Diana en Sam keken afwachtend naar de deur. Ze hoopten dat hun moeder dit keer wel met genoeg eten thuis kwam. Elke avond ging het zo. Als Sam terug kwam van school en Diana van haar werk deden ze samen wat klusjes in en rondom het huis. Ze gingen ook naar de markt om het kleine beetje geld dat Diana verdiende uit te geven aan alledaagse  dingen zoals stof en touw. Als dat allemaal gedaan was gingen ze op de zelfde plek als nu zitten. Aan de keukentafel, afwachtend tot hun moeder thuiskwam met hun avondmaal.

Ze hadden het niet makkelijk sinds Gregory was overleden. Diana moest stoppen met school om te gaan werken. Sam wou hetzelfde doen, maar haar moeder hield haar tegen. " als je nu naar school gaat, krijg je later een goede baan. En dat betekend meer geld", waren haar woorden. Sam geloofde haar maar al te graag, en ging braaf baar school. Diana zorgde met haar baan voor het onderhoud van de familie en het huis, en met Connie's geld zorgden ze voor het eten. Zo redden ze het net. Zonder luxe, maar hun luxe was leven.

Nu zaten ze daar weer. Hongerig. Maar deze avond hadden ze geluk. Connie had 3 aardappelen en een vogelpootje. " Ik heb de was gedaan bij de apotheek, die hebben altijd medelijden en die geven me meestal wat bonus", zei Connie terwijl ze stralend de vogelpoot voor haar hield. We begonnen meteen met het klaarmaken van het eten. Diana deed de vogelpoot en Sam de aardappelen. Ondertussen smeerde Connie haar pijnlijke handen in met een goedkoop zalfje van de apotheek, dat ze ook gekregen had. Toen ze daarmee klaar waren dekte ze gezamenlijk de tafel. Ze waren klaar voor het feestmaal. Iedereen kreeg een aardappel en een stukje vlees.

De volgende morgen ging Diana weer naar haar werk. Vandaag moest ze een spel afmaken, bedoeld voor rijkeluiskinderen. Het was een ingewikkeld spel met kleine poppetjes. Het was haar taak om daaraan de laatste hand te legen. Terwijl ze met een klein ielig mesje een poot van een konijn aan het uitsnijden was kwam er een idee in haar op. Misschien kon ze wel zo'n spel maken voor Sam! Dat zou ze erg leuk vinden, en ze was al bijna jarig. Dan konden ze in de avond met z'n drieën spelen, en dan tevreden gaan slapen. Als ze nou eens elke dag wat extra poppetjes maakte dan kon ze het spel compleet maken. Alleen het bord was een probleem. Dat was moeilijk mee te smokkelen. Misschien kon ze het zelf maken? Nee, geschikt hout was duur. En verf duurder. Eeh... Dat zou ze later oplossen. Nu eerst de poppetjes.

Het was alweer een paar dagen geleden dat ze met Caleb had afgesproken en hoewel ze eigenlijk niets verkeerd had gedaan, had ze niemand iets verteld. Ze vroeg zich nog steeds af of het wel verstandig was en eerlijk tegenover andere mensen. Als ze die jongere kinderen zag huilen van de honger of hen zag bedelen voor een klein beetje voedsel, deed dat bij Madelynn meteen een schuldgevoel opborrelen, alsof zij verantwoordelijk was voor al dat leed. Natuurlijk was dat niet zo, maar hoe gelukkiger zij zou zijn, hoe verschrikkelijker het leven van les misérables de ellendigen eruit zag.

Hoewel haar ouders geen vragen hadden gesteld en haar geheimzinnige verdwijning (ze had haar best gedaan om niet te verdacht over te komen, maar alsnog had ze vage antwoorden gegeven, wat uiteraard wél verdacht was. Blijkbaar was ze niet zo goed in dit soort dingen bij de mensen om wie ze gaf) leek geen wantrouwen bij hen te wekken.
Sawyer, Lynns broer van negentien, vond al die geheimzinnigheid echter wél verdacht! Hij was dit soort gedrag gewend van hun oudere broer, die om de haverklap ineens verdween voor 'andere zaken', maar niets los liet over wat voor zaken dit dan precies waren. Het maakte Sawyer een beetje boos, iets wat goed was te merken toen hij zijn zusje probeerde uit te horen. Madelynn had echter hard gelachen toen hij haar boos had gevraagd of ze soms samenspande met het Capitool. Soms was haar broer echt een malle, maar in zijn ogen was wel te zien hoe serieus hij deze kwestie nam. Nou ja, de kwestie van het eventueel samenspannen met het Capitool, niet het eventueel leuk vinden van iemand natuurlijk. Hij was echt fel tegen het Capitool en zou in de nabije toekomst vast een keer in de problemen komen. Met zijn houding en de steeds dichterbij komende Hongerspelen kon dat eigenlijk niet anders .

