Voor de zekerheid controleerde Eloise of er echt niemand meer bij de Hoorn was, waarna ze zich richtte op het fruit dat er sinds het begin van de Spelen had gestaan. Het was niet meer dan natuurlijk dat ze honger hadden en ondanks dat sommige stukken fruit al waren begonnen met verkleuren, zag alles er nog zeer eetbaar uit. Misschien was daar op het moment ook maar weinig voor nodig. Veel eten was er immers niet en ze hadden al een tijdje niets meer gehad.
Nakoma bood aan om als eerste te proeven en Madelynn hoopte echt dat er niets zou gebeuren. Misschien werden ze alsnog wel stiekem vergiftigd, of zoiets, maar toen er geen directe ontploffingen of gevaarlijke dingen voorvielen, begonnen Eloise en Lynn ook maar te eten. Je kon in de Arena nooit zeker zijn van je leven, maar als je niet at en dronk dan was je er sowieso geweest. Dus hoeveel keuze hadden ze?

Het was dat Madelynn wist dat ze iets binnen moest krijgen, maar ze voelde er verder niet veel voor om het fruit naar binnen te werken. Erg veel at ze dan ook niet. Nu ze tot rust kon komen, begon ze zich stil te staan bij alles wat er vandaag was gebeurd. De beelden bleven zich in haar hoofd afspelen – geen smakelijk gezicht - en ze had een ontzettend dubbel gevoel. Ze had gevochten voor haar leven en ze was er nog, en daar was ze trots op. Ze had echter mensen vermoord en verraden en dat was niet iets om trots op te zijn. Ze kon haar bondgenoten nu echter niet afvallen en ze mocht tevens zichzelf niet afvallen. Ze moest het langer volhouden dan vandaag.

Het bleek al snel moeilijker dan gedacht om de twee diepe wonden die ze had opgelopen volledig te laten stoppen met bloeden, dus uiteindelijk besloot Madelynn haar vest uit te trekken en de mouwen kapot te snijden. Ze bond één ervan om haar been, strak om de wond heen, terwijl ze de andere om haar pols bond, zodat ze het in ieder geval één keer kon vervangen. Het zou vast pijnlijk gaan worden en ze hoopte van harte dat het in ieder geval niet zou gaan ontsteken.

Het was gelukkig wel wat afgekoeld in de Arena. Het was niet langer zo ontzettend benauwd en vergeleken met eerder was het nu bijna aangenaam te noemen. Het was echter nog steeds warm, wat in ieder geval betekende dat ze niet dood zouden vriezen en niet noodzakelijkerwijs een vuur hoefden te maken.
Erg veel gesproken werd er niet. Ze waren niet spontaan beste vrienden geworden, maar hun bondgenootschap hield tenminste stand. Toen de avond viel bood Nakoma aan om de eerste wacht te houden en Madelynn had daar geen bezwaar tegen, hoewel ze betwijfelde of ze in slaap zou kunnen komen. Eloise nam de tweede wacht op zich en Madelynn ging akkoord om als laatste op wacht te staan. Geen van hen zat er nou eenmaal op te wachten om verrast te worden in hun slaap.

Madelynn vond het moeilijk om een comfortabele houding te vinden om te gaan liggen. Overal leek zich wel een blauwe plek te vormen of een piranhabeet te zitten, en uiteindelijk gaf ze het maar gewoon op. Ze ging op haar zij liggen, met haar ogen gesloten, maar haar oren waren gespitst en geen denken aan dat ze haar bijl weer los zou laten. Ze hoorde zo nu en dan dieren, of in ieder geval dat dacht ze, en de voetstappen van Nakoma in de buurt. Ze liep om de hoorn heen, om alle paden in de gaten te kunnen houden, maar er leek niet veel spannends te gebeuren.
Lynn was misschien net een halfuurtje weggesuft, toen ze wakker werd omdat Nakoma hun bondgenote wakker maakte om de wacht over te nemen. Ze knikte even naar Nakoma, waarna ze opnieuw haar ogen sloot. Tijd om opnieuw in slaap te vallen was er echter amper. Het volkslied begon te spelen en meteen schoot Madelynn omhoog. Ze wist wat er ging komen en ze dwong zichzelf om te blijven kijken. De doden van de eerste dag van de Tweede Hongerspelen.

Het gezicht van Lincoln verscheen in beeld. Dit was een beeld dat Madelynn nooit meer van haar netvlies zou kunnen krijgen. Zijn blauwgrijze ogen staarden de Arena in, maar nooit zou de jongen nog iemand zien. Hij was dood – hartstikke morsdood, en zij had hem verraden. Ze wilde niet zwak overkomen en bleef naar boven staren, maar de tranen stonden haar in de ogen. Ze was geen koelbloedige moordenaar, maar ze deed wat moest om te overleven. Ze was echter nog steeds menselijk. “Thank you,” fluisterde ze, bijna geruisloos. “And I’m sorry,” voegde ze toe, net voordat de foto oversprong naar Maximilian Shaw. Ze veegde de tranen van haar gezicht en nadat ook Titus in beeld was verschenen en de lichten weer waren gedoofd, besloot Madelynn opnieuw een poging te doen tot slapen. Over een paar uur was het haar beurt om de omgeving in de gaten te houden en het zou fijn zijn als ze nog wat slaap zou weten te pakken.


OOC: Godmoden met toestemming en in overleg.
- Het drietal gaat naar de Hoorn. Eloise controleert of er echt niemand meer is en ze richten zich op het fruit. Nakoma biedt aan te proeven en de rest volgt wanneer er niets dramatisch gebeurt.
- Madelynn snijdt de mouwen van haar vest en verbindt met één haar twee diepere wonden.
- Het wordt donker en er wordt afgesproken wie wanneer op wacht zal staan: eerst Nakoma, dan Eloise en dan Madelynn.
- Madelynn slaapt maar heel kort en wordt wakker van de wisseling van de wacht. Niet heel veel later klinkt tevens het volkslied.
- Madelynn krijgt tranen in haar ogen bij het zien van Lincoln in de lucht en zachtjes bedankt ze hem en biedt ze haar excuses aan. Vervolgens probeert ze nog wat te slapen, totdat zij de wacht moest gaan houden.

Toen het gevecht met Lincoln dan eindelijk beëindigd was, de wonden die onmiddellijke verzorging nodig hadden de nodige aandacht gekregen hadden, en ze, alle drie eerder uit gezond verstand en noodzaak dan honger, wat gegeten hadden, werd de beslissing genomen om ten minste vandaag gewoon bij de hoorn te blijven. Het was heet, en het liefst bleef Nakoma gewoon in de schaduw van de hoorn zitten – of beter nog, bewoog ze helemaal niet meer – maar jammer genoeg waren ze hier niet op vakantie. Ze verzamelden de items rondom de hoorn, Lincolns tas, zijn stok en de andere die op het platform achtergelaten was, en de buis die Eloise achtergelaten had toen ze de zeisjes gekregen had. De handtas van Lincoln bevatte drie intacte flesjes, en heel wat gebroken glas. Ze hadden de flesjes bestudeerd en er eentje geopend, en de geur van alcohol was onmiskenbaar. Maar geen van hen voelde zich aangesproken om er een slokje van te nemen wanneer ze fruit hadden waar momenteel niets mis mee leek te zijn, en dus besloten ze het mysterie van de flesjes tot de volgende dag te bewaren.

Geen van Nakoma’s nieuwe bondgenoten leek echt geïnteresseerd in lange gesprekken, en daar had Nakoma helemaal geen probleem mee. Bij het nader bestuderen van haar rugzak vond Nakoma nog een mes, en niet veel later kreeg ze het geweldige idee om daarmee de houten stokken tot speren om te vormen.

Een stel mini-drietanden, speren, en een arena vol water. Nu nog een paar oesters, en Nakoma zou zich bijna thuis kunnen voelen.

Toen de avond begon te vallen, bood Nakoma aan om als eerste de wacht te houden. Ze wist dat ze toch nog lang niet zou kunnen slapen, en hoopte dat wat alone time, in het donker, bij het water, haar misschien genoeg tot rust zouden kunnen brengen om toch een paar uurtjes naar dromenland te vertrekken. Hoewel het vooruitzicht van dromen – of eerder nachtmerries – momenteel ook niet bepaald aanlokkelijk was.

