Hij trilde.
Zijn o zo sterke en stabiele handen waren aan het trillen, waren zelfs koud in plaats van warm, alsof hij zijn handen in ijswater had gestoken voor een onbepaalde tijd. Toch had hij het verre van koud, het was juist veel te warm onder de felle zon in district 11, het district dat bekend stond om landbouw. De oogsten waren niet fantastisch, het klimaat en de grond maakten het nogal lastig voor de inwoners om gewassen te verbouwen en het kleine beetje wat ze wisten te oogsten ging naar het Capitool. Zodat zij wél warme maaltijden naar binnen konden werken terwijl velen in district 11 leefden op brood en water – niet letterlijk, maar Alex had na zijn bezoek aan het Capitool van de eerste Hongerspelen geen lekker eten meer gehad. Ergens was hij wel blij met zijn levenstijl op het moment, hij wilde absoluut niets te maken hebben met de Hongerspelen. Niets. Niet nadat Clementine en Raven van hen waren afgepakt.

Alex zuchtte en wreef met zijn rillende handen even over zijn gezicht, waarna hij ze al vlug liet zakken en zijn geruitte overhemd even goed streek. Hij haalde diep adem toen hij het sein kreeg dat hij het podium op moest en liep met zijn hart bonsend in zijn keel het houten trapje op. Zijn tong gleed even over zijn droge lippen, maar het hielp niet bepaald. Zijn mond was droog en hij voelde een prop in zijn keel toen hij eenmaal achter de microfoon stond. Hij wist niet hoe hij daar precies stond, met zijn bevende benen en zijn trillende handen en zijn stem die maar niet wilde werken. Gelukkig moest hij nog even wachten op de laatste paar kinderen die zich bij het publiek voegden. Hij probeerde ietwat zinnige woorden in zijn hoofd te verzinnen zodat hij er niet zou staan stamelen, maar god, hoe graag hij het podium af wilde stormen. Helaas kon hij dat niet, als begeleider van district 11, en hij zou het ook niet doen, want de vredebewakers zouden hem gelijk terug slepen. Hij sloot zijn ogen toen het filmpje achter hem op het scherm begon, net zoals vorig jaar. Hij had het filmpje maar één keer gezien en hoefde het niet weer te zien, al galmden de woorden sterk na in zijn hoofd. Een vredesbewaker gaf hem een por tegen zijn schouder, als teken dat hij mee moest kijken, maar Alexander hield koppig zijn ogen gesloten. Daar kwam het, daar kwam het, een fikse klap in zijn gezicht... Nee? Tot Alex' verbazing stapte de vredesbewaker weg, niet van plan om hem te bestraffen. Hij opende zijn ogen en keek de man even na, waarna hij zich richtte op het publiek. Het filmpje was afgelopen en een doodse stilte was gevallen. Daar ging hij dan...

'Beste inwoners,' begon Alexander terwijl zijn blauwe kijkers het publiek in keken. Hij zag vele gezichten, maar het waren allemaal jonge gezichten. Kinderen van 12 tot 18... Allemaal met grote hertenogen, bang om gekozen te worden. Alexander maakte zijn lippen opnieuw vochtig met zijn tong en haalde diep adem om de volgende woorden uit te spreken: 'Wij komen hier bijeen voor de boete van de tweede Hongerspelen... Voordat ik begin, wil ik nog even – met toestemming van de burgemeester – een minuut stilte voor onze broeder en zuster, Clementine en Raven Rose...' Hij richtte zijn blik even op de burgemeester die op het podium in een hoek stond en keek haar vragend aan. Ze beet even op haar lip en schudde toen haar hoofd, als teken dat hij het beter niet kon doen en wuifde met haar hand, betekenend dat hij op moest schieten. Alex balde zijn handen tot vuisten en keek weer het publiek in. Het publiek keek hem aan, elke inwoner met een andere emotie. Als hij alles bij elkaar op zou tellen, zou het ''verdriet'' zijn, verdriet om de tweeling, verdriet om de dingen die nu gebeurden met de districten. Alex deelde dat gevoel met hen, maar het lag helaas niet in zijn macht om er wat aan te doen.
'Oké, eh... Z-Zoals vorig jaar... Uit de kom zullen twee namen getrokken worden, deze twee zullen district 11 vertegenwoordigen in de tweede Hongerspelen. Er wordt een vrouwelijke en een mannelijke tribuut getrokken. Ik, Alexander Wright, zal deze tributen door de spelen heen begeleiden... Zo goed mogelijk... Oké, ik zal nu de namen van de tributen trekken... Als eerste,' sprak Alexander terwijl hij zijn trillende hand naar de kom bracht. 'De vrouwelijke tribuut.' Zijn vingers klemden zich om het eerste papiertje dat hij tegen kwam, waarna hij het papiertje open vouwde voor zijn ogen. 'De vrouwelijke tribuut van district 11 is... Leilah Afolayan.'

