Winter raasde als een dolle door het huis heen. "Autumn, dude, het is een stokpaardje van het Capiteul, niet een of andere modeshow. Schiet! Op!" Gehaast veegde ze een pluk wit haar van haar voorhoofd. Winters hele gezicht was plakkerig van de goedkope zonnebrand die ze erop gesmeerd had, in de hoop zo een schrale rode huid te voorkomen. Normaal gesproken zou ze dat niet doen, maar gewoon de zon en haar pijnlijke stralen ontwijken. Vandaag had ze echter weinig keus. Op bevel van de slaafjes van het Capitool moest iedereen tussen de 12 en 18 zich verzamelen op het grote plein in het centrum. Ook alle andere inwoners moesten trouwens op komen dagen, dus hoe dat allemaal ging passen wist ze niet. Ja, het was de verzamelplek van de stad, maar álle inwoners erin proppen?! Dacht t niet. Dan zouden de twee 'gelukkige winnaars' van de boete al dood geplet zijn voor ze het podium bereikten. Hoe Spring en Summer naar de Boete gingen wist ze niet, misschien renden ze nog even langs hun waardeloze vaderfiguur om gedag te zeggen. Maar het was haar taak om de dromerige Autumn mee te sleuren naar de gebeurtenis van het jaar. De jongen had er absoluut geen zin in, hater van het systeem was hij zeker. Maar Winter wist dat er nog data van hem in het systeem stonden. Hij zou aanwezig koeten zijn of dat met de dood bekopen, zo stond dat heel netjes in de regels. 
Na een hoop geschreeuw en gezeur kwamen de twee aan bij de meldpunten. Met een knuffel nam ze afscheid van de jongen, nog even haalde ze haar hand door zijn warrige haren. "Maak je niet druk, mijn naam is voor een Capi toch te lastig om uit te spreken met al die lettergrepen." Hij grijnsde, maar ze wist dat hij zich zorgen zou blijven maken tot bekend werd dat een andere onschuldige ziel haar leven op het spel moest zetten. En voor haar kant gold precies hetzelfde. Autumn was iemand -was de enige die ze niet kon missen. Hij was haar steun en toeverlaat, hij was de jongen die haar de sterren liet zien en haar vertelde dat je juist in zulke duisternis de lichtpuntjes het allerbeste kon zien. Maar ze mocht niet huilen.
De minuten vol gedoe gingen als een waas langs haar heen. Het enige waarop haar spookachtig blauwe ogen gericht waren was de kom, de papiertjes. Ergens daarin zat Autumns naam. Wat zou er gebeuren als ze naar voren rende en die hele bak met namen vernietigde? Als ze ervoor zorgde dat hij niet eens meer in het district systeem stond als levend persoon? Nee, deze gedachten hielpen niemand. Bij protest of tegenwerken sloegen de rijke Capi's enkel hun handen ineen om een nog gruwelijkere straf te bedenken.

De stilte om haar heen leidde haar aandacht terug naar de bokaal vol meisjesnamen. Zo ook de hare- Esmerald Snow. De ongelukkige werd opgenoemd, maar Winter was alweer terug in haar waas. Zij was het niet, noch Summer, noch Spring. Tot zo ver geen reden tot paniek. Winter keek om zich heen, deels om te zien wie er dan wel naar voren geroepen werd, deels om haar vrienden een geruststellende blik toe te kunnen werpen. Hey, wacht eens even, deze chick kende ze. Lana, de ruimhartige meid met even veel stemmingswisselingen als Winter zelf.

