Ongeduldig schopte Flaire tegen de deur van haar kamer. Wanneer gingen ze haar er nou eindelijk uit laten? Het was zo tijd voor de Boete en ze wilde er verdorie wel op tijd bij zijn! Het liefst ging ze helemaal vooraan staan, of gewoon op het podium als vrijwilliger, maar helaas mocht dat niet. Omdat ze vijftien was, moest ze in een vak met andere leeftijdsgenoten en voor haar stonden dan nog vier groepen jongere kinderen. ‘Adrienne! Schiet eens op!’ brulde het meisje terwijl ze nog een keer tegen de deur schopte. Eindelijk hoorde ze in de verte een deur open en weer dicht gaan, waarna er voetstappen dichterbij kwamen. Flaire spatte bijna uit haar vel van ongeduld en stoof uit haar kamer zodra de deur ver genoeg open ging om haar door te laten. Adrienne wist haar nog net te grijpen voor ze de gang door was gerend. ‘Zet me neer! Ik moet naar het plein!’ De vrouw drieg haar naar de huiskamer en zette haar daar pas neer. ‘Kalm aan Flaire, we gaan er zo heen, maar we gaan wel allemaal tegelijk.’ Flaire uitte een woedende kreet van frustratie waarbij ze haar handen ter hemel rees. Waarom waren deze mensen hier zo langzaam!

Op weg naar het plein trok Flaire Adrienne bijna voort. De vrouw merkte niks van het getrek van het meisje, aangezien de vrouw groot, stevig en sterk was en zij maar klein en tenger. Bij het plein aangekomen gaf Flaire snel een bloedprint af en haastte zich naar het vak met de andere vijftienjarige meisjes. Adrienne keek haar nog even aan, maar leek blijkbaar van mening dat het vandaag niet nodig was om Flaire te waarschuwen. In het afgelopen jaar had het meisje een zeer grote obsessie ontwikkeld voor de spelen. Vandaag was die zo groot, dat het meisje niet eens last leek te hebben van haar agorafobie. De roodharige stond ongeduldig op de bal van haar voet te wippen terwijl het plein volstroomde met bang en ongelukkig kijkende kinderen. Even keek de vijftienjarige rond om te zien of ze Jolene zag, maar ze kon het kleine meisje zo één, twee, drie niet vinden. Haar ogen dwaalden af naar het podium, waarop de burgemeester, de begeleider en de winnaar van de eerste Hongerspelen op te zien waren. Wanneer gingen ze nou eindelijk beginnen!

De speech van de burgemeester kreeg ze helemaal niet mee, maar het filmpje dat ze vorig jaar ook al hadden laten zien zag ze wel. Een glinstering flitste op in haar ogen toen ze beelden zag van het brandende District 3. Háár branden, vastgelegd op beeld. Eigenlijk was ze daar best wel trots op. Misschien moest ze daar nog even geld voor vragen, aangezien zonder haar toestemming haar werk hadden gebruikt in een film. Ze schudde haar hoofd en focuste weer toen de vrouwelijke begeleidster aan het woord kwam. Ja, het was eindelijk zover, ze gingen de vrouwelijke Tribuut bekend maken! Flaire voelde de adrenaline door haar lichaam schieten en ze kon de spanning bijna niet aan. Alsjeblieft laat haar gekozen worden! Ze wilde er zo graag heen! Ze wilde mensen in stukken hakken, hun ledematen amputeren terwijl ze nog leefden en genieten van hun pijn! Uiteraard zou ze de boel ook nog in brand steken, want wat was er nou mooier dan vuur? Als er iemand anders werd gekozen dan zou ze gewoon naar voren stormen en eisen dat zij heen mocht gaan! Zij wilde ook de plezieren van de arena beleven! De vrouw trok een naam uit een glazen bol, opende deze en sprak toen de magische woorden; ‘De Tribuut van dit jaar is Flaire Blitz!’