Ze nam haar mini-drietanden en het mes dat ze later op de dag in haar rugzak gevonden had, en hield zich het eerste uur voornamelijk bezig met rondjes rond de Hoorn te slenteren, omdat ze geen zin had om al te gaan zitten, en ze zo zeker iedereen kon zien die mogelijk naar de hoorn kwam. Ze draaide de mini-drietanden rond in haar handen terwijl ze wandelde. Het voelde goed om wapens te hebben die zoveel leken op haar bekende drietand, en ze merkte dat hun gewicht al vertrouwd aanvoelde in haar handen.

Zo kon het niet laten om voorzichtig optimistisch te zijn over haar situatie. Het was de arena, en ze zou zich geen vals gevoel van veiligheid aanpraten, maar ze kon ook niet ontkennen dat de kansen zich eerder in haar voordeel gekeerd hadden. Lincoln, haar sterkste – en veruit meest intimiderende – tegenstander, was uitgeschakeld, ze had een bondgenootschap weten te sluiten met twee sterke tributen (wat natuurlijk zijn eigen problemen zou opleveren, maar dat waren zorgen voor later), en met hun drieën hadden ze een grote hoeveelheid wapens verzameld. Nakoma had haar mini-drietanden, Eloise leek de zeisjes wel te appreciëren, en Madelynn had zowaar een bijl gekregen. Met een aanvullend arsenaal van een mes, een ijzeren buis, een set tonfa’s (van alle wapens die Nakoma in de arena verwacht had, stonden deze toch heel laag op haar lijstje), en twee zelfgemaakte speren, kon ze zeker niet zeggen dat hun verzameling wapens te wensen overliet. Verder hadden ze de hoorn kunnen innemen, met al het fruit dat daarin te vinden was, ook al begon het meeste er al niet meer zo appetijtelijk uit te zien.

Na een tijdje begon ze haar vermoeidheid toch te merken en zette ze zich neer aan de zuidelijke uitgang van het platform. Het begon donker genoeg te worden dat ze niet meer alle beweging in de verte zag, maar het wateroppervlak reflecteerde gelukkig nog genoeg om enige commotie op of rond het plateau op te merken. Vanuit haar positie had ze zicht op de twee andere uitgangen van het platform, maar omdat ze iedereen die zich over de houten paadjes verplaatste toch van ver zou horen aankomen, tuurde ze vooral naar het water. Zo nu en dan hoorde ze wat geluiden, maar altijd in de verte. De vissen waren rustig, nu de nacht gevallen was en er geen bloedende tributen meer in het water lagen, en verder was er weinig dierlijk leven in de buurt te bekennen. Zo nu en dan dacht ze krekels te horen, maar dat geluid kwam niet van heel dichtbij.

Toen ze merkte dat de vermoeidheid eindelijk groot genoeg werd om de lugubere beelden in haar hoofd te verdrijven en ze zichzelf voor de derde keer wakker moest schudden, wandelde ze terug naar de hoorn, waar Eloise en Madelynn lagen. Ze schudde Eloise zachtjes wakker, en keek verontschuldigend naar Madelynn toen ze zag dat zij haar ogen ook open had. Madelynn leek het echter niet erg te vinden – misschien kon zij ook niet slapen – en Nakoma legde zich naast haar neer. Ze had net een min of meer comfortabele positie gevonden toen het volkslied weerklonk en ze haar ogen opende om de lijst van de doden in de lucht te zien, ook al wist ze al heel goed welke namen en foto’s er zouden verschijnen.

De afbeelding van Lincoln deed haar maag op een heel onaangename manier draaien, en ze kon niet echt verklaren waarom ze weigerde haar blik af te wenden, maar vond het op de een of andere manier zwak om niet nog een laatste keer naar hem te kijken. Ze kon haar gedachten en gevoelens over zijn dood maar moeilijk op een rijtje zetten. Ze wist dat ze zich opgelucht voelde dat hij er niet meer was, dat hij geen bedreiging meer kon vormen, maar ze voelde zich ook – volledig terecht, natuurlijk – heel schuldig, en haar opluchting maakte dat alleen maar erger. Nog meer dan dat ze zich slecht voelde om het aandeel dat ze in zijn vroegtijdige dood gehad had, voelde ze zich slecht omdat ze zich er goed bij voelde. Het was allemaal een beetje te veel om echt te kunnen begrijpen, maar dat kon haar hersenen er jammer genoeg niet van weerhouden om het te proberen, en toen ook Maximilian en vervolgens Titus verdwenen waren en de rust terugkeerde, was Nakoma weer klaarwakker.

Het duurde minstens een uur voordat ze eindelijk in slaap viel. De volgende wisseling van de wacht ging echter volledig aan haar voorbij, en het was pas toen Madelynn haar wakker maakte dat ze haar ogen weer opende. Al bij al had ze nog vrij goed geslapen, en ook dat wakkerde haar schuldgevoel aan. Haar brein moest daar echt eens mee ophouden; ze had nu belangrijkere dingen aan haar hoofd.

Madelynn hield haar vinger tegen haar mond om aan te geven dat Nakoma stil moest zijn en wees in de richting van het noorden. Terwijl Madelynn ook Eloise wakker maakte, kroop Nakoma naar de rand van de hoorn en keek naar de figuren die ze in de duisternis net kon zien. Drie mensen, dacht ze, en aan de geluiden te horen, waren ze in gevecht. Eloise verscheen achter haar en bekeek de scène ook zo goed mogelijk. De zon zou binnenkort opkomen, maar momenteel was het nog duister genoeg dat ze met geen mogelijkheid konden zeggen om welke tributen het hier ging. Dat betekende echter ook dat het tegenovergestelde ook het geval was, en de onbekende tributen waarschijnlijk niet eens wisten dat Madelynn, Eloise en Nakoma bij de hoorn waren. Dat kon hen een duidelijk voordeel geven als het op een gevecht aankwam. Desalniettemin greep Nakoma toch een van de zelfgemaakte speren, want als ze de mogelijkheid had om iemand daarmee te doden voordat ze binnen handbereik konden komen, zou ze die kans grijpen.

Het drietal had niet veel woorden nodig om tot de conclusie te komen dat het geen zin had om weg te rennen of aan te vallen, want in beide gevallen zouden hun voetstappen hun aanwezigheid sowieso verraden. Het water kiezen was gezien Madelynns wonden ook geen aanlokkelijke optie, en het was waarschijnlijk toch beter om gewoon bij de hoorn te blijven, waar ze momenteel nog verborgen zaten. Ze zouden de situatie maar gewoon in het oog houden en afwachten hoe de onbekende tributen het er na hun gevecht vanaf hadden gebracht.

Toen het weer stil werd en er geen kanonschot weerklonk, en ze de drie figuren vervolgens zagen weggaan, legde Nakoma zich weer neer, in de hoop nog wat te kunnen slapen voordat het licht werd. Dat bleek echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Haar brein was een hele wirwar van gedachten, ideeën en beelden, en het fruit begon intussen een niet al te aangename geur te verspreiden, en hoe had ze al die uren geleden überhaupt een comfortabele houding gevonden op dit harde hout?

Ze wist niet hoeveel later het was toen ze het opgaf, maar de zon begon intussen duidelijk op te komen. Eloise had haar ogen nog dicht, maar of ze echt sliep of net als Nakoma gewoon probeerde, wist ze niet. Madelynn hield nog steeds de wacht, en hoewel Nakoma niet veel zin had in een gesprek, voegde ze zich toch bij haar, al was het maar omdat ze niet wist wat anders te doen.

Niet veel later zat ook Eloise rechtop, en fluisterend bespraken ze hun plan voor de komende dag. Ze waren het er alle drie over eens dat het geen nut had om nog langer bij de hoorn te blijven. Madelynn opperde het bos, maar Nakoma en Eloise waren niet zo enthousiast over dat idee. Uiteindelijk besloten ze het westen te proberen, waar wat vegetatie te zien was. Hopelijk konden ze daar wat hout vinden om een vuurtje te maken, en misschien zelfs wat eetbare planten.