Lana slikte toen ze richting het plein liep. Hét centrale punt van de stad, dé verzamelplek van de stad. Iedereen zou zien hoe de kandidaten gekozen zouden worden en hoe ze misschien wel voor schut zouden staan als ze zouden tegenstribbelen of huilen. Lana walgde ervan. Ze walgde van het feit dat het voor dit District een eer was om gekozen te worden voor een regelrechte moordpartij. Ook walgde ze sowieso van de hele Hongerspelen. Wat had het voor nut? Waarom zouden mensen, die niet eens zelf meevochten, hún moeten straffen om iets wat al een tijd geleden is gebeurd? Lana begreep het niet, maar het was nou eenmaal zo. Deze gedachten hardop uitspreken was al gevaarlijk genoeg, laat staan er naar handelen. Als ze al niet dood ging in de Hongerspelen, dan was het wel daarom geweest. Maar ze zou vast niet gekozen worden. Nee, er waren hier genoeg meiden in dit District. Het zou wel heel erg toevallig zijn als juist ZIJ gekozen zou worden. Hierdoor liep ze met meteen een ontspannen gevoel richting de plek waar de Boete zou afspelen. Zou ze het erg vinden voor diegene die gekozen zouden worden? Natuurlijk, maar het zou ook een hele opluchting zijn om niet zelf het stadion in te moeten.

Redelijk ontspannen kwam Lana op het enorme plein aan. Kijk eens hoeveel meiden daar nou stonden! Daar zou zij toch nooit tussen uitgekozen worden? Bovendien kon ze de begeleiders vast wel ompraten, wat kon zij nou? Precies niets. Toch merkte ze wel dat haar hart iets sneller tekeer ging toen ze bij de andere meiden ging staan. Een paar herkende ze vaag, maar ze sloot alles van zich af.  Lana was van plan zich alleen nog maar op de Boete te concentreren. Wie zou er gekozen worden? Wat zou er gebeuren nadat deze gekozen waren? Ze slikte. Waarom was ze opeens zo verschrikkelijk zenuwachtig? Een aantal seconden geleden was ze nog volkomen rustig. “Verdomme, Lana…” schoot er door haar hoofd “Hoe groot is nou de kans dat jij gekozen wordt? Die kans is echt nihil…” Een van deze meisjes zou over enkele ogenblikken op dat podium staan en ze wist honderd procent zeker dat zij daar niet bij zou zitten. Lana rechtte haar rug en richtte haar ogen op het podium voor zich. Ze liet zich door niets meer afleiden, dit zou het moment van de waarheid zijn.

Na een tijdje zo gestaan te hebben begon de burgemeester, die al op het podium aanwezig was, met praten. Lana walgde van deze man, met hoeveel enthousiasme hij wel niet vertelde wat de Boete was en hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. “Lul…” fluisterde Lana zachtjes en spuugde op de grond. Ze zag een van de meisjes nogal walgend kijken en Lana keek agressief terug. Vervolgens keek ze meteen weer naar het podium, ze moest zich rustig houden. Er liepen Vredesbewakers rond en het zou nu gewoon niet zo slim zijn om een hele rel te gaan schoppen tegenover het meisje. Dat was ook nergens voor nodig, misschien was zij wel degene die over enkele ogenblikken getrokken zou worden. Een gemene grijns ging over het gezicht van Lana, dan zou ze wel anders piepen.

Van het filmpje kreeg Lana niet zo veel mee, het waren slechts beelden van de Opstand en waarom het allemaal zo slecht was en bla bla bla. Veel interessanter vond Lana wat er nu ging komen: de meisjes zouden getrokken worden. Opeens voelde ze een enorme knoop in haar maag. Jennifer Lockheart, de vrouw die de begeleidster was van District 1, had nu het woord. Ook zij vertelde wat een eer het was om voor dit District uit te mogen komen. Wat een trut zeg. Zij hoefde zeker ook niet het stadion in? Zij kon gewoon lekker op haar luie kont blijven zitten om te kijken hoe al die mensen werden afgeslacht. Haar lichaam voelde zich met woede, hoe kon die vrouw dat nou allemaal zomaar zeggen? Het sloeg helemaal nergens op. Maar veel tijd om hierover te piekeren was het niet…