‘JAAA!’ De verrukte kreet had haar mond al verlaten voor ze er erg in had. Vreugde schoot door het meisje heen terwijl ze zich tussen de andere kinderen door wurmde naar het pad tussen de jongens en de meisjes en naar het podium rende. Ze stormde het trapje op en stond in een flits op het podium, een vrolijke twinkeling in haar ogen en een duivelse grijns op haar lippen. Every one in the arena would burn. YOU WILL ALL BURN!

vandaag was het zover, de dag van de tweede Boete. Toby wist niet of hij er nou naar uit keek of niet. Hij wilde niet zelf gekozen worden en vreesde voor het leven van Aron. Als één van hen naar de Arena moest, dan zouden ze volledig ontstemd zijn. Ze konden geen van beide functioneren zonder de ander, dus als één van tweeën weg moest, zou dat een ramp zijn. Toby zou niet weten wat hij zou moeten doen zonder Aron. Misschien dat hij dan steun kon zoeken bij Flaire, als zij niet ook naar de Spelen zou moeten. Precilla zou hij in ieder geval nooit en de nimmer om steun vragen. Ergens, diep van binnen, hoopte hij dat zijn zus gekozen werd, dan was hij van haar af. Ja, hij voelde niet veel broederliefde voor zijn oudere zus, hij kon alleen dat soort liefde opbrengen voor zijn tweelingbroer, en voor Flaire. Hij had het meisje echter nog niet kunnen vinden en dat irriteerde hem, zeker nu het vandaag de dag van de Boete was. Wat nou als Flaire werd gekozen? Dan kregen hij en Aron helemaal geen kans meer om met haar om te gaan! Hij balde zijn vuist. Als die vervelende Jolene hen gewoon had verteld waar Flaire woonde, in plaats van iets ervoor terug te willen, dan hadden ze misschien nog tijd met hun coole zusje door kunnen brengen.

Toby voelde bijna niks van de bloedprint die werd genomen voor hij naar het vak mocht waar de andere jongens van zijn leeftijd stonden. Hij en Aron voegden zich bij de rest en wachtten tot het hele circus van start zou gaan. De burgemeester en de vrouw die vorig jaar met Sage en de jongen wiens naam hij alweer was vergeten naar het Capitool was vertrokken, stonden al op het podium, klaar om te beginnen. Toby kon aan hun gezichten niet echt zien hoe ze nu over de Hongerspelen dachten, maar hij had wel het gevoel dat de overwinning van vorig jaar hen allen vertrouwen had gegeven. Na een speech het bet filmpje dat vorig jaar ook al was vertoond, kwam het punt waarop de eerste tribuut werd gekozen. De dames mochten eerst en Toby voelde toch een klein beetje spanning opkomen. Wat nou als de gekozen vrouwelijke tribuut- 'Flaire Blittz!'
'JAAA!' Het ging allemaal zo snel dat Toby alleen maar verbluft met zijn ogen kon knipperen en kon staren naar het meisje dat hun vak voorbij kwam rennen alsof haar leven ervan af hing. Flaire was klein, kleiner dan hij zich kon herinneren, maar was ook veel enthousiaster om naar de Spelen te gaan dan hij zich had voorgesteld. Ook Alexandra, welke de naam van het meisje net had opgelezen, leek een beetje van haar stuk door het enthousiasme.

De vrouw liep naar de schaal met de namen van de jongens en hoewel Toby nog altijd naar Flaire staarde, greep hij onwillekeurig de pols van zijn tweelingbroer vast. Hij hoopte van harte dat geen van hen beide naar de Spelen moest, al zou dat wel betekenen dat één van hen tijd door kon brengen met Flaire, hoe niet happy de ending van dat verhaal ook zou zijn. De spanning duurde gelukkig niet lang, want de naam die werd opgelezen was niet de zijne, en ook niet die van Aron. Opluchting spoelde over de jongen heen, welke meteen weer plaats maakte voor zorgen om hun zus. Hij keek naar Flaire, welke bijna stond te stralen op het podium. Zou ze echt zo blij zijn om naar de Spelen te gaan, of deed ze alsof? Hopelijk mochten hij en Aron nog afscheid van haar nemen, want dit kon misschien nog wel eens de laatste keer zijn dat ze haar zouden zien.

OOC: Godmode met toestemming!

