Het was een spannende dag, voor waarschijnlijk iedereen in het district (en de rest van de wereld), omdat het de dag van de boete was. Voor de tieners omdat ze de kans liepen getrokken te worden en vervolgens mochten ‘genieten’ van het geweldige privilege binnen aanzienlijke tijd dood te gaan in een door het capitool bedachte arena terwijl het de bedoeling was dat zij hun leeftijdsgenoten zouden afslachten. Voor de familie van de tieners omdat zij de kans liepen een dierbaar (of gehaat) kind kwijt te raken in de wraak van het capitool om de opstanden. Dan had je ook nog een deel bewoners van district drie die het allemaal maar leuk en mooi vonden dat er eindelijk eens wat actie zou zijn, of mensen die – en dit was een ongetwijfeld heel erg kleine groep – het eigenlijk niet zoveel boeide. Het maakte eigenlijk niet uit hoe je tegen heel de boete (en de hongerspelen) aankeek, iedereen moest wel getuige zijn van wanneer het noodlot als een bliksemschicht bij… nouja, bewolkte hemel zou inslaan. Helder was de spreekwoordelijke lucht al jaren niet meer te noemen, maar wel was iedereen verzameld op het plein voor het gebouw van Justitie.

Anyway, laten we overgaan naar het perspectief van het meisje dat ergens in de menigte tussen mede-meisjes en mogelijk tributen van district drie stond. Haar naam was Sage Malone, ze was vijftien jaar en had welgeteld 1 extra bon moeten aannemen. Ze ging er dus niet vanuit dat ze veel meer, of minder, kans maakte dan haar leeftijdsgenootjes. Natuurlijk was ze zenuwachtig, zoals waarschijnlijk ieder ander in haar situatie zou zijn (misschien niet helemaal om de zelfde reden, wie weet zouden er wel kinderen bestaan die wel graag ingeloot wilden worden voor dit… nieuwe spel, Sage was er eerder als de dood voor). Ze knipperde met haar ogen tegen het felle zonlicht terwijl de burgemeester een toespraak hield, waarna hij een filmpje liet zien. Sage dacht terug aan haar vader, die bij de opstanden was omgekomen en kreeg kippenvel. Ze voelde dat er tranen opkwamen en beet op haar lip, mooi niet dat ze hier ging huilen! Ze probeerde zich te concentreren op feitjes en andere dingen die haar zouden afleiden. Bij kippenvel gaat je haar overeind staan zodat er minder lucht over je arm gaat zodat je het minder koud hebt. In die schoenen van de vredebewakers moeten wel stalen neuzen zitten. De burgemeeste- ze werd afgeleid omdat er een andere man naar de voorgrond was gekomen. Een man met een grote bril, wallen en een wit gezicht. Hij had net iets over een prijsuitreiking gezegd toen hij de eerste tribuut ging trekken door middel van lootjes in een grote glazen bak. De man leek tijd te rekken en Sage kneep haar ogen tot spleetjes in de hoop het beter te kunnen zien. Zenuwachtig slikte ze, als het maar niet iemand was die ze kende. Ze kende niet veel mensen, dus de kans was klein dat het iemand was die ze kende.

‘Sage Malone.’

Wacht… Wát? Haar mond zakte open van verbazing, dat kon ze nooit goed hebben verstaan. Nee, dat kon echt niet. Ze was met stomheid geslagen. Van alle jongeren die hier stonden was zíj gewoon gekozen? Nee. Sage besefte het nog helemaal niet en probeerde zich te herinneren wat je moest doen als je was gekozen. Juist, ze moest naar voren lopen en het podium op. Het voelde alsof haar benen van lood waren (niet dat ze dit ooit had uit geprobeerd, maar dit was zoals zij zich dat voorstelde) en hoewel de zon nog scheen had ze het koud. Met veel moeite schuifelde ze richting het podium, terwijl ze razendsnel nadacht. Eerst moest ze kalm zien te blijven en dan… zou ze binnenkort dood gaan terwijl de rest van de wereld toekeek. Dat hielp niet om kalm te worden. Met knikkende knieën bereikte ze het podium en klom het trapje op, de vrouwelijke tribuut van district drie deed haar best om niet over haar voeten te struikelen en om haar schouders naar achter te houden en rechtop te blijven staan terwijl ze langzaam steeds misselijker werd.