…het was namelijk tijd om de eerste kandidaat bekend te maken. Lana keek toe hoe de vrouw in de kom graaide en er een papiertje uitviste. Toen ging het plotseling allemaal heel erg snel. Ze hoorde hoe haar naam over het hele plein galmde. Lana Garcia. Lana Garcia. Hoe kon dit? Hoe kon dit? Dit kon gewoon niet waar zijn. Lana’s buik sloeg helemaal op hol, haar gezicht trok weg en ze voelde hoe ze aan de grond genageld stond. Haar hoofd liet ze zakken, zodat ze naar de grond keek. Hoe kon zij in vredesnaam haar District nou verdedigen? De tranen brandde achter haar ogen, maar ze weigerde te huilen. Het Capitool zou niet haar tranen krijgen. “Lana Garcia, please step forward!” klonk het vanaf het podium en dapper hief Lana haar hoofd op. “Ja ja, rustig..” fluisterde Lana en rolde met haar ogen. Wat een irritante vrouw, dat zou vast leuk worden tijdens de voorbereidingen.

Goed, daar ging ze dan. Haar loodzware benen kwam in bewegingen, terwijl ze langs alle andere gelukkige meiden liep, tot ze uiteindelijk op het pad kwam dat naar het podium zou leiden. Haar kin stak ze naar boven, haar borst vooruit en haar ogen waren gericht op Jennifer Lockheart. De hele tijd. Misschien zou de vrouw er wel een beetje zenuwachtig van worden? Geen idee, maar ze wilde het Capitool niet de indruk geven dat ze hiervan onder de indruk was. Of dat ze bang was. Dat was ze natuurlijk wel, maar toch.

Na enkele seconden stond Lana dan op het podium. Ze nam plaats naast Jennifer. Haar ogen stonden emotieloos, net zoals altijd. Geen enkele emotie was van haar gezicht af te lezen. En dat was een gave van haar die het Capitool niet van haar zou kunnen afpakken. Niemand zou dat van haar kunnen afpakken. Haar ogen gleden over de mensen voor haar. Vanaf hier leek het plein zo klein. Kwam dat door de mensen die er stonden? Toen stopte haar hart er eventjes mee. Op een paar meter afstand stonden haar ouders en haar broertje. Haar broertje was immers nog veel te jong om mee te doen met de Spelen. Hij huilde, maar maakte geen geluid. Hij zwaaide naar Lana. En Lana moest vechten tegen de tranen die in haar ogen kwamen. Ze weigerde te huilen, niet voor de camera’s. Uiteindelijk zwaaide ze terug naar haar broertje en een snelle glimlach verscheen op haar gezicht. Deze was slechts van korte duur, want er was weinig reden om te glimlachen. Toen bekeek Lana de gezichten van haar ouders. Deze stonden allebei ook nogal emotieloos. Het was zo….alsof ze niet om haar gaven. Dat deden ze ook niet waarschijnlijk. Het gezicht van haar moeder stond zelfs een beetje teleurgesteld.

En dat was voor Lana de druppel. Of ze de Spelen nou zou winnen of niet: vanaf vandaag zou ze breken met het contact van haar ouders. Als ze zou winnen, zou ze alleen haar broertje in huis nemen in de wijk van de winnaars. Nooit haar ouders. Haar ouders konden vanaf nu gestolen worden. En ook besefte ze nog iets…

…de kans dat ze zou sterven was bijna 100%.

Natalia lag op haar rug in haar bed naar het plafond te staren. Vandaag was de dag van de boete, de dag waarop ze misschien wel uit zou worden gekozen om deel te nemen aan de hongerspelen. De dag waarop ze in feite haar doodsvonnis zou kunnen horen. Ze rilde onwillekeurig en kroop wat verder weg onder de dekens.
De afgelopen nacht had ze nauwelijks geslapen. Steeds als ze in slaap viel, had ze dezelfde droom. Een grote groep kinderen, naast elkaar op een plein. En een stem, die onverbiddelijk haar naam riep.
Zo zou het vandaag ook gaan. Ze zou daar gaan staan en haar eigen naam horen.