Hij was er absoluut niet klaar voor.
Vorig jaar had hij het bijna in zijn broek gedaan van de angst, toen de eerste boete zich afspeelde. Hij had geen idee van wat er met zijn district zou gaan gebeuren na de Opstand, hij was grotendeels ondergedoken geweest met zijn familie. De uitkomst was niet prettig geweest, zeker niet omdat district 3 één van de eerste opstandige districten was. Zijn district mocht dan tegenwoordig wel iets welvarender zijn dan de meeste districten, maar niemand was echt nog gelukkig, de controles waren constant en bepaalde misdaden werden veel strenger bestraft. Hij had het vaak genoeg zien gebeuren, sinds de vredesbewakers dat zo mooi in het openbaar deden. Oliver had zich er altijd resoluut bij omgedraaid, vingers in zijn oren, waarna hij gewoon weg zou lopen.
Hij dacht dat het daarbij zou blijven. Onder het beleid van het Capitool leven en zich gedragen naar hun standaarden. Dat ze een jaarlijks bloedbad zouden organiseren waar ze tieners voor kozen, was buiten zijn inbeeldingswereld.

'Ollie, knoop je overhemd nou helemaal op.' sprak Jacelynn nog tegen de blonde jongen terwijl haar ruwe handen naar zijn lichtblauwe overhemd gingen, welke hij ietwat slordig droeg. Haar vingers gingen naar de bovenste twee knoopjes die ze voor Oliver dichtknoopte. 'Jace, ik wil niet--' begon Oliver te zeuren, hij haatte dat verstikkende gevoel van een kraag om zijn nek. 'Sssht, Ollie. Het moet even, na de boete kun je ze weer los laten. Niet zo zeiken.' zei zijn zus en streek de stof glad. Ze keek hem aan met een ietwat mistroostige glimlach, waarna ze haar handen op zijn gespannen schouders liet rusten. Oliver wist niet wat ze precies van hem verwachtte met die staar van haar, maar hij keek droogjes terug, verborg alle angst die hij momenteel voelde. Toch wist hij dat ze zijn angst voelde, zijn gespannen houding was niet te missen.
'Veel geluk, Ollie. Niet bang zijn voor de naald en niet flauwvallen zoals vorig jaar.' zei zijn zus uiteindelijk waar Oliver een reactie op wilde geven, maar ze liep al langs hem heen en gaf hem een por tussen zijn schouders, zodat hij naar de locatie zou lopen.

Toen hij een druppeltje bloed minder rijk was, voegde hij zich bij zijn leeftijdsgenoten. Hij was niet flauwgevallen, hij had momenteel liever een prik dan participatie in de Hongerspelen. Oliver volgde de ceremonie die bijna hetzelfde was als vorig jaar. De burgemeester praatte, daarna kwam het filmpje van het Capitool waar Oliver even gebiologeerd naar keek en vervolgens kwam de begeleider met de trekking. Eerst werd de vrouwelijke tribuut getrokken.
Flaire Blitz. Jemig, ze holde na haar triomfantelijke ''JAAAA'' op het podium af. Oliver keek haar ietwat verbaasd na. Was die pyromaan serieus blij dat ze een tribuut was? Jemig, wat een psychopaat. Het laatste waar je blij om zou moeten zijn, was in een arena gedumpt worden met mensen die je af wilden maken. Ach ja, waren ze wel mooi van de districtspyromaan af.
De geamuseerde blik in Oliver's ogen verdween toen de mannelijke tribuut werd getrokken. Hij kruiste zijn vingers en hoopte op het beste. Hij wilde zo niet gekozen worden, nee. Hij zou het geen dag overleven in die arena, echt niet. Zijn conditie was bagger, zijn weerstand was ontzettend slecht, hij was onsociaal en oh god, zijn vechtkunsten. Die hij dus niet had. Oliver hief zijn hand en trok zenuwachtig aan zijn kraag, welke hij gelijk weer los wilde knopen. Niet mij... Niet mij... Niet mij...

'De mannelijke tribuut van District 3 is Oliver Sterling.'

Well shit.