Het was een echte opluchting hoe vlot hun samenwerking verliep, en hoe weinig communicatie er nodig was om taken te verdelen en dingen gedaan te krijgen. Ze vulden de handtas met de wapens die ze niet bij zich hielden, terwijl de rugzak volgepropt werd met het meest eetbaar ogende fruit dat ze hadden kunnen vinden. Het liefst vernietigde Nakoma al het overige fruit, zodat niemand anders ervan kon eten, maar ze had niets om vuur te maken, en het zou veel te lang duren om alles plat te trappen. Dan zou de geur maar genoeg moeten zijn om de andere tributen af te schrikken. Na vandaag zou er toch niets meer eetbaar zijn.

Gepakt en gezakt, en min of meer goed uitgerust, namen ze het zuidelijke pad, en sloegen meteen rechts- en vervolgens linksaf. De indeling van de paden was frustrerend, en ze moesten heel wat zigzaggen om de richting die ze gekozen hadden te blijven volgen. Het zou ronduit indrukwekkend zijn als iemand erin slaagde om een verrassingsaanval op hen uit te voeren, maar ze bleven toch een beetje op hun hoede. Nakoma werd echter steeds maar afgeleid door het water. Zo nu en dan ving ze een glimp op van een vis, en ze zagen er allemaal ongeveer hetzelfde uit: vrij klein, en grijzig van kleur. Waren dit soms piranha’s? Ze had er nog nooit een in het echt gezien, omdat piranha’s enkel in zoet water leefden, en Nakoma haar halve leven in de zee doorgebracht had, maar ze wist wel dat ze, in het noorden van haar district, waar er meer rivieren waren, al eens voorkwamen. Nakoma wist dat ze bekend stonden om hun scherpe tanden en bijtgrage karakter, maar vermoedde dat hun reputatie, net als bij haaien het geval was, gewoon een beetje overdreven was.

Zodra ze haar kans zag, stak ze een van de speren in de richting van een vis die dicht bij het oppervlak kwam. Ze grijnsde toen ze de aanval voelde raken en bracht de vis snel boven water, zodat zijn familieleden niet de kans zouden krijgen om hem te kannibaliseren. “Wat weten jullie van piranha’s?” vroeg ze haar bondgenoten, terwijl ze de stuiptrekkende vis bestudeerde.


TL;DR:
- Madelynn staat op wacht wanneer Tom en Johnny Lisbeth aanvallen en maakt Eloise en Nakoma wakker. Ze blijven bij de hoorn en zijn stil om hun positie niet te verraden. Wanneer Johnny etc. weer weggaan, proberen Nakoma en Eloise nog even te slapen.
- Zodra de zon op is, maken ze zich klaar om te vertrekken. Ze nemen al hun wapens en andere voorwerpen mee, en vullen de rugzak met fruit dat er nog min of meer eetbaar uitziet.
- Ze nemen het zuidelijke pad en gaan dan naar het westen. Aan het einde van deze post zitten ze aan de onderkant van het zogenaamde slakkenhuis.
- Nakoma is nieuwsgierig naar de piranha’s en vangt er een met haar speer om te bestuderen.

Soot, let me know if this is okay?

Madelynn vond het jammer dat haar bondgenotes het allebei niet zagen zitten om naar het bos te gaan. Ze moest toegeven dat het er een beetje onheilspellend uitzag, heel anders dan de bossen die ze gewend was tenminste. Ze legde zich dan ook neer bij het besluit van Eloise en Nakoma en besloot niet te gaan drammen. Met haar wonden was ze waarschijnlijk al de zwakste schakel in het team en ze kon het zich niet veroorloven om de meiden te gaan irriteren.
De Arena bestond uit veel water en eigenlijk wilde Madelynn daar best enigszins bij vandaan geraken. Ze had erin gelegen en voelde zich nog altijd smerig, wetende dat er bloed in dat water zat en al die vissen zich vast en zeker ook moesten ontlasten. Ze kon zich dan ook wel vinden in het plan om naar het westen te gaan, waar enige vegetatie was te zien. Ze moesten hoe dan ook weg bij de Hoorn, hoewel Madelynn de centrale locatie en de schaduw van de Hoorn zelf erg had kunnen waarderen. Het fruit dat over was, was echter bijna allemaal te erg aangetast door de hitte om nog als voedsel te kunnen dienen en ze konden er niet zomaar van uitgaan dat er wel iets uit de lucht zou komen vallen, zeker als ze verder niets zouden uitvreten. In de Arena moesten de meeste cadeautjes over het algemeen waarschijnlijk wel verdiend worden.

Het trio was al een stuk verwijderd van de Hoorn, toen Nakoma ineens naar het water liep en met een speer in het water prikte. Het ging zo snel dat Madelynn maar amper tijd had om zich te realiseren wat ze aan het doen was. Nee, dit was geen vaardigheid die ze in Zeven leerden. Ze was dan ook wel een beetje onder de indruk en grijnsde goedkeurend naar Nakoma, terwijl ze dankbaar gebruik maakte van het moment om haar been een beetje te ontzien. Het lopen was verre van prettig, maar dat gold ook voor het droge gevoel in haar keel en het gerommel van haar maag. De hitte van de zon maakte het er niet beter op, maar als het goed was, dan waren dit problemen waar iedereen op een bepaald punt tegenaan zou lopen. Het enige prettige hier was het idee dat ze er in ieder geval niet alleen voor stond. Ze had van tevoren niet gedacht dat ze er zo over zou denken, maar nu ze hier eenmaal was, was het toch prettig om samen te kunnen werken met anderen.

“Wat weten jullie van piranha’s?” vroeg Nakoma toen, terwijl ze haar blik over de vis liet glijden en Madelynn volgde haar blik, terwijl ze keek naar de gewonde vis. “Niets,” antwoordde ze, terwijl ze haar schouders ophaalde, maar waarna een lichte grijns op haar gezicht verscheen, “maar laat me raden… Het is een duivelse vis met scherpe tanden met een voorliefde voor vlees.” Ze lachte even, maar Eloise leek het niet zo te kunnen waarderen, alsof grapjes mogelijk een bom zou laten afgaan in de Arena. Nou ja, zeker weten deed je natuurlijk nooit, maar om eerlijk te zijn had Lynn ook geen zin om als een pessimistische uil haar mogelijk laatste dagen te slijten. Ze moesten de moed er toch een beetje inhouden? Tot dusver hadden ze goed gevochten en geluk gehad, maar als ze niet snel iets meer te eten zouden hebben en te drinken, dan zouden het waarschijnlijk zware dagen worden.
“Zijn ze eetbaar?”, vroeg Madelynn daarom aan Nakoma, terwijl ze de vis bekeek. Het beestje maakte wilde bewegingen, maar lang zou hij vast niet meer leven. Ondanks haar eerdere aanvaring met die beesten, had Lynn hen niet echt van dichtbij gezien, niet zoals nu. Ze zag de scherpe tandjes waar ze door gebeten was en even ging er een rilling over haar rug. “Want in dat geval stel ik voor dat we ze veranderen in eten.”

Ze waren druk in overleg, toen er plotseling een kanonschot klonk. Ze vielen even stil, zich allemaal realiserend dat er iemand moest zijn gestorven. Het leek rustig in hun buurt, of tenminste, dat dacht Madelynn, maar op hun hoede begonnen de meiden om zich heen te kijken. Eloise wees uiteindelijk naar het noordwesten, waar zich ook een klein bondgenootschap leek te bevinden. Madelynn kon niet zien wie het waren, maar ze was blij dat het andere groepje op het moment niet dichter bij hen in de buurt was. Hoewel Lynn zou vechten voor haar leven als dat nodig was, vond ze overleven op het moment iets belangrijker. Ze voelde de piranhabeten prikken en in haar armen had ze spierpijn, om nog maar niet te spreken van het aantal blauwe plekken dat ze had. Ze trok het wel, maar op het moment leek het beter om een gevecht te voorkomen en voor eten en drinken te zorgen.

