Gehaast liep Gracie door de stad. Hoewel ze wist dat iedereen - mama, papa, Ellie in dit geval - nog aan het werk was en Zoey en Lucy nog op school zaten, bleef ze voorzichtig: ze wilde niet wéér aan huis gekluisterd zitten en mama en Ellie hadden overal vriendinnen. Dat was in ieder geval iets wat ze de afgelopen periode had geleerd. Dat, en het interieur van hun huis, natuurlijk, want inmiddels kon ze iedere kamer, iedere hoek en ieder meubelstuk letterlijk natekenen. Dat was niet goed, toch? Zeker als ze daaraan toevoegde dat ze dat ook al lang en breed had gedaan... Ze zat veel te veel thuis. Ergens snapte ze het nog steeds niet, dat Ellie en Lucy en Zoey en Poppy niet thuis hoefden te blijven en zij wel, maar dat was nou eenmaal zo. Bij sommige dingen moest je je nou eenmaal neerleggen.

Ook de schermen probeerde Gracie zoveel mogelijk te ontwijken. Televisieschermen, computerschermen, het scherm op het plein, ieder scherm bracht slecht nieuws. Het precieze concept van de Hongerspelen snapte ze nog steeds niet, maar de grote lijnen had ze inmiddels wel redelijk door en daar werd ze niet blij van. Hoe waren mensen in staat om elkaar zoiets aan te doen? Het was bijna...onmenselijk. Terwijl ze een zijstraatje nam om zo het grote plein te ontwijken, proefde ze het woord. Onmenselijk. Een woord dat nog maar pas was toegevoegd aan haar vocabulaire - heck, nog maar twee weken geleden had ze geen idee dat het woord überhaupt bestond! Of ja, ze wist het wel, maar het had geen betekenis. Het had niet de betekenis die het nu had. Gracie schudde haar hoofd. Zoveel veranderd, in zo'n korte tijd... Haar district had geen tributen meer. Tributen. Kinderen. Dochters, zoons. Schaakstukken. Tijdens de Hongerspelen maakte het schijnbaar niet meer uit wie of wat je was. Dat begreep ze in ieder geval wel.

In haar favoriete cafeetje dook Gracie in een leunstoel bij het raam: een stoel die het verste van het ook hier aanwezige televisiescherm verwijderd was. Ze viste een boek uit haar tas, maar miste de focus om het verhaal goed te volgen. In plaats daarvan staarde ze uit het raam. Ze voelde zich triest, op de een of andere manier. Alweer iets nieuws, een nieuw gevoel, in haar leven. Wat was dit? Waar was de zorgeloze Gracie gebleven, de Grace die zich nergens druk om maakte en altijd kwijt was? Ze schudde haar hoofd, als een hond die water uit z'n vacht probeerde te krijgen. Het was een gekke gewaarwording, dat trieste gevoel. Maakte een gevoel van verwondering in haar los. Het intrigeerde haar, ook - dit was gek en nieuw en daarom, ondanks de negatieve kant, ergens ook heel leuk en interessant. Nieuwe ervaringen waren wel vaker leuk, toch? En mensen waren raar, dus dan kon dit ook wel. Of zoiets. En heck, als mensen zich konden vermaken met iets als de Hongerspelen, was het niet erg als zij zich geïntrigeerd en verwonderd voelde over nieuwe, onbekende gevoelens. Daar deed ze tenslotte niemand kwaad mee!

Off; Jeeeeeeezus wat was dit lastig ;__; inkomen ftw!

Hij zat aan tafel in een rustig, gezellig cafeetje. Hij kende er niemand en eerlijk, dat vond hij juist zo heerlijk. Zo kon hij rustig zijn nieuw boek lezen terwijl de munt rustig in zijn thee aan het trekken was. Zijn boek was eigenlijk niets speciaals, ofja niet speciaal voor een normaal persoon maar zo’n slimmerd als hij was natuurlijk wel geïnteresseerd in de politieke geschiedenis van zijn district. Hij sloeg bladzijde zeventien om terwijl hij geroezemoes hoorde, blijkbaar stond de tv aan op het kanaal van de Hongerspelen en was er iemand gestorven. Zijn vermoeden werd bevestigd door een knal van een kanonschot die uit de luidspreker van de tv-buis galmde.

Hij roerde nogmaals de munt in zijn tas om en nipte daarna voorzichtig een teugje.  Heerlijk dacht hij terwijl er een walm van warmte in zijn bloed sijpelde. Zijn ogen gingen terug naar zijn boek maar hij had het moeilijk om zich te concentreren doordat er goedkeurende geluidjes uit de mond van de beeldbuiskijkers kwamen. Zo ging het lezen natuurlijk niet vooruit. Hij stopte het kleine langwerpige tussenschotje tussen pagina achttien en negentien en legde zijn boek naast de tas thee neer. Hij ging achterover leunen en bestudeerde nauwkeurig de andere gasten. Twee mensen, een koppeltje vermoedde Eugine, zaten rustig te praten en een andere man was de krant aan het lezen. Het was er dus rustig afgezien van die acht man voor de tv die duidelijk al wat te veel op hadden.

De deur ging open met een krakend geluid, die moet duidelijk eens gesmeerd worden al is de charme van zo’n oud stadscafeetje er dan misschien wel een beetje af. Er kwam een donkerharig meisje binnenwandelen, ze moet ongeveer zijn leeftijd hebben al kun je dat de dag van vandaag moeilijk zeker weten. Ze ging zitten in één van die comfortabele stoelen die zich altijd bij het raam bevonden. Ofja comfortabel, Eugine vond er nooit zijn draai in waardoor hij altijd bekrompen in die leunstoelen zat. Ze ging zitten en haalde toen een boek uit haar tas tevoorschijn, al was de concentratie ver te zoeken aangezien ze meteen afgeleid was door iets dat zich buiten afspeelde, of was ze gewoon aan het dromen? Toen hij haar helemaal bestudeerd had, realiseerde hij zich dat hij eigenlijk helemaal onbeleefd bezig was. Wat een rare jongen ben ik toch eigenlijk…

OOC: Mijn excuses, deze moest al 3 weken klaar geweest zijn xs