'FUCK.' flapte er uit. Alle aandacht ging naar Oliver die zojuist een scheldwoord had geroepen. Honderden ogen waren op hem gericht, sommigen verbaasd, anderen zwaar beledigd, maar het merendeel was geschokt. Oliver balde zijn handen tot vuisten en stapte tussen het publiek weg. Hij stond even stil op het middelste pad dat hem naar het podium zou begeleiden. Hij keek naar de mensen die op het podium stonden, wachtend op hem, klaar om hem een letterlijke hel in te slepen. Hij wilde stiekem alle scheldwoorden bij elkaar rapen, maar hij wist dat hij dat niet moest doen. Hij wilde gillen in angst en wegrennen van dit, want naast de woede die hij voelde, was er ook een hele hele sterke angst aanwezig. Het ging vreemd samen, maar het was een waterval van emotie die Oliver momenteel niet aan kon. Nee, hij wilde dit niet. Godverdomme, hij wilde niet dood.
Net toen Oliver op het punt stond om weg te rennen, kreeg hij een duwtje van een vredesbewaker die hem daarmee aangaf dat hij naar het podium moest lopen. Oliver bracht zijn trillende benen in beweging en fixeerde zijn blik even op een ander punt: een grote klok op één van de gebouwen. Op het moment dat hij de tijd af las, besefte hij zich dat de klok vanaf nu af begon te tellen tot op het moment van zijn dood. Elke seconde die voorbij ging, was één seconde dichterbij. Dichterbij... Dichterbij... Het podium kwam steeds dichterbij. Het podium was te dichtbij. Hij stond bijna op het podium. Hij stond op het podium, hij stond naast Flaire aan de andere kant van Alexandra...
Het enige wat door zijn met angst bezaaide hoofd ging was: I don't want a blue screen of death.

Het was Vixen compleet onduidelijk waarom ze de moeite had genomen om zich richting het grote plein te begeven op klaarlichte dag. Het was een belachelijk iets, die hele bijeenkomst voor de Boete. Voor een meisje zonder televisie of baan, of enige sociale contacten, wist ze nog verrassend veel over haar district en het feit dat ze wist dat het vandaag de Dag van de Boete was, was al helemaal een wonder. Ze had enkele weken geleden verhitte discussies gehoord boven de putdeksels waar ze had gelopen, en was zonder uitzondering gestopt om ernaar te luisteren. Dat was iets wat Vixen leuk vond om te doen, want ondanks dat ze niet altijd snapte waar al die lui zich zorgen om maakten, hoorde ze graag stemmen die niet van zichzelf waren. Het was ook wel interessant, daar al het nieuws wat ze voor haar voeten gegooid kreeg, altijd nieuws was voor haar. Soms, heel soms, kreeg ze iets van een krant te pakken, maar Vixen kon niet lezen en kranten waren schaars. Er waren maar weinig mensen in District 3 die een krantenabonnement zouden kunnen betalen. Daarom volgde Vixen de stemmen en verhalen van de bovenwereld, die haar voorzagen met soms nutteloze en soms nuttige informatie. En voor de rest keek ze naar de plaatjes in haar kranten, zichzelf inbeeldend wat er gebeurd zou kunnen zijn wat voor de plaatjes had gezorgd.

Vorig jaar was de Spelen een beetje aan Vixen voorbij gegaan: ze had natuurlijk geen televisie, dus het enige wat ze ervan wist was wat ze had opgevangen. Dat was relatief weinig geweest, daar mensen het er toch lastig mee leken te hebben dat er onschuldige kinderen af werden geslacht door leeftijdsgenootjes. Vixen leek niet helemaal te begrijpen waar het probleem zat, behalve dat er maar één terugkwam. Dat was, volgens haar verhoudingen wat betreft goed en kwaad, die enigszins uit balans waren als we het over Vixen hadden, niet helemaal eerlijk, want iedereen die goed was, zou terug moeten komen. Daarbij was het ook niet echt Vixen's stijl om kinderen te gebruiken die niet geboren waren om te vechten, zoals zij dat volgens zichzelf wel was. Sommige kinderen waren bijna gelijk al doodgegaan, omdat ze, volgens Vixen, voor iets anders bedoeld waren dan voor vechten. Het was verspilling van talent om ze aan iets bloot te stellen wat niet voor hen bedoeld was.