Toen er verder niets leek te gebeuren liepen de meiden verder, terwijl ze tot de conclusie waren gekomen dat ze vuur nodig zouden hebben. Eindelijk veranderde het water om hen heen geleidelijk in een drassige plantenbrij waar Madelynn ook niet graag doorheen zou banjeren. De planten brachten echter nieuwe mogelijkheden met zich mee en het viel haar op dat er ook meer geluidjes te horen waren, alsof er hier meer andere dieren waren te vinden. Hopelijk betekende het dat er meer voedsel te vinden zou zijn, en tevens schoner water!
“Als we vuur willen maken hebben we droge bladeren nodig,” zei Lynn, terwijl ze de uitstekende bladeren bij het pad bestudeerde. Ze had haar best gedaan om zoveel mogelijk planten te onthouden die ze tijdens de trainingsdagen was tegengekomen, maar ze kon zich niet goed herinneren wat dit was. Het deed echter geen alarmbellen afgaan, dus dat zag ze als een goed teken. “Ik denk dat we ze moeten proberen te drogen,” vervolgde ze, “waarbij deze hitte wellicht wel in ons voordeel werkt.”

OOC: Godmoden met toestemming…

TL;DR
- Madelynn vindt het jammer dat Eloise en Nakoma niet naar het bos willen, maar heeft ook geen problemen met het westen.
- Madelynn antwoordt dat ze niets weet over piranha’s, maar maakt een soort grapje – iets wat Eloise niet heel erg lijkt te waarderen, dus vraagt Lynn - weer serieus - of ze eetbaar zijn. Zo ja, dan wil ze de beesten graag in eten veranderen.
- Het kanonschot voor Annabelle klinkt en MEN ziet heel in de verte het JoLiTo-bondgenootschap lopen.
- MEN komt aan bij het moerassige gedeelte in F4, op het pad richting het westen.
- Madelynn stelt voor om bladeren te drogen, voor als ze vuur willen maken.

Met een vloeiende beweging sneed Madelynn met haar bijl enkele bladeren door, terwijl Nakoma hetzelfde probeerde met haar drietand. Het waren ander soort planten dan Madelynn gewend was, maar het zou droog vast brandbaar genoeg zijn om een vuurtje mee te maken. Dat viel te hopen, in ieder geval. Toen Nakoma vroeg of de hoeveelheid die ze hadden verzameld goed was, knikte Madelynn. Wellicht hadden ze zelfs meer dan nodig was, maar het was in ieder geval niet zwaar en geen van hen had ook maar enig idee hoe lang ze hier nog zouden zitten. Ze konden vandaag sterven, maar het kon ook nog best een paar weken duren. Er waren nu… vier Tributen gestorven? Dat schoot nog niet echt op, als je het Madelynn vroeg.

De felle zon deed bijna pijn aan Lynns ogen. Ze moesten oppassen voor vijanden en zoeken naar voedsel, maar bij gebrek aan een direct haalbaar doel was het best moeilijk om niet te focussen op alle vervelende dingen hier. De hitte, de pijn. Madelynn voelde zich best wel een zeur, al sprak ze niets van dit alles uit.
Ze was echter zo in gedachten verzonken dat ze schrok van Eloise, die haar plots vastgreep en naar de grond trok, wat niet alleen pijn deed, maar wat in eerste instantie aanvoelde als een aanval. Net op tijd realiseerde ze zich echter dat dit helemaal niet het geval was, want ze zag hoe ook Nakoma het teken kreeg om hetzelfde te doen. Madelynn realiseerde zich hoe ze Eloise nog altijd minder vertrouwde dan Nakoma, iets wat haar best wel irriteerde. Ze konden het niet gebruiken om elkaar onderling te gaan wantrouwen. Dat zou zorgen voor problemen als ze tegenover andere Tributen zouden komen te staan, zeker als het eveneens een bondgenootschap zou zijn.
Zelfs al had ze het gewild, dan was het nu wellicht te laat om nog van plan te switchen. Samen stonden ze hoe dan ook sterker dan alleen, dus luisterde Madelynn naar wat Eloise te zeggen had. Blijkbaar was er een vrouwelijke Tribuut in de buurt, het meisje uit Zes. Lynn deed een poging om haar te zien, maar vanaf waar ze nu zat lukte het haar net niet. Het meisje was echter alleen volgens Eloise en Nakoma, dus knikte Madelynn. Dat gaf hen in ieder geval een ruim voordeel. Dat betekende echter niet dat Madelynn stond te springen om aan te vallen. Maar aan de andere kant moesten er nog zoveel mensen dood, voor ze ook maar een beetje in de buurt zouden komen van winnen, dat ze eigenlijk wel moesten. Bovendien gaf het hen een doel, een relatief haalbaar doel, waardoor het tenminste misschien zou voelen alsof ze daadwerkelijk iets bereikten hier.

Net als Nakoma legde Madelynn de bladeren op de grond, weg bij het water en in de felle zon. Ze probeerde een beetje overeind te komen en haalde een van de tonfa’s uit haar zak. In stilte leek het bondgenootschap te hebben af gesproken om de aanval weer in te zetten. Als het aan hen lag, dan zou Kira het einde van deze dag niet meer halen.
Er bevond zich een splitsing in de weg en voor het eerst vond Madelynn de belachelijke hoeveelheid paadjes in, zo leek het, willekeurige richtingen nuttig. Ze gingen allemaal een andere kant op en deden hun best om het meisje op deze manier in te sluiten. Lynn had respect voor Nakoma, die van het pad afging en door het moeras naar het meisje toe zou gaan. Madelynn zou van rechts komen, met haar bijl klaar om aan te vallen. Ze bleef zo laag mogelijk bij de grond, maar hoog genoeg om zichzelf niet te martelen en zich snel te kunnen bewegen als ze daadwerkelijk zouden aanvallen. Ze kon Eloise zien, die klaar leek te zijn voor de aanval, maar Nakoma was moeilijk te zien zonder omhoog te komen. De planten blokkeerden het zicht en maakten het moeilijker om zonder duidelijk teken gelijkertijd de aanval in te zetten. Dat zorgde ervoor dat Eloise en Madelynn relatief laat aankwamen. Ze waren in ieder geval geen van beide op tijd om te voorkomen dat Nakoma werd geraakt door Kira’s boemerang.  Zowel Nakoma als Kira zakten tegen de grond en Eloise en Madelynn verspilden geen seconde. Eloise probeerde de drietand van Nakoma uit Kira’s borst te trekken en het meisje deed haar best om haar tegenstander van zich af te krijgen door met haar boemerang te slaan, maar Madelynn vermoedde dat het niet lang meer zou duren voordat ze zou sterven, zelfs als Eloise en zij niets meer zouden doen. Ze bloedde op een gevaarlijke plek en lag al op de grond. Madelynn hief haar bijl de lucht in en in een poging om meteen maar een einde aan haar leven te maken, mikte ze – zoals ze meestal deed – op de nek van haar tegenstander. Hopelijk zou dat er een einde aan maken.

Eloise leek te geloven dat het genoeg moest zijn, want ze begon te kijken of ze spullen van Kira kon vinden die het bondgenootschap zou kunnen gebruiken. Al was het maar een beetje water of wat dan ook, want alles was eigenlijk ontzettend welkom.
Madelynn vertrouwde er ook op dat Kira niet meer in staat zou zijn om nog een aanval uit te voeren en richtte zich daarom op Nakoma. Ze lag bewusteloos op de grond en het was best wel een naar gezicht om je bondgenoot zo te zien liggen. Madelynn zag hoe Nakoma’s borst echter nog steeds op en neer bewoog, dus ze was er in ieder geval zeker van dat ze nog leefde. Ze wist niet of dat een opluchting was of juist niet. Ze kon het niet helpen, maar een stemmetje in haar achterhoofd fluisterde de gemeenste dingen. Het zou zo makkelijk zijn om er nu een einde aan te maken, dacht ze daardoor, en bang dat Eloise haar gedachten zou kunnen horen, keek ze vanuit haar ooghoeken naar het meisje uit Negen. Die leek echter geen aandacht aan haar te besteden en Lynn zuchtte. Als ze besloot Nakoma te willen vermoorden, dan kon ze zich wellicht beter eerst richten op Eloise nu die het nog niet zou zien aankomen. Nakoma leek op het moment nog ver weg te zijn, dus die zou waarschijnlijk nergens heengaan. Met een beetje geluk zouden haar twee sterke bondgenoten dan in één keer uitgeschakeld zijn.
Wilde Madelynn dit? Dat zou betekenen dat ze er alsnog weer alleen voor zou komen te staan. Ze had nu echter wapens en als het gevecht in haar voordeel beslist zou worden, dan zou ze misschien zelfs meer hebben dan ze in haar eentje zou kunnen dragen. Tot dusver had ze het alleen niet gered, dus wilde ze het daarop wagen? Misschien was dit echter wel de beste kans die ze tegen Eloise en Nakoma zou krijgen.