OOC: Leilah heeft twee dagen, dus tot 19 oktober, om te reageren op deze post. Reageer je niet binnen deze periode, dan moet ik helaas godmodden dat Leilah het podium op loopt. Op 19 oktober zal de mannelijke tribuut bekend worden gemaakt.

De Afolayan familie stond in een kring, de gezichten naar binnen en hun armen om elkaar heen geslagen. Leilahs ouder, grootouders, broers, zus, broertjes en zusje keken allemaal ernstig. Haar kleine zusje Ivone was zachtjes aan het snikken. Het was de dag van de tweede boete en dit maal zaten alle kinderen van het gezin in de gevaren zone. Ivone was nu 12 jaar en Miguel 18, dus alle zeven kinderen hadden hun naam in de trekking zitten. Dus baden ze. Ze baden tot alle goden die ze konden bedenken. Leilah omklemde de schouders van haar moeder en het middel van haar broer Thiago. De angst was deze week steeds dichterbij gekropen. Het beroofde haar van haar nachtrust. Het achtervolgde haar tijdens het werd op het veld en vandaag had het zich als een brok in haar keel genesteld, waardoor ademen en slikken erg, erg moeilijk werd.

Verdoofde liet ze zich meevoeren toen de familie richting het plein vertrok. Leilah zag nauwelijks waar ze liep, terwijl een stemmetje in haar achterhoofd haar zei dat ze juist op moest letten. Dat het kon zijn dat dit de laatste keer was dat ze de graanvelden zou zien. Hoe dichter ze bij het plein kwamen, hoe dichter Leilah zich tegen haar moeder aandrukte. Ze voelde zich weer klein, kleiner dan de jonge Ivone die haar moeder aan haar andere zijde omklemde. Waarom was ze niet sterk, zoals Luiza? Of haar broers? Aan de rand van het plein gaf de familie elkaar nog één knuffel en toen moest ze weg. Leilah voelde zich koud en alleen terwijl ze naar de rij van haar leeftijdsgenoten liep. Luiza kneep even in haar arm toen ze afsloeg naar haar eigen vak. Leilah drukte Ivone nog even tegen zich aan voordat ze bij de andere 15 jarige meisjes ging staan. Ivone liep schuchter naar voren en wierp een aantal keer een blik over haar schouder. Het was verschrikkelijk om zo verspreid te moeten staan.

Het begon. De film die ze afspeelden vloog over haar netvlies, maar Leilah nam er niks van op. Haar hoofd was één grote wolk van angst. De man die op het podium stond begon te praten. Dit maakte Leilah wat alerter. Een man? Waarom deed Mary, hun burgemeester, de boete niet? Wie was deze man? Hij begon te spreken over Clementine en Raven, wat uiteindelijk een belletje deed rinkelen. Dit was de begeleider van de tributen. Ze kon zijn naam niet meer herinneren, maar dat deed er op dit moment niet toe. De woorden vrouwelijke tribuut had de mist van angst weer opgeroepen. Leilah begon te trillen toen de man in de kom reikte en er een papiertje uit viste. "De vrouwelijke tribuut van district 11 is... Leilah Afolayan." Leilah Afolaya, Leilah, Afolayan, Leilah Afolayan. echode door haar hoofd. Het meisje slaakte een gil die ze zelf niet hoorde, waar het zwart werd voor haar ogen en haar knieën het begaven.