Het kon Vixen verder echter niet zo veel schelen. Ze zat hier relatief veilig onder de grond, en deed dat al de helft van haar leven. Ze had ook het idee dat ze, als ze werd gekozen om voor District 3 te strijden, ze nog best een goede kans had. Mensen vermoorden was iets waar ze voor was geboren, al was dat natuurlijk wel alleen in geval van nood - wat altijd het geval leek te zijn. Dat zou in de Arena niet anders zijn. Het enige waar Vixen zich zorgen om had gebaard, was de temperatuur en de zon. Vixen had opgevangen dat het erg warm en zonnig was geweest in de vorige Arena en als zij in zo'n smeltende omgeving terecht zou komen, was het gauw met haar gedaan. Vixen was gewend aan een vochtige en donkere omgeving, koel en complex. Ze had mensen iets horen zeggen over ruïnes, al wist ze niet wat dat betekende. Maar die ene keer dat ze 's nachts bovengronds was gekomen om te zien waar alle commotie over was gegaan, zag ze dat een hoop huizen kapot waren en dat er verder heel veel bomen waren. Vixen had een rilling door haar lichaam voelen gaan toen ze dat zag, en ze was er snel weer vandoor gegaan en had zich een week lang niet bovengronds vertoond. Pas tegen de tijd dat ze de nare beelden van een tekort aan schaduwen en een teveel aan bomen een beetje achter zich kon laten, waagde ze zich weer naar boven, om begroet te worden door een mensenmassa die de winnares opnieuw verwelkomde. Het meisje uit District 3 had gewonnen en Vixen had geen flauw idee hoe. Ze hoopte maar dat de drukte snel weg zou gaan, want het was veel te rumoerig in de echo's van het riool.

Vixen had dit jaar besloten er iets meer van mee te willen krijgen en dat hield in dat ze betrokken moest zijn. Ze had zelf natuurlijk geen idee wat dat inhield, maar het scheen zo te zijn dat vandaag iedere tiener naar het grote plein moest - en met 'iedereen' werd Vixen ook bedoeld.
Het meisje was niet van plan zich in de grote mensenmassa te begeven zoals de rest dat zou doen, al was het alleen maar omdat haar bestaan niet erg bekend was bij de mensen uit District 3 en dat was iets wat Vixen graag zo wilde houden. Ze had het niet zo op bezoek en het bezoek wat ze had gehad, had dat over het algemeen ook niet na kunnen vertellen. De verdwijningen hadden helaas wel gezorgd voor perioden met meer bezoek. Meer bezoek leidde tot meer verdwijningen, en zo ging de cirkel rond tot een genie bedacht dat ze misschien gewoon even géén mensen de riolering in moesten sturen, op zoek naar het moordende mens. Het had de Vredebewakers echter ook niet meegeholpen dat ze altijd op zoek waren geweest naar een volwassen man, dus zodra er een klein verwaarloosd meisje tevoorschijn kwam, was hun eerste reactie niet 'schieten!', iets wat ze wel zouden moeten doen als ze wisten wat voor mens er voor hen stond. Dat wisten ze niet, ondanks de verhalen, en dat was maar goed ook. Het had anders makkelijk kunnen zijn dat Vixen er niet meer was geweest en dit verhaal niet meer verteld kon worden.

