Wat had hij gedaan? Hij had niet alleen zijn enige hoop op een bondgenootschap verspild, nee, hij had een goede vriend vermoord. Tenminste, zo had hij hem altijd gezien. Het was een ongeluk, Hoe kon hij weten dat die pijltjes vergiftigd waren, maar het was wel zijn schuld. "Jij hebt Dean vermoord,” was er tegen hem gesnauwd door het bijl-meisje. “Je bent misschien Nakoma’s districtgenoot, maar je bent niet onze bondgenoot!” En hij had er niets op kunnen antwoorden want ze had gelijk. Verblufd had hij toegekeken hoe de twee meiden, en vervolgens ook zijn districtgenoot van hem wegliepen, op weg naar het bos, zijn bos. Nee hij had het fantastisch gedaan, waar zijn dag optimistisch was begonnen was hij bitterzoet geëindigd. Zonder hoop op bondgenoten, zonder het extra proviand waarop hij gehoopt had, zonder zijn vertrouwde bos. Nee, hij had gewoon bij Jack Ducklass moeten blijven, die werd tenminste niet boos wanneer hij een fout maakte. Hij had alles verpest.

Met deze depressieve blik op de wereld was hij maar gewoon gaan zwerven. Het was een wonder dat hij het kokende water overleefd had, wat een kwestie van veel geluk was geweest. Het enige wat hij daaraan had overgehouden waren lelijke brandblaren op zijn knalrode voetzolen. Hierdoor kwam er nog meer pijn bij, want blijkbaar vonden ze zijn half-verloren oog nog niet genoeg.

Gisteren had hij zijn weg naar het grote platform gevonden, wat het verst mogelijk weg van diegenen was die hij niet meer onder ogen kon komen. Daar had hij geen deuren geopend, bang dat daarachter de volgende dodelijke val van de Capitoolmensen zat. Moeheid, pijn en verdriet lieten hem uiteindelijk in het open huisje op het schiereilandje in een rusteloze slaap vallen. Hij boeide hem niet meer dat hij nu open en bloot daar lag, ergens diep in hem hoopte iets er zelfs op dat hij nooit meer wakker zou hoeven te worden. Hij droomde over zijn moeder, en voor het eerst begreep hij iets van haar droefheid. Was dit hoe zij zich altijd voelde?

Maar hij werd wel wakker, in een nog donkere nacht. Het was niet het kanonschot geweest wat hem had gewekt. Het was de ijzige stilte die erop volgde. Pas toen hij overeind ging zitten en dacht over hoe deze stilte zo vreemd kon klinken, besefte hij dat hij daarvoor het schot had gehoord. Weer iemand weg, nog iemand minder. Was het Nakoma? Omdat ze even had getwijfeld om hem te helpen? Of was het het bijlmeisje, wat Dean's keel had doorgesneden nadat hij haar daarom vroeg? Of misschien wel iemand wie hij nog nooit gezien had. Wie weet.

Het schot bracht hem terug, alsof het hem toeriep: "Hey, je zit hier in de Spelen. Je zit in een arena. Je moet overleven." Voor de tweede keer die ochtend schrok hij wakker, deze keer uit zijn waas. Hij wou niet sterven, nog niet. Het spel kon weer beginnen.

Met moeite kwam hij overeind, zijn pijnlijke voeten vervloekend. Hij pakte zijn tas die hij de avond ervoor ergens had neer gepleurd. Misschien moest hij maar eens dit gebied verkennen. Strompelend ging hij op zijn missie, meteen het eerste huis op zijn pad binnengaand. Waarvan het interieur hem verbaasde. Het was allemaal ingericht als een doodnormaal, luxe restaurant. Maar het bleek een droom die te mooi was om waar te zijn, want er was niet veel meer dan bedorven voedsel te vinden. Tot hij doorkreeg dat er stromend, vers water uit de kraan kwam. Gulzig dronk hij, dorstig van het wandelen, het droge weer, en het watertekort van de afgelopen dagen. Na wat zoeken vond hij flessen met een vreemde rode drank, achter de balie, waarvan hij na het proeven al snel besefte dat hij met alcohol te maken had. Hij leegde een fles, vulde die met het een wat heldere vloeistof en stopte hem toen in zijn tas. In elk geval weer iets positiefs.

TL;DR:

~ Hij heeft de afgelopen dagen anderen ontweken, zijn voeten verbrand en rondgezworven
~ George komt door kanonschot weer uit zijn waas van depressie en zelfmedelijden
~ Hij strompelt naar het restaurant waar hij water vandaan haalt.
(Klopt dit allemaal (nog)?)

(( Spiekbriefje voor mezelf
E9 = lachspiegels
H9= restaurant
J9= bedden
L10= burned
I10= appel))