'Ik ga echt niet netjes gekleed, alleen omdat het Capitool dat wilt!' Mopperde Dean tegen Old Rose. De dag dat Dean iets zou doen om het Capitool blij te maken, was de dag dat hij afgeschoten mocht worden als een wild zwijn. Niet dat Dean ooit een wild zwijn had gezien, want hier in District 8 was er geen bos, geen wild zwijn, geen vrijheid. Niet voor hem. Dean en Old Rose, zijn oma, behoorden zo lang zij samen leefden tot de armsten van het district en door de regels van het Capitool was er niet zoiets als uitkering, kinderbijslag of verhuizen naar een betere plek. Nope. Geen wilde zwijnen jagen voor Dean.

Hij voelde zich juist een opgejaagd zwijn, als 'zwijn' gelijk stond aan 'klein mager doodsbang jochie met de naam Dean' want als hij ergens doodsbang voor was, was dat wel de Boete, en dat was vandaag. Over een halfuur was hij op het grote plein te vinden, samen met alle andere mensen uit het district, en werd er tussen de kinderen tussen de twaalf en achttien geloot wie zijn of haar leeftijdsgenootjes uit moest moorden of zelf vermoord werd. Dat was geen fijne gedachte. De eerste aankondiging van de Hongerspelen had Dean al niet lekker gezeten - logisch, want Capitool en kinderen en doodslag waren niet de meest chille dingen om aan te denken. Maar nu hij met eigen ogen de eerste Hongerspelen had zien gebeuren op de schermen, was alles nog tien keer erger geworden. En nog erger was dat hij had gezien dat mensen zoals hij geen schijn van kans maakten. Het meisje dat had gewonnen had niet veel geleken, maar had een 11 op de score gehaald. Alle underdogs waren binnen de kortste keren dood, op één klein meisje na die het waarschijnlijk alleen had overleefd omdat ze met een grote gast mee had gelopen tot ze haar laatste adem uitblies. Maar zelfs de grootste, sterkste tributen waren omgekomen. 23 tributen, één winnaar. Dean wist zeker dat hij dat niet zou zijn als hij werd getrokken in de Boete.

Dat was niet zozeer Dean's grootste probleem. Hij zou te maken krijgen met een enorme innerlijke strijd door zijn haat jegens het Capitool, en hij zou enorm af moeten zien tijdens de Spelen, maar dat was niets in vergelijking met wat Old Rose door zou moeten maken. Terwijl Dean zich in een versleten blouse en een spijkerbroek die minstens vijf maten te groot was aan het worstelen was, kon hij alleen maar denken aan het feit dat als hij werd gekozen, Old Rose achterbleef. Dat was problematisch. Erg problematisch. Rose was enorm oud en Dean was er van overtuigd dat ze niet lang voor zichzelf zou kunnen zorgen als hij er niet was. Ze hadden allebei moeten werken om genoeg geld te verdienen om brood op de plank te krijgen, en het was eigenlijk niet genoeg. Natuurlijk, als Dean er niet was, was dat een mond minder om te vullen, maar het was ook minder inkomsten en Rose verdiende nauwelijks iets. Hoe lang ze nog zou kunnen werken, was ook maar de vraag, want ze werd oud. Of ze sowieso nog lang zou leven was natuurlijk ook nog maar de vraag, maar ze was relatief gezond. Maar als ze een groot tekort hadden aan eten, stal hij van de rijkeren zodat ze niet om zouden komen. Hij was de onderhandelaar, degene die van iedereen in het district wist wie wat kocht, had, ruilde of wilde. En als iemand hem dwars zat, dan sloop hij gewoon hun huis binnen en nam hij wat hij nodig had. Daarom leefden ze nog. Dat was de enige reden dat ze niet om waren gekomen, want hulp hadden ze niet en kregen ze niet.

Gezamenlijk liepen Old Rose en Dean naar de Boete. Ze waren stil, nerveus, of dat was Dean in ieder geval. Het zat niet lekker in zijn buik, alsof er iets ging gebeuren. Vorig jaar, bij de eerste Boete, had hij ook zoiets gehad. Dat was echter lang niet zo sterk als hij het nu voelde. Er ging iets gebeuren en het enige wat 'kon' gebeuren, was dat hij de mannelijke tribuut zou zijn. Maar dat was vast onzin. Er waren zo veel jongens in District 8, met meer bonnen dan hij! Hoe kon híj nou de mogelijke tribuut zijn? Terwijl hij zichzelf streng toesprak omdat hij zich zo van de kaart liet brengen door het Capitool, hoopte hij toch stilletjes dat de kansen in zijn voordeel waren en dat hij straks naar huis kon.