Het was een raadsel voor Vixen hoe ze er menselijk uit moest zien. Haar haren waren iets korter, daar ze de ergste klitten eruit had geknipt, maar alsnog erg lang en vuil. Het viel als zwarte draden om haar ingevallen gezicht, en ze had wallen die zo blauw waren dat het leek alsof ze een blauw oog was geslagen dat nu weg aan het trekken was. Ze had met een hoop gevloek en getier door haar haren proberen te kammen, iets wat wel een beetje gelukt was, maar Vixen zou eerst twee uur bij een kapper moeten spenderen om er enigszins normaal uit te zien. Dan was er natuurlijk ook nog het probleem van haar geringe gewicht, die haar er als een lopend lijk uit liet zien, en haar bleke huid, de rare blik in haar ogen en de afgrijselijke, gestoorde lach die ze uit het niks op haar gezicht toverde. Haar versleten kleding, met donkere vlekken die er niet helemaal uit waren gekomen in haar pogingen tot wassen, maakte haar al helemaal lijken op een persoon wat al jaren geleden ver weg gestopt had moeten worden van de samenleving - en dat was ook precies wat had moeten gebeuren. Het maakte niet uit wat Vixen deed, ze zag er hoe dan ook uit als een enorme psychopaat, en dat was ook precies wat ze was.

Vixen was de hele nacht opgebleven om uit te vogelen waar ze precies heen moest, hoe laat, en welke route ze het beste zou kunnen nemen om nèt iets later te zijn dan de rest van de mensen en om die reden ook niet in de grote massa hoeven te gaan staan. Ze wilde achterblijven, op veilige afstand van iedereen die ook maar iets met iemand te maken had, zodat ze niet alsnog opgepakt en opgesloten kon worden. Maar ze wilde ook alles horen wat er te horen viel, en naar voren stappen, mocht dat nodig zijn, als haar naam werd genoemd.
Het was ergens halverwege de ochtend dat de drukte begon, wat voor Vixen een teken was zichzelf klaar te maken. Ze trok een donkere spijkerbroek aan, die alleen aan haar lichaam bleef hangen omdat ze een riem had. Haar bovenkleding was een groot zwart shirt, het schoonste shirt wat ze had en wat ook nog eens minder vies leek omdat het zwart was. Haar lange haren omlijstten haar gezicht en haar witte, blote armen zaten onder de vlekken en wondjes. Al met al zag ze er weer heerlijk gezond uit en leek het ook niet alsof ze al een jaar of zeven, acht, in een riolering leefde. Het was maar goed dat Vixen de geur die achter haar aanvloog niet rook, want ze stonk werkelijk een uur in de wind. Vixen had nog korte tijd getwijfeld om ongewapend de bovenwereld te betreden. Ze zou niet op een normaal mens lijken als ze messen met zich mee had, en heel misschien zou ze in de problemen komen als iemand het zou zien. Het voelde echter onveilig en ongemakkelijk en nadat ze drie keer de messen op verschillende plekken in haar kleding had verborgen en toch weer terug had gelegd, had ze besloten dat ze dan maar twee messen mee zou nemen, in plaats van vijf. Mocht net nodig zijn, dan kon ze ze makkelijk ergens achterlaten en doen alsof ze normaal was - al zou dat voor een persoon als Vixen een moeilijkere klus worden om uit te leggen waarom ze er als een psychopaat bijliep, dan waarom ze messen bij zich zou hebben op de Dag van de Boete.

Toen Vixen vanuit haar schuilplaats in het riool voelde - en ze wist niet hoe, maar dat deed ze gewoon - dat de grootste mensenmassa was gepasseerd, klom ze uit één van de putten die haar direct in de achterste huizenring achter het plein bracht. Zo was ze meteen dichtbij en ze wist uit ervaring dat hier toch niemand zou patrouilleren, daar hier niks anders was dan afvalbakken, afvalbakken en nog meer afvalbakken. Daarbij was er ook geen enkele reden dat hier iemand zou kijken, want iedereen zou nu op het grote plein staan.
Vixen ging in de brandgang staan en zorgde ervoor dat ze in een blinde hoek stond, zodat niemand haar kon zien maar zij wel alles kon zien. Ze situeerde zich achter een afvalbak, waardoor ze in een schaduw tegen een muur aanstond. Als er iemand nu snel langs zou lopen, zou er een kans bestaan dat ze haar niet zouden zien als ze zo bleef staan. Het was de witte huid van haar gezicht die haar zou verraden. Gelukkig zou ze eventueel nog kunnen bukken, waardoor ze zeker weten veilig was voor een gehaaste voorbijganger.