Er werd zachtjes op de deur geklopt en haar moeder stak haar hoofd om het hoekje.
‘Ben je wakker?’
‘Ja’ antwoordde Natalia lusteloos.
‘Heb je lekker geslapen?’
Natalia aarzelde even. Eerlijk zijn of liegen? Al snel besloot ze dat eerlijk zijn nu even geen optie was. ‘Mwah. Ging wel’.
‘Je moet wel echt opstaan nu. Je moet er op je best uitzien bij de boete’
Natalia ging overeind zitten en keek haar moeder even aan. ‘Waarom, in vredesnaam? Zodat ik er in ieder geval wel leuk uitzie als ik mijn dood tegemoet loop?’
‘Omdat meedoen aan de spelen een eer is, Natalia. Dat hebben we nu al duizend keer uitgelegd. En daarbij, je staat tegenover het hele district als je gekozen wordt. Dan is het wel zo fijn als je er goed uitziet’.

Natalia’s ochtend verliep verder weinig interessant, ze werd door haar moeder volledig opgetut. Er was duidelijk geïnvesteerd in een nieuwe jurk, haar haren werden volledig in de krul gezet – ‘dat staat veel chiquer dan die eeuwige paardenstaart’ – en ze at met lange tanden van haar ontbijt. Nadat ze gegeten hadden, namen Natalia en Hugo afscheid van hun familie.
Natalia omhelsde de kleine Tommy en hield hem even stevig vast.
Tommy worstelde zich los en keek zijn grote zus even aan.
‘Talia beer mee?’
Natalia slikte even moeizaam, gaf het kleine ventje nog een laatste knuffel en stond toen op.
‘Nee, Tommy. Neem jij je beer maar mee’.

Nadat Natalia en Hugo afscheid hadden genomen van hun zusjes, bleven ze aarzelend bij de deur staan dralen. Natalia observeerde haar broer, netter gekleed dan ze hem ooit had gezien en wat bleek rond de neus. Beiden werden nog kort omhelsd door hun ouders en kregen nog een ‘We duimen voor je’ te horen, voor ze zachtjes naar buiten werden gedirigeerd. Jammer genoeg zou Natalia iets heel anders duimen dan haar ouders, namelijk dat ze niet uitgekozen zou worden, terwijl haar ouders haar maar wat graag naar de spelen zagen gaan. Hoe zou dat zitten, als er verschillend werd geduimd over het lot van een persoon? Welke kant zou het lot dan opgaan? Had het überhaupt wel invloed, dat duimen?

Inmiddels waren Natalia en Hugo aangekomen op het plein en werd het tijd om ook afscheid te nemen van elkaar. Natalia sloeg haar armen om haar broer heen en hield hem even vast. ‘Succes’ mompelde ze, haar stem klonk schor. ‘Succes’ antwoordde haar broer. Ze lieten elkaar los en begonnen langzaam koers te zetten naar de groep waar ze zich bij hoorden te voegen. ‘Ik hou van je, zus’. Natalia wilde nog ‘ik ook van jou’ zeggen, maar kreeg daar geen kans meer toe, omdat ze al mee werd gevoerd in de grote groep meiden die klaar moest gaan staan voor de boete. Ze stond ze niet veel later tussen haar districtgenotes. Natalia voelde zich verschrikkelijk, alsof er een steen in haar maag lag. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar ouders aan de kant van het plein staan, met Avery en Clarise naast hen. Dean had Tommy op zijn arm, die enthousiast naar Natalia zwaaide. Natalia kon echter geen kracht vinden om terug te zwaaien.

De burgemeester hield een praatje over de boete en liet een filmpje zien over de donkere dagen. Lul. Alsof de tieners die hier nu stonden veel te zeggen hadden gehad over de opstand. Alsof het hun schuld was. Jennifer Lockhart, de begeleidster van het district, had inmiddels het woord overgenomen en benadrukte nog maar eens dat meedoen aan de spelen een eer was. Jezus, alsof ze haar moeder hoorde praten. Wat een eer, genadeloos afgeslacht worden voor de ogen van heel Panem. Woo fucking hoo. Trut. De vrouw stond nu naast de kom met meisjes namen. Twaalf keer maar liefst prijkte er “Natalia Russo” op een van die briefjes. Twaalf keer…De klomp in haar maag werd steeds groter en Natalia vond het zo onderhand lastig om adem te halen.

