1 resultaat gevonden

Met nog maar twee bondgenootschappen in leven, zes tributen, mocht je aannemen dat het einde naderde. Tyrell moest toegeven: hij vond dat het tijd werd. De leefstijl van de Hongerspelen begon zijn tol te eisen. Hij was chagrijnig, moe en ongeduldig. Dat had er misschien ook mee te maken dat zijn voorspellingen voor de dodenreeks van deze Spelen van geen kant klopte. Hij was teleurgesteld dat Afolayan niet meer leefde, terwijl Tyrell er zeker van was geweest dat juist die als overwinnaar uit de strijd zou komen.
En wat leefde er nu nog? Drie jongens, drie meisjes. Maar de meisjes maakten een veel sterkere indruk dan de jongens. Wat deed Spurling nog in het spel? Naysmith en Williams had hij niet hoger ingeschat dan de middenmoot. Shine iets hoger dan dat, maar juist die was er nu slecht aan toe. Straks ging het eindgevecht tussen Locklear en McLean...
Zijn gedachten waren niet al te helder meer en deze dag – dag 9 van de vierde Hongerspelen – was de eerste dag dat hij niet wakker kón blijven. Zijn hoofd zakte steeds verder weg. Hij schrok weer op, keek naar de schermen, zag niets boeiends en knipperde een paar keer met zijn ogen. Maar het werd steeds moeilijker om die ogen open te houden. Het was ondoenlijk om rechtop te blijven zitten. Hij plantte zijn armen op de tafel voor hem en ondersteunde zijn hoofd, maar het mocht niet baten. Nog geen minuut later zakte hij verder voorover en viel hij in een diepe slaap. Droomloos. Gelukkig.

Hij werd heen en weer geschud. Zijn ogen weigerden open te gaan. Hij was in de war. Sliep hij? Droomde hij? Vaag hoorde hij een stem. Was dat zijn naam? Hij werd nog eens heen en weer geschud.
Met een heleboel wilskracht wist hij zijn ogen te openen. Hij had hoofdpijn. Hij zag licht. Hij merkte dat iemand naast hem stond, die iets raaskalde over dat dag 9 bijna was afgelopen. Dag 9? Wat was dag 9?  Langzaam begon het hem te dagen.

‘U wilt toch zeker het volkslied niet missen?’ zei de persoon die het gewaagd had hem wakker te maken. Tyrell duwde zichzelf overeind. Hij zette zijn bril weer goed op zijn neus en haalde een hand door zijn haar. Hoed. Waar was zijn hoed? Hij rolde zijn stoel naar achteren en speurde de grond af. Daar, onder tafel.
Pas toen zijn hoed – eentje met een veer, die nu geknakt was – weer op zijn hoofd stond, kon hij zijn gedachten weer volledig op de Spelen richten. Juist ja. Het einde van dag 9.

Hij schrok van wat hij zag.

‘Waarom is Siam niet geactiveerd?’ vroeg hij verbaasd, boos, geschokt. Hij sprong overeind. ‘Er staan tributen bij de olifant, waarom is hij niet ontploft?’
‘Sorry meneer Peak, ik weet niet wie...’
‘Zet hem aan. NU.’ Het kon Tyrell niet schelen tegen wie of wat hij het had, als iemand die stomme olifant maar opblies. ‘Vanaf dag 3 had ik gezegd. Hij zou automatisch moeten ontploffen zodra een tribuut er in de buurt kwam vanaf dag 3. Heb ik niet gezegd dat hij toen geactiveerd moest worden? Amateuristen! Wie is hiervoor verantwoordelijk?’
Tyrell bleef doortieren, met steeds meer kracht en denigrerende woorden naarmate hij wakkerder werd, totdat de olifant ontplofte. Met bedroevend resultaat. Er stierf geen enkele tribuut. Hij ging weer zitten. Teleurgesteld. Hij kon gewoon geen moment slapen, dan ging het allemaal mis. Als hij er toch niet was!

Het andere bondgenootschap was in het reptielenhuis, waar ze niet per se gevaar liepen. Ja, er lag een losse slang die hen in theorie kon aanvallen, maar slangen hadden maar zo weinig eten nodig... Ze hadden zeker een maand van tevoren moeten stoppen met hem eten geven, dan was de situatie nu anders geweest.
Zwijgend verliet hij de controlekamer. Dag 9 was niet zijn dag. Hopelijk zou de wereld er na een nachtje rust beter uit zien.

Inderdaad leek er in dag 10 meer energie te zitten. Beide bondgenootschappen gingen op pad, maar helaas kwamen ze elkaar niet tegen. Wel ging Shine steeds verder achteruit. Verder. En verder. En verder. Tot hij zijn laatste adem uitblies.
Tyrell leunde achterover en legde zijn voeten op tafel. Hij staarde naar de tvschermen. Hij wist het nu zeker: Locklear of McLean zou winnen. Hij wist niet wie van twee hij het minder gunde, maar hij keek in ieder geval uit naar het moment dat McLean haar bondgenoot in de nacht zou wurgen. De teleurstelling was dan ook groot toen McLean en Naysmith huilend in elkaars armen in slaap vielen.
Elke tribuut had wapens. Werd het tijd om ze naar elkaar toe te drijven en te zien hoe goed ze met die wapens om konden gaan?

OOC: Lalala, dat ging heel soepel. #not