Madelynn zuchtte. “Nakoma?”, sprak ze duidelijk, terwijl ze het meisje uit Vier bij haar schouders vastpakte en zachtjes probeerde te schudden. “Nakoma, kun je me horen?” Het meisje was op haar zij terechtgekomen en Madelynn was eerlijk gezegd niet helemaal zeker wat ze moest doen. Haar vermoorden leek zoveel  makkelijker, want ze wist niet eens hoe erg het was!  Zeker nu ze toch al zo lekker bezig waren geweest leek een moord plegen veel simpeler, zelfs al was het dan Nakoma.  
Maar nee, Madelynn had zojuist een besluit genomen. Ze had Lincoln verraden en daar voelde ze zich nog best wel schuldig over, zelfs al had ze helemaal niets met hem afgesproken. Dat betekende toch echt ieder voor zich, vond ze. Met Nakoma en Eloise had ze echter wel echt een bondgenootschap gesloten en dat betekende dat dit als een veel erger verraad zou gelden. Bovendien geloofde ze echt dat ze samen meer kans maakten om te overleven dan alleen, dus ja, ook dit was ergens best wel een egoïstische beslissing. Maar het was nou eenmaal het één of het ander. Maar hoe dan ook, ze mocht Nakoma en als Lynn zelf niet kon winnen, dan gunde ze het haar toch echt het meest.
“Nakoma!”, bleef Madelynn het proberen, terwijl Eloise terugliep naar hun oorspronkelijke plek om de spullen te halen die ze hadden achtergelaten. Met haar oor luisterde Madelynn naar Nakoma’s ademhaling en probeerde de beste houding te vinden, zodat ze in staat zou blijven om te ademen. Ze probeerde zelf verschillende houdingen uit en kwam tot de conclusie dat het makkelijker ademen was met je hoofd iets naar achter, dus deed ze haar best om Nakoma’s hoofd ook ietsje naar achter te houden. “Word wakker, Nakoma! Je bent nog niet klaar hier!”


OOC: Godmoden met toestemming.

TL;DR
- Madelynn helpt Nakoma met het verzamelen van bladeren.
- Madelynn zeurt een beetje in haar hoofd, schrikt van Eloise en realiseert zich dat ze het meisje nog altijd niet zo veel vertrouwt als Nakoma, iets wat haar irriteert, want samenwerking.
- MEN besluit Kira aan te vallen, maar Eloise en Madelynn kunnen niet goed zien wat Nakoma doet en komen net te laat om te voorkomen dat ze geraakt wordt door de boemerang.
- Eloise probeert de drietand uit Kira’s borst te trekken en ondervindt nog een beetje hinder van Kira en haar boemerang (ik hoop dat het oké is dat ik er vanuit ben gegaan dat Kira niet meer in staat is dezelfde kracht te gebruiken als op Nakoma, zeker omdat ze op de grond ligt… ^^; ) en Madelynn mikt met haar bijl op Kira’s nek in een poging om er meteen een einde aan te maken.  
- Eloise leek te geloven dat Kira geen gevaar meer zou vormen en probeert alle spullen die Kira bij zich had te verzamelen.
- Madelynn richt zich op Nakoma en denkt heel hard na over wat ze moet doen. (Nakoma zou ze zo kunnen vermoorden. Zou ze eerst Eloise proberen te vermoorden en dan Nakoma erachteraan?)
- Uiteindelijk besluit Madelynn het bondgenootschap niet te verraden en ze doet haar best om Nakoma wakker te maken en haar luchtwegen vrij te houden.


Eloise en Madelynn maken zonder problemen een einde aan Kira's leven. Nakoma wil echter nog niet bij bewustzijn komen.

Op dat moment komt er een parachute naar beneden, met een sponsoring voor het drietal: voor Nakoma is er een flesje water en een zonnebril, voor de groep gezamenlijk is er een brood uit District 4 (dat is zout brood met zeewier er doorheen. Het heeft een groenige kleur en heeft de vorm van een vis).

Maar daar bleef het niet bij, want er kwam een tweede sponsoring naar beneden, dit maal voor Madelynn: een tas met twee flesjes water en drie appels. Er zit een briefje bij met daarop het volgende: "Caleb steunt je vanaf boven, wij steunen je vanaf hier. Blijf vechten."

Het was frustrerend om te zien dat Nakoma er nog altijd stil bij lag, haar borst rustig op en neergaand. Ze reageerde echter niet op Madelynns woorden en het geschud. Zou ze sterven? Dat was een nare gedachte, zelfs al had ze zojuist nog op het punt gestaan om het lot een handje te helpen. Nu ze het besluit echter had genomen om dat niet te doen, wilde ze ook niet dat Nakoma zou sterven. Het zou niet juist zijn om nu van mening te veranderen en haar hier alsnog voor dood achter te laten. Ondanks dat het nog maar halverwege de dag leek te zijn, hadden ze alweer iemand van het leven beroofd en verder leek het hier in de buurt rustig te zijn. Alleen de geluiden van kleine dieren op de achtergrond waren echt hoorbaar. Het leek veilig genoeg om hier te blijven – voor nu in ieder geval.

Het leek erop alsof Nakoma nog altijd goed kon ademhalen, dus toen er een parachute naar beneden kwam, stond Madelynn op. Eloise was nog niet teruggekeerd, dus het was aan haar om de sponsoring te pakken. Ze opende het pakket en realiseerde zich dat dit afkomstig moest zijn van District 4, Nakoma’s district. Ze herkende het groene brood dat ze tijdens de trainingen had gehad. Ook zat er een flesje water en een zonnebril bij. Het voelde verkeerd om ze te gebruiken, zonder dat Nakoma zich daar bewust van was.
“Nakoma,” sprak Madelynn opnieuw tegen haar bewusteloze bondgenote. “Je hebt een sponsoring gekregen! Word wakker, verdorie!” Ze zuchtte, terwijl ze zich afvroeg of ze de zonnebril bij Nakoma op moest zetten. Zou dat beter voor haar zijn, of zou het licht haar juist aansporen om wakker te worden, zoals dat in de ochtend het geval was? Haar ogen waren gesloten, dus schade zou de zon vast niet aanrichten, of wel?

Ondanks het lichte wantrouwen jegens Eloise, was Madelynn opgelucht toen ze terugkwam met al hun achtergelaten spullen. “Een sponsoring… voor Nakoma,” informeerde Lynn Eloise, die een blik wierp op Nakoma. “Geen reactie?” en Madelynn schudde haar hoofd.
De situatie was enigszins ongemakkelijk, maar voor het eerst sinds ze de Arena hadden betreden, hadden ze redelijk wat drinkwater en voedsel, iets wat voelde als de grootste luxe die ze zich maar konden voorstellen (nou ja, dat was overdreven, maar ze waren er wel heel erg dankbaar voor). De Tribute uit District 6 had een veldfles bij zich gehad, waar nog een klein beetje water in had gezeten, waar Eloise en Madelynn dankbaar gebruik van maakten. Water had nog nooit zo goed gesmaakt! Ook aten ze het laatste stukje brood op, dat Kira waarschijnlijk had bewaard voor later. Jammer voor haar, maar fijn voor hen!

Het lichaam van Kira was nog altijd niet weggehaald en Eloise en Madelynn realiseerden zich dat ze zich er waarschijnlijk te dichtbij zaten. Madelynn weigerde echter om de bewusteloze Nakoma te verplaatsen, want zoals ze er nu bijlag, leek het ‘goed’ te zijn, naar omstandigheden tenminste. Ze kon niets anders doen dan hopen. Geneeskunde was nou eenmaal niet haar sterkste punt.
Na de zoveelste controle van Nakoma’s ademhaling, werkten Eloise en Lynn samen om het lichaam van Kira te verplaatsen. Ze was mager, dus samen kostte het gelukkig niet al te veel moeite. Eenmaal terug bij Nakoma was er niets veranderd aan haar situatie. Om het maar positief te bekijken, het leek in ieder geval niet te zijn verslechterd.