Ze had een goed uitzicht over het podium, al was het ver weg, maar er hingen speakers in haar buurt waardoor het geluid duidelijk te horen zou zijn. Er was echter nog niks gebeurd, behalve dan dat er rijen stonden voor tafels, waar mensen in hun vinger werden geprikt. Dat was niet iets wat Vixen wist, maar het was ook niet nuttig voor haar, aangezien ze niet zeker was of haar bestaan geregistreerd was en het zeker niet wilde testen. Het feit dat ze hier stond, was al enorm gevaarlijk. Ze had geen trek om alles gevaarlijker te maken dan nodig was, hoewel ze de Hongerspelen niet vreesde. Absoluut niet zelfs, het leek haar wel een leuke uitdaging.

Het duurde gelukkig niet lang voordat het prikken over was en de film begon. Vixen besteedde er geen aandacht aan. Ze was niet geïnteresseerd in de woorden van het Capitool. Ze was enkel geïnteresseerd in de namen die elk moment konden worden geroepen, de namen van de mensen die waren uitverkoren om te laten zien met welk doel ze in de wereld waren gezet. Het kon natuurlijk niet anders dan dat ze ook wat woorden opving van de film en hoewel ze niet naar het scherm keek, hoorde ze luid en duidelijk het verhaal over de Opstand waar zij eigenhandig in mee had gevochten. Ze had niks met het Capitool, maar dat had ze ook niet met haar district. Vixen had enkel en alleen meegevochten omdat ze het leuk vond en omdat ze zo van alles leerde. De afgelopen twee jaar had ze veel aandacht besteed het maken van bommen, daar die in de Opstand niet altijd hadden gewerkt. Ze werkten nu vrijwel altijd, zonder enig probleem, iets waar Vixen heel trots op was. De Opstand had alleen maar goede dingen voor haar opgeleverd, al was dat waarschijnlijk omdat haar leven als enige leven niet was veranderd omdat ze niet ín District 3 woonde, maar eronder. En misschien was dat maar goed ook.

Na het eerste praatje van de burgemeester en het leuke filmpje, was het dan nu tijd voor de begeleidster van District 3 om de namen om te roepen. Dit was het moment waarop Vixen had gewacht! Ze wiebelde een beetje heen en weer en begon met haar handen in elkaar te wrijven, zo spannend vond ze het! Wie weet mocht zij wel! Ze vond het niet leuk dat iedereen haar dan zou kunnen zien, en dat ze in het daglicht moest komen daar de schaduw al veel te warm was, maar als ze daarmee kon laten zien wat haar lotsbestemming was, en dat zij wèl op aarde was gekomen als vechter, dan zou dat echt geweldig zijn!

Vixen keek vanuit de verte toe hoe de vrouw een papiertje uit de glazen bol viste en ermee terug naar de microfoon liep. Ze had het papiertje opengevouwen en las nu voor wie de gelukkige was dit jaar.
"De tribute van dit jaar is Flaire Blitz!" Schalde de stem van de vrouw uit de speaker. Verbaasd en verward keek Vixen heen en weer, alsof ze verwachtte iemand daar te zien die dat had gezegd. "Kom alsjeblieft naar voren, Flaire!" Dat was bijna een onnodig iets om te zeggen, bleek al snel, want vanuit de verte klonk een harde "JAAAAAAA!" die van niemand anders kon zijn dan het zojuist getrokken meisje. Vixen wist wie het was en was blij dat Flaire dit jaar hun district representeerde. Flaire was net zo geschikt als Vixen, dus het moest wel goed komen. Het enige wat een nadeel zou kunnen zijn, was dat Flaire al heel lang opgesloten zat, terwijl Vixen vrijheid had gekend. Het was toch wel een opluchting voor het meisje dat er in ieder geval een persoon ging waarvan ze wist dat deze geschikt was voor de Spelen - en wat nog beter was is dat de Tribute het zelf ook wist. Ze zag een streep vuurrood de trap opgaan en niet veel later stond het meisje er, met haar haren duidelijk zichtbaar zodat er geen twijfel mogelijk was dat dat het vuurmeisje was. Het betreurde Vixen ten zeerste dat zijzelf niet ook kon deelnemen aan de Hongerspelen dit jaar. Het meisje was er van overtuigd dat zij en Flaire een perfect team zouden vormen en zonder enige problemen de Hongerspelen zouden kunnen winnen - al zou er dan een probleem zijn over wie dan de uiteindelijke winnaar zou zijn, aangezien er maar één mocht overleven. Dat zou dan een probleem voor later zijn, maar helaas was het hele scenario uitgesloten.

