Natalia stond in haar eentje in een kamer in het gemeentehuis. Het was niet dezelfde ruimte als waar Hugo twee jaar geleden was geweest, maar had er wel veel van weg. Ze was hierheen gebracht, met de mededeling dat haar familie dadelijk zou komen om afscheid van haar te nemen. De gedachte alleen al zorgde voor een enorme knoop in haar maag. Dit was hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat ze hen zou zien, tenzij ze door een wonder alle drieëntwintig anderen wist te overleven. Daar op dat podium had ze nog staan twijfelen of het niet beter was om gewoon heel hard weg te rennen, maar het idee al snel verworpen. Er moesten vierentwintig tributen zijn aan de start van de spelen, dus de vredesbewakers zouden haar niet ter plekke ombrengen, maar gewond aan de spelen beginnen was zo ongeveer je eigen doodsvonnis tekenen. Ze had al door dat je sponsoren nodig had als je het wilde overleven, want betekende dat ze op een of andere manier charmant en sterk over moest komen. De laatste moest wel lukken, als ze zich groot hield en niet verrot liet slaan door vredesbewakers. Dat eerste was wat problematisch. Ze was niet echt iemand die snel vrienden maakte, laat staan met mensen die haar alleen maar kende als "Die ene tribuut uit een".

De deur vloog open en haar familie verscheen. Tommy sprong gelijk in haar armen, met zijn vijf jaar nu oud genoeg om te beseffen dat meedoen aan dit spelletje niet leuk was. Met Hugo had hij het niet zo begrepen, maar afgelopen jaar had het jongetje de spelen veel bewuster meegemaakt en veel meer beseft dat de twee lijkkisten die terugkeerden verband hadden met de jongeren die afgelopen jaar het district hadden mogen verlaten. De dunne armpjes van het jongetje klemden zich om haar nek heen, terwijl Natalia verwoedde pogingen deed om de tranen tegen te houden. Het afscheid van Tommy vond ze nog het allerergst. Natuurlijk, ze hield van haar ouders en zusjes, maar Tommy en zij hadden een veel diepere band. Natalia was zijn voornaamste verzorger, ze bracht het grootste deel van haar tijd met hem door.

De sfeer was heel, heel anders dan toen Hugo in haar schoenen had gestaan. Toen had de trots bij haar ouders overheerst, nu zag ze toch vooral een verdrietige trek in hun gezichten. Was het omdat het het tweede kind was dat ze hoogstwaarschijnlijk gingen verliezen, of omdat ze hun gratis oppas en huishoudster kwijt zouden raken? 'Tommy, kom. Avery en Clarisse willen ook dag zeggen tegen Natalia' zei haar moeder, wiens stem schor klonk. Ze voelde hoe de armen van Tommy langzaam los werden gepeuterd en het jongetje uit haar armen werd weggetrokken. Clarisse was de volgende die haar aandacht opeiste. Dikke, roodbehuilde ogen keken haar aan, voor ze opnieuw in een omhelzing werd getrokken. Avery reageerde heel anders. Enerzijds verdrietig dat ze haar zus wellicht nooit meer zou zien, maar anderszijds stikjaloers dat Natalia het capitool zou gaan zien en zij niet.

Haar vader trok haar kort tegen zich aan. Knuffelen was nooit zijn ding geweest en dit was misschien wel de meest intieme aanraking die vader en dochter in jaren hadden gehad. 'Zet hem op meisje. We zullen je spullen toesturen, als het lukt'. Natalia slikte moeizaam en knikte. Goed, ze had in ieder geval iemand die zijn best voor haar ging doen, maar met alleen sponsoringen van haar familie ging ze het niet redden. Ach, wat lulde ze nu. Ze ging het überhaupt niet redden. Haar moeder nam wel de tijd om haar uitgebreid te knuffelen. 'Je kunt het wel. Denk aan wat je hebt geleerd bij mevrouw Lockheart'. Natalia knikte en bukte zich om nog een keer een knuffel aan haar jongste broertje te geven. 'Tot gauw Tommy' mompelde ze in zijn oor. Alleen al voor hem zou ze haar uiterste best doen om de spelen te overleven. Haar kleine broertje, dat haar zo hard nodig had.