Nu Nakoma echter bewusteloos was, was er geen plan meer. Ze gingen haar hier niet achterlaten, maar gingen haar ook zeker niet op hun rug dragen. De zon was daar te heet voor, en Nakoma duidelijk te groot. Ze zaten hier vast en Eloise en Madelynn waren op elkaar aangewezen. Ze zaten in stilte tegenover elkaar, allebei met zicht op het pad, mocht er alsnog iemand in de buurt komen en hen besluiten aan te vallen.
De twee meiden schrokken zich een ongeluk, toen er ineens een kanonschot klonk. Beide keken meteen naar Nakoma. Ademde ze nog? Madelynn kwam overeind en hield haar oor bij Nakoma’s mond. Het duurde even, maar toen voelde ze een warme luchtstroom. Een zucht van opluchting verliet haar mond. “Ze ademt nog.”
Eloise leek ook opgelucht, maar werd afgeleid door iets anders. “Een sponsoring!”, zei ze, terwijl ze omhoogkwam en het pakket uit de lucht viste. Ze bekeek het en nieuwsgierig kwam ook Madelynn overeind. “Het is voor jou,” zei Eloise en ze overhandigde het pakket aan haar bondgenote. Echt? dacht Madelynn. Ze had al een bijl gekregen, iets waar ze ontzettend dankbaar voor was, en nu kreeg ze nog iets? Betekende dat mensen dachten dat ze een kans maakte? Dat ze hoopten dat ze het zou winnen? Ze maakte het pakket open en zag een tas, waar ook nog eens drie appels en twee flesjes water in bleken te zitten. Meer water! dacht ze dankbaar, want zeker nu ze zich niet echt konden verplaatsen zou het moeilijk zijn om aan schoon water te komen, áls dat er al was.
Pas toen viel haar oog op het briefje, dat ze nieuwsgierig pakte. Haar ogen staarden naar de woorden, maar het duurde lang voordat ze daadwerkelijk wist wat ze zeiden. De enige aanwijzing dat ze daadwerkelijk iets had gelezen, waren haar tranen. Haar wangen waren binnen een mum van tijd geheel nat en Eloise keek haar enigszins verrast aan. Ze vroeg niet hoe het ging, want Eloise vroeg over het algemeen niet naar de bekende weg, maar las mee over Lynns schouder.

‘Caleb steunt je vanaf boven,’ – die woorden alleen al waren genoeg geweest om Madelynn te doen breken. Ze wist dat het waar was. Dat geloofde ze echt. Hij was daar nog ergens en hoopte dat ze zou winnen, dus daarom moest ze haar best doen te overleven en niet zomaar opgeven, zelfs als dat zou betekenen dat ze weer samen zouden zijn.
‘wij steunen je vanaf hier.’ - Ze slikte en liet een flauw glimlachje zien. “Dank jullie wel,” zei ze, niet in staat om zichzelf bij elkaar te rapen, en even keek ze verontschuldigend naar Eloise, terwijl ze haar tranen probeerde te drogen. Het meisje uit Negen schudde echter haar hoofd, ten teken dat Lynn zich niet hoefde te verontschuldigen. Ze was tot dusver misschien meedogenloos geweest in de Arena, maar eigenlijk was ze misschien best wel vriendelijk. Een beetje ongemakkelijk glimlachten ze naar elkaar, maar Madelynn voelde zich gesterkt. De wetenschap dat er thuis mensen aan haar dachten en haar steunden was ongelooflijk bemoedigend.
‘Blijf vechten.’ – Dat ging ze zeker doen.

Terwijl Eloise Nakoma in de gaten hield en haar probeerde wakker te krijgen door haar aan te spreken, probeerde Madelynn al hun spullen bij elkaar te krijgen. Ze hadden nu drie tassen, dus dat scheelde. De spullen die Nakoma had gekregen waren in haar tas gestopt. De boemerang van Kira werd in de tas van Lincoln gestopt, en haar veldfles kwam in Madelynns tas terecht. De bladeren had Lynn op het pad te drogen gelegd, met de tassen op hun uiteinde, mocht er ineens wind op komen zetten. De speren legde ze er ook bij. Geen slechte verzameling, dacht Madelynn enigszins tevreden. Nakoma was echter nog steeds niet bijgekomen, en dat was op het moment toch echt prioriteit.

Madelynn pakte toen een appel uit haar tas en deelde hem met Eloise. Om de beurt praatten ze tegen Nakoma. “Wil je ook een stukje appel?”, vroeg Eloise op een gegeven moment enigszins gefrustreerd aan het bewusteloze meisje, terwijl ze de appel onder haar neus bewoog. “Moet je wakker worden!”
Madelynn kon een grijns niet onderdrukken, maar ze deelde de frustratie. Zij wist ook niet meer zo goed wat ze nog kon proberen. Wat als Nakoma voor altijd zo zou blijven, als ze niet meer wakker zou worden? Nee, zo mocht ze niet denken – nog niet tenminste. Het was nog niet zo lang geleden. Maar aan de andere kant: ze konden hier niet eeuwig blijven wachten.
De actie van Eloise bracht Madelynn echter op een idee. Het was precies hetzelfde principe, maar met ander voedsel. Ze kroop naar Nakoma’s tas en haalde het brood eruit. Ze hield het bij haar neus en rook het. De geur was apart, maar het paste bij District 4, vond Lynn. Het was zoals ze zich de geur van de zee voorstelde. Ze ging terug naar de anderen en hield het brood onder Nakoma’s neus. “Hé, Nakoma!”, zei Madelynn, “Word wakker! Je moet aan het werk! Je laat dit visje toch niet wegkomen? Kom je nou uit District 4, of niet?!”


OOC: THE FEEEEEELS… ;__;

TL;DR  
- Madelynn pakt Nakoma’s sponsoring en probeert Nakoma wakker te maken.
- Eloise komt terug met hun spullen en ze drinken het beetje water en brood dat Kira nog overhad op.
- Eloise en Lynn verplaatsen het lichaam van Kira, zodat het ver weg genoeg is om te worden opgehaald.
- Eloise en Lynn schrikken zich een ongeluk als er een kanonschot klinkt en denken dat het Nakoma is (Het is het kanonschot voor Michelle).
- Eloise pakt de sponsoring voor Lynn en geeft het aan haar. Madelynn kan het ECHT niet droog houden en huilt, want FEELS. Lynn glimlacht verontschuldigend naar Eloise, maar die vindt dat niet nodig. Madelynn voelt zich gesterkt door de steun uit Zeven.
- Eloise heeft Nakoma-dienst, terwijl Madelynn de bladeren in de zon legt en de spullen verdeelt over de drie tassen die ze hebben.
- Madelynn deelt een van haar appels met Eloise en Eloise probeert Nakoma wakker te krijgen. Dit brengt Madelynn op een idee en doet hetzelfde, maar dan met het brood uit District 4.

“Wil je ook een stukje appel?” Wat een vreemde vraag.

Nakoma werd zich er vaag van bewust dat ze een fysiek lichaam had, dat er ledematen waren die een beetje vreemd lagen, plaatsen op haar lichaam die pijn deden. Wacht, waarom lag ze? Waren ze net niet… Tja, wat waren ze aan het doen? Iets met een speer. Kira. Wat deed haar hoofd toch pijn.

“Moet je wakker worden!” Was ze niet wakker dan? Oh, nee. Haar ogen waren dicht. Maar ze voelden zo zwaar. Was het überhaupt wel de moeite waard om ze te openen? Kon ze hier niet gewoon even blijven liggen? Nakoma probeerde zich te concentreren, maar het was zo moeilijk.

“Hé, Nakoma!” hoorde ze niet veel later, en ze wist dat de stem bekend klonk. Maar ze kon hem niet goed plaatsen. “Word wakker!” Daar was dat idee weer. Wakker worden. Ze kon met geen mogelijkheid zeggen waarom, maar ze begon te beseffen dat het inderdaad belangrijk was dat ze wakker werd. “Je moet aan het werk! Je laat dit visje toch niet wegkomen? Kom je nou uit District 4, of niet?!”

