“Tot straks, kleintje,” fluisterde Esmae, nadat ze haar babyzoontje van net een maand oud een kusje op zijn voorhoofdje gaf. Zijn lichtblauwe ogen keken onbezorgd de wereld in en Esmae glimlachte. God, wat was ze blij met hem. De zwangerschap had lang geduurd en Esmae was nog steeds uitgeput, maar het was zo fijn geweest om hem eindelijk in haar armen te kunnen houden. Ze was altijd blij geweest met haar dochter, Cherise, die ze op zestienjarige leeftijd had gekregen, maar hoe ouder ze werd, hoe meer ze het allemaal leerde waarderen. Het was zo ontzettend mooi om te zien hoe zo’n klein mensje opgroeide en zich ontwikkelde. Esmae was op het moment ook eigenlijk best wel heel gelukkig.

Eenmaal buiten nam Esmae de hand van haar dochtertje aan, met wie ze samen naar het plein zou lopen. Cherise wist natuurlijk nog niet wat er nou allemaal precies aan de hand was met de Hongerspelen en de Zegetocht, maar het was overduidelijk belangrijk en ze leek erg geïnteresseerd. Cherise was erg nieuwsgierig en open en had niet zo veel moeite met grote groepen mensen of onbekenden. Om eerlijk te zijn leek ze in zulke situaties meer op haar gemak dan haar moeder, al deed Esmae altijd haar uiterste best om daar zo min mogelijk van te laten merken.

Esmae had veel tijd uitgetrokken voor de wandeling naar het plein waar het hele gebeuren vandaag zou plaatsvinden, wat resulteerde in leuke gesprekjes met haar dochter en eenmaal daar een heel goede plek om te kunnen staan. Ze zouden vanaf hier beide alles goed moeten kunnen zien. Al snel werd het echter drukker en het kon niet lang meer duren voordat de Burgemeester haar toespraak zou houden. Esmae hoopte maar dat het allemaal niet te lang zou duren, want dat wilde ze haar dochter niet aandoen. Je kon ook niet van een kind van haar leeftijd verwachten dat ze een hele poos stil zou zitten, dus deed Esmae spelletjes met haar en zongen ze samen zachtjes liedjes, totdat de Burgemeester daadwerkelijk het podium betrad.

“Nu moeten we luisteren naar wat mevrouw de Burgemeester zegt,”  sprak Esmae zachtjes tegen haar dochter, terwijl ze het meisje weer bij de hand pakte. “En Lynn!”, glimlachte Cherise, die met heel andere ogen naar de gebeurtenissen op tv had gekeken dan Esmae. Het liefst had ze Cherise helemaal niets van de Spelen laten zien, maar helaas was het vrijwel overal en was het ongeveer onmogelijk om je ervan af te schermen. Cherise had op de een of andere manier een positief beeld gekregen van de Winnares en Esmae kon maar niet bedenken waarom. Zelf had ze echt gehoopt dat Nakoma zou winnen, ondanks dat ze elkaar nooit ontmoet hadden, en ze vond de Winnares maar een onbetrouwbaar kreng. “En Madelynn,” knikte Esmae, waarna ze haar aandacht richtte op het podium.

Het was best wel deprimerend hoe ver District 4 steeds was gekomen in de Spelen, maar het nog niet had klaargespeeld om een Winnaar of Winnares terug te zien keren. De woorden van de Burgemeester waren dan ook best hard, ondanks dat het niet bepaald nieuwe informatie was. Ze wisten al dat hun Tributen dood waren en dat Madelynn gewonnen had. Natuurlijk waren er pas twee Spelen geweest, en om eerlijk te zijn wenste Esmae het daarmee afgelopen zou zijn, maar het zag er helaas niet naar uit alsof het Capitool zulke vredelievende plannen voor hen in het verschiet had. Dus misschien dat ze de volgende Spelen meer geluk zouden hebben.  
Over enkele maanden zou de volgende Boete alweer plaatsvinden en hoewel Esmae zelf nu veilig was, stond ze doodsangsten uit voor haar jongere familieleden en vrienden. Zolang ze de gekozen Tributen niet persoonlijk kende, kon Esmae het nog enigszins van zich af zetten, maar zoveel mensen woonden er nou ook weer niet in District 4, en je kon er eigenlijk gewoon op zitten wachten dat er ooit een keer iemand gekozen zou worden die ze kende. En het idee dat het over een paar jaar haar kinderen zouden kunnen zijn, maakte Esmae banger dan wat dan ook. Hoe zou ze dan reageren?