Langzaam vernauwden de ogen van Flaire zich terwijl ze staarde naar de bewaren in de deuropening van haar kleine kamertje. ‘Waarom?’ vroeg ze op scherpe toon. De man had haar net gevraagd een vrij nette jurk, behorend aan het gesticht waar ze in verbleef, aan te trekken en haar haren te fatsoeneren. ‘Omdat ik het zeg,’ sprak de man toe, waarop hij de jurk naar haar toe gooide en de deur met een klap weer dicht deed. Met een plof viel de jurk op de grond, halverwege Flaire en de deur. Minachtend keek de roodharige naar het vod, dat er duidelijk veel schoner en beter uit zag dan haar eigen kleren, maar nog altijd geen teken van grote rijkdom lieten zien. Flaire stond op van haar bed en pakte de jurk met tussen duim en wijsvinger. Ja haha, dat ging ze niet dragen. Ze gooide het ding terug op de grond en viste een oude aansteker uit een verborgen zak van haar oude vest. Binnen enkele seconden was de jurk veranderd in een brandend hoopje stof.

Ergens vlakbij haar deur ging een brandalarm af, waardoor een hels kabaal door haar kamer galmde. Het meisje negeerde het, ging op de grond zitten en staarde naar het brandende hoopje stof dat langzaam begon te verkolen. Jammer dat er niemand in zat. Het geschreeuw van mensen die duidelijk pijn leden was toch iets leuker dan dit, in stilte brandende, hoopje stof. Het duurde slechts een paar minuten voor één van de begeleiders van het gesticht in de deuropening stond. ‘Flaire!’ blafte de vrouw, waarop ze de kamer binnen stormde en het jonge meisje bij haar arm greep. Haar greep was stevig, maar Flaire reageerde niet. Pijn was voor haar fijn, daar kon ze meer van genieten dan van een knuffel. Knuffels en andere tekenen van liefde deden haar pas pijn, want ze geloofde er niet in. Ze had nooit, van niemand niet, liefde ervaren, dus ze wist ook niet hoe ze er mee om moest gaan, mocht er ooit iemand op de wereld komen die het op kon brengen om van haar te houden. Ze verachte liefde, geloofde er niet in. Ze walgde ervan.

Ondertussen was er een tweede begeleider de kamer binnen gekomen met een brandblusser. Flaire haatte die dingen. Iedere keer weer verwoestten die dingen haar prachtige brandjes! Het liefst zou ze die dingen opblazen. Of nog beter! Met die dingen de hoofden van die achterlijke begeleiders inslaan! O wat een plezier zou ze daaraan beleven! Een grijns verscheen op haar lippen, maar toen werd ze opeens door elkaar geschud door de vrouw die haar arm nog altijd vast hield. ‘Luister je wel?’ Nee natuurlijk luisterde ze niet. Dacht die vrouw nou echt dat Flaire interesse had in wat dat wijf haar vertelde? De leidraad van het alles was toch “je mag dingen niet in brand steken”. Haar vuur was inmiddels geblust en de nu half verbrande jurk werd weggehaald, waarna ze terug kwamen met nóg een jurk. Serieus? ‘Goed, als je je niet zelf aan gaat kleden, helpen wij je wel even,’ sprak de vrouw, Adrienna genaamd, welke nog altijd haar arm vast hield. “Helpen”, sure, dwingen bedoelde ze.

Het was een gevecht van zeker een half uur, waarin drie begeleiders probeerden Flaire uit haar eigen kleren en in de jurk te krijgen. Het veertienjarige meisje vocht op alle mogelijke manieren tegen de begeleiders en krabde meerdere van hen op verschillende plekken open, maar uiteindelijk was het hen toch gelukt het meisje in de jurk te krijgen. Furieus was ze, woest, maar de begeleiders waren wel zo slim om niet ook nog een strijd aan te gaan om haar haren te temmen. Adrienna pakte haar arm weer vast en sleurde haar mee de kamer uit. Flaire keek om haar heen. Waar gingen ze heen? Wat gingen ze met haar doen? Waarom moest ze per se een jurkje aan? Welke dag was het eigenlijk vandaag? Alle andere kinderen die in het gesticht zaten werden ook uit hun kamers gehaald en Flaire kreeg het gevoel dat er iets groots ging gebeuren. Adrienna leek echter niet van plan haar iets te vertellen en voerde haar mee het gesticht uit, door een smalle straat en naar het plein in het midden van de stad van District 3.

Op het plein waren nog meer mensen aanwezig dan Flaire voor mogelijk hield. Daar waren ze, allemaal voor haar neus, binnen handbereik, niets vermoedend. Gemakkelijke slachtoffers dus. Als Adrienna nou gewoon even haar greep verslapte dan.. Helaas verstevigde de greep van de vrouw allen maar verder terwijl ze het plein naderden. Flaire werd meegevoerd naar een tafel waar ze haar naam moest opgeven en ook een bloedmonster moest afgeven. Het meisje keek de persoon achter de tafel strak aan en sprak met doordringende stem ‘Lucifer’. Adrienna keek haar boos aan. ‘Flaire Blitz, veertien jaar,’ sprak de vrouw, waarna ze een sneetje maakten in één van haar vingers en wat bloed op een papiertje deden. Flaire stak haar bloedende vinger omhoog, keek er even naar en likte er toen aan. Hmmm, lekker. Adrienna voerde haar mee naar een grote groep kinderen en jongeren en plantte haar daar neer, samen met nog twee andere meisjes uit het gesticht die net zo oud waren als haar. ‘Waag het niet wat uit te halen,’ siste Adrienna doordringend naar haar, maar Flaire keek haar enkel uitdagend aan en negeerde haar toen. Puh, dom wijf. Alsof ze ooit naar haar zou luisteren. Op een dag, dan zou de vrouw branden, branden op haar bed, schreeuwend van de pijn, niet in staat te ontsnappen van de brandende vlammen van de hel.

