Milly stond met haar armen over elkaar in haar kantoor in het gemeentehuis. Zojuist was er weer een trein uit het district vertrokken, met opnieuw twee jongeren die district 4 mochten gaan vertegenwoordigen in de Hongerspelen. Net als voorgaande jaren had Milly een poging gedaan in te schatten welke van de twee het meeste kans maakte om als overwinnaar thuis te komen. Dit jaar zag ze de kansen echter somber in. Het meisje was het zusje van Nakoma. Aan de ene kant was dat goed nieuws, want Nakoma was een sterke tribuut geweest die niet al te ver van de overwinning was gekomen. Maar ze was nog erg jong en god mocht weten wat het verliezen van haar oudere zus met haar gedaan had. Wie weet zou het kind alleen maar huilend in een hoekje gaan zitten en binnen een uur gedood worden.
Ook de jongen had weinig indruk gemaakt, dus Milly was er van overtuigd dat district 4 dit jaar niet als winnaar uit de bus kwam.
Dat nam echter niet weg dat ze de spelen op de voet ging volgen. Ten eerste natuurlijk omdat het verplicht was, maar, niet geheel onbelangrijk, ook omdat ze als burgemeester wat meer financiële middelen in handen had dan de gemiddelde districtbewoner en daarmee dus gemakkelijker in staat was om iets te sponsoren. Maar...Milly wilde haar geld en energie niet verspillen en had zich dan ook voorgenomen om alleen te sponsoren als ze ook het idee had dat haar sponsoring daadwerkelijk iets op zou leveren.
Vorig jaar had ze te lang gewacht. Ze had zo lang getwijfeld welke van de twee tributen ze een steuntje in de rug moest geven, dat Solar al in het laatste gevecht was beland tegen de tijd dat Milly zover was dat ze ook daadwerkelijk iets van waarde op kon sturen. Nee, dit jaar moest ze dat echt anders doen. Vroeg in het spel een beslissing maken en anders desnoods allebei iets kleins sturen. Het kon tenslotte eigenlijk niet door de beugel dat hun tributen vorig jaar niets uit hun eigen district hadden ontvangen.
Deze dag was toch ieder jaar weer vreemd. Heel het district op hetzelfde moment op één groot plein, waardoor er in een keer een overzicht was van de hoeveelheid mensen die zich in het district ophield. natuurlijk wist Milly best hoe groot haar district was, maar pas als je iedereen zo bij elkaar zag, viel dat echt op. En dan het hartverscheurende afscheidsmoment tussen de tributen en hun familie. Tijdens die momenten werd er gebruik gemaakt van ruimtes in het gemeentehuis, waardoor Milly bijna niet om de droevige families heen kon. Tsja. Hoe zou ze zelf reageren als zij in hun schoenen zou staan? Wat als Evelynn's naam gekozen werd tijdens de boete over een paar jaar? Hoewel Milly zich graag presenteerde als een keiharde tante, wist ze zeker dat ze op dat moment zou breken, om zich daarna te herpakken en er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat hun meisje veilig terugkeerde.
Maar goed, dat was pas over een paar jaar aan de orde. Áls Evelynn gekozen werd, uit de enorme hoeveelheid namen.
Vandaag had daar echter een gezin gestaan dat al eerder een dochter was verloren en nu hun jongste kind zag vertrekken. Milly had het vermoeden dat het gezin helemaal geen behoefte zou hebben aan een troostend woord van de burgemeester, dus had ze een van haar medewerkers de opdracht gegeven om het gezin een beetje in de gaten te houden de komende tijd. Wie weet kon ze tijdens de spelen nog even bij hen langs om te kijken hoe het ging.
Maar nu...Nu werd ze geacht haar werk weer te gaan doen. Het district te leiden en ervoor te zorgen dat ze bleven voldoen aan de grote vraag naar vis vanuit het Capitool. Milly nam dan ook weer plaats achter haar bureau en pakte de eerste van de stapel brieven die op haar lagen te wachten erbij. Ze nam voorzichtige slokjes thee terwijl ze de brief aandachtig doorlas en hier en daar wat aantekeningen maakte. Het was een hoop geneuzel, maar er zaten wel wat dingen bij die op korte termijn aandacht behoefden.
Per slot van rekening was het vandaag niet alleen de dag van de boete, maar ook een doodgewone werkdag.
OOC: Blablabla. Don't judge me. Nano.
