheid. Ze keek naar Cyril, die angstiger leek over te komen dan zij. Royalty had echter geen goed idee van gevaar - of van hoe naïef ze was. Ze haalde diep adem en plaatste haar hand op de klink van de metalen deur.
"Er is maar één manier om erachter te komen." En hopend dat deze grote katten net zo lief waren als die in haar District, deed ze héél erg langzaam de deur open, en zette ze een paar kleine, voorzichtige stappen naar binnen.



tl;dr

-Royalty en Cyril bekijken de dieren. Uiteindelijk besluit Royalty héél voorzichtig het leeuwenhok (Hok 3) in te stappen. Cyril blijft op dit moment nog buiten op de uitkijk/Royalty in de gaten houden.
- C3.5-ish

Er komt een sponsoring naar beneden, die bedoeld is voor Cyril. Daarin zal hij aantreffen:
- 300ml water
- Een brood
- 15g fruit
- Een handkatapult

Ze hield de leeuwen nauw in de gaten terwijl ze hun domein betrad. De leeuwen leken echter niet al te veel aandacht aan haar te besteden. Eén van de leeuwinnen richtte haar kop in de richting van Royalty, en ze stond meteen stil. Royalty vond dat ze er verveeld uitzag, hoewel ze geen idee had hoe een leeuwin verveling zou moeten uitdrukken. Het stelde haar gerust dat ze verder niet opgejaagd oogde. De gelige ogen volgde het meisje die weer heel langzaam in beweging kwam. De leeuwin deed niks. Iets sneller nu, liep Royalty verder langs de hekken. Ze was niet van plan om heel ver te gaan. Ze hoefde alleen maar ver genoeg om overzicht te hebben over het verblijf..

Royalty verstarde toen ze de bek van het vrouwtje open zag gaan. Heel voorzichtig draaide ze haar hoofd in de richting van de leeuwin. Deze leek niet eens erg te hebben in het meisje wat door het verblijf dartelde. Het was echter wel een mooi moment om terug te keren, want ze had niets in het veld gezien wat haar nog langer het haar leven riskeren waard was. Cyril leek opgelucht dat ze besloot niet al te veel andere domme dingen te doen. Op het moment dat ze weer naast hem stond, deed hij vlug de deur van het hok dicht.
"Dat gaan we dus niet meer doen." Klonk het paniekerig. Hoewel het voor Royalty ook heel spannend was geweest, had zij er toch minder last van. Waarom was hij zo bang geweest als zíj degene was in het hok? Ze gaf echter geen antwoord, want ze kon niet beloven dat ze het niet meer zou doen. Je wist maar nooit wat er nog allemaal te vinden was!

Ze kreeg echter geen kans om naar de cheeta's te gaan. Eigenlijk was ze dat ook niet helemaal meer van plan, maar de kans was er natuurlijk wel. Voor hen doemde er echter een gebouw op, en Royalty voelde er wel wat voor om daar naar binnen te gaan. Uit de lucht kwam echter een gift vallen, bestemd voor Cyril. Royalty babbelde enthousiast over de spullen die hij had gekregen. Ze leek alles zo veel luchtiger op te vatten dan hij. Royalty had er geen erg in. Ze had niet kunnen vertellen of het Cyril ongemakkelijk maakte, of juist op zijn gemak stelde. Ze wist vooral dat ze het fijn vond dat hij bij haar was, en dat ze samen de Arena aankonden.

Omdat Cyril wat terughoudender was wat betreft het gebouw, besloten ze even beschutting te zoeken bij de bosjes tegenover het gebouw. Doordat het vlak langs één van de hoofdpaden lag, hadden ze goed zicht op eventuele Tributen. Royalty kon het echter niet laten om in een boom te klimmen, in de hoop dat ze een goed overzicht kreeg. Cyril bleef beneden, op de uitkijk. Ze zou hem straks wel vertellen wat ze allemaal had kunnen zien.


tl;dr
- Royalty loopt wat rond bij de leeuwen.
- Rond D5(ish, want mijn kaartleesskills zijn ruk en ik weet niet of dat nou hek is of niet?) klimt Royalty in een boom. Cyril zit in een bosje. Beiden houden ze de uitkijk, hetzij op een ander niveau. Hierna zullen ze het gebouw in willen gaan.