“Wat?” wist ze uit te brengen, en met veel moeite opende ze een oog. Right. Madelynn. Zij was de stem. Nakoma had zo veel vragen. Misschien was er iets mis met haar – ze voelde zich in ieder geval niet zo geweldig – maar ze begreep echt niet waar Madelynn het over had. Ze wist toch dat ze van district vier kwam? En over welke vis had ze het in hemelsnaam? Ze waren toch net het meisje van zes aan het aanvallen? Ze begreep niet hoe dat met vissen verbonden kon zijn.

“Is ze dood?” vroeg ze, zodra ze weer aan Kira dacht, en zich de aanval herinnerde. Of toch een gedeelte ervan? Eigenlijk herinnerde ze zich enkel dat ze naar haar toe liep, haar drietanden in de aanslag.

“Nakoma!” zei Madelynn vrijwel gelijktijdig, en ze dacht liever niet na over de blijdschap die ze voelde bij het horen van de opluchting in Madelynns stem. Nu was het echter de beurt aan Madelynn om verward te kijken. “Oh, ja,” zei ze na een volle seconde, toen ze zich Kira leek te herinneren – hoe lang had Nakoma geslapen? – “dat hebben we opgelost.” Goed. Mooi. Dat was weer een zorg minder. Nakoma knikte, en beet vervolgens haar tanden op elkaar van de pijn. Geen plotse bewegingen, got it.

“Ik kan niet geloven dat dat gewerkt heeft,” zei Eloise plots, en Nakoma had geen idee waar ze het over had, maar Eloise glimlachte, en dus nam Nakoma het maar voor wat het was. Ze probeerde langzaam rechtop te zitten, maar ook dat deed een scherpe steek naar haar hoofd schieten, en terwijl ze weer achterover leunde, bracht ze een hand naar de pijnlijke plek op haar hoofd. Haar hand werd niet nat, en ze voelde ook niet de vieze textuur van gedroogd bloed, maar was genoeg bij positieven om te begrijpen dat ze hier een ferme buil aan zou overhouden. Maar ja, het kon erger.

Ze zat nog steeds vol vragen, en ze had nog nooit zo veel gedronken om zichzelf echt dronken te kunnen noemen, maar ze besloot dat ze zich momenteel een beetje voelde zoals dronken mensen eruit zagen. Alsof ze er mentaal genoeg bij was om zich bewust te zijn van haar omgeving, maar er een soort waas was die haar ervan weerhield om volledig normaal te kunnen functioneren. Niet bepaald handig op deze plaats. Gelukkig dat ze mensen had die ze kon vertrouwen. Nakoma fronste, wierp een blik op Madelynn en Eloise, alsof ze haar hadden kunnen horen. Het klopte wel. Na… dit moest ze Madelynn en Eloise wel vertrouwen. Het was nog nooit zo eenvoudig geweest voor haar twee bondgenoten om haar een kopje kleiner te maken en hun partnerschap van drie naar twee leden terug te dringen. Maar Nakoma was er nog. Eloise leek al sinds het begin van de Spelen - misschien zelfs al sinds de trainingen - moeite te doen om zo afstandelijk mogelijk te blijven, dus dit was zo dicht bij een betraand weerzien als ze zouden komen, maar blijkbaar hadden ze allebei moeite gedaan om haar wakker te krijgen, en een van hen moest haar wel in haar huidige positie gelegd hebben, want het leek nogal onwaarschijnlijk dat ze zo was neergekomen. Ze kon natuurlijk niet weten hoe lang haar bondgenoten getwijfeld hadden over haar lot, maar hun uiteindelijke beslissing was al wat telde.

Nakoma voelde zich een beetje vreemd, en niet alleen op de dronken manier. Dat zou vast wel voorbij gaan. Samen met de hoofdpijn, hopelijk.

Ze vroeg Madelynn en Eloise wat er precies gebeurd was, en luisterde aandachtig naar de uitleg over de aanval, hoe ze bewusteloos geslagen was – ze voelde zich ongelooflijk dom dat ze zich zo had laten verrassen, maar gelukkig had haar moment van zwakte geen ergere gevolgen gehad – en Madelynn en Eloise vervolgens niet veel hadden kunnen doen behalve wachten. Deels wilde Nakoma hen bedanken, dat ze hier gebleven waren, dat ze gewacht hadden. Dat ze haar niet in haar slaap vermoord hadden. Maar ze zweeg. Dat zou veel te… intiem zijn? Op de een of andere manier. Haar hoofd deed nog steeds pijn.

Ze verzette haar gedachten toen ze vernam dat ze sponsoringen gekregen hadden. Ja, meerdere tegelijk. Misschien moest ze maar vaker knock-out geslagen worden, want blijkbaar hadden ze brood van district vier gekregen. Nakoma had nog nooit zo dankbaar op iets gekauwd als toen haar een deel van het brood aangeboden werd. En water, ze hadden water! Ze kon zich nauwelijks nog een tijd herinneren waarin ze meer verheugd en opgelucht was dan nu. En ze wist dat daar iets grondig mis mee was, maar het kon haar momenteel vrij weinig schelen.

Ze besloten gezamenlijk dat het geen zin had om momenteel een ander deel van de arena te gaan verkennen. Nakoma voelde zich nog steeds niet heel goed, en hoewel ze dat geen beslissende factor wilde laten zijn, was ze toch opgelucht dat ze zich de komende tijd niet al te veel zou moeten verplaatsen. Maar ze hadden momenteel genoeg water en voedsel om de dag door te komen, er was geen onmiddellijke bedreiging en ook geen vooruitzicht naar betere omstandigheden als ze zich verplaatsten. Eloise en Madelynn hadden er niets op tegen dat Nakoma de zonnebril opzette, en ze was opgelucht toen haar hoofdpijn er een beetje door gedempt werd.

Hoewel Eloise volledig akkoord ging met hun plan, leek ze niet veel zin te hebben om de hele dag te blijven zitten en niets te doen. Met de belofte dat Nakoma straks wat piranha’s zou gaan vangen, ging ze op zoek naar meer hout voor hun vuurtje. Nakoma keek er nu al naar uit om vanavond vis te eten. Opstaan en de moeite gaan doen om ze te vangen en schoonmaken, dat moest ze er dan maar bij nemen.

Het nadeel aan hun huidige situatie was dat ze bij gebrek aan activiteiten om zich bezig te houden, en zonder veel zin om te praten, al snel in gedachten verzonken raakte. En de slechte gedachten bleven de laatste tijd nooit lang weg. Ze dacht aan Maximilian, die het gevecht om de tas met wapens met zijn leven had moeten bekopen. Aan Kira, die zich gewoon met haar eigen zaken bemoeid had, en nu dood was omdat ze toevallig in hun weg gestaan had. En natuurlijk aan Lincoln, die het volgens Nakoma het minst verdiende om dit te winnen, maar wiens dood haar om de een of andere reden het meest achtervolgde, als een of andere zieke grap.

“Denk je…” begon ze tegen Madelynn, en haar ogen verraadden haar lichte paniek toen ze besefte dat ze die woorden hardop gezegd had. Was het al te laat om terug te krabbelen? “Dat het het waard is?” Ze omhelsde haar benen en staarde fronsend naar haar voeten; alles om Madelynns blik momenteel te vermijden. “Om dit te overleven?”


OOC: I don't know where that came from. I'm sorry.

TL;DR:
- Nakoma wordt met barstende hoofdpijn wakker en is vrij gedesoriënteerd en verward.
- Eloise en Madelynn leggen uit wat er gebeurd is, en Nakoma eet wat brood en drinkt een beetje water.
- MEN beslist dat het waarschijnlijk beter is om zich de komende tijd niet al te veel meer te verplaatsen. Ze hebben al wat ze momenteel nodig hebben, en er zijn geen onmiddellijke dreigingen. Bovendien heeft Nakoma alles behalve zin om veel te bewegen.
- Eloise gaat wat meer hout zoeken voor wanneer ze straks een vuurtje maken en Nakoma raakt in gedachten verzonken. Feelings ensue...