Nadat ze haar broer met enige moeite had weten te overtuigen dat ze écht aan de juiste kant stond, was ze gauw verder gegaan met haar werk. Er moest nog heel wat hout verzameld worden voor hun vader en daarnaast had hun broer Roscoe ook één of andere opdracht in de wacht gesleept waarbij hout geleverd moest worden. Madelynn wist de details niet precies, maar het kwam eropneer dat zij goed was voor het hak- en levergedeelte en hij met de eer zou strijken. Hij had haar echter wel een 'grote beloning' beloofd, dus daar kon hij zich maar beter aan houden.
Dat was dan ook de reden dat Madelynn op dit moment richting één of andere werkplaats liep, terwijl ze haar kar achter zich aan sleepte. Daarop bevond zich een grote lading hout, hoewel ze niet precies wist waarvoor het was. Het duurde even voor de juiste werkplaats in zicht kwam en omdat ze er nog nooit was geweest, wist ze niet precies waar ze het hout moest laten. Normaal gesproken werkte zij alleen voor haar vader, dus dit was onbekend terrein voor haar.

Uiteindelijk besloot Madelyn om binnen te lopen en de eerste de beste persoon die ze tegenkwam aan te spreken. Dat kwam neer op een meisje van haar leeftijd. Ze leek druk aan het werk te zijn, maar Madelynn kon niet echt zien waarmee. Eigenlijk vond ze het vervelend om het meisje te storen, maar wat moest ze dan? Ze kon het hout wel voor de deur dumpen, maar ze was er niet zeker van of degene die het had besteld hier van gediend zou zijn. Daarom besloot ze dat sociaal doen waarschijnlijk de veiligste optie was.

"Hoi," zei Madelynn ietwat onwennig, "sorry dat ik stoor. Ik kom hier een lading hout afleveren. Kun je mij vertellen waar ik het kan neerzetten?" Het voelde heel opdringerig, dus ze deed haar best om vriendelijk over te komen. Ze had immers hulp nodig, dus iemand afschrikken was dan misschien niet zo aardig. Gelukkig had ze haar bijl niet mee naar binnen genomen. Dat zou vast leuk overkomen. Nee, misschien kon ze dit iets vriendelijker aanpakken. "Wat ben je aan het maken?"

IJverig was Diana aan het werk. Aangezien ze twee keer zoveel poppetjes niets maken in dezelfde tijd moest ze erg doorwerken. De opzichter keek dan ook raar op als ze aan het eind van de dag haar werk inleverde. Hoe kon iemand die zo hard werkte normaal veel poppetjes procederen? Gelukkig vroeg hij er niet naar, want ze leverde normale hoeveelheden.  Toch keken haar collega's haar vaak raar aan. Ze had gehoord dat mensen over haar te begonnen kletsen. Ze moest echt wat geheimzinniger doen. Maar leverde dat niet meer roddels op? Ze besloot om toch wat minder poppetjes voor Sam te maken, aangezien haar verjaardag toch nog redelijk verweg was.

Op dag, terwijl Diana gewoon aan het werken was, kwam er een meisje van ongeveer haar leeftijd bij de werkplaats. Ze stapte doelbewust naar binnen, en keek even rond. Toen liep ze rechtstreeks op Diana af. Die probeerde haar werk te verhullen, aangezien er een exact eender poppetje op haar werktafel lag. Ze was hier duidelijk niet bekend.  'Hoi',zei ze, niet erg op haar gemak. Diana bestuurde haar nog eens goed. Ze was een niet al te groot, gespierd meisje. Bovendien sleepte ze een kar vol hout achter zich aan.  Zou ze houthakkester zijn?'sorry dat ik stoor. Ik kom hier een lading hout afleveren. Kun je mij vertellen waar ik het kan neerzetten?' Een lading hout... Die kwamen hier geregeld binnen. Maar de mensen die dat brachten wisten altijd wel waar ze stonden. Iets in haar schreeuwde haar niets te vertellen, maar ze zag er op het eerste gezicht redelijk aardig uit. 'Ben je nieuw hier?', vroeg ze 'Maar het hout moet daar achter dat schuurtje.' Toen stelde ze nog een vraag, die erg vriendelijk was. Als ze niet bezig was met iets dat helemaal niet mocht... 'Wat ben je aan het maken?'. Even was Diana stil. Ze had helemaal geen zin om daarop te antwoorden. Maar ze moest wel, anders zou het verdacht zijn. 'Eeh... Poppetjes...' Zei ze stamelend. Nu maar hopen datzelfde snel wegging...