Esmae liet de hand van Cherise los om te kunnen klappen, zij het niet al te enthousiast, maar haar dochter leek er juist veel plezier in te hebben. Hoewel Esmae geloofde dat kinderen over het algemeen minder kortzichtig waren dan veel volwassenen leken te denken, wenste ze dat haar dochter deze kinderlijke onschuld zolang mogelijk vast kon houden. Ze wilde niet dat ze jaren in angst zou zitten, omdat ze misschien ooit wel in de Spelen zou kunnen komen. Te veel onschuld zou echter ook niet goed zijn, mocht dit verschrikkelijke scenario ooit wel werkelijkheid worden. Esmae zou er dan ook alles aan doen om al haar kennis en vaardigheden zo goed mogelijk over te brengen.

De toespraak van Madelynn duurde langer dan Esmae had verwacht, en ze deed haar uiterste best om goed te luisteren, ondanks dat ze voelde dat Cherise, die ze na het klappen weer bij de hand had genomen, de aandacht alweer bij heel andere dingen had. Het meisje keek veelvuldig om zich heen, ondanks dat haar zicht grotendeels werd ontnomen door de grote mensen naast haar, en zwaaide zelfs een paar keer naar iemand.
Esmae moest toegeven dat ze geloofde in de oprechtheid van Madelynns woorden, en daar ook wel enige dankbaarheid voor voelde, maar alsnog geen medeleven voor het meisje kon opbrengen. Hoewel ze het in de Arena ook wel een paar keer moeilijk had gehad, vond Esmae toch dat het haar allemaal te makkelijk af was gegaan. Het vechten. Het verraad. Het vermoorden. Het idee dat Madelynn een goed persoon was en enkel zo was geworden door de Spelen, dat was gewoon te eng om te accepteren. Esmae wilde niet geloven dat zij zo had kunnen worden, zelfs al wist ze dat ze er alles aan zou hebben gedaan om terug te keren naar haar man en dochter.

De Burgemeester bedankte Madelynn en vroeg opnieuw om applaus. Esmae liet Cherise opnieuw los om te klappen, maar merkte meteen dat het meisje ergens op afging. “Cherise, blijf hier!”, siste ze, terwijl ze achter het meisje aanging. Heel ver kwam het kleine meisje niet, want Esmae had haar al snel weer beet. Het meisje leek echter volledig op haar gemak en zwaaide naar iemand naast hen. Goddank was ze haar dochter niet kwijtgeraakt in deze drukte, maar voor de zekerheid tilde Esmae haar even op. “Je moet bij mamma blijven, Cherise,” sprak ze het meisje toe. “Als mamma niet weet waar jij bent, dan wordt mamma ongerust.”

Vervolgens richtte Esmae zich op de persoon naar wie Cherise had gezwaaid en naar wie ze blijkbaar toe had willen gaan. “Mijn verontschuldigingen,” glimlachte ze, terwijl het plein al een beetje begon leek te lopen. “Wat een toespraak. Ongelooflijk dat we dit jaar alweer de derde Hongerspelen zullen meemaken, is het niet?”

OOC: (TL;DR)
- Esmae is in december bevallen van een zoontje, genaamd Denis.
- Esmae gaat met haar tweejarige dochtertje Cherise naar het plein.
- Cherise loopt weg, Esmae heeft haar snel weer te pakken en knoopt een gesprek met iemand aan.