“Wat?”, klonk er en Madelynn was even van haar stuk gebracht. Was het Nakoma die had gesproken? Ze keek van Eloise naar Nakoma en ze zag hoe een oog geopend werd. Ze leefde en ze praatte nog! “Nakoma!”, zei Madelynn met enige opluchting in haar stem, en ze miste bijna de woorden die het meisje uit Vier sprak. Huh? Waar had ze over? Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat Nakoma natuurlijk niet wist wat er was gebeurd. “O ja, dat hebben we opgelost,” antwoordde Madelynn, nonchalanter dan ze zich erbij voelde. Het maakte echter niet meer uit. Het belangrijkste was dat Nakoma weer bij bewustzijn was!

Madelynn kon zien dat Nakoma pijn had. Ze wilde haar helpen, zoals mensen haar hadden geholpen toen zij pijn had, maar om eerlijk te zijn wist ze niet hoe. Het was niet alsof ze hier beschikte over kruiden of medicijnen.
Eloise zei vervolgens dat ze niet kon geloven dat het gewerkt had en Lynn moest toegeven dat ze hetzelfde voelde, en knikte. Ze was blij dat het gewerkt had, maar ze had het niet verwacht. Natuurlijk kon het gewoon stom toeval zijn geweest en hadden Eloise en Madelynn helemaal niets te maken met het wakker worden van Nakoma. Het voelde echter beter om te denken van wel, alsof ze nuttig was, dus besloot Madelynn het daar maar op te houden.

Het was vreemd om Nakoma bij te moeten praten over wat er gebeurd was, om niet te vergeten naar. Het leek steeds makkelijker te worden om een eind aan iemands leven te maken, maar je moest er niet te veel over na gaan denken of over praten. Dan kregen je slachtoffers ineens weer een gezicht en herinnerde je hun naam en realiseerde je je dat ook zij families hadden die hen zouden missen. Het was beter om daar niet bij stil te staan.

De rest van de dag deden ze het rustig aan. Ze deden hun best om hout en ander brandbaar materiaal te verzamelen en Madelynn verwisselde haar geïmproviseerde verband. Met wat van haar gesponsorde water probeerde ze de stof los te weken, waarna ze de wond met zo weinig mogelijk water een beetje probeerde schoon te maken. Ze wilde geen drinkwater verspillen, maar ze zat evenmin te wachten op ontstekingen en andere complicaties, dus het moest maar. Ze depte de wond droog met de schone lap stof die ze om haar pols had gebonden en bond deze vervolgens als vervanging om de wond heen.

Het meisje uit Zeven was net klaar daarmee, toen Nakoma uit het niets begon te praten. “Denk je…” Lynn keek op en kon zien dat het wellicht niet haar bedoeling was geweest om te spreken. Dat interesseerde Madelynn, die afwachtend naar haar bondgenote keek. Ze kon niet anders dan zich afvragen waar Nakoma aan dacht - of het dezelfde dingen waren waar zij zelf mee zat.
“Dat het het waard is?”, ging Nakoma uiteindelijk verder. “Om dit te overleven?” Ze leek niet meer zo zeker van zichzelf, vond Madelynn, maar op zich kon ze zich dat ook wel voorstellen. Ze had een enorme klap gekregen en dat had toch wel laten zien hoe kwetsbaar ze was, ondanks haar uiterlijk of wapenvaardigheden – dat liet zien hoe kwetsbaar iedereen hier eigenlijk was.
“Ja,” antwoordde Madelynn resoluut, maar het klonk zelfverzekerder dan ze zich voelde. Ook zij had natuurlijk haar twijfels over de mogelijke toekomst die ze zou kunnen hebben, maar ze mocht het niet zomaar opgeven. Dat kon ze niet maken naar Caleb toe, of naar zijn familie of haar eigen familie – en natuurlijk zichzelf. Ze was het zichzelf verplicht om te vechten voor een toekomst en ze wilde ook niet sterven. Ze wilde door met haar leven.
“Als dat niet zo was, waarom zijn we dan zo bang om te sterven? Wat zouden we te verliezen hebben? Als we niets te verliezen hadden, dan hadden we niets om voor te vechten.” Madelynns stem was zacht, maar duidelijk. Ze wist dat de situatie verre van ideaal was, maar er was toch altijd wel iets dat het waard was om voor te vechten? “Tot dusver hebben we gevochten, zo goed als we konden, dus ja, Nakoma,” glimlachte Madelynn lichtjes, “het is het waard, wat er ook gebeurt.”

De middag leek voorbij te vliegen. Het gevecht met Kira en de nasleep ervan had hen lang bezig gehouden. Uiteindelijk was Nakoma te moe geweest om nog te gaan vissen, dus hadden Eloise en Madelynn aangeboden om een poging te wagen, terwijl Nakoma rustte. Om de beurt probeerden ze het, maar ondanks de grote hoeveelheid piranha’s in het water, lukte het geen van beide om er één te pakken te krijgen. Het water sprak hen niet bepaald aan en misschien waren ze wel te voorzichtig, maar ze konden zich  dan ook geen fouten veroorloven. Het kon dan zomaar ineens afgelopen zijn.
Geen vis betekende echter ook dat het nog niet nodig was geweest om een vuurtje te stichten. Het was niet koud, dus eigenlijk zou het vuur enkel hun locatie verraden. Madelynn was er niet zeker van of het mensen zou afschrikken of aantrekken, maar ze nam het risico liever niet. Rust leek zeldzaam te gaan worden, dus zolang ze het had wilde ze er gebruik van maken ook.

Het was weer begonnen te schemeren, toen Madelynn de tanto besloot uit te proberen op een ananas. Ondanks dat haar bijl waarschijnlijk effectiever was, was het geen smakelijk idee om al dat opgedroogde bloed in hun eten te krijgen. Het duurde even, maar uiteindelijk was hij in tweeën en kon ze er stukjes uitscheppen om aan haar bondgenotes te geven. De vrucht was erg rijp, maar zag er over het algemeen nog goed uit gelukkig. Zo kregen ze in ieder geval vocht en wat vitamines binnen. Ook kregen ze van Nakoma een stuk brood en het smaakte allemaal fantastisch. Niets was meer bevredigend dan een relatief gezien degelijke maaltijd na een lange, stressvolle dag.

“Eloise en ik houden vannacht om de beurt de wacht,” zei Madelynn tegen Nakoma, terwijl ze opstond. “Jij moet rusten.” Ze was een klein beetje bang voor de reactie die ze zou krijgen, maar ze was niet van plan om over zich heen te laten lopen. Er klonk wat gesputter en gemopper, en Madelynn zuchtte. “Je kon niet eens vissen vandaag,” schudde Eloise haar hoofd, lichtelijk geïrriteerd en ze leek dan ook opgelucht te zijn dat Madelynn aan haar kant stond in deze discussie. “We hebben meer aan je als je je weer een beetje beter voelt – inclusief jijzelf,” vulde zij aan, waarna er een flauwe grijns op haar gezicht verscheen. “Rust uit. We’ve got this!”

Madelynn nam de eerste wacht op zich en gewapend met haar bijl en een tonfa keek ze om zich heen. Het was onwaarschijnlijk dat ze hier zouden worden aangevallen, dacht Madelynn. De meeste Tributen zaten er waarschijnlijk niet op te wachten om door het moeras heen te banjeren, zoals Nakoma had gedaan, en links en rechts was het vrij eenvoudig om alles in de gaten te houden. Toch hield Madelynn ook het moeras goed in de gaten. Die piranha’s zaten al in het water, maar je wist maar nooit wie of wat hier nog rond zou zwerven. Het was belangrijk om waakzaam te blijven.  


OOC: godmoden met toestemming!

TL;DR
- Nakoma ontwaakt. Hoezee!
- Ze doen rustig aan en gaan brandbaar spul zoeken.
- Madelynn verwisselt haar verbanddingetje.
- Nakoma en Madelynn hebben een diepzinnig gesprek.
- Hé, einde van de middag. Tijd voor voedsel! Ze eten een ananas en wat brood.
- Madelynn deelt mee dat Nakoma geen wacht zal houden en moet rusten. Nakoma sputtert enigszins tegen, maar zal uiteindelijk toegeven.
- Madelynn houdt de eerste wacht.