Jennifer haalde een paar keer diep adem toen ze merkte dat de trein langzamer begon te rijden. Ze waren er bijna en het was tijd om weer oog in oog te staan met de inwoners van haar District en bovenal, met de ouders van Lincoln en Michelle. Ze wist niet goed wat ze kon verwachten. Vorig jaar was ze hard geconfronteerd met de woede en het verdriet van voornamelijk de oudste zus van Hugo. Zou ze dit jaar weer aangevallen worden door boze zussen? Of broers? Ouders? Ze haalde nogmaals diep adem. Jennifer was er niet zeker van of ze dat wel aan zou kunnen. Plots werd ze boos op zichzelf. Wat was dit nou verdorie? Zwakte? Sinds wanneer had ze dat? Ze had tijdens de Donkere Dagen strijdkrachten getraind verdorie! Een paar boze ouders kon ze wel aan. Ze rechtte haar rug en zette haar harde gezicht op, het gezicht waarmee ze haar soldaten vroeger had getraind. Ze kon dit. De trein kwam ondertussen langzaam tot stilstand en stopte toen helemaal. De deur gleed openen en Jennifer stapte met opgeheven hoofd naar buiten.
Het weer in District 1 was naargeestig en paste goed bij de stemming die heerste onder de bewoners. Jennifer zag erop toe dat de kisten voorzichtig uit werden geladen en met zorg naar het plein werden gebracht. Jennifer liep met geheven hoofd naar het podium en zorgde ervoor dat de kisten daar netjes werden neergezet. Vervolgens stapte ze zelf op het podium naar voren. Haar ogen gleden over de mensen die tegenover haar stonden, naar de zee van gezichten. Ze wist niet goed waar ze naar zocht. Wellicht een vriendelijk gezicht? Of iemand van haar trainingen? Ze besloot uiteindelijk maar gewoon te beginnen. 'Geachte inwoners van District 1. Helaas heb ik, sneller dan gehoopt, terug moeten keren naar jullie en helaas voor de tweede keer zonder overlevende Tribuut. Ik begrijp dat velen van jullie boos zijn, verdrietig, en zich onmachtig voelen nu. Velen van jullie zullen mij ook vast de schuld geven hiervan, maar weet dat ik alles heb gedaan dat ik kon om zowel Lincoln als Michelle te helpen. Hun dood is tragisch en onnodig. Ik blijf bij wat ik vorig jaar heb gezegd; we moeten onze kinderen trainen. Trainen in het vechten en hen leren dat ze niemand kunnen vertrouwen behalve henzelf en hun Districtgenoot. De Spelen van dit jaar hebben, net als vorig jaar, laten zien dat een bondgenootschap het overleven vergroot, mits je de juiste bondgenoten kiest.' Ze zweeg en haalde even rustig adem. 'Districtgenoten, ik zal mijn best doen om onze jeugd te trainen en te leren hoe zij zich kunnen verdedigen, niet alleen tegen één, maar ook tegen meerdere belagers tegelijk. Ik hoop op jullie vertrouwen. Dank u wel. Er is nu gelegenheid om afscheid te nemen van onze gevallen Tributen,' en met deze woorden deed Jennifer een paar passen achteruit tot ze naast de kisten van Lincoln en Michelle stond. Als mensen haar iets te zeggen hadden, dan mochten ze naar haar toe komen.
OOC: Dus! Hier zijn eindelijk de lichamen van Michelle en Lincoln. Open voor iedereen!