Dean nam, aangekomen op het plein, afscheid van Rose, waarna hij zich mokkend bij de groep jongeren voegde om door de bloedzuigers geprikt te worden. Wat het nut was, snapte Dean niet helemaal. Ja, volkstelling, maar waarom moesten ze daar bloed voor hebben?  Het waren afschuwelijke mensen, die daar in het Capitool, en ze wilden niets anders dan dat hun inwoners pijn leden. De kinderen die hier stonden waren al bang, en nu moesten ze ook nog eens geprikt worden, wat voor extra spanning en angst zorgde. Ja, nuttig. Fijn. Tof. Rotcapitool.
Ik kan niet wachten tot de volgende opstand, dacht hij pinnig terwijl hij met een vuil gezicht keek naar het mens dat hem in zijn vinger prikte. Capitooltroep. Verraders. Dat was geen volk met wie hij in één land wilde leven en als het aan hem lag zou hij dat liever vandaag veranderen dan morgen.

Hij sloot aan bij de grote groep veertienjarige jongens, tussen kinderen die hij vaak van gezicht kende maar niet van naam. Dean deed niet aan vriendschappen. Zeker nu de Spelen was geïntroduceerd, leek hem dat alleen maar ellende te bezorgen. Daarbij, wie had er nou weer vrienden nodig? Hij zeker niet. Hij had werk, Old Rose en zijn knutselprojecten. Dat was genoeg.


En toen begon het. De burgemeester die een vuile blik kreeg van Dean - al had hij liever iets naar zijn hoofd gegooid - en het propagandafilmpje wat bij de maker daarvan op een plek mocht worden gestouwd waar de zon nooit kwam. Het maakte Dean misselijk om de waarheid zo verdraaid te zien, om te zien hoe het Capitool zichzelf in de slachtofferrol plaatste zoals het altijd al had gedaan, en dat terwijl de districten de slachtoffers waren. But who cares, right? Niet het Capitool, en dat was waardoor Dean hen graag afgezet zag. Helaas was het te kort na de Opstand en waren de verliezen te groot en de straffen te hoog om het nu alweer te proberen maar hij wilde het zo graag, oh, zo graag.

Tot overmaat van ramp - voor Dean dan - stond dat paarse mormel wat vorig jaar ook hier op de planken met haar heupen had lopen wiegen, ook op het podium. Ze had niet de moeite genomen om zichzelf in een ander kleurtje te verven en blijkbaar was kleding ook te veel moeite geweest. Dean had altijd gedacht dat mensen in het Capitool rijk waren, maar blijkbaar was dit mens zo arm geworden dat ze geen kleren kon veroorloven, maar slechts verf om haar huid iets minder naakt te laten lijken. Ze had ook nog eens takken in d'r haar. Kwam ze regelrecht uit de bossen gelopen? Hij zou toch bijna medelijden krijgen, ware het niet dat zíj degene was die twee onschuldige kinderen de dood in zou helpen.

'Welkom, bewoners van District 8,' begon ze. Hierop volgde een hoop geleuter over zogenaamde 'dappere strijders' vandaag de pineut zouden zijn en waarvan er minstens één dood zou gaan. Niet dat dat zo werd gezegd. En op de manier waarop ze het presenteerde, leek het alsof ze het ook absoluut niet zo zag. Dit kòn geen mens zijn, dacht Dean bij zichzelf.
'Nesrine Eleyne!' Weerklonk de stem van het paarse gedrocht. Dean schrok op, keek rond, zag een meisje uit de massa naar voren komen en de trap op lopen. Er klonk een gil, waarschijnlijk van familie, en het was weer stil. Het meisje, Nesrine, stond op het podium en de knoop in de maag van Dean werd zo strak als maar mogelijk was.

De jongens. Hij was een jongen. En hij was niet zomaar een jongen.

'Dean Webster!'

Hij was dé jongen.

Zo kalm als hij kon, met woede in zich die als vergif door zijn aderen verspreidde, liep hij direct na het horen van zijn naam langs alle andere jongens richting het middenpad. Hij moest kalm blijven, de woede opkroppen, want die kon hij binnenkort loslaten. Maar hij kon er nu wel een voorproefje van geven, want hij was Dean Webster, de mannelijke tribuut uit District 8 en hij had niet voor niets meegevochten in de Opstand. Eenmaal los uit de massa, spuwden zijn ogen vuur en keek hij met de grootst mogelijke walging naar iedereen die iets te maken had met het Capitool: Vredebewakers, de burgemeester, het paarse ding. Hij liep zo recht als hij kon, arrogant, langzaam, zodat zijn afkeer jegens het Capitool en de keuze die was gemaakt overduidelijk was. Zijn kleding was afgetrapt, kapotgegaan, gemaakt, net zoals hij dat zelf was door het Capitool. Zijn haren waren warrig zoals altijd en hij en Old Rose hadden geen water gehad om een bad te nemen, dus niet alle vlekken waren van zijn huid geboend na het werken in de fabriek. Hij zag er precies uit zoals hij er altijd uitzag, zoals hij wilde dat mensen hem zouden zien als hij hier zou staan. Want Dean had hier zeker wel overna gedacht en hij had een plan. En hij ging dit plan uitvoeren. En met een laatste vuile blik op het paarse mens, keek hij strak naar het publiek, op zoek naar het gerimpelde gezicht van Rose. Hij zou doen wat hij kon voor haar, en als dat inhield dat hij moest winnen, dan deed hij dat.