Ze kwamen er aan. Zaten je op de hiel. Waren dichtbij, maar het leek zo ver weg. Ze waren gruwelijk, genadeloos. Dit maal waren ze er voor het eerst, voor de Capitoolinwoners ver weg, maar voor één iemand in het Capitool dichtbij. Ze zaten hem op de hielen, het kwam wel erg dichtbij. Zijn vrienden zagen het al vermaak, voor hem was het tot de boete nog even spannend. Hij kon veel geld aan ze verdienen, als hoofdsponsor, maar als het zo moest, zou hij over dat ene lijk gaan? Ze waren misschien wel te gevaarlijk: DE HONGERSPELEN
De trein zoefde langs allerlei landschappen, maar Mark was niet geïnteresseerd. De trein ging trouwens ook veel te snel om iets te kunnen zien. Ja, af en toe moesten ze tanken, maar voor de veiligheid van Mark, had hij geregeld dat dit niet tussen de inwoners was van de Districten waar ze in tankten. Heel af en toe kwam er een inwoner langs als ze aan het tanken waren. Dan keek diegene argwanend, en als ze hem herkenden als degene die als enige District inwoner het had gemaakt, deden ze alsof ze hem aan het uit spuugen waren.
Mark zat in een enorm snelle trein, het zou niet lang duren voordat hij op zijn bestemming zou zijn. Zijn originele thuisland. District acht. Het District der lappen stof. Slechte herinneringen had hij er wel aan. Het was er altijd stinkerig, niet dat hij er iets van zou merken. Het enige wat Mark dit rondje zou zien was zijn eigen fabriek. Hij zou een 'controle' doen. Even langs alles wat in het magazijn lag, om te kijken over er wel genoeg stoffen waren om de tributen stoffen te kunnen sponsoren als ze er voor kozen om zijn stoffen te dragen tijdens alle live-uitzendingen. Het was simpel, hij was hoofdsponsor en mocht niet stylen. Maar mocht tijdens de live-uitzendingen hun stoffen wel sponsoren. En was de tribuut slim, dan pakte hij die kans aan, want Mark was de enige die buiten de mentoren mocht beslissen over sponsors. Als het gesponsorde maar van zijn eigen mega-fortuin aan geld werd betaald. Als ze hem reclame lieten maken in hun kleren van de live-uitzendingen, konden ze meer sponsors verwachten dan de rest, aangezien ze dan "MOCCACHINO" al bovenaan hun lijst kunnen zetten.
De trein stopte en Mark liep met een heel dozijn aan vredesbewakers de deur van zijn grootste fabriek in. Hij wist allang dat er eigenlijk te veel rollen stof lagen, maar dat was dan ook niet zijn hoofdprioriteit. Hij wou voor de Boete iets doen, het was stiekem iets illegaals, maar niet iets rebels. Hij wou zijn broertje nog zien, aangezien hij de enige was die nog met de Boete uit de bol getrokken kon worden, en het was dan ook nog de eerste Spelen.
In de fabriek was net de dagploeg begonnen, ze mochten maar extra hard aan het werk gaan als ze hier wouden blijven werken. Alles wat Mark irriteerde werd keihard aangepakt, sinds hij zo prikkelig was sinds het nieuws dat zijn broertje gevaar liep. Zijn broertje had de maximaal aan bonnen, aangezien hij eten moest aannemen van het Capitool. Mark had allerlei kleingeld in zijn zakken gestopt, en hoopte dat hij zijn familie tegen kwam. Dan kon hij ze nog zo sponsoren, dat ze niet nog meer eten moeten aannemen van het Capitool. Maar nergens was ook maar iemand van zijn familie te vinden. Ze stonden waarschijnlijk de stoffen te verven, iets waar Mark nu niet bij kon gaan kijken, omdat hij daar geen directe toestemming voor had gevraagd bij het Capitool. Hij mocht het magazijn in, werd daar door de vredesbewakers een minuutje of 5 alleen gelaten vanwege productie-privacy, maar moest daarna weer mer de trein naar huis.
Hij liep het magazijn in, en het enige wat hij daar aantrof was een arme Districtsinwoner. Hij wist de naam van de persoon niet, maar hij moest diegene in vertrouwen nemen. Degene was de planken aan het schoonmaken, een alledaags taakje, maar het werd diegene's geluksdag als diegene er mee instemde. Mark liep naar de gene toe, streek zijn lichtblauwe smoking die hij had aangetrokken vanmorgen glad, en tikte degene aan. "Beste medewerker, het is uw geluksdag! Ik, de directeur van dit bedrijf, neem u in vertrouwen als u iets voor mij doet. U mag 18 glimmende zilveren muntjes houden, als u de rest aan familie Mocca geeft." Achttien zilveren munten, het was voor Mark niet veel, en het was maar een deel van de handen geld die hij de werknemer aanreikte, maar het was voor een inwoner toch eerlijk verdiend geld, waar de werknemer minstens een week hier van kon eten, alsof hij in de winnaarswijk zat. Als Mark hier werkte had hij het meteen gedaan. Bang dat de werknemer hem verklikte was er niet, want de werknemers wisten allemaal dat dan zijn of haar familie tot in de zevenendertigste generatie hier niet meer kon werken, en dit was de best verdienende fabriek in het District.
"Dus wat dacht je er van?"