Haar gedachten werden onderbroken door de burgemeester, welke opeens het woord nam. Het was haar niet eens opgevallen dat er een groot podium was vooraan het plein, noch waren alle camera’s op de daken van de gebouwen haar opgevallen. Wat was dit voor poppenkast? Langzaam begon het haar te dagen. Vandaag was dé dag. De dag van De Boete. Een grijns gleed over haar lippen. Ze had geruchten gehoord over wat De Hongerspelen, waar De Boete aan vooraf ging, en de verhalen over slachtingen bevielen haar wel. Waarschijnlijk was zij zelfs één van de weinigen op dit plein die wél gekozen wilde worden om naar De Spelen te gaan. De burgemeester ronde zijn verhaaltje af en er werd een filmpje vertoond. Flaire keek er geïnteresseerd naar, want het ging over de opstanden in Panem, waar heel wat doden bij waren gevallen. Even dacht ze terug aan haar eigen opstand; de branden die ze had gesticht in het District. Dat waren nog eens leuke tijden geweest. Het filmpje was voorbij en Flaire haar aandacht verschoof naar de meisjes die voor haar stonden. Ééntje vlak voor haar had een lange, blonde vlecht en Flaire keek er gehypnotiseerd naar. Het was jammer dat ze haar aansteker niet bij zich had, anders had ze die vlecht echt in brand gestoken. Haar brandde echt ontzettend snel en leverde aardige pijn op, maar vooral paniek en dat was heerlijk.

Nog voor ze echter verder over na kon denken, kwam een andere stem haar tegemoet. Een jongeman met een bril en overduidelijk een computernerd had het woord genomen en zou blijkbaar de tributen gaan kiezen. Hij zou beginnen met de meisjes en Flaire keek verwachtingsvol toe. Zou zij gekozen worden? Mocht zij naar het Capitool om de duivel wist wat te gaan doen? Even waren er een aantal momenten van opgewonden spanning, toen zakte het acuut weg. Er was iemand anders gekozen. Flaire keek toe hoe een meisje, dat onmogelijk veel ouder kon zijn dan zij, naar voren liep. Moest zij het District de overwinning brengen? Flaire had er weinig vertrouwen in. Haar aandacht voor de Boete was helemaal verdwenen en ze richtte zich weer op de vlecht voor haar neus. Ze had dan wel geen aansteker, maar ze kon ook proberen de vlecht van haar hoofd te trekken. Dat zou vast ook het nodige entertainment meebrengen. Flaire haar hand was al halverwege naar de vlecht toen de naam van de jongenstribuut werd opgenoemd. De roodharige keek even op, maar verloor vrijwel meteen weer haar interesse. Het was niet één van haar twee broertjes, dus het was verder ook niet interessant.

Haar hand overbrugde de laatste afstand naar de vlecht, grepen hem vast en Flaire gaf een enorme ruk aan de bos haar. Helaas liet het niet los, maar de eigenaresse van het haar gilde wel luid van de pijn. Prachtig! Flaire grijnsde van plezier, maar haar grijns verdween al gauw toen de ijzeren greep van Adrienna zich weer om haar arm sloot. Hè bah, daar was die spelbreekster weer. Ze was er wel snel bij trouwens. Wedden dat ze in de startblokken had gestaan om bij het minste of geringste in te grijpen? Hoewel de ceremonie nog niet helemaal voorbij was (het volkslied werd nu gespeeld) werd Flaire uit de menigte gesleurd en naar het gesticht gebracht. ‘Genoeg frisse lucht voor jou vandaag,’ brieste de vrouw terwijl ze Flaire terug gooide in haar kamertje. Flaire draaide zich in een flits om en wilde iets naar de vrouw gooide, maar helaas was er, naast haar stalen bed (welke vast zag geschroefd aan de muur) niks om naar de deur te smijten. De deur viel in het slot en Flaire was weer alleen op haar kamertje. In stilte ging het meisje weer op haar bed zitten, starend in het niets, nadenkend over de beste manier om wraak te nemen op haar begeleiders.