Toen Leilah weer bij kwam, werd ze overeind gehezen door twee Vredesbewakers. Hoe lang was ze weg geweest? Het kon niet veel langer zijn geweest dan een minuutje. Te verdoofd om echt te reageren liet het meisje zich mee voeren door de bewakers. Ze bewoog haar voeten alsof ze liep, maar de mannen tilde haar eigenlijk gewoon op, waardoor ze de grond nauwelijks raakte. Bij de trap zetten ze haar neer en kreeg ze een duw in haar rug. Leilah strompelde het trapje op en eenmaal op het podium draaide ze zich verdoofd om naar het publiek. Ze was de vrouwelijke tribuut.

Ze zou sterven.

Zijn adem verliet zijn keel in een trillerige zucht toen de naam over zijn lippen was gegleden. Hij keek op van zijn papiertje naar het publiek, zijn zeeblauwe ogen zoekend naar het gezicht van de vrouwelijke tribuut. Het zou makkelijk op te merken moeten zijn, sinds ze nu in beweging moest komen. In plaats daarvan hoorde hij een gilletje, waarna een meisje in het midden door haar knieën zakte, te overdonderd door dit nieuws. Alexander bleef in stilte staan terwijl de vredesbewakers zich langs de mensen heen wurmden om het meisje op te tillen en haar naar het podium te begeleiden. De mannen in de belachelijke witte pakken droegen het donkere meisje – god, ze was nog zo jong – naar het houten trapje toe. Alexander volgde de mannen en bleven op het meisje hangen die nu het podium strompelend op ging. Hij keek haar even aan en schonk haar een gepijnigde blik. Hij maakte geen geluid, maar zijn lippen bewogen even en Leilah kon misschien nog een ’’het spijt me’’ lezen. Nee, Alex was niet als de andere begeleiders die van het Capitool kwamen. Hij was geboren en getogen in dit district, in armoede en isolatie, hij had jarenlang op een verlaten weilandje gewoond, zijn vader aan zijn zijde en pijl en boog in zijn handen, het boogschieten als zijn enige hobby. Hij had geen luxe gehad zoals de mensen in het Capitool, noch had hij een vertekende blik op de Hongerspelen. Als hij wel in het Capitool was geboren, dan had hij hier gestaan als één of andere snol die zichzelf beter voelde dan de rest, zoveel beter dat zij maar moesten sterven zodat hij erom kon lachen.

Maar dat was hij niet en dat maakte dit zoveel moeilijker. Hij had Clementine en Raven niet kunnen redden en hij voelde zich verscheurd. Hij had zich dan wel aangeboden als begeleider nadat Mary Conway ziek was geworden, maar god, wat was dat een fout geweest. Hij wist dat hij het mentaal wellicht niet aan zou kunnen en dat bleek nu maar al te goed.
Toch moest hij zich vermannen. Hij moest zijn tributen helpen en dat kon hij niet doen als ze zijn zwakke kanten zagen. Dan zouden ze weinig aan hem hebben, sinds hij grotendeels hun steun moest zijn tijdens de Spelen.
Met die mentaliteit keek hij het publiek weer in en reikte hij met zijn andere hand naar de kom rechts van hem, waar hij een mannelijke tribuut uit zou trekken. ’Dan nu… de mannelijke tribuut…’ sprak hij in een sterkere toon, terwijl zijn hand in de kom ging. Zijn vingertoppen sloten zich om een nieuw papiertje, waarna hij de naam uit de kom trok. Met wat geritsel van het papier vouwde hij het open en las hij de naam van de mannelijke tribuut.

’De mannelijke tribuut van district 11 is… Newt Woods.’