De vrouw viste een briefje uit de kom.
Nu kwam het. Haar doodsvonnis.
Benauwd keek Natalia toe hoe de vrouw het briefje in haar hand openvouwde.
Natalia Russo. 'Lana Garcia!'
Natalia liet een zucht van opluchting ontsnappen.
Ze was de dans ontsprongen!

Terwijl Lana langzaam koers zette richting het podium, kon Natalia alleen maar denken aan haar eigen opluchting. Ze mocht vanavond gewoon weer in haar eigen bed kruipen, morgen gewoon door met haar leven, alles vergeten. Plotseling drong het besef dat ze nog niet klaar was tot haar door. De jongens waren nog niet aan de beurt geweest en er stond nog steeds een broer van haar tussen.
Natalia boog haar hoofd en mompelde zachtjes:
‘Alsjeblieft….Niet Hugo…Niet Hugo’
Egoïstisch? Misschien wel. Maar liever een ander zijn geliefde dood, dan een geliefde van haar.

‘Niet Hugo, niet Hugo, niet Hugo, niet Hugo’.
Natalia bleef de zin voor zich uit mompelen, alsof het een spreuk was die kon voorkomen dat haar broer werd uitgekozen.
Ze volgde de vrouw op het podium, die Lana had geobserveerd en nu onderweg was naar de bol met de jongensnamen. De zenuwen kwamen weer keihard terug toen de vrouw haar hand in de bol stak, rond schepte en uiteindelijk een briefje eruit viste.
Stom mens, schiet nou een beetje op. Noem een andere jongensnaam, dan kunnen wij weer gewoon naar huis. Veilig en wel.
‘Hugo Russo’
’NEE!’
Wait? Was dat haar stem? Had ze zelf zo hard geschreeuwd?
Onwillekeurig voelde ze de tranen over haar wangen stromen.
Godverdomme, waarom net haar broer? Van alle jongens die daar stonden?

Hugo schrok meer van de schreeuw van zijn zus, dan van het feit dat zijn naam werd genoemd als mannelijke tribuut. Op een of andere manier was hij er al van overtuigd geweest dat zij de dans zou ontspringen en hij richting de spelen zou moeten vertrekken. Hij haalde even diep adem en wierp een blik richting de zijlijn, waar zijn ouders, zusjes en broertje stonden. Voor het eerst sinds de aankondiging van de spelen, kreeg hij de indruk dat het zijn ouders daadwerkelijk iets zou kunnen schelen als een van hun kinderen overleed.  Alsof de ware impact van de spelen nu pas echt tot hen doordrong. Hij hoorde wat geroezemoes en besefte dat hij nog steeds op dezelfde plek stond. Hij moest naar voren, achter Lana aan.

Hij liep langzaam tussen de groep vandaan en keek nog snel naar de groep meiden, waar een paar rijen verder naar achter Natalia stond. Hij pikte haar er meteen uit, hoogrood gezicht met sporen van uitgelopen mascara – zie je wel dat het geen goed idee was om je op te maken – dat naar hem keek alsof ze hem al dood had zien neervallen. Hij glimlachte even naar haar en knipoogde. Hoe zeker hij ook was dat hij het district niet meer terug zou zien, hij moest zijn zus even geruststellen. En vooral niet te lang naar haar kijken, straks ging hij nog huilen ook. En hij was toch verdorie geen meisje.

Langzaam liep hij richting het podium, waar de vrouw die hij vaag herkende van de trainingssessie die hij had bijgewoond. Vanaf nu zijn begeleider in de spelen. Urgh. Langzaam klom hij het podium op, waar hij zich bij Lana en Jennifer voegde en de laatste een kort beleefd knikje gaf. Toen hij om zich heen keek, leek het wel alsof er overal huilende familieleden stonden, terwijl het technisch gezien natuurlijk maar een groepje aan de zijlijn en één meisje in de groep kandidaten was.
Moge de kansen immer in uw voordeel zijn….