[1173/50 000]

Eigenlijk was Crystal helemaal niet van plan geweest om nog naar de nieuwe tributen toe te gaan, maar vanaf het moment dat ze Natalia op het podium had zien staan en zich hun ontmoeting herinnerde, was een soort plichtsgevoel bij haar naar boven gekomen en had ze beseft dat ze zich niet zomaar van de situatie af kon wenden. Het waren ook de gemengde gevoelens die haar treiterden. Aan de ene kant was ze opgelucht dat Natalia naar de Spelen gestuurd werd, want dat betekende dat Summer en Winter niet hoefden, maar aan de andere kant voelde het ook verkeerd om blij te zijn dat Natalia in deze nare situatie werd gedumpt.

Daarom was Crystal nu naar het gebouw gegaan waar Natalia verbleef en de kans kreeg om even met wat mensen te praten. Er waren wat mensen Natalia’s kamer binnengegaan, waarschijnlijk haar familie, want Crystal zag dat het kleine jongetje er ook bij was. Ze probeerde zich zijn naam te herinneren, maar wist het niet meer. Ze wist nog wel dat hij haar jas raar had gevonden. Ze ging op een stoeltje zitten en wachtte daar tot de familie weer naar buiten kwam. Er stonden vredebewakers bij de deur, maar die leken haar nauwelijks een blik waardig te keuren. Waarschijnlijk dachten ze dat zo’n klein meisje toch niets uit kon halen. En daar hadden ze misschien ook wel gelijk in. Crystal had ook niet zo veel behoefte om iets uit te halen. Ze stal wel eens dingen enzo, maar een echte rebel was ze niet en zelfs al was ze dat wel geweest, dan leek de Boete haar nog wel het minst geschikte moment om iets te doen. Per slot van rekening waren de vredebewakers tijdens de dag van de Boete vaak nog beter op hun hoede dan andere dagen, omdat familie van gekozen tributen wel eens heibel konden schoppen enzo.

De deur van Natalia’s kamer ging open en haar familie kwam naar buiten. Crystal zag dat sommige familieleden huilden of gehuild hadden. Ze vroeg zich af of Natalia ook moest huilen. Crystal had zelf het gevoel dat als zij zelf gekozen zou zijn, dat ze niet de behoefte zou hebben om te huilen. Ze was dan immers nog niet dood en had nog alle kans om thuis te komen. Dat er tussen die drieëntwintig andere tributen waarschijnlijk een hoop tributen zaten die sterker en slimmer waren dan zij, drong niet tot haar door. Ze stond op toen één van de vredebewakers haar seinde dat ze naar binnen mocht. De man hield de deur voor haar open en Crystal liep aarzelend naar binnen. Daarnet had ze zich nog heel kalm en zelfverzekerd gevoeld, maar nu voelde ze zich ineens heel erg zenuwachtig en ongemakkelijk. Met haar handen voor haar lichaam, terwijl ze onbewust het vuil onder haar nagels vandaan peuterde, stapte ze de ongezellige ruimte binnen.

‘Hoi,’ groette Crystal, nog steeds wat ongemakkelijk, toen ze Natalia zag. ‘Ik had gevraagd of ik even bij je langs mocht gaan... Want... Nouja, ik wilde je succes wensen enzo.’ Crystal was normaal gesproken niet verlegen, maar nu durfde ze Natalia toch niet goed aan te kijken. Daarom keek ze naar de grond voor Natalia’s voeten, terwijl ze sprak. ‘En ik wilde je ook even laten weten dat ik ga proberen geld voor je in te zamelen om je een brood te sponsoren.’ Ze wist niet eens of Natalia zich hun ontmoeting nog wel herinnerde, besefte ze zich ineens en ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk de moeite zou nemen het meisje een brood te sponsoren. Ze kon dat geld zelf net zo goed gebruiken – maar nee, ze moest. Natalia had ooit een stuk brood met haar gedeeld, het minste dat zij nu kon doen was proberen haar iets te sponsoren.