"Newt, kom op," Feline schudde hem zachtjes wakker. "Huh, wat is..." vermoeid wreef de jongen in zijn ogen. "We moeten zo naar de boete." zei Feline, redelijk overbodig. Newt knikte en stond op uit zijn bed. Hij wilde niet, hij wilde niet. Hij liep naar de woonkamer, waar hij zijn vader aantrof. De man drukte een bord met een halve boterham met kaas in Newt's handen. Dat was meer dan dat hij normaal kreeg, en Feline kreeg hetzelfde. "Vader, u heeft zelf niets..." zei Feline zachtjes. Newt keek op en zag dat ze gelijk had. Hij wilde zijn halve botherham aan zijn vader geven, maar hij weerde het af. "Eet het nou maar op, okey. Misschien hebben jullie het wel nodig..." Hun vaders stem stokte. Newt zuchtte en wendde zijn blik weer naar zijn eten. Hij at het op en ging toen terug naar zijn kamer om zich om te kleden. Hij haalde snel een hand door zijn haar en keerde terug. Feline had zich ook omgekleed, en zag er mooi uit. Newt keek haar met een glimlach aan, maar zag al snel de angstige blik op haar gezicht. "Hey, rustig maar. Er gebeurd je niets okey. Dat beloof ik je." "Newt, ik ben bang dat jóu wat gebeurd." zei ze zachtjes. Newt aaide over haar haar. "Kom, we moeten gaan." Hij ging express niet in op de laatste zin van Feline. Hij legde zijn hand op haar rug en duwde haar zachtjes het huis uit. Hij keek achterom en zag dat zijn vader ook opstond om hen te volgen.

Uiteindelijk stonden ze alle drie in een ander stukje. Newt beet op zijn tong. Wat deed hij als Feline wél gekozen werd? Hij kon haar dan niet beschermen. Zijn aandacht werd naar het podium getrokken toen de begeleider erop stapte. Waar was de burgemeester? Waarom deed zij het niet? Newt begreep het niet, maar in feite maakte het natuurlijk niet uit. Hij hoorde de naam van de vrouwelijke tribuut. Leilah Afolayan. Gelukkig niet Feline. Newt zuchtte opgelucht en keek toen wel om zich heen, om te kijken wie er bewoog. Een jong meisje liep richting het podium, en Newt voelde toch woede in zich opborrelen. Waarom deed het Capitool dit? Waarom lieten de burgemeesters dit toe? Hij keek om zich heen, tot hij de blik van Feline vond. Haar gezicht stond opgelucht. Newt glimlachte naar haar, maar toen veranderde haar blik weer; de mannelijke tribuut was nog niet bekend. Newt rukte zijn blik meteen van zijn zusje weg. "Dan nu... de mannelijke tribuut..." sprak de begeleider. Newt voelde zich nu toch zenuwachtig worden. "De mannelijke tribuut is..." Niet hij, niet hij... "Newt Woods." Zijn ogen sperden zich open, maar hij herstelde zich onmiddelijk weer. Wat. Wat?! De jongens om hem heen draaiden allemaal hun hoofd naar hem toe. Newt voelde dat zijn ademhaling ineens een stuk sneller ging. Nee, nee. Dit kon niet. In gedachten gaf hij zichzelf een klap. Lopen, kom op. Hij zette zichzelf in beweging. Hij liep naar het podium en zag een paar Peacekeepers grijnzen. Ja, die zouden wel blij zijn dat hij zo dood zou gaan. Als hij er nu vandoor zou gaan, hoe groot zou de kans zijn dat... Hij zag twee Peacekeepers rechts van hem dreigend een aantal stappen in zijn richting doen. Ze hadden zijn gedachten geraden. Newt versnelde zijn pas en liep het trappetje op, om aan de andere kant van de begeleider gaan staan. Dit kon niet. Hij liet zijn blik over de mensen gaan, en keek toen recht in de ogen van Feline. Met een pijnlijke blik keek hij terug. Toen keek hij naar man naast hem en het meisje daarnaast. Doordat hij haar angst zag, werd de woede binnen in hem alleen maar heviger. Dit konden ze toch niet maken! Hij keek recht voor zich uit, weigerde verder nog iemand aan te kijken.