Nadat de begeleidster iets had gezegd over het enthousiasme van Flaire, wat ze best had kunnen verwachten als ze had geweten wie Flaire was. Aan de pijnlijke stilte te horen, wist iedereen wie Flaire was, en zoals Vixen ook wel een beetje verwachtte, leek vanaf de zijkant niemand er rouwig om dat hun districtsgek er vandoor zou gaan.
"De mannelijke tribuut van District 3 is Oliver Sterling!" Het was een naam waar Flaire nog nooit van had geweest en het was een jongen die ze ook nog nooit had gezien. Ze kreeg bij hem - deels door de harde krachtterm die hij rond had geslingerd toen zijn naam werd genoemd - geen gevoel van een vechter, al kon ze er natuurlijk naast zitten. Hij was in ieder geval niet zo enthousiast als Flaire. Vixen keek toe terwijl de jongen het podium opkwam en naast een stralende Flaire moest gaan staan. Oliver en Flaire. Vixen baalde erg dat ze niet was uitverkoren en Flaire wel, maar wist dat de kansen nu nog niet genoeg in haar voordeel waren. Vixen was er namelijk van overtuigd geraakt dat ze zou winnen als ze in de Spelen kwam en vanaf nu zou ze dan ook iedere dag gaan hopen dat ze écht in de Spelen terecht zou komen. En als dat uiteindelijk, ooit, heel misschien, op een dag in zou houden dat ze toch echt haar bloed moest geven om zeker te weten dat ze in het systeem kwam - waar ze overigens wel instond, maar dat kon zij natuurlijk niet weten - dan moest dat maar. Maar dat was nu nog niet. Nu zou ze toekijken hoe Flaire het zou doen, iedere nacht, desnoods overdag, want misschien kon ze nuttig zijn. Misschien kon ze iets doen, om het vuurmeisje meer overlevingskansen te geven. Ze was een vechter, volgens Vixen, en een overlever. Vixen had in haar korte leven slechts enkele mensen mogen leren kennen, maar Flaire was er één van en zij was de enige waar Vixen iets van ontzag voor had, omdat ze net zo was zoals zij. En er was nog maar één ander persoon die dit van haar wist, die wist dat zij Flaire kende en misschien zelfs wist dat ze haar wilde helpen, en die persoon zou ze binnenkort moeten vinden, met gevaar voor eigen leven.

En zo keerde Vixen terug naar de donkere, koele gangen van haar ondergrondse paradijs, het podium met Flaire en Oliver achter zich latend, precies op tijd voordat de grootste massa weg zou gaan. De zon had haar huid in korte tijd lichtrood gekleurd en haar ogen moesten enorm wennen aan het donker van de riolen, doordat ze verblind was geraakt door het licht van de bovenwereld. Ze moest erg aan zichzelf gaan werken, wilde ze zelf de Hongerspelen overleven. Ze moest ooit tegen licht kunnen, want dit zou niet werken. Iedereen die in de bovenwereld woonde, kon tegen licht, en iedereen in de Hongerspelen waren mensen uit de bovenwereld. Vixen was een geboren winnaar, vond ze zelf, maar ze had nog zeker haar zwakke plekken. Die zwakke plekken moest ze ook overwinnen, en daar zou ze vanaf vandaag mee beginnen!

Nano part 10 - 3.032 woorden

TL;DR Megaintroductie over waarom Vixen naar de Boete gaat, daarna over hoe geweldig Flaire is en dat ze op de één of andere manier graag haar zou willen helpen, en hoe Flaire uitverkoren is om dit te doen en Oliver iets minder, al is ze nog steeds wel benieuwd naar wat hij in petto heeft