Post-Nano: 5523/25000

Natalia keek haar familie na toen ze door de deur naar buiten vertrokken. Ze was weer alleen. Ze slikte moeizaam toen het tot haar doordrong dat het eerstvolgende menselijke contact dat ze zou hebben in de trein naar het Capitool zou zijn. Ze staarde naar de gesloten deur voor haar, peizend over het afscheid dat ze net gehad had. Haar familie vertrok nu terug naar hun huis, waar ze de komende weken aan de buis gekluisterd zouden zitten, tot haar lot definitief duidelijk was. Plotseling ging de deur weer open. Nu al? Natalia had verwacht dat ze wat langer had voor de vredesbewakers haar weer zouden halen. In de deuropening verscheen een klein meisje, dat er armoedig uit zag en het vuil onder haar nagels vandaan peuterde. Natalia keek naar haar, terwijl ze probeerde uit te vogelen wat ze hier in vredesnaam deed. Ze waren geen vriendinnen, ze wist niet eens hoe het kind heette.

Pas toen ze begon te praten, begon het Natalia te dagen. Ze had het meisje na de eerste hongerspelen ontmoet, op de markt. Ze had achter een rat aangezeten, die Natalia had weggejaagd door tegen Tommy te schreeuwen. Crystal. Of Spring, zoals ze liever genoemd werd. Ze had destijds nog een brood aan het magere kind gegeven, als goedmakertje dat Tommy haar avondeten weg had gejaagd. Er ontstond een brok in haar keel toen Spring vermeldde dat ze haar best ging doen om brood te sponsoren. Ze besefte maar al te goed dat Spring dat geld helemaal niet hád en het zelf véél beter kon gebruiken, maar het gebaar werd zeker gewaardeerd. 'Dank je wel' zei ze schor. 'Dat wordt echt...heel erg gewaardeerd'. Ze stapte aarzelend naar voren en legde even een hand op Spring's schouder. 'Maar denk alsjeblieft eerst aan jezelf. Jij moet ook overleven'.
[16 947/50 000]

Nu Crystal de belofte hardop had uitgesproken, voelde ze zich erg verplicht om de belofte ook na te komen. Als Natalia straks in de trein naar het Capitool zat, zou zij alvast proberen wat geld in te zamelen. Of bij elkaar te jatten. Of een combinatie van de twee. Spring had zich nooit geïnteresseerd in de prijslijst van de sponsoringen, omdat ze niet bepaald geld te over had om random mensen te gaan sponsoren, dus ze hoopte maar dat de prijzen meevielen. Misschien was een stukje brood niet zo duur...?

‘Dankjewel,’ zei Natalia. Crystal zag dat het meisje het moeilijk had. Ze vroeg zich af of ze ontroerd was door Crystals woorden, of dat ze ontroerd was door haar familie, die iets daarvoor bij haar op bezoek waren geweest. Ze besloot er niet naar de vragen, want ze wist niet zo goed hoe ze om moest gaan met ontroerde mensen. Ze vond het wel fijn dat Natalia haar aanbod waardeerde.

Natalia stapte naar voren en legde haar hand op Crystals schouder. In navolging van haar opmerking dat het gebaar heel erg gewaardeerd werd, zei het meisje dat Crystal eerst aan zichzelf moest denken. ‘Jij moet ook overleven.’ Crystal knikte. ‘Dat zal ik doen,’ zei het meisje. ‘Maar ik denk dat ik makkelijker aan brood zal komen dan jij. Ik denk niet dat er in de arena een bakker zal zijn.’ Ze glimlachte ongemakkelijk naar Natalia. Goede daden of iets wat daarop leek was niet echt haar ding, hoewel het wel goed voelde. Misschien moest ze vaker proberen wat voor anderen te doen.

‘Maar ik ga nu weer,’ vervolgde Spring. ‘Anders vraagt Summer... mijn zus... zich af waar ik blijf. Ik heb niet verteld dat ik naar je toe ging.’ Crystal keek Natalia verontschuldigend aan. ‘Ik ga mijn best voor je doen en veel succes enzo. Tot over... tot na de Spelen.’ Crystal deed een paar stappen naar achteren, draaide zich toen om en liep vluchtig naar de deur toe. In haar hoofd was dit korte gesprek veel gemakkelijker en veel minder awkward geweest. Ze hoopte maar dat ze Natalia niet alleen maar miserabeler had gemaakt met haar aanwezigheid.

Post-Nano: 11.022/25.000
Ik wist echt niet wat Crystal verder nog bij Natalia te zoeken had enzo, dusja. Kort maar niet zo krachtig, zullen we maar zeggen. ^^;