Het meisje dat Madelynn had aangesproken leek niet erg op haar gemak, want ze deed haar best haar werk voor Lynn te verhullen. Waar sloeg dat op? Zij ging toch ook niet haar lading verhullen, want stel je voor dat mensen erachter zouden komen dat ze hout vervoerde! Met wat voor geheime dingen kon een simpel tienermeisje zich in hemelsnaam bezighouden? Madelynn kreeg heel erg de neiging om ernaar te vragen – gewoon voor de lol! Maar voor ze iets had kunnen bedenken om te zeggen vroeg het andere meisje of ze hier soms nieuw was. “Ik lever normaal gesproken alleen aan mijn vader,” antwoordde ze, waarna het meisje haar vertelde dat ze poppetjes maakte. Zo subtiel mogelijk probeerde ze een blik op te vangen van deze zogenaamde poppetjes en ze vroeg zich af waar deze voor waren. Eerst bedankte ze het meisje echter voor haar hulp, waarna ze besloot het hout naar de juiste plek te brengen en ook iemand daar informeerde wat betreft de levering.

Madelynn wist niet zo goed waarom, maar nadat de het hout had weggebracht en netjes had achtergelaten, besloot ze om opnieuw naar het meisje toe te lopen. “Dank je,” zei ze nog een keer, terwijl ze opnieuw een poging deed haar ogen over het werk van het meisje te laten glijden. “Ze zijn leuk,” probeerde ze het meisje te complimenteren, hoewel de ongemakkelijkheid van het gesprek overheerste. Toch bleef ze proberen om het gesprek op gang te houden. Misschien was ze wel te nieuwsgierig om dit te laten rusten, want ze vroeg zich nog steeds af wat het meisje te verbergen had. “Waar zijn ze voor?”

Angstig keek Diana ok zich heen. Door de onbekende houthakster keken veel mensen op van hun werk en nieuwsgierige blikken richtte zich op Diana. Ze vond het maar niets, al die commotie. Vanwege haar illegale praktijken probeerde ze iedereen te negeren, in de hoop dat die zich weer op hun werk concentreerde. Eindelijk liep het meisje weg, om het hout naar het schuurtje te brengen. Diana haalde opgelucht adem. Aangezien ze nu weg was concentreerde iedereen zich nu op het werk. Even dacht Diana van het onbekende meisje af te zijn, maar nee. Die wicht Sawry besloot toch nog terug te komen! “Dank je,” zei ze nog een keer. Diana was dit onbekende meisje spuugzat. Ze merkte op dat ze probeerde haar poppetjes te bekijken. Hoe durfde ze! “Ze zijn leuk,” probeerde het meisje Diana te complimenteren, hoewel de ongemakkelijkheid van het gesprek overheerste. Toch bleef ze proberen om het gesprek op gang te houden. Ga gewoon weg! Wilde Diana schreeuwen. maar ze hield zich in vanwege de nieuwsgierige blikken om haar heen. Misschien was het meisje wel te nieuwsgierig om dit te laten rusten, want ze vroeg zich nog steeds af wat het meisje te verbergen had. “Waar zijn ze voor?”. Waar ze voor zijn!?! Voor die verwende nesten uit het Capitool! Wilde Diana weer schreeuwen, maar weer hield ze zich in. Ditmaal voor de vredebewaker voor de ingang van de werkplaats. Inplaats daarvan zei ze met haar oude vertrouwde verlegen stem 'Ze zijn voor een spelletje...' De woede schreeuwde in haar, maar ze kon het gewoon niet uiten. Waarom niet? Dat wist ze zelf ook niet.